ვაჟა-ფშაველა, უდიდესი ადამიანი პარამეტრები

[misheli]

ქავთარაძეს
( ნაწყვეთი ვაჟა-ფშაველას პოემიდან)
ყორანმა გადმაიარა
ყრანტალით,თავის თავის ღებითა:
,,დაილოცენით, ფშავლებო
თქვენის ფშაურის წესითა.
სანამ თქვენა ხართ ცოცხლები,
ლეში არ დამაკლდებაო;
ბევრს ყრმას ამოვწვდი გულ-ღვიძლსა,
ნისკარტი სისხლში წრთდებაო.
საყორნის ყელში ცხრას ლეკსა
გიგლიაც თანა ჰყვებაო.
მე უფრო გამიხარდება,
როცა ვაჟკაცი კვდებაო.
ღმერთმა მყვირალას უშველოს,ხუთ ლეკს მამიჭრა თავია,
ტყეებიც ახადს მაუდის,
მაჰყავ გოდერძათ ქალია
მაგრამ ტირის ბეჩავი,
არ მაჰშორებია თვალია,
იმის ნაცრელმა ნისლებმა
მეც ამირიეს კვალია.
იძახის:,,ძმაო გიგლიავ,
შენი სიკვდილი ბრალია!"

[ubralod gio]

ვაჟა ფშაველას შესახებ ბევრი რამ ვიცი, თუ ვინმემ იცით რაიმე საინტერესო ამ უდიდესი პოეტის , მწერლის, საზოგადო მოღვაწის შესახებ დაწერეთ.

გამარჯობა მეგობარო მე აქ ახალი ვარ სრულიად ახალი და თან ვერ ვერკვევი აქაურობის წესებზეერთი რამ ვიცი ვაჟაზე იქნება და იცი არ ვიცი მარა ვფიქრობ დაგაინტერესებდა

[ქეთუ]

უდიდესი პიროვნება იყო, გენიალური, ძალიან მიყვარს ვაჟას თვითოეული ნაწარმოები, განსაკუთრებით ბახტრიონი!

მე მიყვარს სამშობლო არსობრივად ამავდროულად თვისობრივი შეფასების უფლებაც მაქვს

რასაც ფლიდი მანჭვა-გრეხვა არ სჭირდება

მართალია მნათე!სამშობლოს სიყვარული ისიცაა მისი ნაკლი და გასაჭირი დაინახო, შეაფასო და გაითავისო!

[თამარი_ცქნაფო]

ჯოყოლა და ალუდა ჩემი ბავშვობის დიდი სიყვარულია, სულ ერთნაირად მყავს ორივე წარმოდგენილი. მართლა მიყვარს, ცოცხალი, ნამდვილი ადამიანებივით.

''- ჯოყოლა მქვიან, ძმობილო,
ალხასტაისძე გვარადა;
არ მოგვიხდება, ერთურთში
სიტყვა ვიუბნოდ მცდარადა.
სახლი აქ, ჯარეგას მიდგა,
ქავი და ციხე კარადა.
ამაღამ ჩემთან წამოდი,
მე გაგიძღვები თავადა.
თუ კარგად არ დაგიხვდები,
არც დაგიხვდები ავადა.
ხვალ თვითონ იცი, ძმობილო,
საითაც გინდა, იარე.
ზოგს მე გიამბობ ჩემს დარდსა,
ზოგიც შენ გამიზიარე.''


''ალუდას თოფი არ უნდა,
ატირდა როგორც ქალიო;
არ აჰყრის იარაღებსა,
არ ეხარბება თვალიო.
თავით დაუდვა ხანჯარი,
ზედ ეკრა სპილოს ძვალიო,
გულზედ ძეგლიგი დაადვა,
მკლავზედ ფრანგული ხმალიო.
მარჯვენას არ სჭრის მუცალსა,
იტყოდა: ცოდვა არიო;
ვაჟკაცო, ჩემგან მოკლულო,
ღმერთმა გაცხონოს მკვდარიო.
მკლავზედაც გებას მარჯვენა,
შენზედ ალალი არიო,
შენ ხელ შენს გულზედ დამიწდეს
ნუმც ხარობს ქავის კარიო
კარგი გყოლია გამდელი,
ღმერთმ გიდღეგრძელოს გვარიო! ''

[kato_Bato]

მე ეს მომწონს

აღაზაზე რომ ამბობს:



"არჩვი ყელ-გადაგდებული,

თმა-ხშირი, მთვარე პირადა,

ეკერებოდა გულ-მკერდზე

ქმარს მარგალიტის ღილადა. "

[ქავთარაძე]

kato_Bato
ეგ მეც მაგრად მიყვარს, სხვათაშორის ეხლა ვწერ თემას,
"ღმერთო მოხედე ტანჯულთა" მანდ მყავს წარმოჩენილი აღაზაც,ზვიადაურიც,ჯოყოლაც...

[adamis_nekni]

მე ეს სტროფი მიყვარს:
სიცოცხლე ჰქრება,სისხლი სდის,-
ზვიადაური კვდებოდა,
გული ვერ მოჰკლა მტრის ხელმა,
გული გულადვე რჩებოდა.

ძალიან მაგარია

[SHALVA_3]

''კოსმოპოლიტიზმი და პატრიოტიზმი'' ეს არის ფორმულა და სახელმძღვანელო ყველა ერისათვის

[ubralod gio]

"ქავთარ ეგ შენ":)
არ ვიცი ეგ ამბავი იცი თუ არა მარა მაინც წაიკითხეეგებ ზოგმა არ იცით
ესეიგი ეგ ამბავი ვაჟას ეხება ოღონდ არა აქ საქართველოში არამედ ინგლისში ქალაქ ლივერპულში,იქ საიდანაც ბიტლები იყვნენესეიგი ჯონ ლენონი ყველამ კარგად ვიცით ხოდა ერთი პერიოდი სერიოზულ დეპრესიაში იყო პ.ს. ეგ მისი ინტერვიუდანაა...ხოდა დეპრესია იმდენად დიდი და სერიოზული ქონდა რომ თავის მოკვლა გადაწყვიტა.ხოდა ამ დროს სრულიად უცნობმა პიროვნების ვინაობა გაურკვეველია ჯონ ლენონს წიგნი აჩუქა წაიკითხეო,თავად ლენონს კი კითხვა ძალიან უყვარდა,გავიდა პერიოდი როცა ლენონი ინტერვიუს აკეთებს და ამ ამბავს ყვებო და ერთი ჟურნალისტი ეკითხება:ბატონო ჯონ,მაშ თავის მოკვლა რად გადაიფიქრეთო?ჯონმა ჯურნალისტს გაუღიმა უჯრიდან რაღაც წიგნი ამოიღო და ჯურნალისტ აჩვენა და უთხრა:კი მე ნამდვილად თავის მოკვლა მქონდა გადაწყვეტილი ოღონდ ვიღაც პიროვნებამ სრულიად უცნობმა ეს წიგნი მაჩუქა,ვეღარ მოვითმინე და წავიკითხე,მე არ ვიცი ეგ ადამიანი სადაურია და რომელი ქვეყნიდანაა მაგრამ მე აღფრთოვანებას ვერ ვმალავ,ის გენიალური ადამიანია,ადამიანი რომელიც მცენარეებს,ცხოველებს,ბუნებას
ესაუბრება და ალაპარაკებს მათ,ადამიანები კი ისე ყავს გადმოცემული როგორც არავის,ზოგი ამეტებს დადებითს,ზოგიცკიდე უარყოფითს,მაგრამ ეს კაცი წეშმარიტად სრულ სახეს გადმოსცემსო,მე მან მიხსნა დეპრესიისგან და სიცოცხლე ეხლა მართლაც მშვენიერია"
აი ხალხო რაოდენ დიადი შვილები გაუზრდია და ვინ იცის ეგებ კიდევ ზრდის ჩვენი სამშობლო ჩვენი "საქართველო"!!!

[Floyd]

ubralod gio
შეიძლება კარგები გაზარდოს და საუკეთესოებიჩ მარა ვაჟასნაირი აღარავინ დაიბადება ასე მგონია

[T.L.]

"თეთრო გიორგი შვილი რა მიყავ" და მონადირე" წაკითხული გაქვთ?


თუ არა ბევრი დაგიკარგავთ და წაიკითხეთ....

[ქავთარაძე]

SHALVA_3
ვაჟას ეგ ნაწარმოები ჩემთვის ძვირფასია ისევე როგორც სხვა დანარჩენნი, მაგრამ ჩემი აზრით ეს ვაჟას სტილი არაა. მაინც მაგარია.

[მამფალი]

მაგარი კაცი იყო. წარმოიდგინეთ დროს როგორ უსწრებდა. მთაში გაზრდილმა მათ წესებში გაზრდილმა რა მაგრა დაწერა ალუდა.
დროის გასვლასთან ერთად დიდება მოემატება...
საღოლ... მაგარი იყო

[nuca_ge]

ძალიან მიყვარს ვაჟა-ფშაველა, ჩემი უსაყვარლესი მწერალია!!!!!!

***
ღამით ცა ჰქუხდა გრგვინავდა,
მთებს მოოედრიკა თვალით,
ტყეს გასდიოდა ფოთოლი,
ზღვა ბობოქრობდა შავიო.
დევებსა აქვს ქორწილი
დიდი დარბაზი ზრიალებს,
მეც დამპატიჟეს შევედი
რა მქისე სუნი ტრიალებს.
სამ პირად ცეცხლი ტრიალებს
ზედ სამი ქვაბი შხიოდა,
სტუმრებს წინა ხონჩებზე
კაცის თავ-ფეხი დიოდა.
უკვნას ყურეშიითა
კვნესისი ხმა გამოდიოდა.
ძმის ხორცი როგორა ვსჭამო?
ყმა ვინმე გამოჰკიოდა
უსმელ უჭმელი გავძეხი,
პირშიაც ამომდიოდა.

[nuca_ge]

ჩემი ვედრება
ღმერთო მიიღე ვედრება,
ეს ჩემი სათხოვარია:
არ დამეკარგოს გულიდამ
მე შენი სახსოვარია!
გულს ნუ გამიტეხ ტანჯვაში,
მამყოფე შეუდრკელადა;
ვფხიზლობდე, მუდამ მზად ვიყო
დაჩაგურლების მცველადა,
ბალახი ვიყო სათიბი,
არა მწადიან ცელობა;
ცხვრადვე მამყოფე ისევა,
ოღონდ ამშორდეს მგელობა;
არ წამიხდინო, მეუფევ,
ეს ჩემი წმინდა ხელობა!
მაშრომე საკეთილოდა,
თუნდ არ მოვიმკო ნაყოფი,
შვილთ საგმოდ არ გამიხადო
ჩემი მუდმივი სამყოფი.
გულს ნუ გამიქრობ ლამპარსა,
მნათობს ტრფობისა შეშითა,
ნუ მავლევ ქვეყანაზედა
გაცივებულის ლეშითა,
თვალებში მადლდაკარგულსა,
შუბლზე გაკრულის მეშითა.
ნუ დაუკარგავ ჩემს სატრფოს
მადლს, გულზე ცეცხლის მდებელსა,
ნუ დაუძვირებ ოცნებას,
შენს ხმას, სხივგამომღებელსა, -
სიცოცხლედ უღირს ბეჩავსა,
ეძახის თავის მხლებელსა.
გულს დარდი გამიდიადე
იმ სანეტარო საგანზე,
დაწერე ფიქრი, ღრმა, მწვავე
ჩემის გონების საბანზე!..
გონებას ფიქრი სტანჯავდეს,
გულს ცეცხლი სწვავდეს ძლიერი,
მშიოდ-მწყუროდეს კეთილი,
ვერ გავძღე, მოვკვდე მშიერი...
ნუ დამასვენებ ნურასდროს,
მამყოფე შეძრწუნებული,
მხოლოდ მაშინ ვარ ბედნიერ,
როცა ვარ შეწუხებული.
როცა გულს ცეცხლი მედება,
გონება მსჯელობს საღადა,
მაშინ ვარ თავისუფალი,
თავს მაშინა ვგრძნობ ლაღადა.
მფარავდეს შენი მარჯვენა,
კალთა სამოსლის შენისა,
სანამ არ მოვა დრო-ჟამი
სულ ბოლოს ამოქშენისა.
სული - შენ, ლეში - მიწასა,
აღარა ვგლოვობ ამასა;
თევზი - წყალს, ცასა - ვარკვლავი,
შვილი - დედას და მამასა.
გულო, არ გასტყდე!
(სიმღერა)

გულო, არ გასტყდე, გამაგრდი,
კლდეო, კლდედ იდეგ სალადა!
რა ვქნათ, რომ ჯანღი გვეხვევა,
მეცა გყევივარ ავადა.
ცდა გავუქარწყლოთ საწუთროს,
ნუ დავბერდებით შავადა.
სინათლე ნუმც გაგიქრება
და სხივი - მოძმეთ ნუგეში,
ანდერძსა მამა-პაპისას
ფრთხილად ვინახავ უბეში.
ძალნო ცისანო, გვიშველეთ,
საწყალთ ნუ ჩაგვყრით წუმპეში!
გულს ნუ მომიკლავ, უფალო,
იმედს ნუ დამინიავებ,
დაზიანებულს სიცოცხლეს
მეტად ნუ დამიზიანებ;
მიშველე რამა, შენს მადლსა,
წამალს ნუ დამიგვიანებ!
არ მინდა, თავს ლეშად ვგრძნობდე,
უსულოდ გდებულს, ტიალად;
სვავნი, ორბნი და კაჭკაჭნი
მათრევდენ, მჭამდენ ზიარად;
ნუ გადამაქცევ, უფალო,
შხამისა სასმელ ფიალად!
კაცი ვარ, ვაჟკაცის წესზე
გავტყდე, ეს რაღა შნო არი?!
სიმტკიცე მიჭირს დიადი,
ეხლა ისეთი დრო არი.
გამშორდი, სულით სიდაბლევ,
გზაო, მაშინებ ვეღარა, -
იმ თავად, ჩემო სავალო,
შენზე ეკალი ეყარა.
გაკაწრულ-გაფხაჭულები
დღესაც ისევ მჭირს ბევრგანა.
ვიცოდი ძალიან კარგად,
ეს უნდა გადამეყარა,
და დღესაც ისევ ძველებრივ
უნდა ვიხადო ბეგარა.
გულო, გაკლდევდი, გამაგრდი,
ნისლი ნუ გადაგეფარა:
თუ აქამომდე გავძელით,
დღეს მტერი გაგვტეხს ვეღარა.

1904 წ.

მძულხარ- მიყვარხარ

მძულხარ იმიტომ, უძლური რად ხარ
ძლიერი მკლავით,მტირალი სახით
და შენი ბედი, ბედი შავბედი,
რად შემოსილა სულ მუდამ შავით?

მოკეთის მგმობო და მტრის ვერ მცნობო,
შენ დამღუპავთან მისულო ზავით,
ბედის მომლოდნევ გვერდზე წოლითა,
ცარიელ ჯიბით და ბნელის თავით.
მაინც მიყვარხარ, ჩემს წყლულს ოცნებას
ზედ აკერიხარ ალმასის ღილად;
ვერ დაგივიწყე, გულს არ ჰშორდები,
მღვიძარე ვარ,თუ მივიქცე ძილად.

სამსალა პირს მწვავს, გუნებას მირევს,
ბოლოს კი ისევ მეჩვენა ტკბილად.
ესეც წესია ალბათ ბუნების:
შენ დედა თუ ხარ, გეკუთვნი შვილად!
1898წ.

[nuca_ge]

სიყვარული

შენმა სურვილმა დამლია,
შენზე ფიქრმა და სევდამა,
შორს წასვლამ, ხშირად გაყრამა,
გულის თვალებით ხედვამა;
მაოცებს შენი გამზრდელი,
ვინც შენ გაგზარდა დედამა...
კარგი ხარ, აღარც კარგი ხარ,
მე გულს მაწევხარ ნისლადა,
მინდა, რომ მძულდე, მოგშორდე,
გულზე მობმულო ღვიძლადა,
მაგრამ ტყუილად ვცოდვილობ:
ვერ ვსძლევ შეჩვეულ გრძნობასა,
მთელის ხმელეთის სწორი ხარ,
ვინ მიზამს შენოდნობასა?
ვინა სთქვა: ტრფობა ბერდება
და სატრფიალო საგანი,
ყინულის ეკალს დაისხამს
წამწმები ცრემლით ნაბანი,
ცრემლითა ნასურვილევით,
დრო რა გაივლის და ხანი?!“
ცოცხალი პირქვე დამმარხეთ,
დამხურეთ მიწის საბანი,
თუ ჩემს შენდამო სიყვარულს
დაეკლოს ერთი ცვარია.
თუმცა რაც პირველად გნახე,
მას შემდეგ კარგა ხანია;
ცოცხალს შენა მფენ გულზე ვარდს,
თუ ავდარი, თუ დარია,
საფლავშიც შენზე ვიფიქრებ,
შენგნით ვიცოცხლებ მკვდარია!
1891

[Ismail]

აუ ეს თემა არ მინახავს.
ვაჟა ყველაზე დიდი პოეტია ქართველ პოეტთა შორის (შოთას მერე რა თქმა უნდა )




P.S.
"კაი ყმის" ბოლო ნაწილი:


...
აი, ვინაა კაი ყმა,
მოსაგონარი ქებითა!
არა თქვენ, სადიაცენო,
რო ძროხებივით სძღებითა;
ღამე მაძღრები დასწვებით,
დილით მშივრები სდგებითა;
თავის ჯამს ჩასცქერთ, საქვეყნოდ
არც როდის არ გამასდგებითა.
თავისად სცოცხლობთ, მცონარედ
ლეში ალაღოთ, ჰკვდებითა;
გაიგებთ კარგის გარჯასა,
გწყინსთ და შურითა ხდებითა;
უქმად ჩამაჰლევთ სიცოცხლეს,
უქმად საფლავში სწვებითა.
დაჰკარგავთ სააქაოსა,
ვერც საიქიოს სწვდებითა,
არ იცით, დასჩნდით რისადა,
ან რისათვისა ჰკვდებითა!

[ana-bana]

საშობაო ამბავი

(თქმულება)

I

ღარიბი არი გეგენა,
როგორც ზამთარში მინდორი,
რომ ცოლ-შვილს პური აჭამოს,
შეძლება არ აქვს იმდონი.
ჩაცმაზე ვინღა რას იტყვის?
ტანზე აცვიათ კონკები
ცოლსა და შვილებს ერთგვარად,
სანაგვეს მონაპოვები.
ხარი არა ჰყავს, არც ფური,
თითქმის არც ერთი ქათამი;
სახლში არ უჩანს არც ქვაბი,
არც საფხეკელი, ასტამი,
და ქოხს, გადახრილს გვერდზედა,
ხელს ახლებ - გააქვ თამთამი.
დღიურის ნამუშევარით
იგი სულს უდგამს ცოლ-შვილსა.
წამს მოსვენება არა აქვს
გეგენას, წელში მოხრილსა.
ცოდვას არ იზამს არაფერს:
ღმერთი აშინებს ძალიან,
ლოცულობს გულ-მხურვალედა,
დროს რომ იხელთებს, სცალიან.
ღარიებებისა ღვთის მიმართ
მას ესმის აურ-ზაური;
თვით არ ემდურის, თუნდ წლამდე
ვერსად იშოვოს შაური.

II

ხვალ შობა არი, სოფელში
მზადება, ფაცა-ფუცია,
ყველა იმას ჰკლავს, რის დაკვლაც
სოფლის კაცს გულში უძია.
სამუდამოდა ღორს თუ ცხვარს,
ბევრს თვალი დაუხუჭია.
დიასახლისებს უპყრიათ
ხელში ბატ-ქათმის კუჭია.
გეგენა ოჯახობითურთ
მიყუჩებულა, მუნჯია:
რა დაკლან, რა გამოაცხონ,
როს ბედი მათთვის ძუნწია?!
ცეცხლი უნთიათ კერაზე,
ზედ უდევს დიდი კუნძია.
მჭადი თუ ექნათ ხვალისთვის
და ზედაც წყალი სასმელად,
ღმერთს შესწირავენ მადლობას,
არაფერი აქვთ სათქმელად.
დაღამდა, თოვნაც დაიწყო,
ქარისა ისმის ზუილი;
ასკდება ჩამოვარდნილი
ქარიდან, მგლების ყმუილი
ქოხი კედლებს და კერასა,
როგორც საქონლის ზმუილი.
იქ საქონელსა რა უნდა -
ოცნება არი ტყუილი!..
ცეცხლის ალიცა ბარბაცებს
მთვრალივით აქეთ-იქითა,
თითქოს უსვია კახური
ჯიხვით და არა ჭიქითა.

III

გარედან ისმის ძახილი,
არაკუნებენ კარებსა:
„მომხედეთ, კაცი ვინა ხართ,
უმწეოს, შესაბრალებსა!“
გეგენამ კარი გააღო,
გაიცქირება გარეთა;
წინ უდგას ვიღაც გლახაკი,
დაღონებული მწარედა.
ყელს უწევს ემუდარება:
„მგზავრი ვარ შორის გზიდანა,
მისტუმრე, აგრემც უფალი
წყალობას მოგცემს ციდანა.
სასმელ-საჭმელი არ მინდა,
ოღონდაც მქონდეს საფარი, -
ოღონდაც გავთბე ცეცხლზედა,
მგზავრობა-გადმონაყარი“.
- მობრძანდი, შენი ჭირიმე,
ვაჰმე, მომიკვდა თავია!
სტუმრის მიღება სახლშია
ეგრეც თუ ძნელი არია?!
მობრძანდი, ძმაო, მობრძანდი! -
ებღაუჭება გეგენა,
წინ მიუძღვება ცეცხლისკენ,
თან მგზავრი მიჰყავს ნელ-ნელა.
- ღარიბ-ღატაკი კაცი ვარ,
გული კი ღმერთმა იცოდეს!
ვინ არის, გულის პასუხსა
კაცისას გამოიცნობდეს?
მცხვენიან, რა ვქნა, რა გიყო?
რით გიმასპინძლო ან კია?
ძირს რა დაგიგო, დაგხურო? -
სთქვა, თავი გადაარწია.
„რადა სწუხდები, მეც თავად,
მხედავ, კაცი ვარ გლახაო,
მარტო ცეცხლზე რომ გამათბო,
სიკეთედ დაგინახაო,
დიდ სიკეთედა. ნუ ამბობ,
რა სათქმელია ეგაო,
ბოდიშის მოხდა მეტია,
შენს სარჩოს თვალით ვხედაო.“
უთხრა პასუხად სტუმარმა,
კვნესით ჩამოჯდა კერაზე:
„ცეცხლი ამ სიცივეშია
საამურია ყველაზე;
გარეთ სიცივე მომკლავდა.
ეს ჩემთვის დიდი მადლია,
ბედნიერი ვარ ფრიადა,
მე არაფერი მაკლია.“
გეგენა იხდის ფარაჯას,
ბეჭებზე ახვევს სტუმარსა,
სჭუჭკავს და თავზე ევლება
თავ-დაკიდებულს, მდუმარსა.
თუმც მეტის ლოლიობისთვის
გლახაკი ეტყვის მდურვასა.
ყველა - დიდი და პატარა -
ოჯახის უფროსს ჰბაძავენ
და არ იციან, ვით დაჰხვდნენ,
სტუმარს ღმერთადა ჰსახავენ!
ერთი ფეხებს ჰხდის, მეორე
უფრო თბილს ადგილს უმარჯვებს
და, თუ რამ მოეპოვება,
მხრებზე გასათბობს უმატებს.
„ღმერთმა გიშველოსთ, ჩემს ნაცვლად
იქნებ მან მოგცესთ წყალობა,
ვევედრი, თქვენს საწყლობასა
მან გაუწიოს წამლობა.“
თავად თუმც ჰშიანთ. მაგრამა
მჭადი სულ სტუმარს მოართვეს
და უხარიან ყველასა -
მშიერი კაცი გააძღეს.
შემდეგ მის მოსასვენებლად
თბილი ლოგინი გააწყვეს.
თავად კი მშივრები დაწვნენ,
რა გადიწერეს პირჯვარი.
ეძინათ, ვიდრე განთიადს
თან მოჰყვებოდა ცისკარი.

IV

პირველად გეგენა ადგა
და გადაქექა ნაცარი,
ცეცხლისა შესანახადა
ნაკვერჩხლებზედა ნაყარი.
დაანთო ცეცხლი. განათდა
ქოხი და ქოხში რაც არი;
გაოცდა მეტის-მეტადა,
სუართი ნახა საზარი:
იმის ქოხისა კელდები
თეთრია, როგორც საყდარი,
სავსეა სანოვაგითა,
რასაც ინატრებ, აქ არი,
მაგრამ ლოგინში სტუმარი,
უყურებს, აღარსად არი!..

1910 წ.

[CONSCIENTIOUSNESS]

ის რომ ვაჟა გენიოსია და ა.შ. ამას კამათიც არ უნდა უბრალოდ ერთ გენიალურ ლექსს დავწერ:

მკვდარია უგრძნობი კაცი,
უსაზარლესი მკვდარზედა,
მით, რომე სიცოცხლე უდგას
სალის ყინულის ტახტზედა.
არ ებრალება მოყვასი,
მის წინ რომ აცვან ჯვარზედა.
ისე მოკვდება ვერ შედგეს
ერთ წამს ტრფობისა მთაზედა.
შორს არი მეტად შორს არი
დაშორებული მაზედა,
ჭაობში არი ჩაფლული,
ვიცნობ მოწამლულს ხმაზედა.
საზარელია დადგომა
უგრძნობელობის გზაზედა.

[ქეთუ]

ვაჟა... ამ უნივერსალურ გენიოსზე ყოველთვის მინდა, ძალიან მინდა ბევრი ვთქვა, მაგრამ ვერასდროს ვერაფერს ვამბობ... სიტყვებს ვერ ვპოულობ,ისეთს მისი შემოქმედებისადმი ჩემს სიყვარულს რომ გადმოსცემდა.... ვაჟას გენიალურობას რომ დაახასიათებს და სრულყოფილად აღწერს ასეთი სიტყვები არარსებობს ჯერ ბუნებაში. საერთოდ მიყვარს ლიტერეტურა და უამრავი მწერალი, პოეტი მაგრამ ვაჟა, სულ სხვა სამყაროა ჩემთვის, სულ სხვა განზომილება და სულ სხვა ემოციები...
მიყვარს ვაჟა, არა უფროსწორად ძალიან ძალიან მიყვარს...

მკვდარია უგრძნობი კაცი,
უსაზარლესი მკვდარზედა,
მით, რომე სიცოცხლე უდგას
სალის ყინულის ტახტზედა.

უძლიერესია : ) ..................


და ეს ბახტრიონი უზომოდ მიყვარს, მარტო ნაგლეჯები არა , სულ...


გორი რამ ჩასდგამს შუბის წვრად,
მუხა-იფნებით ფარული.
იქ ჰყრია დიდი ლოდები
შავფერი, ციხის-კარული,
ლიბო-დათხრილი კოშკები,
უმზეოდ ჩამოგვალული.
ბერი ტიროდა დიაცი,
ისმის ქვითინი ქალური.
რამდენი სიპები აწყვავ!
მოსჩანს აკლდამის პირები.
გმირთა სამარეს, როგორც ხატს,
სამთხვევლად დავეღირები.
....................................
მარტოს აუნთავ სანთლები
და ხატიც უდიდებია;
მარტოდ-მარტოკას დიაცსა
ხატ-ღმერთი უხსენებია!


შვიდი გავზარდე ვაჟკაცი,
თითო ლომისა დარია.
შვიდივ გამიწყდა ერთ დღესა,
მამაც იმათთან მკვდარია.

................................

ვინ ემსახუროს, მაშ, ხატსა?
მაშ ვინ აუნთოს სანთელი?
მაშ ვინ დაგვიკლას საკლავი?
ვინ მოაკმიოს საკმელი?!
უკაცურთ კაცობა გვმართებს,
მანამ სული გვჩრავ პირშია.
ხატიც შაგვინდობს ცოდვასა,
რო გვნახავს გასაჭირშია.............

აუ რამხელა ემოცია დევს...