თემის საბეჭდი ვერსია

პოსტის ავტორი: Zukazuka314 თარიღი: Mar 8 2015, 06:39 PM

გამარჯობა, გთხოვთ პასუხი მინდა რელიგიური და სწორი და არა პიროვნული აზრი ანუ თქვენ როგორ გგონიათ...

რატომ ხვდებოდნენ ძველი აღთქმის ხალხი ჯოჯოხეთში როდესაც თვით ღმერთს ესაუბრებოდნენ: მოსე, ნოე, აბაამი... რომელიმე ვჯობნივართ რამით მაათთ ისინი რელიგიურად ცხოვრობდნენ, რომელი შევედრებით აბრაამს სიკეთის კეთებაში და რელიგიურ ერთგულებაში? ..... და გთხოვთ მითხარით პასუხები მინდა უფრო მორწმუნესგან და ერლიგიური ხალხისგან ან "დალინკეთ" საიტებზე განთავსებული ფაილები ან "იუთუბზე" დანადები ვიდეოები....

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Mar 9 2015, 09:22 AM

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 10 2015, 12:22 PM

Zukazuka314
G_saxva
მეც მომისმენია და სად აღარ მახსოვს, საიდან დამკვიდრდა ეგ აზრი რომ არ ხვდებოდნენ? აბა გლახაკი ლაზარე და აბრაამი როგორ გაიჩითნენ სამოთხეში?

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Mar 10 2015, 02:13 PM

sanfol

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 10 2015, 02:17 PM

G_saxva
მე იგავს ვგულისხმობდი და არა იმ ლაზარეს ქრისტემ რო აღადგინა, გახსოვს იმ იგავში მდიდარი ჯოჯოხეთში მოხვდა და ლაზარე სამოთხეში და ამას იმ დროს ყვება ქრისტე როცა ჯერ ამაღლებული არ იყო

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Mar 10 2015, 02:26 PM

sanfol

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 10 2015, 02:32 PM

G_saxva
მაგ იგავზე მთელი მართლმადიდებლური სწავლება აქვს აგებული გრიგოლ დიალოღოსს ჯოჯოხეთის შესახებ და ვერ დავიჯერებ რო მხოლოდ იგავია და ტყუილია, ქრისტე ამბობს არაფერს ვამბობ ჩემით არამედ რაც მამასთან ვიხილეო, 2 ვარიანტია ან მანამდეც ხვდებოდნენ სამოთხეში ან მეორე რაც ჩემს მოსაზრებას ამტკიცებს: რადგან ღმერთისთვის დრო არ არსებობს წინასწარ ყველანი ვართ სადღაც მოხვედრილები უბრალოდ ახლა ვგებულობთ მიზეზს თუ რატომ? და თავიდანვე გამოხსნილია ყველა ვინც შეცოდა დასაბამიდან სამოთხეში მიდიოდნენ მიუხედავად უნათლობისა და ახლაც მასე ხდება მოუნათლავი ბავშვები დროში მოგზაურობენ და გამოიხსნებიან ქრისტეს მიერ, მესამე ვარიანტი მოიგონა ქრისტემ ეგ იგავი რაც არარეალურად მიმაჩნია

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Mar 10 2015, 03:10 PM

sanfol
საერთოდ დაკვირვებული ვარ ნებისმიერი საკIთხისადმი იცი უარყოფითი მიდგომა. რაც ძალიან ცუდია და შენ წარმოდგენაზე ცუდ გავლენას ახდენს. ადრეც გირჩიე და ახლაც გირჩევ უფრო სიღრმისეულად ჩაიხედე და მხოლოდ გარეგნულს ნუ დააკვირდები.
პირველ რიგში.

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 10 2015, 03:19 PM

G_saxva
გიორგი 2 აზრი არაა, რომ გამოხსნას საჭიროებდა ადამიანი, მაგრამ რაიმით ხო უნდა აიხსნებოდეს ეგ მოვლენა?

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Mar 10 2015, 03:34 PM

sanfol

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 10 2015, 04:00 PM

G_saxva
ეგ იგავი მგონი იცი, გლახაკი ლაზარე მდიდრის სახლთან იწვა და ჭრილობებს ძაღლები ულოკავდნენ, მდიდარი კიდე არხეინად ცხოვრობდა ჯოჯოხეთში მოხვდება და მერე ეს მდიდარი დაინახავს სასუფეველში ლაზარეს და აბრაამს და სთხოვს, რომ მივიდეს მისი ნათესავები მაინც გააფრთხილოს რა მოელით, აბრაამი და ლაზარე იყვნენ სამოთხეში ეს იგავია მხოლოდ? ამაზე გრიგოლ დიალოღოსს უწერია, რომ ჯოჯოხეთი აქედანაც ჩანს რომ მართლაც მწველია და ცეცხლში არიან ადამიანებიო და კიდე აყალიბებს მსჯელობას რომ სულები ერთმანეთს ცნობენ და ახსოვთ ამ ცხოვრების მოვლენებიო, ამ იგავზე დაყრდნობით აყალიბებს გრიგოლი მართლმადიდებლურ სწავლებებს თავის დიალოგებში პეტრესთან და მოკლედ ბევრი რო არ გავაგრძელოთ აბრაამი ძველი აღთქმის ადამიანი სამოთხეშია და არა ჯოჯოხეთში ეს მხოლოდ იგავშია ასე? რეალობა სხვა რამე იყო?

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Mar 10 2015, 04:09 PM

sanfol

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 10 2015, 05:20 PM

G_saxva
ახლა რო სამოთხეშია ეს გასაგებია მაგრამ მანამდეც იყო თუ კი ის იგავი მომავლიდან არ მოიტანა ქრისტემ რა თქმა უნდა, ანუ ეგაა მომავლიდან მოყვა იგავი? ეს ხომ არ გავს ბედის განსაზღვრას ვინმე ლაზარესთვის? ანუ ლოგიკურად ყველა ადამიანზე იცის ღმერთმა თუ სად მოხვდება ის ხო? ისიც წერია იოანეს გამოცხადებაში სიცოცხლის წიგნში ჩაწერილია სახელებიო დასაბამიდანო ვინც სასუფეველში შევაო, ეს რას ნიშნავს როგორ გავიგოთ? თუ კი ღმერთმა ყველაფერი იცის თითქოს ბოლო არ უჩანს ბოლო არ არსებობს რაღა არის ბოლო? სადაა დასაბამი და ბოლო? ყველგან ღმერთია რიღათი ერთობა ღმერთი? მაგარი მოსაწყენი ცხოვრება ქონია ის იცის რაც მომხდარია უკვე და რიღათი ირთობს თავს? მომავლის იმედი ასე ვთქვად არ აქვს? მაგალითად ადამიანს აქვს მომავლის იმედი რომ გამოსწორდება მისი ცხოვრება და კარგად წავა და ღმერთმა თუ იცის რომ ყველა ვარიანტში ვიღაცა ცხონდება ვიღაცა ვერა, რატომ არ ცვლის რეალობას? ან რო შეცვალოს მერე ის გახდება რეალობა და რაღაც აბსურდში გადავდივართ გიორგი რამე მითხარი დამაწყნარე რომ საინტერესოა ღმერთისთვის ადამიანის ცხოვრება და არ ნანობს რო შეგვქმნა როგორც ეს ძველ აღთქმაში წერია. რამეში მაინც თუ შეგვიძლია დავეხმაროთ მას რომ საინტერესო და ბედნიერი ცხოვრება ქონდეს მასაც და ჩვენც?? წარმოვიდგინოთ პირდაპირ გვეუბნება მაგ იგავს ქრისტე და 1 საუკუნეში ვართ, ეს ყველაფერი მოხდებაო ლაზარე ცხონდებაო ლაზარე ჯერ არ დაბადებულა უნდა დაიბადოს და ცხონდეს ან უკვე მოხდა დაიბადა და ღემრთმა წინასწარ დახედა უბრალოდ რა მოხდა, ცხონდა თუ არ ცხონდა და რა აბსურდია ეს? მაშინ წინათგრძნობები რომ გვაქვს ადამიანებს გამართლებულად შეგვიძლია მივიჩნიოთ რაც კი რაიმე შეიძლება მოხდეს ჩემ ცხოვრებაში უკვე მომხდარია ეს ყველაფერი მე სად ვარ ახლა ეგეც მომხდარია უკვე? ეგაა რო ამბობენ ვითომ დეჟავუ დაემართა, უბრალოდ სულიერი თვალი გაეხსნა ადამიანს და განიცადა ის რაც იყო არის და იქნება?

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Mar 10 2015, 06:04 PM

sanfol

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 10 2015, 06:20 PM

G_saxva
გიორგი შენ ნებაში რო არ ერევა ღმერთი ეს გაკმაყოფილებს? ვიღაცამ იცის რა მოხდება წინასწარ და უინტერესოა მისთვის შენი ცხოვრება ქათამივით ხარ რომელსაც აჭმევენ და ბოლოს დაკლავენ, მას არჩევანი აქვს ან გაიქცეს ან დარჩეს და დაიკლას თავი, ან თავისი სიკვდილით მოკვდეს 3 არჩევანია, ადამიანში კიდევ შეიძლება რამდენიმე იყოს ბოლო რა აქვს ამ არჩევანებს ღმერთმა იცის ცხოვრებას ვგულისხმობ ოღონდ, რაღაცას გააკეთებ მაგას მოყვება რაღაცა, მერ კიდე იმას რაღაც და მოკლედ ბოლო არ უჩანს ამ ყველაფერს ყველაფერი არის განსაზღვრული, თუ ფიზიკა კარგად იცი ზუსტად დაადგენ როგორ უნდა ითამაშო რომ მოიგო ბილიარდში ყველაფერს წინასწარ თვლი და ის ხდება, ეს ადამიანურზე და წარმოიდგინე ღმერთმა რამდენი იცის, ყველა ნივთის თუ გადაწყვეტილების თვისება იცის რას რა მოყვება რითი გინდა რომ ღმერთი დააინტერესო და ბედნიერება შემატო?

წარმოიდგინე ქრისტემ იუდა აირჩია და იცოდა რომ ის გასცემდა, ხო იცოდა? რატომ აირჩია? რა მიზანია აქვს ღმერთს რითი ერთობა ყველაფერი რო იცის რა სიამოვნებას ღებულობს ამ ყველაფრით ამ სამყაროთი ამ ადამიანებით ამ ანგელოზებით?? შენ რომ იცოდე რომ შენი შვილი თავს მოიკლავს არ ეტყვი გაჩერდი შვილო არ მოიკლა თავიო? შენი ნება რო არ შეილახოს ეს საკმარისია ბედნიერებისთვის შენი აზრით? როგორ გინდა ბედნიერი იყოს ღმერთი როცა წინასწარ იცის რა მოხდება? და რა არის ეს წინასწარ სადაა დასასრული? აბსოლუტურად დაუსაბამობაში ვვარდებით სადაც აბსოლუტურად ჩვენ მივდივართ მარტო წინ ღმერთი კიდე ვერაფერს აკეთებს უმოქმედობაშია ცალკე მდგომია თითქოს, მარტო ჩვენთვისაა ეს სამყარო? რითი ერთობა ღმერთი რითი იღებს სიხარულს?

პოსტის ავტორი: damiane80 თარიღი: Mar 10 2015, 09:01 PM

sanfol

არასწორი წარმოდგენა გაქვს ღმერთზე, როცა მის განზრახვებს ადამიანური განზომილებებით აფასებ:

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 10 2015, 09:48 PM

damiane80
მადლობა, მაგრამ წარმოიშვა 2 პრობლემა

1. ღმერთმა იცის რა არის ბედნიერება და შეიძლება ფეხის ნაბიჯზე იყოს ის და არ გვითხრას რა გავაკეთოთ კონკრეტულ ვითარებებში, ანუ არ დაგვეხმაროს, ვინც ამბობს რომ გვწვრთნის ღმერთი რო განსაცდელები გადავიტანოთო ერთი მითხარით ცოტა გინახავთ თვითმკლელი ადამიანები? ან ტელევიზიით მაინც არ გინახავთ? რაღაცა დაუშვეს შეცდომა მათ და ღმერთს რო თვალი აეხილა მათთვის და დაეშალა ცეცხლისთვის ხელის მოკიდება ხო აღარ გამოიწვევდა ასეთ ვითარებას? თქვენ მითხარით მშობელი რომელიც თავის შვილს უყურებს როგორ ინადგურებს ცხოვრებას და არ აჩერებს ასეთის თქმა შეგიძლიათ? იქნებ ვიღაცას სიამოვნებდეს კიდევაც თვითმკვლელობა და რა კეთილი გამოდის ღმერთი რომ არ უშლის მათ ამას

2. მეორე სცენარში ღმერთმა ისევ ყველაფერი იცის, არარსებობაში შემოყავს საერთოდ ტანჯვისთვის განწირული ცხოველები თუ ადამიანები და უზიარებს ამ ბედნიერებას, რომელსაც ათასგვარ ცხრაკლიტულს ადებს და მასში შეღწევის საშუალებას უტოვებს მხოლოდ რჩეულთ, რომლებიც ბოლოს რას მიაღწევენ სად აღმოჩნდებიან თვითონაც არ იციან, მაქსიმუმ ანგელოზი გახდე მეტი რა უნდა გააკეთო? ღმერთი შენ ვერ გახდები და ვერაფერი როგორ გინდა რომ თავი დაიმშვიდო? რომც გახდე ღმერთი მერე შენც ყველაფერი უნდა იცოდე და ვერაფერი გააკეთო ყოვლისშემძლემ სიბოროტის აღსაკვეთად, რადგან თავისუფალი ნება მიეცი ვიღაცას ვისაც საერთოდ არც უთხოვია სამყაროში შემოყვანა, მაგრამ ღმერთმა ისე მოგვაწყო რომ გავიხაროთ რაღაცეებით და ის მაინც გვითხრას რითი, მაგალითად ევას გაუჩინა ადამისდამი ნდომა და დაარქვა რომ ევას ადამი აბედნიერებს ეს ევას უნდოდა თუ ღმერთს? მაგარ შარში ვართ მოკლედ მაგრამ კაი იყოს რაღაცეები გვაბედნიერებს, მაგრამ რეები ამისკენ მიმავალი გზები მაინც დაგვანახოს და მერე იყოს თავისუფალი ნება მე გადავწყვიტავ მართლა წავიდე მაგ გზით თუ არა ამ ცხოვრებაშიც ბედნიერების მოპოვებას ვგულისხმობ თორე იმ ცხოვრებაში რო ბედნიერები ვიქნებით ეკლესიის გზით ეგ გასაგებია

სხვას რო შეკითხვა დაესვა ღმერთზე ალბათ მეც წარმოვუჩენდი ყოვლად კეთილი ყოვლად ბრძენი, მაგრამ კრიტიკული აზროვნებაა საჭირო ასე მარტივი არაა ყველაფრის დაჯერება ღმერთზე რასაც ამბობენ, რომ თავისუფალი ნება მოგვცა და ჰა რაც გინდათ ქენითო, ხო დაწერილია არ მიგატოვებ და არ დაგაგდებო სახარებაში რატომ ხდება საპირისპირო? ისეთი თავისუფალი ნება ვის რათ უნდა თუ სიკეთე და ბოროტება ვერ გაარჩია? ეხლა ვიღაცას რო ეკითხა ყველაფერზე შეიძლება გავცე პასუხი, მაგრამ ვის ვატყუებ მე თვითონაც არ ვიცი რა უნდა ღმერთს ჩვენთვის და თავისთვის, თითქოს ფილმის გმირები ვართ და რეჟისორია ის, ბოლოს მაინც მგონია რომ ჩვენ ღმერთი, ანგელოზები და დემონები ერთად ვიცხოვრებთ ტკბილად და ბედნიერად, არ მესმის როგორ უნდა გაიხაროს ვინმემ სანამ 1 არსება მაინც იქნება ჯოჯოხეთში

პოსტის ავტორი: Zukazuka314 თარიღი: Mar 10 2015, 11:57 PM

ციტატა(sanfol @ Mar 10 2015, 12:22 PM)

პოსტის ავტორი: Zukazuka314 თარიღი: Mar 11 2015, 12:52 AM

აუ გააგრძელეთ რა იმ ბიჭზე პასუხის გაცემა თორე ძალიან დავიბენი და .... რავიცი, 13 წლის ვარ ისე (ამით იმის თქმა მინდა რომ ვინმემ რაიმე ცუდი რომ თქვას (პასუხი არ მაქ) პასუხი უნდა გავიგო ტორე ცუდად ვარ .... ანუ ხომ გაიგეთ უცბად "ვტყდები" რწმენაში...) .... და გთხოვთ ვინმემ ისეთმა ან დეკანოზმა ან კიდე დიდი ხნის ეკლესიაში მოღვაწე სტიქაროსანმა გაცეს პასუხი იმ ბიჭს რადგან მე არ მაქ პასუხები და აზრები აი ეს ძალიან ძნელი თემაა

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 11 2015, 10:49 AM

Zukazuka314

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Mar 11 2015, 10:56 AM

Zukazuka314
[quote]: ნუთუ ჯოჯოხეთში "განყოფილებებია"? ზოგი ისე რა იტანჯება და ზოგი წყამს სვამსტქო? და გთხოვთ დამეხმარეთ და მიპასუხეთ[/quote]
არა ჯოჯოხეთში განყოფილებები არ არის. თითქოს ზოგი ასე იტანჯება ზოგი ისე ზოგი წყალს სვამს და ზოგი შარბათს. საერტოD უნდა აიხსნას ჯოჯოხეთის რაობა რაც საკმაოდ რთულია. უბრალოდ ერტს დავწერ ჯოჯოხეთი შემოსაზღვრული ტერიტორია არაა სადაც ცეცხლია აგიზგიზებული და ხალხი იქ იხრუკება, რაღაც მომენტში შეიძLება ასეც იყოს თავს ვერ დავდებ რადგან არ მინახავს, მაგრამ მთავარი ისაა რომ ჯოჯოხეთი არის ადგილი სადაც ღვთის მადლი ყველაზე ნაკლებია სადაც ღვთის მადლი არ სუფევს. ანუ იმის თქმა მინდა სულისთვის მთავარი უფალთან ყოფნაა რაც მას ნეტარებას განცდევინებს, როდესაც უფალს ვშორდებით ჩვენი სულიერი მდოგმარეობა ამით კნინდება და მუდმივ დისკომფორტს განვიცდით. სხვადასხვა სახის განსაცდელში ვარდებით უიმედობიდან დაწყებული სასოწარკვეთილებითო ზოგჯერ თავისმ მოკვდინებით დამთავრებული. ჯოჯოხეთში კი ეს ყოველივე უფრო გამძაფრებულია და სულს რომელსაც ღვთის მადლი სჭირდება მოკლებულია, ამიტომ მისთვის ეს ყველაზე დიდი სასჯელი და ტანჯვაა.
პასუხი ამ კითხვაზე კი ცალსახად ერთია არ არსებობს ჯოჯოხეთში ადგილი სადაც არ იტანჯებოდნენ სულები.
[quote]და ბოდიში და იცი რას ვფიქრობ მამაო მ მითხრა რომ ეგ სამოთხე არ იყო ზეციური სამოთხე ეგ იყო "დედამიწური" და დედამიწის სამოთხე იყო და არა ზეციური ანუ სადაც კეთილი ხალხი განისვენებს....[/quote]
მსგავსი რამ ადრეც მქონდმოსმენილი, მაგრამ ჩემი აზრით არასწორია. როდესაც ადამ და ევა სამოთხიდან გამოიდევნენ სამოთხის კარს მიქაელ მთავარნგელოზი სდარაჯობდა ვიდრე ქრისტემდე. მაშ მთავარანგელოზი რომელიღაც ადგილს სდარაჯობდა დედამიწაზე? როდესაც ქრისტემ გამოგვიხსნა კვლავ გაიღო სამოთხის კარი, და ახლა დედამიწაზე რომ არ არის ეს მგონი ცხადია, გამოდის ადგილი შეუცლვლია სამოთხეს. რავიცი არამსწორი მგონია მსგავსი მსჯელობა, უკეთ გურამი და დავითი განმართავს თU გვეღირსა მათი შემოსვლა ფორუმზე
[quote]ისე ბევრჯერ გამიგია აბრაამის სამყოფელი მარა ის ვერ გამიგია რა იგულისხმებოდა დედამიწური სამოთხე სადაც ადამი და ევა იყო თუ მეორე სადაც მართალნი განისვენებენ, ანუ ლოგიკურად პირვეი არა და მეორე და ეს გამოდის რომ აბრაამი სამოთხეში იყო? რათქმაუნდა ახლა არის მარა მაინდამაიც აბრაამი რატომ ? თუ შეგილით ამიხსნათ და სხვა ხალხიც ჩაერიეთ ცოტა ამ თემაში[/quote]
თავად სიტყვა მართლანი განისვენებენ იგივეა რაც აბრაამის სამყოფელი. ანუ მართლად იწოდებიან ძველი ართქმის წინასწამეტყველები აბრაამი ისააკი დავითი და ა.შ ისინი ქრისტემ ჯოჯოხეთიდან ამოიყვანა და სამოთხეში დაუმკვირდრა ადგილი ზუსტად ამას შევთხოვთ უფალს მთთან ერთად განუსვენოს გარადაცვალებულის სულს.
[quote]იცი ბოლომდე არ წამიკიხია შენი ნაწერი გამოცხადებამდე წავიკითხე რაგაც სახელებზე იცი ეგ ბედს კიარ ნიშნავს ეგ ღმერთი ყოვლისმცოდნეობას ნიშნავს და დროა მანდ ... ანუ ღმერთისთვის ეგ წინასწარმეტყველება იოანესი როგორაა იცი გმერთი ეუბნება წინასწარმეტყველებს რასაც"ხედავს" ცოტა ტუ ცუდად წავედი მიტხარიტ და ეუბნება წინასწარმეტყველს და ეგ იმას კი არ ნისჰნავს ეგ ბედი როა [/quote]
დაახლოებით სწორია.
[quote]გთხოვ რომ დაწერე პასუხები და ცოტა განგვიმარტე თუნდაც კვირაობით ერთ წინდადადებას წერდე ....[/quote]
შევეცდები დავწერო ხოლმე
sanfol
[quote]გიორგი შენ ნებაში რო არ ერევა ღმერთი ეს გაკმაყოფილებს?[/quote]
სავსებით. იმასაც ვიტყვი ხშირად მის მადლს და შეწევნასაც ვგრძნობ რაც ერთი-ორად მამხნევებს და უფლისკენ სავვალი გზის სისწორეს მაცვენბს.
[quote] ვიღაცამ იცის რა მოხდება წინასწარ და უინტერესოა მისთვის შენი ცხოვრება ქათამივით ხარ რომელსაც აჭმევენ და ბოლოს დაკლავენ, მას არჩევანი აქვს ან გაიქცეს ან დარჩეს და დაიკლას თავი, ან თავისი სიკვდილით მოკვდეს 3 არჩევანია, ადამიანში კიდევ შეიძლება რამდენიმე იყოს ბოლო რა აქვს ამ არჩევანებს ღმერთმა იცის ცხოვრებას ვგულისხმობ ოღონდ, რაღაცას გააკეთებ მაგას მოყვება რაღაცა, მერ კიდე იმას რაღაც და მოკლედ ბოლო არ უჩანს ამ ყველაფერს ყველაფერი არის განსაზღვრული, თუ ფიზიკა კარგად იცი ზუსტად დაადგენ როგორ უნდა ითამაშო რომ მოიგო ბილიარდში ყველაფერს წინასწარ თვლი და ის ხდება, ეს ადამიანურზე და წარმოიდგინე ღმერთმა რამდენი იცის, ყველა ნივთის თუ გადაწყვეტილების თვისება იცის რას რა მოყვება რითი გინდა რომ ღმერთი დააინტერესო და ბედნიერება შემატო? [/quote]
პრობლემა იცი რაშია, შენ გერევა ერთმანეთში წინასწარ ცოდნა და წინასწარ განსაზღვრულბოა. ის რომ შენ ბილიარდძი ძლიერი ხარ და მე სუსტი მესამე პირს ცალსახად აძლევს იმის ცოდნის საშვალებას ვინ იქნება გამარჯვებული, მაგრამ ეს მესამე არ ერევა არცერტის თმააშში. ანუ ის რომ ღმერთმა იცის ყველაფერი არ ნიშნავს შენ ბედს ის განგისაზღვრავს. არ გეუბნება და გაიძულებს იქ წახვიდე ან წამოხვიდე, ანუ ბედი არ არსებობს. ყველა თავის თავის ბატონია და შენ შეგიძLია გააკეთო ის რაც გინდა. ის რომ მე ვიცი წყალი H2O არ ნიშნავს იმას რომ წყლის გაჩენა შემიძლია.
[quote]წარმოიდგინე ქრისტემ იუდა აირჩია და იცოდა რომ ის გასცემდა, ხო იცოდა?[/quote]
ცდები ადმიანო ცდები. ქრისტეს იუდა არ აურჩევია არა. იუდამ თავისი ნებით გაყიდა ქრისტე და არა ღვთისგან ძალდატანებით. დანარჩენ სულელურ კითხვებს არ ვპასუხობ.
sanfol
[quote]1. ღმერთმა იცის რა არის ბედნიერება და შეიძლება ფეხის ნაბიჯზე იყოს ის და არ გვითხრას რა გავაკეთოთ კონკრეტულ ვითარებებში, ანუ არ დაგვეხმაროს, ვინც ამბობს რომ გვწვრთნის ღმერთი რო განსაცდელები გადავიტანოთო ერთი მითხარით ცოტა გინახავთ თვითმკლელი ადამიანები? ან ტელევიზიით მაინც არ გინახავთ? რაღაცა დაუშვეს შეცდომა მათ და ღმერთს რო თვალი აეხილა მათთვის და დაეშალა ცეცხლისთვის ხელის მოკიდება ხო აღარ გამოიწვევდა ასეთ ვითარებას? თქვენ მითხარით მშობელი რომელიც თავის შვილს უყურებს როგორ ინადგურებს ცხოვრებას და არ აჩერებს ასეთის თქმა შეგიძლიათ? იქნებ ვიღაცას სიამოვნებდეს კიდევაც თვითმკვლელობა და რა კეთილი გამოდის ღმერთი რომ არ უშლის მათ ამას[/quote]
კიდევ ერთი პრობლემა, გინდა შენი გასაკეთებელი საქმე სხვამ გააკეთოს ამგალითდ ღმერთმა. მოვიდე დაგელპარაკოს მოგკიდოს ხელი და შენი გასაკეთებლი მან გააკეთოს. იმ დონემდე დავიდვართ ადამიანები რომ რაც ჩვენი ბრალია მასშიც ღმერთს ვადანაშაულებთ. არსდროს გაგჩენია კIთხვ რატომ იკლავენა დამინები თავს? მე გიპასუხებ. სასოწარკვეთიელბა. იცი რას მოიცავს ეს ცოდვა თავის თავში და ერთ-ერთ მომაკვდინებლად რატომ ითველბა? იმიტომ რომ სასოწარწარკვეთილების დროს ღვთის მადლს სრულად განვეშორებით მას ვისაც სიყვარულის ჯერა და წამს ღმერთს არსდროს დატოვებს და არ ჩავარდება სასოწარკვეთიელბაში რადგან შეუძლებელია. ზუსტად ამიტომ რომ საკუთარი ნებით ღმერთს სრულად განვეშორებით მის მადლს ვუარყოფთ ადვილი საცდური ვხდებით და სასოწარკვეთილებაში მყოფი კიდევ ერთ დიდი ცოდვას ჩავდივართ თავის მოკვდინებას. ღვთისგან ნაბოძებ უდიდეს საჩუქარს ფეხქვეშ ვთელავთ და ვეუბნებით არაფერში გვჭირდება. ამიტომ დაფიქრდი ხოლმე ყოველივეზე და მერე გადახარშული გონებით დაწერე.
[quote]2. მეორე სცენარში ღმერთმა ისევ ყველაფერი იცის, არარსებობაში შემოყავს საერთოდ ტანჯვისთვის განწირული ცხოველები თუ ადამიანები და უზიარებს ამ ბედნიერებას, რომელსაც ათასგვარ ცხრაკლიტულს ადებს და მასში შეღწევის საშუალებას უტოვებს მხოლოდ რჩეულთ, რომლებიც ბოლოს რას მიაღწევენ სად აღმოჩნდებიან თვითონაც არ იციან, მაქსიმუმ ანგელოზი გახდე მეტი რა უნდა გააკეთო? ღმერთი შენ ვერ გახდები და ვერაფერი როგორ გინდა რომ თავი დაიმშვიდო? რომც გახდე ღმერთი მერე შენც ყველაფერი უნდა იცოდე და ვერაფერი გააკეთო ყოვლისშემძლემ სიბოროტის აღსაკვეთად, რადგან თავისუფალი ნება მიეცი ვიღაცას ვისაც საერთოდ არც უთხოვია სამყაროში შემოყვანა, მაგრამ ღმერთმა ისე მოგვაწყო რომ გავიხაროთ რაღაცეებით და ის მაინც გვითხრას რითი, მაგალითად ევას გაუჩინა ადამისდამი ნდომა და დაარქვა რომ ევას ადამი აბედნიერებს ეს ევას უნდოდა თუ ღმერთს? მაგარ შარში ვართ მოკლედ მაგრამ კაი იყოს რაღაცეები გვაბედნიერებს, მაგრამ რეები ამისკენ მიმავალი გზები მაინც დაგვანახოს და მერე იყოს თავისუფალი ნება მე გადავწყვიტავ მართლა წავიდე მაგ გზით თუ არა ამ ცხოვრებაშიც ბედნიერების მოპოვებას ვგულისხმობ თორე იმ ცხოვრებაში რო ბედნიერები ვიქნებით ეკლესიის გზით ეგ გასაგებია[/quote]
თავისუფლად შემიძლია ვთქვა შენი გონე სრულად არის დახშული ამ ქვეყნიური განსაზღვრებებით სანამ, არ დატოვებ ამ ყველაფერს და ცოდა ამღლებულით არ განსაზღვრავ ვერც ვერაფერს გაიგებ და არც უკეთესი წარმოდგენა და კითხვები გექნება. რაც შენ დაერე 7-8 წლის ბავშვი თუ იკითხავს. არ შეიზლება აქაური ამ ქვეყნიური საზომით იმ ქვეყნიურის განსაზღვრა. შენი ეს საქცელი მუსლიმანურს მაგონებს მათ აქვთ ალკოჰოლური სასმლებისგან თავის შეკავების აკრძალვა რადგან იმ ქვეყნად ალკოჰოლის მდინარეები ინქება. ამ ქვეყნიური საზომით საზღვრავენ იმ ქვეყნიურს.
[quote]სხვას რო შეკითხვა დაესვა ღმერთზე ალბათ მეც წარმოვუჩენდი ყოვლად კეთილი ყოვლად ბრძენი, მაგრამ კრიტიკული აზროვნებაა საჭირო ასე მარტივი არაა ყველაფრის დაჯერება ღმერთზე რასაც ამბობენ, რომ თავისუფალი ნება მოგვცა და ჰა რაც გინდათ ქენითო, ხო დაწერილია არ მიგატოვებ და არ დაგაგდებო სახარებაში რატომ ხდება საპირისპირო? ისეთი თავისუფალი ნება ვის რათ უნდა თუ სიკეთე და ბოროტება ვერ გაარჩია? ეხლა ვიღაცას რო ეკითხა ყველაფერზე შეიძლება გავცე პასუხი, მაგრამ ვის ვატყუებ მე თვითონაც არ ვიცი რა უნდა ღმერთს ჩვენთვის და თავისთვის, თითქოს ფილმის გმირები ვართ და რეჟისორია ის, ბოლოს მაინც მგონია რომ ჩვენ ღმერთი, ანგელოზები და დემონები ერთად ვიცხოვრებთ ტკბილად და ბედნიერად, არ მესმის როგორ უნდა გაიხაროს ვინმემ სანამ 1 არსება მაინც იქნება ჯოჯოხეთში[/quote]
ღმერთი ამ ქვეყნად მოვიდა შენთვის. ყოველგვარი შეურაწყოფა აიტანა ყოვლეგვარი დამცირებას გაუძლო ბოლოს სამარცხვინოდ ჯვარზე გაეკრა ყველასგან დაცინული და მიტოვებული ასე აღესრულა ჯვარზე. ეს ყველაფერი იმიტომ გააკეთა რომ შენ საშვალება გქონდეს მასთან ერთად ნეტარების. ამ დროს შენ ასეთ კითხვებს სვავ და არც კი ფიქრობ მან რამდენი გაიღო შენთვის. მე გეკIთხები შენ რა გააკეთე მისთვის ამხელა პატივი და დიდება რომ დაგემსახურებინა?

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 11 2015, 11:39 AM

G_saxva

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Mar 11 2015, 12:04 PM

sanfol

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 11 2015, 12:17 PM

G_saxva

პოსტის ავტორი: damiane80 თარიღი: Mar 11 2015, 02:01 PM

Zukazuka314
sanfol

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Mar 11 2015, 03:37 PM

sanfol

პოსტის ავტორი: Zukazuka314 თარიღი: Mar 11 2015, 04:33 PM

ციტატა(G_saxva @ Mar 11 2015, 12:04 PM)

sanfol

ღმერთი სიყვარულია და ის რასაც სიყვარულისკენ მივყავართ ღვთისკენ სავალი გზაა. უბრალოდ იმის გარჩევა უნდა შეგეძლოს სიყვარულია თუ არა ეს ყოველივე.

ისევ ისე თავს უბრუნდები. საბოლოოდ ვწერ და აღარ გავმეორდები. ის რომ ღმერთმა იცის არ ნიშნავს რომ განსაზღვრავს და ბედს ქმნის.

იუდას ჰქონდა ცხონების საშვალება მაგრამ თავად აირჩია ის გზა რა გზასაც მიჰყვა. ქრისტემ გამოირჩია მგრამ წინა პოსტიში სხვა რამეზე ჰქონდა საუბარი. გამოირჩია არა იმიტომ რომ მას გაეყიდა არამედ იმიტომ რომ 12 მოციქულთაგან ერთ-ერთი ყოფილიყო. შენივე ლოგიკით პეტრე იმიტომ გმაოირჩია ჯერ უარეყო და მერე ისევ დაბუნებოდა? თომა კიდევ იმიტომ რომ სანამ ხელს არ შეახება არ ერწმუნა

შენ რა იცი რომ ის მეგობრის სახით არ მოვლენია? დარწმუნებით შეგიძლია მითხრა? ძალიან დიდ სისულელეს წერ და თუ ასე გააგრძელე შევწყვეტ პასუხების გაცემას. დიდ მკრეხელობაში ვარდები ღმერთს ავალდებულებ რამდენჯერ გაგიჭირდება ჩმამოვიდეს დამეხმაროს სხვა რა საქმე აქო.

სულ სხვა რაღაც გითხარი სხვ არაცას მეუბნები. მე ვამბობ ამ ქვყნიური საზომით გინდა განსაზღვრო იმ ქვეყნიური. ზუსად იმას ემსგავსები ქრისტესთან რომ მივლენ შვიდ ძმას ერთი ცოლი ესვა და რომლისა იქნება აღდგომისასო.

მკრეხელობის ზენიტში ხარ მოვრჩი ყველანაირ კითხვაზე პასუხის გაცემას შენთან.

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 11 2015, 04:45 PM

G_saxva

პოსტის ავტორი: damiane80 თარიღი: Mar 11 2015, 05:01 PM

sanfol
რუსული თუ იცი??? რაღაც ლინკი მინდა ჩამოგიგდო იქნებ დაგეხმაროს კითხვებში

პოსტის ავტორი: Zukazuka314 თარიღი: Mar 11 2015, 05:08 PM

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 11 2015, 05:12 PM

damiane80

პოსტის ავტორი: Zukazuka314 თარიღი: Mar 11 2015, 05:14 PM

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 11 2015, 05:24 PM

Zukazuka314
მარა აქ კიდევ ერთი მომენტია

15 აიყვანა ადამი უფალმა ღმერთმა და დაასახლა ედემის ბაღში მის დასამუშავებლად და დასაცავად.
.... რას ნიშნავს აიყვანა? სად აიყვანა?
23 გაუშვა იგი უფალმა ღმერთმა ედემის ბაღიდან, რომ დაემუშავებინა მიწა, საიდანაც იყო აღებული
24 განდევნა ადამი, ედემს კი აღმოსავლეთით ქერუბიმები და ცეცხლოვანი, მბრუნავი მახვილი დაუყენა, რათა სიცოცხლის ხესთან მისასვლელი დაეცვათ.
..... სად გაქრა ედემის ბაღი დაიმალა უბრალოდ თუ როგორ თქვი შენ? პარალელურ სამყაროსთან გვაქვს ვითომ საქმე?

ან გამოდის რომ ედემის ბაღი სხვა სამყაროში შეიძლება იყოს რასაც სამოთხეს ვუწოდებთ და დედამიწა ნეიტრალური ტერიტორია იყო თავიდან, გახსოვს ის მონაკვეთი სახარებიდან ღვთისმშობლის მიძინება რო ახლოვდება? მანდ ნახსენებია ზეციური ზეთისხილი, რას ნიშნავს ზეციური ზეთისხილი? იქნებ ის ედემიდანაა და იქაც ჩვეულებრივ არის იგივე მცენარეები ხეები და გველოდება ჩვენ?

მაგრამ კდიევ 1 პრობლემა: მაშინ რაღა საჭიროა იესო ქრისტემ ახალი ცა და ახალი მიწა შეგვიქმნას თუ კი ედემის ბაღი ისევ არსებობს და გველოდება? მემგონი აღარ უნდა არსებობდეს ედემის ბაღი ან ჩვენ არაფერი გვესაქმება მანდ მორჩა ჩვენთვის ბაირამობა მანდ

...........
მოძღვარიც ვერაფერს გვიშველის როგორც ჩვენ ვკითხულობთ ისიც ისე კითხულობს ბიბლიას ბიბლია აგერ გვაქვს და ვერ დავადგინეთ დედამიწაზე იყო სამოთხე თუ სადმე სხვაგან, ზოგმა მოძღვარმა ისევე შეიძლება გვითხრას დედამიწაზე იყოვო როგორც ზეცაშიო ისევე როგორც შენმა მოძღვარმა გითხრა და ამიტომ ბიბლიის განხილვაში უნდა ვიპოვოთ ჭეშმარიტება აღმოსავლეთი რამდენჯერმეა ნახსენები აღმოსავლეთით იყო ედემი? ასევე ვიცით რომ იესო ქრისტე აღმოსავლეთიდან მოვა მეორედ, და სწორედ ეს აღმოსავლეთია დასადგენი სადაა აღმოსავლეთჲ? მემგონი უცვლელი უნდა იყოს სამოთხე

პოსტის ავტორი: damiane80 თარიღი: Mar 11 2015, 05:35 PM

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 11 2015, 05:50 PM

damiane80

პოსტის ავტორი: damiane80 თარიღი: Mar 11 2015, 05:57 PM

ციტატა(Zukazuka314 @ Mar 11 2015, 05:14 PM)

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Mar 11 2015, 06:03 PM

sanfol

პოსტის ავტორი: damiane80 თარიღი: Mar 11 2015, 06:21 PM

ციტატა(sanfol @ Mar 11 2015, 05:50 PM)

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 11 2015, 06:31 PM

G_saxva

პოსტის ავტორი: Zukazuka314 თარიღი: Mar 11 2015, 06:44 PM

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 11 2015, 06:56 PM

Zukazuka314
ძველ ქართულად ედემი სამოთხეს ნიშნავს, აბა როგორ გავიგოთ? სამოთხე რამდენიმე შეიძლება არსებობდეს?

პოსტის ავტორი: Zukazuka314 თარიღი: Mar 11 2015, 07:10 PM

ციტატა(sanfol @ Mar 11 2015, 05:12 PM)

damiane80

კი მარა ქართულს ვერ ვიგებ ხოლმე ზოგჯერ და რამე ჩახლართული თემები თუა და რეალურად არაფრის მომცემი ლაყბობაა არ მინდა თუ არადა მინდა

Zukazuka314
რა თქმა უნდა ამ ქვეყანაზე იყო სამოთხე თავიდან, რო იწყება ბიბლია 1 დღე 2 დღე 3 დღე შეიქმნა ცაო შეიქმნა მიწაო მზე და მთვარეო და ა.შ. რისთვის შეიქმნა თუ მე-6 დღეს ადამიანს ზედ არ დაასახლებდა, ანუ გამოდის რომ ამ ქვეყანაზევე იყო სამოთხე, ან მეორე ვარიანტია იმისთვის შექმნა რომ წინასწარ იცოდა ღმერთმა რო დააშავებდა ადამი და სადღაც ხო უნდა ეცხოვრა მერე ადამს მარა ბიბლიაში გარკვევით წერია

დაბადება 1
28 აკურთხა ღმერთმა ისინი და უთხრა: ინაყოფიერეთ და იმრავლეთ, აავსეთ დედამიწა, დაეუფლეთ მას, ეპატრონეთ ზღვაში თევზს, ცაში ფრინველს, ყოველ ცხოველს, რაც კი დედამიწაზე დახოხავს.

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 11 2015, 07:16 PM

Zukazuka314

პოსტის ავტორი: Zukazuka314 თარიღი: Mar 11 2015, 07:19 PM

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 11 2015, 07:29 PM

პოსტის ავტორი: Zukazuka314 თარიღი: Mar 11 2015, 07:36 PM

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 11 2015, 07:39 PM

Zukazuka314

პოსტის ავტორი: Zukazuka314 თარიღი: Mar 11 2015, 07:42 PM

ციტატა(sanfol @ Mar 11 2015, 07:29 PM)

აუ ვერც მე გავიგე გვითარგმნე რა, არ მცოდნია რუსული წესივრად ერთი რაც გავიგე ღმერთის გარეშე მოინდომეს ადამიანებმა ღმერთობა და ცხვირპირი წაიმტვრიეს, ღმერთის გარეშე კი არა ღმერთთან ერთად უნდა ვიყოთ ღმერთებიო თუ რაღაც ამდაგვარია ჩვენი შექმნის მიზეზი და მიზანი

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 11 2015, 07:47 PM

Zukazuka314

პოსტის ავტორი: Zukazuka314 თარიღი: Mar 11 2015, 07:55 PM

ციტატა(sanfol @ Mar 11 2015, 07:47 PM)

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 11 2015, 08:04 PM

Zukazuka314

პოსტის ავტორი: Zukazuka314 თარიღი: Mar 11 2015, 08:19 PM

ანტიქრისტე კიარა ეშმაკი უნდა დამეწერა .... ისედაც ეშმაკზე ვსაუბრობდით და .... ისე მეც მიფიქრია რავა ყველა ეშმაკს "ჩაგრავსთქო" ისე ნაწილობრივ ჩვენს ცუდ ქცევებში ეშმაკი არაფერს შუააშია ის უბრალოდ კონდესატორია და აჩქარებს მოვლენებს, მაგალითად შეილება იკიხო იუდაზე ეშმაკი შევიდდაო და მაგიტო გაყიდაო.... არა განა იუდა მანამდე ფულს არ პარავდა და რებს აკეთებდა თვითონ Eსმაკივით იქცეოდა და ეშმაკი შევიდა მასში და დააჩქარა მომენტები... ეგ იმას არ ნიშნავს რომ იუდას ბრალი არაა და არც იმას ნიშნავს რომ ეშმაკის არაა (ეშმაკის მიტო რომ კარგად რომ მოქცეულიყო არაფერი არ დაჩქარდებოდა და ბოროტი ვერ მოერეოდა)


და კიდევ ერტს ვითყვი ერთი მამაო იყო რომელსაც ყველა და ყველაფერი უყვარდა ძალიან თვით ეშმაკიც კი, მარა კი არ უყვარდა ებრალებოდა.... მოკლედ როგოციყო და ერთხელ სახლში მივიდა და იქ დახვდა ესშმაკი წამოწოლილი რათქმაუდა მამაო მიხვდა ... Eსმაკმა იფიქრა (ახლა არ ვიცი როგორ იფიქრა მარა ) ვუყვარვარ და რამეს გავაკეტებინებოდა მამაო მივიდა და იქვე ჩამოჯდსიბრალურით და სიყვარულით და Eსკმაკმა ამას ვერ გაუDლო და მაშინვე გაქრა ... ხომ გამიგე რისი ტქმაც მინდა
ისე რომ იცოდეეს ამბავი მამა ტეოდორესგან მაქ მოსმენილი შილება რაიემე ცუდად ვთქვი მარა ე ასე იყო დაახლოებით

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 11 2015, 08:30 PM

Zukazuka314
ჩვენ იმაში ვართ დამნაშავეები რომ ვუჯერებთ მას, თორემ ეს დამტკიცებულია რომ ცოდვა ადამიანისგან დამოუკიდებლად მოქმედებს, იმ იუდასაც კი ალბათ ცუდი აზრები მოდიოდა თავში და ახელებდა აღრმავებდა უფრო, მაგაშია დამნაშავე და არა თვითონ ცუდ აზრებში რომელიც ბოროტისაგან მოდის.

ისე კი ზოგადად ეშმაკებმა სიმართლე რომც გითხრას არ დაუჯერო

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 11 2015, 08:44 PM

დავუბრუნდეთ თემას:


ლუკას სახარება თავი მეთექვსმეტე
19 „იყო ერთი მდიდარი კაცი, ძოწეულს და ბისონს იცვამდა, ყოველდღე დიდებულად ნადიმობდა. 20 ასევე იყო ერთი გლახაკი, სახელად ლაზარე, რომელიც მის ჭიშკართან იწვა დაწყლულებული. 21 ენატრებოდა მდიდრის სუფრიდან გადმოცვენილი ნამცეცებით გაძღომა. ძაღლები მოდიოდნენ და წყლულებს ულოკავდნენ. 22 მოკვდა ის გლახაკი და ანგელოზებმა მიიყვანეს აბრაამის წიაღში. მდიდარიც მოკვდა და დამარხეს. 23 და ჯოჯოხეთში, ტანჯვა-წამებაში მყოფმა, აახილა თვალები და დაინახა შორიდან აბრაამის და ლაზარეც მის წიაღში. 24 შესძახა და თქვა 'მამაო აბრაამ, შემიწყალე და მომივლინე ლაზარე, რომ დაისველოს თავისი თითის წვერი და წყალში და ენა გამიგრილოს, ვინაიდან ვიტანჯები ამ ალში.' 25 უთხრა აბრაამმა: 'შვილო, გაიხსენე, რომ უკვე მიიღე შენს სიცოცხლეში სიკეთე და ლაზარემ კი — სიავე. ახლა ის აქ ნუგეშცემულია, შენ კი იტანჯები. 26 ყოველიმე ამის გარდა ჩვენსა და თქვენ შორის დიდი უფსკრულია დამყარებული, ასე რომ გადმოსვლის მსურველები ვერც ჩვენგან თქვენსკენ გადმოვლენ და ვერც თქვენგან ჩვენსკენ.' 27 თქვა: 'რაკი ასეა, გეხვეწები, მამაო, მიავლინე ეგ მამაჩემის სახლში.' 28 ვინაიდან ხუთი ძმა მყავს, რათა მათ დაუმოწმოს, რომ არ მოხვდნენ ამ სატანჯველ ადგილას.' 29 უთხრა მას აბრაამმა: 'მათ ჰყავთ მოსე და წინასწარმეტყველნი. იმათ უსმინონ.' 30 მან თქვა: 'არა, მამაო აბრაამ, თუ ვინმე მკვდართაგანი მივა მათთან, მოინანიებენ.' 31 უთხარ მას: 'თუ მოსესა და წინასწარმეტყველთ არ მოუსმენენ, მკვდრეთითაც რომ აღდგეს ვინმე, არ ირწმუნებენ.'“

ეს საუბარი კავშირშია წინამორბედთან. რამდენადაც ზემოთ უფალი ასწავლიდა სიმდიდრის კარგად მართვას, სამართლიანად ამატებს ამ იგავსაც, რომელიც, იმ მაგალითით რაც მდიდარს შეემთხვა, იმავე აზრზე მიუთითებს. ეს საუბარი სწორედაც რომ იგავია და არა ნამდვილი ამბავი, როგორც უსაფუძვლოდ ფიქრობდნენ ზოგიერთნი. ვინაიდან ჯერ კიდევ არ დამდგარა დრო არც მართალთა მიერ სიკეთეთა მიღებისა და არც ცოდვილთა მიერ - საწინააღმდეგოსი. უფალმა კი ხატოვანი გახადა თავისი საუბარი, რათა როგორც უწყალოთ გულისხმაეყოთ, თუ რა ელით მომავალში, ისე ბოროტად ვნებულთათვის ესწავლებინა, რომ ისინი დაჯიდლოვდებიან იმისთვის, რასაც აქ იტანენ. მდიდარი იგავში უფალმა უსახელოდ მოიყვანა, რამდენადაც იგი უფლის წინაშე სახელდების ღირსიც არაა. როგორც წინასწარმეტყველის პირითაა ნათქვამი: „არცა მოვიხსენო სახელები მათი ბაგითა ჩემითა“ (ფსალ. 15,4), ხოლო გლახაკს სახელით მოიხსენიებს, ვინაიდან მართალთა სახელები სიცოცხლის წიგნში იწერება. ამბობენ, რომ ებრაელთა გადმოცემით იმ დროს იერუსალიმში იყო ვინმე ლაზარე, რომელიც უკიდურეს სიღარიბესა და სნეულებაში იმყოფებოდა და რომ უფალმა იგი მოიხსენია იგავში, როგორც თავლსაჩინო და ცნობილი. მდიდარი ყოველმხრივ კეთილდღეობაში იმყოფებოდა. იგი პორფირით და ბისონით იმოსებოდა და არა მხოლოდ იმოსებოდა, არამედ სხვა ყოველგვარი სიამეებითაც ტკბებოდა. „იხარებდა ბრწყინვალედო“, - ნათქვამია- და არათუ დღეს და ხვალ, არამედ „დღითი-დღე“. და არათუ ზომიერად, არამედ „ბრწყინვალედ“, ანუ ფუფუნებითა მფლანგველობით. ლაზარე კი გლახაკი და სნეული იყო და ამასთან „წყლულებიანი“. როგორც ნათქვამია, შეიძლება სნეული იყო, მაგრამ არ გქონდეს ჭრილობები, ხოლო ამ უკანასკნელთაგან ბოროტება იზრდება და იგი მდიდრის ჭიშკართან ეგდო. ახალი საწუხარი, ხედავდა რა, რომ სხვები გადაჭარბებულად ტკბებიან, ის კი შიმშილით იტანჯება, ვინაიდან მას სურდა მოეკლა შიმშილი, არა მდიდრული სანოვაგით, არამედ მისი ნასუფრალით, ისეთით, როგორითაც ძაღლები იკვებებიან. არავინ ზრუნავდა ლაზარეს განკურნებაზეც: ვინაიდან ძაღლები ლოშნიდნენ მის წყლულებს, რადგან არავინ იყო მათი განმგდები. და რა? ლაზარე, იმყოფებოდა რა ასეთ შეჭირვებულ მდგომარეობაში, აუგს ამბობდა მდიდრის განცხრომით ცხოვრებაზე? განიკითხავდა არაადამიანურობას? დრტვინავდა განგებაზე? არა, არაფერ ასეთზე არ ფიქრობდა იგი, არამედ ყოველივე დიდი სიბრძნით გადაჰქონდა. საიდან ჩანს ეს? იქიდან, რომ როდესაც მოკვდა, იგი ანგელოზებმა ჩაიბარეს, ვინაიდან ის რომ მდრტვინავი და ღვთისმგმობი ყოფილიყო, იგი ასეთი პატივის ღირსი არ გახდებოდა - ანგელოზთა თანხლებისა და მათ მიერ მიყვანებისა. „მოკუდა მდიდარიცა იგი და დაეფლა“. ჯერ კიდევ მდიდრის სიცოცხლეში მისი სული ჭეშმარიტად დაფლული იყო, მას სხეული დაჰქონდა როგორც კუბო. ამიტომაც მისი სიკვდილის შემდეგაც იგი ანგელოზთა მიერ კი არ აღიყვანება, არამედ ჯოჯოხეთში ვარდება, ვინაიდან ის ვინც არასოდეს ფიქრობს არაფერ ამაღლებულსა და ზეციურზე ყველაზე უდაბლესი ადგილის ღირსია. სიტყვებით „და დაეფლო“, უფალმა იმაზე მიანიშნა, რომ მის სულს წილად ხვდა ყველაზე უფრო ღრმა და ბნელი ადგილი ჯოჯოხეთში.

G_saxva
:D იგავი ყოფილა ეს იგავი მხოლოდ ამდენი ტყუილად ვილაპარაკეთ, მარა იმას მაინც ვერ შევცვლით რომ ღმერთმა იცის რა მოგველის, და მაგრამ გრიგოლ დიალოღოსს რატომ აქვს სამოთხეზე და ჯოჯოხეთზე საუბარი ამ იგავიდან გამომდინარე არ მესმის თუკი მხოლოდ იგავია როგორ შეიძლება სამოთხეს შეადარო აბრაამის სავანე და ჯოჯოხეთი ისეთ ჯოჯოხეთს როგორიც აქაა აღწერილი?

პოსტის ავტორი: Zukazuka314 თარიღი: Mar 11 2015, 08:59 PM

ციტატა(sanfol @ Mar 11 2015, 08:30 PM)

Zukazuka314
ჩვენ იმაში ვართ დამნაშავეები რომ ვუჯერებთ მას, თორემ ეს დამტკიცებულია რომ ცოდვა ადამიანისგან დამოუკიდებლად მოქმედებს, იმ იუდასაც კი ალბათ ცუდი აზრები მოდიოდა თავში და ახელებდა აღრმავებდა უფრო, მაგაშია დამნაშავე და არა თვითონ ცუდ აზრებში რომელიც ბოროტისაგან მოდის.

ისე კი ზოგადად ეშმაკებმა სიმართლე რომც გითხრას არ დაუჯერო

მამა პაისს უწერია კიდე ერთხელ ეშმაკები აკაკუნებდნენ სახურავზე ბრახუნობდნენ და მაქედანაც კი მშვენიერი გალობა გამოვიყვანე და ხმა შევუწყვეო თუ პირიქით იმათმა შემიწყვესო, ეს ეშმაკები უნდა გამოვიყენოთ ჩვენც რაიმე კარგში

მამა თეოდორეს ამონარიდია მივხვდი

პოსტის ავტორი: Zukazuka314 თარიღი: Mar 11 2015, 09:17 PM

ციტატა(sanfol @ Mar 11 2015, 08:44 PM)

დავუბრუნდეთ თემას:
ლუკას სახარება თავი მეთექვსმეტე
19 „იყო ერთი მდიდარი კაცი, ძოწეულს და ბისონს იცვამდა, ყოველდღე დიდებულად ნადიმობდა. 20 ასევე იყო ერთი გლახაკი, სახელად ლაზარე, რომელიც მის ჭიშკართან იწვა დაწყლულებული. 21 ენატრებოდა მდიდრის სუფრიდან გადმოცვენილი ნამცეცებით გაძღომა. ძაღლები მოდიოდნენ და წყლულებს ულოკავდნენ. 22 მოკვდა ის გლახაკი და ანგელოზებმა მიიყვანეს აბრაამის წიაღში. მდიდარიც მოკვდა და დამარხეს. 23 და ჯოჯოხეთში, ტანჯვა-წამებაში მყოფმა, აახილა თვალები და დაინახა შორიდან აბრაამის და ლაზარეც მის წიაღში. 24 შესძახა და თქვა 'მამაო აბრაამ, შემიწყალე და მომივლინე ლაზარე, რომ დაისველოს თავისი თითის წვერი და წყალში და ენა გამიგრილოს, ვინაიდან ვიტანჯები ამ ალში.' 25 უთხრა აბრაამმა: 'შვილო, გაიხსენე, რომ უკვე მიიღე შენს სიცოცხლეში სიკეთე და ლაზარემ კი — სიავე. ახლა ის აქ ნუგეშცემულია, შენ კი იტანჯები. 26 ყოველიმე ამის გარდა ჩვენსა და თქვენ შორის დიდი უფსკრულია დამყარებული, ასე რომ გადმოსვლის მსურველები ვერც ჩვენგან თქვენსკენ გადმოვლენ და ვერც თქვენგან ჩვენსკენ.' 27 თქვა: 'რაკი ასეა, გეხვეწები, მამაო, მიავლინე ეგ მამაჩემის სახლში.' 28 ვინაიდან ხუთი ძმა მყავს, რათა მათ დაუმოწმოს, რომ არ მოხვდნენ ამ სატანჯველ ადგილას.' 29 უთხრა მას აბრაამმა: 'მათ ჰყავთ მოსე და წინასწარმეტყველნი. იმათ უსმინონ.' 30 მან თქვა: 'არა, მამაო აბრაამ, თუ ვინმე მკვდართაგანი მივა მათთან, მოინანიებენ.' 31 უთხარ მას: 'თუ მოსესა და წინასწარმეტყველთ არ მოუსმენენ, მკვდრეთითაც რომ აღდგეს ვინმე, არ ირწმუნებენ.'“

ეს საუბარი კავშირშია წინამორბედთან. რამდენადაც ზემოთ უფალი ასწავლიდა სიმდიდრის კარგად მართვას, სამართლიანად ამატებს ამ იგავსაც, რომელიც, იმ მაგალითით რაც მდიდარს შეემთხვა, იმავე აზრზე მიუთითებს. ეს საუბარი სწორედაც რომ იგავია და არა ნამდვილი ამბავი, როგორც უსაფუძვლოდ ფიქრობდნენ ზოგიერთნი. ვინაიდან ჯერ კიდევ არ დამდგარა დრო არც მართალთა მიერ სიკეთეთა მიღებისა და არც ცოდვილთა მიერ - საწინააღმდეგოსი. უფალმა კი ხატოვანი გახადა თავისი საუბარი, რათა როგორც უწყალოთ გულისხმაეყოთ, თუ რა ელით მომავალში, ისე ბოროტად ვნებულთათვის ესწავლებინა, რომ ისინი დაჯიდლოვდებიან იმისთვის, რასაც აქ იტანენ. მდიდარი იგავში უფალმა უსახელოდ მოიყვანა, რამდენადაც იგი უფლის წინაშე სახელდების ღირსიც არაა. როგორც წინასწარმეტყველის პირითაა ნათქვამი: „არცა მოვიხსენო სახელები მათი ბაგითა ჩემითა“ (ფსალ. 15,4), ხოლო გლახაკს სახელით მოიხსენიებს, ვინაიდან მართალთა სახელები სიცოცხლის წიგნში იწერება. ამბობენ, რომ ებრაელთა გადმოცემით იმ დროს იერუსალიმში იყო ვინმე ლაზარე, რომელიც უკიდურეს სიღარიბესა და სნეულებაში იმყოფებოდა და რომ უფალმა იგი მოიხსენია იგავში, როგორც თავლსაჩინო და ცნობილი. მდიდარი ყოველმხრივ კეთილდღეობაში იმყოფებოდა. იგი პორფირით და ბისონით იმოსებოდა და არა მხოლოდ იმოსებოდა, არამედ სხვა ყოველგვარი სიამეებითაც ტკბებოდა. „იხარებდა ბრწყინვალედო“, - ნათქვამია- და არათუ დღეს და ხვალ, არამედ „დღითი-დღე“. და არათუ ზომიერად, არამედ „ბრწყინვალედ“, ანუ ფუფუნებითა მფლანგველობით. ლაზარე კი გლახაკი და სნეული იყო და ამასთან „წყლულებიანი“. როგორც ნათქვამია, შეიძლება სნეული იყო, მაგრამ არ გქონდეს ჭრილობები, ხოლო ამ უკანასკნელთაგან ბოროტება იზრდება და იგი მდიდრის ჭიშკართან ეგდო. ახალი საწუხარი, ხედავდა რა, რომ სხვები გადაჭარბებულად ტკბებიან, ის კი შიმშილით იტანჯება, ვინაიდან მას სურდა მოეკლა შიმშილი, არა მდიდრული სანოვაგით, არამედ მისი ნასუფრალით, ისეთით, როგორითაც ძაღლები იკვებებიან. არავინ ზრუნავდა ლაზარეს განკურნებაზეც: ვინაიდან ძაღლები ლოშნიდნენ მის წყლულებს, რადგან არავინ იყო მათი განმგდები. და რა? ლაზარე, იმყოფებოდა რა ასეთ შეჭირვებულ მდგომარეობაში, აუგს ამბობდა მდიდრის განცხრომით ცხოვრებაზე? განიკითხავდა არაადამიანურობას? დრტვინავდა განგებაზე? არა, არაფერ ასეთზე არ ფიქრობდა იგი, არამედ ყოველივე დიდი სიბრძნით გადაჰქონდა. საიდან ჩანს ეს? იქიდან, რომ როდესაც მოკვდა, იგი ანგელოზებმა ჩაიბარეს, ვინაიდან ის რომ მდრტვინავი და ღვთისმგმობი ყოფილიყო, იგი ასეთი პატივის ღირსი არ გახდებოდა - ანგელოზთა თანხლებისა და მათ მიერ მიყვანებისა. „მოკუდა მდიდარიცა იგი და დაეფლა“. ჯერ კიდევ მდიდრის სიცოცხლეში მისი სული ჭეშმარიტად დაფლული იყო, მას სხეული დაჰქონდა როგორც კუბო. ამიტომაც მისი სიკვდილის შემდეგაც იგი ანგელოზთა მიერ კი არ აღიყვანება, არამედ ჯოჯოხეთში ვარდება, ვინაიდან ის ვინც არასოდეს ფიქრობს არაფერ ამაღლებულსა და ზეციურზე ყველაზე უდაბლესი ადგილის ღირსია. სიტყვებით „და დაეფლო“, უფალმა იმაზე მიანიშნა, რომ მის სულს წილად ხვდა ყველაზე უფრო ღრმა და ბნელი ადგილი ჯოჯოხეთში.

G_saxva
:D იგავი ყოფილა ეს იგავი მხოლოდ ამდენი ტყუილად ვილაპარაკეთ, კარგი ფანტაზიის უნარი ქონია ქრისტეს
მარა იმას მაინც ვერ შევცვლით რომ ღმერთმა იცის რა მოგველის

ციტატა(sanfol @ Mar 11 2015, 08:44 PM)

დავუბრუნდეთ თემას:
ლუკას სახარება თავი მეთექვსმეტე
19 „იყო ერთი მდიდარი კაცი, ძოწეულს და ბისონს იცვამდა, ყოველდღე დიდებულად ნადიმობდა. 20 ასევე იყო ერთი გლახაკი, სახელად ლაზარე, რომელიც მის ჭიშკართან იწვა დაწყლულებული. 21 ენატრებოდა მდიდრის სუფრიდან გადმოცვენილი ნამცეცებით გაძღომა. ძაღლები მოდიოდნენ და წყლულებს ულოკავდნენ. 22 მოკვდა ის გლახაკი და ანგელოზებმა მიიყვანეს აბრაამის წიაღში. მდიდარიც მოკვდა და დამარხეს. 23 და ჯოჯოხეთში, ტანჯვა-წამებაში მყოფმა, აახილა თვალები და დაინახა შორიდან აბრაამის და ლაზარეც მის წიაღში. 24 შესძახა და თქვა 'მამაო აბრაამ, შემიწყალე და მომივლინე ლაზარე, რომ დაისველოს თავისი თითის წვერი და წყალში და ენა გამიგრილოს, ვინაიდან ვიტანჯები ამ ალში.' 25 უთხრა აბრაამმა: 'შვილო, გაიხსენე, რომ უკვე მიიღე შენს სიცოცხლეში სიკეთე და ლაზარემ კი — სიავე. ახლა ის აქ ნუგეშცემულია, შენ კი იტანჯები. 26 ყოველიმე ამის გარდა ჩვენსა და თქვენ შორის დიდი უფსკრულია დამყარებული, ასე რომ გადმოსვლის მსურველები ვერც ჩვენგან თქვენსკენ გადმოვლენ და ვერც თქვენგან ჩვენსკენ.' 27 თქვა: 'რაკი ასეა, გეხვეწები, მამაო, მიავლინე ეგ მამაჩემის სახლში.' 28 ვინაიდან ხუთი ძმა მყავს, რათა მათ დაუმოწმოს, რომ არ მოხვდნენ ამ სატანჯველ ადგილას.' 29 უთხრა მას აბრაამმა: 'მათ ჰყავთ მოსე და წინასწარმეტყველნი. იმათ უსმინონ.' 30 მან თქვა: 'არა, მამაო აბრაამ, თუ ვინმე მკვდართაგანი მივა მათთან, მოინანიებენ.' 31 უთხარ მას: 'თუ მოსესა და წინასწარმეტყველთ არ მოუსმენენ, მკვდრეთითაც რომ აღდგეს ვინმე, არ ირწმუნებენ.'“

ეს საუბარი კავშირშია წინამორბედთან. რამდენადაც ზემოთ უფალი ასწავლიდა სიმდიდრის კარგად მართვას, სამართლიანად ამატებს ამ იგავსაც, რომელიც, იმ მაგალითით რაც მდიდარს შეემთხვა, იმავე აზრზე მიუთითებს. ეს საუბარი სწორედაც რომ იგავია და არა ნამდვილი ამბავი, როგორც უსაფუძვლოდ ფიქრობდნენ ზოგიერთნი. ვინაიდან ჯერ კიდევ არ დამდგარა დრო არც მართალთა მიერ სიკეთეთა მიღებისა და არც ცოდვილთა მიერ - საწინააღმდეგოსი. უფალმა კი ხატოვანი გახადა თავისი საუბარი, რათა როგორც უწყალოთ გულისხმაეყოთ, თუ რა ელით მომავალში, ისე ბოროტად ვნებულთათვის ესწავლებინა, რომ ისინი დაჯიდლოვდებიან იმისთვის, რასაც აქ იტანენ. მდიდარი იგავში უფალმა უსახელოდ მოიყვანა, რამდენადაც იგი უფლის წინაშე სახელდების ღირსიც არაა. როგორც წინასწარმეტყველის პირითაა ნათქვამი: „არცა მოვიხსენო სახელები მათი ბაგითა ჩემითა“ (ფსალ. 15,4), ხოლო გლახაკს სახელით მოიხსენიებს, ვინაიდან მართალთა სახელები სიცოცხლის წიგნში იწერება. ამბობენ, რომ ებრაელთა გადმოცემით იმ დროს იერუსალიმში იყო ვინმე ლაზარე, რომელიც უკიდურეს სიღარიბესა და სნეულებაში იმყოფებოდა და რომ უფალმა იგი მოიხსენია იგავში, როგორც თავლსაჩინო და ცნობილი. მდიდარი ყოველმხრივ კეთილდღეობაში იმყოფებოდა. იგი პორფირით და ბისონით იმოსებოდა და არა მხოლოდ იმოსებოდა, არამედ სხვა ყოველგვარი სიამეებითაც ტკბებოდა. „იხარებდა ბრწყინვალედო“, - ნათქვამია- და არათუ დღეს და ხვალ, არამედ „დღითი-დღე“. და არათუ ზომიერად, არამედ „ბრწყინვალედ“, ანუ ფუფუნებითა მფლანგველობით. ლაზარე კი გლახაკი და სნეული იყო და ამასთან „წყლულებიანი“. როგორც ნათქვამია, შეიძლება სნეული იყო, მაგრამ არ გქონდეს ჭრილობები, ხოლო ამ უკანასკნელთაგან ბოროტება იზრდება და იგი მდიდრის ჭიშკართან ეგდო. ახალი საწუხარი, ხედავდა რა, რომ სხვები გადაჭარბებულად ტკბებიან, ის კი შიმშილით იტანჯება, ვინაიდან მას სურდა მოეკლა შიმშილი, არა მდიდრული სანოვაგით, არამედ მისი ნასუფრალით, ისეთით, როგორითაც ძაღლები იკვებებიან. არავინ ზრუნავდა ლაზარეს განკურნებაზეც: ვინაიდან ძაღლები ლოშნიდნენ მის წყლულებს, რადგან არავინ იყო მათი განმგდები. და რა? ლაზარე, იმყოფებოდა რა ასეთ შეჭირვებულ მდგომარეობაში, აუგს ამბობდა მდიდრის განცხრომით ცხოვრებაზე? განიკითხავდა არაადამიანურობას? დრტვინავდა განგებაზე? არა, არაფერ ასეთზე არ ფიქრობდა იგი, არამედ ყოველივე დიდი სიბრძნით გადაჰქონდა. საიდან ჩანს ეს? იქიდან, რომ როდესაც მოკვდა, იგი ანგელოზებმა ჩაიბარეს, ვინაიდან ის რომ მდრტვინავი და ღვთისმგმობი ყოფილიყო, იგი ასეთი პატივის ღირსი არ გახდებოდა - ანგელოზთა თანხლებისა და მათ მიერ მიყვანებისა. „მოკუდა მდიდარიცა იგი და დაეფლა“. ჯერ კიდევ მდიდრის სიცოცხლეში მისი სული ჭეშმარიტად დაფლული იყო, მას სხეული დაჰქონდა როგორც კუბო. ამიტომაც მისი სიკვდილის შემდეგაც იგი ანგელოზთა მიერ კი არ აღიყვანება, არამედ ჯოჯოხეთში ვარდება, ვინაიდან ის ვინც არასოდეს ფიქრობს არაფერ ამაღლებულსა და ზეციურზე ყველაზე უდაბლესი ადგილის ღირსია. სიტყვებით „და დაეფლო“, უფალმა იმაზე მიანიშნა, რომ მის სულს წილად ხვდა ყველაზე უფრო ღრმა და ბნელი ადგილი ჯოჯოხეთში.

G_saxva
:D იგავი ყოფილა ეს იგავი მხოლოდ ამდენი ტყუილად ვილაპარაკეთ, მარა იმას მაინც ვერ შევცვლით რომ ღმერთმა იცის რა მოგველის, და მაგრამ გრიგოლ დიალოღოსს რატომ აქვს სამოთხეზე და ჯოჯოხეთზე საუბარი ამ იგავიდან არ მესმის თუკი მხოლოდ იგავია როგორ შეიძლება სამოთხეს შეადარო აბრაამის სავანე და ჯოჯოხეთი ისეთ ჯოჯოხეთს როგორიც აქაა აღწერილი?

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 11 2015, 09:20 PM

Zukazuka314

პოსტის ავტორი: Zukazuka314 თარიღი: Mar 11 2015, 09:25 PM

ციტატა(sanfol @ Mar 11 2015, 08:44 PM)

დავუბრუნდეთ თემას:
ლუკას სახარება თავი მეთექვსმეტე
19 „იყო ერთი მდიდარი კაცი, ძოწეულს და ბისონს იცვამდა, ყოველდღე დიდებულად ნადიმობდა. 20 ასევე იყო ერთი გლახაკი, სახელად ლაზარე, რომელიც მის ჭიშკართან იწვა დაწყლულებული. 21 ენატრებოდა მდიდრის სუფრიდან გადმოცვენილი ნამცეცებით გაძღომა. ძაღლები მოდიოდნენ და წყლულებს ულოკავდნენ. 22 მოკვდა ის გლახაკი და ანგელოზებმა მიიყვანეს აბრაამის წიაღში. მდიდარიც მოკვდა და დამარხეს. 23 და ჯოჯოხეთში, ტანჯვა-წამებაში მყოფმა, აახილა თვალები და დაინახა შორიდან აბრაამის და ლაზარეც მის წიაღში. 24 შესძახა და თქვა 'მამაო აბრაამ, შემიწყალე და მომივლინე ლაზარე, რომ დაისველოს თავისი თითის წვერი და წყალში და ენა გამიგრილოს, ვინაიდან ვიტანჯები ამ ალში.' 25 უთხრა აბრაამმა: 'შვილო, გაიხსენე, რომ უკვე მიიღე შენს სიცოცხლეში სიკეთე და ლაზარემ კი — სიავე. ახლა ის აქ ნუგეშცემულია, შენ კი იტანჯები. 26 ყოველიმე ამის გარდა ჩვენსა და თქვენ შორის დიდი უფსკრულია დამყარებული, ასე რომ გადმოსვლის მსურველები ვერც ჩვენგან თქვენსკენ გადმოვლენ და ვერც თქვენგან ჩვენსკენ.' 27 თქვა: 'რაკი ასეა, გეხვეწები, მამაო, მიავლინე ეგ მამაჩემის სახლში.' 28 ვინაიდან ხუთი ძმა მყავს, რათა მათ დაუმოწმოს, რომ არ მოხვდნენ ამ სატანჯველ ადგილას.' 29 უთხრა მას აბრაამმა: 'მათ ჰყავთ მოსე და წინასწარმეტყველნი. იმათ უსმინონ.' 30 მან თქვა: 'არა, მამაო აბრაამ, თუ ვინმე მკვდართაგანი მივა მათთან, მოინანიებენ.' 31 უთხარ მას: 'თუ მოსესა და წინასწარმეტყველთ არ მოუსმენენ, მკვდრეთითაც რომ აღდგეს ვინმე, არ ირწმუნებენ.'“

ეს საუბარი კავშირშია წინამორბედთან. რამდენადაც ზემოთ უფალი ასწავლიდა სიმდიდრის კარგად მართვას, სამართლიანად ამატებს ამ იგავსაც, რომელიც, იმ მაგალითით რაც მდიდარს შეემთხვა, იმავე აზრზე მიუთითებს. ეს საუბარი სწორედაც რომ იგავია და არა ნამდვილი ამბავი, როგორც უსაფუძვლოდ ფიქრობდნენ ზოგიერთნი. ვინაიდან ჯერ კიდევ არ დამდგარა დრო არც მართალთა მიერ სიკეთეთა მიღებისა და არც ცოდვილთა მიერ - საწინააღმდეგოსი. უფალმა კი ხატოვანი გახადა თავისი საუბარი, რათა როგორც უწყალოთ გულისხმაეყოთ, თუ რა ელით მომავალში, ისე ბოროტად ვნებულთათვის ესწავლებინა, რომ ისინი დაჯიდლოვდებიან იმისთვის, რასაც აქ იტანენ. მდიდარი იგავში უფალმა უსახელოდ მოიყვანა, რამდენადაც იგი უფლის წინაშე სახელდების ღირსიც არაა. როგორც წინასწარმეტყველის პირითაა ნათქვამი: „არცა მოვიხსენო სახელები მათი ბაგითა ჩემითა“ (ფსალ. 15,4), ხოლო გლახაკს სახელით მოიხსენიებს, ვინაიდან მართალთა სახელები სიცოცხლის წიგნში იწერება. ამბობენ, რომ ებრაელთა გადმოცემით იმ დროს იერუსალიმში იყო ვინმე ლაზარე, რომელიც უკიდურეს სიღარიბესა და სნეულებაში იმყოფებოდა და რომ უფალმა იგი მოიხსენია იგავში, როგორც თავლსაჩინო და ცნობილი. მდიდარი ყოველმხრივ კეთილდღეობაში იმყოფებოდა. იგი პორფირით და ბისონით იმოსებოდა და არა მხოლოდ იმოსებოდა, არამედ სხვა ყოველგვარი სიამეებითაც ტკბებოდა. „იხარებდა ბრწყინვალედო“, - ნათქვამია- და არათუ დღეს და ხვალ, არამედ „დღითი-დღე“. და არათუ ზომიერად, არამედ „ბრწყინვალედ“, ანუ ფუფუნებითა მფლანგველობით. ლაზარე კი გლახაკი და სნეული იყო და ამასთან „წყლულებიანი“. როგორც ნათქვამია, შეიძლება სნეული იყო, მაგრამ არ გქონდეს ჭრილობები, ხოლო ამ უკანასკნელთაგან ბოროტება იზრდება და იგი მდიდრის ჭიშკართან ეგდო. ახალი საწუხარი, ხედავდა რა, რომ სხვები გადაჭარბებულად ტკბებიან, ის კი შიმშილით იტანჯება, ვინაიდან მას სურდა მოეკლა შიმშილი, არა მდიდრული სანოვაგით, არამედ მისი ნასუფრალით, ისეთით, როგორითაც ძაღლები იკვებებიან. არავინ ზრუნავდა ლაზარეს განკურნებაზეც: ვინაიდან ძაღლები ლოშნიდნენ მის წყლულებს, რადგან არავინ იყო მათი განმგდები. და რა? ლაზარე, იმყოფებოდა რა ასეთ შეჭირვებულ მდგომარეობაში, აუგს ამბობდა მდიდრის განცხრომით ცხოვრებაზე? განიკითხავდა არაადამიანურობას? დრტვინავდა განგებაზე? არა, არაფერ ასეთზე არ ფიქრობდა იგი, არამედ ყოველივე დიდი სიბრძნით გადაჰქონდა. საიდან ჩანს ეს? იქიდან, რომ როდესაც მოკვდა, იგი ანგელოზებმა ჩაიბარეს, ვინაიდან ის რომ მდრტვინავი და ღვთისმგმობი ყოფილიყო, იგი ასეთი პატივის ღირსი არ გახდებოდა - ანგელოზთა თანხლებისა და მათ მიერ მიყვანებისა. „მოკუდა მდიდარიცა იგი და დაეფლა“. ჯერ კიდევ მდიდრის სიცოცხლეში მისი სული ჭეშმარიტად დაფლული იყო, მას სხეული დაჰქონდა როგორც კუბო. ამიტომაც მისი სიკვდილის შემდეგაც იგი ანგელოზთა მიერ კი არ აღიყვანება, არამედ ჯოჯოხეთში ვარდება, ვინაიდან ის ვინც არასოდეს ფიქრობს არაფერ ამაღლებულსა და ზეციურზე ყველაზე უდაბლესი ადგილის ღირსია. სიტყვებით „და დაეფლო“, უფალმა იმაზე მიანიშნა, რომ მის სულს წილად ხვდა ყველაზე უფრო ღრმა და ბნელი ადგილი ჯოჯოხეთში.

G_saxva
:D იგავი ყოფილა ეს იგავი მხოლოდ ამდენი ტყუილად ვილაპარაკეთ, მარა იმას მაინც ვერ შევცვლით რომ ღმერთმა იცის რა მოგველის, და მაგრამ გრიგოლ დიალოღოსს რატომ აქვს სამოთხეზე და ჯოჯოხეთზე საუბარი ამ იგავიდან გამომდინარე არ მესმის თუკი მხოლოდ იგავია როგორ შეიძლება სამოთხეს შეადარო აბრაამის სავანე და ჯოჯოხეთი ისეთ ჯოჯოხეთს როგორიც აქაა აღწერილი?

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 11 2015, 09:37 PM

Zukazuka314
მართალი ხარ არავინ იცის ის განმმარტებელიც შეიძლება შეცდა, მაგრამ წმინდანია კაცი თეოფილაქტე ბულგარელი და რავიცი აბა რა გითხრა მე რასაც ვფიქრობდი ვატმკიცებდი მთელი თემის განმავლობაში

პოსტის ავტორი: Zukazuka314 თარიღი: Mar 11 2015, 10:33 PM

ისე წმინდა მამებზე ვერ ვიტყვი და არც ვიტყვი რომ შეცდა მერე ვინ იყო გამმარტებელი არ ვიცი მე არ მიტქვამს ვინმე შეცდათქო შეილება მე შევცდი რომ ვთქი: შეილება მართალიათქო
თუ ამბობენ მამები რომ იგავია ასეცაა, მე უბრალოდ ადრე მეგონე სხვალ ლაზარეზე საუბარი, და მერე შენს აზზრე გადმოვედი არადა იგავი მეგონა ...ისე ეხლა ვნახე და შენ გაქ ნაკითხი ზუსტად ეს თემა რა ჯოჯოხეთზე და იქ პასუხი გაგცენ და შენც თქვი გასაგებიაო.... და რამდენი წლის ხარ?

მოკლედ პასუხი გაიცა მართალი ხალხი ხვდებოდნენ ჯოჯოხეთში მარა ტკივილს არ განიცდიდნენ და ახლა აღარაა საჭირო "განყოფილებები"ზე ლაპარაკი ფაქტია არ არის და მეორეც ღმერთმა რომ იცის იმას არ ნიშნავს რომ იმიტო ხდება რომ იცის მაგალითად არის ფანჯარა და ღმერთI არის იმ ფანჯარის იქით, აქეთ არის დრო და ღმერთთან არ არის დრო ამითომ მაგალითად ესა თუ ის მომენტი ღმერთმა იცის და ეუბნება წინსაწარმეტყველებს რომ ასე და ასე იქნება და თუ არ გამოსწორდებით მოკლედ ასე შემდეგ .... და ის იცი? რომ რასაც ადამიანი გაკეტებს იცის რადგან მან იქ დაინახა დროის მიღმა, იცოდა ყოველთვის და ეცოდინება რადგან მან ეს გააკეთა... ცუდია აქ ფიზიკურად ვილაპარაკე მაგრამ არაუშავს ხომ უნდა ვილაპარკო ცოტა გარკვევით...ლაზარეზეც გავიგეთ... ზევით რაც დავწერე...ტანჯვაზც გავიგეთ და რამე დარჩა გაუგებარი?

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 11 2015, 10:46 PM

Zukazuka314

პოსტის ავტორი: Zukazuka314 თარიღი: Mar 11 2015, 10:46 PM

და კიდევ რატომ გინდა ღმერთის ყოვლის მცოდნეობას გაექცე?
ისიც გავიგეთ "ღმერთი ყველგანაა მარა ახლა შენ მითხარი : შენ ხარ მასთან? შენ გინდა მასთან? თუ არ გინდა ღმერთი ძალას არ დაგატანებს ....ისე იყოს როგორც გინდა...

შე ადამიანო ღმერთი ცდილობს რომ მასთან იყო და თვითონაც იყოს შენთან მარა შენ არ გინდა, შენ...

შენზე არ ვამბობ... საერტოდ

ხომ გასოვს უფალი იესო ქრისტეს სითყვები: გამ. 3.20 20 ,,აჰა, ვდგავარ კართან და ვრეკ. თუ ვინმე მოისმენს ჩემს ხმას და გამიღებს კარს, შევალ მასთან. მე მასთან ვივახშმებ ის კი ჩემთან."

კიდე აბა რამე თუ დაგრჩა მითხარი მე ვსიო კითხვები არ მაქ ამ თEმასთან ისე რომ იცოდე
რამოდენიმე სიტყვით გაცა : afxazi, marine...მ პასუხი ამიტომაც ვიძახი ომ ვინც იცის იმან მიპასუხოსთქო.... მოკლედ ამ ფორუმის უჭკვიანესი ხალხი: afxazi, marine, A.V.M, G saxva...

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Mar 12 2015, 09:44 AM

sanfol

იგავი ყოფილა ეს იგავი მხოლოდ ამდენი ტყუილად ვილაპარაკეთ, მარა იმას მაინც ვერ შევცვლით რომ ღმერთმა იცის რა მოგველის, და მაგრამ გრიგოლ დიალოღოსს რატომ აქვს სამოთხეზე და ჯოჯოხეთზე საუბარი ამ იგავიდან გამომდინარე არ მესმის თუკი მხოლოდ იგავია როგორ შეიძლება სამოთხეს შეადარო აბრაამის სავანე და ჯოჯოხეთი ისეთ ჯოჯოხეთს როგორიც აქაა აღწერილი?

პოსტის ავტორი: damiane80 თარიღი: Mar 12 2015, 10:59 AM

sanfol

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 12 2015, 11:40 AM

Zukazuka314
ყველა კითხვაზე არ გაცემულა პასუხი, დაადგინე უკვე სად იყო და არის სამოთხე?



G_saxva

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 12 2015, 11:52 AM

ასევე არსებობს გამონაკლისები ძველი აღთქმის ხალხიდან 2 ღმერთთან მოხვდა ხორციელადვე

წმიდა წინასწარმეტყველ ზაქარიას წიგნში კი ამასთან დაკავშირებით შემდეგი სწერია: „და ორნი ზეთისხენი ზედაით მისსა, ერთი მარჯუენით ლამპრისა მისისა და ერთი მარცხენით და ვიკითხე... რა არიან ესენი, უფალო? და მითხრა მე: ესე ორნი ძენი პოხიერებისანი, წარდგომილ არიან უფლისა ყოველისა ქუეყანისასა“ (ზაქარია 4,3-4,14). წინასწარმეტყველი ზაქარია ამ ორ ზეთისხილის ხეში ორ წინასწარმეტყველს - ელიას და ენუქს გულისხმობს, ამას თავის „თარგმანება იოანეს გამოცხადებისაში“ (11,24) წმიდა ანდრია კრიტელიც ამტკიცებს.

წმიდა წინასწარმეტყველ მალაქიას წიგნში ერთი ამ ორ მოწამეთაგან პირდაპირაა დასახელებული: „და აჰა, მე მოგივლენ თქვენ ელია თეზბიტელსა პირველ მოსვლისა დღისა უფლისაისა დიდსა და განჩინებულსა, რომელმან კუალად მოაგოს სული მამისა ძისა მიმართ და გული კაცისა მოყუსისა მიმართ. ნუ მოსრულმან, მოვსპო ქვეყანაი მყის“ (მალაქია 4,5-6).

ეკლესიის დიდი მოძღვარნი, წმიდა მამები - ეფრემ ასური (იხ. მისი „სიტყვა უფლის მეორედ მოსვლისათვის“) და იოანე დამასკელი („ზუსტი გარადმოცემა მართლმადიდებელი სარწმუნოებისა“, წგ.IV, თ.26) გვასწავლიან, რომ ორი მოწამის სახით, რომელთა ამქვეყნად მოვლინება ჯერ-არს ქვეყნის დასასრულის წინ, ძველი აღთქმის წინასწარმეტყველნი ელია და ენუქ უნდა შევიცნოთ.

სვინაქსარში (20 ივლისი) ვკითხულობთ: წინასწარმეტყველი ღმერთისა წმიდა ელია, ცეცხლოვანი ეტლით ზეცად აღტაცებული, დღესამომდე ცოცხალია და იგი ხორციელად იყო ხილული თაბორის მთაზე სამი წმიდა მოციქულის მიერ უფლის ფერისცალების ჟამს, და ამგვარადვე ხორციელად ხილული იქნება მოკვდავ ადამიანთაგან ამქვეყნად უფლის მეორედ მოსვლის წინ. თავიდან აიცილა რა ხორციელი სიკვდილი იეზაბელის მახვილისაგან, იგი ევნება ანტიქრისტეს მახვილით და უზენაესი დიდების ღირსი გახდება სამართლიანი სასყიდლის მიმგები ღმერთისაგან არა მხოლოდ როგორც წინასწარმეტყველი, არმაედ როგორც წმიდა მოწამეც“. - See more at: http://www.orthodoxy.ge/skhva/antiqriste_1.htm#sthash.ApP83DRu.dpuf

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Mar 12 2015, 11:55 AM

sanfol
ასე რთულია ჩემი კითხვის შინაარსის გაგება?
დავსვი კIთხვა

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 12 2015, 12:02 PM

damiane80

პოსტის ავტორი: damiane80 თარიღი: Mar 12 2015, 12:20 PM

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Mar 12 2015, 12:23 PM

sanfol

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 12 2015, 12:52 PM

damiane80

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Mar 12 2015, 01:41 PM

sanfol

პოსტის ავტორი: Zukazuka314 თარიღი: Mar 12 2015, 08:22 PM

პოსტის ავტორი: Zukazuka314 თარიღი: Mar 12 2015, 08:35 PM

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 12 2015, 11:55 PM

G_saxva

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 13 2015, 12:05 AM

Zukazuka314

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Mar 13 2015, 09:31 AM

sanfol

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 13 2015, 11:12 AM

G_saxva

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Mar 13 2015, 11:31 AM

sanfol

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 13 2015, 11:45 AM

G_saxva

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Mar 13 2015, 12:39 PM

sanfol

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 13 2015, 12:59 PM

G_saxva

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Mar 13 2015, 01:40 PM

sanfol

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 13 2015, 02:53 PM

G_saxva
მივხვდი მადლობა

პოსტის ავტორი: Zukazuka314 თარიღი: Mar 13 2015, 09:18 PM

ცეცხლის მდინარე
 

 ალექსანდრე კალომიროსი
 
 
პასუხი კითხვებზე: ნამდვილად კეთილია ღმერთი? ღმერთმა შექმნა ჯოჯოხეთი?
 
სახელითა მამისათა, და ძისათა, და სულისა წმიდისათა.
პატიოსანო მამებო, საყვარელო ძმებო და დებო!
არავის არ ეპარება ეჭვი, რომ ჩვენ უკვე ვცხოვრობთ ბოლო დროისათვის ნაწინასწარმეტყველებ აპოსტასიის ეპოქაში. პრაქტიკულად, ადამიანთა უმრავლესობა ურწმუნოა, თუმცა ბევრ მათგანს თეორიულად ჯერ მაინც სწამს. ყველგან განურჩევლობასა და ამა სოფლის სულისკვეთებას დაუსადგურებია.
რა არის მიზეზი ასეთი მდგომარეობისა?
 
ამის მიზეზია სიყვარულის განელება. ღვთისადმი სიყვარული აღარ იწვის ადამიანთა გულებში და აქედან გამომდინარე ჩვენს შორის სიყვარულიც მოკვდა.
და რა არის მიზეზი ღვთის მიმართ ადამიანის სიყვარულის გაქრობისა? პასუხი ერთმნიშვნელოვანია – ცოდვა. ცოდვა არის ის ბნელი ღრუბელი, რომელიც არ უშვებს ღვთის ნათელს ჩვენამდე.
მაგარამ ცოდვა აქამდეც არსებობდა. მაშინ როგორღა მივაღწიეთ ასეთ მდგომარეობას, როდესაც ღმერთს არა მხოლოდ უგულებელვყოფთ არამედ გვძულს. დღევანდელ დღეს ადამიანის დამოკიდებულება ღვთისადმი მართლაც არ არის უბრალოდ იგნორირება ან უინტერესობა. თუ ჩვენ უფრო ყურადღებით შევხედავთ დღევანდელ ადამიანს, აუცილებლად შევამჩნევთ, რომ მის უმეცრებასა და უდიერებაში ჩაქსოვილია საშინელი სიძულვილი. მაგრამ როგორ შეიძლება გვძულდეს ის რაც არ არსებობს? მე მართლაც მგონია, რომ დღეს ადამიანებს უფრო სწამთ ღმერთის არსებობისა ვიდრე ნებისმიერ სხვა დროს კაცობრიობის ისტორიაში. ხალხმა ეხლა უკეთესად იცის სახარება, ეკლესიის სწავლება და საერთოდ ღმერთის ქმნილება ვიდრე სხვა ნებისმიერ დროში. მათ ღრმადა აქვთ გაცნობიერებული ღმერთის არსებობა.
თანამედროვე ათეიზმი, სინამდვილეში არ არის ურწმუნოება. ეს არის აუტანლობა იმისა, ვისაც კარგად ვიცნობთ, მაგრამ ვინც გვძულს მთელი ჩვენი არსებით, ზუსტად ისევე, როგორც დემონებს, რომელთაც კარგად იციან და იმავდროულად სძულთ ღმერთი. ჩვენ გვძულს ღმერთი და ზუსტად ამიტომ უგულვებელვყოფთ მას, თვალს ვარიდებთ, თითქოსდა ვერ ვხედავთ და თავი ათეისტებად მოგვაქვს. სინამდვილეში კი ის დაუძინებელ მტრად მიგვაჩნია და მისი უარყოფა ანუ ათეიზმი ჩვენი შურისძიებაა მასზე.
მაგრამ, რატომ სძულთ ადამიანებს ღმერთი? არა მხოლოდ იმიტომ რომ საქმენი მათნი ბნელია და ნათელი აღიზიანებთ, არამედ იმიტომ, რომ ის მათთვის მუდმივ საშიშროებას წარმოადგენს, მარადიულ საფრთხეს, ვითარცა მოწინააღმდეგე სასამართლოში, ვითარცა პროკურორი და დაუნდობელი მსაჯული. ღმერთი მათთვის აღარ არის სახიერი და ყოვლისშემძლე მკურნალი, რომელიც განკაცდა, რათა აღედგინა, განეკურნა ისინი სნეულებისა და სიკვდილისაგან, არამედ სასტიკი მსაჯული და შურისმაძიებელი ინკვიზიტორია.
დემონმა შეძლო დაერწმუნებინა ადამიანები, რომ ჩვენ ღმერთს არ ვუყვარვართ, რომ მას მხოლოდ თავისი თავი უყვარს და მხოლოდ მაშინ გვწყალობს, როდესაც ისე ვიქცევით, როგორც მას სურს და ვძულვართ მაშინ, როდესაც ისე არ მოვიქცევით, როგორც მან გვიბრძანა და იმ ზომამდე სწყინს ჩვენი ურჩობა, რომ ამას მარადიული ტანჯვით გვაზღვევინებს ჯოჯოხეთში, რომელიც მან სწორედ ამ მიზნით შექმნა.
ვის შეუძლია უყვარდეს მტანჯველი? ისინიც კი, ვინც ღვთის რისხვას გაექცევიან და რამენაირად ასიამოვნებენ ამ საშიშ ტირანს, ისინიც ვერ შეძლებენ მის სიყვარულს.
ხედავთ, თუ რამხელა სიცრუე დასწამა დემონმა ყოვლადმოწყალე, ყოვლისმოყვარე და უსაზღვროდ კეთილ შემოქმედს, მის შესახებ საყოველთაოდ გავრცელებული, დამახინჯებული სწავლების მეშვეობით? ამიტომაც ჰქვია ეშმაკს ბერძნულად “დიაბოლოს” – ცილისმწამებელი.
 
 
II
 
მაგრამ რითი შეძლო ეშმაკმა ღმერთის შესახებ ასეთი სიცრუის გავრცელება? რა ხერხი გამოიყენა კაცობრიობის დასარწმუნებლად, რათა აემღვრია ადამიანთა აზროვნება?
მან ამისთვის თავად “ღვთისმეტყველება” და სასულიერო იერარქია გამოიყენა! მან ჯერ მცირე, თითქო უმნიშვნელო ცვლილებები და გადახრები შეატანინა ღვთისმეტყველებაში, მცირეოდენ ზნეობრივ კომპრომისებზე დაიყოლია იერარქია და შემდეგ, თანდათან სრულიად აცვლევინა სახე ქრისტიანობას, დაამკვიდრა სრულიად არასწორი წარმოდგენა ღმერთზე. აი ამას ჰქვია დასავლური ღვთისმეტყველება.
ოდესმე გიცდიათ ამოგეცნოთ დასავლური ღვთისმეტყველების დედა აზრი? მისი მთავარი დამახასიათებელი აზრი მდგომარეობს იმაში, რომ ის განიხილავს ღმერთს როგორც ბოროტების ნამდვილ მიზეზს.
რა არის ბოროტება? განა არ არის ის განშორება ღვთისაგან, რომელიც თავად არის სიცოცხლე? განა ბოროტება სიკვდილი არ არის? “ბოროტება არის გაუცხოება ღვთისაგან” (წმ. ბასილი დიდი).  და რას ასწავლის დასავლური ღვთისმეტყველება სიკვდილის შესახებ? კათოლიკეებისა და პროტესტანტების სრულ უმრავლესობას წარმოუდგენია, რომ სიკვდილი არის სასჯელი ღვთისა. ღმერთმა დაადანაშაულა ყველა ადამიანი ადამის ცოდვაში და დასაჯა ისინი სიკვდილით, მოკვეთით, მათი განყენებით ცხოველსმყოფელი ენერგიებისგან, მათი მოკვლით ჯერ სულიერი, ხოლო შემდეგ ხორციელი სიკვდილით ანუ სულიერი შიმშილის მეშვეობით. დაბადებათა წიგნის ამ ეპიზოდს: “უკუეთუ იგემოთ ამა ხისა ნაყოფი, მოკუდებით სიკუდილით”. ავგუსტინე შემდეგნაირად განმარტავს: “უკუეთუ იგემოთ ამ ხის ნაყოფი, მე თქვენ მოგკლავთ. ”
ზოგიერთი პროტესტანტი თვლის, რომ სიკვდილი ღმერთის სასჯელი კი არა, არამედ სრულიად ბუნებრივი მოვლენაა. მაგრამ განა თავად ღმერთი არ არის ყოველივე ბუნებრივის შემქმნელი? ასე რომ, ორივე შემთხვევაში, მათთვის სიკვდილის მიზეზი არის ღმერთი. და ეს ეხება არა მხოლოდ ხორციელ სიკვდილს, არამედ სულიერ სიკვდილსაც. განა არ ამბობენ დასავლეთში თეოლოგები, რომ ჯოჯოხეთი, რომელიც მარადიული სულიერი სიკვდილია, არის ღმერთის სასჯელი? და განა არ ამბობენ ისინი, რომ ეშმაკი არის ღმერთის მსახური რომელიც მარადიულად სტანჯავს ადამიანებს ჯოჯოხეთში?
დასავლეთის “ღმერთი” არის შეურაცხყოფილი და გაბოროტებული ღმერთი, ღმერთი რომელიც სავსეა მრისხანებით ადამიანთა ურჩობის გამო, რომელსაც სურს რომ საუკუნოდ სტანჯოს მთელი კაცობრიობა მისი ცოდვების გამო, სანამ არ დაიკმაყოფილებს თავის შეურაცხყოფილ სიამაყეს.
რას ქადაგებენ დღეს დასავლეთში თუ აღმოსავლეთში? რომ თურმე ცხონება არის გადარჩენა ღვთის რისხვისაგან, და რომ ჯოჯოხეთი არის ღმერთის სასჯელი სადაც ეშმაკი, რომელიც სტანჯავს ადამიანებს, ღვთის ბრძანებას აღასრულებს. რომ ღმერთმა მოკლა ღმერთი (ძე ღმრთისა), რათა დაეკმაყოფილებინა თავისი შეურაცხყოფილი ღირსება, რასაც დასავლეთში ევფემისტურად სამართლიანობას ეძახიან.
როგორ შეიძლება ვინმეს უყვარდეს ასეთი ღმერთი? როგორ შეიძლება გვწამდეს ის, ვინც ძრწოლასა და სიძულვილს იწვევს ჩვენში? როგორ შეიძლება გვქონდეს იმის იმედი, ვინც ასეთი დაუნდობელია. ამიტომაცაა, რომ დიდია ადამიანებში იმის სურვილი, რომ არ არსებობდეს ის ვინც ასე გვემუქრება, მითუმეტეს თუ ეს საფრთხე არის მარადიული. ასეთ დასკვნამდე მივიდნენ ადამიანები, რადგან მარადიული სამოთხეც კი აუტანელი იქნებოდა ასეთ სასტიკ ღმერთთან ერთად. ასე დაიბადა ათეიზმი, რომელიც სრულიად უცხო იყო აღმოსავლეთისთვის, ვიდრე დასავლურმა ღვთისმეტყველებამ არ შეაღწია და უდიდესი ზეგავლენა არ იქონია მასზე. ათეიზმი არის ნაყოფი დასავლური ღვთისმეტყველებისა.
ათეიზმი არის უარყოფა ბოროტი, შურისმაძიებელი ღმერთისა. ადამიანები გახდნენ ათეისტები რათა თავი დაეღწიათ ამგვარი ღმერთისაგან და ისინი სირაქლემასავით მალავენ თავებს და ხუჭავენ თვალებს. ათეიზმი არის უარყოფა კათოლიკური და პროტესტანტული ღმერთისა. ამიტომაც ათეიზმი კი არ არის ქრისტიანობის მტერი, ჩვენი მტერი გაყალბებული და დამახინჯებული ქრისტიანობაა.
 
III
 
ღმერთის სამართლიანობის შესახებ იურიდიული წარმოდგენა, სხვა არაფერია, თუ არა ადამიანური ვნების გაბატონება ღვთისმეტყველებაზე. ეს დაბრუნებაა ღმერთების გაადამიანურებისა და ადამიანის გაღმერთების, უფრო ზუსტად გაკერპების წარმართულ პროცესთან. აი, როგორ აღიქვამს სქოლასტიკური თეოლოგია ღმერთის სამართლიანობას: ადამიანის ურჩობით შეურაცხყოფილი ღმერთი გადაწყვიტავს, რომ ადამის დანაშაული თანაბრად დააბრალოს მის შთამომავლობას და აი ყველა ისჯება სიკვდილით ადამის ცოდვის გამო, რომელიც მათ არ ჩაუდენიათ. ეს ჰგავს ზოგიერთ ადგილებში დღემდე გავრცელებულ სისხლის აღების წესს; უნდა მოკვდეს არა მხოლოდ დამნაშავე, არამედ მთელი მისი მოდგმა. მაგრამ ტრაგედია იმაშია, რომ მთელი კაცობრიობის სიკვდილიც კი ვერ დაამშვიდებს ღმერთის შეურაცხყოფილ ღირსებას. ეს შელახული პატივი მხოლოდ იმ შემთხვევაში დაკმაყოფილდება, თუ სასჯელს მისივე ღირსებისა და სიმაღლის არსება დაექვემდებარება. ასე, რომ საკუთარი ღირსებისა და აგრეთვე კაცთა მოდგმის გადასარჩენად საჭირო იყო თავად ღმერთის, მისი მხოლოდშობილი ძის განხორციელება, რომელიც თავისი მსხვერპლშეწირვით აღადგენდა ღმერთის შელახულ პატივს.
 
IV
 
ეს იურიდიულ-წარმართული წარმოდგენა ღმერთის სამართლიანობის შესახებ, რომლის მრისხანების დასაოკებლად საჭიროა მუდმივი მსხვერპლი, აშკარად აქცევს ღმერთს ადამიანთა უზენაეს მტრად და ჩვენი ამქვეყნიური თუ მარადიული უბედურების მიზეზად. ასევე ცხადია, რომ ამგვარი სამართლიანობა წმინდა იურიდიული კუთხითაც ვერ უძლებს კრიტიკას, რადგან ისჯებიან ისინი, ვისაც არანაირი ბრალი არ მიუძღვის წინაპართა ცოდვაში (წმ. კირილე ალექსანდრიელი, PG 74. 788-789). ხოლო თუ ვიტყვით, რომ ისინი თავისი ცოდვების გამო ისჯებიან, რა დააშავეს მაშინ ჩვილმა ბავშვებმა, რომელთაგან ზოგი ისე კვდება ამ ქვეყნისთვის თვალის შევლებასაც კი ვერ ასწრებს. სხვაგვარად რომ ვთქვათ, იმას რასაც სამართლიანობას ეძახიან, სინამდვილეში ყველაზე სასტიკი სახის შურისძიება შეიძლება დაერქვას მხოლოდ. ქრისტეს სიყვარული და ჯვარზე აღსრულებული მისი მსხვერპლი კი მთელ თავის აზრსა და თანამიმდევრულობას კარგავს იმ გიჟურ მოძღვრებაში, სადაც ღმერთი კლავს ღმერთს, რათა ღმერთის ე. წ. სამართლიანობა დაკმაყოფილდეს.
 
განა აქვს რაიმე საერთო სამართლიანობის ამგვარ გაგებას, იმ სამართლიანობასთან რომელიც ღმერთმა გამოგვიცხადა? განა ასეთი მნიშვნელობით იხმარება სიტყვები “ღმერთის სამართლიანობა” ძველსა და ახალ აღთქმაში?
ყველაფერი კი იქიდან დაიწყო, რომ საღმრთო წერილში სიტყვის “სამართლიანობა” თარგმანისას გაჩნდა ბერძნული შესატყვისი – “დიკეოსინი”, რაც ნიშნავს- თანაბრად განაწილებას, ამიტომაცაა, რომ დღემდე მართლმსაჯულების სიმბოლოდ სასწორი მიიჩნევა. ამ სასწორით აღჭურვილი სამართლიანი საზოგადოება აჯილდოვებს კეთილთ და სჯის ბოროტებს. ეს გახლავთ ადამიანური სამართლიანობა და მისი ინსტრუმენტი სასამართლო. მაგრამ განა ასეთია ღმერთის სამართლიანობა?
სიტყვა “დიკეოსინი” – სამართლიანობა, არის თარგმანი ებრაული სიტყვისა “ცედაკა”. ეს სიტყვა აღნიშნავს -  “საღმრთო ენერგიას, რომელიც კაცთა ცხოვნებას აღასრულებს”. შინაარსით მისი უახლოესი და სინონიმური სიტყვაა – “ჰესედ”, რაც მოწყალებას, თანალმობას, სიყვარულს ნიშნავს. ასევე სინონიმური სიტყვაა – “ემეთ”, რაც ერთგულებას, სიმართლეს ნიშნავს. როგორც ხედავთ, ეს სიტყვები სრულიად სხვა განზომილებას ანიჭებს სამართლიანობას, როგორც რელიგიურ ტერმინს. აი, ამ შინაარსით ესმოდა ყოველთვის ქრისტეს ეკლესიას ღმერთის სამართლიანობა. ასე ასწავლიდნენ წმიდა მამები ღმერთის სამართლიანობის შესახებ. “ნუთუ შეგიძლია ღმერთს სამართლიანი უწოდო?” – წერს წმ. ისააკ ასური, “როდესაც კითხულობ იმ ადგილს სახარებიდან, სადაც ერთნაირი სასყიდელი მიიღეს სხვადასხვა დროს მისულმა ვენახის მუშაკებმა?”. “მე მნებავს უკანასკნელსა ამას მიცემად ვითარცა შენ, რომელი პირველითგან ჟამისა დაჰყევ ჩემთანა, არამედ თვალი შენი ბოროტ არს, ხოლო მე სახიერ ვარ”. “როგორ ვუწოდოთ ღმერთს სამართლიანი?” – აგრძელებს წმ. ისააკი, “როდესაც წაიკითხავ იგავს უძღები შვილის შესახებ, რომელმაც მთელი თავისი სიმდიდრე აღვირახსნილი ცხოვრებით გაფლანგა, და მიუხედავად ამისა, როდესაც შეინანა, მამა მიეგება მას, კისერზე მოეხვია და დაადგინა მთელი თავისი ქონების განმგებელად? და თუ ვინმეს ეჭვი ეპარება ამაში, გავიხსენოთ რომ ყოველივე ეს ძე ღვთისამ გამოგვიცხადა თავისი მამის შესახებ და სწამა მისთვის. მაშ სადღა არის აქ ღმერთის სამართლიანობა, რამეთუ როდესაც ჩვენ ვცოდავდით, ქრისტე მოკვდა ჩვენთვის!” (წმ. ისააკ ასური, სიტყვა 90, 1854 წლის, რუსული გამოცემის მიხედვით).
სრულიად ნათელია, რომ ღმერთი არ არის სამართლიანი ამ სიტყვის ადამიანური გაგებით. მისი სამართლიანობა მის წყალობასა და სიყვარულს აღნიშნავს, რომელსაც ის სრულიად არასამართლიანად გასცემს. ღმერთი ყოველთვის გასცემს და არაფერს ითხოვს სანაცვლოდ. ის გასცემს ჩვენნაირი ადამიანებისთვის, რომლებიც ყოვლად უღირსნი ვართ ამის მისაღებად. ზუსტად ამიტომ გვასწავლის წმიდა ისააკი: “ნუ უწოდებ ღმერთს სამართლიანს, რამეთუ მისი სამართლიანობა არანაირად არ გამოიხატება შენთან მიმართებაში. და თუ დავითი უწოდებს მას სამართლიანს და მართალს, მისმა საკუთარმა ძემ გამოგვიცხადა რომ ის არის კეთილი და სახიერი.” “ის კეთილია” დასძენს აბბა ისააკი, “ბოროტთა და უწმიდურთა მიმართაც.”
სახიერი ღმერთი კეთილია მათ მიმართაც, ვინც უგულებელყოფს, არ ემორჩილება და ყურადღებასაც არ აქცევს მას. ის არასოდეს უბრუნებს ბოროტს ბოროტებით, არასოდეს იძიებს შურს. მისი სასჯელი სიყვარულითაა აღსავსე და მხოლოდ ჩვენს გამოსწორებას ისახავს მიზნად. მან ყოველივე კეთილად შექმნა. გარეული მხეცებიც კი ცნობენ თავის ბატონად იმ ქრისტიანს, რომელიც თავის თავმდაბლობით მიემსგავსება ღმერთს, ისინი მას შიშით კი არა, სიყვარულითა და მორჩილებით ხვდებიან, მადლიერებით ემსახურებიან მას. უგუნურმა მხეცებმაც კი იციან, რომ მათი შემოქმედი არ არის ბოროტი და შურისმაძიებელი, არამედ ის სიყვარულია. მან ჩვენ დაგვიფარა და გვაცხოვნა როდესაც დავეცით. მარადიულ ბოროტებას არაფერი საერთო არა აქვს ღმერთთან. ის გამომდინარეობს მისი თავისუფალი, გონიერი ქმნილებების ნებიდან, ნებიდან რომელსაც იგი პატივს სცემს.
ღმერთს ჩვენ არ დაუსჯივართ სიკვდილით, ეს ჩვენ ჩავვარდით მასში საკუთარი არჩევანითა და ნებით. ღმერთი სიცოცხლეა და სიცოცხლე თავადაა ღმერთი. ადამიანი კი აუჯანყდა ამ ჭეშმარიტ სიცოცხლეს და თავად ჩაუკეტა კარი მის ცხოველმყოფელ მადლს. “რამდენადაც განვეშორეთ სიცოცხლეს”, ამბობს წმ. ბასილი დიდი, “იმდენად მიუახლოვდით სიკვდილს, რადგან ღმერთია სიცოცხლე და სიცოცხლის მოკლება არის სიკვდილი”. “სიკვდილი არ შეუქმნია ღმერთს, ის ჩვენ თავად დავბადეთ ჩვენში. მაგრამ ღმერთმა არ შეაჩერა სიკვდილისა და ხრწნადობის ტირანია ჩვენზე, რათა დაცემა და სნეულება არ გამხდარიყო ჩვენში მუდმივი და უკვდავი” (წმ. ბასილი დიდი. ”Творения”. Т. II. стр. 156). “სიკვდილი ღვთისგან განშორებაა, ისევე როგორც ნათლისაგან განშორება არის სიბნელე, მაგრამ ნათელი ჭეშმარიტი როდი გვსჯის ჩვენ წყვდიადით”. (წმ. ირინეოს ლიონელი. ”Против Ересей”. кн. 5. гл. 27). “სხეულის სიკვდილი შედეგია ღვთისგან განშორებისა, რადგან სიცოცხლე არის ის, ვინც თქვა: “მე ვარ ცხოვრება”. (წმ. მაქსიმე აღმსარებელი).
მაგრამ რატომ დაატყდა სიკვდილი მთელ კაცობრიობას? რატომ კვდებიან ადამივით ისინი, ვისაც არ შეუცოდავს ადამთან ერთად? ამაზე გვპასუხობს წმ. ანასტასი სინაელი: “ჩვენ მემკვიდრეები ვართ ადამის წყევისა, მაგრამ იმისთვის კი არ ვისჯებით, რომ ადამთან ერთად დავარღვიეთ საღმრთო მცნება, არამედ იმიტომ, რომ ადამი გახდა რა მოკვდავი ღვთისაგან განშორების გამო, ჩვენ მის მოდგმას, მემკვიდრეობით გადმოგვცა ცოდვისადმი მიდრეკილება. ჩვენ გავხდით მოკვდავნი, რადგანაც დავიბადეთ მოკვდავისაგან. “მოუსმინოთ წმ. გრიგოლ პალამას: “ღმერთს არ უთქვამს ადამისთვის: “იქეც იმათ, რისგანაც შეგქმენი”; არამედ უთხრა:”მიწა ხარ და მიწადვე იქცევი”. მას არ უთქვამს:”მოკვდი იმ დღეს, ოდეს იგემო ამისგან”, არამედ უთხრა: “ოდეს გემო იხილო მოკვდები”, ანუ ამ სიტყვებით მხოლოდ წინასწარ გააფრთხილა, მაგრამ არც ხელი შეუშლია იმისთვის რაც მოხდა, რადგან არ შეეძლო ადამის თავისუფლების ხელყოფა” (PG. 96, 612 a). ასე, რომ სიკვდილი არა ღმერთის სურვილით, არამედ ადამის ურჩობით შემოვიდა კოსმოსში, რადგან ადამმა თავად გაწყვიტა კავშირი სიცოცხლის წყაროსთან, ღმერთი კი თავისი სიყვარულით ყოველთვის აფრთხილებდა მას.
“სიბრძნის ხე თავის თავად კეთილი იყო და მისი ნაყოფიც აგრეთვე იყო კეთილი. რამეთუ ხეში კი არა, არამედ ურჩობაში იყო სიკვდილი. და სიბრძნე მხოლოდ მაშინაა სასარგებლო, როდესაც მას გონივრულად გამოიყენებ” (წმ. თეოფილე ანტიოქიელი). სიბრძნის ხის ნაყოფი მხოლოდ დროებით იყო აკრძალული, რადგან ადამი სულიერად ჯერ ჩვილი იყო, ხოლო ჩვილისთვის ყველანაირი საკვების მიღება როდია სასარგებლო. სიბრძნის ხე სწორედ ადამისთვის იყო ჩანერგილი, მაგრამ მისი ნაყოფი მკვრივი იყო, მაშინ როდესაც ადამს ჯერ მხოლოდ რძის მიღება შეეძლო.
 
ასე, რომ საღმრთო წერილის ენაზე, სიტყვა “სამართლიანობა” ნიშნავს სახიერსა (კეთილს) და სიყვარულით აღსავსეს. ასევე სიტყვა “მართალი”, რომელიც ხშირად გვხვდება ბიბლიაში, იმას კი არ ნიშნავს, რომ კარგ მოსამართლეზეა საუბარი, არამედ კეთილ, კაცთმოყვარე და ღვთისმოყვარე ადამიანზე. ეს ნათლად ჩანს თუნდაც მართალი იოსებ დამწინდველის მაგალითზე: “ხოლო იოსებ ქმარი ამისი მართალი იყო და არა უნდა განმხილება მისი, იზრახა ფარულად განტევება მისი’’ (მათე. 1, 19), ანუ გულმოწყალება გამოიჩინა და არ გაახმაურა მარიამის ფეხმძიმობა, რაც სჯულით ევალებოდა და რასაც მარიამის ჩაქოლვა მოჰყვებოდა. ე. ი. ამ შემთხვევაშიც სიტყვა “მართალი’’ არა იურიდიულად სამართლიანს არამედ მოწყალესა და დიდსულოვანს აღნიშნავს. როდესაც ვამბობთ, რომ ღმერთი სამართლიანია, ის კი არ უნდა ვიგულისხმოთ, რომ ის ობიექტური მოსამართლეა, რომელმაც კარგად იცის თუ როგორ დასაჯოს ადამიანი თავისი ცოდვების სიმძიმის მიხედვით, არამედ პირიქით მის მოწყალებას არა აქვს საზღვარი, ის ყოვლად კეთილი და მოსიყვარულეა, არასოდეს პასუხობს ბოროტებას ბოროტებით, მოგვიტევებს ჩვენ ცოდვებს და ყველა საშუალებას ხმარობს ჩვენი გამოსწორებისა და განკურნებისთვის. ის მუდამ თავისკენ მოგვიწოდებს, რათა მარადიული ნეტარებისთვის მოამზადოს და გაამშვენიეროს ჩვენი სულიერი პორტრეტი.
 
V
 
ჩვენამდე მოაღწია მე-4 საუკუნის ბრწყინვალე ტექსტმა, რომელიც დიდ მეუდაბნოესა და ქრისტიანული ასკეზის დამფუძნებელს წმ. ანტონი დიდს ეკუთვნის:
“ღმერთი კეთილია, უვნებო და უცვლელი. მაგრამ იბადება კითხვა:თუ ჩვენ ვამბობთ, რომ იგი ხარობს კეთილთა შემხედვარე, წყალობს მათ ვინც მას პატივს მიაგებს და ზურგს აქცევს იმათ, ვინც ბოროტია და მრისხანეა ცოდვილთა მიმართ, მაშ როგორღაა ის უვნებო? ამაზე ვპასუხობთ: ღმერთს არც უხარია და არც მრისხანებაში ვარდება, რამეთუ ორივე – სიხარულიცა და მრისხანებაც არის ვნება; ღმერთის განწყობა არც მის თაყვანისმცემელთა მიერ მიგებულ პატივზეა დამოკიდებული, რადგან ამ შემთხვევაში ის სიამოვნების გავლენის ქვეშ მოექცეოდა, ღვთაება კი სიამოვნებას არ განიცდის. ღმერთი კეთილია და მხოლოდ წყალობას იქმს, ის არავის ვნებს და ყოველთვის უცვალებლად ჰგიებს, უცვლელია; ჩვენ კი ადამიანები, როდესაც კეთილები ვართ და ამით ღმერთს ვემსგავსებით, უმალ ერთობაში ვართ მასთან, ხოლო როდესაც ბოროტებას ჩავდივართ, უმალ განვეშორებით მას, რადგან საერთო აღარაფერი გვაქვს მაშინ მასთან. კეთილგონიერი ცხოვრებით ჩვენ ღვთის შვილნი ვხდებით, ხოლო გაბოროტებულნი თავად განვეშორებით და ზურგს ვაქცევთ მას; და არა იმიტომ, რომ ის განრისხდა და მიგვატოვა, არამედ იმიტომ, რომ ჩვენი ცოდვების სიბნელე უშლის ხელს გაბრწყინდეს ღმერთს ჩვენში თავისი ნათელით. ასეთ მდგომარეობაში კი ბნელი ძალები ისადგურებენ ჩვენში. მაგრამ თუ ლოცვითა და მოწყალებით კვლავ მივცემთ საშუალებას საღმრთო მადლს გაფანტოს ცოდვათა ჩვენთა წყვდიადი; ეს იმას როდი ნიშნავს, რომ ამით ღმერთს ვასიამოვნეთ და მისი ჩვენდამი განწყობა შევაცვლევინეთ, არამედ იმას, რომ ამგვარი ქმედებით ჩვენში არსებულ ბოროტებას ვუმკურნალეთ და კვლავ მოვიპოვეთ უნარი, რათა ღვთაებრივი სახიერების გემო გაგვეგო. ასე, რომ იმის თქმა, თითქოს ღმერთი ზურგს აქცევს ცოდვილს, იგივეა, რაც იმის თქმა: ბრმა იმიტომ ვერ ხედავს, რომ მზე მას ემალებაო!”  (“Добротолюбие”. т. I).
 
VI
 
აი, რა ცილი დასწამა ღმერთს სქოლასტიკურმა თეოლოგიამ, რა სიცრუე მიაწერეს მას ავგუსტინემ, ანსელიმმა, თომას აქვინელმა და ყველა მათმა მოწაფემ. ზუსტად ისინი არიან ფუძემდებლები დასავლური ღვთისმეტყველებისა, როგორც კათოლიკურის, ასევე პროტესტანტულის. სწორედ მათ მიუძღვით ბრალი ღმერთის შესახებ დამახინჯებული შეხედულებების გავრცელებაში. ცხადია, ისინი პირდაპირ არ ამტკიცებდნენ, რომ ღმერთი სასტიკი და ვნებებს დაქვემდებარებული არსებაა, მაგრამ თვლიდნენ, რომ იგი მიჯაჭვულია რაღაც უზენაეს ძალაზე – ბრმა და დაუნდობელ საჭიროებაზე, მსგავსად იმ ძალისა, რომელიც მართავდა წარმართულ “ღმერთებს”. ეს აუცილებელი საჭიროება აიძულებს ღმერთს, რომ ბოროტებას ბოროტებითვე უპასუხოს, მას არ შეუძლია დაივიწყოს და აპატიოს მის წინაშე ჩადენილი დანაშაული, თუ ამის სანაცვლოდ გამუდმებულ მსხვერპლშეწირვებს არ მიიღებს, რაც დააცხრობს მის წყენას და დააკმაყოფილებს მის შეურაცხყოფილ ღირსებას. აქ ჩვენ მივადექით მეტად მნიშვნელოვან საკითხს – ელინური წარმართობის პარაზიტულ ზეგავლენას ქრისტიანულ აზროვნებაზე.
სწორედ წარმართული აზროვნება იყო წყარო ყველა მწვალებლობისა, ანუ ღმერთის შესახებ სწავლების დამახინჯებისა. ეს აზროვნება ძალიან ძლიერი იყო აღმოსავლეთში, ყველა ფილოსოფიური და რელიგიური მიმდინარეობების გზაჯვარედინზე. მაგრამ, როგორც საღმრთო წერილში წერია: “სადაცა სჭარბობს ცოდვა, მით უფრო გარდაემატება მადლი”. როდესაც ძლიერდებოდა მწვალებლობები, ასევე ძლიერდებოდა და ყვაოდა ჭეშმარიტი მოძღვრება ღმერთზე. და თუმცა ეს უკანასკნელი ამა სოფლის ძლიერთა მიერ ყოველთვის იდევნებოდა, საბოლოოდ ის მაინც გამარჯვებული გამოდიოდა. დასავლეთში, აღმოსავლეთისაგან განსხვავებით, ელინურმა წარმართულმა აზროვნებამ სრულიად დაუბრკოლებლად შეაღწია, მას იქ აშკარა მწვალებლობის იერი არ მიუღია. მან დასავლეთში ძირითადად ავგუსტინე ჰიპონელის უამრავი ლათინურენოვანი ნაშრომების მეშვეობით შეაღწია. წმიდა იოანე კასიანე რომაელი, რომელიც იმ დროს დასავლეთში მოღვაწეობდა, მიხვდა, თუ რა საშიშროებას შეიცავდა ავგუსტინეს ზოგიერთი სწავლება და შეუპოვრად იბრძოდა ამ შეხედულებათა წინააღმდეგ. ავგუსტინე ლათინურ ენაზე წერდა საკმაოდ დიდი მოცულობის ნაშრომებს, რამაც ეკლესიის სხვა მამებს არ მისცა მათი შესწავლის შესაძლებლობა, მათმა უმეტესობამ აღმოსავლეთში ლათინური უბრალოდ არ იცოდა, ამიტომაც მისი არასწორი შეხედულებები არ იქნა შესწავლილი და დაგმობილი აღმოსავლეთში. ამ გარემოებამ კი განაპირობა ის, რომ მოგვიანებით ავგუსტინეს ნაშრომებმა ძლიერი ზეგავლენა მოახდინა დასავლურ აზროვნებასა და თეოლოგიაზე. დადგა დრო, როდესაც დასავლეთში აღარავინ იცოდა ბერძნული და შესაბამისად, დასავლეთი მოაკლდა კაპადოკიელების, ალექსანდრიელებისა და ანტიოქიელების უდიდეს საღვთისმეტყველო სიბრძნეს. ავგუსტინეს წიგნები აღმოჩნდა დასავლეთში გასაგებ ენაზე დაწერილი ერთადერთი ძველი დროის ნაშრომები. შესაბამისად, დასავლეთმა მიიღო ისეთი ქრისტიანული შეხედულებანი, რომლებიც ხშირ შემთხვევაში, უბრალოდ წარმართული იყო. ყოველივე ამის შედეგად დასავლეთი ჰუმანისტურ, წარმართულ აზროვნებაში ჩაიძირა.
სინამდვილეში, დაპირისპირება მართლმადიდებლობასა და დასავლურ ქრისტეანობას შორის სხვა არაფერია თუ არა გაგრძელება დაპირისპირებისა ისრაელსა და ელადას შორის.
ჩვენ ყოველთვის უნდა გვახსოვდეს, რომ ეკლესიის მამები თავს თვლიდნენ აბრაამის სულიერ შვილებად, რომ ეკლესიას თავი მიაჩნდა ახალ ისრაელად და ღვთის ერად, ხოლო ეკლესიის შვილებს – ნათანაელად ანუ ჭეშმარიტ ისრაიტელებად. და როდესაც აღმოსავლეთის ქრისტეანობა ასეთი ცნობიერებით ცხოვრობდა, დასავლეთი სულ უფრო და უფრო ხდებოდა პირმშო წარმართული, ჰუმანისტური საბერძნეთისა და რომისა.
 
VII
 
რა არის ისრაელისა და წარმართობისა ყველაზე განმასხვავებელი ნიშანი? გთხოვთ ყურადღება მიაპყროთ ამ მნიშვნელოვან საკითხს: განსხვავება მდგომარეობს იმაში, რომ ისრაელს სწამს ღმერთის.
წარმართობას სწამს ქმნილებისა (სამყაროსი). სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ქმნილება წარმართობაში გაღმერთებულია. წარმართებისთვის, ღმერთი და ქმნილება ერთი და იგივეა. ღმერთი უპიროვნებოა და განსახიერებულია მრავალი “ღმერთებით”.
ხოლო ისრაელი (და როდესაც ვამბობთ ისრაელს, ვგულისხმობთ ჭეშმარიტ ისრაელს, აბრაამის სულიერ შვილებს, მათ რომლებიც ინახავენ სარწმუნოებას მოცემულს ღმერთის მიერ თავისი რჩეული ხალხისადმი, და არა მათ ვინც მიატოვა ეს სარწმუნოება. აბრაამის ჭეშმარიტი შვილები არის ეკლესია ქრისტესი, და არა ის ხორციელი შთამომავლები, ებრაელთა ერი) აღიარებს, რომ ღმერთი და მისი ქმნილება არის ორი სრულიად განსხვავებული რამ. ღმერთი არის თვითმყოფადი, პიროვნული, მარადიული, უკვდავი, სიცოცხლე და წყარო სიცოცხლისა. ის თავად არის არსებობა და წყარო ცხოვრებისა. ის არის ერთადერთი ჭეშმარიტი არსებობა. “მე ვარ, რომელი ვარ” გამ. 3:14, ასე განუცხადა თავი უფალმა მოსეს შეუწველი მაყვლიდან. ის არის ერთადერთი რომელიც ჭეშმარიტად არსებობს.
ქმნილებას, ღმერთისგან განსხვავებით, არ გააჩნია თვით-არსებობის უნარი. ის სრულიად დამოკიდებულია ღმერთის ნებაზე. ის არსებობს მხოლოდ იმიტომ რომ ღმერთს სურს რომ ის არსებობდეს. ის არ არის მარადიული. იყო დრო როდესაც ქმნილება არ არსებობდა. ის იყო ნული, ის არაფერი არ იყო. ქმნილებას თავის თავად არ გააჩნია არსებობის ძალა, ის არსებობს ღმერთის ენერგიის წყალობით. თუ ღმერთის ეს სიყვარულით აღსავსე ენერგია ოდესმე შეწყდება, მთელი ქმნილება და ყოველი შექმნილი არსება, გონიერი თუ უგონო, მოაზროვნე თუ აზროვნებას მოკლებული გაქრება არარსებობაში. მაგრამ ჩვენ ვიცით რომ ღმერთის სიყვარული მისი ქმნილებისადმი უსასრულოა. ჩვენ მისგანვე ვიცით, რომ ის არასდროს დაუშვებს რომ ჩვენ ჩავვარდეთ იმ არარსებობაში, რომლიდანაც მოგვიყვანა მან არსებობაში. ეს არის ჩვენი სასოება და ჩვენ ვიცით რომ ღმერთი ყოველთვის ერთგულია თავის დაპირებებში. ჩვენ შექმნილი არსებები, ანგელოზები და ადამიანები, ვცხოვრობთ მარადიულად არა იმიტომ რომ ჩვენში არსებობს მარადიულობის რაღაც ძალა არამედ იმიტომ რომ ასეთია ნება ღმრთისა რომელსაც ჩვენ ვუყვარვართ. ჩვენ ბუნებას არ გააჩნია სიცოცხლისა და არსებობის უმნიშვნელო ენერგიაც; ხოლო რაც კი გაგვაჩნია მთლიანად მომდინარეობს ღვთისაგან, ჩვენი საკუთარი აქ არაფერი არ არის. ჩვენ ვართ მიწის ჭუჭყი, და როდესაც ეს ჩვენ დაგვავიწყდა, ღმერთმა თავისი მოწყალებით დაუშვა რომ დავბრუნებულიყავით იქ საიდანაც წარმოვიშვით, რათა ამით გვესწავლა სიმდაბლე და ზუსტად გვცოდნოდა ჩვენი არარაობა (წმ. იოანე დამასკელი).
ეკლესიის ეს სწავლება, მის მსახურებებშიც ნათლად ჩანს, სადაც უამრავჯერ ვხვდებით, ღმრთისადმი მიმართულ შემდეგ სიტყვებს “მხოლოო უკვდავო” ან “შენ რომელი მხოლოო ხარ უკვდავი” ან “რომელსა მხოლოსა გაქვს უკვდავება”.
ეს არის სარწმუნოება ისრაელისა.
ხოლო რა არის წარმართობა? წარმართობა ღმერთთან შეწყვეტილი ურთიერთობის შედეგია. აურაცხელი ცოდვებისა და სისასტიკის, სულმოკლეობისა და სიცრუის გამო ადამიანს აღარ ძალუძს იხილოს ღვთაებრივი ნათელი, ჰქონდეს ურთიერთობა ცოცხალ ღმერთთან. და შესაბამისად მან ის სამყარო გააღმერთა, რომელსაც ყოველდღე ხედავს. წარმართობას მიაჩნია, რომ ქმნილი სამყარო თვითმყოფადი და უკვდავია, რომ იგი ყოველთვის არსებობდა და იარსებებს. წარმართული ღმერთები, ანუ კერპები ამ სამყაროს ნაწილია, მათ თავად არ შეუქმნიათ სამყარო არაფრისგან, მათ მხოლოდ ფორმა მისცეს უკვე არსებულ მატერიას. მატერია სხვადასხვა ფორმებს ღებულობს, რომლებიც იქმნება და ქრება, მაგრამ თავად მატერია მარადიულია. ადამიანთა სულები, დემონები – აი ნამდვილი ღმერთები წარმართობაში, ისინი თავისთავად უკვდავნი არიან, როგორც მატერია. მაშასადამე წარმართობა ქმნილებას მიაწერს ღვთაებრივ თვისებებს, რო

პოსტის ავტორი: Zukazuka314 თარიღი: Mar 14 2015, 12:28 AM

გორიცაა: მარადიულობა, თვითმყოფობა. ანუ ღმერთი არის ადამიანი, რადგან ის სულიერი არსებაა და მარადიულია თავისი ბუნებით, იგი თვით მატერიასაც აღემატება. ამიტომაა ასეთი ამპარტავნებითა და ნარცისიზმით გამსჭვალული წარმართული ცივილიზაცია, მისი ფილოსოფია და კულტურა. წარმართული რელიგია საკუთარი თავის თაყვანისცემაა აქ ღმერთებს ადამიანური თვისებები აქვთ, ყველა თავისი მანკიერებით. ელინისტური რელიგია ადამიანის თაყვანისცემაა, რომლის მრწამსია ის, რომ კაცობრიობას არ სჭირდება პიროვნული ღმერთი, რადგან თავად ადამიანები არიან ღმერთები. ძველ საბერძნეთში წარმოუდგენელია თავმდაბლობის, როგორც სათნოების აღქმა. “წყენაზე პასუხის არ გაცემა არის მდაბიო და უღირსი ადამიანის, მონის საქციელი” – ამბობს არისტოტელე. ადამიანი, რომელიც დემონმა დაარწმუნა, იმაში რომ მისი სული თავისი ბუნებით უკვდავია, ვერასოდეს შეძლებს იყოს თავმდაბალი, ვერ შეძლებს იწამოს ღმერთი, რადგან ის სრულიად არ სჭირდება, ის ხომ თავის წარმოდგენაში თავად არის ღმერთი. მოციქულთა უშუალო მოწაფეები, პირველი საუკუნეების ეკლესიის მამები, რომელთაც ჰქონდათ უშუალო შეხება წარმართულ მსოფლმხედველობასთან, ესმოდათ, რა ამ უგუნური შეცდომის საშიშროება, ოდითგანვე აფრთხილებნენ ქრისტიანებს: “სწავლება, თითქოს ადამიანის სული თავისი ბუნებით უკვდავია არის დემონის სიცრუე” (წმ. ირინეოს ლიონელი, “სამოციქულო ქადაგების მტკიცებულება”, III, 20. 1). იგივე გაფრთხილებას ვხვდებით წმ. იუსტინე მარტვილთან (“დიალოგი ტრიფონთან” 6. 1-2), თეოფილე ანტიოქიელთან (“ავტოლიკესადმი”, 2. 97), ტატიანესთან, (“წარმართთა მიმართ”, 13) და ა. შ.
“ცდება ის, ვისაც ჰგონია, რომ ადამიანის სული უკვდავია თავისთავად და რადგან იგი არამატერიალურია ამიტომ არ დაისჯება ჩადენილი ცოდვების გამო. გამომდინარე იქიდან, რომ ის, რაც არამატერიალურია იმავდროულად უგრძნობელიცაა, და შესაბამისად ადამიანის სული აღარაფერს საჭიროებს ღმერთისგან” (წმ. იუსტინე ფილოსოფოსი, “დიალოგი ტრიფონთან”, 1).
წარმართობა ჭეშმარიტი ღმერთის უგულებელსყოფაა. ის ამბობს, რომ შექმნილი სამყარო თავადაა ღმერთი, მაგრამ ეს “ღმერთი”, ანუ ბუნება- უპიროვნო, ბრმა ძალაა, რომელიც თვითოეულ წარმართულ ღმერთზე მაღლა დგას და მას საჭიროება, ბერძნულად “ანანგი” ჰქვია. სინამდვილეში ეს ყოვლადძლიერი საჭიროება არის ადამიანური ფანტაზიის ნაყოფი, მათემატიკური საჭიროება, რომელიც საოცარი სიზუსტით მართავს სამყაროს. აი, ეს არის რაციონალიზმის ბატონობა ბუნებაზე. ეს რაციონალური საჭიროება არის კიდევაც წარმართული სამყაროს ნამდვილი უზენაესი, მაგრამ ბრმა ღმერთი. სხვა წარმართული ღმერთები ამ სამყაროს შემადგენელი ნაწილები არიან და უკვდავნი არიან, რადგან უკვდავია თავად ბუნება, რომელიც მათ არსს შეადგენს. ამდაგვარ წარმართულ აზროვნებაში ადამიანს სჯერა, რომ მისი სული თავისთავად, შემოქმედი ღმერთისგან დამოუკიდებლად არის უკვდავი, რადგან ის ნაწილია სამყაროს არსისა, რომელიც წარმართობაში უკვდავად და თვითარსად ითვლება. ასე, რომ ადამიანი თავადაა ღმერთი და ყველაფრის საზომი. მაგრამ ყველაზე უცნაური აქ ის არის, რომ თავად ღმერთებიც არ არიან თავისუფალნი, მათ რაღაც აუცილებელი, გარდაუვალი საჭიროება მართავს; უპიროვნო, ბრმა საჭიროება!
 
VIII
 
სწორედ ეს წარმართული მოსაზრება შეერია ქრისტიანულ სწავლებას სხვადასხვა მწვალებლობათა მეშვეობით. ასე მაგალითად დასავლეთში დაიწყეს ზღვარის გავლება სულსა და მატერიას შორის. ჩათვალეს რა სული თავისთავად უკვდავად, გადაწყვიტეს, რომ ადამიანის არსებობა სიკვდილის შემდეგ არის არა “ძილი ხელთა ღვთისათა”, არამედ სრულფასოვანი არსებობა ადამიანისა, რომელსაც მკვდრეთით აღდგომა ვეღარაფერს შეჰმატებს და ამიტომაც საჭიროება აღდგომის აუცილებლობისა საეჭვო გახდა. შესაბამისად, ქრისტეს აღდგომის დღესასწაული მეორე პლანზე გადადის, რამეთუ მისი მნიშვნელობა დასავლეთში გაუგებარი ხდება ისევე, როგორც გაუგებარი და მიუღებელი იყო პავლე მოციქულის ქადაგება ათინელთათვის ქრისტეს აღდგომის შესახებ.
მაგრამ წარმართული აზროვნების ზეგავლენა, ყველაზე უფრო, ადამიანისა და ღმერთის ურთიერთობის შესახებ სწავლებას დაეტყო. დასავლეთში რელიგიურმა მოაზროვნეებმა დაიწყეს მსჯელობა, იმის შესახებ, რომ თითქოს ღმერთი ექვემდებარება რაღაც საჭიროებას, რაციონალურ საჭიროებას. ამ საჭიროების კონტექსტში, სავსებით ლოგიკური ხდება იურიდიული კონცეფცია ღმერთის სამართლიანობის შესახებ. კერძოდ ის, რომ ღმერთს საჭიროებამ აიძულა დაესაჯა ადამიანი ურჩობისთვის. მან ვერ შეძლო პატიება რადგან ზემდგომი საჭიროება შურისძიებას მოითხოვდა. სიკეთითა და სიყვარულით აღსავსე ღმერთი ვერ გამოხატავს ამ თვისებებს, რადგან იძულებულია რომის სამართლის მიხედვით აღასრულოს მართლმსაჯულება და საკუთარი თავის, სიყვარულის წინააღმდეგ მიდის. ერთადერთი რაც მას შეუძლია ადამიანებისთვის გააკეთოს, არის ის, რომ დასაჯოს სიკვდილით საკუთარე ძე ადამიანთა მაგივრად, და ამით ეს იურიდიულად აუცილებელი საჭიროება დააკმაყოფილოს. თავად ღმერთს არ ძალუძს უშუალოდ შევიდეს კონტაქტში ისეთ მდაბიო არსებასთან, როგორიც ადამიანია. ამ თემაზე კამათი ჯერ კიდევ ავგუსტინეს დროს დაიწყო, რომელიც წერდა, რომ მოსეს ღმერთი კი არა, ანგელოზი ელაპარაკებოდაო. ღმერთისა და ადამიანის ურთიერთობის შესახებ სრულიად საწინააღმდეგო სწავლება იყო აღმოსავლეთში, ამის დასტურია კაპადოკიელი მამების საღვთისმეტყველო ნაშრომები, თუნდაც წმ. გრიგოლ ნოსელის “მოსეს ცხოვრება” და სხვა.
 
IX
 
ასეთი ტრიუმფალური გამარჯვებები მოიპოვა წარმართულმა აზროვნებამ სხვადასხვა მიმართულებით. და აი, ორიგენეც, როგორც ჭეშმარიტი ელინისტი მიდის იგივე დასკვნამდე: ღმერთი საჭიროების გამო გვევლინება, როგორც მსაჯული. ის იძულებულია დასაჯოს, შური იძიოს, გააგზავნოს ადამიანები ჯოჯოხეთში, რომელიც ამ მიზეზით მანვე შექმნა, რომ ჯოჯოხეთი არის სასჯელი, რომელსაც მოითხოვს სამართლიანობა. ხოლო ეს სამართლიანობა არის მოთხოვნა იმ აუცილებელი საჭიროებისა, რომელსაც ვალდებულია დაემორჩილოს ღმერთი. არსებობს უზენაესი ძალა, საჭიროება, რომელიც არ აძლევს ღმერთს უფლებას უპირობოდ უყვარდეს ადამიანი. მაგრამ ორიგენე ქრისტიანი იყო, მან კარგად იცოდა, რომ ღმერთი სავსეა სიყვარულით. მაშ, როგორღა შეიძლება იმ აზრის შეგუება, რომ მოსიყვარულე ღმერთი მარადიულად სჯის ადამიანებს ჯოჯოხეთში? თუ ღმერთი არის შემქმნელი ჯოჯოხეთისა, მაშინ ჯოჯოხეთის ტანჯვას უსათუოდ ექნება დასასრული, წინააღმდეგ შემთხვევაში ღმერთი არ ყოფილა კეთილი და მოსიყვარულე. ეს იურიდიული წარმოდგენა ღმერთის შესახებ, როგორც მასზე ზემდგომი ძალის ინსტრუმენტისა, საჭიროების ხელში, თავის ლოგიკურ გამოსავალს პოულობს სწავლებაში აპოკატასტისის შესახებ, ანუ მოსაზრებაში, რომ ჯოჯოხეთი განადგურდება და ყველა პირვანდელ მდგომარეობას დაუბრუნდება. წინააღმდეგ შემთხვევაში კი უნდა ვაღიაროთ, რომ ღმერთი სასტიკია.
წარმართულ-ელინისტური აზროვნება ვერანაირად ვერ ჩასწვდა იმ აზრს, რომ ღმერთი არ არის ჯოჯოხეთის არსებობის მიზეზი, არამედ მის მიერ შექმნილი გონიერი არსებები, ადამიანები არიან მისი არსებობის მიზეზნი. ასევე ვერ მიიღო მან სწავლება ადამიანის, როგორც თავისუფალი არსების შესახებ, რადგან თუ ღმერთი თავად არ არის თავისუფალი, დამოკიდებულია გარკვეულ საჭიროებებზე, მაშინ რანაირად შეეძლო მას თავისუფლება ებოძებინა თავისი ქმნილებისთვის, რადგანაც თავისუფლება ღმერთს ამსგავსებს თავისუფალ ქმნილებებს. წარმართებისთვის წარმოუდგენელი იყო, როგორ შეეძლო ქმნილებას ეთქვა – “არა” ყოვლისშემძლე ღმერთისთვის. თუ ღმერთი მართლაც ყოვლისშემძლეა, მის ქმნილებას არ შეუძლია წინ აღუდგეს მის ნებას. შესაბამისად თუკი ღმერთმა ადამიანებს თავისი მადლი, საღმრთო ენერგიები უბოძა, ადამიანებს არ შეუძლიათ მასზე უარის თქმა. წინააღმდეგ შემთხვევაში ღმერთი არ არის ყოვლისშემძლე. თუკი დაუშვებთ, რომ ღმერთი ყოვლისშემძლეა, მაშინ მისი მადლიც შეუქცევადი უნდა იყოს და ადამიანებს არ უნდა შეეძლოთ უარი თქვან მასზე. ის ადამიანები კი რომელთაც არა აქვთ იგი, არა აქვთ იმიტომ, რომ ღმერთმა არ მისცათ მათ. ხოლო მადლის დაკარგვა ანუ ჯოჯოხეთი, მარადიული სიკვდილი მთლიანად ღმერთზეა დამოკიდებული. ეს ღმერთი სჯის ადამიანებს, რომელიც მათ მადლის გარეშე ტოვებს. ამრიგად ღმერთია დასჯილთა მარადიული სიკვდილის მიზეზი. სასჯელი კი ღმერთის მოქმედების, მისი მართლმსაჯულების შედეგია. საბოლოო ჯამში ორიგენე თვლიდა, რომ იმისათვის, რათა ქრისტიანები დავრჩეთ, რომ გვწამდეს ღმერთის სახიერება, უნდა ვირწმუნოთ ჯოჯოხეთის, როგორც დროებითი დისციპლინარული სასჯელის შესახებ. რომ ის დასრულდება, მიუხედავად იმისა, რომ საღმრთო წერილი საპირისპიროს ამბობს ამის შესახებ. ასეთია ერთადერთი ლოგიკური გამოსავალი წარმართული ზეგავლენის მქონე აზროვნებიდან: რადგანაც ღმერთია ჯოჯოხეთის მიზეზი, ჯოჯოხეთი უნდა გაქრეს, სხვაგვარად ღმერთი ბოროტი გამოდის.
 
X
 
ორიგენეს და სხვა თეოლოგ-რაციონალისტებს არ შეეძლოთ იმის გაგება, რომ ღვთის მადლის მიღება თუ უარყოფა, მთლიანად გონიერ ქმნილებებზეა დამოკიდებული; რომ ღმერთი, როგორც მზე, ერთნაირად მოჰფენს ნათელს კეთილთაც და ბოროტთაც, ხოლო მის გონიერ ქმნილებებს აქვთ მინიჭებული თავისუფლება, რომ მიიღონ ან უარყონ მისი მადლი და წყალობა, და რომ ღმერთი თავისი სიყვარულიდან გამომდინარე არ აიძულებს ადამიანებს, რომ საკუთარი ნების საწინააღმდეგოდ მიიღონ იგი.  პირიქით, ღმერთი პატივს სცემს მათ არჩევანს. ის არ აკლებს, ამ არჩევანის გამო, თავის სიყვარულსა და წყალობას, მაგრამ თავად ადამიანთა დამოკიდებულება ღვთის უშრეტი მადლისა და სიყვარულის მიმართ განსაზღვრავს სწორედ სხვაობას სამოთხესა და ჯოჯოხეთს შორის. ვისაც ღმერთი უყვარს განიხარებს მასთან ყოფნით, ვისაც არც ღმერთი უყვარს და არც ადამიანი, უკიდურესად უბედურია, რადგან იძულებულია იმის თანდასწრებით იცხოვროს მარადისობაში ვინც სძულს და ვისაც ვერსად დაემალება, რამეთუ ღმერთი ყველგან მყოფობს.
სამოთხე თუ ჯოჯოხეთი? – ეს იმაზეა დამოკიდებული, თუ როგორ მივიღებთ, როგორ დავხვდებით ღმერთის სიყვარულს; სიყვარულითვე უპასუხებთ მას თუ სიძულვილით. სწორედ ეს არის ის კრიტიკული და განმსაზღვრელი სხვაობა და არჩევანიც მთლიანად ჩვენს თავისუფლებაზეა დამოკიდებული. ამ არჩევანს არ განსაზღვრავს არც მატერიალური და არც ფსიქოლოგიური ფაქტორები, უფრო მეტიც თვით ზნეობრივი მდგომარეობა ანუ ცოდვათა რაოდენობაც არ არის ამ შემთხვევაში გადამწყვეტი. მთავარია ჩვენი გულის განწყობა ანუ როგორ ვუყურებთ ამ ცოდვებს (როგორც ეს მეზვერისა და ფარისევლის იგავში ანდა ორი ჯვარცმული ავაზაკის შემთხვევაშია აღწერილი). ეს არჩევანი, ეს თავისუფლება, ეს შინაგანი დამოკიდებულება ჩვენი შემოქმედისადმი არის სწორედ დაფარული ბირთვი ჩვენი მარადიული პიროვნებისა, ჩვენი მთავარი და ყველაზე სიღრმისეული თვისება. ეს არის ის რაც ჩვენს შინაგან პორტრეტს ქმნის მარადისობაში  – ნათელს ან ბნელს, მოსიყვარულეს თუ მოძულეს.
არა, ძმებო! ჩვენდა სავალალოდ, სამოთხე ან ჯოჯოხეთი ღმერთზე არ არის დამოკიდებული. ეს რომ ღმერთზე იყოს დამოკიდებული, მაშინ არც აღარაფერი გვექნებოდა სანერვიულო, რადგან როგორღა შეგვეშინდებოდა იმისი, ვინც თავად არის სიყვარული? ეს ღმერთზე კი არა, ჩვენზეა დამოკიდებული და სწორედ ამაშია მთელი ჩვენი ტრაგედია. ღმერთის სურვილია, რომ მისი გონიერი ქმნილება, რომელიც თავის ხატად და მსგავსად შექმნა, მარადიულად თავისუფალი იყოს. ის პატივს სცემს ჩვენ თავისუფლებას და სწორედ ესაა მისი სიყვარულის გამოვლინება ჩვენდამი, რადგან არ არსებობს სიყვარული პატივისცემის გარეშე. და ჩვენ ყოველთვის თავისუფალნი ვიქნებით, ანუ ისეთები, როგორც თავად გადავწყვიტავთ და ამაოდ ვაბრალებთ ჩვენს პრობლემებს ღმერთს. ვიქნებით ისეთები, როგორც მოვისურვებთ  – მეგობრები ან მტრები ღვთისა. “ვინც შემოქმედს აყვედრის, რომ ბუნებით უცოდველები არ შეგვქმნა, ის სხვას არაფერს ამბობს ამით, გარდა იმისა, რომ უგუნური ქმნილება გონიერს ჯობიაო” (წმ. ბასილი დიდი. “Творения”. Т. II. стр 156). მრავალი ცვლილება ხდება ადამიანში მთელი ცხოვრების მანძილზე, მის ხასიათში, შეხედულებებში, განწყობებში, მაგრამ ეს ცვლილებები დროებითია. მხოლოდ ჩვენი სიღრმისეული არსი, ჩვენი შინაგანი პორტრეტია მარადიული. ამიტომაა, რომ სამოთხეც და ჯოჯოხეთიც მარადიულია და არასოდეს შეიცვლება ან დაირღვევა, ისევე როგორც არ შეიცვლება გარდაცვალების მომენტისთვის საბოლოოდ ჩამოყალიბებული ჩვენი სიღრმისეული არსი. ყველაფერი გაქრება სიკვდილის შემდეგ, მხოლოდ ჩვენი ნამდვილი სახე დარჩება ჩვენთან ერთად, როდესაც საფლავში მივიძინებთ, და ის იქნება ჩვენი ჭეშმარიტი პორტრეტი საყოველთაო მკვდრეთით აღდგომის ჟამს! ის მარადიულია!
 
XI
 
წმ. იოანე კიბისაღმწერელი წერს: “ჩვენს დაცემამდე, დემონები გვარწმუნებენ, რომ ღმერთი ადამიანთა გულმოწყალე მეგობარია; მაგრამ როდესაც ვცოდავთ, ამის შემდეგ გვეუბნებიან, რომ ღმერთი დაუნდობელია და არ გვაპატიებს”. აი, მზაკვრული ტყუილი ბოროტი ძალისა, რომელიც ყველანაირად ცდილობს დაგვაჯეროს, რომ ჩვენი გასაჭირის სათავე ღმერთის გუნება-განწყობაა, რომელიც ან დაგვსჯის ან შეგვინდობს. დემონის სურვილია, ჯერ ცოდვა ჩაგვადენინოს, შემდეგ კი სასოწარკვეთილებს, ყოველგვარი იმედი დაგვაკარგინოს მანკიერებიდან განთავისუფლებისა. ამიტომაც იგი ხან ულმობელად წარმოგვიდგენს ღმერთს, ხან კი ყველაფრის მპატიებლად. თვით ქრისტიანების უმრავლესობაც ამ ხაფანგშია გაბმული, ისინი ღმერთს აკისრებენ მთელ პასუხისმგებლობას ყველა ჩვენი პრობლემებისთვის. არადა ცოდვაა ის კედელი, რომელიც მსწრაფლ აღიმართება ადამიანსა და ღმერთს შორის, ის ამსხვრევს ჩვენს სულიერ მთლიანობას. ცოდვის გზა არის გეზი, რომელიც ღმერთს გვაშორებს, ის გვაბრმავებს სულიერად და გვართმევს უნარს, რომ ვიხილოთ ღვთაებრივი ნათელი. ხიფათი ღმერთისგან კი არა თავად ჩვენგან მოდის და ჩვენივე დეგრადაციას იწვევს.
 
XII
 
მაგრამ წმ. წერილი განა თავად არ საუბრობს ღვთის რისხვაზე? განა არ ვკითხულობთ ბიბლიაში, რომ იგი დაგვსჯის ან შეგვიწყალებს? ამაზე თავად საღვთო წერილი გვპასუხობს: “არა ესენი გიყვნაა შენ დატევებამან ჩემმან?… გასწავლენ შენ განდგომილებამან  შენმან და  უკეთურებამან  შენმან გამხილენ შენ, და სცან და იხილე, ვითარმედ  მწარე არს  შენდა დატევებაჲ ჩემი – იტყვის უფალი” (იერემია 2:17-19).
საღმრთო წერილი იმ ენაზეა დაწერილი, რომელიც ჩვენთვისაა გასაგები. დაცემული კაცობრიობა კი მას პირდაპირ გებულობს. წმ. გრიგოლ ღვთისმეტყველი გვასწავლის, რომ: “გამომდინარე ჩვენი აღქმიდან, ღვთაებრივსაც ჩვენ ვარქმევთ სახელებს, რომლებსაც თავად ჩვენი გონებით ვიგონებთ” (სიტყვა 31).  “საღმთო წერილი ხშირად იყენებს განსაზღვრებებს, რომლებიც არაპირდაპირი მნიშვნელობით უნდა გავიგოთ. ამას მხოლოდ გონიერნი სწვდებიან (წმ. ისააკ ასური, სიტყვა 4). “როდესაც ღმერთს რაიმე უხეშს, ხორციელს მიაწერენ ეს სიმბოლურადაა (სახისმეტყველებით) ნათქვამი.  ყველაფერი, რაც ღმერთზე ჩვეულებრივადაა ნათქვამი, თავის თავში დაფარულ აზრს გულისხმობს, და ჩვენთვის გასაგები ენით გვასწავლის იმას, რაც ამაღლებულია ჩვენზე” (წმ. იოანე დამასკელი “ზუსტი გარდამოცემა მართლმადიდებელი სარწმუნოებისა”. წიგნი 1. ნაწილი 11. “რაოდენიცა ღმრთისთვის ხორციელად ითქუმიან”.).
 
XIII
 
რაც, შეეხება იმ განსაცდელს და მწუხარებას, რომელსაც ღმერთი ადამიანებზე უშვებს და რომელსაც ხანდახან სასჯელის სახეც აქვს ხოლმე, მათი მიზანი მხოლოდ გამოსწორებაა კაცთა მიერ დაშვებული ზნეობრივი შეცდომებისა, მათი დანიშნულება ადამიანის გამოფხიზლება და სიკეთისკენ მობრუნებაა. ეგება რაღაც ამ სიცოცხლეშივე გამოასწოროს ადამიანმა, თორემ საყოველთაო მკვდრეთით აღდგომის შემდეგ აღარაფერი შეიცვლება ჩვენს მარადიულ პიროვნებაში. მარადისობა და უხრწნელობა უცვალებელნი არიან. მიმართულება, რომელიც კაცმა ამქვეყნად აირჩია უსასრულოდ გაგრძელდება ყოველგვარი ვექტორის შეცვლის გარეშე. “და იქნება ახალი ცა და ახალი ქვეყანა” (აპოკალიფსი) და ამ ახალ კოსმოსში აღარ იქნება არანაირი ცვლილება. ღვთის შეგონებას თითქოს სასჯელის სახე აქვს ამ ცხოვრებაში, მაგრამ თუ ჩვენ ჯოჯოხეთს ღვთის მარადიულ სასჯელად წარმოვიდგენთ, მაშინ ისიც უნდა ვაღიაროთ, რომ ღმერთი უსასრულოდ დაუნდობელი და ბოროტი არსება ყოფილა. ამ საკითხს ეხება წმ. ისააკ ასური: “ის, ვინც გამოსწორებისა და გაჯანსაღების მიზნით შეაგონებს, ამას სიყვარულით აკეთებს; ის კი ვინც შურისგებას ესწრაფის, მასში არ არის სიყვარული. ღმერთი მხოლოდ სიყვარულით შეაგონებს და არა სამაგიეროს გადახდისთვის (ნუ იყოფინ ესე); პირიქით, მისი მიზანი ადამიანის, ღვთის მსგავსი არსების განკურნებაა, და ამიტომაც წყენას კი არ ინახავს და იმახსოვრებს, რათა მარადისობაში იძიოს შური, არამედ მსწრაფლ მოუვლენს აქვე განსაცდელს, საკურნებელად და დაცემისგან აღსადგენად. სიყვარულის ეს მეთოდი არის სწორედ საღმრთო სამართლიანობის გამოვლინება, რამეთუ არასოდეს გადაიხრება შურისძიების ვნებისკენ. ღმერთს ემსგავსება ყველა ის მართალი და ბრძენი აღმზრდელი, ვინც დანაშაულის ჩადენის გამო კი არ იძიებს შურს, თავისი სასჯელით, არამედ მოწაფის გამოსწორებისა და სხვათა დაფიქრებისთვის” (სიტყვა 85).
ამრიგად, ნათელია, რომ ღმერთი სჯის მანამდე, სანამ არსებობს გამოსწორების იმედი. საყოველთაო მკვდრეთით აღდგომის შემდეგ არ შეიძლება იყოს რაიმე საუბარი ღვთის სასჯელის შესახებ. ჯოჯოხეთი ღმერთის სასჯელი კი არა ადამიანის თვითდასჯაა. “ღმერთი კი არ არის ჯოჯოხეთის ტანჯვათა მიზეზი, არამედ თავად ჩვენ ვშობთ მას ჩვენში” (წმ. ბასილი დიდი).
 
XIV
 
შესაძლოა არ დაგვეთანხმონ და მრავალი ციტატა მოიყვანონ საღმრთო წერილიდან და წმ. მამებიდან, სადაც ღმერთზე საუბარია, როგორც უმაღლეს მსაჯულზე, რომელიც საშინელ სამსჯავროზე დააჯილდოვებს მათ, ვინც მისი მორჩილი იყო და დასჯის იმათ, ვინც ეურჩებოდა. როგორ უნდა გავიგოთ ეს სამსჯავრო, თუკი ღვთის სიტყვა არა ადამიანური, არამედ ღვთაებრივი მნიშვნელობით არის ჩასაწვდომი?
ღმერთი ჭეშმარიტებაა და ნათელი. და ღვთის სამსჯავრო სხვა არაფერია, თუ არა ჩვენი შეხება ნათელთან და ჭეშმარიტებასთან. საყოველთაო სამსჯავროს დღეს ყველანი განშიშვლებულნი წარვსდგებით ამ ყოვლისგანმსჭვალავი ნათელის წინაშე. “წიგნები” გადაიშლება. რა “წიგნები”? – ჩვენი გულები! ჩვენი გულები გადაიშლება ამ ყველგანშეღწევადი სინათლის მიერ, და ყველაფერი მათში დამალულ-დამარხული გამოაშკარავდება. თუკი გულში ღვთის სიყვარული იყო, ეს გული განიხარებს საღმრთო ნათელის ხილვისას. ხოლო, თუ პირიქით მასში ღვთის სიძულვილი იყო, მაშინ ასეთი ადამიანი ბუნებრივია დაიტანჯება, შეეხება რა თავისი გადახსნილი გულით ჭეშმარიტების გამჭოლ ნათელს, რომელსაც ის მთელი ცხოვრება უგულებელყოფდა და ზურგს აქცევდა.
როგორი იქნება მარადიული ხვედრი ამა თუ იმ ადამიანისა, ღმერთის გადაწყვეტილებაზე კი არ იქნება დამოკიდებული, არამედ იმაზე, თუ ვისი გული რითი იყო აღსავსე. რასაც მთელი ცხოვრება გულით ვატარებდით, სრულიად გამჭვირვალე იქნება სამსჯავროს დღეს. და თუკი მაინც ჯილდოს ან სასჯელს დავარქმევთ ამას, – ისინი ღვთისგან კი არა, არმედ სიყვარულისგან ანდა სიძულვილისგან იშვებიან, რომლებიც ბატონობდნენ ჩვენს გულებში.
სიყვარულს ნეტარება ეგების, სიძულვილს – სასოწარკვეთა, მწუხარება, ურვა, ტკივილი, გაბოროტება, შეშფოთება, დაბნეულობა, სიბნელე და სხვა შინაგანი განცდები, რომლებიც შეადგენენ კიდევაც ჯოჯოხეთს.
სინათლე ჭეშმარიტებისა, ძალა ღვთისა, მადლი მისი, რომლებიც გარდამოვლენ სამსჯავროს დღეს ადამიანებზე, ყველასათვის ერთნაირი იქნებიან, არ იქნება არანაირი სხვაობა. სხვაობა თავად ამ მადლის მიმღებთა გულებში იქნება. მზე ერთნაირად ანათებს ჯანმრთელი და სნეული თვალებისთვის. ჯანმრთელ თვალებს უხარიათ სინათლე და ამიტომაც მკაფიოდ ხედავენ მათ ირგვლივ არსებულ სილამაზეს. სნეული თვალები კი ამ დროს ტკივილს განიცდიან, იტანჯებიან და ცდილობენ დაემალონ იმავე სინათლეს, რომელსაც ესოდენი ბედნიერება მოაქვს იმათთვის, ვისაც ჯანსაღი თვალები აქვს.
მაგრამ ვაი, რომ ამ დიდ დღეს შეუძლებელი იქნება ღვთის ნათელისგან დამალვა! ეს მხოლოდ ამქვეყნიური ცხოვრების დროს იყო შესაძლებელი. საყოველთაო მკვდრეთით აღდგომის ჟამს, ახალი ქმნილების  – ახალი ცისა და ქვეყანის, ახალი ადამიანის გამოჩინების ჟამს, ღმერთი ყველგან და ყველაფერში იქნება და თავისი სიყვარულითა და სინათლით ყველაფერს მოიცავს.  ღვთის სიყვარული ყოველივეს დაფარავს ღვთაებრივი ცეცხლით, რომელიც ვითარცა მდინარე გადმოედინება საღმრთო საკურთხეველიდან და მთელს სასუფეველს მორწყავს. მაგრამ ეს სიყვარულის მდინარე, მათთვის ვისაც გული ღვთისა და ადამიანის სიძულვილით ჰქონდა აღსავსე, შემწველი და მტანჯველი იქნება.
“რამეთუ ღმერთი ჩვენი ცეცხლ განმლეველ არს” (ებრ. 12, 29). ცეცხლი, რომელიც განწმენდს ოქროს და კეთილშობილი მეტალები მასში გამოწვით, ვითარცა მზე ბრწყინავენ, დარჩენილი წიდა კი შავი კვამლით ბოლავს. და ყველაფერი ეს, ერთ, – სიყვარულის ცეცხლში ხდება. მასში ზოგნი ბრწყინავენ ვითარცა მნათობნი, ზოგნი კი თიხასავით გამოიწვებიან და ქვავდებიან მხოლოდ.
სხვაობის მიზეზი კი თავად ადამიანშია და არა ღმერთში. ის ჩვენი თავისუფალი არჩევანითაა განპირობებული, რომელსაც ღმერ-თი პატივს სცემს. ღვთის სასჯავრო კი ადამიანის ჭეშმარიტი არსის გამოაშკარავება და გამომზეურებაა!
 
XV
 
წმ. მაკარი ეგვიპტელი წერს: “ისევე, როგორც სიბნელისა და ცოდვის მეუფებაა დამალული სულში საყოველთაო მკვდრეთით აღდგომის დღემდე, როდესაც ცოდვილთა სხე-ულები ასევე იმ სიბნელით შეიმოსება, რომელიც ახლა სულის სიღრმეშია დაფარული, ასევე მეუფება სინათლისა, ქრისტე, რომელიც ეხლა საიდუმლოდ განანათლებს სულს და სუფევს წმინდანთა გულებში, თუმცა დამალულია კაცთა თვალთაგან მკვდრეთით აღდგომის დღემდე; სხეულებსაც შემოსავს და გააბრწყინებს საუფლო ნათლით, რომელიც ჯერ კიდევ მისი ამქვეყნიური ცხოვ-რებიდან მოყოლებული დაფარული იყო ადამიანის სულში. ასე, რომ სხეულიც იმეფებს სულთან ერთად, რომელიც უკვე აღდგომამდე განისვენებს და მარადიული სინათლითაა გასხივოსნებული ცათა სასუფეველში” (ჰომილია 2).
ღირსი სვიმეონ ახალი ღვთისმეტყველი კი გვასწავლის, რომ მარადისობაში ის კი არ ჩაეთვლება დამსახურებად ადამიანს, რასაც ამქვეყნად იქმოდა, არამედ ის თუ, რამდენად მიემსგავსა მისი პიროვნება უფალსა ჩვენსა იესო ქრისტეს. “მომავალ ცხოვრებაში ქრისტიანი იმის მიხედვით კი არ განიცდება, თუ რამდენად განეშორა ამ სოფელს ან დაარიგა თუ არა თავისი ქონება, იცავდა თუ არა მარხვას, რამდენ ხანს ილოცვიდა თუ მღვიძარებდა, ანდა რამდენ სიკეთეს აკეთებდა; არამედ იმის მიხედვით, თუ როგორია მისი მსგავსება ქრისტესთან. როგორც შვილს ადარებენ მამას, ასევე ჩვენც, წარვსდგებით რა ქრისტეს წინაშე, თავადვე წარმოვაჩენთ ჩვენს მომავალს მისი მსგავსებით თუ არამსგავსებით” (წმ. სვიმეონ ახალი ღვთისმეტყველი. სიტყვა 2).
 
XVI
 
“ღვთაებრივი სიკეთე ყველას თანაბრად მიენიჭება, მაგრამ საღმრთო ცეცხლის ანუ ღვთის სიტყვის მიღებისას ზოგნი სანთელივით დარბილდებიან, ზოგნი კი ვითარცა თიხა, ცეცხლის შეხებისთანავე ქვავდებიან. თუ არ გვინდა ამ ცეცხლის ანუ ჭეშმარიტების მიღება, უფალი არ გვაიძულებს, არამედ მზესავით გვიგზავნის თავის სხივებს და მთელ სამყაროს ანათებს, და ის, ვისაც ამ სინათლის დანახვა სურს ხედავს კიდეც მას. ღმერთმა თავისი უქმნელი ნათლის დასანახად სულიერი თვალნი ანუ რწმენა მოგვმადლა. და ისინი, ვისაც სარწმუნოებით განათლება სურს და მოუკლებლად იღწვის ამ ასპარეზზე, ღმერთიც მეტ ცოდნას, ძალასა და მოშურნეობას აძლევს” (წმ. პეტრე დამასკელი “ფილოკალია”. ტ. 3).
 
XVII
 
საშინელი სამსჯავროს ხატზე ჩვენ ვხედავთ საყდარზე მჯდომარე უფალს, იესო ქრისტეს. მის მარჯვნივ მისი მეგობრები არიან, ნეტარი მამები და დედები, რომლებმაც მისი სიყვარულით იცხოვრეს. მარცხნივ ისინი დგანან, ვინც მთელი ცხოვრება მის სიძულვილში გალია, თუმცაღა გარეგნულად ღვთისმოშიში და სათნო იერი ჰქონდა. და იქვე, ამ ორ სამყოფელს შორის ვხედავთ ქრისტეს საყდრიდან გამომავალ ცეცხლის ნაკადს, რომელიც თითქოს ჩვენსკენ მოდის და გვიახლოვდება. რა ცეცხლის მდინარეა ეს? წამების იარაღია თუ შურისმაძიებლის რისხვაა ჩვენს თავზე მომავალი, რომელიც ღვთისგან მოედინება და მისი მტრების დასასჯელადაა მოვლენილი?
არა, არაფერი მსგავსი. ეს ის მდინარეა, რომელიც ედემიდან გამოდიოდა და მთელ სამოთხეს რწყავდა. ეს ღვთის მადლის მდინარეა, რომელიც მის მეგობრებს, წმინდანებს განანათლებს დასაბამიდან სოფლისა. ერთი სიტყვით, ეს ღვთის სიყვარულის გარდამოღვრაა მის ქმნილებაზე.
სიყვარული ცეცხლია. ეს იმან იცის, ვისაც უყვარს. ღმერთი სიყვარულია და იმავდროულად ცეცხლია. და ეს ცეცხლი დასწვავს ყველას ვისშიც არ არის ბუნება ცეცხლისა და ბრწყინვალე ნათლით აანთებს ყველა იმას, ვისშიც არის ეს ცეცხლი, თუნდაც მცირეოდენი. “რამეთუ ღმერთი ჩვენი ცეცხლ განმლეველ არს” (ებრ. 12, 29).
ღმერთი არაერთხელ ეცხადებოდა მის რჩეულებს ცეცხლის სახით: აბრაამს, მოსეს ცეცხლმოკიდებულ მაყვლოვანში, ისრაელის ერს, როდესაც მას უდაბნოში მიუძღოდა და გზას ცეცხლოვანი სვეტით უნათებდა და მაშინაც, როდესაც ცეცხლი აწვიმა სინას მთის მწვერვალს. იგი ცეცხლოვანი სახით წარსდგა ფერისცვალების დროს თაბორის მთაზე, და თქვა: “ცეცხლისა მოვედ მოფენად ქვეყანასა ზედა”(ლუკა 12, 49), ანუ სიყვარულისა, როგორც წმ. იოანე კიბისაღმწერელი ამბობს:” სიყვარული – წყაროა ცეცხლისა”.
რწმენა ასევე ცეცხლია, რომელიც ათბობს კაცის გულს. სული წმიდა მოციქულებზე ცეცხლის ენების სახით გარდამოვიდა. ქრისტე რწმენას ანთებულ სანთელს ადარებს და იოანე ნათლისმცემელიც ამბობს, რომ ქრისტე ნათელს სცემს “სულითა წმიდითა და ცეცხლითა”(მთ. 3, 11) და მისი ორი მოწაფეც იტყვის:”ანუ არა გულნი ჩვენნი განხურვებულ იყვნეს ჩვენ შორის, ვითარ იგი მეტყოდა გზასა ზედა?”(ლკ. 24, 32). ცეცხლის დამახასიათებელი თვისება სიმხურვალეა, ამიტომაც ვსაუბროთ “მხურვალე რწმენაზე”, ანდა “სარწმუნოება განატფობს”. როგორც რწმენის თვისება სიმხურვალეა, ასევე ურწმუნოების აუცილებელი თვისება გაცივებაა.
“გინდათ, რომ იცოდეთ, როგორ შეიძლება მორწმუნე და ურწმუნო ადამიანის გარჩევა? თუკი თქვენ გრძნობთ სითბოს, რომელიც მისი მზერიდან, სიტყვებიდან, საქციელიდან გამოსჭვივის,  – დარწმუნებული იყავით, რომ მის გულში რწმენა ღვივის. თუკი თქვენ სიცივეს გრძნობთ, რომელიც ადამიანის შიგნიდან მოდის, ეს ნიშნავს, რომ მას რწმენა არა აქვს, რასაც არ უნდა ამბობდეს. ის შეიძლება მუხლებზე ეცემოდეს, მორჩილად იდრეკდეს თავს, მწყაზარი ხმით წარმოსთქვამდეს ზნეობრივ სწავლებებს, მაგრამ ამ ყველაფრისაგან შესაძლოა ისეთი სიცივე იგრძნოთ, რომ მთლიანად გაიყინოს, რაღაც თქვენს შიგნით” (ფოტი კონტოგლუ).
“სამოთხე სიყვარულია ღვთისა, სადაც ყველა ნეტარებაა თავმოყრილი და ხე ცხოვრებისა აგრეთვე სიყვარულია ღვთისა” (წმ. ისააკ ასური, სიტყვა 82).
“თავს ნუ მოიტყუებთ, – ამბობს ღირსი სვიმეონ ახალი ღვთისმეტყველი, – ღმერთი ცეცხლია, და როდესაც ის განკაცდა, ცეცხლი გარდამოავლინა დედამიწაზე. ამ ცეცხლს ვერავინ დაემალება, ის ყველგან აღწევს და თავისი კაცთმოყვარებითა და ჩვენდამი კეთილგანწყობის გამო, ეძიებს ადამიანებში იმ ნივთიერებას (მსგავსებას მისდამი და ჩვენს სურვილს), რომლითაც შემოვალს ჩვენში და მსწრაფლ აალდება, რათა დიად ხანძრად გადაიქცეს და ზეცამდე აამაღლოს ისინი, ვისშიც ის დაენთება. ეს ცეცხლი ჯერ განწმენდს ადამიანს ცოდვებისა და ვნებების ბიწისაგან, და შემდგომ ჩვენს საზრდელად, სასმელად, სინათლედ და სიხარულად იქცევა, რათა ჩვენც განგვანათლოს იმ ღვთაებრივი ნათლით, რომელსაც ვეზიარებით.”(სიტყვა 78).
ღმერთი მოსიყვარულე ცეცხლია, მას ყველანი თანაბრად უყვარს, კეთილიცა და ბოროტიც. მაგრამ სხვაობა იმაშია, რომ ყველა ერთნაირად როდი ღებულობს ამ სიყვარულის ცეცხლს. წმ. ბასილი დიდი გვასწავლის, რომ “ცხოვრების ხეს ცეცხლოვანი მახვილი იცავს, რომელიც ურწმუნოთათვის საშინელია და დასწვავს მათ, ხოლო მორწმუნეთათვის ადვილად მისადგომია და ნეტარ ნათელს მიანიჭებს მათ”. ეს მოსიყვარულე ცეცხლი გაანათებს იმათ ვინც სიყვარულს სიყვარულით პასუხობს

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Mar 14 2015, 01:09 AM

Zukazuka314
შენ თუ წაიკითხე ჯერ ეგ თქვი.

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Mar 14 2015, 01:18 AM

Zukazuka314
ემოციები და მთელი ამბები გვერდზე გადავდოთ . სხვისი პოლემიკა არ მაინტერესებს ახლა . დასვი ჩემო კარგო რა კითხვა გაქვს , მოკლედ და კონკრეტულად. ეგებ გიპასუხო.
(ოღონდ იქამდე გვითხარი რა აღმსარებლობის ხარ, თუ მართლმადიდებელი ხარ მოძღვარი ვინაა შენი და.ა.შ. უფრო მარტივად რომ წარიმართოს ჩვენი საუბარი ).

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 14 2015, 01:40 AM

პოსტის ავტორი: Zukazuka314 თარიღი: Mar 14 2015, 01:56 AM

და დასწვავს ყველას, ვინც სიყვარულს სიძულვილით ხვდება.
სამოთხეცა და ჯოჯოხეთიც ერთი და იგივე ცეცხლოვანი მდინარეა ღვთისა, სიყვარულის მდინარე, რომელიც ყველაფერს მოიცავს და ფარავს ერთნაირი კეთილი ნებით, ყოველგვარი მიკერძოებისა და განსხვავების გარეშე. ის ცხოველმყოფელი წყარო და მარადიული ნეტარებაა მართალთათვის და მარადიული სიკვდილია ურწმონოთათვის; სამოთხე მავანისთვის ჯოჯოხეთია. ნუ გგონიათ რომ ეს ყველაფერი უცნაურია . მოსიყვარულე შვილი ბედნიერია მამის ალერსით, მაგრამ თუ მას არ უყვარს მამა, მაშინ მოსიყვარულე მამის ამბორი მისთვის ტანჯვად იქცევა. ამიტომაცაა, რომ, როდესაც ჩვენი მოძულეები სანაცვლოდ სიყვარულს გრძნობენ ჩვენგან, ეს მათთვის თავზე ცხელი ნაკვერჩხლის დაყრის ტოლფასია.
 
“ვინც გეენიაში იტანჯება, ის სიყვარულის შოლტით იგვემება! და რაოდენ მწარეა ეს ტანჯვა სიყვარულისა! რამეთუ ეს ტანჯვა განცდაა სიყვარულის წინააღმდეგ ჩადენილი დანაშაულისა! მწუხარება, რომელიც სერავს გულს სიყვარულის შეურაცხყოფის გამო, ყველა შესაძლო სასჯელზე საშინელია. არავინ იფიქროს, რომ ცოდვილები ღვთის სიყვარულის გარეშე რჩებიან ჯოჯოხეთში. სიყვარული ჭეშმარიტების ხედვისაგან იბადება, და ის ჭეშმარიტების ყველა მაძიებელს ეძლევა. მაგრამ სიყვარულის მოქმედება ორგვარია: ის ტანჯვას მიანიჭებს მოუნანებელ ცოდვილთ და ახარებს ყველას, ვინც ღვთისადმი მეგობრობის ვალი პირნათლად მოიხადა. ჯოჯოხეთის ტანჯვა დაგვიანებული და უნაყოფო სინანულია, დროული სინანულის არ ქონის გამო მწარე დანანებაა ბოლოჟამს! ზეცის შვილთა სულთათვის კი სიყვარული ნეტარების მუდმივი წყაროა” (წმ. ისააკ ასური, სიტყვა 18).
ღმერთი სიყვარულია. და თუ ნამდვილად გვწამს ამ ჭეშმარიტებისა, მაშინ იმასაც უნდა ვხვდებოდეთ, რომ ღმერთს არ შეუძლია სიძულვილი, დასჯა, შურისძიება. როგორც დიდი მეუდაბნოე აბბა ამმონი გვასწავლის: “სიყვარულს არ შეუძლია არავის სიძულვილი, არავის განსჯა, დაჩაგვრა, წყევლა, არც ზიზღი და წყენა. ეს ეხება, როგორც მართალთ ასევე ცოდვილთ, უცხოს და თვისტომს, უწმინდურსა და გარყვნილს. პირიქით მას სწორედ ცოდვილთა, უძლურთა და დაცემულთა სულების წყლულები უფრო ადარდებს და სტკივა, იგლოვს და განიცდის მათთვის, თანაუგრძნობს მათ ბევრად უფრო მეტად ვიდრე კეთილთა და მართალთ. ამის მაგალითი თავად ქრისტეა, რომელიც თავად პოულობდა ცოდვილსა და დაცემულს, შედიოდა მის სახლში, ჭამდა და სვამდა მასთან ერთად. გვიჩვენებდა რა, ჭეშმარიტი სიყვარულის მაგალითს, გვასწავლიდა: “იყავით სრულ, კეთილ და მოწყალე, ვითარცა მამა თქვენი ზეცათაი სრულ არს”; და როგორც ის უგზავნის წვიმას ბოროტსაც და კეთილს, მზეს კი უბრძანებს, რათა თანაბრად გაუნათოს მართალსაც და უკეთურსაც, ასევე იქცევა ის, ვისაც ჭეშმარიტად უყვარს, ვისაც თანაგრძნობა და თანალმობა აქვს და ვინც თანაბრად ლოცულობს ყველასთვის”.
 
XVIII
 
თუკი ვინმეს ვერ წარმოუდგენია, რამდენად შესაძლებელია, რომ ღვთის სიყვარულმა ადამიანის სული საბრალო და სავალალო მდგომარეობაში აღმოაჩინოს, უფრო მეტიც ცეცხლში ამყოფოს, დაე უძღები შვილის იგავიდან უფროსი ძმის მდგომარეობა გაიხსენოს. განა არ იყო ის მამის სახლში? განა ყველაფერი მას არ ეკუთვნოდა?განა არ იყო კმაყოფილი მამის სიყვარულით? განა მამა თავად არ სთხოვდა მოსულიყო ლხინის ტრაპეზზე და გაეზიარებინა მამის სიხარული უძღები შვილის დაბრუნების გამო? რამ გახადა ის უბედური, რა სიძულვილისა და წყენის ცეცხლი დატრიალდა მის გულში? განა ვინმემ რაიმე წაართვა მას? რატომ არ გაუხარდა დაკარგული ძმის დაბრუნება? რატომ არ აღმოაჩნდა სიყვარული მამისა და ძმისა? იქნებ, ეს საქციელი მისი შინაგანი გაბოროტების შედეგი იყო? და განა ამის გამო მას ჯოჯოხეთად არ ექცა იქ ყოფნა?სწორედ იქ სადაც საყოველთაო სიხარული და დღესასწაული იყო?განა სხვათა ლხინი მისთვის ჯოჯოხეთი არ იყო? და განა იგი სადმე სხვაგან იყო ამ დროს, სადაც წამების იარაღები ინახებოდა ან ჯალათები იმყოფებოდნენ? ნუთუ ის ისევ მამის სახლში არ ცხოვრობდა? რა განყოფდა მას ყველა მოზეიმისგან, თუ არა მისივე საკუთარი ბოღმა და შური? განა მამას ან ძმას უწინდებურად აღარ უყვარდათ იგი? მათი ეს სიყვარული ხომ არ უქვავებდა და უბოროტებდა უფრო გულს? განა სიხარული მამის სახლში, უფრო არ ამწუხრებდა მას? განა მამისადმი და ძმისადმი წყენა და სიძულვილი არ ენთო მის გულში? და განა ეს სიძულვილი უფრო არ მძაფრდებოდა მამის სიყვარულით უმცროსი ძმისადმი? აი ისიც, ჯოჯოხეთი – უარყოფა სიყვარულისა, სიყვარულის პასუხად სიძულვილი; მწუხარება გამოწვეული სხვათა სიხარულიდან; სიძულვილით აღვსებული გული, როდესაც ირგვლივ სიყვარული სუფევს. ასეთია მარადიული ხვედრი ყველა ბოროტმოქმედისა. ვერავინ დაემალება ღვთის სიყვარულს, ყოველი მათგანი სათუთი სიყვარულით უყვარს ღმერთს, ყველა დაპატიჟა მარადიულ ქორწილში, ცათა სასუფეველში, მაგრამ სამოსელი მათი ანუ გულებია მათი არაწმინდა. ღმერთი კი თავის ახალ ქმნილებაში ყველაფერი იქნება ყველასათვის, “რაითა იყოს ღმერთი ყოვლად ყოველსა შინა” (1 კორ. 15, 28). ეს გარემოება იქნება სწორედ მართალთა მარადიული ნეტარების, ხოლო ცოდვილთა მარადიული ტანჯვის მიზეზი, რადგან: “ამქვეყნიურ ცხოვრებაში ჩვენ დაკავშირებული ვართ მრავალრიცხოვან რეალიებთან, როგორიცაა დრო, სივრცე, ადგილსამყოფელი, ჰაერი, საკვები, სასმელი, სამოსი, მზის სინათლე, და სხვა აუცილებელი საგნები, მაგრამ არც ერთი მათგანი არ არის ღმერთი; იმ კურთხეულ მდგომარეობაში კი რომლის მოპოვების იმედიც გვაქვს, არ გვექნება საჭიროება არცერთი ზემოთ ჩამოთვლილისა. ყოველივე ამის სანაცვლოდ ღმერთი იქნება ჩვენთვის ყველაფერი, ის გაგვინაწილებს თავის სიყვარულსა და ენერგიებს შესაბამისად თვითოეულის საჭიროებისა. საღმრთო წერილი გვაუწყებს, რომ ღმერთი მათთვის, ვინც ამის ღირსია თავად იქნება სახლიც, სამოსელიც, საზრდელიც, სასმელიც, სინათლეც, სიმდიდრეც, მეუფებაც და სხვა ყველაფერიც, რასაც სახელი გააჩნია, რათა ცხოვრება ჩვენი ნეტარი იყოს მარადისობაში” (წმ. გრიგოლ ნოსელი. “О душе и воскресении”).
ასე, რომ მომავალ ცხოვრებაში ღმერთი ყველასათვის ყველაფერი იქნება, არა მხოლოდ კეთილთათვის, არამედ ბოროტთათვისაც, და არა მხოლოდ მათთვის ვისაც ქრისტე უყვარს, არამედ მათთვისაც, ვისაც ის სძულს. მაგრამ განა ეს ტანჯვა არ იქნება მისი მოძულეებისთვის, როდესაც ყველაფერს იმის მარჯვენიდან მიიღებენ, ვინც ასე სძულდათ? ეს იქნება სწორედ მათთვის ცეცხლი მარადიული და კბილთა ღრჭენა მოუკლებელი!*
 
წარვედით ჩემგან წყეულნო, თქვენს გულებში დანთებულ სიძულვილის ცეცხლში, -  იტყვის უფალი, – რამეთუ მე თქვენი სიყვარული მწყუროდა და არ მასვით, მე თქვენი ნეტარება მსურდა და თქვენ არ ისურვეთ, მე ჩემს ადამიანურ ბუნებაში ვიყავი ნებსით ჩამწყვდეული და თქვენ არ მომინახულეთ ჩემს ეკლესიაში; თქვენ თავისუფლები ხართ, და მიდიხართ იქით სადაც თქვენი ბოროტი აზრები გეძახიან, წარვედით ჩემგან, თქვენი გულების მტანჯველ სიძულვილში, რომელიც უცხოა ჩემი მოსიყვარულე გულისთვის, რომელმაც არ იცის არავის სიძულვილი. თქვენ თავისუფლები ხართ, მაშ გაემართეთ თქვენი სიძულვილის წყვდიადისაკენ, რომელიც სრულიად უცხოა მათთვისაც, ვინც ჩემთან რჩებიან. ეს სიძულვილი ეშმაკისგან მიიღეთ თქვენივე ნებით. მაგრამ სადაც არ უნდა წახვიდეთ, თქვენი ბოროტი გულების წინამძღოლობით, ჩემი სიყვარული, ვითარცა ცეცხლის მდინარე, მუდამ და ყველგან თქვენს კვალდაკვალ ივლის, რამეთუ რაც არ უნდა აირჩიონ თქვენმა გულებმა, ხართ და მუდამ იქნებით ჩემი შვილები. ამინ.
———————————————————————-
 
* “ქვეყნის აღსასრული მის ფერისცვალებას ნიშნავს. ყველაფერი თვალის დახამხამებაში შეიცვლება და უფალი მოვალს დიდებით ღრუბელთა ზედა. საყვირის ხმა, რომელიც სულში და სინდისში გასიმება, ნათელს გახდის ყველაფერს ადამიანთა სინდისისათვის. როგორც დანიელი წინასწარმეტყველებს, მარადიული მართლმსაჯული დაბრძანდება დიდების ტახტზე და მის წინ იდინებს ცეცხლის მდინარე (დან. 7, 9-10). ეს ცეცხლი განმწმენდელი სტიქიაა, ის ცოდვებს დასწვავს. ვაი იმას, ვისთვისაც ცოდვა მისი ბუნების ნაწილი გამხდარა, მაშინ ეს ცეცხლი თავად ამ ადამიანს დასწვავს, ის მის შიგნით აენთება. ჯვრის დანახვისას ერთნი განიხარებენ, მეორენი კი სასოწარკვეთილებაში ჩავარდებიან და ძრწოლა აიტანთ მათ. ამგვარად, განიყოფიან მეყვსეულად ადამიანები. თვით კაცის სულიერი მდგომარეობა მიიყვანს კაცს მართლებთან, ზოგს კი ცოდვილებთან. ან მარჯვენით ღმრთისა, ანდა მარცხენით. რაც უფრო შეგნებულად მიისწრაფოდა ადამიანი ღმერთისკენ ამ ცხოვრებაში, მით უფრო დიდი იქნება მისი სიხარული, როდესაც გაიგებს სანატრელ ხმას: “მოვედით ჩემდა კურთხეულნო…” და პირიქით, იგივე სიტყვები შიშის ზარსა და ძრწოლის ცეცხლს აღძრავს მათში, ვინც ამქვეყნად გაურბოდა ღმერთს, ებრძოდა მას, შეურაცხყოფდა მის მიმდევრებს. უკანასკნელმა სამსჯავრომ არც მოწმეები იცის და არც განჩინება გააჩნია! ყველაფერი ადამიანთა სულებშია აღბეჭდილი, ეს წიგნები გადაიშლება უფლის წინაშე  და ნათელი გახდება, რომ ყველა მანკიერების ფესვები თავად ადამიანის სულში ყოფილა, რომ მიდრეკილება ცოდვისადმი სულის სიღრმეში იმალებოდა და ტკბებოდა ცოდვით. და თუ ადამიანმა არ მოინანია ცოდვა, არ განთავისუფლდა მისგან, სამსჯავროზე ისეთივე მიდრეკილებით წარსდგება ცოდვისადმი, როგორიც მანამდე იყო. ამ მიდრეკილებასა და სურვილს კი ვეღარასოდეს დაიკმაყოფილებს და ეს იქნება სწორედ ის ტანჯვა, რომელსაც ის მარადისობაში განიცდის. ის ყველასა და ყველაფერს დაადანაშაულებს თავის ტანჯვაში და სიძულვილით იქნება მუდამ შეპყრობილი. უმწეობით გაბოროტებულთა კბილთა ღრჭენა და სიძულვილის ჩაუქორებელი ცეცხლი – აი ჯოჯოხეთი. შინაგანი დაუშრეტელი ცეცხლი – აი გეენია. და იქნება გოდება და კბილთა ღრჭენა, ასეთია მდგომარეობა ჯოჯოხეთისა” (წმ. იოანე მაქსიმოვიჩი. “უკანასკნელი სამსჯავრო”).
 
 
 
გამომცემლობა “ორთოდოქსი”, 2011

ციტატა(G_saxva @ Mar 14 2015, 01:09 AM)

ციტატა(A.V.M @ Mar 14 2015, 01:18 AM)

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Mar 14 2015, 02:25 AM

Zukazuka314

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 14 2015, 02:37 AM

A.V.M
ყოჩაღ გურამ მაგარი სტილი გაქვს არჩეული, მეც დამისვი რამე შეკითხვა ჩემ ზემოთა პოსტზე იქნებ პასუხი ერთად ვიპოვოთ

Zukazuka314

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Mar 14 2015, 02:46 AM

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Mar 14 2015, 03:04 AM

Zukazuka314

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Mar 14 2015, 09:49 AM

A.V.M

პოსტის ავტორი: Zukazuka314 თარიღი: Mar 14 2015, 06:24 PM

ციტატა(A.V.M @ Mar 14 2015, 03:04 AM)

ციტატა(Zukazuka314 @ Mar 14 2015, 06:16 PM)

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Mar 15 2015, 01:46 AM

Zukazuka314

პოსტის ავტორი: Zukazuka314 თარიღი: Mar 15 2015, 02:41 PM

ციტატა(A.V.M @ Mar 15 2015, 01:46 AM)

პოსტის ავტორი: Zukazuka314 თარიღი: Mar 15 2015, 02:58 PM

ციტატა(A.V.M @ Mar 15 2015, 01:46 AM)

პოსტის ავტორი: Zukazuka314 თარიღი: Mar 16 2015, 01:06 AM

1ტიმოთ.2:5 „ვინაიდან ერთია ღმერთი და ერთია ღმერთსა და კაცთა შორის შუამავალი – კაცი ქრისტე იესო“,

პავლე ამბობს, რომ შუამავალი ღმერთსა და ადამიანს შორის არის კაც -იესო ქრისტე. აქ ბერძნული სიტყვა “antropos”,- ი ქართულად ნათარგმნია როგორც „კაცი“, რაც ადამიანს ნიშნავს. პავლე მოციქული ხაზს უსვამს, რომ ქრისტე, როგორც ადამიანი შუამდგომლობს ადამიანისთვის.
თითქოსდა ახსნა მარა მაინც ვერ გავიგე და ცოტა ამიხსნით და განმიმართავათ

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Mar 18 2015, 04:25 AM

პოსტის ავტორი: Zukazuka314 თარიღი: Mar 18 2015, 04:31 PM

ციტატა(A.V.M @ Mar 18 2015, 04:25 AM)

სხვისი არ ვიცი,მაგრამ როდესაც მე და შენ ვსაუბრობთ, სხვა საკითხზე არ გადავალთ ხოლმე,სანამ დაწყებულს არ მივიყვანთ ბოლომდე.
ასე რომ მაგ შენს კითხვას ,,ჩავკეცავთ'' ახლა მე და შენ და სანამ წინას არ მოვრჩებით, არ გავიხსენებთ .
თუ შეიძება ეგეთი კატეგორიული ნუ ხარ . დიდი მოწიწებითა და მოკრძალებით გთხოვ .

გააჩნია შენ რას მიპასუხებ ამ კითხვაზე:
მეთანხმები თუ არა,რომ წმიდა წერილში სიტყვა ,,დღე'' , არაერთ ადგილზეა მოხმობილი , სხვადასხვაგვარი მნიშნელობით ?

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Mar 19 2015, 03:14 AM

პოსტის ავტორი: Zukazuka314 თარიღი: Mar 23 2015, 11:03 PM

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Mar 28 2015, 09:46 PM

Zukazuka314

პოსტის ავტორი: Zukazuka314 თარიღი: Apr 30 2015, 01:15 AM

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Jan 14 2016, 03:08 PM

მეც მაქვს ძველ აღთქმაზე შეკითხვა/ები. კიდევ კარგი რომ ახალი აღთქიმან დავიწყე ბიბლიის კითხვა თორემ ალბათ შეკითხვები საერთოდ აღარ გამიჩნდებოდა ,რადგან ვერც ქრისტიანობას აღვიქვამდი ისე როგორც საჭიროა. ხშირად ურწმუნო მეგობრებთან და ნაცნობებთან კამათის დროს ასეა თუ ისე შეიძლება ითქვას ვერბალურ ფონს თითქმის ყველა საკითხში გავდვარ გარდა შეკითხვისა: რატომ არის ძველი აღთქმის ღმერთი ასეთი სასტიკი?მკრეხელობაში არ ჩამომართვათ ამას რომ ვამბობ მაგრამ რა ვქნა ვერანაირად ვერ აღვიქვამ ძველ აღთქმაში ღვთის ციტატებსა და ახლ აღთქმაში ქრისტეს სიტყვებს ერთნაირად,ერთი არსებიდან გამოსულად.ახალ აღთქმაში სიყვარული და სიბრძნე იღვრება,ძველი აღთქმა კი ჩემთვის ავტორიტეტი სამწუხაროდ მხოლოდ რწმენის დონეზეა. რა ფენომენია ეს?რაიმე უფრო ღრმა ჩაწვდომა სჭირდება?გადატანითI მნიშვნელობითაა ნახმარი ის სიტყვები რომელიც სასტიკად და ზნეობრივი გადმოსახედიდანაც კი შემაძრწუნებლად ჟღერს? იქნებ თქვენი დამოკიდებულება გამიზიაროთ

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 14 2016, 08:28 PM

ციტატა(q.w.e @ Jan 14 2016, 04:08 PM)

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Jan 14 2016, 09:06 PM

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 14 2016, 10:48 PM

ციტატა(q.w.e @ Jan 14 2016, 10:06 PM)

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Jan 14 2016, 11:31 PM

ადრე შეიძლება მაგრამ ეხლა ვერ დაგეთანხმები ულტიმატუმებით საუბრის დრო კარგა ხანია დამთავრდა ბავშვი რომ ეტყვის მამაოს ,მამაო ჰელოუინზე ვიყავიო და ცუდი ხომ არაფერი დავაშავეო და მოძღვარმა მთელი რიგი სადამსჯელო ქმედებები განახორციელოს თავისი მეტანიებითურთ და ასე შემდეგ რამდენად მოსაწონია??დღევანდელ ეპოქაში ეგეთი მაღალი იდეალები კი არა უფროს-უმცროსობა, ზნეობრივობა,სამშობლოს სიყვარული, ქალ-ვაჟობაც კი კითხვის ნიშნის ქვეშ არსებულ ღირებულებებად იქცა?რა ეშველება ამას?მკაცრი ხელი? არამც და არამც სიმკაცრე უარესობისკენ დააჩქარებს მოვლენებს,სიბრძნე და გონიერება უნდა აჩვენოს ეკლესიამ და ვისაც ყური სმენად აქვს მოისმენს.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 15 2016, 12:20 PM

ციტატა(q.w.e @ Jan 15 2016, 12:31 AM)

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Jan 16 2016, 12:15 AM

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 16 2016, 11:46 AM

q.w.e

მოდით დავკონკრეტდეთ და ზოგადად ნუ ვისაუბრებთ... თქვენ თქვენი მოძღვრის რჩევა-დარიგებები არ გაკმაყოფილებთ? მკაცრია თქვენს მიმართ თუ რა იწვევს თქვენს სკეპტიციზმს?

როცა მოძღვრის განათლებაზე ვსაუბრობთ ამპარტავნება ხომ არ გვალაპარაკებს, რომ ჩვენ ვიცით მეტი და მან არა? ხომ არ გვავიწყდება რომ მოძღვარი სულიწმინდის მადლით არის განბრძნობილი, და ჩვენ მილიონჯერ მეტი რომ გვქოდეს წაკითხული, მისი ერთი უბრალო სიტყვა გადაწონის?

მამა პაისი ათონელი შეიძლება ითქვას რომ გაუნათლებელი იყო, მაგრამ როცა მის წიგნებს ვკითხულობ უდიდესი ცხოვრებისეული სიბრძნით ვივსები...

შეიძლება იმაზე საუბრობთ, როცა მოძღვარი ისეთ რამეს გვეუბნება ჩვენ რომ სხვა პასუხი გვინდა... მწარედ მახსენდება, ერთხელ მოძღვარმა რაც დამარიგა ისე არ მოვიქეცი, მე როგორც ვფიქრობდი ისე გავაკეთე, არ დავუჯერე და მერე ისე საშინლად სანანებელი გამიხდა რომ თავბედს ვიწყევლიდი... მას მერე მთელი ძალით მივენდე და ვცდილობ ისე მოვიქცე, როგორც მისი სულიერი სიბრძნე მასწავლის და ბედნიერი ვარ რომ მყავს ასეთი ბრძენი მოძღვარი...

ვინ არის თქვენი მოძღვარი?

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Jan 16 2016, 04:55 PM

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 16 2016, 07:26 PM

q.w.e

კამათს აზრი არ აქვს, რადგან თქვენ შეხედულებაში უზომოდ დარწმუნებული ხართ და გადარწმუნება შეუძლებელი იქნება...

მე პირადად მხოლოდ ჩემი მოძღვარი და მისი სიბრძნე მაინტერესებს და სრულიად მაკმაყოფილებს, რადგან ჩემი სული მას მივანდე და ამით ბედნიერი ვარ... თქვენც იგივეს გისურვებთ, არ დაკავდეთ სხვათა განკითხვით და თქვენი მოძღვრის ლოცვა-კურთხევით იცხოვრეთ

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Jan 16 2016, 07:41 PM

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 16 2016, 07:45 PM

ციტატა(q.w.e @ Jan 16 2016, 08:41 PM)

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Jan 16 2016, 08:54 PM

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 16 2016, 10:29 PM

ციტატა(q.w.e @ Jan 16 2016, 09:54 PM)

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Jan 16 2016, 10:43 PM

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 16 2016, 10:46 PM

ციტატა(q.w.e @ Jan 16 2016, 11:43 PM)

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Jan 16 2016, 11:06 PM

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Jan 18 2016, 03:31 PM

რაიმე საინტერესოზე საუბრობთ მეზარება წაკითხვა და მოკლედ მომიყევით თუ რამეა

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 18 2016, 10:09 PM

ციტატა(G_saxva @ Jan 18 2016, 04:31 PM)

რაიმე საინტერესოზე საუბრობთ მეზარება წაკითხვა და მოკლედ მომიყევით თუ რამეა

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Jan 18 2016, 10:27 PM

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Jan 19 2016, 03:24 PM

q.w.e
ახალ აღთქმაში აპოკალიფსი არ გაქვს ალბათ წაკითხული სადაც ქრისტე თავის მტრებს ხოცავს

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Jan 19 2016, 05:56 PM

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Jan 21 2016, 04:57 PM

sanfol

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Jan 24 2016, 09:14 PM

G_saxva

პოსტის ავტორი: esre ars cheshmariteba თარიღი: Jan 25 2016, 01:25 AM

როცა საუბარი გვაქვს ჯოჯოხეთზე , ჩვენ ის არ უნდა წარმოვიდგინოთ ცეცხლოვან სატანჯველ ადგილად , ან გარკვეულ განზომილებად სადაც უკეთურნი იტანჯებიან ღმერთისგან განშორებით. თუ კარგად გადავამოწმებთ მთელს ბიბლიას მივალთ დასკვნამდე რომ ჯოჯოხეთი , უბრალოდ სამარეა სადაც ყველა ადამიანი მიდის განურჩევლად . აუცილებლად უნდა ვიცოდეთ რომ ადამიანს უკვდავი სული არ აქვს და ვინაიდან ის მიდის ჯოჯოხეთში , ეს იმას ნიშნავს რომ ის მიდის სამარეში სადაც არაარსი ანუ არარსებული მდგომარეობაა. აფსოლუტურად ყველა წინასწარმეტყველი დაწყებული აბრაამიდან , თვით ქრისტემდე ყველა ჯოჯოხეთში ანუ სამარეში მიდიოდა რაც უბრალოდ მიწაში განსვენებას ნიშნავს . იაკობი როცა დასტირის იოსებს ის ამბობს რომ მგლოვიარე ჩავა ჯოჯოხეთში ანუ სამარეში , ეს კი იმას ნიშნავს რომ მან იოსები ჯოჯოხეთში მყოფად ჩათვალა და ასევე საკუთარი თავიც იქ განამწესა. როდესაც უფალი იესუ ქრისტე მოგვევლინა მან თქვა რომ მოვიდოდა საათი როცა ყველა ვინც სამარეში იწვა მის ხმას მოისმენდა , მას არ უთქვია რომ ვინც ჯოჯოხეთშია მის ხმას მოისმენდა . ეს კიდევ ერთხელ ადასტურებს რომ მკვდრები არარსებულ მდგომარეობაში არიან და ისინი აღდგომისას მოისმენენ იესოს ხმას . თავად ქრისტეზეა ნათქვამი რომ ის მიტოვებული არ არის ჯოჯოხეთში რაც იმას ნიშნავს რომ ჯოჯოხეთი არარსებული მდგომარეობაა და იქიდან იესო ქრისტე მამა ღმერთმა გამოიყვანა ანუ აღადგინა , არსში შემოიყვანა, და თუ ეს ასე არაა მაშ ვისგან იქნებოდა ქრისტე მიტოვებული , უცნაურია . ამასთანავე ბიბლიაში არსად არაა ნათქვამი რომ ქრისტემ ჯოჯოხეთში ყოფნისას , რაიმე მოიმოქმედა ., პეტრე მოციქული ამბობს რომ მოკლულ იქნა ქრისტე ხორცითა და გაცოცხლდა სულითა და მერე წავიდა და უქადაგა საპყრობილეში მყოფ სულებს. გაცოცხლება რომ ქრისტეს აღდგომას ნიშნავს , ამაზე ნამდვილად არ ღირს დავა რამეთუ პეტრე მოციქულის ეპისტოლე ყველაფერს ნათელს ხდის. როგორც იონა იყო უმოქმედოდ თევზის მუცელში , ასევე ქრისტე იყო უმოქმედოდ ჯოჯოხეთში. იოანეს გამოცხადებაში ნათქვამია რომ სიკვდილი და ჯოჯოხეთი ჩაყრილ იქნენ ცეცხლის ტბაში რაც მეორე სიკვდილს ნიშნავს , თუ ჯოჯოხეთი ნადგურდება მეორე სიკვდილით ეს იმას ნიშნავს რომ ის უბრალოდ სამარეა და აღარც უნდა იარსებობს მან ყველას აღდგომისას . იოანეს გამოცხადებაში ერთგული ქრისტიანები უკვდავებას იღებენ საჩუქრად და თუ ჯოჯოხეთში მყოფნიც უკვდავებით დაიტანჯებიან მარადიულად მაშინ უკვდავება აზრს კარგავს . რაც შეეხება მდიდრისა და ლაზარეს იგავს , ცხადია რომ იქ საუბარი არაა ორ პიროვნებაზე რომლებიც სიკვდილის შემდგომ ჯოჯოხეთსა და სამოთხეში ხვდებიან , იმიტომ რომ , რატომ ეხლა ___ უფალმა განგებ გამოიყენა სიტყვა მდიდარი და სახელი ლაზარე ორი კატეგორიის ადამიანთა წარმოსადგენად. მდიდარი ცხადია ასიმბოლოებს იმ ებრაელებს რომლებიც სიმდიდრეზე ამყარებენ იმედს და მისით ამაყობენ რადგან მოსეს რჯულის თანახმად ის ებრაელი ვინც ერთგულად ასრულებდა უფლის მცნებებს , კურთხეული იყო სიმდიდრით და ყველა ებრაელს მიაჩნდა რომ თუ ის მდიდარი იყო , ის აუცილებლად აბრაამის ჭეშმარიტ ძედ ჩაითვლებოდა და უფლისაგან იქნებოდა კურთხეული , თუმცა უფალი გვაჩვენებს რომ სიკვდილის შემდეგ ის ვერ მოხვდება აბრაამის წიაღში და ვერ ჩაითვლება აბრაამის ჭეშმარიტ ძედ , რამეთუ მან მხოლოდ სიმდიდრეზე დაამყარა იმედი და დაავიწყდა რომ უპოვარ ლაზარეს უნდა დახმარებოდა რჯულის თანახმად ., საყურადღებოა ისიც რომ იგავში არაა ნახსენები სასუფეველი ან სამოთხე , არამედ აბრაამის წიაღი , რაც იმას ნიშნავს რომ უფალი ამ იგავით საუბრობს ებრაელებზე და მათ ჭეშმარიტ ძეობაზე აბრაამის მიმართ . რაც შეეხება ლაზარეს უფალი აქაც განგებ იყენებს სახელ ლაზარეს , რითაც აჩვენებს ებრაელების მეორე კატეგორიას რომელნიც მთლიან იმედს უფალზე ამყარებენ და არა სიმდიდრეზე . სახელი ლაზარე ნიშნავს ღმერთი არს ჩემი შემწე და გვერდშიმდგომი . ვინაიდან ამ კატეგორიამ მთლიანი იმედი ღმერთზე დაამყარა , სიკვდილის შემდეგ ის მიყვანილი იქნა აბრაამის მკერდთან , ანუ აბრაამის ჭეშმარიტ ძედ იქმნა აღიარებული . აგრეთვე აღსანიშნავია რომ ლაზარესა და მდიდრის სიკვდილით აღინიშნება არა მათი ბუნებრივი სიკვდილი , არამედ თავად მაცხოვრის სიკვდილი რის შემდეგადაც იცვლება რადიკალურად ამ ორი ჯგუფის ადამიანების მდგომარეობა , რადგან მათ ვინც არ ირწმუნა მაცხოვარი , მისი აღდგომის შემდეგ აღარ მიეცათ მონანიების საშუალება , რადგან სწორედ მათ აცვეს მაცხოვარი ჯვარს და სიკვდილი მიუსაჯეს რასაც ის არ იმსახურებდა . ამრიგად ეს იგავი იმაზე მიუთითებს რომ ღმერთმა უარყო რჩეული ებრაელები და აირჩია ერთგული ებრაელები და ერთგული უცხოტომელები , რომელტაც ახალი სახელი ქრისტიანები უწოდა და ჭეშმარიტ აბრაამის ძედ აღიარა , რომელნიც არიან აღთქმით მემკვიდრენი , როგორც პავლე ამბობს და ქრისტეს თანამემკვიდრენი. მე მსურდა რომ მთელი რიგი განმარტებანი გამეკეთებინა ამ იგავზე მაგრამ რაც მოკლედ დავწერე , ეს ალბათ საკმარისია რომ წარმოდგენა გვქონდეს ამ იგავის ნამდვილ არსზე. მადლობა. იესუ ქრისტეს ბოლო ჟამის ეკლესია

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Jan 25 2016, 11:49 PM

esre ars cheshmariteba
რაღაც ვერ გავიგე შენი ფოსტის თავში,ამბობ რომ ჯოჯოხეთი სატანჯველ ადგილად არ უნდა წარმოვიდგინოთო?ანუ ეს უბრალო "სმარეა"რომელშიც ადამიანი განეიტრალებულია, არა აქვს ცნობიერება არც დროის აღქმა,ანუ უბრალოდ სძინავს??

თუ ასეა რით ახსნი იმას რომ უფალი ამბობს ბევრგან: და იქნება ტკივილი და კბილთა ღრჭენა.......

ზოგადად,(ნუ რაც სხვებისგან მომისმენია)ჯოჯოხეთი ეს არის ადამიანის მიერ შექმნილი რეალობა,,ის ცეცხლი რომელიც ჯოჯოხეთში სწვავს,რეალურად სწორედ ის ცეცხლია რომელიც მორწმუნე,ღვთისთვის სათნოდ მაცხოვრებელი ადამიანის გულში ინთება,მაცხოვართან ზიარების დროს... რა თქმა უნდა ჯოჯოხეთში ტანჯვა არსებობს,თუმცა იგი მარადიული არააა,სამყარო მაინც სიკეთისკენ იქნება მიმართული,ვინაიდან უფალი ამბობს ასევე: "მანამ სანამ უკანასკნელ გროშამდე არ გადაიხდით"(ციტირებას არ ვახდენ)თუმცა რა ვიცი ესეთი აზრი დამებადა ამ უკანასკნელზე.

პოსტის ავტორი: esre ars cheshmariteba თარიღი: Jan 26 2016, 01:35 AM

ციტატა(q.w.e @ Jan 26 2016, 12:49 AM)

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Jan 27 2016, 11:17 PM

esre ars cheshmariteba
ქრისტეს სისხლი აი ესაა ის რამაც ჩვენსა და სასუფეველს შორის არსებული ჯოჯოხეთის ორმო ამოავსო(პოტენციაში)ჩვენ სამწუხაროდ ვფიქრობთ რომ,უფალმა ფიზიკურ ტკივილს გაუძლო(ყოველ შემვევაში მინიმალურადაც ვერ განვიცდით ამას უკეთესად)...არა...მან გულში დაიტია უამრავი ადამიანის სასოწარკვეთა და სულიერ ასპარეზზე შემუსრა ჯოჯოხეთის ბჭენი. მგონი უკეთესი იქნებოდა თუ უფრო ღრმად დაუკვირდებოდი ადამის შეცოდებას,შემდეგ კი მთელი კაცობრიობის ბუნების შერყვნას. ადამი იმიტომ კი არ დაცემულა ,რომ ის იყო ადამი,ერთი კონკრეტული ინდივიდი და ვსო.......შენც, მეც,ყველა მის ადგილზე ასე მოვიქცევოდით.ადამმა უბრალოდ გამოავლინა ის ფენომენი,რომელსაც თითოეული ჩვენგანი ატარებს და ადამიანის ღირებულება ამით განისაზღვრება. რა ერქვა იმ ხეს ,რომლის ნაყოფიც ადამმა მიიღო?? :ხე ბოროტისა და კეთილის შეცნობისა(თუ არ ვცდები დაახლოებით ასე ერქვა) ანუ თუ დაცემულ მდგომარეობას არ გავითავისებთ,მაშნ როგორღა ვიქნებით თავისუფალი უფალთან?,როგორ დავაფასებთ სასუფეველს?ასე რომ მოსაზრება,რომ თითქოს ადამის გამო ჩვენ მოგვეკითხა მცდარია.მართალია ადამის ცოდვამ შეცვალა ჩვენს ირგვლივ არსებულიგ არმეო-პირობები და შინაგანი სამყაროც,თუმცა ფაქტია რომ ადამიანი ამის გარეშე ვერ ეზიარებოდა თავისუფლებას. რატომ ვისჯებით და რა ჯანდაბაა ეს სისასტიკე,რომელიც ქრისტიანული გადმოცემემით უღირსებს გველოდება ჯოჯოხეთში?ნუ დაგავიწყდება რომ პირველი ავაზაკი შევიდა სასუფეველში ,აქედან გამომდინარე დასკვნა:უფლისთვის ადამიანის მისწრაფება და მეტამორფოზა ბევრად მნიშვნელოვანია,ვიდრე გარემო პირობებისდა გამო,უსახურ სოციუმში ადამიანის მიერ ჩადენილი ცოდვები და შეცდომები.

ჩამოყალიბდიო რომ მითხარი მართალი ხარ ამაზე თუ იგულისხმე:
ჯერ კომპეტენტური პირისთვის არ დამისვამს კითხვა საუკუნო სატანჯველი მართლაც სამუდამოა თუ არა?თუ კი მაშინ რას ნიშნავს უფლის სიტყვები:იქნება კბილთა ღრჭენა სანამ უკანასკნელ გროშამდე არ გადაიხდიან... "სანამ" ანუ რაღაც ვადაზეა საუბარი...გამოდის რომ ჯოჯოხეთის ტანჯვაც კი შეიძლება იყოს ჭეშმარიტებასთან ზიარების მძიმე მაგრამ მაინც რეალური საშუალება........ ამაში გეთანხმები,მეც ალოგიკლურად მიმაჩნია ის რომ სამყაროს ერთი ნაწილი მუდამ ნეტარებაში იყოს და მეორე ნაწილი კი მუდამ იტანჯებოდეს.თუმცა ეს განცდა მაინც არ მაფიქრებინებს იმას რომ ჯოჯოხეთში ტანჯვა არ არსებობს.

პოსტის ავტორი: esre ars cheshmariteba თარიღი: Jan 28 2016, 03:04 PM

ადამი სხვა პიროვნებაა და ჩვენ სხვანი ვართ და ნუ იფიქრებ რომ მის ადგილზე ჩვენც შევცდებოდით , თუ ეს ასეა , მაშინ ღმერთი შეცდა ადამიანის შექმნისას და ხარვეზი დაუშვა მასში , რაც რათქმაუნდა ასე არაა ! ადამიანის თავისუფალი ნება აფსოლუტურად იდენტურია ღმერთის ნებისა ! მე ღმერთს ჩემი ნებით რასაც მინდა იმას ვეტყვი და მის მცნებას რასაც მინდა იმას ვუზამ, ან მივიღებ ან უარს ვიტყვი .

ღმერთმა შეიძლება მე დამარწმუნოს რომ მისი მცნება ჩემთვის სასიკეთოა

მე კი შემიძლია ღმერთს აზრი შევაცვლევინო , იმიტომ რომ ისიც ნებელობის ღმერთია !

აი გაიხსენე _ მოსეს უფალი ეუბნება , ახლა კი მიმიშვი რომ აღიგზნოს ჩემი რისხვა ისრაელებზე და გადავბუგო ისინი , შენ კი დიდ ხალხად გაქციოო! მოსე კი დაემხობა და ეუბნება ნუ იზავ ამას უფალო რატომ უნდა თქვან უცხოტომელებმა რომ ასე და ასეო , აღარ გავაგრძელებ. და შემდეგ ჰოი საოცრებავ! გადაიფიქრა უფალმა ისრაელების დასჯა ! გადაიფიქრა გესმის?! ასეთ ძალიან უამრავი შემთხვევაა ბიბლიაში და ამ ყველაფერს თავისი ახსნა აქვს და ამაზე მთელი რიგი განმარტებანი მაქვს ჩამოყალიბებული , რაზეც აღარ დავწვრილმანდები.

იობს შეგახსენებ , რომელიც სულაც არ გავს ადამს , წარმოიდგინე თავზე დაამხო ყველაფერი სატანამ მაგრამ ბოლომდე შეინარჩუნა უმწიკვლოება და უფალი არადა არ დაჰგმო , თუმცა მან საერთოდ არ იცოდა რომ ეს უბედურება სატანისგან დაატყდა თავს . წარმოიდგინე მან დაუშვა კიდეც რომ ეს უბედურება შესაძლოა უფლისაგან ჰქონოდა , მაგრამ მაინც ბოლომდე სწამდა რომ უფალი გულმოწყალე იყო , ნუ ეხლა უფალმაც თავის მხრივ იეჰუს მეშვეობით განამტკიცა იობი . იეჰუს სიტყვები _ რომ შორს იყოს უფალი ბოროტებისაგან და ყოვლადძლიერი უსამართლობისგან , კიდევ კარგად შეეხიდა იობს და განამტკიცა. აღარ ჩამოვთვლი სხვა ერთგულ მსახურებს რადგან იობის ფონზე ისინი საკმაოდ სუსტად ჩანან .

ახლა იესოზე გეტყვი . ის მარტო კაცად იშვა დედამიწაზე და დიახ მან დაითმინა ყველაზე დიდი ტანჯვანი და ტკივილნი და მან დაითმინა ჭეშმარიტი სიკვდილი (არაარსში გასვლა) და ის ითხოვდა უფლისაგან სასმისის არიდებას რაც ბოროტმოქმედივით სიკვდილს წარმოადგენდა , მართალ და უბიწო კრავს იესო ქრისტეს , რათქმაუნდა არ სურდა რომ მომკვდარიყო როგორც უმართლო ბოროტმოქმედი , მაგრამ ეს იყო ის ყველაზე დიდი შეურაცხყოფა რითაც სატანამ დაგესლა , მაგრამ მოვა დრო როცა უფალი იესო თავს გაუჭეჭყავს სატანას.

ქრისტეში არ იყო ორი ბუნება და ორი ნება , როგორც ჩვენი დიოფიზიტები გვასწავლიან , პირიქით ის ადამიანად მოვიდა და მასზე აღსრულდა ისაიას 61 თავის 1 მუხლი , უფლის სული არს ჩემზე რამეთუ მან მცხო გლახაკტათვის სახარებლად . თუ ქრისტე ღმერთკაცი იყო მაშინ მას სულიწმიდის ცხება არ დასჭირდებოდა .

ძალიან დიდი და ვრცელი განმარტებანი მაქვს იესოზე , თუ რატომ მოვიდა ის მხოლოდ კაცად და საერთოდ რა არის ჭეშმარიტი გამოხსნა და გამოსყიდვა და კიდევ სხვა მრავალი , უბრალოდ არ სურს ქვეყნიერებას ჭეშმარიტი ქრისტეს მიღება , რადგან მას ურჩევნია ფილოსოფიური ახსნა განმარტება რაც მთლიანად აუქმებს საღმრთო წერილს

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Jan 28 2016, 06:54 PM

esre ars cheshmariteba
ამას წინაც დამებადა ეს კითხვა თუმცა ახლა აშკარაა,რომ მართლმადიდებელი არ ხარ. ვისი ან რისი მიმდევარი ხარ? ნუ დავა ასეთ შემთხვევაში უტოპიურია,თუმცა იმის გამო რომ თითქოს ეს უარგუმენტობაშI არ ჩამოგვართვა,შენს რამდენიმე მკვეთრ გადაცდომას გამოვეხმაურები(ნუ ეს მე რაც შევამჩნიე)

პოსტის ავტორი: esre ars cheshmariteba თარიღი: Jan 28 2016, 08:48 PM

q.w.e


მადლობას გიხდი რომ დიალოგში შემოხვედი, ქედს ვიხრი შენს წინაშე .

თუმცაღა არ ვარ ის ვინ ახლა გადაშალა ბიბლია და რაღაც ციტატებით ურევს რაღაცეებს რაც თვითონაც არ ესმის .

გარკვეულ დონეზე არიოზელი ვარ , თუმცაღა არის მთელი რიგი საკითხები რაშიც არიოზს არ ვეთანხმები .

მე მწამს იესო ქრისტე როგორც ერთადერთი ჭეშმარიტი ღმერთისაგან შობილი ერთადერთი ჭეშმარიტი ღმერთი , თუმცა აქვე ვაღიარებ ძესა და მამას შორის სუბორდინაციას , ისევე როგორც ორიგენე .

აქვე არ ვაღიარებ ქრისტეს დაუსაბამობას , და დროის შესახებაც მაქვს დოგმატი შემუშავებული , ასევე ქრისტეს ღვთაებრივობის შესახებაც მაქვს დოგმატი შემუშავებული , და მაქვს მთელი რიგი დოგმატები იოანე დამასკელის საწინააღმდეგოდ , რადგან იძულებული გავხდი ჭეშმარიტების გულისათვის ხელოვნურად შემექმნა დოგმატი .

არცერთ რელიგიას არ ვცნობ , რადგან საღმრთო წერილმა იძულებული გამხადა სრულიად განსხვავებული მოძღვრება ჩამომეყალიბებინა, დღემდე ვერ ვიგებ ბევრ საიდუმლოებას , მაგრამ მაქვს უფლის იმედი რომ ყოველივეს ჩავწვდები .

მინდა ჭეშმარიტებას ჩავწვდე და ვაღიარო , თუმცა მართლმადიდებლობა ჯერ ჯერობით არ მაძლევს საშუალებას რომ ვირწმუნო და მივიღო ის.

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Jan 28 2016, 09:06 PM

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Jan 29 2016, 09:44 AM

q.w.e

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Jan 29 2016, 02:44 PM

პოსტის ავტორი: esre ars cheshmariteba თარიღი: Jan 29 2016, 11:13 PM

q.w.e

გეთანხმები რაც დაწერე. მე უბრალოდ სიმართლე გითხრა არ მიყვარს დოგმატების ჩარჩოებში ყოფნა , ჩემი მთავარი მიზანია უფალი შევიმეცნო და სწორად მესმოდეს ის თუ რა გააკეთა მან ჩვენთვის , რაც თავისთავად იძულებულს გხდის რომ ეჭვი შეიტანო , ან დაეთანხმო რომელიმე დოგმატს რაც ეკლესიაში ჩამოყალიბდა.

კარგად ჩანს ეკლესიის ისტორიიდან რომ მოციქულებმა თანდათანობით აიდგეს ფეხი სწავლებებში და თავს იცავდნენ სხვადასხვა ერესებისგან , რომლებმაც თავად იქონია გავლენა ამ უკანასკნელის ჩამოყალიბებაზე .

ჩემი აზრით ქრისტეს ჭეშმარიტ მოციქულებს არ სჭირდებოდათ ამა თუ იმ დოგმატის მიღება რადგან ეკლესია თავიდანვე იყო ჭეშმარიტების წყარო და მას რაიმე სწავლების განხილვა არ ესაჭიროებოდა რადგან ის რაც მათ სულიწმიდამ გამოუცხადა , აფსოლუტური ჭეშმარიტება და აფსოლუტური გაცისკროვნება იყო ქრისტეს ჭეშმარიტი სწავლებებისა .

ყველაფერი აშკარაა, მოხდა განდგომილება და ეკლესიის პოლიტიკაში ჩარევა , რამაც გამოიწვია დოგმატების ისე ჩამოყალიბება როგორც ეს უმრავლესობას სურდა

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Jan 30 2016, 11:36 AM

q.w.e
Me რo movkvdebi chemi brali iqneba?

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Jan 30 2016, 04:26 PM

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Jan 30 2016, 07:25 PM

esre ars cheshmariteba
უფალი ეუბნება ფარისევლებს:თქვენ სასმისს მარტო გარედან ასუფთავებთ,ჯერ შიგნიდან გაასუფთავეთ და შემდგომ გარედან... გარედან დასუფთავება გაქვს სწორედაც რომ დოგმატიკის მოწესრიგებას,რომელიც სასარგებლოა იმ ადამიანისთვის ვინც ღმერთს იცნობს,სასარგებლოა იმდენად რამდენადაც მისი მეშვეობით მორწმუნე ცხოვრების წესის უკეთესად ფორმულირებას ახდენს.ანუ არც ამის გარეშე შეიძლება,თუმცა დამეთანხმები ,რომ ეს შესამოსელია ხოლო სხეული კი ქრისტესთან მყოფობა,მისი მოწაფეობაა

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Feb 1 2016, 10:25 AM

q.w.e
Chemi problemebi cxovrebas exeba da vinc eseti cxovreba sheqmna gaurkveveli

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Feb 1 2016, 10:25 AM

q.w.e
Chemi problemebi cxovrebas exeba da vinc eseti cxovreba sheqmna gaurkveveli

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Feb 1 2016, 01:09 PM

თუ გახსოვს ის მომენტი უფალი რომ ამბობს. ცხოვრება მიწის ნაკვეთს ჰგავსო სადაც ხორბალია დათესილი.თუმცა ამ ხორბალთან ერთად სარეველაც ამოვიდაო.ხოლო ნაკცეთის პატრონი კი ჯერ აცლისო სანამ მოსავლის აღების დრო არ მოვაო.... სწორედ ასეთი მაფლისა და ცოდვის ჭიდილია ამქვეყნიური ცხოვრება.სწორედ სიკეთისა და ბოროტების ნაზავი. მოკლედ ეს არის ყველაზე საშინელი კოშმარი რაც კი ადამიანმა შეიძლება წარმოიდგინოს. თუმცა სავედნიეროდ ღმერთი კაცად მოვიდა რომელიც ზრუნავს ჩვენზე,გვასწავლის და ა.შ. ხშირად ეს სწავლება ძალიან მტკინვეულია,მაგრამ საჭირო... ეცადე სასოწარკვეთილებაში არ ჩავარდე.თუ რაიმე კონკრეტული იწროების ან განსაცდელის წინაშე დგახარ მომწერე პირადში.ნუ დახმარება შესაძლოა ვერ მოვახერხო ,მაგრამ საშუალება გექნება,რომ გულიდან მაინც ამოიღო.

პოსტის ავტორი: esre ars cheshmariteba თარიღი: Feb 1 2016, 08:55 PM

შენ რომ კომფორტულად ცხოვროდე ღმერთის გარეშე , დამიჯერე მოგბეზრდება.

მთელი საიდუმლოება იმაშია რომ შენ უნდა გადაწყვიტო ის თუ ვინ არის მართალი , ღმერთი თუ სატანა ?!

პოსტის ავტორი: sanfol თარიღი: Feb 2 2016, 07:14 PM

q.w.e
esre ars cheshmariteba
რაღაც ისე გამოგდით თითქოს საინტერესოა ასე ცხოვრება, ნუ რაღაც მხრივ მართალია, მაგრამ მე დავიღალე, ზოგადად ამდენ პრობლემებში კონკრეტული ისეთი არაფერი

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Feb 2 2016, 10:26 PM

პოსტის ავტორი: esre ars cheshmariteba თარიღი: Feb 2 2016, 10:39 PM

ციტატა(q.w.e @ Feb 1 2016, 02:09 PM)

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 2 2016, 10:58 PM

ციტატა(q.w.e @ Jan 14 2016, 04:08 PM)

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Feb 2 2016, 11:06 PM

რაც გაგონილი მაქვს იმას ვამბობ.შესაძლოა არის მთელი რიგი თეოლოგიური დარღვევები,თუმცა ის ფაქტი რომ იმ იგავზე ცხოვრებისეულ თემაზეა საუბარი და არა აგრალურ მეურნეობაზე ცხადზე ცხადია...ზოგადად ქრისტეს სიტყვების ერთპიროვნული,ზუსტი ახსნა არ არსებობს ერთი და იგივე იგავი შეიძლება სხვადასხვანაირად აიხსნას,იქიდან გამომდინარე,რომ ამოუწურავია...ეხა შენ რასაც ამბობ,ეგ შედარებით დაკონკრეტებული ვერსიაა მაგ საკითხისა და აბსოლუტურად მართალი ხარ იმაში რაც ახსენი,მაგრამ ვერანაირად დაგეთანხმები,რომ მაგ იგავის ახსნა მარტო ეგ არის და სხვანაირად განხილვა შეცდომაა.თითქოს წრფივფუნქციური დამოკიდებულება ჰქონდესო....

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 10 2016, 03:19 PM

ძველი აღთქმა ისევე ღირებულია ჩვენთვის როგორც ახალი აღთქმა.

მე პირადად, როცა ძველ აღთქმას ვკითხულობ, იმდენ სიბრძნეს ვიგებ, რომ ჩემი გონება ბოლომდე ვერც კი ტვირთულობს.

რაც შეეხება ახალ აღქმას, აქ პირდაპირ იესო გველაპარაკება და ეს დიდი სულიერი ბედნიერებაა

პოსტის ავტორი: esre ars cheshmariteba თარიღი: Feb 11 2016, 02:25 AM

როცა ვამბობთ ძველ აღთქმას , ეს არ ნიშნავს იმას რომ ძველი აღარ არის ძალაში. საერთოდ არასწორი მიდგომაა როცა ებრაულ წერილებს უწოდებენ ძველ აღთქმას, ძველი აღთქმა (უფრო სწორად შეთანხმება_ დიათეკე შეთანხმებას ნიშნავს) შეიძლება ეწოდოს მოსეს რჯულს და ზოგადად მოსეს ხუთწიგნეულს. რადგან მოსეს რჯული გაუქმებულია, მართებული იქნება რომ ძველი ვუწოდოთ .

ახალი შეთანხმება კი უკვე ქრისტეს მიერ მოცემული რჯული და მოძღვრებანია. ამიტომ ახალი შეიძლება ვუწოდოთ ბერძნულ წერილებს.

კიდევ აღვნიშნავ , არ შეიძლება ძველი ეწოდოს ებრაულ წერილებს რადგან არის მთელი რიგი წინასწარმეტყველებები მასში , რომლებიც ჯერ კიდევ არ აღსრულებულა