ადამი და ევა პარამეტრები

[marine]

"ლოცვა უსათუოდ აღადგენს ჩვენში ღვთის იმ სუნთქვას, რომელიც ღმერთმა ნესტოებში შთაბერა ადამს და რომლის გამოც ადამი ცოცხალ არსებად იქცა"

/ღირსი სოფრონი (სახაროვი)/

[marine]

"შექმნილმა ადამმა უცებ იგრძნო, რომ ცოცხალია, მოაზროვნეა, რომ სურს!"

/სქემიღუმენი ხარიტონი (დუნაევი)/

[marine]

"იმავეს ამბობს ბერი დოროთე, რომ ღვთის მიერ სამოთხეში დასახლებული პირველქმნილი ადამიანი ლოცულობდა. ამ მოწმობებიდან ირკვევა, რომ ღმერთმა, რომელმაც შექმნა ადამიანი თავის ხატად და მსგავსად, შეიყვანა იგი სიტკბოების სამოთხეში, რათა დაემუშავებინა უკვდავი ბაღები, ე.ი. ღმრთებრივი აზრები, უწმინდესი, უზენაესი და სრულყოფილი, როგორც წმინდა გრიგოლ ღვთისმეტყველი წერს. ეს სხვა არაფერია, თუ არა ის, რომ პირველი ადამიანი, როგორც სულით და გულით წმინდა, დადგენილ იქნა, რომ ყოფილიყო ჭვრეტით, ერთიანი გონებით, წმინდად აღსრულებულ, მადლით აღსავსე ლოცვაში, ანუ ღვთის უტკბეს ხილვაში და გაბედულად დაეცვა იგი, როგორც სამოთხის საქმიანობა, როგორც თვალის ჩინი, ისე, რომ არასდროს მოშორებოდა სულსა და გულს"

[marine]

"ფაქტია, რომ ადამსა და ევას ჰქონდათ სინდისი, რადგან ცოდვის ჩადენის შემდეგ სირცხვილის გრძნობა დაეუფლათ"

[marine]

"ადამი ცოდვით დაცემამდე ქრისტესავით იყო"

[marine]

"ადამმა არ ისმინა სიტყვა, უარყო აზრის შემეცნება, თითქოსდა გაემიჯნა მას და მყისიერად გაჩენილი შუალედი ცოდვამ შეავსო"

[marine]

"წმ. მაქსიმე აღმსარებელის განმარტებით, ჩვენი ცხონების მტერმა ჩვენს პირველ მშობლებს - ადამსა და ევას - სწორედ ამ "სულიერი პურით" - საღვთო მცნებით - მარხვის მცნების საზრდოობა შეაწყვეტინა: ისინი თუ ღვთივკურთხეული მცნების აღსრულებითა და შეცნობით მუდმივად გამოიკვებებოდნენ, მაშინ მათი ცოდვა და სიკვდილიც ვერ შეეხებოდა"

/აკაკი მინდიაშვილი/

[marine]

"ადამი იყო პირველი ადამიანი ვინც ილოცა, ვედრებით მიმართა უფალს და ასე გრძელდება საუკუნეების მანძილზე"

[marine]

"ევას მიერ ეშმაკისათვის დაჯერებას მოჰყვა ის, რომ მისი სიყრმის შვილი მკლელი გახდა. ქალწულ მარიამის სულიწმიდასთან წინდობის შემდგომ წმიდა გახდა მისი პირმშო - ღმერთკაცი. ევამ ცხოვრების ბორბალი ქვემოთ დაატრიალა, მარიამმა კი ზემოთ მიმართა იგი. ევასა და მარიამის დრამა ჩემთვის და შენთვის, ჩემო მეგობარო, არცთუ მნიშვნელოვანი იქნებოდა, ის რომ მთელი თავისი სიცხადით არ გვიჩვენებდეს ჩვენი საკუთარი სულის დრამას - სულისა და სხეულის ურთიერთდაპირისპირებას"

/წმ. ნიკოლოზ სერბი/

[marine]

"ჩვენი ცხონების საერთო მტერმა - ეშმაკმა - ადამსა და ევას - სწორედ საღვთო მცნებით - მარხვის მცნებით საზრდოობა - შეაწყვეტინა: თუ ჩვენი პირველი მშობლები ღვთივკურთხეული მცნების აღსრულებითა და შეცნობით მუდმივად ისაზრდოებდნენ, მაშინ მათ ცოდვა და სიკვდილი ვერ შეეხებოდა"

/აკაკი მინდიაშვილი/

[marine]

"მცნების დარღვევით ადამმა დაკარგა თავისი სიცოცხლის სისავსე და მისი ცხოვრება საბრალობელ არსებობად გადაიქცა"

[marine]

"ადამის ცოდვა არის ანგელოზებრივი უცოდველობის სიმაღლიდან სატანის მანკიერების უფსკრულში შთავარდნა"

[marine]

"ცნობადის ხეზე ერთმანეთში იყო არეული ნაყოფი სიკეთისა და ბოროტებისა და ბოროტების ნაყოფმა მეტად მიიზიდა ევა, როგორც საერთოდ იზიდავს ხოლმე არა გემო, არამედ - შესახედაობა - მკვეთრი შეფერილობითა და მშვენიერი სახით. მოტყუებულმა, ცნობისმოყვარე დედაკაცმა მოწყვიტა და შეჭამა ჯერ ბოროტების ნაყოფი, შემდეგ კი - სიკეთის ნაყოფი. სწორედ ამიტომ დაიბადა თავდაპირველად ბოროტი კაენი, ხოლო შემდეგ - კეთილი სეთი. და მას შემდეგ ადამიანთა სხვადასხვა თაობებსა და მოდგმაში გრძელდება ბოროტისა და კეთილის შობა. ყოველგვარი დაპირისპირება, ომი, ჩხუბი, რომლითაც აღსავსეა კაცობრიობის ისტორია, სწორედ აქედან მომდინარეობს. მსოფლიო ისტორია მიკროკოსმიური ცნობადის ხეა"

/მამა კალისტრატე/

[marine]

"მღვრიე წყალში სახეების გარჩევა შეუძლებელია. საკუთარ ამღვრეულ სულში ევა ღმერთს ვეღარ ხედავდა. მან შეხედა ხეს, რომელიც სავსე იყო ერთმანეთში არეული ბოროტებისა და სიკეთის ნაყოფით. მან ჩაიხედა საკუთარ მღვრიე სულში და იქ ღმერთი ვეღარ იხილა. ღმერთმა დატოვა იგი. ღმერთი და ეშმაკი ხომ ერთ ჭერქვეშ ვერ მოთავსდებიან! ევას უკვე აღარ შეეძლო, დაყრდნობოდა ვინმეს, გარდა - სატანისა და საკუთარი ხორციელი თვალებისა. და როდესაც მზერა შემართა, ნახა, რომ აკრძალული ნაყოფი კარგია საჭმელად, მშვენიერია შესახედად და ცოდნას იძლევა. მაგრამ არა მხოლოდ კეთილის, არამედ - ბოროტების ცოდნასაც. ხოლო ერთმანეთში აღრეული სიკეთე და ბოროტება მხოლოდ ბოროტებას გამომღებელია. სიყვარულის ნაცვლად მისი არსება სამმა სურვილმა აღავსო: ხორციელი ტკბობის სურვილმა, ძალაუფლებისაკენ სწრაფვამ და ცოდნის წყურვილმა. ღმერთი რომ დაკარგა, მან საყრდენს ძებნა საგნებში დაუწყო. მაგრამ იმ სიცარიელის შევსებას, რომელსაც სულში ღმერთის არყოფნა ტოვებს, მთელი ქვეყნიერებაც ვერ შეძლებს"

/მამა კალისტრატე/

[marine]

"თავიდან აღარ მოგიყვებით, როგორ შეიქმნა ადამი, და დავიწყებ იქიდან, თუ როგორ შეიქმნა ევა. ეს უფრო ადვილია. როგორც ყველამ იცით, ღმერთმა ადამს გვერდი გაუღო და ნეკნი ამოაცალა, შემდეგ ადამს აღუდგინა ნაკლული ხორცი, ჭრილობამ მაშინვე სრულიად უმტკივნეულოდ შეიკრა პირი. ღმერთმა ჭრილობა შეუხორცა და ადამი კვლავ მთელი გახდა. როგორ მოახერხა ეს?

ღმერთმა აიღო ნეკნი - ძვალი და ხორცი - და ახალი ადამიანი შექმნა, ევა დაიბადა. შემდეგ ის ადამს მიჰგვარა.

როდესაც ევა წარუდგინა, ადამი დაიბნა და შეკრთა. და მისი ასეთი გრძნობები ბუნებრივია. მას ეგონა, რომ ევა - თვითონვეა. დაახლოებით ასე, მე ჩემი უცნობი ტყუპისცალი რომ დამენახა - მრავალწლიანი განშორების მერე - და წამომეძახა: "ეს ხომ მე ვარ!"

ევას დანახვისას ადამმა წამოიძახა: ეს ხომ მე ვარ! მაგრამ ღმერთის სიტყვების მერე: შევქმნათ მეორე სქესით, ადამი მიხვდა, რომ მასა და ახალ ადამიანს შორის სხვაობა არის, და გადაწყვიტა: "დაე, ერქვას მას ევა!" ვთქვათ, ისე, მე რომ კონსტანტინე ვიყო, ხოლო ქალი - კონსტანტინა. ანუ ევა - ეს ადამის მდედრობითი სქესია. ის - მე ვარ, ხორცი ხორცთა ჩემთაგანი, ძვალი ძვალთა ჩემთაგანი, მე იგი ვარ და იგი მეა. მათ იგრძნეს, რომ ერთი ადამიანი არიან და ერთმანეთის წინაშე შიშვლად სიარულის არ რცხვენოდათ. ადამიანს ხომ არასოდეს რცხვენია თავისი თავის ისე, როგორც სხვისი. მათი გრძნობები ჰგავდა ცოლ-ქმრის გრძნობებს ერთმანეთის მიმართ: "და იყვნენ ორნივე იგი ერთ ხორც". ორი ადამიანი - ერთია. ამაშია დაფარული ადამის ევაზე განაწყენების იდუმალი მიზეზი, და არა იმაში, რომ მან ქმარი ცოდვაში შეიყვანა. ადამი ხომ მასთან ჭირსა და ლხინს იყოფდა. ზრუანავდა მასზე, როგორც საკუთარ თავზე. ევა სადაც გინდა წასულიყო, ადამი მუდამ თან მიჰყვებოდა და განუყრელი იყო მისგან. ისინი არასოდეს განეშორებოდნენ ერთმანეთს"

/არქიმანდრიტი ემილიანე (ვაფიდისი)/

[marine]

"ცოდვით დაცემამდე ყოფიერების ცენტრი ადამისათვის ღმერთი იყო. ის მისთვის წარმოადგენდა ყოფიერების საწყისს და უსასრულო დასასრულს - მარადიული სინათლის წყაროს, მიზეზს, რომელიც ქვეყნიერებას სიცოცხლეს ანიჭებს და ამოძრავებს. ღმრეთი გაცილებით მეტი იყო ადამისათვის, ვიდრე დედა - ჩვილისთვის. ცოდვით დაცემის შემდეგ დაირღვა კავშირი ღმერთსა და ადამიანს შორის. უფალმა თავისი სახე თითქოსდა ბურუსით დაფარა. ადამიანის არსებობის ხილული მიზეზი და საფუძველი ეს მიწიერი, მატერიალური სამყარო გახდა, ყოფიერების ცენტრი - თვით ადამიანი, ხოლო ცხოვრების აზრი - საკუთარი სურვილებისა და ვნებების დაკმაყოფილება. ადამისათვის დაიხურა ზეცა, დრომ და ნივთიერმა მას სამოთხის კარი დაუხშო. ადამი მატერიალურობის ჩაკეტილ წრეში, გრძნობიერების საპყრობილეში აღმოჩნდა დატუსაღებული და მხოლოდ აღსარებითა და თვალთა ლოცვითი აღხილვით შეეძლო დანახვა იმ ღვთაებრივი ნათლის ანარეკლისა, რომელიც მას დაშორდა"

/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/