"იგავს უფალმა იესომ ახალი სული ჩაუდგა", ი გ ა ვ ე ბ ი პარამეტრები

[marine]

"იგავი არის მოკლე ალეგორიული მოთხრობა, რომელიც მკითხველს ზნეობრივ-დამრიგებლურ დასკვნას სთავაზობს.

იგავის მეშვეობით ადამიანი გადაკვირით, ნართაულად, ქარაგმულად ამბობს თავის სათქმელს.

იგავი მხოლოდ გონებასა და ჭკუაზე კი არ მოქმედებს, არამედ მსმენელის გულსა და წარმოსახვაზეც ახდენს გავლენას".



"ნეტარი იერონიმე შენიშნავს, რომ აღმოსავლეთში იმ დროისთვის იგავი უკვე საყოველთაოდ აღიარებული, ყველაზე საყვარელი და რჩეული ფორმა იყო ზნეობრივი ჭეშმარიტების გამოსახატავად. სირიელები და პალესტინელები, თურმე, ყოველ სიტყვას იგავს დაურთავდნენ ხოლმე, რათა მსმენელს მსგავსებითა და მაგალითით იოლად დაემახსოვრებინა ის, რასაც ჩვეულებრივ თხრობით ძნელად იმახსოვრებდა. ჩვენმა უფალმა ახალი ფორმის ძიების ნაცვლად ნაცნობი და ყველასათვის ხელმისაწვდომი იგავური ფორმა გამოიყენა თავისი სათქმელის გარესამოსად".



/სასულიერო აკადემიის პედაგოგი, ფილოლოგიის მეცნიერებათა დოქტორი მარიამ (დოდო) ღლონტი/




ვისაუბროთ უფლის ყველა იგავზე...

[marine]

"სახარების იგავის შინაარსი უმეტესწილად აღებულია ყოველდღიური ცხოვრებიდან, საქმიანობიდან, ურთიერთობიდან, ყველასათვის ნაცნობი და გასაგები ვითარებიდან".

[esre ars cheshmariteba]

იესო ქრისტეს იგავების გარეშე , გაცხადებულად რომ ელაპარაკა , უბრალო ხალხი ვერაფერს გაიგებდა .

რჯულის მცოდნენი კი გიჟად ჩათვლიდნენ .
ამიტომ ქრისტემ შუალედური მდგომარეობა ანუ იგავის სახით ლაპარაკი აირჩია რომ , ორივე კატეგორიის ხალხის გულს შეხებოდა

[marine]

"...ის ებრაელი, რომელიც სცემეს, ჩვენ ვართ - ცოდვილი ადამიანები, ხოლო მოწყალე სამარიტელი კი თავად უფალი იესო ქრისტე..."

/ილია II/

[marine]

"იგავიდან ბუნებრივად ამოიზრდება შეკითხვები"

[marine]

"და ახლაც, განა არა სჯობს, ქრისტიანმა აღმზრდელმა უმანკო ბავშვის გონება სახარებით გამოკვებოს, ვიდრე ეზოპეს იგავ-არაკებით და ათასი სხვა სისულელით დაუნაგვიანოს?"

/წმ. ეპისკოპოსი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/

[marine]

"ყოველი ჩვენგანი, რომელიც ფარისევლისაკენ ხელს გაიშვერს, ის ხელი თავისი თავისკენ უნდა მოაბრუნოს, რადგანაც თითოეული ჩვენგანი ფარისეველია, პირად ცხოვრებაში კი - ცოდვილი მეზვერე".

/დეკ. თეოდორე გიგნაძე/

[marine]

"აღმოსავლეთში იმ დროს მიღებული იყო იგავებით საუბარი, თანაც, ვინც იგავის არსს ჩაწვდებოდა, ის თავისთავად მიმღები იყო ამ სიბრძნისა".

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/

[marine]

"მოწყალე სამარიტელი თვით ჩვენი უფალი იესო ქრისტეა, გზაზე დაგდებული დაჭრილი კაცი - მთელი კაცობრიობაა, რომელიც, ვიდრე მაცხოვარი მოვიდოდა, ავაზაკებმა, ანუ ეშმაკებმა და მათმა შხამიანმა ნაყოფებმა - ცოდვამ, ვნებამ, სულიერმა ხრწნილებამ და სიკვდილმა - სტანჯეს. მისი მკურნალობა თავს არავინ იდვა, არც მღვდელმა და არც ლევიტელმა და აი, მოვიდა ქვეყნად მოწყალე სამარიტელი - უფალი იესო. მიეახლა ცოცხალ-მკვდარს, წყლულები შეუხვია, სცხო ზეთი სიტყვისა და ნუგეშინისცემისა და დაასხა ღვინო ქადაგებისა და თავისი მადლისა. თუმცა, მისი მოწალების ღირსი არ ვიყავით, უფალი მაინც მოვიდა ჩვენთან და მიუხედავად იმისა, რომ მისი მტერნი და მოძულენი ვიყავით, მაინც გამოგვიხსნა, იცოდა რა, რომ ეს გზა გოლგოთამდე მიიყვანდა".

/წმ. გაბრიელ ეპისკოპოსი/

[marine]

ფსალმუნი 48-ე

4. "მივყო იგავსა ყური ჩემი და აღვაღო საგალობელითა იგავი ჩემი".

- დავითი კვლავ უფლის პირით წარმოთქვამს: იგავებით ვილაპარაკო, ჩემი სათქმელი იგავებით ვთქვაო. მართლაც, როდესაც უფალი მოვიდა, ხშირად იგავურად ლაპარაკობდა. მისი სწავლება იყო იგავური, რათა ადამიანებს მეტად მიეღოთ და მეტი გულისყურით მოესმინათ ღვთის სწავლება, რადგან იგავურად, სიბრძნით ნათქვამი მათთვის უკეთესი მოსასმენი იყო. როდესაც ადამიანი კარგად მოუსმენდა, უფრო მეტს იღებდა. ასევე, როდესაც უფალი იგავურად საუბრობდა, ის, ვინც მიმღები იყო, იგავშიც იღებდა, ხოლო ვინც საერთოდ არ იყო მიმღები ქრისტეს სწავლებისა, მათთვის ჯობდა იგავი თქმულიყო, რათა, როგორც წმინდა მამები გვეუბნებიან, უფრო მეტად არ დაბრკოლებულიყვნენ და არ ჩავარდნილიყვნენ ღვთის გმობაში.

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/

[marine]

"ამინ, ამინ გეტყვი თქვენ: უკუეთუ არა მარცუალი იფქლისაი დავარდეს ქეყანასა და არა მოკუდეს, იგი მარტო ხოლო ეგოს; ხოლო უკუეთუ მოკუდეს, მრავალი ნაყოფი გამოიღოს" - შემდეგ უფალი იგავს ეუბნება მოციქულებს: თუ იფქლის მარცვალი არ მოკვდება და არ გამრავლდება, თუკი მიწაზე არ დაითესება და შემდეგ არ ამოვა, თავისით არ გამრავლდებაო. ამ იგავური თქმით მაცხოვარი მოციქულებს ეუბნება, რომ ძე კაცისა უნდა მოკვდეს - ჯვარს ეცვას და შემდეგ მკვდრეთით აღდგეს. სწორედ სიკვდილს მოჰყვება აღდგომა, ხოლო აღდგომა გამოიწვევს უამრავი ადამიანის ქრისტეს მიმდევრად ქცევასო".

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/

[marine]

იგავი "მოწყალე სამარიტელი"

"...გზაზე მოყვასის ხარი, სახედარი, ძროხა ან მათ ქვეშ მოყოლილი ტვირთი კი არ ეგდო, არამედ თვითონ მოყვასი იყო დავარდნილი (შდრ. ლუკა 13,15-17). მაგრამ ორივემ თავი აარიდა, "იხილა იგი და თანა-წარჰხდა". თავის გასამართლებლად მათ ათასნარი მიზეზი შეეძლოთ გამოეძებნათ: საქმე მქონდაო, იმას მაინც არაფერი ეშველებაო და სხვა მისთანები. თუმცა, ალბათ, დამეთანხმებით, რომ ქვეყნიერებაზე ვერ მოიძებნება მიზეზი, რომელიც ამ მღვდლისა და ლევიტელის უსულგულობას გაამართლებდა..."

/ფილოლოგიის დოქტორი მარიამ ღლონტი/

[marine]

"ერთია მნის სიცრუე, როგორც დასაძრახისი საქციელია და მეორეა სიცრუის საგანგებო საღვთისმეტყველო შინაარსი, რომელიც მნის გონიერებასა და წინდახედულებაზე მეტყველებს. "სიცრუის მნის" იგავში ამგვარმა ორაზროვნებამ - სიცრუის მნის თვალთმაქცობამ და ამ თვალთმაქცობის შექებამ - არ უნდა გაგვაკვირვოს. გავიხსენოთ, რამდენჯერ აღვფრთოვანებულვართ მოხერხებული კაცის გონივრულობით მაშინაც კი, როცა ეს მოხერხება მან უკეთურ საქმეში გამოიჩინა".

/მარიამ ღლონტი/

[marine]

"უფალი ღვთის სიტყვას თესავს ადამიანებში, რასაც სხვადასხვანაირ გულს ახვედრებენ ისინი".

/მიტროპოლიტი ზოსიმე/

[marine]

"როგორც აღვნიშნეთ, იგავის [ვენახის მუშაკებზე] თანახმად, სახლის პატრონი სხვადასხვა ჟამს (საათს) ქირაობს მუშაკებს ვენახში სამუშაოდ. საინტერესოა, ვის გულისხმობს უფალი სხვადასხვა ჟამს დაქირავებულ მუშაკებში. ნეტარი იერონიმესა და წმინდა იოანე ოქროპირის განმარტებით, განთიადისას დადგენილი ის მუშაკია, ვინც ბავშვობიდანვე ეწევა საღვთო ღვაწლს ჭეშმარიტი სრულყოფისათვის. მე-3 ჟამისას დაქირავებული ყმაწვილობიდან მოკიდებული სრულყოფს თავის სულს. მე-6 და მე-9 ჟამისანი ხნოვანობაში, სიჭარმაგეში მიჰყოფენ ხელს ღვთისათვის ამ სათნო საქმეს, ხოლო მე-11 ჟამის მუშაკი მხოლოდ სიბერეში, სიცოცხლის ბოლოჟამს მიმართავს საღმრთო ღვაწლს."

[marine]

"უფალი არასოდეს ტოვებს უყურადღებოდ ღვთის გზას ჩამოშორებულ ადამიანებს, არამედ ყოველჟამიერად უხმობს საღმრთო ვენახში ანუ ეკლესიაში სამუშაოდ - ღვთის სიტყვის მოსასმენად და აღსასრულებლად, სანაცვლოდ კი საზღაურს ჰპირდება, რასაც იგავში ფულის ერთეული - დინარი (დრაჰკანი) გამოხატავს: "დრაჰკანი "ვენახის მუშაკების" იგავში სულიწმინდის მადლია, რომელსაც საღმრთო ვენახის ყველა გულმოდგინე მუშაკი მიიღებს".

/ნეტარი თეოფილაქტე/

[marine]

"[უძღები შვილის] იგავი წინასწარმეტყველებაც არის, წინასწარმეტყველება იმის შესახებ, რომ კაცობრიობა განუდგება უფალს, მაგრამ ისე გაუჭირდება, რომ დაბრუნდება უკან როგორც უძღები შვილი".

/ილია მეორე/

[marine]

"- რატომ და რისთვის ქადაგებდა უფალი იგავებით და შეიძლება თუ არა, იგავიდან ამოვიცნოთ უფლის სწავლების რომელიმე დოგმა, ქრისტიანული მოძღვრების საფუძველი?

- უფლის იგავი არის მხოლოდ სამკაული, ილუსტრაცია მისი სწავლებისა. როგორც მხატვარი შეარჩევს ხოლმე საღებავებს და ტილოზე გამოხატულ უღრან ტყეს ნათელს მოჰფენს, ასევე მიმართავდა ჩვენი უფალი იგავს, რათა ღვთის სიტყვა კეთილად შეზავებული, გამშვენებული და იოლად დასამახსოვრებელი ყოფილიყო მსმენელისთვის.

უფალი მარტივი, ნათელი, გამჭვირვალესიუჟეტიანი იგავებით თავის სწავლებას ერთგვარად შუქს ჰფენდა, ილუსტრირებას უკეთებდა. ასე იქცა იგავი ქრისტეს რჯულის შესწავლის შემადგენელ ნაწილად. მაგრამ უნდა გვახსოვდეს, რომ თხრობის იგავურ წესს უფალმა მიმართა თავისი მოძღვრებისა და სწავლების მხოლოდ ნათელსაყოფად და დასამკვიდრებლად.

იგავში გადმოცემული ამსოფლიური ეპიზოდებით უფალი ზეციურ სამკვიდრებელსა და მის კანონებს განგვიმარტავს. ყოველივე ამით სახარების იგავი ერთგვარ უფლისმიერ დასტურსა და მოწმობასაც წარმოადგენს."

/მარიამ (დოდო) ღლონტი/

[marine]

"- საინტერესოა ისიც, თუ ვისთვის ქადაგებდა უფალი იგავებით.

- ნეტარი იერონიმე შენიშნავს, რომ აღმოსავლეთში იმ დროისთვის იგავი უკვე საყოველთაოდ აღიარებული, ყველაზე საყვარელი და რჩეული ფორმა იყო ზნეობრივი ჭეშმარიტების გამოსახატავად. სირიელები და პალესტინელები თურმე ყოველ სიტყვას იგავს დაურთავდნენ ხოლმე, რათა მსმენელს მსგავსებითა და მაგალითით იოლად დაემახსოვრებინა ის, რასაც თხრობით ძნელად იმახსოვრებდა.

ჩვენმა უფალმა, ახალი ფორმის ძიების ნაცვლად, ნაცნობი და ყველასთვის ხელმისაწვდომი იგავური ფორმა გამოიყენა თავისი სათქმელის გარესამოსად. იგავი მან ღვთის სიტყვით განმსჭვალა და გასაოცარი ცხოველმყოფელობა მიანიჭა. იგავს, როგორც კარგად გამომწვარ თიხის ჭურჭელს, უფალმა იესომ ახალი სული ჩაუდგა - გაასულიერა.

უფალმა იგავის ღირსების ამაღლება ინება და იგი შერაცხა იმ საუკეთესო შუამავლად, რომელსაც "ბნელსა შინა" და სიკვდილის ჩრდილში მსხდომნი (ლუკა 1,79) ნაცნობიდან უცნობისკენ მიჰყავს, უმეცრების კარს ცოდნის ამ დიდებული გასაღებით შეაღებინებს, მათ გონებისთვალსა და გულისყურს ნათელს მიაფენს.

უფლის უსაზღვრო კაცთმოყვარეობა იმითაც მჟღავნდება, რომ იგავებით ქადაგებისას იგი მსმენელს საშუალებას აძლევს, თვითონ ჩასწვდეს სათქმელს, თავად ეძიოს ღვთის სიტყვის ჭეშმარიტება, რაშიც სწორედ იგავური თხრობის უნიკალური შესაძლებლობები ეხმარება.

იგავი ხომ უაღრესად სახალისოა, თან გაცილებით იოლად აღსაქმელი და ადვილად დასამახსოვრებელი. იგი შედარება-შეპირისპირების ნაირგვარ საშუალებას იძლევა, მონდომებულ მსმენელსა და მკითხველს ცნობისწადილს აღუძრავს და ძიებისკენ უბიძგებს.

იგავიდან ბუნებრივად ამოიზრდება შეკითხვები - ამასაც ითვალისწინებდა უფალი, რათა ქადაგებისას ღვთის სიტყვის მაძიებელი შეკითხვებით მისულიყო მასთან. ხშირად სწორედ შეკითხვაზე პასუხის გასაცემად მიმართავს უფალი იესო იგავს. შემკითხველი ზოგჯერ თავად იესოა (იგავის თხრობისას ან იგავის დასასრულ). უფალი მსმენელს შეკითხვას იმიტომ კი არ უსვამს, რომ მან პასუხი არ იცის, არამედ იმ მიზნით, რომ თავად მსმენელი დააფიქროს, მასვე აპოვნინოს პასუხი."

/მარიამ (დოდო) ღლონტი/

[marine]

"ცოდვიდან ცხონებამდე - არის ანი და ჰოე, საძირკველი და სახურავი ამ ღვთაებრივი შენობისა! სახარების იგავები უფლისმიერი წინასწარგანჭვრეტილობით უკავშირდებიან ერთმანეთს და ამიტომაც ერთ ღვთაებრივ სტრუქტურულ მთლიანობას შეადგენენ".

/მარიამ (დოდო) ღლონტი/


"არათუ იგავით, უფლის თითოეული სიტყვით მოგვეწოდება ღვთაებრივი საიდუმლო ამოსაცნობად, და მას ფაქიზად უნდა მიეახლო"

/გრივერ ფარულავა/