მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

„XVII საუკუნეში წმინდა ანას სკიტის ჩრდილოეთ მხარეს, ბოლოში, უწყლო კალივაში, მეუდაბნოე დამასკინის სიკვდილის შემდეგ მოსაგრეობდა ბერდიდი ხარლამპე. იგი გახლდათ ქრისტეს მხნე მხედარი და დაუძინებელი მომმუშაკებელი სიკვდილის ხსოვნისა. ყოველდღე მწუხრის შემდეგ ის მიცვალებულების საკაცეზე (რომლითაც გადაასვენებენ გარდაცვლილს ათონზე) წვებოდა, თავქვეშ ქვას ამოიდებდა, გულზე ხელებს დაიკრეფდა და ამბობდა: „ამ ქვეყნად აღარ არის მამა ხარლამპე. ის მოკვდა და თავისი უბედობით მეტად ვეღარ შეგვაწუხებს. იტყვიან მამები, - დაე, ღმერთმა შეუნდოს მის სულს. მაგრამ შე საცოდავო, ახლა რაღას იზამ? როგორ წარსდგები სამსჯავროს წინაშე... თუ მართალი ძლივსა ცხონდება, მაშინ უბედურს და ცოდვილს რაღა მოუვა? ამას და ამგვარ სიტყვებს წარმოთქვამდა ბერდიდი ყოველდღიურად და განუწყვეტლივ ტიროდა. ამგვარად, ის მღვიძარებდა გათენებამდე, ვიდრე ბოლოს არ ეტყოდა საკუთარ თავს: ეკლესიაში შევუვრდეთ და თაყვანისვცეთ ჩვენს ღმერთს... ამ სიტყვებით ის თავის ფეხებს, ხელებს, ყურებს, გონებასა და სულის ძალას ღვთის თაყვანისცემისთვის, უფლისადმი ხოტბის შესხმასა და მადლიერების გამოსახატავად განაწყობდა“.

[marine]

„ასე ასწავლა სულიწმიდამ მონაზონს, უყვარდეს ღმერთი და უყვარდეს ხალხი“

/ღირსი სილუანე ათონელი/

[marine]

„ფარანის ლავრაში, ასკეტ ბერთა მომრავლების შემდგომ, წმინდა ხარიტონმა ისევ განმარტოება არჩია და იერიქონის ჩრდილო-დასავლეთ კიდეზე მდებარე დაგონის მთას მიაშურა. სწორედ ამ მთაზე დააარსა 340 წელს მორიგი სავანე, დუკას ლავრა. თვითმხილველთა ცნობით, დუკას ლავრა V-VI საუკუნეებში ფუტკრის დიდ სკას ჰგავდა, სადაც მდუმარების მოყვარული ბერები ასკეტიზმში წვრთნიდნენ და ლოცვით დაუცხრომლად ჰქმნიდნენ სულიერ თაფლს“.

[marine]

„ნეტარია ის, ვინც მონაზვნურ „პორფესიას“ აირჩევს და ქრისტეშემოსილი ლოცვის მეშვეობით, საყვარელ იესოს წყალობისთვის მოდრეკს“.

/ბერი იოსებ ვატოპედელი/

[marine]

“კარგი ბერები მდაბალნი და ზნით ქრისტეს მიმსგავსებულნი არიან, თავიანთი ცხოვრებით ისინი ჩვენთვის ცოცხალ მაგალითს იძლევიან. მათ მოიხვეჭეს მშვიდობა და, ედემს რგული ცხოვრების ხის მსგავსად, ბევრს ასაზრდოებენ თავიანთი ნაყოფით, ანუ მშვიდობის ნაყოფით“.

/ღირსი სილუანე ათონელი/

[marine]

“ის ბერი, რომელსაც სასულიერო ხარისხი არ აქვს, ნიკეის II მსოფლიო კრების მე-5 კანონის მიხედვით იურიდიულად ერისკაცის თანასწორად განიხილება”.

[marine]

„საღმრთო მადლი მუდმივად მკვიდრობდა ბერის [იოსებ ვატოპედელი] სუფთა და ვნებებისგან თავისუფალ სულში. ხორციელი გულისთქმისთვის ბავშვობიდან აზრის დონეზეც კი არასდროს დაუთმია, ამიტომ უწმინდური სულები ძილშიც ვეღარ აწუხებდნენ“

[marine]

„შეიტყვეს რა შენი ქორწილის შესახებ შენს ეკალგვირგვინოსან და ჯვარცმულ სიძესთან, ყველამ სულიერად გაიხარა“

[marine]

„სოფელი წმინდანთა ლოცვებზე დგას და მონაზონი მთელი სოფლისთვის უნდა ლოცულობდეს. ესაა მისი მსახურება, ამიტომ ნუ დაადებთ მას ამქვეყნიური საზრუნავის ტვირთს. მონაზონი მუდმივ კრძალულებაში უნდა ცხოვრობდეს, ხოლო თუ ის მსოფლიო ზრუნვითაა შეპყრობილი, იძულებულია მეტი ჭამოს, და ამას საერთო ზარალი მოაქვს, ვინაიდანი თუ მონაზონი ბევრს ჭამს, ვეღარ ლოცულობს ისე, როგორც საჭიროა, რადგან სული წმიდის მადლს გამხმარ სხეულში უყვარს ყოფნა“.

/ღირსი სილუანე ათონელი/

[marine]

„ბერში ქრისტეს უნდა ხედავდე“

[marine]

„მე თვითონ არ ვარ ღირსი, მონაზონი მერქვას. ორმოც წელიწადზე მეტია, რაც მონასტერში ვცხოვრობ და ახალმოსულ მორჩილად ვთვლი თავს. მაგრამ მე ვიცნობ მონაზვნებს, რომლებიც ახლოს არიან ღმერთთან და ღვთისმშობელთან. უფალი ისე ახლოა ჩვენთან - უფრო ახლოს, ვიდრე ჰაერი, რომლითაც ვსუნთქავთ. ჰაერი ხორცს განმსჭვალავს და გულამდე მიდის, უფალი კი თვით კაცის გულში ცხოვრობს: დავიმკვიდრო და ვიქცეოდი მათ შორის... და ვიყო მე თქუენდა მამა და თქუენ იყვნეთ ჩემდა ძეებ და ასულებ, იტყვის უფალი ყოვლისა მპყრობელი (2 კორ. 6:16 -18)“.

/ღირსი სილუანე ათონელი/

[marine]

„ბერი [იოსებ ვატოპედელი] ყოველგვარი მიჯაჭვულობისგან, ადამიანებისა თუ საგნებისადმი, სრულიად თავისუფალი იყო“

[marine]

„ბერი პაისი ათონელი ცდილობს, აგვიხსნას, თუ რა განსხვავებაა კერძოდცხოვრებულთა და ზოგადცხოვრებულთა მონასტრებს შორის: - ათონზე, ზოგადცხოვრებულთა მონასტრისაგან განსხვავებით, კერძოდმცხოვრებულთა მონასტერი არ ექვემდებარება მღვდელმთავარს, აქვთ პირადი განაწესი, გარდა ამისა, შეუძლიათ, ჰქონდეთ საკუთრება, საერთო მსახურება აღესრულება მხოლოდ კვირაობით და საეკლესიო დღესასწაულებზე. არ აქვთ საერთო ტრაპეზი. ხელსაქმესა და მორჩილებაში აძლევენ გასამჯერლოს“.

[marine]

„მონაზვნის უმთავრესი მიზანი შინაგანი მღვიძარება დ სინანულის ლოცვაა“

/იოსებ ისიქასტი/

[marine]

„იუდეის მონასტრებში ბერები ატარებდნენ შალის შავ კუნკულს, წმინდა საბას სამოსიც დაბებკილი საკერებლით იყო შეკოწიწებული. წმინდა საბას არაფერი გააჩნდა უდაბნოს ველურ მცენარეთა ფესვებისა და ლერწამთა გულის გარდა. ბერები ზეთზე, ღვინოსა და შეზავებულ საკვებზე უარს ამბობდნენ. მაგალითად, იოანე ისიქასტი მხოლოდ სითხეს იხმევდა, ცხელ ან თბილ წვენში ნაცარს ჩაყრიდა და აღესრულებოდა დაწერილი: „ნაცარი, ვითარცა პური, ვჭამე“. შემოწირული ღვინისა და ზეთიდან ან ძალიან მცირეს იღებდნენ, ან საერთოდ უარს ამბობდნენ“.

[marine]

„ამბა აღათონის სწავლებით: „მონაზონმა საკუთარ თავში არ უნდა დაუშვას, რომ სინდისი რაიმეში ამხელდეს“.

[marine]

“სამხედრო სამსახურის დამთავრების შემდეგ მონასტერში წავედი, თუმცა მალე გულისსიტყვებმა დამიწყეს ბრძოლა და კვლავ სოფელში მერეკებოდნენ, ცოლი შეიერთეო, ჩამძახოდნენ, მაგრამ მე მტკიცედ ვთქვი გონებაში: “აქ მოვკვდები ჩემი ცოდვებისათვის“.

/ღირსი სილუანე ათონელი/

[marine]

„წმინდა იოანე ოქროპირის ხატოვანი შედარებით, „სამონაზვნო და საერო ცხოვრებას შორის ისეთივე განსხვავებაა, როგორც მშვიდ ნავსაყუდელსა და გამუდმებით ქარისგან მღელვარე ზღვას შორის“.

[marine]

„სქიმა - (ძვ. ბერძ. გარეგნული სახე, ფორმა) - მონაზვნობისა და ბერობის ფორმა, რომელიც გვხვდება ორ ხარისხში - მცირე და დიდი სქიმა. მცირე სქიმით იმოსებიან მორჩილები ბერად ან მონაზვნად აღკვეცისას. დიდი სქიმა არის ბერ-მონაზონთა უმაღლესი ასკეტური ხარისხი მართლმადიდებლურ ეკლესიაში. სამონაზვნო სქიმა სიმბოლურად გამოხატავს უდაბნოში მოღვაწე წმ. იოანე ნათლისმცემელს, რომელიც აქლემის ბეწვით იყო მოსილი, წელზე კი ტყავის სარტყელი ჰქონდა.დიდი სქიმის მიმღები ბერების ხარისხის სახელწოდებას წინ ემატება „სქიმ“ (მაგ. სქიმმონაზონი, სქიმიღუმენი, სიმარქიმანდრიტი და ა.შ.). ჩვეულებრივ ისინი ცხოვრობენ სხვა საძმოებისგან განცალკევებით“.

[marine]

"მისი [მამა ანთიმოზი] სინანულის სავანე იყო სიმონ-პეტრეს მონასტერი, სადაც იგი მონაზვნად აღიკვეცა"