სინანული თუ თავის მართლება ? პარამეტრები

[ლილიანა]

მართლმადიდებლის ცხოვრებაში სინანულის მნიშნველობაზე საუბარს ნუ დავიწყებთ სინანულზე და მისი მოპოვება განცდის აუცილებლობაზე არაერთი თემა გახსნილი .
ყველა თქვენგანს გაუვლია წინამოსამზადებელი გზა ანუ სამზადისი აღსარების ჩასაბარებლად რაც გულისხმობს მყუდრო უხმაურო ადგილას ფურცელზე აღსარებაზე მოსანანიებელი ცოდვების გადატანას , მომზადების ეს ფორმა ერთი შეხედვით აუცილებელიც არის , მობილიზებული მიდიხარ სულიერ მოძღვართან და ადგილზე არ გიწევს ჩადენილის გახსენება .თუმცა მეორე მხრივ აღსარების ჩაბარების მსგავსი პრაქტიკაში სინანულისთვის საჭირო სიღმეები იკარგება ?! ( არ გამოვრიცხავ და მეტიც ვთვლი რო ამას გამოცდილება მაწერინებს და დარწმუნებული ვარ მრავალი მონანულის შემთხვევაში ეს ასე არ არის ) არსებობს კიდე მეორე ფორმა სპონტანურად ცხელ გულზე აღასარების ჩაბარება ანუ ჯერ კიდე იქამდე სანამ ჩადენილის გამო სინანულს განვიცდით მაგრამ მსგავსი ფორმაც ატარებს უარყოფით ნიუანსებს ესეთი ნაუცბადევი აღსარება ხშირად თავის მართლებას და გულის მოოხებას ემსაგავსება ხოლმე და იქიდან წამოსულიი გულმოჯერებული გზაში ხვდები რო ეს ის არ იყო . ერთი მხრივ მიღებული დამკვირდებული ფორმა ფურცელზე გამოწურული ფორმით ცოდვების აღრიცხვა მაგრამ მეორე მხრივ მამები გვასწავლიან რო სინანული მხოლოდ თავის გამოძიების საკუთარი ცოდვილობის შეცნობის გზაზე ეწვევა ადამიანს "როგორც ავადმყოფი უჩვენებს თავის წყლულებს ექიმს, აღწერს საკუთარ ტკივილებს და არაფერს მალავს, ასევე უნდა მოვიქცეთ აღსარებაზე. უნდა გავაშიშვლოთ ჩვენი სული და თვალსაჩინო გავხადოთ მისი ჭრილობები. თუ ასე არ მოვიქცევით, მაშინ აღსარებიდან ისე წავალთ, რომ განკურნებას ვერ მივიღებთ. სულიერი წყლულები გაიზრდება, ხრწნა და ლპობა გაძლიერდება და სნეულება ძირფესვიანად შეარყევს ჩვენს სულს და სიკვდილამდე მიგვიყვანს "

[makiki]

თუმცა მეორე მხრივ აღსარების ჩაბარების მსგავსი პრაქტიკაში სინანულისთვის საჭირო სიღმეები იკარგება ?! ( არ გამოვრიცხავ და მეტიც ვთვლი რო ამას გამოცდილება მაწერინებს და დარწმუნებული ვარ მრავალი მონანულის შემთხვევაში ეს ასე არ არის )

ლილიანა მართალი ხარ,ახსარების ფურცელზე წერის დროს უფრო დიდი განცდა მაქვს ხოლმე სინანულის ვიდრე ამ ახსარების მამაოსთვის თქმის დროს,მაგრამ უცაბედათ ნათქვამ ახსარებას ისევ ფურცელზე დაწერილი ახსარება სჯობს,რადგან არ არსებობს რომელიმე ცოდვა რომ არ გამოგრჩეს.თუმცა თუ ნამდვილი სინანული გაგაჩნია ცოდვის მიმართ იმ ცოდვას რა დაგავიწყებს .


სინანული ის მომენტია, როცა განახლებული ძალით და ხელახლა უნდა დავფიქრდეთ ცხოვრებასა და საკუთარ თავზე. ცხოვრებაზე - როგორი ჩაიფიქრა ის უფალმა ჩვენთვის, და საკუთარ თავზე - როგორი ცხოვრება შევქმენით ჩვენ. სინანული სწორედ იმაში მდგომარეობს, რომ ერთგვარად შევაფასოთ განსხვავება უფლის მიერ ჩაფიქრებულსა და ჩვენს მიერ განხორციელებულს შორის; ჩვენთვის მოცემულსა და ჩვენს მიერ გამოყენებულს შორის, შესრულებულსა და შეუსრულებელს შორის.
ეს უნდა გაკეთდეს, და - არა ერთხელ. ხშირად ჩვენ ამ დავალებას სიკვდილის ბოლო საათისათვის, ბოლო ავადმყოფობის დროისათვის ვიტოვებთ ხოლმე, იმ მომენტისათვის, როცა მოულოდნელად აღმოვაჩენთ, რომ უკურნებელი სენი გვჭირს ან სიკვდილის საშიშროება გვემუქრება. და მაშინ შიშის, სიკვდილის საფრთხის წინაშე სერიოზულნი ვხდებით საკუთარი თავის, ადამიანების, ღვთის მიმართ, ვწყვეტთ თამაშს ცხოვრებაში.
მიტროპოლიტი ანტონ სუროჟელი