თემის საბეჭდი ვერსია

პოსტის ავტორი: ალექსანდრე თარიღი: Oct 4 2006, 05:58 AM

მოკლედ უკვე რამოდენიმე წელია რაც დავინტერესდი და ვაგროვებ სხვადასხვა გაზეთსა თუ ჟურნალში დაბეჭდილ სტატიებსა თუ ინტერვიუებს რელიგიურ და სხვადასხვა საინტერესო თემებზე, მინდა თქვენც ნელ ნელა შემოგთავაზოთ და გაგაცნოთ ჩემი მონაპოვარი

ახლა რასაც შემოგთავაზებთ შეიძლება ბევრს ზღაპრადაც მოგეჩვენოთ, მაგრამ ნება თქვენია გინდ დაიჯერეთ გინდა არა მაშ ასე

გაზეთი კვირის პალიტრა 22-28 მაისი, 2000 წელი

მსოფლიოს საინფორმაციო საშუალებები ბევრს წერენ მათზე. სატანის თაყვანისმცემელთა ჯგუფები თურმე სექტის მაგვარ გაერთიანებას ქმნიან და მიმდევრები საქართველოშიც ჰყოლიათ. ჩვენი რესპოდენტი სწორედ მათ შესახებ მოგვითხრობს. თავად იგი ჩვეულებრივი ადამიანი იმიტომ არ არის, რომ ჰომოსექსუალისტია და ზეცოდვილი. პირადი უსაფრთხოების მიზნით, მან ინკოგნიტოდ დარჩენა ირჩია, - სატანისტები ერთმანეთს არ ინდობენ და თუ ჩემი საუბრის შესახებ გაიგებენ, სასტიკად გამისწორდებიანო. რაც მან გვიამბო, შემაძრწუნებელი და საგულისხმოა იმ მხრივ, რომ უდიდესი სიფრთხილე გვმართებს.
_ ჩემთან უამრავი ადამიანი მოდის, ყველა მათგანმა იცის, რომ მე ''ცისფერი'' ვარ. არავის არ განვსჯი, ამიტომ ჩემთან თავს ყველა თავისუფლად გრძნობს და თავის ამბებსაც დაუფარავად ჰყვებიან. სატანისტების შესახებ ერთი ჩემი მეგობრისაგან გავიგე.
ჩემს მეგობარს სოფელი აქვს გურიაში. ერთხელ მდინარის ნაპირზე მიმავალს უცნაური ხმა მოესმა და თავზე ადამიანის მსგავსმა არსებამ გადაუფრინა. გონს რომ მოეგო, მის წინ შავი კატა იჯდა და შესცქეროდა, თითქოს თვალებით ნუსხავდა. ფეხი მისკენ წადგა, კატა გაიქცა. ისიც დაედევნა, თითქოს რაღაც ძალა ეწეოდა კატისკენ. კატა ეკალბარდებში გაუჩინარდა. ჩემი მეგობარიც მიჰყვა და ის არსება იხილა, მდინარის პირას თავზე რომ გადაუფრინა - ქალი იყო, მანტიამოსხმული. რაღაცას ხარშავდა ცეცხლზე შემოდგმულ ქვაბში. ირგვლივ ბურუსი და მყრალი სუნი იდგა.
- იქნებ ეს ყოველივე მისი ფანტაზიის ნაყოფი იყო? რასაც შენ ჰყვები, დაუჯერებელია, შენ როგორ დაიჯერე?
- ბავშვობიდან მიზიდავდა იდუმალება და მისტიკა... ჩემი მეგობარი, როგორც ჩანს, ჰიპნოზის ქვეშ მოექცა. ქალმა ადუღებული სითხე დაალევინა. ჯერ ემწარა, მერე სასიამოვნო გემო დარჩა პირში. ქალმა უთხრა - ამიერიდან სატანის თანაზიარი ხარ. თავად განიშნებს, როდის მიხვიდე მასთან. გზას ეს კატა გასწავლისო.
შინ დაბრუნებული ჩემი მეგობარი სახტად დარჩა - 3 დღე და ღამე იყო, რაც მის გაუჩინარებას ვგლოვობდით. მას კი ეგონა, ეზოდან ეს-ესაა გავედიო. შემდეგ შეხვდა სექტის წევრებსა და მაგისტრს, რომელსაც უთქვამს, -14 წელი გელოდიო...
- ეს რას ნიშნავს? თუ ყოვლისშემძლენი არიან და ელოდნენ რატომ არ მოიძიეს?
-ამდენი არ ვიცი. ჩემთვის მათი ნაამბობი არასოდეს ყოფილა დაუჯერებელი და ასე არ ჩავძიებივარ. ის კი ვიცი, რომ სატანისტები საწესებულ დღეებში იკრიბებიან და სატანის სადიდებელ რიტუალებს ატარებენ. მაგისტრს სახელად გიორგი ჰქვია. სახეზე მუდამ ნიღაბი აქვს აფარებული. შეუძლია ნებისმიერ ცოცხალ არსებად იქცეს. ლოცვისა და თავბრუსდამხვევი ტრიალის დროს საშინელი გრგვინვით გადმოდის ცეცხლის სვეტი. მის ადგილას ჩნდება შავი კატა ან რომელიმე სხვა ცხოველი. თვით სექტანტებსაც კი, ამ დროს შიშით ძარღვებში სისხლი ეყინებათ. ჩემს მეგობარს რომ კატა მისცეს, ჩვეულებრივი არ არის. შვილებს გაჩენისთანავე ჭამს..
- შენ გინახავს ის კატა?
-კატა კი ვნახე, მაგრამ კნუტებს როგორ ჭამს, ეგ აღარ მინახავს
-რაიმე განმასხვავებელი ნიშანი თუ აქვთ სატანისტებს და როგორ ხდებიან ამ სექტის წევრები?
-სატანის ნიშნით აღბეჭდილნი თავად პოულობენ ერთმანეთს. ზოგს ჩვეულებრივი ადამიანის გარეგნობა აქვს, ზოგსაც ამაზრზენი, ბოროტი. ისე, ამ სექტაში ის ხალხი მიდის, რომელსაც სხვის ფსიქოლოგიაზე ზემოქმედება უყვარს, ვინც ვიღაცის მართვით ერთობა. ერთი რამ მახსენდება, რაც ხალხმა უსათუოდ უნდა იცოდეს: უშვილო ცოლ ქმარი მყავს მეზობლად. ქალი დედაჩემთან იჯდა და უყვებოდა, რომ ვიღაც ექიმთან მკურნალობდა, მაგრამ შვილი მაინც არ უჩნდებოდა. ამ საუბარს მე და ჩემი სატანისტი მეგობარი უნებურად მეორე ოთახიდან ვუგდებდით ყურს. მეგობარმა ჩაიცინა და მითხრა, - კახეთში რომ მკურნალობს ქალი უშვილოებს, ჩვენიანია და სატანის დავალებას ასრულებს. მისი ჯადოთი დაორსულებული ყველა ქალი ანტიქრისტეს მიმდევარს შობს. ასწავლე შენს მეზობელს, მასთან წავიდეს. ''მკურნალ'' ქალს გეგმა აქვს შესასრულებელიო. რაღაც ციფრი დამისახელა, მაგრამ ვერ ვიხსენებ. ეს ყველაფერი 2000 წლამდე უნდა მომხდარიყო.
ვკითხე, ჩვეულებრივი ბავშვები გაჩნდებიან მეთქი? მიპასუხა: სატანას სრულყოფილი ადამიანი სჭირდება და ამიტომ ყველა მისი მიმდევარი ჯანმრთელი იბადებაო. თუმცა რამდენიმე ქალს მახინჯი და უუნარო ბავშვი გასჩენია, რადგან კახეთში მკურნალობით დაორსულებულები ეკლესიაში დადიოდნენ და ქრისტიანული ცხოვრებით ცხოვრობდნენ თურმე. ალბათ ღვთის სასწაულმა დააუძლურა ეშმაკის სურვილით ჩასახულები. სწორედ ამან შემირყია სატანის ძლიერებისადმი რწმენა.
- ან შენ ან მათ ღმერთის არ გეშინიათ?
-მე მეშინია, მათ კი ღმერთის ხსენებაც არ უნდათ. ერთხელ ჩემთან ვიღაცას საფულე დარჩა. შინ არ ვიყავი და ვერ გავიგე, ვისი იყო. გადავწყვიტე, სატანისტებთან გამერკვია უცნობის ვინაობა. მათ შეუძლიათ სანთლის ალზე, კვამლზე დაინახონ, რაც სურთ, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ საფულეში ხატი იდო. სანამ არ ამოვიღე, ჩემმა მეგობარმა ხელი არ ახლო. მერე დიდხანს ყნოსავდა საფულეს.
-ჩვეულებრივ სანთლებს ხმარობენ?
-არა, საეკლესიო სანთლებს ვერ ეკარებიან. უცნაური სუნის მქონე შავი ფერის სანთლებია, საზრვარგარეთიდან ჩამოაქვთ, მგონი ვიღაც გზავნის.
-სად იყრიან თავს?
ცენტრი თბილისში აქვთ. თუმცა ყველა ქალაქში ჰყავთ წევრები. თუკი ვინმე მივა და სთხოვს დახმარებას, დაეხმარებიან. ამ შემთხვევაში შეიძლება სხვა ვინმეს ავნონ, მაგრამ ეს აღარ ადარდებთ. გასამრჯელოსაც იღებენ, მაგრამ ჩემგან არ აუღიათ.
-როგორ, შენც სთხოვე დახმარება?
-(პაუზა კარგა ხანს გაგრძელდა) კი. კაცი, რომელიც მიყვარს, მათი მეშვეობით დავიმორჩილე, ჯადო გავუკეთეთ. მანამდე ვეზიზღებოდი, მამცირებდა. სატანისტებმა მითხრეს, - მისი თმა მოიტანე. თმა ტვინთან ახლოს არის და მისი ფსიქიკის შეცვლა არ გაგვიჭირდებაო (საერთოდ, ამგვარი საქმიანობისთვის მათ თმა, ფრჩხილები და სისხლი სჭირდებათ). ძლივს მოვახერხე საპარიკმახეროდან თმის მოპარვა. მალე ის თვითონ მოვიდა ჩემთან . ცოლს გასცილდა.
-ცოდვის შეგრძნება სულ არა გაქვს?
-კი. ამიტომაც ვწყევლი ჩემი არათუ გაჩენის, არამედ ჩასახვის დღესაც კი. ეკლესიაშიც დავდივარ.
-ეკლესიაში რადგან დადიხარ, ესეიგი გინდა მოგეტევოს ცოდვები, გინდა სიხარული იგრძნო?
-დახმარება მჭირდება. დღეს ყველა ცოდვილია. ბევრისთვის საკუთარი ცოდვის აღიარება ძნელია - ურჩევნია სხვა განიკითხოს. მე ... ალბათ ჭეშმარიტი მოძღვარი თუ მიხსნის ამ განსაცდელისაგან.

პოსტის ავტორი: ალექსანდრე თარიღი: Oct 4 2006, 02:51 PM

მრავალ მორწმუნეს სმენია ქაშუეთის წმიდა გიორგის ტაძრის წინამძღვრის, არქიმანდრიტ სიკრატეს (ჭულუხიძე) მადლმოსილი ლოცვის შესახებ. მკითხველს ქაშუეთის ტაძრში მომხდარი უფლის კიდევ ერთი სასწაულის შესახებ გვინდა მოვუთხროთ:
8 წლის ლამაზი, კეთილი თამარი პატარაობიდანვე ეკლესიურად იზრდებოდა. ბოლო ხანს დედამ შენიშნა, რომ ერთ-ერთი ნათესავის ოჯახში სტუმრობის შემდეგ გოგონას რაღაც უხილავი ძალა ებრძოდა. იფიქრა ალბათ ბავშვი მოაჯადოვეს, რათა მაცდურის გზით ევლოო. მას გაგონილი ჰქონდა მამა სოკრატეს სასწაულებრივი ლოცვისა დამადლის შესახებ და მიაკითხა. მამა სოკრატემ ჰკითხა: ''გწამს და ისე მოხვედი?'' დედამ უპასუხა: ''დიახ'' ...
... იმ ღამეს თამარს ესიზმრა, თითქოს მიწა გაიხსნა და შიგ უნდა ჩაეტანა, მაგრამ კაცის მტკიცე ხელმა დაღუპვას გადაარჩინა. დილით, ლოცვის წინ ბავშვმა სანთელი აანთო. სანთელი სამჯერ ჩაქრა. შემდეგ, როგორც იქნა, მოუკიდა და წაიკითხა ''მამაო ჩვენო''
ქაშუეთის ტაძრის ეზოში, მორწმუნეებთან საუბრისას ბავშვის დედამ მრავალგზის ახსენა უფალი და წმიდა წერილი. როგორც კი უფლის რწმენაში გაძლიერებაზე დაიწყებდა საუბარს, თითქოს საგანგებოდ ნაძვის კენწეროზე შემომჯდარი ყვავი აყრანტალდებოდა. ქალი პირჯვარს გადაისახავდა და ფრინველიც გაჩერდებოდა.
მამა სოკრატემ დედა-შვილი პატარა სამლოცველოში შეიყვანა, დააჩოქა და ულოცა. ქედდადრეკილნი მთელი სულითა და გულით შეიგრძნობდნენ ლოცვის დროს მათზე გადმოსულ უფლის მადლს. შემდეგ ხატებთან სანთლების ანთება გადაწყვიტეს. პირველად ღვთისმშობლი ხატისკენ გაეშურნენ. ანთებული სანთელი შანდალში ჩადეს, უცებ ერთი დიდი კელაპტარი გადმოქანდა და დედას გულზე დაეცა, იქვე მლოცველმა ქალბატონმა ხელი შეაშველა. წმიდა გიორგის ხატისკენ მიმავალნი ანაზდეულად შედრკნენ. ორივეს კეფაზე რაღაც საგანი მოხვდა! ინსტიქტურად მოტრიალდნენ. ტაძარში მლოცველთა გარდა, არავინ იყო ... თამარმა მათ ფეხებთან დაგდებული უცნაური, შავად გაქონილი მსხვილი მინის ნატეხი დაინახა. აიღო და დედას მიაწოდა. გაოგნებულ დედა-შვილს შუახნის მამაკაცი მიუახლოვდა და უთხრა, - მე დავინახე, რაც მოხდა, მაგრამ ახსნა არ შემიძლიაო. ეტყობა, მამა სოკრატეს ლოცვით განდევნილმა მაცდურმა პატარა შიში აჭამა დედა-შვილს და კიდევ ერთხელ დარწმუნდნენ, რომ ბოროტმა ადამიანებმა გამოგზავნეს მათთან საბრძოლველად უარყოფითი ენერგია, ჯადოს ან რაიმე სხვა ეშმაკეულის სახით. შემცბარი დედა-შვილი მამა სოკრატესთან მიბრუნდნენ ამ ამბის მოსაყოლად, თან მიუტანეს ''ეშმაკის ნასროლი კენჭი''. მამა სოკრატე დიდხანს ესაუბრა მათ, ერთად ადიდეს უფალი, მისი მადლი და ძალა.
შინ დაბრუნებულმა თამარმა და დედამისმა შეამჩნიეს, რომ 2 თვის წინ ჭერზე მისრესილი მორიელის სისხლის კვალი სრულიად წარხოცილიყო... კეფაზე, სადაც ეშმაკის მიერ ნასროლი ''ქვა'' მოხვდა, დედას თხილისოდენა ძვლოვანი წამონაზარდი ჰქონდა. მამა სოკრატეს ლოცვის შემდეგ ეს წამონაზარდი უკვალოდ გაქრა. დედა-შვილი უდიდესი მადლიერებით ლოცულობენ მამა სოკრატეს ჯანმრთელობისა და დღეგრძელობისათვის, რწმენაში განმტკიცებულნი ადიდებენ უფალს.

ბაია ბეთანელი
გაზეთი კვირის პალიტრა

პოსტის ავტორი: seminarieli lela თარიღი: Feb 28 2008, 01:14 PM

-მამაო, როგორ ფიქრობთ, რატომ მოიკოჭლებენ ზნეობრივად ქრისტიანები, რომლებიც თითქოს ურჭმუნოთათვის მაგალითად უნდა იქცნენ, ცხოვრების წესით კი სახერებისეულ ადამიანს ბაძავდნენ? მაგალითად , ვეწვიოთ მართმადიდებელ ფორუმებს, აქ ბევრ უხეშობას, ფარისევლიბასა და სხვათაგან განდიდებას დავინახავთ, არადა ეს სწორედ ის ხალხია, ვინც საკუთარ თავს მართმადიდებელს უქოდებს; ასეთები ხომ მრავლად არიან ჩვენ შორის?
-საღვთისმეტყველო კამათთან დაკავშირებით მიტროპოლიტ ბენიამინ ფედჩენკოს ჩანაწერი მახსენდება. იგი ყვება, რომ ახალგაზრდობაში მართმადიდებლებსა და ძველმოწესწთწა კამათსესწრებოდა. ამ პაექრობით იგი შოკირებული იყო, რადგან მორწმუნეები უფლის სიტყვებს ჯოხებივით ურტყამდნენ ერთმანეთს. მისიონერული მოღვაწეობის დროს უნდა გახსოვდეს, რომ ხალხთან ურთირთობისას მართლაც ძალიან დიდი ძალისხმევა გჭირდება; უნდა აღასრულო ის წესები , რასაც წმინდა ნიკოლოზ იაპონელი იცავდა:"თავდაპირველად შეიყვარე ის, ვის მოქცევასაც აპირებ, შემდეგ გამოიწვიე მასში შენდამი სიყვარული და მხოლოდ ამის მერე ისაუბრე უფალსა და ქრისტეზე!" შეყვარება რომ უკიდურესად რთულია. ჩვენ სიყვარულს არ გვასწავლიან და არც კეთილმოწყობილ ოჯახში ბავშობის წლების გატარება ნიშნავს, რომ ვისწავლეთ სიყვარული" ჩემთვის" არაა, არამედ როცა"მე ვარ ვიღაცისთვის".ეს გრძნობა მაშინ კი არ სუფევს, როცა შეყვარებული ჩემთვის არსებობს, არამედ მაშინ, როცა მე ვარ მისტვის. სიყვარული მარადიულად გაცემაა. ბავშობიდანვე , აკვნიდანვე ჩვენივე თავისთვის ვსწავლობთ სიყვარულს, შემდეგ ჩემთვის ვხსნი რწმენის სამყაროს, მღვდელმსახურიც კი სემიძლია გავხდე, ბერად აღვიკვეცო, მაგრამ ეს სულაც არ ნისნავს, რომ სიყვარული ვისწავლე. აი , სწორედ ამაზე ვსაუბრობ ახლა. თუმცა არც ეს საუბარი ნიშნავს იმას , რომ დავეუფლე სიყვარულს. მე მხოლოდ ამ ყოველივეს გაგება ვისწავლე, მაგრამ იგი ჯერ კიდევ სრულად, რეალურად არ ეხება კონკრეტულ ცხოვრებას. სიყვარული მაშინ იწყება , როცა ადამიანს აღიქვამ, იღებ ისეთს, როგორიც იგი სინამდვილეშია, ცდილობ მის გაგებას და ტუ მსგავსი ურთირთობა , რაც თავისთავად ძლიან რთულია, მაშინ მართლა რაღაც გრძნობა წარმოიშვება.
-რატომ არიას , ზოგჯერ ურწმუნო გაცილებით მაღალზნეობრივია, ვიდრე მორწმუნე?
-ეკლესიაში მოსული მხოლოდ გზის დასაწყისში დგას. ადამიანი , რომელიც მოინათლა ტაძარში სიარული დაიწყო, სიწმინდის სიმაღლეს მიღწეულად არ შეიძლება ჩაითვალოს. ასეთი რამ არ არსებობს. რატომ არის ნათქვამი,-"არ განიკითხოთ, რათა არ განკითხონ თქვენ"? ჩვენ ხომ ბუნებით, უფლისგან, ჩვენი რწმენისდა მიუხედავად , ყველანი ძალიან განსხვავებულები ვარტ: ერთი კეთილია, მეორე- ბოროტი და გამაღიზიანებელი; ერთი -წყნარია, მეორე- მრისხანე, მესამე- ალერსიანი. ჩვენ შეგვიძლია გავიგოთ თვითეული ადამიანის შესაძლებლობის ზღვარი, როცა ამთ ჩადენილ საქციელს გარედან ვუყურებთ. მაგალითად, ჯალატმა მკვლელი მანიაკი რომ არ მოკლას და უბრალოდ დაასახიჩროს, ეს მისთვის უზარმაზარი ზნეობრივი ღვაწლია, ხოლო კარგი და და პატიოსანი ადამიანისთვის საკუტარ ცოლზე ხმის ამაღლება- ცოდვაა. და აი, ჩვენ ვხედავტ, ერთმა დაასახიჩრა, მეორემ კი მხოლოდ უყვირა. ერთი მათგანი მიდის უფალთან , რადგან არ მოკლა, მეორე კი - ჯოჯოხეთში ხვდება თავისი ყვირილის გამო, რადგან თიტეულის სულიერი მდგომარეობა მეტისმეტად განსხვავებულია.
ეკლესია გადარჩენილთა კი არა, გადასარჩენთა ერთობაა.
-რა არის თანამედროვე ქრისტიანებსი ფარისევლობის მიზეზი?
-უპირველესად გავარკვიოთ ვინ არის ფარისეველი? ძველი იუდეური სამყარო მარავალგვარი სექტისგან შედგებოდა. ამასტან , არა ისეთი სექტებისგან, როგორიც ახლაა, რომელტა სწავლებაც სცილდება და ეწინააღმდეგება ეკლესიისას. ძველ იუდეაში ხალხი განსხვავებულ შეხედულებებს აღიარებდა, თუმცა ისევ იუდაიზმის ფარგლებში. მათ მშვიდათ შეეძლოთ თანაარსებობა. ებრაელი ფარისევლები , რომლებიც დღესაც არსებობენ, ის ხალხია, რომლებიც ყველაზე უკეთ ხედავდნენ, რა ცუდათ იცავდა ერი მოსეს კანონებს და მიზნად დაისახეს ამ კანონების უკანასკნელ წვრილმანებამდე აღსრულება.მაგარამ როგორც ქრისტე ამბობდა, ყველა ამ წვრილმანის აღსრულებისას, მათ დაივიწყეს მთავარი. ეს საშიშროება კი ყოველტვის არსებობს: წვრილმანის აღსრულებისას მტავარი დავივიწყოთ ხოლმე.
სიტყვა ფარისეველი საზოგადო სახელად იქცა, როგორც მნიშვნელობა, მახასიატებელი ადამიანისა, რომელიც ზრუნავს უმცირესზე, მეორეხარისხოვანზე, რომელიმე წესის ზედმიწევნიტ აღსრულებაზე და ამ დროს ივიწყებს უმტავრეს. ცვენი ფარისევლობა იწყება მაშინ როცა ვიწყებთ განკითხვას:"ასე ნულოცულობ, ასე არ უნდა იმარხულო!" საერთოდ კი , ფარისევლური ლოგიკა ძალიან მარტივია, ნებისმიერი ადამიანი მიდრეკილია თვითგამართლებისა და თვითგანდიდებისაკენ. ადამიანს უნდა, რომ სათნო და კარგი იყოს, მაგრამ რა არის ეს კარგი? ვისთან შედარებით იწყება ათვლა? თუ მე ეკლესიაში ვარ, ე.ი. მე კი არ მყოფნის ვიყო უბრალიოდ კარგი, არამედ მინდა ვიყო წმინდანი. მართალია უფალმა თქვა:" იყავით სრულნი, ვითარცა მამა თქუენი ზეცათაი სრულ არს ". მაგრამ ვის უნდა შეადარო თავი?ნამდვილად წმინდანთან თავის შედარება მეტად უმართებულოა. აღმოჩნდება რომ ბევრი მიკლია. ამიტომ ვადარებ თავს იმას , ვინც მე ცუდი მგონია."რა კარგი ვარ სხვებთან შედარებით!".
-რატომ კითხავდა ქრისტე ყველაზე მეტად ფარისევლებს, მის გარშემო ხომ გაცილებით მეტი ცოდვილი იყო?
-იმიტომ, რომ ფარისევლობა ყველაზე საშიშია. პირველი ნეტარებაა:" ნეტარ იყვნენ გლახაკნი სულითა , რამეთუ მათი არს სასუფეველი ცათა". ეკლესიაში მოსულმა უკვე ისწავლა აღსარება, ზიარება; იცი, პირჯვრისწერა, თავის მოდრეკის დრო; იცი, როგორ შეხვიდე ტაძარში , როგორ მოისმინო მსახურება. შენ უკვე ყველაფერი აითვისე, თვითკმაყოფილი ხარ, უკვე ცხონდი. ასეთი მდგომარეობა სულისთვის ძალიან საშიშია. მიუხედავად იმისა, რომ უკვე ეკლესიაში ხარ- მაინ არ მიგიღწევია სულიერი გლახაკობის მდგომარეობისატვის. შენ თვლი , რომ როგორც საშუალო კლასის წარმომადგენელს, უკვე ყველაფეროი გაქვს. სწორედ ასეთი ცნობიერებაა ეკლესიური საშუალო კლასი , მაგრამ არა ამ სიტყვების მატერიალური თვალსაზრისით, არამედ სულიერით. შენ გარკვეული სულიერი სიმდიდრე დააგროვე, ყველა ფორმა აითვისე, მაგრამ სიყვარული მაინც არ გისწავლია, მორცილება არ შეგიძლია.
ყველაზე უკეთ ფარისევლობის ლიგიკა ერთმა მთავარეპისკოპოსმა დამანახა, რომელმაც პატარა არაკი მიამბო: მგელი გაქრისტიანდა, დადიოდა და ამბობდა :" მომიტევეთ, დამლოცეთ!". უეცრად კურდღელმა ჩაუარა, მგელი მიესალმა:" გამარჯობა, კურდღელო!", კურდღელმა უპასუხა:"გაგიმარჯოს, მგელო!"." მაპატიე რა, კურდღელო, დამნასავე ვარ!"-უთხრა მგელმა."ღმერთმა შეგინდოს, მგელო!"-მიუგო კურდღელმა. მგელმა გზა განაგრძო. ხვდება ბატი, მგელი მასაც ეუბნება:"მაპატიე რა ბატონო, მე შეიძლება არ ვიყავი მართალი , შენს ნათესავებს ვაბრაზებდი და კიდევ რაღაც მექნება დანაშაული." ბატმა დაისისინა:"სსს". მგელმა მიუგი:" ბატო , შენ ნუ გამირისხდები, მე ხომ მაინც მგელი ვიყავი, ეხლა კი სხვა გავხდი,- გავქრისტიანდი."ბატმა ისევ დაისისისნა:"სსს". მაშინ მგელმა ბატი გადასანსლა. ამის მხილველებმა გაოგნებულებმა ჰკითხეს მგელს:" არას აკეთებ, მგელო, შენ ხომ გაქრისტიანდი?!" მგელმა კი მიუგო:" რა, განა ის წმინდანს არ უსისინებდა?"ესაუბრა
ნატალია სმირნოვა
თარგმნა თამარ ასათიანმა

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Feb 28 2008, 01:18 PM

seminarieli lela


შენი სტატია ამ თემაში როგორ მოხვდა ?

პოსტის ავტორი: seminarieli lela თარიღი: Feb 28 2008, 03:29 PM

საპატრიარქოს უწყებანი
არავინ არაფერს გაპატიებს რა ,ისე კაცი მიხვდებოდა რომ ჩემი არაა

პოსტის ავტორი: xornabujeli თარიღი: Jun 21 2008, 04:06 PM

როგორია ადამიანი მდგომარეობა ლოცვის დროს,რა ხდება ამ დროს, და რა მდგომარეობაში იმყოფება მისი თავის ტვინი,ამ ყველაფერზე გაიგებთ, როცა ამ სტატიას წაიკითხავთ:

ადამიანის განსაკუთრებული მდგომარეობა ლოცვის დროს

სანკტ-პეტერბურგის ვ.ბ. ბეხტერევის სახელობის ინსტიტუტის მეცნიერთა ჯგუფმა ხანგრძლივი ცდების შედეგად აღმოაჩინა, რომ ადამიანი ლოცვის დროს განსაკუთრებულ მდგომარეობაში იმყოფება. ჟურნალმა „რუსკი დომ“ დაბეჭდა ინტერვიუ ამ აღმოჩენის ერთ-ერთ ავტორთან - ვ.ბ. სლეზინთან. გთავაზობთ მის თარგმანს.

- ვალერი ბორისის ძევ, რამ გიბიძგათ ამ ფენომენის აღმოჩენისაკენ?

- დიდი ხანია, რაც ფუნქციონალური ნევროლოგირუი მოშლილობებისა და ნევროზების მკურნალობის პრაქტიკაში გამოიყენება თვითჰიპნოზის მეთოდი, ანუ, როგორც ჩვენ ვუწოდებთ, მედიტაცია. სპეციალისტების აზრით, ამ მეთოდს შედარებით კარგი შედეგი მოაქვს. გადავწყვიტეთ, ლაბორატორიაში გამოგვეკვლია მედიტაციის დროს თავის ტვინის ქერქში მიმდინარე პროცესები. აღმოჩნდა, რომ მედიტაციისას თავის ტვინის ქერქში ირთვება აგზნების მექანიზმი; უცებ ჩვენ დაგვებადა კითხვა: რა ხდება თავის ტვინის ქერქში, როცა ადამიანი ლოცულობს? იოგთა სხვადასხვა სკოლის ზოგიერთი მიმდევარი ამტკიცებს, რომ მედიტაცია იგივე ლოცვაა, ურთიერთობა ღმერთთან.

ექსპერიმენტის სიზუსტისათვის ჩვენ მოვიწვიეთ ერთ-ერთი მონასტრის წინამძღვარი და ლოცვის დროს ჩავიწერეთ ენციფალოგრამა. მართლმადიდებელი მღვდელმსახურის ლოცვისას ელექტროენციფალოგრამა აჩვენებდა თავის ტვინის ქერქის სრულ გამოთიშვას, სრული ცნობიერების ფონზე. ადამიანი იჯდა და ლოცულობდა, მაგრამ მას სრულებით არ ჰქონდა თავის ტვინის მუშაობის დამადსტურებელი ელექტრონული იმპულსი. ე.ი. ჩვენ ვაკვირდებოდით თავის ტვინის ქერქის სრული გამოთიშვის მდგომარეობას, რომლის დროსაც ცნობიერება ნათელია... ამ ფენომენს ვუწოდეთ ადამიანის მეოთხე მდგომარეობა. ჩვენს აღმოჩენამდე მეცნიერება იცნობდა ადამიანის ცნობიერების სამ მდგომარეობას: სიფხიზლე, ნელი ძილი და ჩქარი ძილი, რომლებიც ერთმანეთისაგან თავის ტვინის ქერქში ელექტრონული იმპულსების ხასიათით განსხვავდებიან. ახლა ჩვენთვის ცნობილია კიდევ ერთი მდგომარეობა - თავის ტვინის აქტივობის სრული გამოთიშვა სრული ცნობიერების ფონზე.

- ვალერი ბორისის ძევ, ჩვენ გვქონდა საშუალება შევხვედროდით ერთ უჩვეულო ქალს, ალექსანდრე ნეველის ლავრის წმიდა სამების ტაძრის მრევლს, რომელმაც გვიამბო თავისი ცხოვრების საოცარი ისტორია: კვდებოდა საავადმყოფოში კიბოს დაავადებით, ექიმებმა სასიკვდილო დიაგნოზი დაუსვეს, ქალს კი არ ასვენებდა ფიქრი საკუთარი შვილების ბედზე. ის დღედაღამ ევედრებოდა ღმერთს, რომ გადაერჩინა შვილების საკეთილდღეოდ და მოხდა სასწაული: ქალი გამოკეთდა და გამოჯანსაღდა, აღზარდა შვილები და განუწყვეტლივ მადლობს ღმერთს. როგორ ფიქრობთ, რაშია ლოცვის სამკურნალო თვისების საიდუმლო? მორწმუნისათვის ეს გასაგებია - ღმერთმა შეისმინა და განკურნა, მაგრამ მატერიალისტი მეცნიერისათვის?


- როგორც გამოკვლევებმა გვიჩვენეს, ჩქარი ძილის და სიფხიზლის დროს ელექტროენციფალოგრამა მსგავსია. აღმოვაჩინეთ, რომ თავის ტვინის ქერქის სრული გამოთიშვა ხდება როგორც ნელი ძილის, ისე ლოცვის დროს. გამოდის, რომ ლოცვითი მდგომარეობა ისეთივე თვისობრივი და აუცილებელია ადამიანის ორგანიზმისათვის, როგორც მანამდე ცნობილი სამი. ადამიანის ცხოვრებაში შეინიშნება ცნობიერების ერთი მდგომარეობიდან მეორეში გადასხვა. არსებობს შეკავებისა და გათიშვის სისტემები... როცა ადამიანის ცხოვრებაში მისივე ნებით გამოირიცხება თავის ტვინის მეოთხე მდგომარეობა, იწყება გარკვეული უარყოფითი პროცესები. მიაქციეთ ყურადღება იმას, რომ განსაკუთრებით სასულიერო პირთათვის, ეკლესიურ მოღვაწეთათვის, ბერ-მონაზვნებისათვის დამახასიათებელია სულიერი სიმშვიდე (სულის მშვიდობიანი მდგომარეობა).

- დიახ, ღვთისმსახურების დროს მღვდელი ხშირად წარმოსთქვამს ხმამაღლა: „მშვიდობა თქვენდა!“ ანუ გვისურვებს სულიერ სიმშვიდეს...


- ჩანს, რომ ლოცვითი მდგომარეობის გარეშე სულიერი სიმშვიდის მოპოვება ძნელია. სწორედ ამაშია ლოცვის სამკურნალო თვისება.

- ყველანაირ ლოცვას თუ ახლავს თავის ტვინის ქერქის ასეთი მდგომარეობა? გქონიათ თუ არა შესაძლებლობა, გამოგეკვლიათ თავის ტვინის მდგომარეობა სხვადასხვა სარწმუნოების წარმომადგენელთა ლოცვის დროს?


- ჩვენ ჩავიწერეთ კათოლიკე მღვდლის ელექტროენციფალოგრამა. აქ არ შეიმჩნეოდა თავის ტვინის ქერქის სრული გათიშვა, თუმცა ამის ნიშნები მაინც აღინიშნა. მანვე აღიარა, რომ მართლმადიდებელი ქრისტიანები უფრო კარგი მლოცველები არიან, რომ მათ ბერ-მონაზვნებში უფრო შემონახულია იესოს ლოცვის უწყვეტი პრაქტიკა. მოვიწვიეთ მუსულმანი მღვდელმსახურები, პროტესტანტული ეკლესიის წარმომადგენლები, მაგრამ ისინი არ გამოეხმაურნენ ჩვენს წინადადებას.

ნამდვილი ლოცვის დროს ხდება სინამდვილისაგან მოწყვეტა, რაც იწვევს პათოლოგიური კავშირების ნგრევას. ამქვეყნიურობიდან, პათოლოგიური მდგომარეობიდან გამოსვლა ადამიანს ხელს უწყობს გამოჯანმრთელებაში. მეოთხე მდგომარეობა - ეს არის გზა ჰარმონიისაკენ.

ჩვენი გამოკვლევების მეშვეობით აღმოვაჩინეთ ისიც, რომ როკ-მუსიკას ადამიანი გამოჰყავს ჰარმონიული მდგომარებიდან და იწვევს თავის ტვინის ქერქში ეპილეფსიური გულყრების მსგავს ელექტრულ იმპულსებს.

- შეიძლება ითქვას, რომ მეოთხე მდგომარეობა ეწინააღმდეგება თანამედროვე მასობრივი კულტურის დამანგრეველ ძალას?

- ადამიანის ცხოვრებაში ოთხივე ფიზიოლოგიური მდგომარეობა უნდა ენაცვლებოდეს ერთმანეთს. ერთ-ერთის არარსებობდა არღვევს ადამიანის ჰარმონიულ განვითარებას, რასაც მივყავართ მის გადაგვარებამდე, ავადმყოფობამდე. ამიტომაც ვბედავ იმის მტკიცებას, რომ მეოთხე მდგომარეობა საშუალებას აძლევს, ეხმარება ადამიანს ადამიანად დარჩენაში.

თარგმნა იზა კუხიანიძემ
ჟურნალი „საფარველი“ № 1, ზუგდიდი, 2003 წ.

პოსტის ავტორი: demetre89 თარიღი: Sep 4 2008, 12:24 AM

ყოველივე ეს მართლა ძალიან საინტერესოა

პოსტის ავტორი: nino_ni თარიღი: Sep 13 2008, 05:41 PM

კაი სტატიებია....გაგრძელებას ველი

პოსტის ავტორი: Genesis თარიღი: Sep 13 2008, 05:46 PM

ამ სტატიის წაკითხვით მხოლოდ იმას გაიგებს ადამიანი თუ რა წეია გაზეთ საფარველში...

განა ძნელია, ნიშნებისა და სასწაულების გარეშე გქონდეს მრწამსი და რწმენა? ჩემი მოსაზრებით ის გაზეთი რასაც წერს არის წმინდაწყლის სიცრუე და სისულელე...

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Mar 9 2010, 09:50 AM

მდას...
ასე არ შეიძლება, კარგი თემაა და უცილობლად საჭიროებს მეტ ყურადღებას, ერთერთი ნაკლი ენათა ნაკლებად ცოდნაა, თუმცა რას ვიზამთ, რუსული უნდა მოვიყვანოთ, სხვა ევროპულ ენებზე კი თარჯიმანით შეგვიძლია მიახლოებითი შინაარსის გაცნობა, არის სხვა თემაც "მასმედია და ეკლესია" , ეს კერძოდ ეკლესიისადმი საზოგადოების (აქ მასმედიის საშუალებით გამოხატულს) ეხება, ხოლო ამ თემაში საინტერესო სტატიები უნდა შევკრიბოთ, დავიწყებ "ცხელი " და ჯერ არ "გაციებული" თემით
ანუ მრავალთაგან ცენტკინის გამო კომუნისტურად მიჩნეულ და დაგმობილს და ა.შ. გუშინდელ დღეს - 8 მარტს!

პასუხობს ვალენსიის რუსული ეკლესიის წმ. გიორგის საიტზე მღვდელმონაზონი იობი:

Вопрос:
Скажите, пожалуйста, разрешается ли православному христианину праздновать 8-е марта? Есть ли какая-то связь между светским праздником и иудейским праздником «Пурим»?


Спаси Господи за ответ. Раба Божия Ирина

Отвечает иеромонах Иов (Гумеров):


Связи совершенно никакой нет. Пурим (см.: Есф. 9: 26, 28, 29, 31, 32) – еврейский праздник, начало которому было положено евреями диаспоры, жившими в рассеянии в Персидском царстве в V веке до Р.Х. Сначала это встретило сильное сопротивление в Иерусалиме старейшин, которые смотрели на это как на нежелательное новшество. Однако постепенно этот день стал общим для евреев праздником. Слово пурим (от аккадского пуру – жребий) означает жребии, которые метал суеверный Аман, чтобы назначить месяц для истребления евреев (см.: Есф. 3: 7). Самое древнее письменное свидетельство о нем встречается во 2 Мак. 15: 36 («день Мардохеев»). В сельской местности и в небольших городках праздновался 14 адара, а в укрепленных городах – 15 адара (см.: Есф. 9: 18–19).

Связь дня 8 марта с праздником пурим проводится совершенно искусственно. Проходившая в Копенгагене 27 августа Вторая международная социалистическая женская конференция постановила «учредить день борьбы за права женщин» 19 марта. Действительно, в 1911 году 19 марта было отмечено женскими манифестациями в Германии, Австрии, Дании и Швейцарии. Однако в следующем 1912 году этот день отмечался 12 мая в тех же странах. В 1913 году женщины устроили митинги 12 марта в Германии, 9 марта в Австрии, Чехии, Венгрии, Швейцарии, Голландии, а во Франции и России – 2 марта. Что касается праздника пурим, то евреи его отмечали: в 1911 году – 14 марта; в 1912 – 3 марта; в 1913 – 23 марта, а в 1914 – 12 марта.

1. Как видим, нет ни одного совпадения.

2. Праздник пурим вовсе не женский, а общий для мужчин и женщин. В некотором смысле это даже больше мужской праздник, так как сопровождался и сопровождается неумеренным винопитием. Как советовал влиятельный вавилонский законоучитель Рава бен Иосеф бен Хама (ок. 280–352 по РХ), нужно пить до тех пор, пока человек не перестанет различать, произносит ли он проклятия Аману или похвалу Мардохею (Талмуд. Трактат Мегилла, 76).

3. Ошибочно утверждение, что инициатор международного женского дня Клара Цеткин была еврейкой. Родилась она 5 июля 1857 года в г. Видерау (Саксония). Отец ее, Готфрид Эйснер, был органистом в местной лютеранской кирхе. Мать, Жозефина, тоже немка. Она была дочерью адъютанта. Жозефина поддерживала идеи «женской эмансипации». На этих идеях она воспитала свою дочь Клару. Родители, пренебрегая традицией и увлекаясь «передовыми» идеями, не сознавали, какую трагедию они подготавливали для своих детей. Именно здесь, а не в пуриме, истоки социалистического феминизма Клары Цеткин. Фамилию она взяла у народовольца из России еврея Осипа Цеткина, с которым была в сожительстве (в так называемом «гражданском браке») до его смерти от туберкулеза в 1889 году. В 1923 году она приехала в Россию. Умерла под Москвой в 1933 году. Тело было предано огню, а пепел замурован в кремлевской стене.

Является ли день «международной солидарности женщин в борьбе за экономические, социальные и политические права» праздником? Инициаторы такой цели не ставили. В советское время только 8 мая 1965 года 8 марта был объявлен в СССР праздничным, нерабочим днем. Большинство людей в нашей стране, не придавая никакого значения идеологическим целям властей, пользовались этим днем, чтобы выразить симпатии и человеческое внимание близким и знакомым женщинам.

Христианам нет необходимости пользоваться днем 8 марта, чтобы воздать должное женщинам. Все христиане говорят о великом назначении женщин не только в праздничные дни, посвященные Божией Матери, избранной для великого дела спасения человечества, но и в третью неделю Пасхи, посвященной женам-мироносицам. Святое Евангелие открывает нам трогательную историю всепобеждающей любви жен-мироносиц к своему Божественному Учителю. Они первыми сподобились особой чести – увидеть Воскресшего Господа. Именно к ним первым было обращено великое слово: Радуйтесь! Ведь христианство – это религия любви и радости.

В праздник жен-мироносиц, который отмечается через три недели после Пасхи, у христианина имеется возможность явить свое внимание и любовь ко всем знакомым женщинам и пожелать им, чтобы жизнь их была озарена теплым и радостным Светом Христовым, чтобы с помощью Божией постоянно было жизненное благополучие, мир и здоровье.



და ამავე თემას გაცილებით უფრო ვრცლად ეხმაურება დიაკონი ანდრეი კურიაევი:


http://lib.eparhia-saratov.ru/books/10k/ku...tisemite/4.html

Можно ли не праздновать 8 марта?


Недоверчивость является одной из христианских добродетелей. Верить без проверки можно только Матери-Церкви. А в остальном христианин должен быть недоверчив. Ему не стоит стесняться задавать детские вопросы: "Дяденька, а что это вы делаете? Тетенька, а куда это вы меня ведете?"

Попадая во внехрамовое пространство, важно осмотреться и поинтересоваться - куда же ты попал. Тебя зовут: "возьмемся за руки и попляшем!" Но вдруг плясать придется вокруг идола? Там, где ты пляшешь, нет ничьих костей? Может, ты по святыне топчешься?

У христиан не принято, не зная броду, соваться в воду. Иначе можно попасть в историю, подобную той, что произошла во времена правления императора Юлиана Отступника.


Юлиан правил уже после Константина Великого, после обращения большей части-империи в христианство. Однако новый император решил повернуть назад. В качестве одного из средств своей политики Юлиан избрал замаскированную издевку над христианами. "По древнему обычаю, раздавая деньги полкам, он садился на царском троне, и при этом случае, против обыкновения, поставил подле своего места наполненную горящими углями кадильницу, а на столе - ладан с повелением, чтобы каждый шедший за деньгами сперва клал в кадильницу несколько ладану, а потом уже подходил для получения денег из рук его. Большая часть войска, по совершенному неведению, вдалась в тот обман, но проведавшие о нем предварительно притворились больными и избежали столь опасной ловли. Иные же по страсти к деньгам пренебрегли о своем спасении или, боясь царя, изменили благочестию. После этой гибельной раздачи денег несколько воинов из числа получивших золото пировали за одним столом. Кто-то из них, принимая чашу с вином, прежде чем выпить, положил на ней спасительное знамение креста, но другой пировавший укорил его и сказал, что это противно недавнему его поступку. Что же сделал я противное? - спросил тот. А этот напомнил ему о кадильнице и ладане, о бывшем отречении и сказал, что подобные вещи противны исповеданию христианства. Услышав это, весьма многие из пировавших вскрикнули от ужаса и возрыдали и, оставив пир, побежали через площадь и кричали, что они - христиане, что они обмануты хитростию царя. С подобными воплями скоро прибежали они ко дворцу и, громко жалуясь на хитрость тирана, просили предать себя сожжению, чтобы, осквернившись огнем, очиститься посредством другого огня" (Феодорит. Церковная история. 3, 16-17).

Как видим, для христианина бывает полезно полюбопытствовать - а что же там, за занавесочкой?

Порой, кстати, занавеской оказывается то, что издалека казалось последней реальностью, просто-таки стеной, за которой уже ничего не таится. И хотя декоратор клянется и божится, что это не декорация, а самая что ни на есть действительность, вдруг какая-то деталька лишает его заверения всякой основательности.

Несколько таких деталек, попавшись мне на глаза, заставили повнимательнее присмотреться к празднику 8 марта. Присмотреться - и задаться вопросом: а что мы, собственно, делаем 8 Марта? Действительно ли это празднование вполне нейтрально по отношению к нашим религиозным принципам?

В религиоведении и в культурологии есть такой жанр работы: мифологическая реконструкция. Как археолог по обломку колонны пытается воссоздать вид храма, как палеозоолог по позвонку пытается восстановить облик динозавра, так историк религии по жесту, по обрывку, по глухому упоминанию пробует реконструировать то верование, которое некогда было живо и определяло судьбы людей, а затем захирело и ушло. Вот есть некий гимн, есть странное имя некоего духа или божества. Но что это за божество, почему именно к нему обратился именно в этой ситуации именно этот человек? Что для него означала эта молитва? Какой должна была быть его вселенная, чтобы в ней эти странные слова оказались бы исполнены смысла? В религии и в культуре нет бессмысленных вещей - а потому при знакомстве с любой религией и культурой надо понять или реконструировать смысл встретившейся детали.


Таким осколочком, позвонком от динозавра дошло до наших дней празднование 8 марта. Что стоит за этой традицией? Почему она так живуча, несмотря на то, что родом она из той поры, которую сегодня принято ругать? Поскольку празднование 8 марта едва ли не единственная косточка от советского динозавра, оставшаяся до сих пор, уже это вызывает вопросы: почему именно она выжила из советской эпохи? Какие верования, ассоциации, мысли и надежды связывались с этой датой в те дни, когда празднование 8 марта было не традицией, а неслыханной новизной?

Мы знаем об истории и обосновании всех советских праздников - кроме 8 марта. Мы знаем историю празднования 7 ноября. Мы знаем миф, объясняющий 1 мая... Впрочем, уже здесь звучит первый тревожный звоночек. Для людей, не знакомых достаточно хорошо с религиозной историей Западной Европы, та версия, что увязывает выбор даты 1 мая с чикагской демонстрацией, понятна и ясна. Но поставим вопрос: а кроме чикагских событий не был ли еще чем-нибудь заметен день 1 мая для христианских народов? И поскольку мы интересуемся не светской историей, а религиозной, уточним вопрос: а были ли какие-то смыслы уже связаны, сассоциированны с 1 мая и были ли они религиозными? И мы заметим, как уже здесь начинается игра теней.

Оказывается, по католическому календарю, 1 мая - это день воспоминания Нагорной проповеди Спасителя. Так не является ли наложение Дня пролетарской борьбы на 1 мая сознательным вызовом Евангелию? Не есть ли 1 мая в сознании революционеров некая альтернатива Нагорной проповеди? Вместо любви - призыв к классовой ненависти. Вместо единения в духе - солидарность в борьбе за зарплату. Демонстрация 1 мая не есть ли антитеза крестному ходу? Ясного ответа здесь, конечно, нет.

Но ситуация становится еще более неоднозначной, если вспомним, что как ни молодо празднование 1 мая в качестве революционного праздника, однако и католическое празднование его в качестве дня' Нагорной проповеди также является относительно недавней новацией. В Средние века 1 мая праздновалась память св. Вальпургии. Это и есть та самая "вальпургиева ночь", которая, согласно "теневым", фольклорным представлениям германцев, собирала на шабаши ведьм. Чтобы противостоять этим антихристианским шабашам и верованиям, Католическая Церковь решила увязать дату 1 мая с другими воспоминаниями - с евангельскими. А чуть позже Интернационал по сути вновь наделил 1 мая ассоциациями нехристианскими и разрушительно-демоническими.

Как видим, 1 мая разные люди могут поздравлять своих друзей "с праздником" с совершенно разными подтекстами. Для кого-то это праздник языческого разгула, для кого-то это праздник разгула революционного, для кого-то - праздник Нагорного Света.

Одно и тоже слово, сказанное в один тот же день, оказывается, может пониматься совершенно по-разному. Произнося праздничные пожелания, люди на деле поздравляют друг друга с разными праздниками в один и тот же день. И прежде чем ответить на поздравление, надо поинтересоваться - кто же тебя поздравляет, чтобы, исходя из этого, предположить - с чем именно он поздравляет. Вспомним эпизод из фильма "Подвиг разведчика": "За победу! - За нашу победу!"

И все же по поводу 1 мая была официальная советская версия, поясняющая, почему именно рабочие день своей революционной солидарности празднуют именно 1 мая, а не 2. О том, что это еще и "вальпургиева ночь", предпочитали не упоминать.

Но если мы обращаемся к 8 марта, здесь такой двусмысленности просто нет. Потому что нет официальной версии - почему была выбрана именно эта дата. Празднование "женского дня" именно 8 марта не имело вообще никакого, даже самого поверхностного идеологического и исторического объяснения в советской пропаганде.

Много лет при приближении 8 марта я начинал спрашивать всех встречных, включая историков и журналистов, изготовившихся писать праздничные очерки: "почему мы празднуем именно этот день?"

И слышал в ответ: "так сложилось", "так установилось". Но меня всегда настораживают безличностные обороты. Помните, как советские экскурсоводы нам говорили о храмах: "этот памятник архитектуры до наших дней не сохранился"? Вот так вот взял и не сохранился, очевидно, в знак протеста против рабоче-крестьянской власти.

Так, может, все же обойдемся без безличностных выражений? Сами собой праздники не появляются. Их вводят конкретные, живые люди. Так кто же приучил нас праздновать 8 марта? Кто и зачем? Можем ли мы реконструировать и понять мотивы этих людей?

В науке прежде чем высказать свои, новые гипотезы, нужно показать - почему именно исследователь не удовлетворился наличными теориями по исследуемой им теме. Так и я прежде поясню - какие толкования, объясняющие происхождение и смысл празднования 8 марта, я не могу принять.

Например, я не могу принять, что это праздник весны. День весны естественно было бы праздновать или 1 марта, или в первое мартовское воскресенье. В наших широтах лучше праздновать наступление весны 1 апреля, либо в день весеннего равноденствия 22 марта. Но почему же весна должна наступать именно 8 марта? - Непонятно.

Это не день весны, а день женщины? Но опять - отчего же его нужно праздновать именно 8 марта? День женщины можно было бы праздновать в любое из воскресений весны. Но почему же было выбрано именно 8-е число марта? Нет-нет, пояснял я, я не против празднования женского дня, не против того, чтобы начало весны знаменовалось светским праздником, а не только церковной масленицей. Но почему именно 8 марта было избрано для такого праздника?

Это - память о каком-то значимом революционном событии, пришедшемся на 8 марта? Но ни официальная историография, ни народные предания не сохранили ничего о каком-либо событии, которое некогда произошло именно 8 марта и оказалось столь значимо и памятно для пламенных революционеров, что они решили хранить в веках память об этом дне.

Однако если люди празднуют день, о мотивах празднования которого им самим ничего не известно, - не странно ли это? Не делает ли это возможной ситуацию, при которой одни люди (статисты, приглашенные на праздник) отмечают одно, а другие (инициаторы) празднуют нечто совсем иное? Может быть, зачинщики решили не разглашать тайну своей радости? Мол, радость у нас большая, и мы не против того, чтобы весь мир нас поздравлял с этим днем. Но у нас свой, очень частный и не всем понятный повод для праздника, а праздник мы хотим вселенский, и вот для того, чтобы весь мир искренне веселился и искренне нас поздравлял - мы дадим ему другое, профанно-экзотерическое толкование праздника.

Так что же может составлять тайное, эзотерическое содержание этого праздника?

Верно ли, что 8 марта - день Женщины? Ведь всем известно, что 8 марта - "Международный женский день". Также всем известно, что женщины живут во всех странах. Кроме того, почти всем за последние годы стало известно, что 8 марта отмечали только в СССР. Почему же женщины остальных стран его не отмечали? У румын, болгар и сербов есть свои праздники весны, они надевают красно-белые нитки, шарики, цветочки на свои одежды - мартеницы и марцишоры. Но происходит-то это как раз 1 марта. И это несомненный отголосок древнеязыческих празднеств в честь расцветающей земли, украшающейся земли. Однако 8 марта и они не празднуют. Значит, это был не день женщину как женщины. В этот день надлежало прославлять женщин с определенными качествами. И эти качества почему-то не очень ценились в других странах.

Причина этой странности очевидна: 8 марта - не день женщины, а праздник определенного типа женщин: день женщины-революционерки [1]. И потому в тех странах, где революционная волна начала XX века захлебнулась, празднование Революционерки не прижилось.

Понятна потребность революционного движения иметь свои праздники вместо традиционно-народных, церковных и государственных. Понятно желание дать повод к тому, чтобы еще раз приободрить и почествовать своих товарищей и соратников по борьбе. Весьма умна и эффективна была идея вовлечь в революционную борьбу не только рабочих-мужчин, но и женщин, дав им свое движение, свои лозунги и свой праздник.

Но почему днем, когда революционерки должны были выходить на улицы и декларировать нынешнюю ущемленность прав, а также свое нерушимую убежденность в грядущей эмансипации, было определено именно 8 марта? Кого уволили с работы в этот день? Кого бросили в тюрьму? Кто из лидеров демдвижения родился в этот день? Ответа нет.

Значит, мотивы для такого решения были не социальными, не историческими, не публичными. Что-то личное ассоциировалось у творцов этого праздника с этой датой. Что? Чем мог быть дорог этот день для лидеров европейского революционного движения рубежа веков?

Раз мотивы были личными - значит, надо присмотреться к личностям. А этот портретный ряд знаком нам с юности. Вот только недавно позволили мы себе заметить, что роднили этих корифеев и героев не только принадлежность к партии революции и преданность идеям Интернационала. Еще у них было этническое родство. Интернационал, как оказалось, был на редкость мононационален. Что ж, сегодня это факт, без которого невозможен серьезный разговор об истории революционного движения в Европе рубежа ХIХ-ХХ веков. Именно выходцы из еврейского народа подняли мир на борьбу с "миром насилья" и призвали разрушить его "до основанья".

Вспомним хотя бы роль еврейской революционной организации "Бунд" в проведении I съезда РСДРП: "ЦК Бунда принимал деятельное участие в организации I съезда партии, и он взял на себя организационную часть съезда... Сейчас же вскоре после того, как был организован Бунд, Кремер, который жил тогда в Минске, играл очень активную роль в деле созыва съезда. Первый партийный съезд проходил в резиденции Бунда - в Минске" [2].

Вспомним, как один из лидеров российского сионизма В. Жаботинский поясняет причины поражения революции 1905 года: "Я вспоминаю потемкинские дни в одесском порту. Толпа была в состоянии неопределенного подъема, когда из нее можно сделать все, что угодно: и мятеж, и погром. Речистый молодец, с хорошим открытым лицом и широкими плечами мог бы ее повести за собою штурмом на город и повесить Дмитрия Нейдгардта на фонаре. И ораторов действительно слушали с захватывающим вниманием. Но речистый добрый молодец не появлялся, а выходили больше "знакомые все лица" - с большими круглыми глазами, с большими ушами и нечистым р. И в толпе всякий раз, со второго слова оратора, слышалось замечание: "А он жид." - Именно замечание, а не возглас, не окрик; в этом не чуялось никакой злобы - это просто, так сказать, принималось к сведению. Но ясно в то же время ощущалось, что подъем толпы гаснет. Ибо в такие минуты, как та, нужно, чтобы "толпа" и ее "герой" звучали в унисон, чтобы от голоса, от говора, от лица, от повадки веяло в нее родным - деревней, степью, Русью. Нужно тогда, чтобы ничто, ни одна нотка, ни один жест не покоробили, не оттолкнули стихийного чутья толпы. Выходили евреи и говорили о чем-то, и толпа слушала их без злобы, но без увлечения; чувствовалось, что с появлением первого оратора-еврея у этих русаков и хохлов мгновенно создалась мысль: жиды пошли - ну, значит, все это, видимо, их только, жидов, и касается. Создалось впечатление чужого, а не своего дела, раз о нем главным образом радеют чужие. И больше ничего. Да и этого было довольно: расплылось и упало настроение, толпа стала разбредаться, и беспомощные агитаторы ушли в город, оставив порт и босячество на произвол судьбы" [3].

Наконец, вспомним и ту революцию, которая большевикам все же удалась: "Рассказывают, что Фельдман говорил речь каким-то крестьянским "депутатам": "Товарищи, скоро во всем свете будет власть Советов!" И вдруг голос из толпы депутатов: "Сего не буде!" Фельдман яростно: "Это почему?" - "Жидив не хвате!"" [4].

Осознав этнический колорит "русской революции", попробуем вжиться в мир этих людей. Представьте себя на месте, скажем, Клары Цеткин. Вам пришла в голову замечательная идея создать женский революционный отряд, использовать женскую энергию для борьбы с "эксплуататорами". И для консолидации и пропаганды этого движения вам нужен символический день, который был бы днем Женщины-Революционерки. Какому дню придать такое значение?

Революция, как известно, живет религиозным пафосом, она сама есть миф, а для мифа характерно мышление прецедентами. Нынешнее действие должно воспроизводить некоторый образец, архетип, впервые явленный миру в мифологически насыщенное "время оно". Надо подражать образцу. И мифотворческий инстинкт революции требует поставить вопрос так: были ли в истории женщины, которые поднимали народ на борьбу с тиранией и добивались успеха?

Но опять же вспомните, что речь идет именно о Кларе Цеткин. Она не просто жительница "общеевропейского дома". У нее есть своя этническая традиция. Каждый из нас не "вообще" человек. Каждый несет в себе социальный, национальный, семейный опыт. И каждый обращается прежде всего к тому, что ближе к нему. Если мы желаем к какому-либо чувству или событию, к ситуации или характеру подыскать поэтическую иллюстрацию, мы ее возьмем скорее из Пушкина, чем из японской поэзии. Немец, француз, англичанин, если бы им предложили вспомнить женщину-воительницу, сразу вспомнили бы Жанну д'Арк. Но Клара Цеткин - еврейка. И для нее вполне естественны ассоциации с историей ее родного народа. "Жанна д'Арк" еврейской национальной истории носила имя Эсфирь (Эстер в европейском произношении).

И поэтому, когда партия поставила задачу придумать женский праздник, Клара Цеткин вспомнила об Эсфири. Много веков назад Эсфирь спасла свой народ от тирана. Память о тех событиях сохранилась в веках. И не только на страницах Библии. Эсфири посвящен ежегодный и самый веселый праздник еврейского народа - праздник Пурим. И празднуется он как раз на переломе от зимы к весне (у иудеев сохраняется лунный календарь, и потому время празднования Пурима скользит по отношению к нашему солнечному календарю почти так же, как скользит по отношению к нему время празднования православной Пасхи). Возможно, в тот год, когда было принято решение начать праздновать "Международный женский день", праздник Пурима пришелся на 8 марта.

Менять каждый год дату праздника Революционерки было бы и неудобно, и слишком откровенно: слишком уж было бы заметно, что празднуется всего лишь Пурим. И потому празднование Женщины-Разрушительницы было решено отделить от праздника Пурима, зафиксировать, и ежегодно 8 марта, независимо от лунных циклов, призывать все народы земли прославлять Женщину-Воительницу. Прославлять Эсфирь. То есть поздравлять с Пуримом (пусть даже и не сознавая этого).

Этот замысел был бы всего лишь остроумен, если бы праздник Пурим был обычным праздником вроде Дня Жатвы или Новолетия. Но Пурим слишком уникален. Пожалуй, ни у одного из современных народов нет праздника, посвященного такого рода событию. Это не религиозный праздник. Так о нем говорит "Еврейская энциклопедия", подчеркивающая, что этот праздник "не связан ни с храмом, ни с каким-либо религиозным событием" [5].

Окончился вавилонский плен евреев. Желающие могли вернуться в Иерусалим. Правда, оказалось, что желающих вернуться на родину значительно меньше, чем можно было представить по предшествовавшим освобождению плачам и требованиям (из проклинаемой "тюрьмы народов" - России - при открытии ее границ также уехало гораздо меньше евреев, чем хотелось бы лидерам сионистского движения). У многих в столице мировой империи (каковой был тогда Вавилон) дела пошли совсем неплохо, и немалое число евреев не пожелало покидать дома, обжитые почти за столетие, разрывать привычные связи, торговые контакты, терять устоявшуюся клиентуру. Тысячи еврейских семей остались жить в городах персидской империи, и причем в положении отнюдь не рабском.

Сложившееся положение со временем начало удивлять и самих персов. Оглядываясь вокруг, они переставали понимать: кто же кого завоевал. Армии Вавилона покорили Иерусалим, или евреи захватили Вавилон? [6] Как обычно в подобных ситуациях, последним институтом власти, который осознает угрозу национальным интересам и пытается их отстаивать, оказываются "силовые структуры". И вот, подобно Крючкову, докладывавшему Горбачеву об "агентах влияния", персидский министр обороны генерал Аман идет к царственному Ксерксу (события происходят около 480 г. до Рождества Христова) и делится своими печальными наблюдениями.

Как только что было отмечено, времена были еще далеко не евангельские, а нравы - отнюдь не христианские. Реакция Ксеркса была решительно-языческой: истребить всех евреев. Замысел Ксеркса становится известен его жене царице Эсфири. Царь не знает о ее национальности. И вот, вероятно, в минуту восторгов и обещаний, Эсфирь вытягивает из супруга признания и обещания: ты любишь меня? значит, ты любишь тех, кого я люблю? значит, ты любишь мой народ? значит, ты ненавидишь тех, кто ненавидит меня? значит, ты ненавидишь тех, кто ненавидит моих друзей и родственников? значит, ты ненавидишь ненавистников моего народа? Так дай волю своей ненависти! Уничтожь моих врагов, которых ты считаешь и своими врагами! И Ксеркс, без особых раздумий отвечавший согласием на все эти вопросы, теперь с удивлением обнаруживает, что он согласился уничтожить всех врагов ненавистных ему евреев...

В итоге в день 13 Адара (этот месяц еврейского календаря приходится на конец февраля - начало марта) во все города империи приходит царское повеление относительно погромов. Но готовилось-то все к избиению евреев. А гонцы привезли совершенно иной указ. Оказалось, что царь позволил Эсфири и ее двоюродному брату и воспитателю Мардохею составить указ о предстоящих погромах: напишите и вы о Иудеях что вам угодно, от имени царя, и скрепите царским перстнем... И позваны были тогда царские писцы... и написано было все так, как приказал Мардохей к правителям... ста двадцати семи областей... от имени царя... о том, что царь позволяет Иудеям, находящимся во всяком городе, собраться и стать на защиту жизни своей, истребить, убить и погубить всех сильных в народе и в области, которые во вражде с ними, детей и жен, и имение их разграбить (Есф. 8, 8-11).

И в течение двух дней все князья в областях и сатрапы... и исполнители дел царских поддерживали Иудеев... И избивали Иудеи всех врагов своих... и поступали с неприятелями по своей воле (Есф. 9, 3-5). Аман был повешен с десятью его детьми [7]. Всего было уничтожено 75 000 персов. Элита страны. Все, кто мог быть конкурентами. Участь персидской империи была предрешена.

Я не пишу сейчас богословское исследование, не занимаюсь истолкованием и апологией Ветхого Завета. Я не скажу ни слова осуждения в адрес персонажей Священной истории. Замечу лишь, что в еврейском тексте Книги Эсфири ни разу не упоминается слово Бойкие. Это историческое сказание, а не откровение Божие [8].

Мое недоумение заключается в другом: как можно спустя тысячелетия праздновать события того дня?.. Есть ли другой народ на земле, который с веселием празднует день заведомо безнаказанных массовых убийств? Я понимаю праздники в честь военной победы. Это было открытое и рискованное столкновение, и день победы - мужской и честный праздник. Но как праздновать день погрома? Как праздновать день убийства тысяч детей?

До такой степени странно праздновать это безнаказанное избиение, что некоторые иудеи сегодня пробуют придать тем событиям хоть какой-то отблеск воинской доблести. Газета "Сегодня", вместе с НТВ входящая в информационную империю МОСТ-банка, то есть председателя Российского Еврейского Конгресса г-на Гусинского, предлагает новую, более респектабельную версию событий Пурима: "В результате персидские антисемиты были разоружены и наголову разбиты. В обнесенных крепостными стенами Сузах (персидской столице) бои шли двое суток" [9]. В самой Книге Эсфири никаких упоминаний о боях нет. Но, как видим, даже на вкус современных иудеев тот факт, что основу праздника составляет избиение безоружных, настолько непристоен, что приходится придумывать бои.

Но все равно никакие требования совести не мешают им писать о "веселом празднике Пурим".

А праздник этот очень веселый. Это единственный день, в который трезвый и педантичный Талмуд даже не разрешает, а предписывает напиваться: "После полудня едят праздничную трапезу и пьют алкогольные напитки, пока не перестают различать между словами "проклят Аман" и "благословен Мордохей"" [10]. Праздничная трапеза включает в себя пирожки с поэтическим названием "уши Амана" [11]. Такая милая семейная сцена: родитель, не отличающий уже имени Амана от имени Мардохея, предлагает сынишке: "милый, не хочешь ли еще покушать плоти нашего врага?"

И этот праздник почитается величайшим. Среди талмудических мудрецов "существует даже мнение, что когда все книги пророков и агиографов будут забыты, книга Эсфири все-таки не забудется, а праздник Пурим не перестанут соблюдать" [12].

Понимаю, что тут не уйти от вопроса - а с чего это я взял, что Клара Цеткин помнила Пурим? Ведь она, скорее всего, не была практикующей иудейкой. Марксистка, она исповедовала атеистические взгляды - и с какой же стати ее действия сопоставлять с обрядами давно забытой ею синагоги. Но дело совсем не в том, ходила ли Клара Цеткин в синагогу в пору своей революционной деятельности. Дело в том, что в ее памяти не могли не остаться детские воспоминания об этом празднике. Все другие синагогальные праздники она могла забыть - но не этот. Просто потому, что в иудаизме Пурим - это прежде всего детский праздник. "Вечером и утром в синагогах читают свитки Эстер. Принято шуметь (стучать ногами по полу, кулаками по столам и крутить специальные пуримские трещотки) при упоминании имени злодея Амана. Особенно усердно исполняют этот обычай, конечно, дети" [13]. Итак, для Клары Цеткин Пурим не был просто книжным воспоминанием. Это то, что с детства входит в сознание иудея. А потому даже для того еврея, который порвал связь со своей национальной религиозной традицией, детское воспоминание о Пуриме очень живо.

Так безосновательно ли предположение, что в сознании еврейских лидеров Интернационала женское революционное движение ассоциировалось с именем Эсфири, а 8 марта было избрано ими в силу привычки праздновать в эти дни семейный праздник Пурим?

У Интернационала и цели были интернациональные, планетарные. Им было что сказать всем народам. Пурим - праздник избиения врагов. А кто такие враги для иудеев? Только ли соплеменники несчастного Амана? В средневековом "Диспуте Нахманида" иудей толкует псалом Рече Господь Господеви моему: седи одесную Мене, дондеже положу враги Твоя подножие ног Твоих (Пс. 109, 1). Иудей соглашается, что речь идет о Мессии. И поясняет: "Бог и будет помогать мессии, доколе положит все народы в подножие ног его, ибо все они враги его - они порабощают его, они отрицают его пришествие и его власть, а некоторые из них создали себе другого мессию" [14]. Итак, в истории еврейской мысли есть течение, которое полагает, что все народы - враги евреев. События Пурима напоминают, как именно надлежит поступать с врагами.

В том-то и состоит чудовищность этого "веселого праздника": из поколения в поколение он воспроизводит модель обращения с теми, кого евреи однажды сочтут своим врагом. Истории нет, прогресса нет. Роста духовного сознания и нравственности нет. Ветхозаветная кровожадность не преобразилась. Ее нормы живы до сих пор. Архетип не отменен. Он продолжает расцениваться как образец, достойный воспроизведения (пока - ритуально-символического, при случае - реального)... [15]

Христиане не отвергают Книгу Эсфири. Но мы не считаем, будто то, что было необходимо тогда, стоит повторять сегодня. Мы живем в открытом мире. Мы можем брать нечто из опыта других народов и эпох - из их обрядов, кухни, одежд, песен. Но если мы нечто берем, то лучше присмотреться к этой гуманитарной помощи: а не истек ли срок годности. Срок годности Пурима истек в 30 году нашей эры - при распятии Христа. Иудеи же и по сю пору готовы кормить весь мир этим продуктом.

У христиан принято символически, аллегорически толковать войны Ветхого Завета и события вавилонского пленения. Но в иудаизме сохраняется вполне буквальное понимание норм и примеров Ветхого Завета.

Так, "советник по делам прессы посольства Израиля в Москве Зеев Бен Арье в беседе с корреспондентом "Сегодня" подчеркнул символическое значение праздника. "Это было весьма своеобразное спасение: по воле Всевышнего персидский царь разрешил евреям защищаться с орудием в руках, нанести превентивный удар"" [16] Значит, и ныне Израиль может бомбить все страны, которые не воюют с ним, но, как кажется Израилю, могут представлять для него угрозу. Попробуй Россия провозгласить в своей военной доктрине возможность "превентивных войн". Без волны возмущения и санкций по всему "цивилизованному миру" не обойтись. Но для Израиля сегодня в мире особый стандарт: мир разрешает евреям самим устанавливать нравственные нормы для себя. Израиль выше так называемых "общечеловеческих ценностей" [17].

გაგრძელება ქვემოთ, შენიშვნებისათვის მიყევით ლინკს.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Mar 9 2010, 10:01 AM

ზემოთ მოყვანილის გაგრძელება:

И тут приходится напомнить слова В. Шульгина: "Пусть религиозные евреи, празднующие Пурим, не представляют себе реально, что они празднуют; не сознают, что их ежегодный пир происходит на столах, кои попирают человеческие кости, на скатертях, залитых человеческой кровью. Но те еврейские писатели и журналисты, кои вопят об ужасах современных погромов, неужели они не чувствуют потребности хотя бы иногда "на себя оборотиться"? Тонкие вдумчивые психологи, неужели они не понимают, что "кое-что" оседает и в еврейских душах, и в окружающем евреев мире вследствие тысячелетнего празднования массовых убийств? Их глорификация, воспоминание о прошлых кровавых расправах не переплетается ли под злую руку (а у кого не бывает злых минут!) с модернизированными планами так же расправиться с современными врагами еврейства?.. Злоба, страстная мысль о массовых кровавых расправах со своими врагами неумирающим огнем трепещет над головой евреев. И эта мысль время от времени перекидывается в душу окружающей среды; заражает толщу людей, вокруг евреев живущих, и бросает этих людей... на евреев. Мечтая о погромах, евреи магнетическим образом на себя их притягивают. А что евреи о погромах мечтают (не в отношение себя, конечно, а в отношении своих врагов) - это весьма убедительно показали события русской революции" [18]. Аналогичный взгляд был и у знаменитого историка античности В. Зелинского: "В этом великая страшная наука: все гонения на евреев, позорящие историю христианской религии, берут свой источник в Ветхом Завете" [19].

Так почему же народ, в чьей истории было так много страданий, народ, переживший немало погромов, сам упорно празднует тот погром, который в древности удалось устроить ему самому? Почему же столь очевидные двойные нравственные стандарты позволяют себе иудеи в отношениях с другими народами?

Таится ли корень этого только в том, увы, общечеловеческом, убеждении, что "свое дерьмо не пахнет"? Если да, то остается лишь присоединиться к горячему пожеланию Достоевского: "если высокомерие их, если всегдашняя "скорбная брезгливость" евреев к русскому племени есть только предубеждение, "исторический нарост", а не кроется в каких-нибудь гораздо более глубоких тайнах его закона и строя, - то да рассеется все это скорее и да сойдемся мы единым духом, в полном братстве на взаимную помощь м на великое дело служения земле нашей!" (Достоевский Ф.М. Дневник писателя за 1877 г. Гл. 2, 4). Но вдруг дело не только во вполне естественной подслеповатости в отношении своих собственных грехов?

Увы, в самой основе иудаизма есть один догмат, который способен делать иудеев поразительно неотзывчивыми к боли других народов. Не берусь говорить обо всем иудаизме, но во всяком случае несколько иудаистских текстов, попадавшихся мне в руки, недвусмысленно утверждали, что с точки зрения иудаизма люди - это только евреи.

"У каждого еврея, как праведника, так и грешника, две души, - утверждает один раввинистический трактат. - Одна из них связана со стороной мира, называемой клипа и ситра ахара. Эта душа облекается в кровь человека и оживляет тело. И от нее берут начало все дурные свойства, происходящие от имеющихся в ней четырех элементов. От нее происходят также те добрые свойства, которые от природы присущи каждому еврею, такие как сострадание и помощь ближнему, ибо эта душа, связанная с "обратной стороной", происходит от так называемой клипат нога, в которой отчасти есть добро и происхождение которой связано с тайной древа познания добра и зла. Однако души не-евреев происходят от остальных, совершенно нечистых клипот, в которых нет добра совершенно, как сказано в книге Эц хаим, врата 49, глава 3: "И все добро, которое творят язычники, творят они лишь ради себя". И как комментирует Гемара выражение "Милосердие народов - грех": "Все справедливые и милосердные деяния народов мира совершаются лишь из тщеславия". Вторая душа, отличающая каждого еврея, - частица безграничной Сущности Бога свыше. Как сказано: "И Ты вдохнул в ноздри его душу жизни". Души евреев возникли в Божественной мысли... " [20]

Из этого текста следует, что от того, кто был у Древа познания и в кого было вдохнуто дыхание жизни, произошли лишь евреи. Только они от Адама. А другие люди?

Еще текст того же автора: "Клипот подразделяются на две ступени, и одна из них выше, а другая ниже первой. Нижняя ступень - это совершенно дурные и нечистые клипот, за которых совсем нет добра. Их влиянию подвергаются и от них исходят души всех других народов и их физическое существование, души всех нечистых и запрещенных в пищу животных и их физическое существование... Но витальная животная душа в еврее, а также душа чистых животных происходит от второй ступени клипат, клипат нога. В этом мире, называемом мир Асия, преобладающую часть его составляет зло, с которым смешано лишь немного добра. От него происходят добрые наклонности в животной душе еврея" [21].

Так откуда же взялись не-евреи? "Клипот и ситра ахара названы "иные боги", так как их питание и их жизненная сила исходят не от категории Лица, а от категории заднего в Кдуша, а выражение "заднего" означает, что это подобно действию человека, дающего что-либо врагу своему против своего желания. Он бросает это ему как бы через плечо, ибо отворачивает лицо свое от него из-за своей к нему ненависти. Так, наверху категория Лица есть внутренняя сторона Высшей Воли и Его истинное Желание, коим Всевышний желает уделить жизненную силу всему, что близко Ему со стороны Кдуша. Но ситра ахара и нечистота - отвратное для Всевышнего, что Он ненавидит, и Он не уделяет ей жизненной силы от внутренней стороны Своей истинной Воли и Желания, но - как бросающий через плечо врагу своему против своего желания - лишь ради того, чтобы покарать грешников и дать доброе вознаграждение праведникам, покоряющим сторону ситра ахара. И это называется задней стороной Высшего Желания Его" [22].

Или, яснее: "Клипот и ситра ахара называется рвота и испражнения, как известно" [23]. "От клипа и ситра ахара происходят души народов мира, делающие добро для самоудовлетворения и говорящие "дай, дай" и "насыть меня", и потому они называются мертвыми" [24].

Насколько я понимаю, резюме этих размышлений таково: еврейские души происходят от мысли Бога [25], а души не-евреев - от "испражнений".

Поэтому в иудейских текстах так много высказываний, в которых вместо ожидаемого слова "человек" стоит слово "еврей": "У всех один Отец, поэтому все евреи названы братьями" [26]. "Человек может казаться ничтожным, но в корне и источнике своем душа его велика. Это основание для того, чтобы любить любого еврея" [27].

Если знать эти подробности иудейского учения о человеке (точнее - о людях и о недочеловеках), то многое станет понятнее. Например, станет понятней болезненно-возмущенная реакция иудейских публицистов на горькие слова одного американского христианского проповедника, назвавшего аборты, миллионами уничтожающие детей во чреве матери, "холокостом" [28].

Станет понятней и возмущенная реакция европейской либеральной журналистики на труд Стефана Куртуа "Черная книга коммунизма" [29]. В этой книге перечисляются преступления коммунистических режимов в разных странах мира и делается вывод о том,' что преступления коммунистов были не меньше преступлений нацистов. Сама попытка сравнить преступления фашистов против еврейского народа с преступлениями коммунистов против других народов была воспринята как кощунство. Евреи вне сравнения даже в своих страданиях. Нельзя сравнивать страдания тех, кто являются частичками Божества, со страданиями тех, чьи души вышли из мира испражнений.

При знании основ иудейской антропологии также яснее становятся строки Наума Коржавина из его стихотворения "Сплетения":

Быть может, сызмальства старея,
Закон неизбывно блюдя,
Молился б я Богу Евреев,
К неизбранным лишь снисходя.
Их жизни презрев равнодушно,
Их болью болеть не спеша...
... О Господи! Как это скучно!
И как с этим глохнет душа!


Понятнее выглядит и замечание св. Филарета Московского, который предлагал при устройстве еврейских школ в Российской- империи смотреть за тем, чтобы "учение было преимущественно библейское, а не талмудическое, и чтобы человеконенавистническими и зловредными правилами, которыми евреи напоевали детей своих доныне, возрастающее их поколение не заражалось" [30].

Так что в пьяном хохоте и грохоте Пурима слышны нотки, заставляющие похолодеть "посторонних": а вдруг кто-то из веселящихся на Пуриме решит нанести "превентивный удар" по нам? Мало ли что ему спьяну померещится?

Теперь нам осталось лишь вспомнить, что приход Интернационала к власти в России был связан с переменой календаря, и спросить: а когда же праздновался день, ныне называемый "восьмым марта", в революционных кружках предреволюционной России? Оказывается, восьмое марта по новому стилю - это 23 февраля по старому. Вот и отгадка - почему "мужской" день и "женский" так недалеко друг от друга. Когда европейские братья по Интернационалу отмечали "восьмое марта", в России этот день назывался 23-м февраля. Поэтому в предреволюционные годы партийцы и сочувствующие им привыкли считать праздничным днем 23 февраля. Затем календарь переменили, но остался рефлекс праздновать что-то революционное 23 февраля. Привычка праздновать осталась, а повод ушел.

Дата была. В принципе (учитывая плавающий характер Пурима) эта дата ничем не хуже и не лучше 8 марта. Но надо было найти и для нее прикрытие. Спустя несколько лет соответствующий миф был создан: "день Красной Армии". Память о первом сражении и первой победе.

Но это миф. 23 февраля 1918 года не было еще ни Красной Армии, ни ее побед. Газеты конца февраля 1918 года не содержат никаких победных реляций. И февральские газеты 1919 года не ликуют по поводу первой годовщины "великой победы". Лишь в 1922 году 23 февраля было объявлено днем Красной Армии. Однако еще за год до 23 февраля 1918 года "Правда" пишет о том, что 23 февраля является праздничным днем: "Задолго до войны пролетарский Интернационал назначил 23 февраля днем международного женского праздника" [31].

Впрочем, придумать празднованию 23 февраля прикрытие надо было еще и потому, что именно 23 февраля 1917 года началась "Февральская революция". Не помнить эту дату революционерам было нельзя, но для большевиков это был не очень праздничный день: их-то там не было. Поскольку большевики не играли ведущей роли в февральском перевороте, но все же приняли его, приветствовали и внесли в свои святцы, то надо было дню "свержения самодержавия" (сохранив его праздничность) дать иное название. Он стал "днем Красной Армии".

Так традиция празднования Пурима привела к установлению женского праздника 8 марта. К женскому революционному дню были приурочены беспорядки якобы голодавших жительниц Петрограда 23 февраля 1917 года. Падение Российской империи совпало (или его "совпали") с разгромом империи Персидской. С Пурима 1917 года в России запахло погромом - погромом русской культуры... Так что советское поздравление с 8 марта (равно как и с 23 февраля) - это еще и поздравление с "избавлением" от "царизма". Православным же людям поздравлять друг друга с таким праздничком - это уже не смирение, а садомазохизм.

И еще: единственное военное событие, происшедшее 23 февраля 1918 года, - это решение ЦИК Совнаркома о принятии условий "Брестского мира". Это - день капитуляции России в Первой мировой войне, точнее - во Второй Отечественной войне (так она именовалась в 1914-1917 годах в русской печати). Капитуляции по воле Интернационала, превратившего "войну империалистическую (точнее - Отечественную) в войну гражданскую". В дневнике арестованного императора Николая II есть запись, позволяющая судить о том, что происходило на фронтах в конце февраля 1918 года: "12/25 февраля 1918. Сегодня пришли телеграммы, извещающие, что большевики, или, как они себя называют, Совнарком, должны согласиться на мир на унизительных условиях германского правительства, ввиду того что неприятельские войска движутся вперед и задержать их нечем! Кошмар" [32].

Трудно найти более позорный день в военной истории России (в том числе - советской России). И то, что сегодня этот день называют "днем защитника Отечества" - еще одна издевка. Не день это защитника Отечества а, в лучшем случае, "день Красной Армии". А защищала ли эта красная армия Отечество - это, мягко говоря, сложный вопрос. И то, что день защитника Отечества празднуется сегодня не в день Куликовской битвы, не в день Бородина, не в день рождения Жукова или день св. Александра Невского, а в день капитуляции, - это еще один признак атрофии нормального национального чувства в русском народе.

Пока же весьма занятно слушать намеки, которые "посвященные" в тайну Пурима произносят в присутствии людей, которых они считают непосвященными. Например, в 1994 году в Москве открылся магазин кошерной пищи. Главный "антифашист" Москвы, депутат Московской городской думы Евгений Прошечкин, выступая на церемонии открытия этого магазинчика, "произнес тост за повышение роли торговых предприятий в развитии национально-политических отношений. Кстати, в свое время особую и весьма достойную роль в них сыграли масла, которыми натиралось тело библейской героини Эсфири, жены персидского царя Артаксеркса" [33]. Какой тонкий юмор! Оказывается, вырезать 75 тысяч человек - значит сыграть "достойную роль в развитии национальных отношений"! Поддерживая изящную шутку депутата, журналист продолжает: "Говорят, царь оставил немного для фирмы "Осем" и для нас с вами". Так что - владельцы и посетители кошерного магазина намерены воспроизвести в России сюжет Книги Эсфирь? Кстати, по сообщению этого же журналиста, в меню презентации входило блюдо под именем "уши Амана"...

Понимаю, что от вышеприведенных рассуждений легче всего отмахнуться, навесив на них ярлык: "антисемитизм". Но это будет неправдой. Я не антисемит. И до сих пор я не отрекаюсь от своей статьи "Антисемитизм - это грех" (Еврейская газета. 1992, № 1). Грешна любая ненависть, в том числе и национальная. Но если Российский Еврейский Конгресс и НТВ позволяют себе недобрым оком взирать на наше Евангелие (поистине - избави нас "от очес призора"), то и я счел допустимым посмотреть на историю Пурима взглядом, не сглаживающим острые углы. Так что эту мою статью можно считать ответом на "последнее искушение" НТВ. Это просто напоминание: не бросайтесь камнями, живя в стеклянном доме. Но это - повод.

А причина моей неприязни к 8 марта гораздо более прозаична: просто я с детства терпеть не мог 8 марта. А став человеком церковным, я полюбил православный "женский день" - "Неделю жен-мироносиц", празднуемую в третье воскресенье после Пасхи. И эту статью я написал не для того, чтобы кто-то стал хуже относиться к Кларе Цеткин и ее народу, а для того, чтобы вернулось уважение к нашим, православным традициям. Мотивы Цеткин понятны. Непонятно, почему мы должны праздновать каждый год национальный еврейский праздник Пурим. Пора бы нам отложить празднование муже-женского праздника революционеров.

P.S. Поскольку мне приходится часто полемизировать с оккультистами, то не могу не воспользоваться случаем и не указать на ниточку, которая связывает иудейский Пурим и оккультных чаятелей "эры Водолея".

Здесь выстраивается такая перекличка: у астрологов нынешняя эпоха именуется "эрой Рыб". Она началась около Рождества Христова и заканчивается в самом начале XXI столетия. Рыба - раннехристианский символ (по-гречески рыба - ihtis - может быть расшифровано как сочетание первых букв выражения "Иисус Христос Сын Божий, Спаситель"). Поэтому "эра Рыб" толкуется оккультистами как время торжества христианства и, соответственно, магического "невежества", как время, неблагоприятное для "эзотериков". С наступлением же "эры Водолея" связываются надежды на расцвет оккультно-магических способностей. Талмудическая литература солидарна с оккультистами в том, что знак Рыб неблагоприятен для иудеев. Она повествует, что Аман был астрологом, и, выбирая время для преследования евреев, он обратился к астрологическим таблицам. "Однако каждый месяц оказывался благоприятным для евреев: так, Нисан был благоприятен для евреев из-за пасхального жертвоприношения; Ияр - из-за малой пасхи, Сиван - потому что в этом месяце была дарована Тора и т. д. Но когда Аман дошел до Адара, то нашел, что он находится под зодиакальным знаком Рыб, и сказал: "Теперь я буду в состоянии поглотить их, подобно рыбам, проглатывающим одна другую"" [34]. Этот талмудический рассказ складывается уже в христианскую эпоху, и в сознании его авторов и слушателей в течение веков он явственно ассоциировался с "временем Рыб", то есть с эпохой господства христиан. Вопроса о влиянии иудаизма на европейский оккультизм я касаться не буду.) Но созвучность чувствований и идей все же несомненна. И там, и там есть ассоциация: рыбы - христиане - зло.

Так что христианам отмечать праздник Пурим, пусть даже под другим названием, не приличествует. Ведь это праздник, желающий нам уйти в прошлое.

Впрочем, и греха в том, чтобы поздравить коллегу по светской работе "с женским праздником", не будет. Дело не в том, что празднование 8 марта как-то нас осквернит. Поиск религиозных корней 8 марта полезен ради других выводов - как повод для размышлений о том, что же произошло с нашей страной: "Я тщетно силился понять, Как ты смогла себя отдать на растерзание вандалам..."

И еще это повод воспротивиться победно шествующей по стране моде на американский праздник "Хэллоуин". Хотя праздник этот вроде бы английский, но для России он - американский, ибо позаимствован из голливудских фильмов. И хотя для англичан это "праздник всех святых", но в нынешней-то России никто уж точно не вспоминает о том, что в этот день надо молиться Всем Святым. Напротив, детей учат подвывать всякой нечисти. И даже православных детей в государственных школах втягивают в эту грязь. Интересно, впрочем, и утешительно, вслушаться в звучание названия этого праздника в устной бытовой речи: "Праздник Холуин". Вот это правда: это праздник для холуев, для тех, кто готов, забыв и обгадив свое, подхватить любую идейку из "цивилизованного мира". Что ж, путь холуйства - он и в самом деле приводит к потере человеческого образа и к сращению с теми образинами, что человек натягивает на себя.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Mar 9 2010, 10:14 AM

კურაევი აშკარად ანტისემიტობს, თან სერიოზულად ანტისემიტობს...არ ეკადრება ასე თითიდან გამოწოვილი სისულელეები აბრახუნოს...რუსეთი მაინც რუსეთია რაა...თავისი ანტისემიტიზმით და ონტოლოგიური სიბნელით

პ.ს.
რასაც ის წერს, რომ ვითომ პოგრომები იყო პასუხი ებრაელების მიერ მეფის შეურაცხყოფაზე - არის სრული აბსურდი, უკანასკნელი მასალებით მტკიცდება რომ ანტიმონარქისტულ-მართლმადიდებლური პროკლამაციები იწერებოდა და ვრცელდებოდა ოხრანკის აგენტურის მიერ რათა პოგრომებს ლეგიტიმურობის სტატუსი მიეღო

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Mar 20 2010, 10:02 AM

ეგ ცნობილი ხერხია ძალიან.
ეს ანტისემიტიზმი რუსეთში ცარიზმის დროსაც იყო და კომუნიზმის დროსაც, სამწუხარო ისაა, რომ "ზოგადად მართლმადიდებლობის" სახით ჩვენთან შემოაღწია.

პოსტის ავტორი: knata თარიღი: Nov 15 2010, 09:54 PM

მგონი ამ განყოფილებას შეეფერება გუშინ წავიკითხე
მეტეხის ეკლესიის კედელზე ზიმა– ლეტა არის დამონტაჟებულიო და ერთი ამბავი აუტეხავთ აზინებს ძეგლსო

ლინკი სტატიის http://www.ireporter.ge/?p=745

თქვენი აზრი მაინტერესებს

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Nov 16 2010, 11:02 AM

ჩემი აზრი: მაგხელა ტაძრის კლიმატზე რომ იმოქმედოს, მასეთი "ზიმა-ლეტა" ჯერ არ მოუგონიათ ასეთი დიდი ფართის გასათბობ-გასაგრილებლად მთელი სავენტილაციო-გასათბობი სისტემაა საჭირო, იმის მსგავსი, როგორიც სამების ტაძარშია. აქედან გამომდინარე, ძეგლს ეგ ვერ დააზიანებს. ალბათ ეს "ზიმა-ლეტა" სასანთლის ან რამე პატარა ოთახისთვისაა. უკიდურეს შემთხვევაში, შეიძლება ტაძარში ტემპერატურა ოდნავ შეცვალოს. ეგეც არ იყოს, გათბობა და გაგრილება რომ რამეს აზიანებდეს, მაშინ არც ერთ ეკლესიაში ღუმელი არ უნდა იდგეს და არც გათბობის სხვა საშუალება არ უნდა იყოს, მაგრამ ფაქტობრივად ყველა ტაძარშია ასეთი რამეები. და ეჭვი მაქვს, რომ ღუმელებს ტაძრებში ჩვენი წინაპრებიც იყენებდნენ.
რაც შეეხება ფასადს, ტაძრის მაშტაბისთვის კონდიციონერის მოწყობილობა პაწაწინა წერტილად მოჩანს შორიდან და მე პირადად ვერც შევამჩნევდი. მაგრამ თუ მაინცდამაინც ვინმეს თვალში ცუდად ხვდება, შეიძლება მისი შენიღბვა ან ქვემოთ ჩამოტანა და ძირს დადგმა. მე მაგალითად აივანის იატაკზე მიდგას და მშვენივრად მუშაობს მასეც.

პოსტის ავტორი: აკაკი თარიღი: Feb 18 2011, 01:33 PM

სახარების ორიგინალი აღმოაჩინეს?

http://www.washington-codex.org/washington_codex.htm

ვაშინგტონის კოდექსიო, პირველი საუკუნის ბერძნული ორიგინალი არისო ამბობენ. დაწერილია ებრაელი ქრისტიანების მიერ ბერძნულადო

ცოტა ინგლისური ვინც იცით წაიკითხეთ მგონი საინტერესოა.

პოსტის ავტორი: seminarieli89 თარიღი: Sep 12 2012, 01:47 AM

.:Lela:.
კარგი სტატია იყო, მომეწონა

პოსტის ავტორი: ნოე თარიღი: Oct 9 2012, 10:54 PM

http://www.kvirispalitra.ge/martlmadidebluri/12578-rtsmenith-aghdgenili-vii-saukunis-tadzari-da-monastruli-ckhovreba.html

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Jul 5 2013, 01:31 PM

საპროტესტო აქცია ტაძარში – ხორნაბუჯისა და ჰერეთის მეუფე მელქისედეკს მრევლი განუდგა?!

ავტორი
admin
თარიღი
Jul - 4 - 2013
აქტივობა
1 კომენტარი
კატეგორია
არქივი, დღის სიახლე
გაზიარება


EXCLUSIVE – საპროტესტო აქცია მიმდინარეობს ქალაქ დედოფლისწყაროში, ღვთისმშობლის მიძინების სახელობის საკათედრო ტაძარში. მრევლმა ტაძარი დატოვა და ლოცვაზე დასწრებაზე პროტესტის ნიშნად უარი თქვა. სამასამდე ადამიანი წირვის დასრულებას ტაძრის ეზოში ელოდება და მეუფესთან შეხვედრას კატეგორიულად მოითხოვენ. წინააღმდეგ შემთხვევაში მეუფის გადადგომის მოთხოვნით გამოვლენ.

ქიზიყი.ge-ს ინფორმაციით, მართლმადიდებელი ქრისტიანების აღშფოთება იმ ფაქტმა გამოიწვია, რომ ტაძარს დეკანოზი ნიკოლოზ ლომსაძე ჩამოაშორეს და აქ ღვთისმსახურებას სხვა ქალაქიდან ჩამოყვანილი სასულიერო პირი აღავლენს.

ამ წუთებში ხორნაბუჯისა და ჰერეთის ეპისკოპოსი, მეუფე მელქისედეკ ხაჩიძე წირვას ცარიელ ტაძარში ასრულებს, ლოცვას არცერთი მრევლი არ ესწრება.

მამა ნიკოლოზის ტაძარში დაბრუნების მოთხოვნით მრევლი პატრიარქისთვის საგანგებო მიმართვის გაგზავნას გეგმავს, აქციის მონაწილეებმა ხელმოწერების შეგროვება უკვე დაიწყეს.

თავად მამა ნიკოლოზ ლომსაძე ამ დროისთვის საპროტესტო აქციაზე არ გამოჩენილა, თუმცა, მან მრევლს ტაძარში დაბრუნებისა და წირვაზე დასწრებისკენ მოუწოდა. თუმცა, მრევლი ტაძარში შესვლას მხოლოდ მაშინ აპირებს, თუ ღვთისმსახურებას კვლავაც დეკანოზი ნიკოლოზ ლომსაძე აღავლენს.

ამ ეტაპზე უცნობია, მეუფე მელქისედეკი წირვის დასრულების შემდეგ მოისმენს თუ არა მრევლის პრეტენზიებს. /ქიზიყი.ge/ ილია მარტყოფლიშვილი

http://qiziyi.ge/?p=8766

ვა...
რას აღარ გაიგონებ კაცი...

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Jul 5 2013, 02:55 PM

რა ხდება ამ დედოფლისწყაროშI სულ გადაირია ხალხი?
ჯერ ამ ხალხის ტვინში ჩამახედა ვინც წირვა ლოცვას მიატოვებ, იმიტომ რომ მაინცდამაინც რომელიმე ერთი მღვდლის მიერ უნდა იქნას წირვა ჩატარებული და სხვის წირვაზე არ ესწრებიან.
ამას სულ სხვა სუნი უდის პოლიტიკური მანიპულაციების ამბავი იქნება.

პოსტის ავტორი: qetevano თარიღი: Jul 5 2013, 03:20 PM

მამა ნიკოლოზის გამოხმაურებაც იდოს ბარემ

http://qiziyi.ge/?p=8782
დეკანოზმა ნიკოლოზ ლომსაძემ დედოფლისწყაროს საპროტესტო აქციებთან დაკავშირებით ჟურნალისტებთან კომენტარი გააკეთა. აქციის დასრულების შემდეგ ტაძრის მიმდებარე ტერიტორიიდან სასულიერო პირებმა ხორნაბუჯისა და ჰერეთის ეპარქიის რეზიდენციაში გადაინაცვლეს. ეპარქიის მღვდელმსახურები მრევლის მოთხოვნებს განიხილავენ და აცხადებენ, რომ შესაძლოა, გადაწყვეტილება შეიცვალოს.

ჟურნალისტებთან სხდომის დასრულების შემდეგ მიღწეულ შედეგებზე არ უსაუბრია ნიკოლოზ ლომსაძეს, თუმცა მოკლე კომენტარი მაინც გააკეთა და აღნიშნა, რომ ყველაფერი კარგად იქნება და მრევლს სიმშვიდისკენ მოუწოდა.

„ძალიან გთხოვთ, დავმშვიდდეთ, დავწყნარდეთ, გულში არ ჩაიდოთ არავისი არაფერი… ყველაფერი კარგად იქნება. ძალიან გთხოვთ, ყველა ვღელავთ, მრევლიც ღელავს და სიმშვიდისკენ მინდა მოვუწოდო,“ – აღნიშნა დეკანოზმა ნიკოლოზმა.

მამა ნიკოლოზი აქციაზე აღელვებული ჩანდა. ერთ მომენტში რომელიღაც სასულიერო პირს მედიკამენტების მიღებაც დასჭირდა.

პ.ს. ეს ყველაფერი იმიტომ ხდება რომ მრევლი ღმერთთან კი არა მღვდელთან მიდის ტაძარში.

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Jul 5 2013, 03:36 PM

ძნელია არ დაგეთნხმო
თუ სწორედ მახსოვს მღვდელი 3 რამის გამო ტოვებდა ტაძარს სადაც მსახურობდა და სხვა ადგილას გადადიოდა, ერთ-ერთი მიზეზი იყო მრევლი ასეთი "გაფეტიშებული" დამოკიდებულება. თუ ვცდები მომიტევეთ

პოსტის ავტორი: qetevano თარიღი: Jul 5 2013, 03:41 PM

G_saxva

შენ წარმოიდგინე ახლა ნებისმიერმა მღვდელა რამე რომ ჩაიდინოს რის გამოც განკვეთავენ, იმის მრევლი რა დღეში ჩავარდება. ასამაღლებელია მრევლის ცნობიერება... ცუდადაა საქმე.

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Jul 5 2013, 03:46 PM

ყველაზე სულელური გადაწყვეტილება რაც შეიძLება მიიღოს დამიანმა ის გააკეთეს წირვა ლოცვას არ დავესწრებითო. წარმოიდგინეთ რამხელა "სიბეცეა", იგივეა ადამიანმა თქვსა წყალს არ დავლევ თუ ჩემი ჭა არ მექნებაო.

პოსტის ავტორი: qetevano თარიღი: Jul 5 2013, 03:52 PM

G_saxva

დანარჩენი არ იცი რის გამო შეიძლება გადაიყვანონ მოძღვარი სხვა ადგილას?

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Jul 5 2013, 03:58 PM

ქეთ ზუსტად არ მახსოვს მაგრამ თუ არ ვცდები ერთი რაც დავწერე ეგ არის მეორე თუ ვინმესთან კონფლიქტი მოუვიდა და ვერ შეურიგდა მრავალი ცდის მიუხედავად მესამე კი თუ სიძვით დაეცა ვინმესთან. პირველი ორი შემთხვევა საკუთარ ნებაზეცაა დამოკიდებული.

პოსტის ავტორი: qetevano თარიღი: Jul 5 2013, 04:06 PM

G_saxva

ამაზე საერთოდ არ განკვეთავენ ნეტავ?

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Jul 5 2013, 04:10 PM

არ ვიცი განკვეთავენ თუ არა მაგრამ გამიგოა რამოდენიმე სასულიერო პორი მაგ ცოდვაში რომ იყო და არ განუკვეთავთ. ისე აქ ვაოფებთ და სხვაგან გავაგრძელOთ თორემ ხო იცი ვინც მოვა?

პოსტის ავტორი: qetevano თარიღი: Jul 5 2013, 04:13 PM

G_saxva

დიადი მბრძანებელი გუარამ მოდერატორად წოდებული ვაი ვსიო გვეყო

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Jul 5 2013, 04:15 PM

გუარამ მოდერატორად წოდებული ეს ძალიან მაგარი ფრაზაა ახლა ვფიქრრობ ხელმოწერაში ხო არ დავამატო

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Jul 6 2013, 01:14 PM

მგონი აზრზზე არ ვართ ეკლესია რაა.
რაღაც ძალიან აგრესიულები ვართ , მიტინგები , გამოსვლები , ჩხუბი და.ა.შ
ძალიან ცუდია ეს...

მოვედი უკვე...

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Nov 5 2013, 10:22 PM

19:01 / 05-11-2013
ტაილანდში ტრანს სექსუალების სილამაზის კონკურსი ჩატარდა
ტაილანდში ტრანსსექსუალების სილამაზის კონკურსი ჩატარდა. კონკურსში გამარჯვება 18 წლის ბრაზილიელმა მარსელა ოჰაიომ მოიპოვა. პრიზის სახით მან გარდამავალი გვირგვინი და 10 000 დოლარი მიიღო.

წელს ყოველწლიური კონკურსი ტაილანდის ერთ-ერთ კურორტზე ჩატარდა. კონკურსის მონაწილეები პუბლიკის წინაშე ტრადიციულ და საღამოს კაბებში წარსდგნენ.

კონკურსის წესების თანახმად, კონკურსში მონაწილეობის მიღების უფლება მამაკაცად შობილ ტრანსსექსუალებს აქვთ.


წყარო/Source: http://www.ambebi.ge/mozaika/89616-tailandshi-transseqsualebis-silamazis-konkursi-chatarda.html#ixzz2jnSDfeZJ

პოსტის ავტორი: Atm@n თარიღი: Nov 9 2013, 02:13 PM

"უცხო პლანეტებიც დავლაშქრე, მე-13 გალაქტიკაში ვიყავი, ვნახე ორიონის თანავარსკვლავედი, იქიდანაც უამრავი ინფორმაცია მივიღე. ერთ მასალაში შეუძლებელია ყველაფერი გაგიზიაროთ, რაც მეც იქ ვნახე."

http://alia.ge/com/news/view/2227?fb_action_ids=659755377388888&fb_action_types=og.likes&fb_source=other_multiline&action_object_map=%5B594329713962497%5D&action_type_map=%5B%22og.likes%22%5D&action_ref_map=%5B%5D




რაღაც ამ ბოლო დროს უფრო "პრადვინუტი" გასვლები აქვთ! "რეინკარნაციაც გამოურიეს, უცხოპლანეტელებიც! ამიტომ ტყუილია რა თქმა უნდა!

არადა საეკლესიო კანონიკის შესაბამისი ხილვა რომ ჰქონოდა - "ღვთაებრივ გამოცხადებად" ჩათვლიდნენ და კიდევ რამდენი ადამიანი წავიდოდა მოწიწებით ეკლესიაში



კომენტარებიდან ყველაზე საინტერესო ეს იყო: "ამისთანა სისულელე არ მომისმენია. რეინკარნაციაც შემოიტანეთ დღეს ეკლესიაში და რაღა გვიჭირს, ჯერ ისედაც ხომ ყვავის ღვთისმოსაობით."

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Nov 9 2013, 03:55 PM

ეჰ...

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Nov 25 2013, 12:25 PM

ინტერნეტჰიტი: ჩინელი ბიჭის წერილი საქართველოდან
სოციალურ ქსელებში პოპულარობით სარგებლობს ბლოგერ აკა სინჯიკაშვილის "ჩინელი ბიჭის წერილი საქართველოდან". Ambebi.ge უცვლელად გთავაზობთ ტექსტს.


"დედა როგორ ხარ, ძალიან მომენატრე... ხუნხუა, სინგი, ტუნგი, ლიო, სეენდი, დაოლი, კიმი და ოჯახის სხვა წევრებიც მენატრებიან. რომ ჩამოვალ, ისეთ ნასკებს და საცვლებს ჩამოვუტან, ათჯერ შეუძლიათ ჩაიცვან და არ დაიხევა...

ეხლა ღამის 11 საათია. ჩემს მეზობლად მოხუცი კაცი გარდაიცვალა, ქელეხია და მთვრალი ჭირისუფლები მღერიან. მაინც არ მაძინებენ და გადავწყვიტე წერილი მოგწეროთ

მე არამიშავს, კარგად ვარ. ერთ-ერთ უბანში თხუთმეტი კვადრატული მეტრი ოთახი ვიქირავეთ და ეხლა ერთად ვცხოვრობთ მე, ლუსი, ლიანგი, ტენგი, ჩანგი, დინი, ხაი შანგი, ვონგი, და სანგი.

წამოსვლამდე, რაც ქართველების სტუმართმოყვარეობაზე გამეგო, ყველაფერი პირიქით ყოფილა: ქუჩაში სულ ბრიუს ლის მეძახიან. ბავშვები მეკითხებიან, შენ მოერევი, თუ რემბოვო. ჩვენს დადგმულ დახლს, რომლის აწყობას მთელ დილას ვანდომებთ, მოვლენ და ხუთ წუთში გვაშლევინებინებენ; ერთმანეთზე გაბრაზებულები მე მირტყამენ. შენი და მამას დამზადებული იტალიური ფეხსაცმელები კარგად იყიდება. უფრო კარგად რო გაიყიდოს, ვამბობ: "მოპარულია" - რაღაც ჯადსნური სიტყვაა ალბათ.

ჩვენი სახლის დიასახლისიც დაბალი და ღარიბია, ჩვენი კარგად ესმის. თვითონ ქვეყანა ძალიან პატარაა და ცოტა ხალხი ცხოვრობს. დაახლოებით იმდენი, რამდენიც ჩვენს სოფელში. უცნაური ხალხია. მაგალითად ერთი კვირის წინ ვნახე როგორ მოკლა ცემით ერთმა ბიჭმა მეორე დედის შეგინებისთვის და შემდეგ როგორ ყვებოდა ამ ამბავს და თან თავის საკუთარ დედას აგინებდა. ვნახე, როგორ სვამდა ერთი კაცი ორ ლიტრიანი სასმისით და თითებში სიგარეტით ჯანმრთელობის სადღეგრძელოს; ვნახე ბანანების გამყიდველი, რომელსაც ბანანი არასოდეს უჭამია, იმიტომ, რომ ძვირი ღირს; ვნახე ყურძნის არაყი, რომელიც ბაზრობაზე ერთი ჭიქა ათი ცენტი ღირს და ზუსტად იგივე არაყი კაფეში - ათი დოლარი; აქ ძალიან ღარიბები და გაჭირვებულებიც, კი

მსუქნები არიან; ჩვენ ჩუსტებს, კეტებს და წებოს აქ სხვანაირად აფასებენ - ძვირი ღირს.

არ მესმის, რატომ იტანჯავენ თავს შიმშილით, როცა ამდენი უპატრონო ძაღლი დარბის ქუჩაში. ჩემს უბანში თხუთმეტი უპატრონო ძაღლი ცხოვრობდა. მაგრამ ამ ბოლო დროს ვაჭრობა ცუდად მიმდის და ექვსიღა დამრჩა. უკვე აცივდა და ბუზებიც აღარ იშოვება. იმ დღეს ბაყაყით სადილის მომზადება მინდოდა, მაგრამ აქაურებმა არ დამაკვლევინეს - "წვიმა მოვაო."

ქართული უკვე კარგად ვისწავლე. ლაპარაკი ცოტა მიჭირს, მაგრამ ყველაფერი კარგად მესმის, რასაც მეუბნებიან. ძირითადად მაგინებენ, ხოლმე, მაგრამ აღარ მწყინს. აქ ყველა ერთმანეთს აგინებს. ტყუილი უყვართ ძალიან. ყველა ცდილობს მოგატყუოს. თავიდან ესეც მწყინდა, მაგრამ აქ ყველა ერთმანეთს ატყუებს და აღარ მწყინს. ნაცნობი ბევრი არ მყავს, მაგრამ ისე ჰგვანან ერთმანეთს, რომ ვერ ვარჩევ ხოლმე, რომელი რომელია - ყველას მრგვალი თვალები აქვს.

სადაც ვცხოვრობთ, ამ ქალაქს თბილისი ჰქვია და აღმოსავლეთის, ანუ აეროპორტის მხრიდან ძალიან ლამაზია. შუაში მდინარე ჩამოუდის, რომელშიც ნაგავს ყრიან და თავს იხრჩობენ.

დიასახლისმა ჩვენი ოთახიდან მაცივარი გაიტანა. შეგიძლია ხუნხუაც გამოუშვა, ისიც დაეტევა. აქ რომ ჩამოვა, სანამ მიპოვის, ფრთხილად იყოს. ამათ, როცა მთვრალები არიან, ჩხუბი იციან, თუმცა ფხიზლები არაფერს დაგიშავებენ, მარტო შეგაგინებენ და მორჩა. ვაგზლის ბაზრობა იკითხოს და ადვილად მომაგნებს. ეს არის სულ დედა მერე კიდევ მოგწერ, როცა დრო მექნება.

გკოცნით ყველას.

თქვენი ტობი ვონგი."


ნაკადული/Source: http://www.ambebi.ge/sazogadoeba/91038-internethiti-chineli-bitcis-tserili-saqarthvelodan.html#ixzz2ldyL6rgp



მე მაგრად მომეწონა თქვენც გადახედეთ დღევანდელ საქართველოსდ აინახავ.

პოსტის ავტორი: qetevano თარიღი: Nov 25 2013, 01:49 PM

მე არ მომეწონა ეგ ეგრედ წოდებული წერილი. ყველაფერი მართალი არაა...

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Nov 25 2013, 02:03 PM

qetevano
ბაყაყებზე და ძაღლებზე მაგარი კაიფი კი არის მაგრამ დანარჩენი სწორია

პოსტის ავტორი: qetevano თარიღი: Nov 25 2013, 02:05 PM

G_saxva
სულ ცუდზეა ხაზი გასმული. კარგი რაღაცებიც გაგვაჩნია.

მე ის მომეწონა ყველა ერთმანეთს გავს, სულ მრგვალი თვალები აქვთო

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Nov 25 2013, 02:07 PM

qetevano
ღმერთმა დაგვიფაროს სულ ცუდები რომ ვიყოთ. შეიძLება სულ ცოტა გაბუქებულია სიტუაცია მაგრამ 80% რაც წერია სწორია
მაგრად ვიხალისე რომ წავიკითხე

პოსტის ავტორი: qetevano თარიღი: Nov 25 2013, 02:15 PM

G_saxva
ის არ მიყვარს კიდე რაღაც ჩანაწერი რომაა მხოლოდ საქართველოშიო და ათასი სისულელე რომ წერია.

ხოოო ისეთი კარგები ვართ, მშურს კიდეც საკუთარი თავის

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Nov 25 2013, 02:21 PM

რომელია არასწორი დედის გინებაზე სხვას რომ ცემ და საკუთარ დედას თავად იგინები?
თუ ჯამრთელობის სადღიგრძელოს სიკარედის კვამლში გახვეული რომ ამბობ?
ან ის ზანგებს შენს ჭკუაში რომ ეღადავები და აგინებ? (მთვრალი რომ ხარ მაგას არ ვამბობ)

პოსტის ავტორი: qetevano თარიღი: Nov 25 2013, 02:25 PM

G_saxva
მერე მანდ ისეა გამოყვანილი თითქოს მთელი საქართველო მასე იქცევა. ერთეულები თუ აკეთებენ დანარცენების რა ბრალია

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Nov 25 2013, 03:37 PM

qetevano
ვაი რომ არა მარტო ერთეულები

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Nov 27 2013, 04:00 PM

ულტურული პრობლემა! ტრადიციების შეურაცხყოფა, მათ შეუსრულებლობაზე მეტად, მათი ფორმალური დაცვაა... ტაძარში დაჯდომაზე ფიქრს მირჩევნია, სახლში ფანჯრებთან ვილოცო... სამწუხაროდ, ეს დღევანდელი დღეა...

ვდგავარ ადგილზე, რომელსაც ბავშვობიდან ვენდობი და ვეღარ გამიგია, ზეთისცხებაა თუ - პურის რიგი.

დღესასწაულები ჩვენში აღარ პასუხობენ სახელს, ამბიონიდან წივილ-კივილით აღებული წყალი გზაში კარგავს ღვთაებრიობას! "აბგონით" აღებული სეფისკვერიც ჩვეულებრივი პურია...

აღსარება - როგორც "პატაკი", გადასწრებით მიღებული ზიარება, ხმაურის გამო შეწყვეტილი სახარება და სხვ. ეს, საქართველოს მართლმადიდებლური ეკლესიის "მრევლია", მთელი თავისი დეკადანსით... კვირის წირვაზე სიარული მასისთვის პერმანენტულობად ქცეულა და "მორწმუნეს" სახელიც ერთგვარი პრესტიჟია.

... მე ვიდექი შობის ღამეს და მრცხვენოდა, რომ ლიტურგიაზე უკეთ ხალხის საუბარი და ერთმანეთის მიმოკითხვები მესმოდა. წირვა ჰგავდა საპარლამენტო სხდომის ჩოჩქოლს და ზეთისცხების რიტუალი - 90-იანი წლების პურის რიგს! მწუხრს, მოძღვრის მიერ უფლის დიდების პარალელურად, "ამკობდა" რეპლიკები: "ჩუმად, წირვაა..." "ნუ საუბრობთ!" "მოუსმინეთ მამაოს" და სხვა...



მოგვიანებით ყველაზე პატარა ტაძრებშიც კი საჭირო გახდა გაძლიერებული დინამიკების დაყენება და "პეტლიჩკები" ანაფორაზე, მაგრამ მაინც ხშირად ისმოდა "სუ..."

ბევრჯერ შევსწრებივარ სეფისკვერის ასაღებად რამდენიმეჯერ გაწვდილ ერთსა და იმავე ხელს. პატარაობისას მეგონა, თუ ორ ლექსს ვიტყოდი, თოვლის ბაბუა ორ საჩუქარს მომცემდა... ...და ტაძარი ხალხით მართლაც ემსგავსება ერთ დიდ საბავშვო ბაღს, ჩვენ - უდიერ და ურჩ ბავშვებს, რომლებსაც ურთიერთსიყვარულზე ქადაგება სახლამდე ვეღარ მიჰყვებათ და გზაში ეკარგებათ ქრისტე.

ვიღაცა ჩამომართმევს სათქმელს განკითხვად; ვიღაც მიხვდება, რომ ეს პამფლეტი დეკადენტობა კი არა, დაღლილი მხილებაა, უკეთესობისაკენ შეცვლის მქრქალი იმედი და დაჭყეტილი თვალებიდან გამოჟონილი სიბრაზე. მოწიწება? ეს ის უმთავრესი კომპონენტია, რომელიც წარსულში დარჩა და ალბათ ამიტომ ხდება საჭირო, ჯვარზე მთხვევის რიგის სტიქაროსნებით გამაგრება.

ასე რომ, ხშირია სტიქარიანი "სექიურითის" გაოცებულ-განერვიულებული სახე.
გამარჯობა! მე მორწმუნე ვარ, ზიარების მერე სიგარეტს ვეწევი და სამარხვო ყველს ვჭამ!..
ერთხელ ჩემი უბნის ეკლესიაში ხატებს არიგებდნენ, მაგრამ ეს უფრო აქციას ჰგავდა ან გრანდიოზული ფასდაკლების პირველ დღეს. მასის მოწოლილმა ინერციამ გოგო წააქცია. მიშველება კი არა, ემპათიური გამომეტყველებით ლამის ზედ გადააბიჯეს.



კიდევ ორს გული შეუწუხდა. ხმაური სახლამდე აღწევდა. "მრევლს" დაავიწყდა მიზეზი, რისთვისაც იყო მისული. მაინტერესებს, სად და რატომ დაკიდებენ გაწევ-გამოწევაში, კოლონიალურად "წართმეულ" ხატებს. ამ დაბღვერილ სახეებს ერქვა "გიყვარდეს მოყვასი შენი"?..

ნუთუ ისე გეჩქარებათ "მადლის" აღება, რომ ფიზიკურ ზეწოლამდე ცოტა გაკლიათ? ნუთუ ისე "გიყვართ" ღმერთი, რომ ზიარებისას ბარძიმს ეტაკებით ლამის... ირგვლივ ვიყურები და მეშინია, ვინმე მავანმა ეს ყველაფერი არ გადაიღოს... ისედაც მიზანში ამოღებულ დედა ეკლესიას კიდევ ერთხელ არ დაარტყან "გარეშეებმა", თუმცა ვინ ვართ ჩვენ, "შიგნითურები"?

ტაძრის კედლებში ჭიდაობამ ფრესკები გაცრიცა და მე, ისედაც უძლურმორწმუნეს, მეზარება კვირას ადრე ადგომა, ფიზიკური ძალაც არ მაქვს, მრევლს რიტუალის პარალელურად ვეჭიდავო და უფრო გაღიზიანებული გამოვიდე, ვიდრე შესვლამდე ვიყავი. შეიძლება ლაჩრობაა, თავს რომ იმით ვიმშვიდებ, გარეთ სახარება არ ისმის და შიგნით დგომა გაუსაძლისია-მეთქი, მაგრამ უკულტურობასთან სპარინგი ძლიერი მორწმუნეებისთვის დამითმია.

ადრე ვცდილობდი, თვალდახუჭული ჩავწვდომოდი ლოცვის არსს, ორმხრივი მოძრაობა ერთი წუთითაც არ წყდებოდა და მე გაუხეშებული გავდიოდი ტაძრიდან. გნებავთ, დავაბრალოთ უნებისყოფობას (თუ ეს გაამართლებს "მძიმე არტილერიის" საქციელს)...

როცა ბავშვი ვიყავი, ხშირად ვიღებდი ჩემი მოძღვრისგან შენიშვნებს ტაძარში ქცევასთან დაკავშირებით. მერე გავიზარდე და მადლობას ვიხდი ერთგვარი რელიგიური ეგზისტენციალიზმისთვის. ტაძრის გარეთ არაორდინარულობა ხშირად მიშლიდა ხელს, ჩავმჯდარიყავი მრევლის სტანდარტებში. ამიტომ არასდროს მითქვამს, რომ მორწმუნე ვარ, თავს არ ვთვლიდი ამ სტატუსის ღირსად. ახლა კი, მრცხვენია ვთქვა - მე ვარ "მრევლი".

არ მესმის, რას გულისხმობენ თანამედროვე ქართველები, როდესაც ტურისტებში ეროვნული ფასეულობებით და კულტურით იკვეხნიან. ეს ყველაფერი უკვე მითად ქცეული წარსულია. XXI საუკუნეში ჩვენ არ გვაქვს უფლება, ვიამაყოთ X საუკუნეში მოკვეთილი სხვისი მარჯვენით და ისტორიის ფურცლებზე დარჩენილი არაგველებით (რომელთა შთამომავლობაც ნაკლებად კი არა, საერთოდ არ გვეტყობა!).

დღევანდელი საქართველო, რომელსაც ჩვენ ვქმნით, საამაყოდან ცოტაზე შორსაა. ნაბადიც აღარ იკემსვის და დახეულ ჯინსებშორის გაპარულ ზნეს, ეჭვი მაქვს, დავეწიოთ. ის ხალხი კი, რომელიც ჯერჯერობით ავსებს ტაძარს, დღევანდელი საქართველოა.

წყალმა წვეთ-წვეთად დენით ქვა გახვრიტაო. გარედან დაწყებულმა დეგრადირებამ ჩემს, ჩვენს შიგნით შეაღწია...

...მერე ტაძრებში... და "ცოტა არა უშავს" პრინციპით ბევრს რაღა ვუყოთ ნეტა... ჩვენი კულტურა, "ჭამა-სმა დიდად შესარგი", საცივში ჩადებული თავია. მერე ისევ ის თავი ბევრი თავია, კვირას რომ გროვდება წირვაზე და დღეს ქართული მრევლის სრულიად ასიმილაციური პორტრეტი ყველანაირად არღვევს იმაგინატიურობას, გამონაკლისი სეგმენტები კი მასაში ისრისებიან.

მირჩევნია, თვალები ლოცვისას დავხუჭო, ვიდრე - რეალობის წინაშე. ამიტომ არ ვეცდები ჩემი შფოთის მონორიზებას და: Dexi et animem levavi* (ლათ: მე ვთქვი და შვება მივეცი სულს*)

თეკლა ლაზი
ნაკადული: ჟურნალი "და ქალი"

ვაიმე რა მშვენიერად წერს ვეთანხმები 90% ყველაფერში. გაიხრე კარგო ქართველო ადამიანი... მგონი ეს ცალკე თემასაც მოითხოვს.

პოსტის ავტორი: qetevano თარიღი: Nov 27 2013, 04:31 PM

ნამდვილად არის ეს პრობლემა. განსაკუტრებით 11ის ნახევარზე რომ დაიწყებენ ხოლმე ბავშვებით მოსვლას, აი მაშინ მართლა კოშმარია...

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Nov 27 2013, 04:36 PM

qetevano
კოშმარი კარგი იყო

პოსტის ავტორი: qetevano თარიღი: Nov 27 2013, 05:01 PM

აი ეს მართლა კოშმარია


დედის მიერ ნაცემი, კომაში მყოფი 15 თვის ბიჭუნა რეანიმაციაში მე-18 დღეს გარდაიცვალა

ეს საზარელი შემთხვევა როსტოვის ოლქის პატარა ქალაქ შახტაში მოხდა: დედის მიერ სასტიკად ნაცემი 15 თვის ბიჭუნა როსტოვის საავადმყოფოს რეანიმაციის განყოფილებაში კომატოზურ მდგომარეობაში მიიყვანეს. ექიმები მის გადასარჩენად 18 დღის განმავლობაში იბრძოდნენ.

ამ ხნის მანძილზე ჩვილს არაერთი ოპერაცია ჩაუტარეს, მათ შორის, ნეიროქირურგიულიც, თუმცა, ამაოდ: 4 მარტს პატარა სერიოჟა ბესედინი რეანიმაციის განყოფილებაში გარდაიცვალა. ის დღემდე არ არის დაკრძალული: ექსპერტები ოჯახს ცხედრის დაკრძალვის უფლებას არ აძლევენ.

სერიოჟა რვა თვის იყო, როცა დედამ პირველად სასტიკად სცემა და საავადმყოფოში მოხვდა. მანამდე დედამ შვილი კიდევ ერთხელ სცემა - მაშინ სახლში სასწრაფო დახმარების ბრიგადა გამოიძახეს და ჩვილის საავადმყოფოში გადაყვანა საჭირო არ გამხდარა. დედა, სვეტლანა ბესედინა დაკავებულია. გამოძიებამ დაადგინა, რომ ის ბავშვს დაბადებიდან ერთი კვირის შემდეგ უკვე სასტიკად სცემდა, როცა ჩვილი გაბმით ტირილს იწყებდა და მის გაჩუმებას ვერ ახერხებდა.

მოწმის სტატუსით დაკითხული გარდაცვლილი ბავშვის მამა, შესაძლოა, ეჭვმიტანილის რანგშიც დაკითხონ, რადგან გამოძიებამ დაადგინა, რომ დედა ბავშვს მამის თანდასწრებითაც სცემდა, მამას კი ამის შესახებ არავისთან განუცხადებია. ერთ-ერთი ვერსიით, დედამ ბოლოსაც მამის თვალწინ სცემა სერიოჟა, თუმცა, მშობელმა მისი მიშველება ვერ გაბედა. მიზეზი ბანალური და რუსული ყოფისთვის დამახასიათებელია: მეზობლებმა ჟურნალისტებს უთხრეს, რომ სვეტლანა არამარტო შვილს, ქმარსაც სცემდა.

საგამოძიებო ორგანოებს პრეტენზია ადგილობრივ პოლიციელებთანაც აქვთ. გაირკვა, რომ როგორც პირველი, ასევე მეორე ჩარევის დროს ექიმებმა ბავშვის სავარაუდო ცემის შესახებ პოლიციის განყოფილებაში შეტყობინება გაგზავნეს, მაგრამ ამ ფაქტით არავინ დაინტერესებულა - ახსნა განმარტებისთვის და სიტუაციის ადგილზე შესასწავლად ბესედინებთან ოჯახში არავინ მისულა.

როგორც „ექსპრეს-გაზეტა“-ს ჟურნალისტი წერს, რვა თვის ასაკში სერიოჟას ცემის შემდეგ, საავადმყოფოში მისულს, მას მიეცა საშუალება, დედას გასაუბრებოდა: „მან გაუწონასწორებელი ფსიქიკის ადამიანის შთაბეჭდილება დატოვა, მითხრა, რომ ბავშვი მამამ სცემა, თუმცა, მალევე აღიარა, რომ ეს თვითონ ჩაიდინა. მერე ატირდა კიდეც და ინანიებდა, აწი ბავშვზე ხელს არ აღვმართავო და, მართალი გითხრათ, მე დავიჯერე, რომ ასეც მოიქცეოდა. სერიოჟას ეს ფოტოები მაშინ მე გადავუღე - როგორც აღმოჩნდა, უკანასკნელად“.

ბოლო პერიოდის განმავლობაში, როსტოვსა და როსტოვის ოლქში ეს პირველი შემთხვევა არ არის, როცა მშობლები და მეურვეები ბავშვებს სასტიკად ექცევიან. გასული წლის ოქტომბერში ისევ შახტაში სამი წლის ბიჭი მამინაცვალმა სასტიკად სცემა და გააუპატიურა. გაუპატიურების ფაქტზე ჟურნალისტებს ექიმებმა უამბეს, რომლებმაც ბავშვს სამედიცინო დახმარება გაუწიეს, თუმცა, მოწმის არარსებობის (!) გამო მამინაცვალი მხოლოდ ბავშვის ცემისთვის გაასამართლეს. ამ ფაქტიდან ერთი თვის შემდეგ კი იმავე ქალაქში მამინაცვალმა 5 წლის გოგონა სასტიკად სცემა. ექიმებმა რეანიმაციაში მოხვედრილი ბავშვი გადაარჩინეს, მაგრამ მან დამოუკიდებლად გადაადგილების უნარი დაკარგა და უნარშეზღუდულთა ეტლს მიეჯაჭვა...

რაც შეეხება გარდაცვლილი სერიოჟას საკითხს, შესაძლოა, მალე მამამისიც დააკავონ და ის პოლიციელებიც ზედ მიაყოლონ, ვისაც უბანში მსგავსი ინციდენტების პრევენცია თუ არა, მათზე რეაგირება მაინც ევალებათ, მაგრამ ამით 15 წლის ჩვილს, რომელმაც მთელი თავისი ხანმოკლე ცხოვრება ტანჯვაში და ალბათ, ძრწოლაშიც გაატარა, ვერაფერს უშველიან...

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Nov 27 2013, 05:19 PM

qetevano
სათაურის მერე დამეკარგა სურვილი რაიმე წამეკითხა ასე რომ ასეთებს ნუ დადებ, ამ თემის სათაური საინტერესო საგაზეთო სტატიებია და არა კრიმინალური პოლიციის არქივის ჩანაწერები

პოსტის ავტორი: One truth თარიღი: Dec 17 2013, 07:22 AM

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 14 2020, 07:43 PM

ქვის კვალი მანქანის კარებზე

"ახალგაზრდა მამაკაცი გაზიმზიმებული "იაგუარით" მიდიოდა. უეცრად, გზისპირზე ბავშვებს მოჰკრა თვალი. ფრთხილად გაიარა გზის ეს მონაკვეთი და ის იყო, სიჩქარე უნდა მოემატებინა, რომ მჭახე ხმამ მიახვედრა - მანქანას ქვა მოხვდა.

გააჩერა მანქანა, გადმოვიდა და ქეჩოში სწვდა პატარა ბიჭს - აჯანჯღარებდა და უყვიროდა:

- რა ოხრობამ გასროლინა ქვა, იცი, რა ღირს ეს მანქანა?

- მაპატიეთ, ბატონო, - ალუღლუღდა ბიჭი, - სულ არ მდომებია თქვენი მანქანის დაზიანება. ახლავე აგიხსნით: მე ძმა მყავს ინვალიდი, ეტლიდან გადმომივარდა და ვერ ვაყენებ - მძიმეა. რამდენიმე საათია, ყველას ვეხვეწებით, მაგრამ არც ერთი მანქანა არ გვიჩერებს; სხვა გზა არ მქონდა - ქვა რომ არ მესროლა, არც თქვენ გამიჩერებდით!

ახალგაზრდა დაეხმარა ბიჭს ინვალიდი ძმის ეტლში ჩასმაში, თან ცრემლებს ძლივს იმაგრებდა და ყელშიც დიდი გორგალი ჰქონდა მობჯენილი.

როცა მანქანასთან დაბრუნდა, მერეღა შეამჩნია კარებზე ქვისგან დარჩენილი ნაჭყლეტი.

მრავალი წლის მანძილზე დადიოდა ის ამ მანქანით და ყოველ ჯერზე უარს ეუბნებოდა ხელოსნებს, როდესაც ისინი სთავაზობდნენ ამ ნაჭყლეტის ამოვსებას, რათა მუდამ ხსომებოდა ის მარტივი ჭეშმარიტება, რომელიც ღაღადებს: თუ ჩურჩულს ვერ შეისმენ, ქვა მოგეწევა უცილობლად!"

/"კარიბჭე" N6, 2020, გვ.21/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 3 2020, 08:00 PM

კარგი თუ ცუდი? ვინ იცის?

"უძველესი იგავი მოგვითხრობს ერთ ჩინელ გლეხზე, რომელსაც ერთი ასაკოვანი ცხენი ჰყავდა. მისი საშუალებით გლეხი მიწებს ხნავდა და მოსავალი მოჰყავდა. ერთ დღეს გლეხს ფერმიდან გაექცა. მეზობლები თანაუგრძნობდნენ მას, რომ ასეთი ცუდი ამბავი შეემთხვა. ცუდი? კარგი? ვინ იცის? -ასე პასუხობდა გლეხი მათ.
ერთი კვირაც არ გასულა და გლეხის ცხენი უკან დაბრუნდა. თუმცა იგი მარტო არ იყო. მას თან ველური ცხენების ჯოგი მოჰყვა. მეზობლებმა ამ კარგი ამბავით გაიხარეს და გლეხს ულოცავდნენ და ეუბნებოდნენ, რომ ძალიან კარგი ბედი ჰქონდა. კარგი თუ ცუდი? ვინ იცის? – პასუხობდა გლეხი.
ამის შემდეგ გლეხის შვილი, რომელიც ცხენებს ათვინიერებდა ცხენიდან გადმოვარდა და ფეხი მოიტეხა. ექიმებმა თქვეს, რომ რამოდენიმე თვე მაინც დასჭირდებოდა მის გამოჯანრმთელებას. მეზობლებმა თანაუგრძნეს გლეხს, რომ ასეთი ცუდი ამბავი შეემთხვა მის ოჯახს. ცუდი თუ კარგი? ვინ იცის? – კვლავ ასე უპასუხა გლეხმა მათ. ქვეყანაში სისხლისმღვრელი სამოქალაქო ომი მიმდინარეობდა. ამ ინციდენტის შემდეგ რამოდენიმე კვირაში სოფელში მემარჯვენე ძალების არმიამ ჩამოიარა და ყველა ახალგაზრდა საბრძოლველად გაიწვია. როდესაც გლეხთან მივიდნენ მისი შვილი ფეხმოტეხილი დახვდათ და ამის გამო, იგი ბრძოლაში არ წაუყვანიათ. ბრძოლაში გაწვეულ ახალგაზრდათაგან ცოტა, თუ დაუბრუნდა ცოცხალი თავის მშობლიურ სოფელს . . .
ცუდი? თუ კარგი? არავინ იცის . . ."

/ჟურნალი "კარიბჭე"/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 31 2020, 10:40 PM

პლასიდო დომინგოს და ხოსე კარერასის სამაგალითო ისტორია

"მსოფლიოში ცნობილი ოპერის მომღერლები ხოსე კარერასი და პლასიდო დომინგო სამაგალითო ისტორიით არიან ცნობილი.

ორივე ესპანელია: პლასიდო დომინგო – მადრიდელია, ხოსე კარერასი – კატალონიელი.

1984 წლიდან მსოფლიოს ორი უდიდესი ტენორი ერთმანეთს ერიდებოდა არა კონკურენციის გამო, არამედ პოლიტიკური შეხედულებების გამო. ურთიერთობა ხელოვანებს იმდენად დაეძაბათ, რომ ორივე მომღერალმა კონტრაქტში აუცილებელ მოთხოვნად ჩაწერა: მსოფლიოს რომელ ქვეყანაშიც არ უნდა გამართულიყო კონცერტი, ისინი სცენაზე ერთად არასოდეს დადგებოდნენ.

მოულოდნელად ხოსე კარერასს ჯანმრთელობის პრობლემები შეექმნა. მას ლეიკემიის დიაგნოზი დაუსვეს. კარერასის ჯანმრთელობის მდგომარეობა სულ უფრო უარესდებოდა, მუშაობა აღარ შეეძლო, მკურნალობა კი დიდ თანხებთან იყო დაკავშირებული.

მძიმე სენთან მებრძოლმა კარერასმა გაიგო, რომ მადრიდში არსებობდა საქველმოქმედო ფონდი, რომელიც ლეიკემიით დაავადებულებს ეხმარებოდა. ფონდის დახმარებით მომღერალმა ლეიკემია დაამარცხა, სცენას დაუბრუნდა და ფინანსური მდგომარეობაც ნელ-ნელა გაუუმჯობესდა.

ხოსე კარერესმა ფონდის მუშაობაში თავისი წვლილის შეტანა გადაწყვიტა და სწორედ მაშინ შეიტყო, რომ მისი დამაარსებელი და ხელმძღვანელი პლასიდო დომინგო იყო. ფონდში მისულმა კი გაარკვია, რომ დომინგომ ეს გადაწყვეტილება კარერასის ავადმყოფობის გამო მიიღო. პლასმიდო დომინგომ ანონიმურობა არჩია, მას არ სურდა, შეურაცხყოფა მიეყენებინა კარერასის გრძნობებისათვის, რომელიც არასოდეს დათანხმდებოდა დასახმარებლად მისთვის მიემართა.

ორი ბუმბერაზი ვარსკვლავის შეხვედრა მადრიდში გამართულ ერთ-ერთ კონცერტზე შედგა. ხოსე კარერასმა სცენაზე სიმღერა შეწყვიტა, დაიჩოქა და პლასიდო დომინგოს ათასობით მსმენელის წინაშე პატიება სთხოვა. დომინგომ კარესასი ფეხზე წამოაყენა და ჩაიხუტა. ასე დაიწყო ორი უდიდესი ტენორის მეგობრობა.

როდესაც ჟურნალისტმა დომინგოს ჰკითხა, რატომ შექმნა ფონდი, მომღერალმა უპასუხა: “იმიტომ, რომ ასეთი ხმის დაკარგვის უფლება ჩვენ არ გვაქვს!”