მუჰამედის მიმდევართა შსახებ, წმ. იოანე დამასკელი ( VIII ს ) პარამეტრები

[აკაკი]

პირველ რიგში მოგესალმებით, მცირეხნიანი პაუზის შემდეგ.
გამარჯობათ!

მადლი თქვენ და მშვიდობა ჩვენი მამა ღმერთისა და უფლის იესო ქრისტესაგან!


არაბთა რელიგია VI საუკუნეში

არაბთა უმეტესობა კერპთაყვანისმვემლები იყვნენ. მათ საერთო რელიგია არ აკავშირებდა: თითოეულ ტომს თავის ღვთაებათა გამოსახულებები - კერპები ჰქონდა.
რამდენი ტომიც იყო, იმდენი კერპი იყო. თუმცა ყველა ამ კერპს ერთი შესაკრებელი ადგილი ჰქონდა. ეს იყო ქალაქი მექა და, საკუთრვი, იქ არსებული წმინდა ადგილი ქააბა, სადაც 360 კერპი იყო განლაგებული.

ყოველ კერპს წელიწადში ერთხელ მისი თაყვანისმცემელი ტომი ეწვეოდა ხოლმე. ასე რომ, მთელი წლის მანძილზე თაყვანისმცემელთა ნაკადი შეუწყვეტლივ მოედინებოდა მექისკენ. ამ გარემოებამ მექა რელიგიური და სავაჭრო ცენტრი გახადა და დიდი ავტორიტეტი შესძინა არაბულ სამყაროში, რაც დღემდე გრძელდება.


ვინ იყო მუჰამედი?
მუჰამედის მიმდევართა შესახებ (წმ. იოანე დამასკელი. VIII ს)

მუჰამედი (მაჰმადი) იყო პიროვნება, რომელმაც მთლიანად შეცვალა არაბი ტომების ტრადიციული ცხოვრება, მისცა მათ ახალი რელიგია, ცხოვრების ახალი წესი და მიზანი.
მუჰამედი დაიბადა 570 წელს წარჩინებული კურეიშელების ტომში. ადრე დაობლებულ ბავშვს ბიძა ზრდიდა. ერთხანს მუჰამედი ვაჭრობას ეწეოდა და საქარავნო გზებზე იუდეველებსა და ქრისტიანებს ხვდებოდა, ეცნობოდა მათ სარწმუნოებას. 40 წლის რომ შეიქნა, მუჰამედმა ერთღმერთიანობის ქადაგება დაიწყო, მოუწოდებდა არაბებს, რომ დაევიწყებინათ ძველი ღმერთები, რომლებიც არაბთა ტომებს ერთმანეთი.საგან აშორებდნენ, და ერთი ღმერთი - ალაჰი ერწმუნათ. ამ ახალ რელიგისა ისლამი ეწოდებოდა.
მექელებმა არ მიიღების მისი ქადაგება და იგი იძულებული გახდა სხვა ქალაქში - მედინაში გაქცეულიყო. იქ მას ბევრი თანამზრახველი გამოუჩნდა და , ბოლოს, როცა 630 წელს გამარჯვებული მუგამედი მექაში დაბრუნდა, მექელებმაც ირწმუნეს მისი.

ისლამის მამამთავარმა და მოქადაგებმ, მუჰამედმა ბევრი რამ აიღო იუდაიზმიდან და ქრისტიანობიდან. თავდაპირველად არაბთა მცირე ჯგუფი აღიარებდა ახალ რელიგიას, შემდეგ კი მთელმა არაბეთმა, როგორც ბინადარმა არაბებმა, ისე უდაბნოში მცხოვრებმა ბედუინებმა აღიარეს იგი, და ბოლოს, სულ მალე, სხვა ხალხებმაც (ირანელებმა, თურქებმა, ეგვიპტელებმა, ინდოელებმა, სლავების ნაწილმა..) ირწმუნეს.

ისლამი აღიარებს იუდეველთა და ქრისტიანთა საღვთო წიგნებს, მათ წმინდანებსა და წინასწარმეტყველებს: ნოეს, აბრაამს, იაკობს, ისააკს, მოსეს, დავით მეფეს და სოლომონ მეფეს, წმიდა მარიამსა და იესო ქრისტეს (თუმცა მას არ თვლიან ღვთისძედ და არც წმინდა მარიამს - ღვთისმშობლად), მთავარანგელოზებს მიქაელსა და გაბრიელს. ოღონდ ისლამის მიხედვით, "იუდეველებმა და ქრისტიანებმა გაამრუდეს მათ მიერ ნაქადაგები ჭეშმარიტება", ამიტომ ალაჰმა მუჰამედი გამოგზავნა ამ ჭეშმარიტების აღსადგენად და ხალხების სწორ გზაზე დასაყენებლად.
ისლამიუს ძირითადი წყაროა წმინდა წიგნი "ყურანი", რომლეიც მთლიანად შედგება მუიჰამედის ქადაგებებისგან, და "ჰადისები" ანუ გადმოცემები მუჰამედის გამონათქვამებისა და ქცევების შესახებ.


წმ. იოანე დამასკელი (VIII ს )

არის კიდევ დღესამომდე გაბატონებული ხალხი, ეს გზააბნეული ნათესავი და აჩრდილი ისმაილიტებისა, რომელიც წინამორბედია ანტიქრისტესი. ეს ხალხი ისმაილისაგან მომდინარეობს, რომელიც აბრაჰამს აგარმა უშვა, რის გამო ისინი იწოდებიან კიდევ აგარიანებად ანუ ისმაილიტებად. სარაკინებად კი (ანუ სარკინოზებად) ისინი იწოდებიან ბერძნულ გამოთქმისაგან - "სარას კენუს", იმიტომ, რომ აგარმა ასე შესჩივლა ანგელოზს: "სარა კენინ მი არელისენ" (ანუ მე სარამ ცარიელი გამიშვა, განმიტევაო). უწინ ეს ხალხი კერპებს ემსახურებოდა და თაყვანს სცემდა ცისკრის ვარსკვლავს და აფროდიტეს, რომელსაც თავიანთ ენაზე (ანუ არაბულად) ხაბარს უწოდებენ, რაც დიდს ნიშნავს .

ამრიგად, ირაკლიოსის ზეობამდე საკრინოზები დაუფარავად ემსახურებოდნენ კერპებს, ხოლო ამ დროიდან მოყოლებული დღესამომდე კი მათ (ცრუწინასწარმეტყველი გამოუჩნდათ, რომელსაც სახელად მუჰამედი ერქვა. ეს კაცი შემთხვევით გაეცნო შინაარს ძველი და ახალი აღთქმების წიგნებსა და, ასე შემთხვევით, თითქოს არიოზის მწვალებლობის მიმდევარ მონაზონსაც გასაუბრებია და ამ ცრუ სწავლებასთან მისადაგებით, აგრეთვვე ძველი და ახალი აღთქმების თვითნებური გამოყენებით შეუდგენია კიდევ თავისი საკუთარი მწვალებლობა. მუჰამედმა ყალბი ღვთისმოშიშებისა და მოჩვენებითი კეთილმსახურების წყალობით ადამიანთა კეთილგანწყობა მოიპოვვა და ცრუდ დაიწყო იმის მტკიცება, თითქოს მას ზეგარდამო ღვთისაგან მიენიჭა წერილი. დაწერა რა თავის წიგნში რაღაც ამბები და აზრები, რომლებიც ჩვენთვის სასაცილო თუა, მან თავის ხალხს გადასხვა იგი როგორც დიდი სიწმინდე, ღირსი თაყვანისცემისა და ყოველივეში სახელმძღვანელოდ გამოყენებისა.

ეს მუგამედი თავის ამ წიგნში, რომელსაც არაბულად ყ უ რ ა ნ ი ეწოდება, ამბობს, რომ ერთი ღმერთია შემოქმედი ყოველივესი, რაც კი არსებობს, და რომ იგი არ არის შობილი არც თვითონ და არც სხვა ვინმე უშვია. კიდევ ეს ცრუწინასწარმეტყველი ამბობს, რომ ქრისტე არის სიტყვა ღმერთისა და მისი სულიც , ქმნილება და მონა ღმრთისა; რომ იგი, ქრისტე, უთესლოდ იშვა ქალწულ მარიამისაგან, რომელიც მოსესა და აარონის და იყო, რადგანაც, ამბობს მუჰამედი, სიტყვა ღმრთისა და სული მისი შევიდა მარიამში და მისი საშუალებით შვა იესუ, წინასწარმეტყველი და მონა ღმრთისაო; უსჯულო იუდეველებმა მისი ჯვარცმა მოისურვეს და როცა შეიპყრეს, მხოლოდ მისი აჩრდილი აცვეს ჯვარსაო; თვით ქრისტე კი იმ დროს, ამტკიცებს მუჰამედი, არ ყოფილა ჯვარცმული და არც მომკვდარაო - ღმერთმან თავისთან, ზცად წაიყვანა იგი, იმიტომ, რომ უყვარდა ქრისტე - თავისი წინასწარმეტყველი და მონაო.

და კიდევ იმასაც ამბობს მუგამედი: როცა ქრისტე ზეცად აღმაღლდა, ღმერთმა ჰკითხაო მას: "იესუ, იძახდი შენ - მე ძე ღვრთისა და თვით ღმერთი ვარო?" რაზედა იესუმ უპასუხარო: "მოწყალე იყავ ჩემდამიო, უფალო! შენ თვით უწყი რომ მე არ ვიძახდი ამას, და არც მრცხვენის ვიყო შენი მორჩილი მონა! მაგრამ ცოდვილმა ადამიანებმა დაწერეს, რომ თითქოს მე ვიძახდი ამ სიტყვებს და ამით იცრუეს ჩემს გამო და წარწყმდნენო". და ამის შემდეგ უთხრა მას ღმერთმაო: "ვუწყი მეც, რომ შენ არ იძახდი ამ სიტყვებს!" - აი, ამგვარად ფუჭსიტყვაობს მუჰამედი ქრისტესთვის, და კიდევ მრავალს სხვასაც ცრუდ ამტკიცებს იგი ამ თავის სასაცილო წიგნში და დიდად იქადის კიდეც, რომ იგი (ანუ ეს წიგნი - ყურანი) ღვთის მიერ ზეგარდმო შთაგონებით მოეცა მას, წინასწარმეტყველს ღმრთისა.

ჩვენ კი ასე ვეტვით მუგამდის მიმდევართ: "მაგრამ ვინ არის მოწმე იმისა, რომ ღმერთმა ზეგარდმო შთაგონებით მისცა მას წერილი, ან წინასწარმეტყველთაგან რომელმა იწინასწარმეტყველა მისთვის, რომ აღდგება ასეთი წინასწარმეტყველი (ანუ მუჰამედი)?" და როცა მათ გაუძნელდებად პასუხის მოცემა ამ კითხვაზე, ჩვენ კვლავაც ვეტყვით, რომ მოსემ იმ დროს მიიღო სკული ღმრთისაგან, როცა სინაის მთაზე მთელი ერის წინაშე, ღრუბლებსა და ცეცხლი, წყვდიადსა და კვამლში, ყველას დასანახად და ღვთაებრივი დიდებით გამოეცხადა ღმერთი; და იმასაც დავძენთ, რომ ყველა წინასწარმეტყველი, დაწყებული თვით მოსეთი და შემდგომნიც, თითქმის ყველანი წინასწარმეტყველებდნენ ქრისტეს ამ ქვეყნად მოსვლისათვის, ანუ იმისთვის, რომ ქრისტე ღმერთი - ძე ღვრთისა ხორციელად მოვა და ჯვარს ეცმება, მოკვდება და მკვდრეთით აღდგება, და რომ სწორედ იგი იქნება მსაჯული ცოცხალთა და მკვდართა. გარდა ამისა, ასეც ვეტყვით მუჰამედის მიმდევრებს: "მაშ, რატომ არ მოვიდა თქვენი წინასწარმეტყველი ისე, რომ მისი ღვთიუროვა სხვებსაც დაედასტურებინათ? რატომ არ უწინასწარმეტყველებია მისთვისაც? ანდა რატომ თქვენი თანდასწრებითაც არ მისცა ღმერთმა ზეგარდმო წერილი მუჰამედს, ის წერილი, რომლისთვისაც თქვენ გაიძახით, ღმერთმა მისცაო, რათა თქვენვე ყოფილიყავით ამაში დარწმუნებული? რატომ იმი მსგავსად არ მისცა ღმერთმა წერილი მუჰამედს, როგორც მოსეს მისცა სჯული კვამლოვან მთაზე, მთელი ხალხის თვალწინ?" ისინი გვპასუხობენ, რომ ღმერთი ყოველივეს ისე იქმს, როგორც თვით ნებავს ეს. დავუშვათ, ჩვენ ვუწყით, მაგრამ კვლავაც ვიკითხავთ: "როგორ, რა სახით გადმოეცა თქვენს წინასწარმეტველს წერილი ზეგარდმო?" ისინი გვპასუხობენ, რომ მუჰამედმა წერილი ღვღთისაგან იმ დროს მიიღო, როცა ეძინა. ამის გამო ჩვენ გავიხუმრეთ: "რადგან წერილი მუგამედმა მძინარემ მიიღო და არ შეუგვრძნია ღვთაებრივი ზემოქმედება, მაშინ სწორედ მასზე აღსრულებულა ხალხური ანდაზა, რომელიც გვასწავლის - "სიზმარში ნაცად-ნახული ცხადად რა მოსახმარიაო."

მაგრამ ხუმრობა იქით იყოს, და ჩვენ კვლავ შევეკითხებით მათ: "თუკი მუჰამედი თქვენს წერილში გიბრძანებთ არაფერი შეიწყნაროთ და არც გააკეთოთ მოწმეთა დასტურის გარეე, რატომ თქვენც არც ეტყვით თქვენს წინასწარმეტყველს - პირველ ყოვლისა, შენ დაგტვიდასტურე მოწმეთა საშუალებით, რომ ჭეშმარიტად წინასწარმეტყველი ხარ, ღვცთის მიერ ხარ გამოგზავნილი ჩვენთან და ისიც გვაუწყე, თუ რომელი წინასწარმეტყველი საღმრთო წერილისა მოწმობს და წინასწარმეტყველებს შენი მოსვლისათვის?" ამ შეკითხვაზე სირცხვილეულნი სდუმან ამ ცრუ-წინასწარმეტყველის - მუჰამედის მიმდევრები.

"მაშ. რადგანაც თქვენთვის ნება არ მოუციათ მოწმეთა დასტურის გარეშე არც დაქორწინებისა, არც ყიდვა-გაყიდვისა, ადა არც სხვა რამის მოქმედებისა, იქამდეც კი, რომ მოწმეთა გარეშე თქვენ არ მიიღებთ არც ვირს და არც პირუტყვს, არამედ ცოლესაც, ყოველგვარ ქონეასაც და ვირებსაც ყოველივეთი მოწმეთა თანდასწრებით მიიღებთ, და მოწმეთა გარეშე მხოლოდ თქვენს რწმუენას და წიგნს (მუჰამედისა) შეიწყნარებთ, რამეთუ აკი თქვენდა გადმომცემი ამ წერილისა არაფრით არ ადასტურებს, არომ ნამდვილად ღმერთისაგან ზეგარდმო მიიღო იგი, და არც თქვენ უწყით ვინმე (საღმრთო წერილის წინასწარმეტყველთაგან), ვინც დაადასტურებდა მის ჭეშმარიტებას, და გაიზახით მუჰამედმა წერილი ძილში მიიღო, - რადგანაც ყოველივე მარლაც ასეა, ამიტომ თქვენი წინასწარმეტყველი მუჰამედი - ცრუ-წინასწარმეტყველია, ხოლო მისი წერილი უკეთური სიცრუე, გაკიცხვისა და დაცინვის ღირსი.

მუჰამედის მიმდევრები ჩვენ, მართმადიდებელ ქრისტიანებს ეთერიასტებს გვიწოდებენ, რადგანაც ჰგონიად, რომ ჩვენ ღმერთს ვუერთებთ სხვა ღმერთს, როცა ვამბობთ, რომ იესო ქრისტე არის ძე ღმრთისა და თავა ღმერთია. ამაზე ჩვენ ვეტყვით მათ, რომ ამის შესახებ ჩვენ გვაუწყეს საღმრთო წერილის წინასწარმეტყველებმა, თქვენ კი, როგორც თვით ამტკიცებთ, აღიარებთ წინასწარმეტყველებს და გწამთ მათი. თუკი ცრუდ ვამბობთ - ქრისტე ღმერთის ძეაო, მაშ გამოდის, რომ წმინდა წინასწარმეტყველებსაც საღმრთო წერილისა არ უთქვამთ მართალი, რადგან სწორედ მათ გვიწინასწარმეტყველეს ღმერთის ძის ამქვეყნად მოსვლა, - ამას კი, რომ წმინდა წინასწარმეტყველთა სიტყვები ჭეშმარიტი არ იყოს, თქვენც არ დაუშვებთ; მაგრამ ზოგიერთი თქვენგანი ბრალს გვდებს, რომ ჩვენ, ქრისტიანები, ცრუდ მივაწერთ ამას წინასწარმეტყველებს, და ამასთან ცდილობს იგავურად, სხვა გაგებით განმარტოს საღმრთო წერილის შესაბამისი ადგილები. სხვები კი თქვენიანთაგან ამბობენ, რომ ებრაელებმა (იუდეველებმა) ჩვენდამი დიდი სიძულვილის გამო შეცდომაშ შეგვიყვანეს და ყოველივე ეს ქრისტესთვის თითქოსდა თვით ჩაწერეს საღვთო წერილში წინასწარმეტყველთა სახელით. და ეს მათ ნაყალბევი, ვითომ, ჩვენს ქრისტიანთა დაღუპვას ემსახურება.

კვლავაც ჩვენ ასე ვეტყვით მუჰამედის მწვალებლობის მიმდევართ: აკი თქვენვე აცხადებთ, რომ ქრისტე არის ს ი ტ ყ ვ ა ღმრთისა და მ ი ს ი ს უ ლ ი ო, - მაშ, რად გვაგინებთ ჩვენ და რატომ გვეძახით ეთერიასტებს - ს ი ტ ყ ვა და ს უ ლ ი ხომ განუყოფელნი არიან ი მ ი ს ა გ ა ნ, ვ ი ს შ ი ც ჰგიებენ.[/b]

ამრიგად, თუკი ღმერთში არსებობს მ ი ს ი ს ი ტ ყ ვ ა ცხადია, რომ თვით ი გ ი ც, ანუ ეს ს ი ტ ყ ვ ა, არის ღ მ ე რ თ ი ; ხოლო თუკი იგი ღმერთის გარეთ იმყოფება, მაშინ ღმერთი, თქვენი შეხედულებით, უსიტყველი და უსულო ყოფილა! ამრიგად, იმის შიშით, ღმერთს სხვა ღმერთ არ ჰყავდესო გვერდით, თქვენ მოჰკალით იგი! და რამდენად უკეთესი იქნებოდა თქვენთვის გეთქვათ, რომ მას ჰყავს გვერდით სხვა ღმერთი! ანდა ვიდრე ქვად გექციათ იგი, ანდა სხვა რაიმე უგრძნობელ საგნად. ასე, რომ თქვენ ცრუდ გვიწოდებთ ეთერიასტებს, ჩვენ კი სრულიად სამართლიანად გეძახით ღმერთის მკვლელებს!

გარდა ამისა, მუგამედის მიმდევრები ჩვენ კერპთაყვანისმცემლობაში გვდებენ ბრალს, რადგანაც ჩვენ ჯვარს ვეთაყვანებით, რომ იმ წმინდა სალოცავს, რომელსაც ისინი უგულებელყოფენ და რომელიც სძაგთ, ჩვენ კი ასე ვეტყვით ამ ბრალდებაზე: თქვენ რატომღა შეეხებით ხოლმე მოწიწებით თქვენს გავათში მდებარე ქვას, რომელსაც ემთხვევით და ეამბორებით? ზოგნი თქვენგან იძახიან, რომ სწორედ მასზე შეეყო აბრაამი აგარს, სხვები კი ამტკიცებენ, აქ მიაბაო აბრაჰამმა აქლემი, როცა ისააკი ღმერთისთვის მსხვერპლად უნდა შეეწირაო. ამაზე მივუგებთ: საღმრთო წერილი გვეუბნება, რომ ის მთა ტყით იყო მოსილი და იმ ადგილსაც ხეები იდგამ როიმელთა ფიჩხის კონაც აბრაჰამმა ისააკს აჰკიდაო და კიდევ იმასაც გვეუბნება წერილი, რომ აბრაჰამმა სახედრები მსახურებთან დასტოვაო. მაშ, საიდანღა გაიძახით ასეთ უაზრობას?! იმ ადგილას ხომ ხშირი ეკლნარია, და სახედრები ბერც კი გაივლიან! სარკინოზები სირცხვილეულნი არიან, მაგრამ მაინც ამბობენ, ეს ქვა აბრაჰამისააო. მაგრამ ჩვენ კვლავაც მივმართავთ მათ: იყოს ეგ ქვა! მაშ გამოდის, რომ მხოლოდ იმიტომ ემთხვევ-ეამბორებით და ეთაყვანებით მას, რომ ამ ქვაზე შეეყო აბრაჰამი თავის ხარჭას, ანდა იმის გამო, რომ მასზე მიაბა მან თავისი აქლები, და ამის გაკეთებას სულაც არ თაკილობთ, ჩვენ კი უტიფრად ბრალს გვდებთ იმაში, რომ ქრისტეს მინდა ჯვარს ვცემთ თაყვანს, რომლითაც ძალა დემონებისა და შეცთომილება ეშმაკისა შემუსრვილ იქნა! ჰოდა, იმასაც გეტყვით, რომ ეგ, რასაც თქვენ აბრაჰამის ქვას უწოდებთ, სინამდვილეში აფროდიტეს (კერპის) თავია, რომელსაც თქვენ თაყვანს სცემთ და ჰავეთს უწოდებთ! ვინც მას გულმოდგინედ დააკვირდება, დღესაც შეამჩნევს მასზე გამოკვეთილი თავის კვალს, ნაშთს ამ წარმართული ქალღმერთის უკეთური ქანდაკისა.

ამ მუჰამედმა, ცრუ წინასწარმეტყველმა, შეადგინა მრავალი სულელური ზღაპარი და ყოველივე მათგანს თავ-თავისი სახელწოდება მისცა, როგორიცაა, მაგალითად, თქმულება ცოლზე. ამ თქმულებაში წესად უდგენს, თავის მიმდევრებს, რომ ნებადართულია მოყვანა ორმოცი ცოლისა, ხარჭა კი თუგინდ ათასიც გყავდეთო (იმ ორმოცი კანონიერი ცოლის გარდა) ანუ იმდენი, რამდენიც მოგესურვებათ და რამდენის რჩენა-შენახვასაც შეძლებთო! მაგრამ მუჰამედი იმასაც ამბობს თავის წინგში(ყურანში), რომ ნებადართულია, თუკი მოგესურვება, ერთი ცოლი განუტევო, სხვა კი სურვილისამებრ, მოიყვანოო. ეს თავისი განწესება მუჰამედმა შემდეგი შემთხვევისა გამო დაადგინა:
მას ერთი ერთგული თანამუშაკი ჰყავდა, სახელით ზაიდი, რომლისც მეტად ლამაზი ცოლი თვითონ მას შეჰყვარებოდა; ერთხელაც, როცა ისინი ერთად ისხდნენნ:
მუჰამედმა უთხრა ზაიდს: "ღმერთმა მიბრძანა შენი ცოლი მოვიყვანო ჩემადაო!"
ზაიდმაც მიუგო: "მოციქული შენა ხარ, ისე ჰქენი, როგორადაც მღმერთს უბრძანებიაო, აიღე და წაიყვანე ჩემი ცოლიო!"

უფრო სწორად, ყოველივე იმის ნაცვლად, რაც ზემოთ აღვნიშნეთ, მუჰამედმა ასე უთხრა ზაიდს: "ღმერთმა მიბრძანა, რომ შენ განუტევო შენი ცოლი!" იმანაც ადგა და განუტევა. რამდენიმე დღის შემდეგ მუჰამედმა კვლავ უთხრა თავის ამხანაგს: "მაშ კი განუტევე, მაგრამ ღმერთა მე მიბრძანა შენი ცოლის შემად მოყვანა". მერმე რაკი მოიყვანა და შეირთო ზაიდის პირმშვენიერი ცოლი, მუჰამედმა იმრუშა მასთან და ასეთ კანონი დაუწესა შთამომავალთ: ვისაც მოესურვება, დე განუტევოს თავისი კანონიერი ცოლი, მაგრამ თუკი განტევების შემდეგ კვლავაც მოისურვებს მის შერთვას, მაშნ მანამდე ჯერ სხვა დაქორწინდეს მასზე, რადგან არ შეიძლება განტევებული ცოლის კვლავ შერთვა, თუკი მასზე ჯერ სხვა არ იქროწინებს.

თუკი, ვთქვათ ძმა განუტევებს ცოლს, მასზე დაქორწინება მის ძმასაც შეუძლიაო. ამასთანავე იმავე წიგნში მუჰამედი იმასაც განუწესებს თავის მიმდევართ: "დაამუშავე მიწა, რომელიც ღმერთმა მოგცა", რომ სულ სამარცხვნინო საქმეებზე არ ელაპარაკნა და ცოტაოდენი ჯეროვანიც ეთქვა.

კვალად, მის წიგნში არის თქმულებამ საღმრთ დედა აქლემის შესახებ, რომელზეც წერია, რომ იყო საღმრთო დედა აქლემი, სვამდა მთელს მდინარეს და იმხელა იყო, რომ ვერ ეტეოდა ორ მთას შორის. ამრიგად, იმ ადგილასო, ამბობს მუგამედი, ხალხიც იყო: ერთ დღეს წყალს ეს ხალხი სვამდა; მეორე დღეს კი - დედა აქლემიო. როცა აქლემი შესვამდა მდინარეს, მერე იგი ასმევდა ხალხს წყლის ნაცვლად თავის რძესო. ამ ხალხისაგან კი აღდგნენო ბოროტნი კაცნი და მოკლეს საღმრთო დედა აქლემი, მაგრამ იმას კოზაკი დარჩა, რომელმაც, როცა დედა მოუკლეს, ღმერთს შეჰღაღადაო, და ღმერთა იგი თავისთან წაიყვანარო - აი, ასე იტყვით მუჰამედი საღმრთო აქკლემისათვის.

ჩვენ ასე ვეტყვით მუჰამედის მიმდევრებშ: საიდანაა ეს დედა აქლემი? ისინი გვპასუხობენ, რომ იგი ღმერთსგანაა. ჩვენ შევეკითხებით: თუ შეეყო მას სხვა აქლემი? გვეუბნებიან - აოაო. მაშ საიდანცა იშვა კოზაკი, ვკთხავთ ჩვენ, რადგნა ვხედავთ, რომ თქვენი საღმრთ კოზაკი წარმომავლობის გარეშეა. მისი მშობელი ბოროტებმა ევნო, მაგრამ არ ჩანს არც ის, ვინც შეეყოფოდა დედა აქლებს, და კოზაკიც (პატარა დედა აქლემი)
ზეცად იქნა აღტაცებულიო. მაშ, რატომ არ გიაგო თქვენმა წინასწარმეტყველმა, რომელსაც როგორც თქვენ ამბობთ, ღმერთი ესიტყვებოდა, ამ აქლემის ამბავიც, - თუ სად ძოვს იგი, ანუ ვის მიერ იქნა გამოზრდილი რძით (მოკლილი დედა აქმების მსგავსად). თუ, იგიც მისი დედა აქლემივით, მოკლულ იქნა, ანდა სამოთხედ შევიდა თქვენ უწინარეს და წინამორბედ გექმნათ თქვენი "ნეტარი" ცხოვრებისა? და ალბატ მისგან გამოედინება სამოთხეში ის რძის მდინარეს, რომლის შესახებაც თქვენ ლაპრაკობთ. აკი თქვენი სიტყვით, სამი მდინარე მოედინება თქვენთვის სამოთხეში: მშინარე წყლისა, მდინარე ღვინისა და მდინარე რძინა. თუკი თქვენი წინამორბედი აქლემი სამოთხის გარეთაა, მაშნ ცხადიამ იგი ჩამომდნარი უნდა იყოს შიმშილისა და წყურვილისაგან ანუ სხვენი ისრაგბებლებენ მისი რძით. ტყუილად გაიძახის თქვენი წინასწარმეტყველი, ღმერთს ვესიტყვებოდიო, რადგან თვით ეს საიდუმლოც დედააქლემისა არ გაემხილა მას. და თუ ეს აქლემი სამოთხეშ იმყოფება, მაშინ იგი კვლავაც მთელს წყალს სვამს, დათქვენ კვლავ ევნებით უწყლობისაგან სამოთხისა სხვა სიამტკბილობათა შორის. ხოლო თუკი ღვინოს მოისურვებს, იძულებული იქნებით შეუძავებლად დალიოთ ღვინის მდინარისაგან, რადგანაც წლის მდინარე უკვე აქლემს შეუსვამს მთლიანად; მაშასადამე, თქვენ სვამთ ღვინოს, აღენთებით, თრობა გერევათ და იძინებთ.

ასე, რომ დამძიმებულნი თრობამორეული ძილისაგან, მძიმე გუნებაზე იღვიძებთ და ევნებით ნაბახუსევზე, რის გამოც გავიწყდებათ სამოთხის შვება-სიამენი. მაშ, როგორღა იზრუნა თქვენმა წინასწარმეტყველმა, რომ ასეთი ვნება არ გწეოდათ და უკვე სამოთხეში მოხვედრილებს, სადაც მხოლოდ ნეტარება უნდა განგეცადათ?! რატომ არ იფიქა მან ამ დედა აქლემისათვის, - თუ სად იმყოფება იგი ამჟამად? მაგრამ თქვენ არც გიკითხავთ მუჰამედისათვის ყოველივე ამის შესახებ მაშინ, როცა იგი, თითქოსდა სიზმარშიაო, გითხრობდათ სამოთხის ამ სამი მდინარისათვის. ხოლო ჩვენ სრულიად აშკარად გიზხადებთ თქვენ, რომ ეს თქვენი საოცარი დედა აქლემი თქვენს უწინარეს და თქვენ წინამორბედად შესულა სახედართა სამშვინელშ, სადაც თქვენც მოგიწევთ შესვლა და ცხოვრება პირუტყვთა მსგავსად; სწორედ იქაა უკიდურესი წყვდიადი და დაუსრულებელი ტანჯვა, ცეცხლი მოტყინარე და მატლი დაუძინებელი ჯოჯოხეთის დემონებითურთ.

და კიდევ, ერთ ასეთ თქმულებაში ტრაპეზის შესახებ მუჰამედი ამბობს, რომ ქრისტემ ღმერთს ტრაპეზი სთხოვა, და ეს ტრაპეზი მიეცაო მას. ღმერთმაო, ნათქვამია თქმულებაში, უთხრა ქრისტეს: მე გაძლევ შენ და იმათაც, ვინც შენთანაა, უკვდავ ტრაპეზს!

გარდა ამისა, მუგამედს შეუთხზავს თქმულებაც მოზვრის შესახებ და კიდევ მრავალი სხვა მონაჩმახიც, სწორედ რომ სიცილის ღირსი, რომელიც მათ სიმრავლის გამო, უპრიანია გამოვტოვოთ. მან ისიც დაუწესა სარკინოზებს, რომ წინადაიცვეთდნენ; ერთი რამ სჯულით ნებადართულისაგან - მიეროთ საზრდოდ, ხოლო სხვა რამისგან, რაც ასევე ნებადართულია სჯულით, თავი შეეკავებინათ, ღვინის მიღება კი, როგორც ვიცით, ამქვეყნად საერთოდ აუკრძალა თავის მიმდევრებს.


სიტყვა მართლისა სარწმუნოებისა IV ტომი.



ჯერ წაიკითხეთ და შმედეგ იმსჯელეთ.