მამა პაისი მთაწმინდელი პარამეტრები

[marine]

"მაშ ასე მსახურებათმოყვარება - მათ პაისის [ათონელი] დამახასიათებელი სათნოებაა. როცა იგი ერისკაცი იყო, სამხურებათმოყვარებამ იგი სხვათა კეთილისმყოფელად აქცია, როცა ჯარისკაცი იყო - გმირად და როცა მონაზონი გახდა - წმინდანად"

[marine]

"იგი განსაკუთრებით აღნიშნავდა: "ჩვენს თავს თუ არ გავაკონტროლებთ, ვერასდროს გამოვსწორდებით. ათასი წელიც რომ ვიცოცხლოთ ყალბ ავტორიტეტს შევქმნით"

[marine]

"უდიდესი ღვაწლი სიყვარულისა და თავმდაბლობის მოპოვებაა, რაც პატარა ბავშვებისთვისაც ადვილია. სხეულის მოთხოვნის ზრდა კი ამპარტავნებას აძლიერებს და ბადებს ყალბ შეგრძნებას, თითქოს რაღაცას წარმოადგენს ადამიანი. პირველად თავმდაბლობა და სიყვარული მოვიპოვოთ, შემდეგ მღვიძარებას და მარხვას შევუდგეთ"

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

"ერთ დღეს წინასწარ იხილა, რომ მასთან რამდენიმე ახალგაზრდა მოდიოდა. მათ სულიერი საკითხები არ აწუხებდათ, მხოლოდ ცნობისმოყვარობის გამო უნდოდათ მამა პაისის ნახვა. დრო რომ არ დაეკარგა, სენაკი დაკეტა, და ტყეში გავიდა. კარზე კი წარწერა დატოვა: "ზოოპარკი დაკეტილია, მაიმუნი აქ არ არის" (გულისხმობდა თავის თავს), რადგან ზოგიერთი ადამიანისთვის იგი ცნობისმოყვარეობის ობიექტი იყო. ახალგაზრდები ძალიან ააღელვა ამ წარწერამ, შეძრა და თითოეული მათგანს აღსარების სურვილი აღუძრა"

[marine]

"პენელოპე ბარბუტი მოგვითხრობდა: "მამა პაისი თავის ტკივილისას ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის ხატს ეყრდნობოდა და ტკივილიც მაშინვე გაუვლიდა ხოლმე. სეფისკვერის ცომს საუფარის გარეშე ზელდა, ჯვარს გადასახავდა და ისე ფუვდებოდა.

ერთ დღეს მითხრა: "სამი მონადირე მოვიდა დღეს და ლობიო მოამზადე". მათ ჩანთაში ხორცი ჰქონდათ, მაგრამ მონასტრის გარეთ დატოვეს ხეზე, რადგან მამა პაისი კრძალავდა ხორცის შეწვას მონასტრის სიახლოვეს"

[marine]

"მასთან ურიცხვი ადამიანი მოდიოდა, საათობით იდგნენ რიგში, მათ შორის სნეულნიც, და მამა პაისის რჩევას ელოდნენ. მოდიოდნენ საბერძნეთის ყოველი კუთხიდან და უცხო ქვეყნებიდანაც. მისი ბევრი პოლიტიკურ მოღვაწეს შეშურდებოდა, რადგან ისინი უამრავ ფულს ხარჯავდნენ ხალხის შესაკრებად"

[marine]

"მამა პაისი საკუთარი ცხოვრებით ქმნიდა ცოცხალ მაგალითს, არ ჰქონდა ნავთის ლამპა, ღამით სანთელს ანთებდა. წყალი წყაროდან ჰქონდა გამოყვანილი მილით, მომლოცველებსაც რომ დაელიათ. თავად კი ვედროთი მოჰქონდა სენაკამდე. როცა ჰკითხეს: "რატომ არ შეჰყავდა წყალი რეზინის მილით სენაკში", უპასუხა: "ნუთუ ასეთი უძლური ვარ? განა არ შემიძლია, გავაკეთო? მაგრამ უსარგებლოა სულისთვის".

[marine]

"მამა პაისს ტიპიური მონაზვნის გარეგნობა ჰქონდა. "მეტრი და 60 სანტიმეტრი სიმაღლის, ასკეტური, მშვენიერი, ჰარმონიული და თხელი ნაკვთებით. ბერის სახეზე მრავალწლოვანი, მკაცრი მოღვაწეობა აღბეჭდილიყო. გამოჩენისთანავე კეთილშობილებას ასხივებდა და კეთილად განაწყობდა მისდამი ყველას.

მამა პაისს ცოცხალი, მეტყველი თვალები და გამჭოლი მზერა მსმენელზე დიდ შთაბეჭდილებას ახდენდა. მისი ყოველი მოძრაობა მშვიდობიანი, დამაჯერებელი და მტკიცე იყო. გარდაცვალებამდე წვერი სულ გაუთეთრდა, ჭაღარაშერეული შავი თმა მხრებამდე სწვდებოდა. თავზე ჩვეულებრივ შალის თბილ სკუფიას ატარებდა. სენაკიდან გასვლისას ეცვა ბერისთვის დამახასიათებელი სამოსელი. მისი ჩვეულებრივზე უფრო ფართო და ნაიარევი ხელები მეტყველებდნენ იმაზე, თუ რა მძიმე სამუშაოები ჰქონდათ შესრულებული. ფეხის ტერფებიც, სიმაღლესთან შედარებით, უჩვეულოდ დიდი ჰქონდა. თითქმის ყველა კბილი აკლდა, ორის გარდა. არ უნდოდა ჩაესვა, თუმცა კი სულიერმა შვილებმა ბევრჯერ სთხოვეს. მიუხედავად უკბილობისა, გამართულად საუბრობდა და მისი ეს ნაკლი შეუმჩნეველი იყო, ღვთიური მადლი უფარავდა და "მშვენიერი" ჩანდა. მამა პაისს სახე მუდმივად უბრწყინავდა. იგი მთლიანად "მადლით გაბრწყინებული არსება" იყო"

/მღვდელმონაზონი ისააკი/

[marine]

"მამა პაისი ყველას პირველი ესალმებოდა, მღვდელს ხელზე ეამბორებოდა, მასზე ახალგაზრდაც რომ ყოფილიყო. ეპისკოპოსის წინაშე კი მეტანიას ასრულებდა. თავად ერიდებოდა ვინემსთვის ხელი გაეწოდებინა ამბორისათვის. ქირურგი, რომელმაც ოპერაცია გაუკეთა, ამბობს: "გული მტკიოდა, რომ არ მაძლევდა უფლებას ხელზე ვმთხვეოდი, იგი თავად გადამეხვეოდა ხოლმე"

[marine]

"იცით, რა საოცარი ხელსაქმე იციან ცაში?! დაუდუმებელად ღმერთს ადიდებენ"

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

"მაგრამ, რა თქმა უნდა, დედამთლისაც საკუთარი ქალიშვილივით უნდა უყვარდეს რძალი. ბებიაჩემს - მამის მხრიდან დედაჩემი მამაჩემზე - საკუთარ ვაჟზე მეტად უვყარდა. როდესაც ჩემი უფროსი ძმები დაქორწინდნენ, მეზობლები თავს აქნევდნენ და დედაჩემს ეუბნებოდნენ: ეხლა კი მოგაბეზრებენ რძლები თავს". დედაჩემი კი პასუხობდა: "ამას რად ამბობთ, ჩემს დედამთილს საკუთარ ქალიშვილზე მეტად ვუყვარდი. მაშ მე რად არ მეყვარება ჩემი რძლები?!" და მართლაც მას საკუთარი ქალიშვილებივით უყვარდა რძლები"

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

"კრიტიკულ წუთებში ყოველთვის აუცილებელია საზრიანობა და სიმამაცე. ოკუპაციის დროს იტალიელები ჩვენს ბაღჩაში მოდიოდნენ და თავიანთ ჯორებს ჩვენი ნესვებით ტვირთავდნენ. ერთხელ მე მათ ვუთხარი: "ეს ნესვები სათესლედ გვჭირდება, უმჯობესია, აი, ისინი წაიღოთ." მაშინ ერთ-ერთმა იტალიელმა მათრახი აწია და მითხრა: "ამას ხედავ?" მე მივედი, მათრახი ხელით მოვსინჯე, შევათვალიერე და ვთქვი: "ბონე!" - ე.ი. ეს კარგი მათრახია. თითქოს მან მათრახი იმისათვის დამანახა, რომ მე მისი ხარისხი შემეფასებინა. იტალიელეს მაშინვე გაუქარწყლდა მრისხანება, გაიცინა და წავიდა"

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

"კრიტიკულ წუთებში ყოველთვის აუცილებელია საზრიანობა და სიმამაცე. ოკუპაციის დროს იტალიელები ჩვენს ბაღჩაში მოდიოდნენ და თავიანთ ჯორებს ჩვენი ნესვებით ტვირთავდნენ. ერთხელ მე მათ ვუთხარი: "ეს ნესვები სათესლედ გვჭირდება, უმჯობესია, აი, ისინი წაიღოთ." მაშინ ერთ-ერთმა იტალიელმა მათრახი აწია და მითხრა: "ამას ხედავ?" მე მივედი, მათრახი ხელით მოვსინჯე, შევათვალიერე და ვთქვი: "ბონე!" - ე.ი. ეს კარგი მათრახია. თითქოს მან მათრახი იმისათვის დამანახა, რომ მე მისი ხარისხი შემეფასებინა. იტალიელეს მაშინვე გაუქარწყლდა მრისხანება, გაიცინა და წავიდა"

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

"ერთხელ ბერს [ღირს პაისი ათონელს] ვიღაცამ სთხოვა: "ილოცე, წყვილი გაიყარა"! ბერი ამ წყვილს არ იცნობდა. როდესაც ჩვენ მასთან კალივაში მივედით, ბერმა გვითხრა: "ეჰ, ჩემი ბრალია". "მამაო, რა თქვენი ბრალია?" "დამნაშავე ვარ, - კვლავ გაიმეორა, - ღმერთის წინაშე კადნიერება რომ მქონოდა, უფრო მეტი რომ მელოცა, ისინი არ დაშორდებოდნენ, ჩემი ლოცვა დაიფარავდათ". ყველაფერში საკუთარ ბრალს ხედავდა. ის დამნაშე იყო ყველაფერ ცუდში, რაც დედამიწაზე ხდებოდა. ასე გრძნობენ წმინდანები"

[marine]

"ბოლო დროს ბერი მძიმედ ავადმყოფობდა. ექიმების თქმით, დიდი ალბათობით, მას ნაწლავებში მუდმივი მძაფრი ტკივილი ჰქონდა. ამასთან ერთად მუდმივი თავის ტკივილი. ერთ დღეს თავი არ სტკიოდა და ჩემს სულიერ მამას უთხრა: "ჰო, მამაო... რა კარგია, როცა თავი არ მტკივა". მთელი ოცდათხუთმეტი წლის განმავლობაში, რაც მას ჩემი სულიერი მამა იცნობდა, მას მუდმივი თავის ტკივილი ჰქონდა. ერთხელ, როდესაც კიბომ ნაწლავები ისე დაუზიანა, რომ სისხდენა დაეწყო, მითხრა: "თხუთმეტ წუთში ერთხელ ტუალეტში მივდივარ და თითო ჭიქა სისხლს ვკარგავ". ეს დრტვინვის გარეშე თქვა და მერე იხუმრა კიდეც.

მამა პაისის სულიერმა შვილმა, რომელიც სამხედრო ოფიცერი იყო, შეიტყო ახალი წამლის შესახებ, რომელიც სისხლში რკინის შევსებას უწყობდა ხელს. აიღო ეს წამალი და ბერს წმინდა მთაზე მიუტანა: "მამაო, ეს წამალი რკინას შეიცავს, ზიანს არ მოგაყენებს", - უთხრა მან ბერს. "რას ამბობ, ჩემო კარგო, რკინა როგორ მივიღო, შიგნით ყველაფერი დამიჟაგდება!" - ხუმრობით იუარა ბერმა. მიუხედავად იმისა, რომ ამდენ სისხლს კარგავდა, გემოგლობინის ამწევი წამალი მაინც არ მიიღო. ამგვარად იგი თავს უფალს აბარებდა და არა - ადამიანებს. სამოცდაათი წლის იყო. თავის ასაკზე ყოველთვის ამბობდა: "სამოცდაათი წელი და უმრავლესი მათი შრომაი და სალმობა?", სამოცდაათ წლამდე კარგია, შემდეგ უკვე ძნელია". ზუსტად სამოცდაათი წლის გარდაიცვალა. თითქოს საკუთარ თავზე ამბობდა..."