ძველმოწესეთა ეკლესია, კანონიკური საკითხები პარამეტრები

[კანონისტი]

dzvelmartlmadidebeli

ბ-ნო დავით, როდესაც ჩვენი მხარე თქვენს მხარეს ედავება, ან შენიშვნას აძლევს, ყოველთვის "ქედმაღლობად" და "დიდაქტიკოსობად" მიიღება. არადა ჩვენ, ვლაპარაკობდით კიჩსა და გაქილიკებაზე, რომელსაც მიმართავს თქვენი მხარე ჩვენი პოსტების განხილვისას. მგონი უნდა ასხვავებდეთ კიჩსა და შენიშვნას, ქილიკსა და დავას... ასე ალბათ იმიტომ ხდება, რომ თქვენ არ გაგაჩნიათ ქრისტეანული სიყვარული ძველმორწმუნე მართლმადიდებელთა მიმართ, მაშინ როდესაც უპრობლემოდ მეგობრობთ ლათინებთან, პროტესტანტებთან, იუდეველებთან და თვით მაჰმადიანებთანაც კი...

ნამდვილად არ არის ასე. მე მომეჩვენა, რომ თქვენს პოსტებში იგრძნობოდა, რომ ჩახვდით რა იმ ,,ჭეშმარიტებას", რომ თურმე საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესია აცდენილია ღმრთის გზას, ცდილობთ ჩვენ შეცდომილნი დაგვაბრუნოთ ჭეშმარიტებაში. ეს, რბილად რომ ვთქვათ, ქედმაღლობაა (ღმრთის გმობაზე რომ არაფერი ვთქვა).

ადამიანური პატივისცემა თქვენი ეკლესიის მიმართ, ბუნებრივია, მაქვს. მინდა გითხრათ, რომ ბევრად მეტი, ვიდრე მუსლიმების თუ იუდეველების მიმართ. მაგრამ ადამიანური პატივისცემა ერთია და სწავლების გაზიარება - მეორე. ქრისტიანს კი ღმრთის მორჩილება უფრო ჰმართებს, ვიდრე კაცთა.

როდესაც ვინმე კანონისტობას იბრალებს, ელემენტარულად მოეთხოვება საეკლესიო კანონების ცოდნა, თუ იცის, მაშინ უნდა შეეძლოს მათი საღვთისმეტყველო, კანონიკური და ისტორიული გააზრება. მაგალითად, თუ კანონისტმა (თქვენზე არ არის ლაპარაკი) იცის, რომ არსებობს საეკლესიო კანონები, რომლებიც მკაცრად კრძალავენ და მძიმე ეპითიმიებით სჯიან მწვალებლებთან და ებრაელებთან ერთად მლოცველებს; კრძალავენ მათგან კურთხევის მიღებას და მეგობრობასაც კი, უნდა შეეძლოს ამგვარი დადგენილების შინაარსსა და მიმართულებაში წვდომა. აი, რას ვგულისხმობდით ჩვენ, როცა ვამბობდით, რომ ებრაული ტაძრის ნანგრევებთან მლოცველი კაცი არ შეიძლება იყოს ორთოდოქსი, მართლმადიდებლური აზროვნების მქონე. მისი ცხოვრების წესი (თუნდაც ებრაელთა სალოცავებთან და მწვალებლებთან დამოკიდებულებაში) არამართლმადიდებლური და არაკანონიკურია. ამიტომ, გითხარით ის, რაც გითხარით და ამოშალეთ ჩემი წინა პოსტიდან.

მოდით, თქვენც რეალურად შეხედეთ. კანონისტობას თქვენ იბრალებთ, რადგან სპეციალისტი არ ხართ და მოყვარულის დონეზე (თუნდაც კარგ დონეზე) საუბრობთ კანონიკურ სამართალზე (თუ ეს ასე არ არის, მაშინ შემისწორეთ). მე კიდევ (ნამდვილად არ მინდოდა საკუთარ თავზე საუბარი, ეს რომ მნდომოდა, კარგა ხნით ადრე გეტყოდით) კანონიკური სამართლის სპეციალისტი გახლავართ, ქართულ ენაზე საეკლესიო სამართლის პირველი სახელმძღვანელოს ავტორი და რამდენიმე თვეში (თუ ინება კაცთმოყვარე უფალმა) - კანონიკური სამართლის დოქტორი. ამიტომ, მე ნამდვილად არ ვიბრალებ არაფერს, ხოლო აი, თქვენ თუ გვიბრძანებთ, რა კავშირი გაქვთ საეკლესიო სამართალთან, გარდა იმისა, რომ ქრისტიანი ხართ და, ცხადია, ამ სამართლის სუბიექტიც ბრძანდებით, დიდად დამავალებთ.

რაც შეეხება იუდეურ ტაძართან ლოცვას. სულიწმიდა ყოველგან არს და ყოველსავე აღავსებს. თქვენ თუ გგონიათ, რომ მე ლოცვა იმიტომ ვთქვი, რომ მგონია, უფალი მხოლოდ იერუსალიმში იდიდება (როგორც ცოტა ხნის წინ დამაბრალეთ), მაშინ, ნება მომეცით, თქვენს ლოგიკაში ცოტათი მაინც ეჭვი შევიტანო. რაც შეეხება იუდეველებთან თანალოცვას, იმედი მაქვს, ეს ხუმრობით თქვით. წინააღმდეგ შემთხვევაში, გთხოვთ, მაჩვენოთ, რომელი იუდეური ლოცვა ითვალისწინებს პირჯვრის გადაწერას. ისე კი, საზოგადოდ, რაც მე განსაცდელი მქონდა ქრისტიანული ლოცვის გამო იმ ადგილას, მაგას არ გირჩევთ არც თქვენ და არც არავის. კაცმა არ იცის, ვინ რას როგორ გაუძლებს (ღმერთმა ყველას მოგვცეს ძალა, უშიშრად დავამოწმოთ ჩვენი რწმენა). მე მხოლოდ სიხარული მავსებს, რომ ვიხსენებ, რომ წმ. სამების სადიდებელი ლოცვა, იმ კედლებთან, ვინც ,,იხილა" განკაცებული ღმერთი - ჭეშმარიტი მესია, წარმოვთქვი კაცობრივად მის მშობლიურ - ებრაულ ენაზე.

ასე, რომ თუ საკითხთადმი ჩვენს მიდგომას გულისხმობდით, ჩვენ არავითარი შეცდომა არ დაგვიშვია

გასაგებია. არ აღიარებთ, რომ არ იცოდით.

ისე გამომიყვანეთ ახლა, რომ ხელში წითელი და ყვითელი ფანქრები მიჭირავს და ნაწერების გაფერადების მეტი სხვა საქმე არ მაქვს და უმიზნოდ ვაფერადებ... ასეთი შემოპასუხებების პასუხი არ მიყვარს... აქ ან გული უნდა გატკინოთ, ან კიდევ დავეთანხმო იმას, რაც არასწორია... მირჩევნია გავჩუმდე... არ მინდა გული გატკინოთ...

ისევ გეწყინათ. მე კი მხოლოდ ის ვიგულისხმე, რომ კარგი იქნებოდა, ნაწერების გაწითლებას, ისეთ მნიშვნელოვან რამეზე მიგექციათ ყურადღება, როგორიც არის კანონის რიგითი ნომერი და თან, ორჯერ არ შეგშლოდათ. თქვენს სასარგებლოდ ვამბობ, თორემ მე რომ არ აღმენიშნა, ვინმე ადგებოდა, ნახავდა თქვენს დაკოპირებულ ერთსა და იმავე კანონს სხვადასხვა მინიშნებით, მერე ჩემსას - სწორად და, მგონი ხვდებით, რა დასკვნასაც გამოიტანდა. მე სარკე მოგიტანეთ და სარკეს რატომ უჯავრდებით? რაც ნაკლია, იმის გამოსწორებაზე უნდა იფიქროთ და უნდა ვიფიქროთ.

უკაცრავად...! ასე "დოგმატიკურად" ნუ მიუდგებით ჩემს ნათქვამს.

კი, ბატონო. მაგრამ თქვენ ცოტა ხნის წინ ის იწყენით, რას ჰქვია ვიღაცამ თქვენი ეკლესიის რუსული სახელწოდებით მოგმართათ (,,სტაროვერი" არ ვარო. არადა, სწორედ რომ სტაროვერი ხართ და თქვენი მეტსახელიც ამას მიანიშნებს, ჩემი ბულბულ-ოღლობისაგან განსხვავებით).

გმადლობთ. სიმართლე გითხრათ ამაზე სერიოზულად არ დავფიქრებულვარ. თუმცა რჯულისკანონიც გამართლებული მგონია. თუ თქვენ ფილოლოგი ბრძანდებით, თქვენს შენიშვნას აუცილებლად გავითვალისწინებ.

აჰა. ეტყობა მართლა გგონიათ, რომ კანონისტობას ვიბრალებ. ფილოლოგი არ ვარ.
რჯულისკანონიც გამოიყენებოდა ქართულში და რჩულისკანონიც (შდრ. მერჩულე), მაგრამ სწორი ფორმაა სჯულისკანონი.

პირველი, ჩვენ სექტა არ ვართ, და სექტის მაგალითზე არ უნდა გველაპარაკოთ (თუ გინდათ ვიმსჯელოთ სექტის რაობაზე და იმაზე, არის თუ არა სექტა ძველმართლმადიდებლური ეკლესია. სხვათა შორის, თქვენი საპატრიარქოს ოფიციალურ საიტზე პირდაპირ მითითებულია ჩვენზე რომ ეს "სექტა არ არის". კარგი იქნება თუ თქვენებს მაინც დაუჯერებთ ამ საკითხში).

რატომ ბრაზობთ? ვინ გითხრათ, რომ სექტა ხართ? მე გითხარით, რომ სექტებიც იმავე სახარებას ეფუძნებიან, რასაც ჩვენ. ამ შემთხვევაში იმის მინიშნება მინდოდა, რომ მართალია, იმავე წმინდა მამების ნაწერებს იზიარებთ უმეტესწილად, რასაც ჩვენ, მაგრამ სხვა ინტერპრეტაციას უკეთებთ და შესაბამისად, მოძღვრებაც სხვა გამოდის. მწყინს, რომ ასე ელემენტარულის ასეთი ,,დაღეჭვა" მიწევს.

აქ ორი ბრალდებაა გადმოცემული (1. საკუთარ ნებაზე "ვჭრით და ვკერავთ", ანუ განვმარტავთ წმ. წერილს და 2. ვართ განდგომილები ეკლესიისგან). როგორც კანონისტი, ალბათ უნდა გრძნობდეთ, რომ ამ შეხედულებებს დამტკიცება სჭირდება. სხვაგვარად, ჩვენც შეგვიძლია იგივე გითხრათ და რა, გაირკვევა რაიმე ამით?...

ეს დამატებით კიდევ ორი ბრალდება: 3) ვართ ეკლესიის გარეთ და 4) საკუთარ თავს უსაფუძვლოდ ვუწოდებთ ეკლესიას. აქაც თქვენი პოზიციის განმამტკიცებელი არგუმენტებია საჭირო... ან ჩვენი პოზიციის დასაბუთებული მხილება... ჯერ არც ერთი და არც მეორე, არავის უქნია...

გეტყობათ, რომ იურისტი არ ხართ, არც კანონისტი. ვინაიდან თქვენ არ ეკუთვნით იმ ეკლესიას, რომელიც უწყვეტად მოდის სამოციქულო ტრადიციით და მიიჩნევთ, რომ რეალურად, ჩვენ ვართ გარეთ მდგომნი და თქვენ - სამოციქულო ხაზის გამგრძელებლები - მტკიცების ტვირთი თქვენზეა, ბატონებო, და არა ჩვენზე. ეს თქვენ უნდა ახსნათ და დაასაბუთოთ, თუ როგორ აღმოჩნდით საქართველოს ტერიტორიაზე პარალელურ ეკლესიად (თუ ჭეშმარიტ ეკლესიად, როგორც თქვენ მიიჩნევთ), საიდან არის თქვენი ხელდასხმა, რამდენად არის უწყვეტობა შენარჩუნებული და ასე შემდეგ. ჩვენ ნამდვილად არ გვევალება მტკიცება. ჩვენი სამოციქულო უწყვეტი ჯაჭვი აღიარებული და დადასტურებულია.

1. თქვენ აკრიბიის წესით იცავთ ზოგიერთ ტრადიციულ საკითხს და მათ დამრღვევთ მიიჩნევთ ეკლესიის გარეთ აღმოჩენილად.
2. თქვენ არ ხართ ჩვენი ეკლესიის მრევლი. თუ სიტყვა ,,განდგომილი" გჭრით ყურს, გაგიმარტივებთ ტერმინს - ,,თქვენ ხართ მართლმადიდებელი ეკლესიის გარეთ".
3. რა, არ ხართ ეკლესიის გარეთ? იმას, რომ მიიჩნევთ, თითქოს ჩვენ ვიყოთ გარეთ, ჯერ ერთი მტკიცება სჭირდება და მეორეც - ეს მაინც იმას არ ნიშნავს, რომ ჩვენი ეკლესიის გარეთ ხართ?
4. მხოლოდ ის, რომ ეპისკოპოსი გყავთ, სულაც არ ნიშნავს, რომ მართლმადიდებელი ეკლესია ხართ. ძალიან მარტივი კითხვა - რუსულ სტაროვერთა - სტაროობრიადეცთა ეკლესიის გარდა, ვისგან გაქვთ ევქარისტიული კავშირი? პასუხის მიხედვით იფიქრეთ, რამდენად შეიძლება ჭეშმარიტებას ფლობდეთ. აქ არ მინდა იმ პერსპექტივების მოხმობა, რომ დიალოგი იწარმოება ბერძენ განდგომილებთან. კაცმა არ იცის, დიალოგი როგორ დასრულდება. მე მაინტერესებს, დღეის - 30 აპრილის მდგომარეობით, ვისთან გაქვთ ევქარისტიული კავშირი.

[Lidl]

გამარჯობათ. წინა პოსტი წავიკითხე და როგორც ბატონმა ძველმართლმადიდებელმა ახსენა ''დაქვრივების პერიოდში'' ისინი მირონცხებით იმავე ხარისხში აბრუნებდნენ ოფიციალური ეკლესიის სამღვდელოებას. იქნებ ამაზე ისაუბროთ? ანუ თუ შეიძლება ეპისკოპოსის გარეშე მოხდეს ეს? და კიდევ ერთი: უეპისკოპოსოდ დარჩენილი ეკლესია ხელს ვერ ასხავდა პრესვიტერებს, მაგრამ ისინი ოფიციალური ეკლესიაში ხელდასხმულთ აბრუნებდნენ. მაგრამ აღსანიშნავია, რომ ძველმორწმუნეები ახალ წიგნებს არასწორად დაწერილად და ერეტიკულად მიიჩნევდნენ. მაშინ გამოდის რომ საიდუმლოს გარეგნული სახე ოფიციალურ ეკლესიაში არასწორი ფორმით სრულდებოდა. როგორც ვიცი, როდესაც სქიზმიდან აბრუნებენ ადამიანს, თუ საიდუმლოს გარეგნული ფორმა არასწორადაა შესრულებული, მაშინ მისი აღსრულება თავიდან ხდება. რამდენად სწორია ეს?

[კანონისტი]

Lidl
პლიუს, შენს კითხვას დავუმატებდი იმასაც, რომ ისინი მხოლოდ შთაფვლით ნათლობას მიიჩნევენ ერთადერთ კანონიკურ წესად და სხვა წესით (დასხმით, სხურებით) მონათლულებს ნათელღებულად საერთოდ არ მიიჩნევენ.

[Lidl]

და კიდევ: მათ ასევე მირონცხებით მოხდა ეპისკოპოსის მიღება ძველმართლმადიდებლურ ეკლესიაში. შეუძლია პრესვიტერს მიიღოს მირონცხებით ადამიანი და ეპისკოპოსის პატივი დაუბრუნოს?

[dzvelmartlmadidebeli]

კანონისტი

მომეჩვენა, რომ თქვენს პოსტებში იგრძნობოდა, რომ ჩახვდით რა იმ "ჭეშმარიტებას", რომ თურმე საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესია აცდენილია ღმრთის გზას, ცდილობთ ჩვენ შეცდომილნი დაგვაბრუნოთ ჭეშმარიტებაში. ეს, რბილად რომ ვთქვათ, ქედმაღლობაა (ღმრთის გმობაზე რომ არაფერი ვთქვა).

ჩვენს "ქედმაღლობასთან" და "ღმრთის გმობასთან" დაკავშირებით ვერ დაგეთანხმებით. თქვენთვის, როგორც კანონისტისთვის, გასაგები უნდა ყოფილიყო, რომ როდესაც ადამიანს სწამს იმ მხარის საითკენაც დგას, ბუნებრივად სხვა მხარეს შეცთომილად მიიჩნევს. ეს ბუნებრივი მოცემულობაა ბ-ნ დავით და ქედმაღლობა და მითუმეტეს ღმრთის გმობა (რაც ღმერთმა გვაშოროს), აქ არაფერ შუაშია.

თქვენ ამხელთ კათოლიციზმს, უწოდებთ მას სქიზმას და მწვალებლობას (ვიმედოვნებთ, რომ ასეთ პოზიციაზე დგახართ, თუ არა და შეგვისწორეთ). არის ეს ქედმაღლობა და ღმრთის გმობა? კათოლიკეებმა რომ გითხრან ის, რასაც თქვე მე მეუბნებით, რამდენად დაეთანხმებოდით მათ ასეთ განჩინებას? ნუთუ თქვენ იმას იტყოდით, რომ "დიახ, მე ვიცი თქვენ რომ მართლები ხართ, მაგრამ რა ვქნა, ქედმაღალი და ღმრთისმგმობელი კაცი ვარ და სხვაგვარად არ ძალმიძსო"? ამას იტყოდით? მჯერა რომ არ იტყოდით და სწორედ იმიტომ, რომ გწამთ განხეთქილება აღმოსავლეთმა კი არ მოაწყო, არამედ დასავლეთმა და ა. შ.

ხვდებით, ბ-ნო დავით, რას ვგულისხმობ?

ჩვენ გულწრფელად გვჯერა (და ამისი დამადასტურებელი უამრავი მოწმობაც გაგვაჩნია), რომ 17-ე საუკუნის განხეთქილების დროს, ეკლესია იმ იერარქიას კი არ დარჩა, ვინაც გაბატონებული მდგომარეობა შეინარჩუნა, არამედ იმას, ვინც ქრისტესთან შეინარჩუნა ერთობა და მართლმადიდებლობის დაცვას თავი შესწირა.

იყო დრო, როდესაც სამი პატრიარქი წმ. იოანე ოქროპირს და მის მომხრეებს სქიზმატიკოსებს უწოდებდნენ, მაგრამ იყო კი ასე? ვის მხარეს იყო მაშინ სიმართლე? მიუხედავად იმისა, რომ იმპერატორები და პატრიარქები არ უჭერდნენ მხარს და მეტიც, ებრძოდნენ წმ. იოანე ოქროპირს, არცერთ ჩვენთაგანს მისი სიმართლე და ეკლესიაში მყოფობა არ ეეჭვება. ბოლოს მის ცხედარს ბოდიშიც კი მოუხადეს.

ასე ხდება ძველმოწესეთა შემთხვევაშიც, მათაც ბოდიშს უხდიან ოფიციალური ეკლესიის წარმომადგენლები, მაგრამ არ სურთ და არც შეუძლიათ წამყვანი პოზიციის დათმობა, ამიტომაც, გამამტყუნებელ ვერდიქტს მაინც ძველმოწესეებს უწერენ.

მაგალითების მოტანით თავს არ შეგაწყენთ, მთავარი იმ პრინციპის ჩვენებაა, რომლის მიხედვითაც, არ გაქვთ არც მორალური და არც კანონიკური უფლება ღმრთის მგმობელები და ქედმაღლები გვიწოდოთ.

ადამიანური პატივისცემა თქვენი ეკლესიის მიმართ, ბუნებრივია, მაქვს. მინდა გითხრათ, რომ ბევრად მეტი, ვიდრე მუსლიმების თუ იუდეველების მიმართ. მაგრამ ადამიანური პატივისცემა ერთია და სწავლების გაზიარება - მეორე. ქრისტიანს კი ღმრთის მორჩილება უფრო ჰმართებს, ვიდრე კაცთა.

ჭეშმარიტად, ქრისტეანს ღმრთის მორჩილება უფრო მართებს, ვიდრე კაცთა. თქვენის აზრით ჩვენ ვის ვმორჩილებთ? ღმერთს არა? რომელი სწავლებაა ჩვენს ეკლესიაში კაცობრივი, არაღვთაებრივი, რომ თქვენი ასეთი შენიშვნა დავიმსახუროთ?

კანონისტობას თქვენ იბრალებთ, რადგან სპეციალისტი არ ხართ და მოყვარულის დონეზე (თუნდაც კარგ დონეზე) საუბრობთ კანონიკურ სამართალზე (თუ ეს ასე არ არის, მაშინ შემისწორეთ).

შესაძლოა მე მთლად ზუსტად ვერ გამოვთქვი ჩემი აზრი... სიტყვებში: "როდესაც ვიღაცა კანონისტობას იბრალებს" თქვენ არ მყავდით მხედველობაში... რაც შემეხება მე, მე საერთოდ არ მითქვამს არსად რომ კანონისტი ვარ მეთქი. არც გამომითქვამს რაიმე პრეტენზია ამ მიმართებით... მე ძალიან მაინტერესებს კანონიკური სამართალი და ვსწავლობ მას (სხვათა შორის ინტერნეტიდან გადმოწერილი მაქვს თქვენი ნაშრომიც, რომელიც "ორთოდოქს.ჯი"-ზე დევს). ჩვენი ეკლესიის მოკრძალებულ ბიბლიოთეკაში გვაქვს თითქმის ყველა ძირითადი კანონიკური კრებული (ცხადია, რამოდენიმე თხზულება და კრებული გვაკლია), რომლის მიხედვითაც ვცდილობთ სხვადასხვა საკითხებში წვდომას. კანონისტობის პრეტენზია არ გვქონია არასოდეს (მე განსაკუთრებით). ამდენად, მართალს ბრძანებთ, როცა ამბობთ, რომ მე სპეციალისტი არ ვარ. თუმცა, ეს ხელს არ გვიშლის სწორად გავიაზროთ მთელი რიგი კანონიკური საკითხები და სხვებსაც შევუსწოროთ შეცდომები (გთხოვთ, საკუთარ თავზე ნუ მიიღებთ, ზოგადად ვლაპარაკობ).

კანონიკური სამართლის სპეციალისტი გახლავართ, ქართულ ენაზე საეკლესიო სამართლის პირველი სახელმძღვანელოს ავტორი და რამდენიმე თვეში (თუ ინება კაცთმოყვარე უფალმა) - კანონიკური სამართლის დოქტორი. ამიტომ, მე ნამდვილად არ ვიბრალებ არაფერს, ხოლო აი, თქვენ თუ გვიბრძანებთ, რა კავშირი გაქვთ საეკლესიო სამართალთან, გარდა იმისა, რომ ქრისტიანი ხართ და, ცხადია, ამ სამართლის სუბიექტიც ბრძანდებით, დიდად დამავალებთ.

ძალიან სასიამოვნოა. გულწრფელად მიხარია, როცა საქართველოში გამოჩნდება ადამიანი, რომელიც კარგად არის ჩახედული საეკლესიო საკითხებში. დამეთანხმებით ალბათ, რომ ჩვენს ქვეყანას ასეთი ადამიანები ძალიან აკლია. ამიტომაც, თქვენ, როგორც კანონისტს, ყველაზე მეტი პასუხისმგებლობა გმართებთ და ყოველთვის სიმართლის მხარეზე უნდა იყოთ.

ამასვე ვეტყოდი ისტორიკოსებს, ლიტურგისტებს, თეოლოგოებს და ა. შ. მაგალითისთვის, შემიძლია დავასახელო ისტორიკოსი და პროფ. ნ. კაპტერევი. ის არ იყო ძველმოწესე, მაგრამ დიდი დევნა და შევიწროება განიცადა მეცნიერული ობიექტურობისთვის. ოცი წლის განმავლობაში მას შესაძლებლობა არ ჰქონია სააშკარაოზე გამოეტანა ნიკონის რეფორმასთან დაკავშირებით დაწერილი თავისი სამეცნიერო ნაშრომები.

საპირისპირო ტიპი მეცნიერებისა იყო პროფ. სუბოტინი, კაპტერევის ოპონენტი, რომლის ნაშრომებში ჭეშმარიტება ეწირებოდა საეკლესიო პოლიტიკას და რადგან ასეთი იყო მისი ეკლესიის პოზიცია, ვერ ურიგდებოდა მის საწინააღმდეგო შეხედულებას, თუნდაც ის ობიექტური ჭეშმარიტება ყოფილიყო.

ასე გმართებთ თქვენც კანონიკის დარგში. უნდა დაიცვათ ჭეშმარიტება და არა საეკლესიო პოლიტიკა. თუ ამ პოლიტიკის გუნდრუკის მკმეველი იქნებით, ძალზედ დაამცირებთ თქვენს ავტორიტეტს და პატივს.

პროფ. კაპტერევს ძველმოწესეებიც კი სცემენ პატივს მისი ობიექტურობისთვის. თქვენ წარმოიდგინეთ, ს. ზენკოვსი, ეკუმენისტი და ოფიციალური ეკლესიის წარმომადგენელიც კი იმდენად ობიექტური აღმოჩნდა ძველმოწესეთა საკითხთან დაკავშირებით, რომ ძველმართლმადიდებლებმა მისი წიგნიც კი გამოსცეს.

ჩვენ ველოდებით თქვენს სასახელო ნაშრომებს და ვინ იცის, იქნებ თვითონაც მრავალჯერ დავიმოწმოთ თქვენი სახელი, როგორც ობიექტური მკვლევარის და სამართლიანი კანონისტისა. აი, რა გვსურს ჩვენ. აი, რატომ მოვუწოდებ მე (თუმცა, ირონიით) თქვენს კანონისტობას, რათა უფრო დააფასოთ თქვენი წოდება და სამეცნიერო პოზიცია, ამიტომ, არ მიწყინოთ.

გულწრფელად გისურვებთ წარმატებას ამ დარგში და წინასწარ გილოცავთ მაღალ სამეცნიერო ხარისხს, რადგან დარწმუნებული ვარ რომ მას დაიცავთ.
რაც შემეხება მე, საეკლესიო სამართალთან ის კავშირი მაქვს, რომ ქრისტიანი ვარ და მაინტერესებს. ვსწავლობ და მგონი არცთუ ურიგოდ. თქვენ რას იტყვით? (შენიშნვებს სპეციალისტებისგან მივიღებ).

რაც შეეხება იუდეურ ტაძართან ლოცვას. სულიწმიდა ყოველგან არს და ყოველსავე აღავსებს. თქვენ თუ გგონიათ, რომ მე ლოცვა იმიტომ ვთქვი, რომ მგონია, უფალი მხოლოდ იერუსალიმში იდიდება (როგორც ცოტა ხნის წინ დამაბრალეთ), მაშინ, ნება მომეცით, თქვენს ლოგიკაში ცოტათი მაინც ეჭვი შევიტანო. რაც შეეხება იუდეველებთან თანალოცვას, იმედი მაქვს, ეს ხუმრობით თქვით. წინააღმდეგ შემთხვევაში, გთხოვთ, მაჩვენოთ, რომელი იუდეური ლოცვა ითვალისწინებს პირჯვრის გადაწერას. ისე კი, საზოგადოდ, რაც მე განსაცდელი მქონდა ქრისტიანული ლოცვის გამო იმ ადგილას, მაგას არ გირჩევთ არც თქვენ და არც არავის. კაცმა არ იცის, ვინ რას როგორ გაუძლებს (ღმერთმა ყველას მოგვცეს ძალა, უშიშრად დავამოწმოთ ჩვენი რწმენა). მე მხოლოდ სიხარული მავსებს, რომ ვიხსენებ, რომ წმ. სამების სადიდებელი ლოცვა, იმ კედლებთან, ვინც ,,იხილა" განკაცებული ღმერთი - ჭეშმარიტი მესია, წარმოვთქვი კაცობრივად მის მშობლიურ - ებრაულ ენაზე.

კეთილი, კანონისტო, კეთილი. დავანებოთ თავი ამ საკითხს. მე უბრალოდ მოგიწოდებთ, ყოველივეში იყოთ მართლმადიდებელი, ისეთ "უმნიშვნელო" საკითხშიც კი, როგორიც არის გოდების კედელთან ლოცვა. მე არ მიფიქრია, რომ თქვენის შეხედულებით უფალი მხოლოდ იერუსალიმში იდიდება. გოდების კედელთან უფლისადმი, ქრისტესადმი, ყოვლადწმიდა სამებისადმი ლოცვა არის არასწორი, აი, რას ვგულისხმობ მე. თუ რატომ, ამას კარგად განმარტავენ წმ. იოანე ოქროპირი და წმ. გრიგოლ ნოსელი. წმ. ოქროპირი იუდეველთა წინააღმდეგ თავის ჰომილიებში ბრწყინვალედ აჩვენებს, რომ იუდაურ სალოცავებში (მითუმეტეს უფლის მიერ დანგრეულ და მიწის პირისგან აღგვილი ტაძრის კედელთან) ლოცვა არაფრის მომტანია. მგონი კარგად გესმით, რომ ჩვენი მართლმადიდებლურობის საჩვენებლად და დასამტკიცებლად, ისრაელში წასვლა და იქ, გოდების კედელთან ლოცვა საჭირო არ არის და მეტიც, უკანონოა. განსაცდელებში კი გაგაძლიეროთ ღმერთმა!

ისევ გეწყინათ. მე კი მხოლოდ ის ვიგულისხმე, რომ კარგი იქნებოდა, ნაწერების გაწითლებას, ისეთ მნიშვნელოვან რამეზე მიგექციათ ყურადღება, როგორიც არის კანონის რიგითი ნომერი და თან, ორჯერ არ შეგშლოდათ. თქვენს სასარგებლოდ ვამბობ, თორემ მე რომ არ აღმენიშნა, ვინმე ადგებოდა, ნახავდა თქვენს დაკოპირებულ ერთსა და იმავე კანონს სხვადასხვა მინიშნებით, მერე ჩემსას - სწორად და, მგონი ხვდებით, რა დასკვნასაც გამოიტანდა. მე სარკე მოგიტანეთ და სარკეს რატომ უჯავრდებით? რაც ნაკლია, იმის გამოსწორებაზე უნდა იფიქროთ და უნდა ვიფიქროთ.

ბ-ნო დავით, მე გავაწითლე ის ადგილი, რომელიც ადასტურებდა ჩემს ნათქვამს "ყოველი ცოდვის" შესახებ და რომელიც თქვენ საეჭვოდ გახადეთ. რადგან თქვენ ჩათვალეთ, რომ მე ვცდებოდი (არ დამაკელით ირონიაც), გიჩვენეთ, რომ ეს მარტო ჩემი აზრი არ არის.

"ყველა ცოდვა", რომელსაც ადამიანი არ შეინანებს, მომაკვდინებელია. რა კარგად განმარტავს ამას იუსტინე პოპოვიჩი. იმედია დამეთანხმებით.

მოდით, თქვენც ნუ გაუჯავრდებით ჩემს მიერ მოტანილ სარკეს და ხელს ნუ ჰკრავთ მას... რაც შეეხება კანონებს, მე მოგახსენეთ, რომ შემეშალა კანონის ნომერი... ვაღიარე ჩემი შეცდომა (კანონის ნომერთან დაკავშირებით), ამდენად, თქვენი სარკე მივიღე... აი, თქვენ არ ღებულობთ ჩემს სარკეს... თუ ატყობთ, რომ არც ეხებით იმ საგანს, რის გამოც გაწითლებული მქონდა წმ. იოანე მახარებლის პირველი ეპისტოლეს შესაბამისი ადგილები...

კი, ბატონო. მაგრამ თქვენ ცოტა ხნის წინ ის იწყენით, რას ჰქვია ვიღაცამ თქვენი ეკლესიის რუსული სახელწოდებით მოგმართათ (,,სტაროვერი" არ ვარო. არადა, სწორედ რომ სტაროვერი ხართ და თქვენი მეტსახელიც ამას მიანიშნებს, ჩემი ბულბულ-ოღლობისაგან განსხვავებით).

კეთილი, ბ-ნო დავით. ვაღიარებ, რომ ირონიული იყო ჩემი შენიშვნა, მაგრამ, კიდევ ერთხელ მინდა ხაზი გავუსვა, რომ ეს გამოწვეული იყო თქვენი მხრიდან ერთი კაცის მიერ მონათლულთა ქორწინების გამართლებით, მაშინ როდესაც, დამოწმებული მქონდა წმ. სიმეონ თესალონიკელი, რომელიც სრულიად საპირისპირო აზრისაა ამ საკითხზე.

არ შევცდები თუ ვიტყვი, რომ ჩვენი აზრები აუცილებლად უნდა შევათანხმოთ წმიდა მამათა სწავლებებთან. ამიტომაც, ცოტა "გიჩქმიტეთ", თქვენი, როგორც კანონისტის, თავმოყვარეობა რომ გამეღვიძებინა და მომავალში მაინც არ დაგეწყოთ ისეთი განჩინებების დაცვა, რაც ობიექტურ მეცნიერს არ ეკადრება. და მოგეწოდებინათ თქვენი ეკლესიის მღვდელმთავრობისთვის, უფრო ყურადღებით და პასუხისმგებლობით მოჰკიდებოდნენ მთელ რიგ საეკლესიო საკითხებს. ეს იყო ჩემი მიზანი. როგორ გამომივიდა, სხვებმა განსაჯონ.

რაც შეეხება ჩემს ნიკს "ძველმართლმადიდებელი" და იმ სახელწოდებას, ხშირად რომ გვეძახიან ("სტაროვერი"), მინდა გითხრათ, რომ რადგან ქართველი ვარ, არ მიყვარს როცა რუსული სახელწოდებით მომმართავენ, თორემ "სტაროვერში" არაფერია საძრახისი და საწყენი.

ერთხელ, თქვენს ფორუმზე, ერთ ადამიანს ვუთხარით, დიახ, ჩვენ ვართ "სტაროვერები", ანუ ძველი სარწმუნოების მიმდევრები, და თქვენ ვინ ბრძანდებით თქო? - პასუხი ვერ მივიღეთ. მე "სტაროვერი" (ძველმორწმუნე) ვარ და ვამაყობ კიდევაც ამით! თქვენ თუ ხართ "სტაროვერი" ბ-ნო დავით? თქვენი სარწმუნოება უფრო ძველია თუ ჩვენი? თქვენი სწავლებებია მოციქულთა მემკვიდრეობასთან უფრო ახლოს თუ ჩვენი? თუ თქვენი უფრო ახლოსაა და თქვენი უფრო ძველია, მაშ, ჩვენ როგორღა ვართ თქვენივე აღიარებით, "ძველმოწესეები", "ძველმორწმუნეები", "ძველმართლმადიდებლები". თუ მეტყვით არა ხართო, იქნებ მიჩვენოთ რა მიზეზით და რატომ?

აჰა. ეტყობა მართლა გგონიათ, რომ კანონისტობას ვიბრალებ. ფილოლოგი არ ვარ. რჯულისკანონიც გამოიყენებოდა ქართულში და რჩულისკანონიც (შდრ. მერჩულე), მაგრამ სწორი ფორმაა სჯულისკანონი.

არა, ბ-ნო დავით, აქ ნამდვილად ვერ გაიგეთ ჩემი ნათქვამი. არ მგონია რომ იბრალებთ. დღეიდან კი რჯულისკანონის ნაცვლად, სჯულისკანონს გამოვიყენებ და ყველას ეცოდინება, რომ ეს თქვენი რჩევის შედეგად მოხდა. თქვენს კანონისტობას ანგარიშს ვუწევ.

რატომ ბრაზობთ? ვინ გითხრათ, რომ სექტა ხართ? მე გითხარით, რომ სექტებიც იმავე სახარებას ეფუძნებიან, რასაც ჩვენ. ამ შემთხვევაში იმის მინიშნება მინდოდა, რომ მართალია, იმავე წმინდა მამების ნაწერებს იზიარებთ უმეტესწილად, რასაც ჩვენ, მაგრამ სხვა ინტერპრეტაციას უკეთებთ და შესაბამისად, მოძღვრებაც სხვა გამოდის. მწყინს, რომ ასე ელემენტარულის ასეთი "დაღეჭვა" მიწევს.

აქაც თავისებურად წარმოაჩენთ საკითხს. არსად, არასოდეს, არასწორი ან დამახინჯებული ინტერპრეტაცია წმიდა მამათა ნაწერებისთვის არ გაგვიკეთებია. საიდან მოიტანეთ? იქნებ გვიჩვენოთ ასეთი ფაქტი. იქნებ მიგვითითოთ, ის "სხვა" მოძღვრება ჩვენი ამგვარი ინტერპრეტაციისგან რომ მიგვიღია.

მწყინს, რომ ასე ელემენტარულის ასეთი "დაღეჭვა" მიწევს.

ეს რა არის? მცირედი თავმოწონება თუ ჩემი "ოდნავი" დამცირება? ე. ი. მე "ელემენტარული" საკითხებს ვერ ვგებულობ, სანამ თქვენ არ "დამიღეჭავთ"?!

გულსატკენად რომ არ დაგრჩეთ ჩემი ეს შენიშვნა, მინდა გთხოვოთ არასოდეს დაიზაროდ საკითხების "დაღეჭვა" თუ მოყვასის საკეთილდღეოდ იღვწით. ეს ყველა ჩვენთაგანის მოვალეობაა... ვინ იცის, იქნებ გაგვინათდეს გონება...

გეტყობათ, რომ იურისტი არ ხართ, არც კანონისტი.

მართლა ასე აშკარად მეტყობა? - რა ცუდია... მე კი მეგონა არ მეტყობოდა...

ვინაიდან თქვენ არ ეკუთვნით იმ ეკლესიას, რომელიც უწყვეტად მოდის სამოციქულო ტრადიციით და მიიჩნევთ, რომ რეალურად, ჩვენ ვართ გარეთ მდგომნი და თქვენ - სამოციქულო ხაზის გამგრძელებლები - მტკიცების ტვირთი თქვენზეა, ბატონებო, და არა ჩვენზე.

საიდან მოიტანეთ ბ-ნო დავით, რომ ჩვენს ეკლესიაში სამოციქულო ტრადიცია უწყვეტად არ მოდის?

ეს თქვენ უნდა ახსნათ და დაასაბუთოთ, თუ როგორ აღმოჩნდით საქართველოს ტერიტორიაზე პარალელურ ეკლესიად (თუ ჭეშმარიტ ეკლესიად, როგორც თქვენ მიიჩნევთ), საიდან არის თქვენი ხელდასხმა, რამდენად არის უწყვეტობა შენარჩუნებული და ასე შემდეგ. ჩვენ ნამდვილად არ გვევალება მტკიცება. ჩვენი სამოციქულო უწყვეტი ჯაჭვი აღიარებული და დადასტურებულია.

მე მგონი, ჩვენ ეს არაერთხელ ავხსენით. არ ვიცი აკვირდებოდით თუ არა თქვენ ჩვენს პოლემიკას, ჩვენს მიერვე გახსნილ თემაში "საეკლესიო რეფორმა თუ დივერსია" (17- საუკუნის საეკლესიო რეფორმა და მისი შედეგები), მაგრამ ამ თემაში ვგონებ ვაჩვენეთ როგორ აღმოვჩნდით საქართველოში ქართველი ძველმართლმადიდებლები. განმარტებები დევს ჩვენს საიტზეც (www.oldorthodox.ge) ისტორიისა და აპოლოგეტიკის განყოფილებებში. ჩვენი ხელდასხმა მემკვიდრეობითია და არა თვითნებური.

უწყვეტობაც შენარჩუნებულია (ამ თემაზე მიმდინარეობს დამატებითი მასალების თარგმნა, რომელიც განთავსდება ჩვენი საიტის ისტორიისა და აპოლოგეტიკის განყოფილებებში და ყველა დაინტერესებულ ადამიანს ექნება შესაძლებლობა უფრო დეტალურად გაეცნოს ამ საკითხს).

რაც შეეხება თქვენი ეკლესიის სამოციქულო ქიროტონიის უწყვეტობას, მასში, რბილად რომ ვთქვათ, ეჭვი შეგვაქვს წყალდასხმით-პკურებითი "ნათლობის" მასობრივად დამკვიდრების გამო. სხვათა შორის, საქართველოში ძველმართლმადიდებლობის დაფუძნების ერთ ერთი მიზეზი ესეც არის. წყალდასხმით-წყალპკურებითი ნათლობის გამო სამოციქულო ქიროტონიის გაწყვეტა... მთელი მისი შედეგებითურთ...

1. თქვენ აკრიბიის წესით იცავთ ზოგიერთ ტრადიციულ საკითხს და მათ დამრღვევთ მიიჩნევთ ეკლესიის გარეთ აღმოჩენილად.

არ ვიცი რომელ საკითხს გულისხმობთ. კარგი იქნებოდა დაგესახელებინათ, რითაც მისი განხილვის შესაძლებლობა მოგვეცემოდა.

2. თქვენ არ ხართ ჩვენი ეკლესიის მრევლი. თუ სიტყვა "განდგომილი" გჭრით ყურს, გაგიმარტივებთ ტერმინს - "თქვენ ხართ მართლმადიდებელი ეკლესიის გარეთ".

ასეა ეს თქვენთვის, ჩვენთვის პირიქითაა - მართლმადიდებლური ეკლესიის გარეთ ხართ თქვენ (თანაც, ჩვენის ღრმა რწმენით, ამავე დროს ხართ მოუნათლავები).

3. რა, არ ხართ ეკლესიის გარეთ? იმას, რომ მიიჩნევთ, თითქოს ჩვენ ვიყოთ გარეთ, ჯერ ერთი მტკიცება სჭირდება და მეორეც - ეს მაინც იმას არ ნიშნავს, რომ ჩვენი ეკლესიის გარეთ ხართ?

არა, არ ვართ! მტკიცება იმას არ სჭირდება, თითქოსდა ჩვენ ვიყოთ ეკლესიის გარეთ? თქვენი ეკლესიის გარეთ ნამდვილად ვართ, მაგრამ თქვენი ეკლესია არის თუ არა ქრისტეს ერთი, წმიდა და სამოციქულო "დედა ეკლესია", საკითხავი აი რა არის!

4. მხოლოდ ის, რომ ეპისკოპოსი გყავთ, სულაც არ ნიშნავს, რომ მართლმადიდებელი ეკლესია ხართ. ძალიან მარტივი კითხვა - რუსულ სტაროვერთა - სტაროობრიადეცთა ეკლესიის გარდა, ვისგან გაქვთ ევქარისტიული კავშირი? პასუხის მიხედვით იფიქრეთ, რამდენად შეიძლება ჭეშმარიტებას ფლობდეთ. აქ არ მინდა იმ პერსპექტივების მოხმობა, რომ დიალოგი იწარმოება ბერძენ განდგომილებთან. კაცმა არ იცის, დიალოგი როგორ დასრულდება. მე მაინტერესებს, დღეის - 30 აპრილის მდგომარეობით, ვისთან გაქვთ ევქარისტიული კავშირი.

4. ერთმორწმუნე მართლმადიდებელთა გარდა კავშირი ვისთან უნდა გვქონდეს, ბ-ნო კანონისტო? თქვენი პატრიარქები, მაგ. ბართლომეოსი (ადრე ილია მეორეც) ლოცვებსა და ევქარისტიაშიც რომ თანაეზიარებოდნენ მწვალებლებს (ლათინებს, მონფიზიტებს და ა. შ.) თქვენ ეს ეკლესიის ნიშანი გგონიათ?თქვენ ამით ამაყობთ? არ იცით, რომ სწორედ ეს არის თქვენი ეკლესიის არაჭეშმარიტების ერთ ერთი (თანაც, საკმაოდ სერიოზული) ნიშანი?

ჩვენ ევქარისტული კავშირი გვაქვს ჩვენს ერთმორწმუნე, ძველმართლმადიდებელ ქრისტეანებთან, რუსეთის ძველმართლმადიდებლურ და-ეკლესიასთან.

შესაძლოა კარგი კანონისტი იყოთ, მაგრამ არ ვიცი, როგორ ერკვევით ეკლესიოლოგიაში, იმედია ისევე კარგად, როგორც კანონიკაში, ამიტომ, მინდა გკითხოთ:

1. მიგაჩნიათ თუ არა შესაძლებლად ერთ ადგილობრივ ეკლესიამდე ეკლესიის საზღვრების შემცირება?

2. რა არის თქვენთვის ეკლესია - გეოგრაფიული ცნება?

3. იმ შემთხვევაშიაც კი, ევქარისტული კავშირი არავისთან ჰქონდეს, რა ევნება ქრისტეს ეკლესიას? თუ თქვენ მიგაჩნიათ, რომ ეს შეუძლებელია მოხდეს?

[dzvelmartlmadidebeli]

Lidl

გამარჯობათ. წინა პოსტი წავიკითხე და როგორც ბატონმა ძველმართლმადიდებელმა ახსენა ''დაქვრივების პერიოდში'' ისინი მირონცხებით იმავე ხარისხში აბრუნებდნენ ოფიციალური ეკლესიის სამღვდელოებას. იქნებ ამაზე ისაუბროთ? ანუ თუ შეიძლება ეპისკოპოსის გარეშე მოხდეს ეს?

რატომ არ შეიძლება ეს მოხდეს ეპისკოპოსის გარეშე?

და კიდევ ერთი: უეპისკოპოსოდ დარჩენილი ეკლესია ხელს ვერ ასხავდა პრესვიტერებს, მაგრამ ისინი ოფიციალური ეკლესიაში ხელდასხმულთ აბრუნებდნენ. მაგრამ აღსანიშნავია, რომ ძველმორწმუნეები ახალ წიგნებს არასწორად დაწერილად და ერეტიკულად მიიჩნევდნენ. მაშინ გამოდის რომ საიდუმლოს გარეგნული სახე ოფიციალურ ეკლესიაში არასწორი ფორმით სრულდებოდა. როგორც ვიცი, როდესაც სქიზმიდან აბრუნებენ ადამიანს, თუ საიდუმლოს გარეგნული ფორმა არასწორადაა შესრულებული, მაშინ მისი აღსრულება თავიდან ხდება. რამდენად სწორია ეს?

საეკლესიო საიდუმლოში არსებობს უმთავრესი, ღრმთისგან ბოძებული კუთვნილება, რომლის გარეშეც კონკრეტული მღვდელმოქმედება საიდუმლოდ ვერ იწოდება. მაგალითად: ნათლისღების საიდუმლოში ეს არის მოსანათლავის სამგზის დაფლვა წყალში, მირონცხებისას მირონის წასმა, ზიარებისას - პურისა და ღვინის მიცემა და ა. შ. ხელდასხმაშიც არსებობს ასეთი ქმედება, რის გამოც მას "ხელდასხმა" ანუ ქიროტონია ეწოდება. იმ შემთხვევაშიც კი თუ საეკლესიო ლოცვები, რომლებიც თან ახლავს საეკლესიო საიდუმლოს, შეიცავენ დარღვევას, მაგრამ თვით საიდუმლოს აღსრულების წესი დაცულია, საიდუმლო არ განმეორდება.

ამიტომაც, ნიკონის რეფორმის დროს შესწორებულ წიგნებს არ შეიძლება ზეგავლენა მოეხდინა (და არც მოუხდენია) ქიროტონიის აღსრულების საიდუმლოზე. ამიტომაც, ოფიციალურ ეკლესიაში ხელდასხმულ სასულიერო პირებს თავისუფლად ღებულობდნენ ძველმართლმადიდებლობაში (როგორც უკვე ითქვა, მირონცხებით).

მაშინ გამოდის რომ საიდუმლოს გარეგნული სახე ოფიციალურ ეკლესიაში არასწორი ფორმით სრულდებოდა.

ეს მომენტი იმიტომ გავიმეორე, რომ კიდევ ერთხელ მინდა დაგიკონკრეტოთ: ოფიციალურ ეკლესიაში ხელდასხმის საიდუმლოს გარეგნული ფორმა სწორად სრულდებოდა.

კანონისტი

დავუმატებდი იმასაც, რომ ისინი მხოლოდ შთაფვლით ნათლობას მიიჩნევენ ერთადერთ კანონიკურ წესად და სხვა წესით (დასხმით, სხურებით) მონათლულებს ნათელღებულად საერთოდ არ მიიჩნევენ.

ვფიქრობ, აქ უფრო მეტი სიცხადე არის საჭირო. ძველმართლმადიდებლები ყოველთვის გამოირჩეოდნენ განსაკუთრებული სიფხიზლით ამ საკითხის მიმართ. ისინი გამოწვლილვით გამოეძიებდნენ მათკენ გადმოსული სასულიერო იერარქის პიროვნებას, მის დაბადების ადგილს (იმისთვის, რათა ცოდნოდათ როგორ იყო ის მონათლული), და ხელდასხმის პირობებს. გადმოსულ პირებს თან მოჰქონდათ ხელდასხმის სიგელები და უნდა დაემტკიცებინათ რომ ოფიციალურ ეკლესიაში, ძველმართლმადიდებლობისკენ გადმოსვლის მომენტში, ღმრთისმსახურებაში აკრძალულნი არ ყოფილან.

Lidl

და კიდევ: მათ ასევე მირონცხებით მოხდა ეპისკოპოსის მიღება ძველმართლმადიდებლურ ეკლესიაში. შეუძლია პრესვიტერს მიიღოს მირონცხებით ადამიანი და ეპისკოპოსის პატივი დაუბრუნოს?

აქ არასწორად არის გაგებული მირონცხების საიდუმლოს არსი. მირონცხებით ყოველთვის ხდებოდა მართლმადიდებლობისკენ მოქცეული ადამიანის ეკლესიასთან შემოერთება და არა "ეპისკოპოსის პატივის დაბრუნება". ამდენად, ეს ბოლო ფრაზა არასწორია. ცხადია, ძველმართლმადიდებლობაში მოქცეულებს სასულიერო პატივს კი არ "უბრუნებდნენ", არამედ ეკლესიას უერთებდნენ მათ, ქიროტონიები კი მათ თავიანთ საკრებულოებში ჰქონდათ მიღებული.

და ბოლოს, არ ვიცით წმიდა მამა, რომელიც მირონცხებით მწვალებელთა მიღებისას განმარტავდეს, რომ ამით მირონმცხებელი მღვდელი (ან ეპისკოპოსი), მათ სასულიერო ხარისხს "უბრუნებდეს".

[Lidl]

ვფიქრობ, აქ უფრო მეტი სიცხადე არის საჭირო. ძველმართლმადიდებლები ყოველთვის გამოირჩეოდნენ განსაკუთრებული სიფხიზლით ამ საკითხის მიმართ. ისინი გამოწვლილვით გამოეძიებდნენ მათკენ გადმოსული სასულიერო იერარქის პიროვნებას, მის დაბადების ადგილს (იმისთვის, რათა ცოდნოდათ როგორ იყო ის მონათლული), და ხელდასხმის პირობებს. გადმოსულ პირებს თან მოჰქონდათ ხელდასხმის სიგელები და უნდა დაემტკიცებინათ რომ ოფიციალურ ეკლესიაში, ძველმართლმადიდებლობისკენ გადმოსვლის მომენტში, ღმრთისმსახურებაში აკრძალულნი არ ყოფილან.

როგორც ვიცი ძველმორწმუნეები ეჭვქვეშ აყენებენ სამოციქულო ჯაჭვის უწყვეტ კავშირს მართლმადიდებელ ეკლესიაში, რაც იქიდან გამომდინარეობს რომ არ აღიარებენ პკურებით ნათლობას. შესაძლოა ის სასულიერო პირი, რომელსაც იღებდნენ მირონცხებით მართლაც შთაფვლით იყო მონათლული, მაგრამ თუ ის ეპისკოპოსი, რომელმაც მას ხელი დაასხა იყო პკურებით მონათლული, მაშინ ამ ლოგიკით ჯაჭვი გაწყვეტილია და ასეთი ადამიანის ქიროტონია ხელმეორედ უნდა მოხდეს, რადგან თუ სწორად მახსოვს, მხოლოდ იმ ადამიანებს უბრუნებენ პატივს, რომლებიც სამოციქულო ეკლესიის წიაღში იყვნენ.

[dzvelmartlmadidebeli]

Lidl

როგორც ვიცი ძველმორწმუნეები ეჭვქვეშ აყენებენ სამოციქულო ჯაჭვის უწყვეტ კავშირს მართლმადიდებელ ეკლესიაში, რაც იქიდან გამომდინარეობს რომ არ აღიარებენ პკურებით ნათლობას. შესაძლოა ის სასულიერო პირი, რომელსაც იღებდნენ მირონცხებით მართლაც შთაფვლით იყო მონათლული, მაგრამ თუ ის ეპისკოპოსი, რომელმაც მას ხელი დაასხა იყო პკურებით მონათლული, მაშინ ამ ლოგიკით ჯაჭვი გაწყვეტილია და ასეთი ადამიანის ქიროტონია ხელმეორედ უნდა მოხდეს, რადგან თუ სწორად მახსოვს, მხოლოდ იმ ადამიანებს უბრუნებენ პატივს, რომლებიც სამოციქულო ეკლესიის წიაღში იყვნენ.

სწორედ ამიტომაც იკვლევდნენ გადმოსული მღვდელმსახურის წარმომავლობას და ითხოვდნენ შესაბამის ცნობებს ნათლობისა და ქიროტონიის შესახებ. რაზეც უკვე წინა პოსტში დავწერე.

[Lidl]

Lidl
სწორედ ამიტომაც იკვლევდნენ გადმოსული მღვდელმსახურის წარმომავლობას და ითხოვდნენ შესაბამის ცნობებს ნათლობისა და ქიროტონიის შესახებ. რაზეც უკვე წინა პოსტში დავწერე.

საეჭვოა ისე სიღრმისეულად გამოეძიათ, რომ ასი პროცენტით დარწმუნებული ყოფილიყვნენ წარმომავლობაში. მაგალითად თუ ეკლესიაში თუნდაც მხოლოდ ერთი ეპისკოპოსი იყოს არასწორად მონათლული და მის მიერაც არჩეულ იქნას ახალი და ამის შემდეგ თუნდაც ყველა სწორად ინათლებოდეს, ჯაჭვი გაწყვეტილია. ანუ სადამდე უნდა გამოეძიათ მღვდლის ასე ვთქვათ ''წარმომავლობა?''

[dzvelmartlmadidebeli]

Lidl

საეჭვოა ისე სიღრმისეულად გამოეძიათ, რომ ასი პროცენტით დარწმუნებული ყოფილიყვნენ წარმომავლობაში. მაგალითად თუ ეკლესიაში თუნდაც მხოლოდ ერთი ეპისკოპოსი იყოს არასწორად მონათლული და მის მიერაც არჩეულ იქნას ახალი და ამის შემდეგ თუნდაც ყველა სწორად ინათლებოდეს, ჯაჭვი გაწყვეტილია. ანუ სადამდე უნდა გამოეძიათ მღვდლის ასე ვთქვათ ''წარმომავლობა?''

ეს თქვენთვის არის საეჭვო, რადგან არ იცნობთ ძველმართლმადიდებლური ეკლესიის ისტორიას. სწორედაც რომ დეტალურად გამოიძიებდნენ ეპისკოპოსთა წარმომავლობას, მათ ხელდამსხმელთა ვინაობას. ისიც ცნობილია, რომ რუსეთში, როგორც უკვე აღვნიშნე, ნათლისღების საიდუმლო არ ირღვეოდა (დასავლეთ ოლქების გარდა, საიდანაც ნაკლებად ღებულობდნენ მღვდელმსახურებს).

ჩვენთვის გასაგებია, რომ თქვენ სხვა გზა არ დაგრჩენიათ, ვიდრე დაეფუძნოთ თქვენს მიერვე დაშვებულ ბუნდოვანებას, მაგრამ საქმე სწორედ იმაშია, რომ ძველმართლმადიდებლური ეკლესიის ხელდასხმითი მემკვდირეობის საკითხი ეჭვ ქვეშ არ დგას. გარდა ამისა, ეჭვი არ შეიძლება იყოს საკითხის უარყოფის საფუძველი. ასე, ყვლაფერში შეიძლება ეჭვი შევიტანოთ და შემდეგ უარვყოთ.

ამგვარი ეჭვების საფუძველზე უარყოფდა ზოგიერთი ეკლესიის ხელდალსხმას, როდესაც მასობრივად იყო გავრცელებული სიმონიის (ხელდასხმის ყიდვა) ცოდვა და არავინ იცოდა ვინ ვისგან იყო ხელდასხმული. არადა ეკლესია არ ცნობდა არც სიმონიით ხელდამსხმელსა და არც მის მიერ ხელდასხმულს. ამიტომაც, სიმონიაში მხილებულს პატივი ეყრებოდა, პატივი ეყრებოდა მის მიერ ხელდასხმულსაც.

ამას ვწერ იმიტომ, რომ ეჭვი არ შეიძლება იყოს კანონიკური ქმედების საფუძველი. მითუმეტეს, რომ საყოველთაოდ (თვით ნიკონიანური ეკლესიის ისტორიკოსთათვისაც კი) ცნობილია, როგორი სკურპულოზურობით უდგებოდნენ ძველმართლმადიდებლები ამ საკითხს. ნიმუშად მოვიტან მათ დამოკიდებულებას ე. წ. "ბელოკრინიცელთა" იერარქიის მიმართ (ესეც ძველმოწესეობრივი ეკლესიაა, რომელმაც თავისი იერარქია საბერძნეთიდან გადმობირებული მიტროპოლიტის, ამბროსის, მეშვეობით აღადგინა. შემოერთება მოხდა სოფ. ბელაია კრინიცაში, აქედან მათი სახელწოდებაც).

ჩვენს ძველმართლმადიდებლურ ეკლესიას, რაც უნდა საკვირველი იყოს ეს, რომელიც თითქმის მთელი სამი საუკუნის განმავლობაში ოფიციალური ეკლესიიდან გადმოსულ მღვდელმსახურებს შეიწყნარებდა, არასოდეს მიუღია სასულიერო პირი თვით ძველმოწესეობრივი, მართლმადიდებლური კონფესიიდან. ასე იმიტომ მოხდა, რომ ძველმარტლმადიდებელ ქრისტეანებს (ვგულისხმობ ჩვენს იერარქიას), ეჭვი ჰქონდა მიტრ. ამბროსის ნათლობასა და სიმონიის ცოდვაში.

ოფიციალური ეკლესიის წიაღიდან გადმოსულ მღვდლების ნათლობის საკითხს კიდევ დავუბრუნდებით.

[dzvelmartlmadidebeli]

დამატების სახით მინდა წარმოგიდგინოთ თვით გაბატონებული ეკლესიის მიდგომა ძველმართლმადიდებელთა ცხოვრების ამ მხარესთან. ძველმოწესეთა ცხოვრებისა და ისტორიის დამახინჯებული და არაობიექტური გაშუქების მიუხედავად, ძველმართლმადიდებლობაში გადმოსულ მღვდელთა მიღების საკითხში ოფიციალური ეკლესია მეტად საინტერესო მასალას გვაწვდის. ერთ ერთი მათგანი გადმოცემულია ბროკჰაუზისა და ეფრონის ენციკლოპედიის რუსულ გამოცემაში, სადაც სტატიაში "Беглопоповщина" ვკითხულობთ:

"აღსანიშნავია, რომ ბელოკრინიცელთა იერარქიის მთელი არსებობის განმავლობაში არ ყოფილა არც ერთი შემთხვევა, ბეგლოპოპოვცებს (ანუ ჩვენი, ძველმართლმადიდებლური იერარქიის სულიერ წინაპრებს - ძვმ.) მიეღოთ მღვდელი ბელოკრინიცელთა იერარქიიდან, საიდანაც გამომდინარეობს ის დასკვნა, რომ ისინი სრულიად უგულებელყოფენ ბელოკრინიცელთა ეკლესიას და არ აღიარებენ მათში მღვდლობის მადლს (როგორც უკვე აღვნიშნეთ, მიტრ. ამბროსისთან დაკავშირებული პრობლემების გამო - ძვმ.). თანამედროვე ბეგლოპოპოვცების (ანუ ძველმართლმადიდებლების - ძვმ.) განმასხვავებელ ნიშანს წარმოადგენს მათი მომთხოვნელობა და გარკვეულობა გამოქცეულ მღვდელთა (беглые попы) მიღების საქმეში: ამგვარი მღვდლის მიღების დროს, ისინი გულმოდგინედ გამოეძიებენ და არკვევენ ცნობებს, ხომ არ იყო ის (გადმოსული მღვდელი - ძვმ.) აკრძალული" (Энциклопедический Словарь Ф.А.Брокгауза и И.А.Ефрона. სტ. Беглопоповщина).

(რუსულად: "Замечательно, что за все время существования Белокриницкой иерархии не было ни одного случая, чтобы беглопоповцы принимали бегствующего священника австрийского поставления, из чего следует, что они совершенно гнушаются Белокриницкой церкви и не признают в ней благодати священства. Другой отличительной чертой современной беглопоповщины является разборчивость в приеме беглых попов; принимая такого попа, они наводят тщательные справки, не состоит ли он под запрещением" (Энциклопедический Словарь Ф.А.Брокгауза и И.А.Ефрона. Беглопоповщина).

დამეთანხმებით ალბათ, რომ ოფიციალური ეკლესიის წარმომადგენელთა ეს ცნობა ძველმოწესეთა მოწმობებზე უფრო მნიშვნელოვანია მათი დაპირისპირებულობის და ძველმოწესეთა წინააღმდეგ გაჩაღებული კამპანიის გამო. ეს კიდევ ერთხელ მოწმობს იმას, თუ როგორი პასუხისმგებლობით ეკიდებოდნენ ძველმართლმადიდებელი ქრისტეანები მათკენ გადმოსული მღვდელმსახურის წარმომავლობასა და ხარისხს. რაც კიდევ უფრო კარგად ჩანს იმ ისტორიული დოკუმენტებიდან, რომლებიც გამოქვეყნებულია რუსეთის ძველმართლმადიდებლური ეკლესიის საიტზე: www.ancient-orthodoxy.narod.ru (იხ. განყოფილება Документы: http://www.ancient-orthodoxy.narod.ru/doc.htm).

გასათვალისწინებელია ისიც, რომ სხვადასხვა მიმართულების ძველმოწესენი რუსეთის მთელს ტერიტორიაზე იყვნენ განფენილნი და არანაირ პრობლემას არ წარმოადგენდა იმის გარკვევა, რომელი გუბერნიის მღვდელი ან ეპისკოპოსი როგორ ნათლავდა. გარდა ამისა, ერთმანეთთან დაპირისპირებულ ეკლესიათა წარმომადგენლებს შეეძლოთ ერთმანეთისთვისაც დაეყვედრებინათ მღვლის ან ეპისკოპოსის მოუნათლავობა, ასეთ ფაქტს ოდესმე რომ ადგილი ჰქონოდა. იგივეს გააკეთებდნენო ოფიციალური ეკლესიის წარმომადგენლებიც, რომლებსაც გააფთრებული პოლემიკა ჰქონდათ ძველმოწესეებთან. ასეთი ფაქტები ჩვენთვის უცნობია. პირიქით, როგორც ზემოთ მოტანილი მაგალითი გვაჩვენებს, ისინი აღიარებენ, რომ ძველმართლმადიდებელი ქრისტეანები (ჩვენს ეკლესიაზეა ლაპარაკი) ყოველთვის გამოირჩეოდნენ უდიდესი სიფხიზლით ამ საკითხთან დაკავშირებით და მათი საეკლესიო ცხოვრების ამ მხარეს ძველმართლმადიდებელთა განსაკუთრებულ თვისებად სახავს.

მეორე საინტერესო დოკუმენტი გახლავთ ძველმოწესე აპოლოგეტის, ფიოდორ მელნიკოვის მიერ მოკრებილი მასალა, რომელიც ცალკე ბროშურადაც გამოიცა და ეხება ოფიციალური ეკლესიიდან გამოქცეული მღვდლების მიღების თქვენთვის საინტერესო საკითხს. თემის უფრო სრულყოფილად წარმოდგენისთვის, გთავაზობთ ამ ბროშურის პირველ თავს (სადაც ლაპარაკია იმ პირობებზე, რომლის გათვალისწინებითაც ღებულობდნენ ძველმოწესეები მათკენ გადმოსულ მღვდელმსახურებს).

ცხადია, ეს თემა მარტო ამ ცნობებით არ ამოიწურება და შესაძლოა, მომავალში, რაკიღა წინამდებარე განყოფილება ძველმართლმადიდებლურ ეკლესიას და მასთან დაკავშირებულ საკითხებს მიუძღვენით, კიდევ გამოვაქვეყნოთ ამ საკითხთან დაკავშირებული მასალები.

[dzvelmartlmadidebeli]

ფ. ე. მელნიკოვი

ძველმოწესეობრივი სამღვდელოების შესახებ

ავტორისგან

ძველმოწესეობრივი იერარქიის კანონიკურობასთან და მემკვიდრეობითობასთან განუყრელად არის დაკავშირებული ადრინდელი ძველმოწესეობრივი სამღვდელოების საკითხი, რომელსაც ძველმოწესეობა რუსეთის გაბატონებული ეკლესიიდან შეიწყნარებდა. ოპონენტებს უპირველესად ყოვლისა აინტერესებთ: იყო თუ არა ღვთისმოსავი ძველმართლმადიდებლური სამღვდელოება, რადგან არავისთვის უცხო არ არის, რომ გაბატონებული ეკლესია, რომლისგანაც ძველმართლმადიდებლები ღებულობდნენ სასულიერო პირებს, დასაშვებად მიიჩნევს წყალდასხმით ნათლობას და კანონიკურადაც კი მიიჩნევს მას და იცავს.

"დიდ კურთხევანში", ლათინური მწვალებლობიდან გადმოსულთა მიღების წესში, გადმოცემულია ასეთი მსჯელობა: "ვწყევლი მათ ბილწ წყალდასხმით ნათლობას, რომელიც არ აღესრულება შთაფლვითად, უფლის ნათლისღების მსგავსად, რომელიც იორდანეში მოინათლა და რომელიც წმიდა მოციქულებმა გადმოგვცეს და გვასწავლეს აღგვესრულებინა სამგზისი დაფლვით, სახელითა მამისათა და ძისათა, და წმიდისა სულისათა" (თ. 71. ფურცელი 16) (რუს."Проклинаю скверное крещение их обливаемое, а не погружаемое по Господню образу, иже во Иордане и святыми апостолы нам переданное в три погружения во имя Отца и Сына и Святаго Духа" (гл. 71, лист 16).

მოსკოვის პატრიარქ ფილარეტის კრებით დადგენილებაში ლათინთა შესახებ ნათქვამია: "ბრძნობენ არასწორად და ღმრთივსაძაგლად უბიწო მეორედ შობის საბანელის - წმიდა ნათლისღების შესახებ და ნათლავენ არა სამგზისი შთაფლვით, არამედ დასხმითად" ("Мудрствуют неправо и богомерзко о непорочней бани бытия - о святом крещении и крещают - водою обливают, а трижды не погружают") ("Большой Потребник", гл. 70, лист 21).

მაშ, შესაძლებელია თუ არა მივიღოთ გაბატონებული ეკლესიის ნათლობა და მით უფრო, სამღვდელოება, თუკი ის თავის წიაღში დასაშვებად მიიჩნევს წყალდასხმას? ასე აყენებენ დღეს საკითხს ე. წ. "ბეზპოპოვცები". ეს საკითხი მათ აბნევს და არ აძლევს შესაძლებლობას სრულიად კანონიკურად აღიარონ ძველმართლმადიდებლური სამღვდელოება. ამიტომაც, შევეცდებით განვაქარვოთ მათი ეს დაბნეულობა.

I

რა თქმა უნდა, ჩვენ, არ უარვყოფთ იმას, რომ გაბატონებული ეკლესია დამნაშავეა მასში დაშვებული წყალგადასხმითი ნათლობის მიღების საკითხში; მის დასაცავად 1724 წელს მან განსაკუთრებული წიგნიც კი გამოსცა, რომელიც მისი ცნობილი იერარქის, თეოფანე პროკოპოვიჩის დაწერილია და საკმაოდ ვრცელი სათაურიც გააჩნია: "Истинное оправдание правоверных христиан, крещением поливательным во Христа крещаемых..." მაგრამ, ერთი საქმეა დაიცვა დასხმითი ნათლობა, და სხვა - თვითონ იყო დასხმით მონათლული. წყალდასხმითი ნათლობის დამცველები, თუკი ისინი თვითონ სამგზისი შთაფლვით არიან მონათლულნი, არასოდეს გადანათლულან და წმიდა ეკლესია მათ თავიდან ნათლობას არსად და არასდროს ითხოვდა. ჩვენ ვერავინ მიგვითითებს ამგვარ საეკლესიო დადგენილებას, რადგან ის არასოდეს არსებულა და არც შეიძლებოდა არსებულიყო. პირიქით, ეკლესია თავისი საუკეთესო წარმომადგენლების პირით და კრებების მეშვეობით მკაცრად ითხოვს არ გადანათლონ მწვალებლები, თუ ისინი მონათლულნი არიან სწორად. "მწვალებლებისა და სქიზმატიკოსების თავიდან ნათლობა, - ბრძანებს ნეტ. ავგუსტინე, - უსჯულოებაა, თუკი ეს საიდუმლო მათზე აღსრულებულია სწორად, ანუ მამის, ძის და სულიწმიდის სახელით" (Книга "Жизнь, творения блаженного Августина", стр. 89, изд. 1907 г.).

ეკლესიის სხვა ცნობილი მამა, წმ. დიონისე ალექსანდრიელი, ამბობს: "ვინც წმ. სამების: მამის ძის, და სულიწმიდის სახელზეა მონათლული, არ უნდა გადავნათლოთ, თუნდაც მათი ნათლობა აღსრულებული იყოს მწვალებლების მიერ" ("Творения святого Дионисия", стр. 58, изд. 1900 г.). ძველი ეკლესიის ამ მოთხოვნების მიხედვით, რომლებიც ასეთივე სიმკვეთრით და სიცხადით არის ასახული მსოფლიო და ადგილობრივი კრებების დადგენილებებში, ძველმოწესეებს არ ჰქონდათ უფლება მეორედ მოენათლათ ის ნიკონიანელები, რომლებიც თუნდაც მწვალებელთა მიერ, მაგრამ წმ. სამების, - მამის, ძის და სულიწმიდის სახელზე, სამგზის შთაფლვით იყვნენ მონათლულები.

უნდა ითქვს, რომ გაბატონებულ ეკლესიაში მხოლოდ რამოდენიმე ეპარქიაში ნათლავენ წყალდასხმით და ეს ეპარქიები ყველასთვის ცნობილია. ესენია მცირე რუსეთის გუბერნიები და სამხრეთ-დასავლეთი ოლქები (ხაზგასმა ყველგან ჩვენია - ძვმ.), რომლებიც გააპოლონელეს და საკმაო დონეზე გაალათინეს ჯერ კიდევ ცნობილი მწერლის ზაქარია კოპისტენსკის სიცოცხლეშივე. თვით მის შესახებაც კი შეიძლება დაისვას კითხვა: როგორ იყო ის მონათლული? რაც შეეხება რუსეთის დანარჩენ მრავალრიცხოვან გუბერნიებს და ოლქებს, მათში დღემდე მკაცრად და ურყევად იცავენ ნათლობის საიდუმლოში მოსანათლავის დაფლვის წესს. ათეულობით და ასეულობით ნიკონიანელი სრულიად სწორად არის მონათლული, ანუ სამჯერადი შთაფლვით წმ. სამების სახელზე. ამიტომაც, უდიდესი უსამართლობა იქნებოდა მოგვეთხოვა მათი ხელმეორე ნათლობა მხოლოდ იმიტომ, რომ სადღაც, მათგან ასი და ათასი ვერსის დაშორებით, მათი ერთმორმწუნეები მონათლულები არიან წყალდასხმითად.

იმის წარმოდგენაც კი არ შეიძლება, რომ წმიდა ეკლესია, რომელიც სიყვარულსა და ჭეშმარიტებას ეფუძნება, მწვალებლებს ეუბნებოდეს: "მე ვითხოვ თქვენს გადანათვლას იმიტომ, რომ თქვენი მეზობლები მონათლულები არიან წყალდასხმითად, თუმც თქვენ სრულიად სწორად ხართ ნათელღებულნი". დიდი უაზრობაა ასეთი მოთხოვნა. ის საფუძველშივე ამოძირკვავდა ეკლესიის სიმართლეს. მხედველობაში უნდა მივიღოთ, რომ რუსეთის მთელი იმპერია (იგულისხმება XIX ს.) შედგება 78 გუბერნიის, 21 ოლქის და 2 რეგიონისგან ("ოკრუგი"). აქედან წყალდასხმით ნათლავენ მხოლოდ 7-8 გუბერნიაში, რომელთაც გაურბოდნენ კიდევაც ძველმოწესეები.

ადრინდელი ძველმოწესეობის ისტორიაში არ ყოფილა არც ერთი ფაქტი (უკიდურეს შემთხვევაში, ჩვენთვის ასეთი რამ უცნობია) ძველმოწესეებს თავიანთ წიაღში მიეღოთ მღვდლები კიევის ან პოლტავის გუბერნიებიდან, ან კიდევ პოლონეთიდან. ძველმოწესეები მღვდლებს შეიწყნარებდნენ მხოლოდ რუსეთის ცენტრალური გუბერნიებიდან, უპირატესად კალუგის, კოსტრომის, ნიჟეგოროდის, მოსკოვის, ტვერის და სხვა გუბერნიებიდან, რომლებიც ნათლისღების აღსრულების მხრივ სრულიად უეჭველნი იყვნენ.

როგორი სიმკაცრით ეპყრობოდნენ ძველმოწესეები წყალპკურებულებს ჩანს მღვდელ ტიმოთე ვერხოვსკის ნაამბობიდან, რომელიც ორი საუკუნის წინ, ორმოციან წლებში, იმპერატორმა ნიკოლოზ პავლეს ძემ საყოველთაოდ ცნობილ სტაროდუბიეში, ძველმოწესეთა შორის ე.წ. "ედინოვერცობის" (ერთგვარი უნია ძველმოწესეებსა და ოფიციალურ ეკლესიას შორის - ძვმ.) დასაფუძნებლად გააგზავნა. ის მოწმობს, რომ იმდროინდელი ედინოვერცები, რომლებიც ოფიციალურ ეკლესიას ძველმოწესეობიდან შემოუერთდნენ, "წყალგადასხმით მონათლულებს (როგორც ეს ე. წ. მცირე რუსეთის ("მალოროსების") გუბერნიებში იყო) არანაირად არ ცნობდნენ მართლმადიდებლებად".

"ისინი, - გვიყვება მამა ვერხოვსკი, - როდესაც მალოროსების სოფლებში გამართული ბაზრობიდან ბრუნდებოდნენ, სადაც ყიდულობდნენ პურს, ხორბალს, კარაქს და სხვა, აბანოში განბანვამდე არ შეეყოფოდნენ თავიანთ ოჯახს, შემდეგ გამოიცვლიდნენ თეთრეულს, ტანისამოსს, მივიდოდნენ მღვდელთან და სთხოვდნენ მას წაეკითხა მათთვის განწმენდის ლოცვა კურთხევანიდან (რადგან, მალოროსებთან ყოფნისას უწევდათ მათთან ტრაპეზის გაყოფა და ახლო ურთიერთობა). მხოლოდ მღვდლის კურთხევისა და განწმენდის ლოცვის წაკითხვის შემდეგ, დაწყნარებული სინდისით მიდიან ისინი საკუთარ ოჯახებში და ურთიერთობენ ოჯახის წევრებთან" ("Записки Верховского", ч. I, стр. 661; изд. 1877 г.).

ედინოვერცები არ ღებულობდნენ მალოროსიელ მღვდლებსაც (იხ. იქვე გვ. 699). ძველმოწესეებზე ხომ ლაპარაკიც კი ზედმეტია. ისინი წყალდასხმით მონათლულებს გაურბოდნენ, როგორც კეთრითა და სხვა გადამდები სნეულებით დაავადებულებს. ამიტომაც, ძველმოწესეები ედინოვერცობისკენ რომ მიედრიკათ, მამა ვერხოვსკიმ მოუყვანა მათ მღვდელი კალუგის გუბერნიიდან, რითაც დაუმტკიცა მათ, რომ ის იყო სწორად მონათლული მღვდელი, რადგან ძველმოწესენი მღვდლებს მხოლოდ "სანდო" გუბერნიებიდან შეიწყნარებდნენ (იქვე. გვ. 606).

"ჩვენო საყვარელო ადამიანებო! - გულის ამაჩუყებლად მოუთხრობდა მამა ვერხოვსკის ჩერნიგოვის გუბერნიის, სოფ. კლინცოვის ძველმოწესე მოღვაწე ა. ფ. კარტაშევი, - თვითონაც კარგად იცით, ძველად ჩვენში არ ხდებოდა ის, რაც ახლა ხდება (გულისხმობს სტაროდუბიეში ედინოვერცობის დაარსებას - ძვმ.). რომელიმე სანდო ეპარქიაში (ნათლისღების შესრულების მხრივ) მოძებნიდნენ აუცილებლად ღვთისმოშიშ და პატიოსან მღვდელს, რომელიც სულის ცხოვნებას და მართალ სარწმუნოებას ეძიებდა. მოიყვანდნენ და უპირველეს ყოვლისა განამწესებდნენ მონასტერში, რათა ის ჩვენს, ძველმართლმადიდებლურ სარწმუნოებაში განმტკიცებულიყო, ეცხოვრა ლოცვითა და მარხვით; ამის შემდეგ მას აღსარება უნდა ჩაებარებინა თავისი სულიერი მოძღვრისთვის და მოეხსენებინა მისთვის მის მიერ ჩადენილი ყოველი ცოდვა; მხოლოდ ამის შემდეგ დაიწყებოდა ეკლესიასთან მისი შემოერთების წესი, სადაც ის უარყოფდა ნიკონიანურ და ყველა მწვალებლობას. საბოლოოდ, სულიერი მოძღვარი სცხებდა მას მირონს და მასთან ერთად ჩაატარებდა ლიტურგიას. აი, მაშინ რწმუნდებოდა ხალხი, რომ ღმერთმა ჭეშმარიტი მოძღვარი გამოგვიგზავნა; უყურებდა ხალხი ამგვარ მოძღვარს და სული მათი ფრიად ხარობდა, მრავალი სიხარულისგან ცრემლსაც კი ვერ იკავებდა" ("Записки Верховского", стр. 629 - 630).

რამდენი გულწრფელობა და სითბოა ამ გულუბრყვილო მონაყოლში. მაშინ მრავლად იყო ცოცხალი და გულმხურვალე რწმენის ხალხი, რომელთაც ბავშვური გულუბრყვილობა, რწმენის უბრალოება და ძლიერი შინაგანი სარწმუნოებრივი წვა ახასიათებდა. ამგვარ სარწმუნოებას შეუძლია მთების გადაადგილება. ძველმოწესეთა რწმენით ღმერთი მათ უგზავნიდა კეთილ, ღვთისმოშიშ და სწორად ნათელღებულ-ხელდასხმულ სამღვდელოებას. მაშინ ძალიან ადვილი იყო შემოერთებული პიროვნების ნათლობის სისწორის გარკვევა. გასული საუკუნის (იგულისხმება 19-ე საუკუნე) მეორე ნახევრამდე, რუსეთში ჯერ კიდევ არ იყო რკინიგზა და ჩვეულებრივი გზები ძნელი და ნელი გასავლელი გახლდათ. ადამიანთა შორის კავშირები მაშინ გაძნელებული იყო უგზოობისა და სიშორის გამო. მყუდროდ და მხურვალე მეგობრული ერთობით ცხოვრობდნენ მხოლოდ ადგილობრივი მცხოვრებლები. ამიტომაც, წყალპკურებითი ნათლობის სნება მათ შორის ვერ გავრცელდებოდა, ის არსებობდა მხოლოდ განსაზღვრულ ოლქებში, რომელთაც ძველმოწესეები, როგორც გადამდებ ჭირს, მიუწვდომელ მანძილზე გაურბოდნენ. ბეგლოპოპოვცების (ანუ დღევანდელი ძველმართლმადიდებლების - ძვმ.) ცნობილი წარმომადგენელი პ. ა. ოვჩინიკოვი თავის სიკვდილამდე ცოტა ხნით ადრე მოწმობდა, რომ ძველმოწესეები ყოველთვის ყურადღებით "არჩევდნენ" რომელი ეპარქიიდან გადმოდიოდა მათთან მღვდელმსახური და "დასავლეთ გუბერნიებში დაბადებულებს არ ღებულობდნენ" (იხ.П. А. Овчинников. "Заявление и доклад", стр. 8, изд. 1912 г., Балахна).

[Lidl]

ჩვენთვის გასაგებია, რომ თქვენ სხვა გზა არ დაგრჩენიათ, ვიდრე დაეფუძნოთ თქვენს მიერვე დაშვებულ ბუნდოვანებას, მაგრამ საქმე სწორედ იმაშია, რომ ძველმართლმადიდებლური ეკლესიის ხელდასხმითი მემკვდირეობის საკითხი ეჭვ ქვეშ არ დგას. გარდა ამისა, ეჭვი არ შეიძლება იყოს საკითხის უარყოფის საფუძველი. ასე, ყვლაფერში შეიძლება ეჭვი შევიტანოთ და შემდეგ უარვყოთ.

იცით,მე ვსაუბრობ კანონიკურ საკითხზე და ჩემი კითხვებიც ამ საკითხის გარშემო ტრიალებს. მე არც ისე კარგად ვიცი დეტალები და არ ვმალავ. თუ ჩემს პოსტებს გადახედავთ, დაინახავთ რომ არაფერს ვამტკიცებ, მხოლოდ კითხვებს ვსვამ. თქვენ უბრალოდ სარგებლობთ იმით, რომ ხალხი ნაკლებადაა თქვენს ეკლესიაზე ინფორმირებული და გინდაც სენსაცია მოახდინოთ. (მართალია ჩემნაირ გამოუცდელ ადამიანთან პასუხები არ გელევათ, რაშიც თქვენი ვებ გვერდი და copy-paste გეხმარებათ, მაგრამ ედიშერ ჭელიძე კარგად იგერიებს ბრალდებებს. ასევე ვიცი რამდენიმე უცხოელი თეოლოგი, რომელსაც ძველმორწმუნეთა შესახებ საკმაოდ ვრცელი ნაშრომი დაუწერია)
სხვათაშორის თქვენს საიტს ვესტუმრე და იქ წავიკითხე, რომ თქვენც საეჭვოდ მიგაჩნიათ ეკლესიის კანონიკურობის საკითხი.
კიდევ ერთი კითხვა მაქვს: არქიეპისკოპოსი ნიკოლაი, (რომელიც პატივაყრილი და განკვეთილი კანონიკური ეკლესიის მიერ, რომელიც რუსულ სქიზმატურ ეკლესიას ეკუთვნოდა) მოხდა მისი მირონცხებით მიღება და ხარისხი დაუბრუნდა, (თუმცა განკვეთილი იყო). მაინტერესებს ახალი ეპისკოპოსიც მირონცხებით მიიღეს თუ ეპისკოპოსმა ნიკოლაიმ დაასხა ხელი?

ამგვარი ეჭვების საფუძველზე უარყოფდა ზოგიერთი ეკლესიის ხელდალსხმას, როდესაც მასობრივად იყო გავრცელებული სიმონიის (ხელდასხმის ყიდვა) ცოდვა და არავინ იცოდა ვინ ვისგან იყო ხელდასხმული. არადა ეკლესია არ ცნობდა არც სიმონიით ხელდამსხმელსა და არც მის მიერ ხელდასხმულს. ამიტომაც, სიმონიაში მხილებულს პატივი ეყრებოდა, პატივი ეყრებოდა მის მიერ ხელდასხმულსაც.

შესაძლოა ეკლესიას გამოერიოს უღირსი, მაგრამ მას ყოველთვის ეყოლება ღირსეული ადამიანებიც, ჭეშმარიტი ეპისკოპოსები. თუ თქვენს მიერ მიღებული ეპისკოპოსის წარმომავლობა საეჭვოა და არის ერთადერთი ეპისკოპოსი, მაშინ ეკლესიის ჭეშმარიტებაც ეჭვის ქვეშ დგება.

[dzvelmartlmadidebeli]

Lidl

თქვენ უბრალოდ სარგებლობთ იმით, რომ ხალხი ნაკლებადაა თქვენს ეკლესიაზე ინფორმირებული და გინდაც სენსაცია მოახდინოთ.

ბ-ნო Lidl, თქვენი ეს შეხედულება არ შეესაბამება სინამდვილეს. ჩვენ არ ვცდილობთ არანაირი "სენსაციის" მოხდენას. ის საკითხები, რომელთა გარშემოც ჩვენ დღეს ფორუმის მეშვეობით ვარჩევთ, კარგა ხანია ქართველი მორწმუნე საზოგადოებისთვის ცნობილია. ამიტომაც, "სენსაციის" ეფექტი აქ უბრალოდ შეუძლებელია.

რაც შეეხება ინფორმირებულობას, სიმართლეს ბრძანებთ. ამ მხრივ ვცდილობთ გავარღვიოთ ეს სიბნელე (არაინფორმირებულობას ვგულისხმობ) და საზოგადოებას მივაწოდოთ სწორი ინფორმაცია ჩვენს შესახებ. რადგან, მარტო არაინფორმირებულობა როდია პრობლემა, უფრო მეტი უბედურებაა არასწორად ინფორმირებულობა, რასაც, სამწუხაროდ, ხშირად ვხვდებით ჩვენს შესახებ დაწერილ სტატიებსა თუ წიგნებში.

მართალია ჩემნაირ გამოუცდელ ადამიანთან პასუხები არ გელევათ, რაშიც თქვენი ვებ გვერდი და copy-paste გეხმარებათ

ყველა პასუხი არ არის გადმოკოპირებული ჩვენი საიტიდან. როდესაც ამა თუ იმ საკითხზე პასუხი საიტზე დევს, გვირჩევნია ის გადმოვაკოპიროთ, ვიდრე ხელახლა ვწეროთ უკვე დაწერილ და გამოქვეყნებულ საგანზე. მაგრამ, არის საკითხები, რომლებიც პირველად აქ, ამ ფორუმზე გაირჩა და გამოქვეყნდა.

ედიშერ ჭელიძე კარგად იგერიებს ბრალდებებს

არ ვიცი რომელ ბრალდებებს იგერიებს ედიშერ ჭელიძე. ჩვენ მასთან შეხება არ გვქონია (ედ. ჭელიძემ თავის დროზე პასუხი გასცა ჩვენი ეკლესიის ორ წარმომადგენელს, რომელთა მისამართით დაწერა წიგნი: "ეკლესია - სძალი უფლისა"). თუმცა, უნდა ითქვას, რომ ედ. ჭელიძის ბრალდებებს ჩვენც ვიგერიებთ; თუ როგორ, ამაზე ჩვენ ვერ ვილაპარაკებთ, ეს განსაჯოს ჩვენი არგუმენტების მკითხველმა.

ასევე ვიცი რამდენიმე უცხოელი თეოლოგი, რომელსაც ძველმორწმუნეთა შესახებ საკმაოდ ვრცელი ნაშრომი დაუწერია)

ძველმოწესეობაზე ათეულ ათასობით სტატია, ბროშურა და წიგნია გამოცემული. მათ შორისაა უცხოელ ავტორთა ნაშრომებიც. ამ ნაშრომებიც საკმაოდ საინტერესო და კარგი კლასიფიკაციაა მოცემული მ. ო. შახოვის (М.О.Шахов) წიგნში: "Философские аспекты староверия". სადაც მოკლედ, გასაგებად და ეტაპობრივად არის განხილული ძველმოწესეობის შესახებ დაწერილი ლიტერატურის ისტორია და პოლემიკის მეთოდები. ძველმართლმადიდებლობით დაინტერსებულ პირებს ვურჩევ ამ წიგნს, სადაც ასევე დასახელებულია მრავალი მეტ-ნაკლებად ობიექტური ლიტერატურა ძველმართლმადიდებლობის შესახებ და მოცემულია მათი შედარებითი ანალიზი. მათ შორისაა უცხოური ლიტერატურაც.

სხვათაშორის თქვენს საიტს ვესტუმრე და იქ წავიკითხე, რომ თქვენც საეჭვოდ მიგაჩნიათ ეკლესიის კანონიკურობის საკითხი.

სამწუხაროდ, ვერ ვხვდები რომელი ეკლესიის კანონიკურობას გულისხმობთ. ყველამ დიდი ხანია იცის, რომ ჩვენ ეჭვ ქვეშ ვაყენებთ ოფიციალური, "მართლმადიდებელი" ეკლესიის კანონიკურობას, თქვე თუ სხვას გულისხმობთ არ ვიცი. გარდა ამისა, ფრაზა "თქვენც საეჭვოდ მიგაჩნიათ", სავარაუდოდ გულისხმობს ამ საკითხში დაეჭვებულ სხვა პიროვნებებსაც. აქედან გამომდინარეობს ჩვენი ერთგვარი გაურკვევლობაც თუ რომელ ეკლესიას გულისხმობთ თქვენს გამოთქმაში.

იდევ ერთი კითხვა მაქვს: არქიეპისკოპოსი ნიკოლაი, (რომელიც პატივაყრილი და განკვეთილი კანონიკური ეკლესიის მიერ, რომელიც რუსულ სქიზმატურ ეკლესიას ეკუთვნოდა) მოხდა მისი მირონცხებით მიღება და ხარისხი დაუბრუნდა, (თუმცა განკვეთილი იყო).

სანამ თქვენს ამ აბზაცს გავაგრძელებდე, ამ ადგილას მინდა ჩავსვა შენიშვნა, რომ არქიეპისკოპოსი ნიკოლა (პოზდნევი), ძველმართლმადიდებლობაში შემოერთების დროს არ ყოფილა არც განკვეთილი და არც პატივაყრილი. ამის შესახებ ჩვენ მოგვეპოვება საკმაოდ სერიოზული მასალა, რომლის გამოქვეყნებასაც არ დავიზარებთ (ან აქ, ან ჩვენს საიტზე) თუ ეს ვინმეს ძალიან დააინტერესებს (თუმცა, საბოლოოდ, ცნობები არქიეპისკოპოს ნიკოლას შესახებ, მაინც უნდა დაიდოს ქართულ ინტერნეტ სივრცეში, რომ მის შესახებ დაწვრილებითი ცნობები ჰქონდეთ ქართულ მორწმუნე საზოგადოებას).

მაინტერესებს ახალი ეპისკოპოსიც მირონცხებით მიიღეს თუ ეპისკოპოსმა ნიკოლაიმ დაასხა ხელი?

"ახალ ეპისკოპოსში" თქვენ ალბათ გულისხმობთ არქიეპისკოპოს ნიკოლას შემდეგ გადმოსულ ეპისკოპოსს. მინდა გითხრათ, რომ არქიეპისკოპოს ნიკოლას ხელი არ დაუსხამს მეორე ეპისკოპოსისთვის, ისიც ოფიციალური ეკლესიისდან გადმოვიდა. ეს იყო ეპისკოპოსი სტეფანე რასტორგუევი, რომელმაც, არქიეპისკოპოს ნიკოლასთან ერთად დაასხა ხელი მესამე ეპისკოპოსს. მათგან მოდის ძველმართლმადიდებლური, აღდგენილი იერარქია. 1937 წლის 27 ივლისს არქიეპ. სტეფანე დააპატიმრეს НКВД -ს წარმომადგენლებმა. გადმოცემით ის ვაჟკაცურად იტანდა დაკითხვებსა და წამებას. გმობდა წითელ, სტალინურ ხელისუფლებას. 1937 წლის 31 აგვისტოს მიესაჯა დახვრეტა. სტალინის მიერ რეპრესირებულებთან ერთად დაკრძალულია ორენბურგის ურალისპირა კორომებში. 2007 წლის საეკლესიო კრებაზე, ძველმართლმადიდებლურმა ეკლესიამ ის წმინდანთა დასში ჩარიცხა.

შესაძლოა ეკლესიას გამოერიოს უღირსი, მაგრამ მას ყოველთვის ეყოლება ღირსეული ადამიანებიც, ჭეშმარიტი ეპისკოპოსები. თუ თქვენს მიერ მიღებული ეპისკოპოსის წარმომავლობა საეჭვოა და არის ერთადერთი ეპისკოპოსი, მაშინ ეკლესიის ჭეშმარიტებაც ეჭვის ქვეშ დგება.

ჩვენი, ძველმართლმადიდებლური ეკლესიის არცერთი ეპისკოპოსის წარმომავლობა არ ყოფილა საეჭვო. ძველმართლმადიდებლური ეკლესია ბეჯითად აგროვებს ყოველ მონაცემს და დოკუმენტს თავისი იერარქების შესახებ. ამიტომაც, ამ მხრივ რაიმე გაურკვევლობას ადგილი არა აქვს.

[კანონისტი]

dzvelmartlmadidebeli

თვით გაბატონებული ეკლესიის მიდგომა

იმედი მაქვს, ამ სახით უკანასკნელად იხსენიებთ მართლმადიდებელ ეკლესიას!

ისე, საინტერესოა, ქართველი ძველმართლმადიდებლები რომელი საუკუნიდან არ ცნობთ საქართველოს ეკლესიის იურისდიქციაში თავს?

[dzvelmartlmadidebeli]

კანონისტი

იმედი მაქვს, ამ სახით უკანასკნელად იხსენიებთ მართლმადიდებელ ეკლესიას!

თქვენ ალბათ მხედველობაში გაქვთ ტერმინი "გაბატონებული ეკლესია". ამისი იმედი არ უნდა გქონდეთ, ყოველ შემთხვევაში მანამ, სანამ თქვენი ეკლესია არ შეწყვეტს ჩვენს მოხსენიებას "რასკოლნიკებად", "სტარავერებად" და "სტაროობრიადცებად". მიუხედავად იმისა, რომ ამ ტერმინებში არაფერია შეურაცხმყოფელი.

თავისთავად, ტერმინ "გაბატონებულშიც" არაფერია ცუდი, უბრალოდ, აქ მინიშნებულია ის, რომ თქვენს კონფესიას, "მართლმადიდებლურს" რომ უწოდებთ, გაბატონებული მდგომარეობა უპყრია.

ახლა თუ შემეკითხებით, რატომ ჩავსვი ბრჭყალებში სიტყვა "მართლმადიდებლური", გიპასუხებთ, რომ რადგან ერთია მართლმადიდებლობა და ამ ერთ მართლმადიდებლობას ჩვენთან ვგულვობთ და არა თქვენთან, თქვენს ეკლესიას ვერ მოვიხსენიებთ იმ ტერმინით, რომელიც მხოლოდ ქრისტეს ერთი ეკლესიის კუთვნილებაა. თუმცა, თქვენგან განსხვავებით, ზოგჯერ ვიცავთ ე. წ. "ეტიკეტს" და როდესაც ეს საჭიროა, - მაგალითად, მკითხველის გასარკვევად, რათა გაიგოს ვისზეა ლაპარაკი, - თქვენს კონფესიას (და არა მარტო თქვენსას) ვიხსენიებთ იმ ტიტულატურით, რომლითაც იცნობენ მას საზოგადოდ და რომელიც არის მისი ოფიციალური დასახელება.

ხოლო როდესაც, საკითხი დგას პრინციპულად (ვთქვათ პოლემიკაში ან სხვა მსგავს შემთხვევაში), ტერმინით "მართლმადიდებელი" აღვნიშნავთ მხოლოდ ძველმართლმადიდებლურ ეკლესიას.

ისე, საინტერესოა, ქართველი ძველმართლმადიდებლები რომელი საუკუნიდან არ ცნობთ საქართველოს ეკლესიის იურისდიქციაში თავს?

ჩვენ, ქართველი ძველმართლმადიდებელი ქრისტეანები, საქართველოს ოფიციალური ეკლესიის იურისდიქციაში თავს არ ვცნობთ იმ დღიდან, რა დღიდანაც გამოვედით მისგან და შევუერთდით ძველმართლმადიდებლურ ეკლესიას.

პატივისცემით: ძველმართლმადიდებელი.

[afxazi]

dzvelmartlmadidebeli

შენი ოფიციალურობა ზოგჯერ უკიდურეს პიკს აღწევს ხოლმე

[dzvelmartlmadidebeli]

afxazi

შენი ოფიციალურობა ზოგჯერ უკიდურეს პიკს აღწევს ხოლმე

თქვენ ჩემი არც ოფიციალური ტონი მოგწონთ და არც არაოფიციალური.

ამიტომ, ვინმე ნაწყენი რომ არ დამრჩეს, ჯობია ოფიციალური ტონი შევინარჩუნო.

[კანონისტი]

dzvelmartlmadidebeli
ძალიან ვწუხვარ. როგორც ჩანს, მომიწევს სხვა ზომების მიღება.

ჩვენ, ქართველი ძველმართლმადიდებელი ქრისტეანები, საქართველოს ოფიციალური ეკლესიის იურისდიქციაში თავს არ ვცნობთ იმ დღიდან, რა დღიდანაც გამოვედით მისგან და შევუერთდით ძველმართლმადიდებლურ ეკლესიას.

თარიღი არ აქვს?

[dzvelmartlmadidebeli]

კანონისტი

ძალიან ვწუხვარ. როგორც ჩანს, მომიწევს სხვა ზომების მიღება.

რა ზომებზეა ლაპარაკი? ისევ "ეგზეკუციას" უნდა ველოდოთ? და რისთვის? "უკიდურესი ოფიციალურობისთვის" ხომ არა, როგორც ბ-ნმა აფხაზმა ბრძანა? ამისთვისაც სჯიან თქვენთან?

არ ყოფილა, ჩემი საშველი.

თარიღი არ აქვს?

კონკრეტული თარიღი როგორ გითხრათ, მე მაგალითად, გასული ასწლეულის 90-იან წლებში შემოვუერთდი ძველმართლმადიდებლობას.