თემის საბეჭდი ვერსია

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Jun 8 2014, 04:57 PM

გამარჯობათ

ამ თემაზე ბევრი დაწერილა,ამ ფორუმზეც,მამაოსაც დავუსვი კითხვა და ზოგადად ძალიან აქტუალურია ეს საკითხი იმ ყმაწვილთAთვის რომელთა ჰორმონების ჩამოყალიბების ეტაპი მიმდინარეობს. მაინტერესებს რა ოქროს შუალედი უნდა დავიცვა იმისათვის რომ არც ჩუკენობის ცოდვაში ჩავვარდე და არც ძილსა შინდა დაცემა შემემთხვეს ხშირად?არ არის აუცილებელი მარტო მედიცინური და"ლოგიკური"გზებით ამიხსნათ ყოველივე მისტიკურიც ჩემთვის მისაღEბი იქნება.ის რომ ჩუკენობის ცოდვა ბევრად მძიმეა საკუთარ თავზე მაქ გამოცდილი,თავიდან მამაოსთვის ამის დაწერა ძალიან მრცხვენოდა მაგრამ მერე თავს ძალა დავატანე მოვინანიე დაახლოებით ნახევარი წლის უკან და იმედია ამ ცოდვას აღარ დავუბრუნდები არაფრის ფასად.თუმცა მას შემდეგ მტანჯავს ძილსა შინა დაცემა კვირაში მინიმუმ ერთხელ ,ხშირად 2 ჯერ მაინც მემთხვევა,თანაც არც თუ ისე ადვილია ამ ცოდვით დაცემის შემდეგ მოიწესრიგო თავი როგორც სულიერად(50 მეტანია და ლოცვა)ასევე ფიზიკურად(ჰიგიენურად)ისე რომ ოჯახის წევრებმა არ გაიგოს,თუმცა ამ მიზეზების გამო არ ვაპირებ დავუბრუნდე ჩუკენობის ცოდვას(თუ ძაან არ დამიბნელდა გონება) მაინტერესებს თქვენი პირადი გამოცდილება ამ საკითხთან დაკავშირებით....რას..მირჩევდით??

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Jun 8 2014, 07:08 PM

q.w.e
ღია ფორუმზე ნამდვილად არ დაგელაპარაკები ჩემს პირად გამოცდილებაზე . ( მით უმეტეს , ამ თემას ხშირად ,,საღადაოდ'' იყენებენ ხოლმე მავანნი)

ისე ,ძილში დაცემა ყველაფერთან ერთად ბუნებრივი პროცესიცაა და არ (ვერ ) ,,ამოძირკვავ.'' . იყოს , რას გიშლის...

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Jun 8 2014, 08:22 PM

საღადაო რა არის ნაღდად ვერ ვხვდები რეალური პრობლემაა ნუ თუ შენი გამოცდილების გაზიარება რა გინდა რა თქმა უნდა შენი ნებაა თუმცა ეს ცოდვა არაფერს მიშლისო ვერ ვიტყვი

პოსტის ავტორი: მახოროგა თარიღი: Jun 9 2014, 01:51 PM

საკუთარი გამოცდილებიდან ერთი შემიძლია გითხრა:

ჩუკენობას, ძილში დაცემას და ა შ ზოგადად ხორციელ ვნებასა და მსგავს ბუნებრივ მოთხოვნილებებს გავიწყებს გაძლიერებული ყოველდღიური ლოცვითი წესი, გონებრივად რაც უფრო მეტ დრის დაუთმობ ლოცვით საქმეს, მით უფრო არ ეკარება გონებას ვნებითი აზრები, ამიტომ ჩემი რჩევა იქნებოდა ლოცვითი წესის გაძლიერება

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Jun 9 2014, 02:00 PM

გასაგებია,მეც დავკვირვებულვარ იმ დღეს როდესაც ნაკლებად გულით მილოცია ან რაიმე ჩადენილ ცოდვაზე არ დავფიქრებულვარ და ნაკლებად განმიცდია ძირითAდად მაშინ ვვარდები ამ ცოდვაში.

პოსტის ავტორი: MIRDAT თარიღი: Jun 9 2014, 06:28 PM

რთულადაა საქმე ჩემი გადმოსახედიდან...

ერთი რამის თქმა შემიძლია, რომ მართლმადიდებლობა წესების კარგად შესრულება არაა. შენ ცოდვისგან განთავისუფლება ერთადერთი მიზეზის გამო გინდა, რომ წესი არ დაარღვიო და ცოდვა არ ჩაიდინო. ეგ რომც მოახერხო და არცერთ წესს არ არღვევდე, შეიძლემა მაინც ყველაზე ცუდი მართლამდიდებელი იყო სამყაროში. წესები ვერ აღწერს რელიგიას სრულად.
ცუდად ვხდები როდესაც ადამიანთა ყურადღების 100% მხოლოდ ჩარჩოებისკენაა მიმართული...

P.S. შევუერთდები გურამს და მაგ თემაზე ჩემი გამოცდილების გაზიარებისგან თავს შევიკავებ...

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Jun 10 2014, 02:37 PM

რას ნიშნავს საერთოდ ჩარჩოები ამ საკითხთან დაკავშირებით,მე ამ ცოდვისგან განთავისუფლება მინდა არა იმის გამო რომ ვიყვირო მე ეს შევძელი ან რაიმე ამპაპრტავნლი მიდრეკილება დავიკმაყოფილო(შეიძლება მსგავსი გამონახტომები მქონია და ეს ჩემი ბუნების ნაწილიცაა თუმცა საღ აზრზე როცა ვარ და ცოტა დინჯად, გონების დატანებით ვმსჯელობ ამ საკითხზე მაშინ ნაღდად არა) ცოდვა არის ის რაც ღმერთისგან გაშორებს და ამასთანავე საკუთარ თავს სხვა კუთხიდან დაგანახებს და რა ნიშნავს წესის არ დარღვევა? ხო არ მინდა რომ დავარღვიო წესი და არ ჩAვიდინო ცოდვა თუმცა ამის ერთადერთი მიზეზი არის ის რომ მსურს "ღვთისაგან კურთხეულ უზენაეს წსესრიგს შევუერთდე ხოლო იმისათვსი რომ ეს ცოდვა დავამარცხო მომიწევს რამდენიმე ვნების დაძლევა რომელიც დასაბამია ამ ცოდვებისა(როგორც მამაომ თქვა) და შენ რისი თქმა გსურს ვერ ვხვდები არ ვეცადო რომ დავსძლიო ეს ცოდვა? თუ ის გაფიქრებს რომ მხოლოდ და მხოლოდ ფარისევლური სულისკვეთებიდან მომდინარეობს ჩემი მსგავსი მსჯელობა ან დამოკიდებულება, კონკრეტულ საკითხთან მიმართებაში ალბათ ცდები

პოსტის ავტორი: MIRDAT თარიღი: Jun 10 2014, 11:43 PM

q.w.e
რაც შენ დაწერე მაგას ნამდვილად არ ვგულისხმობდი.

ღმერთისგან დაშორებას რაც შეეხება, ჩვენ რეალურად ღმერთი რა არის მაგაზე წარმოდგენაც არ გვაქვს, არც ის ვიცით რა არის ღმერთთან სიახლოვე. თავს რომ რაღაცნაირად ვგრძნობთ ლოცვის შემდეგ ეგ გვგონია უფალთან დაახლოება.

დავუშვათ, ინტუიციურად მაინც ვიცით რა არის ღმერთთან სიახლოვე, გგონია ცოდვები გვიშლის მაგაში ხელს? ავაზაკზე მეტი ცოდვა არამგონია აქ რომელიმეს გვქონდეს, მაგრამ გაცილებით შორს ვართ ღმერთისგან... იმის თქმა მინდა, რომ წესებზე ვართ ორიენტირებულები, რაღაც ცოდვებს დავსდევთ, განკითხვას და დილის ლოცვას რომ არ წაიკითხავ და ეგეთ რაღაცებს, ამ მექანიკური რაღაცების დევნაში კიდევ მთავარი გვავიწყდება. (არ მკითხო რა არის მთავარი) ერთი რამის თქმა შემიძლია, რომ ეს წესები და რელიგიის მათემატიკური აღწერა არაა მთავარი და ძირითადად რაც ღმერთს გვაშორებს, ჩვენი არასწორი დამოკიდებულებებია და არა ცოდვები.

აი ნახავ, მოიშორებ მაგ ცოდვასაც და მიხვდები, რომ მაგის შემდეგ ღმერთს შეიძლება უფრო დაშორდე, ვიდრე დაუახლოვდე.

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Jun 11 2014, 09:49 AM

MIRDAT
არასწორი ხედვაა. საწყისი სწორი მიმართულებითაა განხილული მაგრამ მერე სხვა კუთხით მიდიხარ. ერთ რამეში გეთანხმები მექანიკური ქმედება არ გვაცხოვნებს თან თუ გული არ მივაყოლეთ. რელიგიურობა რუტინულ ქმედებაში არ უნდა გადავიდეს, ქრისტიანობა და მართლმადიდებლობა გულით და სულით სიყვარულის განცდას ქადაგებს, ზუსტად ამ სიყვარულით უნდა მიხვიდე ქრისტემდე.
არ გეთანხმები ამაში

როცა ამბობ ცოდვები არ გვაშორებსო, არასწორი დამოკიდებულება მხოლოდო. ცოდვა რა არის? ის რაც საღვთო მადლს განგაშორებს. შენ კი ამბობ ის რა საღვთO მადლს გამნმაშორებს (ანუ ცოდვა) კი არ განმაშორებს არამედ არასწორი დამოკიდებულებაო. არასწორი დამოკიდებულება რა არის? ჩემსა და სხვა პირსა თუ საგანსშ შორის ურთიერთობა რომელიც რაღაც დადგენილი წესების ან ჩემი სტერეოტიპების მიხედვით მიმდინარეობს. თუ ვინმე ამ წეს ან სტერეოტიპს დაარღვევს მაშინ არასწორ დამოკიდებულებაში აღმოჩნდება, მაგრამ აქ მთავარი ისაა ჩემ მიერ დადგენილი სტერეოტიპები რამდენად მართებულია. მართლადიდებლობაში ეს საკუთარ თავზე რელიგიის მორგება გამოდის, შენი თვალთახედვით ვერ განსჯი რა არის სწორი და როგორ უნდა მოიქცე, ამაში იმ პიროვნებებს უნდა დაეყრდნო ვინც გაირა და ნახა ეს მდგომარეობა, იცის როგორია სწორი და არსწორი დამოკიდებულება. მაგალითსითვის ავიღოთ შენ გაიარე ეს მდგომარეობა და ჩვენს მეგობარ ფორუმელს საკუთარი გამოცდილებიდან უზიარებ შენს აზრს თუ როგორ უნდა მოიქცეს, მაგრამ ვინც უფრო შენზე შორს წავიდა უფრო მეტი ნახა და გაიგო სხვა საფეხურზე აინაცვლა სულიერებისა მისი დაჯრება არ მოგვეთხოვება? თუნდაც იგივე შენ ?!

პ.ს ყოველთვის მინდოდა მეკითხა მას შემდეგ რაც ეს ყველაფერი გადახარშე შენს გონებაში და დაიკავე ის პოზიცია რელიგიასთან მიმართებაში რასაც დღესაც მისდევ, რამდენად კარგად გრძნობ თავს?

პოსტის ავტორი: MIRDAT თარიღი: Jun 11 2014, 09:29 PM

თუ ცოდვას ისე განვსაზღვრავთ როგორც შენ თქვი, მაშინ, რათქმაუნდა, მართალი ხარ. მაგით იდეაში იმის თქმა მინდოდა, რომ თუკი საკუთარი ცოდვისადმი სწორი დამოკიდებულება გექნება, მაგალთად როგორც ავაზაკს ქონდა, შეიძლება იმაზე წინ დადგე, ვისაც ეს ცოდვები ფიზიკურად არც ჩაუდენია (ფარისევლები). ამით კი ის გამოდის, რომ მთავარი მაინც ადამიანის აზროვნებაა და არა ფიზიკური ცოდვების ჩადენა არჩადენა. რათქმაუნდა ეს არ გულისხმობს იმას, რომ ცოდვის ჩადენა სწორია ან დიდს არაფერს აშავებს...

კარგად ვგრძნობ თავს. ცხოვრებაში პირველად მგონია, რომ ჩემი ადგილი ვიპოვე. ყოველშემთხვევისთვის ამ ეტაპზე... 2 წელი ხდება რაც ეგ გადაწყვეტილება მივიღე და ამ ხნის მანძილზე არცერთხელ არ მინანია და გული არ დამწყვეტია იმაზე რაც გავაკეთე. ვიცი ცუდად ჟღერს ჩემი ნაწერი, მაგრამ ეს ჩემი ცხოვრებაა, ახლა ესაა ჩემი გზა, მომავალში არ ვიცი საით გადაუხვევს, თუმცა დარწმუნებით შემიძლია ვთქვა, რომ თუკი რომელიმე რელიგიისკენ წავალ, ეს ისევ მართლმადიდებლობა იქნება...

P.S. აი ზუსტად ახლა გადავაწყდი ამას, ამ თემასთან ახლოსაა ჩემი აზრით...

https://www.youtube.com/watch?v=J8C_Q_6FtT8#t=247

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Jun 12 2014, 09:28 AM

MIRDAT

მაშინ მეორე კითხვასაც მოვაყოლებ ამას. ის კმაყოფილება და სიმშვიდე რაც სულიერ სიხარულს თან ახლავს თუნდაც პირველად წირვაზე რომ იდექი, ამ ორი წლის მანძილზე თუ გიგრძვნია?

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Jun 12 2014, 12:47 PM

ღმერთი რა არის რეალურად კი არა სრულყოფილად არ ვიცით და ადამიანი უბრალოდ ვერჩააწვდება მას ადამიანის რესურსებს აღემატება ამის გაანალიზება ხოლო ღმერთთან სიახლოვე რა არის ეს შეიძლება ვიგრძნოთ ,არაფერ შუაში არაა ლოცვის შემდეგ რას ვგრძნობთ მაგრამ ამ ლოცვას რომ ღვთის წყალობით შესაბამისი საქმეც მოყვება ეგ უკვე ღმერთთან სიახლოვეა,თუმცა ეს სიახლოვე რა თქმა უნდა არ არის რაღაც სტატიკა,იგი დინამიურია და იმისათვის რომ ეს მდგომარეობა შევინარჩუნოთ მაქსიმალურად უნდა ვეცადოთ ჩვენი ცოდვების სიმძიმის დანავა და ამასთAნავე იმის გაანალიზება თუ რა უნდა ვაკეთოთ
ვერ ვვდები რატომ ფიქრობ ასე ანუ რას ამბობ რომ ცოდვის მოშორება იმისათვის რომ ღმერთან უღირსი მაგრამ მაინც რაღაც დონის პიროვნული კავშირი დავამყარო არაფერს ნიშნავს?რაღაც ბუნდოვანება და უადგილო კკრიტიკა ჩანს შენს ფოსტებში

მგონი აქცნტები არაზუსტად გაქ დასმული ავაზაკის დონეზე ჩვენს თავს ვერ დავაყენებთ არა მხოლოდ ცოდვის სიმცირისა თუ სიდიდის გამო ,არამედ მისი უდიდესი აღსარების უნარის გამო მან უუდიდესი კეთილგონიერება გამოიჩინა და ამ რადიკალურად კრიტიკულ მომენტში შეძლო მეტამორფოზა განეცადა რათა ზიარებოდა ჭეშმარტებას
რასაც შენ წერ ანუ ცოდვების მათემატიკური აღწერა და ასე შემდეგ ესეც საჭიროა რაღაც დონეზე თუმცა მეათეარისხოვანია უპირვეელესია ქრისტიანობის რეალური გაანალიზება და მორჩილება , ქრისტიანული მაქსიმალისტური ზნეობის ჩამოყალიბება და ა.შ ხოლო მარტო წესების შესრლება რომლის ერთ ერთი გამოხატულება შენ თქმით ჩემს მიერ გახსნილი თემაა პირდაპირ მიუთითებს რომ ამ საკითხს ფარისევლურად შევეე,არ ვვუარყოფ რომ ჩემში სხვა მანკიერებასთანერთად ფარისევლობაცაა თუმცა კონკრეტულ საითხს ასე არ შევხებივარ.დამოკიდებულებას რაც შეეხება ,ჩემი აზრით ამა თუ იმ ცოდვაზე ყურადრების გამახვილება კი არა ცოდვისადმი შეგუებაა არასწორი დამოკიდებულება


მოიცა და რამაინტერესებს შენი აზრით ცოდვა მე როგორ განვსაზღვრე ? კონკრეტულად შეგიძლია რომელი წინადადება ან სიტყვა არ მოგეწონა რომლის პასუხადა დამიწერე რომ ძალიან რთულად იყო საქმე?იქნებ მართლა შევცდი რავი ვეცდები გამოვასწორო თუ გამაგებინე რა იყო ჩემი შეცდომა,არადა მე მგონია რომ ეს თემა იმიტომ შევქმენი რომ ჩემზე უფროსი თაობისგან რომელმაც ეს ეტაპი გაოიარა მიმეღო კონკრეტული რჩევები რა უნდა გამეკეთებინა.

პოსტის ავტორი: MIRDAT თარიღი: Jun 12 2014, 11:23 PM

პირველად რომ წირვაზე ვიყავი, ეგ დღე ნამდვიალდ არ მახსოვს, პატარა ვიქნებოდი ძალიან, მაგრა ის დღე, როცა პირველად საკურთხეველში შევედი... თუმცა მოდი ეგ დღეც არ გვინდა, ძაან დაძაბული ვიყავი მაგრამ აი ის პერიოდი, პირველი 1 თვე, როცა სტიქაროსანი გავხდი, საკმაოდ უცნაური და კარგი გრძნობა მქონდა, არც მანამდე და არც მის შემდეგ ასეთი რამ არ განმიცდია და სიმართლე გითხრა, არც მგონია კიდევ ვიგრძნო მასეთი რაღაც... ერთადერთი ნამდვილად წმინდა გრძნობა რაც მახსოვს ჩემი საკმაოდ დიდი ხნის ეკლესიაში ყოფნიდან, აი ეგ 1 თვე იყო... ცუდს ვერაფერს ვიხსენებ მაგ პერიოდიდან...



მე ვიგულისხმე ის, რომ თუ ცოდვას გარეგნულად არ ჩადიხარ, ეს სულაც არ ნიშნავს იმას, რომ რამენაირად ღმერთს უახლოვდები და მოვიყვანე ფარისევლების მაგალითი, რომლებიც გარეგნულად ცოდვას არ ჩადიოდნენ, მაგრამ ყველაზე შორს იყვნენ ღმერთისგან, გაცილებით შორს, ვიდრე საკმაოდ ცოდვილი ადამიანები, ვინც ქრისტეს მიყვებოდნენ.

ზემოთაც ვთქვი და კიდევ გავიმეორებ, რომ ამით ერთადერთი რამის თქმა მინდა, ცალსახად ცოდვის არჩადენა, არაფერს ნიშნავს. ცოდვაში არ ვგულისხმობ თქვენს მოყვანილ სწორ განმარტებას. ამ შემთხვევაში, ცოდვაში ვგულისხმობ იმას, რაც ზოგადადაა მიღებული მაგ: განკითხვა, ნაყროვანება, ლოთობა, ბილწსიტყვაობა და ა.შ.

რაც შეეხება ცოდვის მაგ განმარტებას, ბოლოს დავწერ მაგაზე რაღაცას.



მე ავაზაკის დონეზე არ დამიყენებია ჩემი თავი. ამ შემთხვევაში ავაზაკი განვიხილე მხოლოდ ჩადენილი ცოდვების მხრივ, სხვანაირად არ შემიდარებია არავინ მისთვის. რაც შენ დაწერე ზუსტად მაგას ვამბობ მეც, უბრალოდ შენ ვერ მიხვდი რისი თქმა მინდოდა ზემოთ. ავაზაკი თავისი სწორი დამოკიდებულების გამო მოხვდა სამოთხეში. მან სწორად შეხედა თავის ცოდვებს, არც სასოწარკვეთაში ჩავარდა და არც მრისხანებაში და ღმერთის გმობაში. მოინანია... ესაა ცოდვებისადმი სწორი დამოკიდებულება და მაგის თქმა მინდა მეც, რომ მთავარია როგორ აზროვნებ და როგორ აფასებ შენს შეცდომებს.


მეც ზუსტად მაგას ვამბობ, ეგ მეათეხარისხოვანია რეალურად, მაგრამ დღეს ყველაზე დიდ ყურადღებას მაგას აქცევენ ეკლესიაში და მთავარი ავიწყდებათ.


ვიცი რომ არ შეხებიხარ და დავწერ ქვემოთ რატომაც მქონდა მასეთი რეაქცია.


შეგუება რათქმაუნდა არასწორი დამოკიდებულებაა, თუმცა ყურადღების ზედმეტად გამახვილება, თან თუ გთრგუნავს და ძალას გაცლის, ეგაც არასწორია.



ვხვდები რატომაც გაღიზიანდი. ყველა შენს პოსტში იგრძნობა ეს. ჩემი ბრალია, როცა ვთქვი "ცუდადაა საქმე" კონკრეტულად შენ არ მიგულისხმიხარ, ვიგულისხმე ზოგადად ყველა ის ადამიანი, მათ შორის ჩემი წარსული მეც,
რომელთაც ცოდვის მოშორება ძალიან ეჩქარებათ, იმდენად, რომ თითქმის პანიკაში ვარდებიან, ეშინიათ და სასოწარკვეთისკენ იხრებიან, ღმერთის იმედს კარგავენ, ცხოვრებას კარგავენ, ვერ ხვდებიან, რომ შეცდომების დასაშვებათ ვართ აქ, სასწავლად ვართ აქ, რამეს რომ მივხვდეთ ამ ცოდვების ჩადენის შემდეგ, მაგისთვის ვართ აქ და არა წმინდანობისთვის და უცოდველობისთვის.


რაც შეეხება ცოდვის განმარტებას: ცოდვაა ის რაც ღმერთისგან გვაშორებს. მომწონს, ამაზე სწორ განმარტებას ვერ მოიყვანს ვერეავინ, მაგრამ ძალიან ფართეა და არაკონკრეტული. საზოგადოდ ამ განმარტებას არავინ იყენებს. თუნდაც ის აღსარების წიგნი, სადაც ცოდვებია ჩამოწერილი, უგულებელყოფს ამ განმარტებას.
შეიძლება ადამიანი ყველა იქ ჩაწერილ ქმედებას ახორციელებდეს, მაგრამ ცოდვას არ ჩადიოდეს. გადახედეთ წმინდანთა ცხოვრებას (2 ტომეულს არ ვგულისხმობ, ძალიან ცოტა რომ წერია და ყველაფერი კარგი) თუნდაც მამა გაბრიელი ავიღოთ, საკმაოდ ბევრ წესს არღვევდა სვამდა და ა.შ. როგორ ფიქრობთ ეს სმა ცოდვა იყო მისთვის? აშორებდა ღმერთს? არამგონია... ანუ ცოდვა ადამიანზეა დამოკიდებული, შეიძლება ვიღაც ხალხს ეხმარებოდეს და ეს იყოს მისთვის ცოდვა, ვიღაც კი იგინებოდეს, ლოთობდეს და ამით ცხონდეს.

P.S. ნუ რათქმაუნდა ეს ყველაფერი ჩემი აზრია და არ მაქვს პრეტენზია, რომ აბსოლუტურ ჭეშმარიტებას ვსაუბრობ. უბრალოდ ესაა ახლა ჩემი შეხედულება ამ საკითხებისადმი...

P.P.S. რა კარგია ახალი ფორუმელი, ცოტა გამოვცოცხლდი

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Jun 13 2014, 09:32 AM

ზუსტად მეც მანდ ვარ, მასეთი ნათელი პერიოდი შენ ცხოვრებაში არ განგიცდია და რატომ არ გაქვს სურვილი ისევ განიცადო? მე მაგალითად მახსოვს პირველად რომ მივედი ეკლესიაში რა გრძნობაც მქონდა, მას მერე ეგეთი არაფერი განმიცდია, მაგრამ თუნდაც ერთხელ კიდევ რომ განვიცადო ალბათ ყველაზე ბედნიერი ვიქნები. რატომ არ უნდა ვიბრძოლო ამისთვის?


ვხვდები რისი თქმაც გინდა, მაგრამ უკიდურესობაში ვარდები. მოდი შევთანხმდეთ რომ ვერც გინებით და ვერც ლოთობით ვერ ცხონდები, ისევე როგორც გარეგნული მოქმედებებით. ახლა იმას დავუკვირდეთ რა განსხვავებაა შენ მიერ ჩადენილ მოქმედებასა და ამავე მოქმედების ჩამდენ სხვა პიროვენბას შორის რომლისთვისაც ეს ყოველივე ცოდვაა. ალბათ მთავარი განმასხვავებელი ისაა რომ თავისი გული და განწყობა ამ ორ პიროვნებას სხვადასხვა მიმართულებით მიჰყავს. ერთი თუ ყველა ქმედებაში უფალს ხედავს მერორე მას განეშორება. საერთოდ მე ვთვლი მთავარი გულია თუ საით და როგორ მიყავხარ. ლოთობაც და გინებაც ცოდვაა მაგრამ ზოგის სულს ეს მეტად აზიანებს ზოგისას უფრო ნაკლებად.

პოსტის ავტორი: MIRDAT თარიღი: Jun 13 2014, 12:29 PM

საქმე იმაშია, რომ ეგ პერიოდი 1 თვე გრძელდებოდა და ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე ბნელი პერიოდიც ეკლესიასთანაა დაკავშირებული და 2 წელი გასტანა... მირჩევნია ასე საშუალო მგომარეობაში ვიყო, ვიდრე ეგეთი საშნელება კიდევ გამოვცადო. მითუმეტეს, რომ იმ კარგი გრძნობის განცდის შანსი მეტისმეტად დაბალია...

საერთოდაც, კარგად და ცუდად ყოფნაზეც არაა, რაღაც სხვაა კიდევ. იმის გამო არ უდა იყო ეკლესიაში, რომ ხანდახან კარგ გრძნობას განიცდი, ნარკომანი ხომ არ ხარ, თეოდორე გიგნაძეს აქვს მაგაზე კარგი რაღაც ნათქვამი და მეზარება მოძებნა



ეგაა, გეთანხმები. მაგის თქმა მინდოდა ზუსტად.

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Jun 13 2014, 01:52 PM

რა თქმა უნდა იმიტომაცაა ქრისტიანობა ჭეშმარიტება რომ შენს ცხოვრებაში ღვთის ნებით უნდა იყო შემოქმედი(ანუ ცხოვრების სხვადასხვა ეტაპზე შესაბამისად უნდა მოიქცე,ვინაიდან ყველაფერი ვერ ეწერება წმინდა წერილში ,ღირსი მამების შეგონებებში და ა.შ.)


ბოდიშს ვიხდი ასე თუუ გამომივიდა უბრალოდ თავიდან ასე ვრცლად და განმარტებით რომ ვერ მივიღე პასუხი მომტაებული ინტერესი ოდნავ აგრესიაში გადამივიდასავით.

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Jun 13 2014, 02:11 PM

მართალია დაბალია ეგ შანსი მაგრამ საცადე და გამოიყენე დაიჭირე წამი და იქნებ ხელიდან აღარ გაუშვა? მთავარი ისაა რომ მონომება გაკლია, ერთი რამ ცხადია ახლა გირჩევნია ნეიტრალური მდგომარეობა დაიჭირო მაგრამ როცა ეგ მდგომარეობაც დაგღლის სცადე კიდევ განიცადო ეგ გრძნობა.

პოსტის ავტორი: iohanan თარიღი: Jun 13 2014, 04:30 PM

რაგაცას ვიკითხავ ახლა ,ალბათ იფიქრებთ რომ,ჩემი ჩართვა აქ უადგილოა(რისთვისაც ბოდიშს ვიხდი) ,მაგრამ თქვენი აზრი მაინტერესებს,თანაც რადგან საუბარმა სხვაგან გადაუხვია,ამიტომ ვაძლევ თავს ამის უფლებას.
ე.ი.მაინტრერესებს რა ჯობია ეკლესიაში წირვაზე ვიდგე 3-4 სთ,მაგრამ ჩემს გონებაში ერთი სიტყვაც არ შევიდეს და გონებამ ყოველი სიტყვა აისხლიტოს,მაგრამ მაინც ვიდგე, თუ ასეთ მგომარეობაში ყოფნას ჯობია საერთოდ არ წავიდე...
ან მაგალითად მარხვაში ნერწყვი რომ გახრჩობს რომელიმე საჭმლის დანახვაე ,რა ჯობია ვჭამო თუ მაინც ბოლომდე თავი შევიკავო...

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Jun 13 2014, 04:45 PM

iohanan
რაც შეეხება წირვას არ არსებობს 4 სააში ერთი სიტყვა ვერ მოისმიო და თუ ერთ სიტყვას მაინც მოისმენ რტყუილად დგომა არ გამოდის. ასე რომ წირვაზე წასვა ყოველთვის კარგია.
რაც შეეხება მარხვას და ნერწყვების ყლაპვას სჯობს თავი შეიკავო რადგან საერთოდ მარხვის აზრი თავშეკვება საკუთარი ხორცის დათრგუნვა და მასზე გამრჯვება. შენ თუ თავს შეიკავებ და საკუთარ ხორცს რაიმეე უარს ეტყვი ეს წინ გადადგმული ნაბიჯ იიქნება ამ პატარა ნაბიჯებით უნდა გიარო ზუსტა მთელი ცხოვრება.

პოსტის ავტორი: iohanan თარიღი: Jun 13 2014, 06:08 PM

G_saxva
ვიცოდი შენ რომ მაგას დაწერდი ...მე კი გეთნანხმები და მასეც ვაკეთებ,პატარა ბდაბრკოლებების გადალახვით,მცირე ბრძოლების მოგებით სეძლებ ომის მოგებას, მაგრამ...........

პოსტის ავტორი: MIRDAT თარიღი: Jun 13 2014, 08:10 PM

კი, ნამდვილად მასე მირჩევნია და დარწმუნებული ვარ, ამ ეტაპზე რასაც ვაკეთებ ესაა ჩემთვის საჭირო და სწორი. მომავალში სავარაუდოდ შეიცვლება ეს მდგომარეობა და ალბათ მასეც ვიზამ, როგორც შენ თქვი, მარა დამეწმუნე, მე რომ ქრისტიანობისკენ გადმოვდგამ ისევ ნაბიჯს, ეგ სერიოზული ნაბიჯი იქნება...


მაშინ დავწერ მეც ჩემ აზრს. რაღაც პარალელებსაც გავავლებ.
თუ მხოლოდ ეკლესიაში წასვლა–არწასვლაზეა საუბარი, რაც შენ დაწერე, მაგ მდგომარეობით, ჩემი აზრით ერთიდაიგივეა, გინდ წასულხარ და გინდ არა. სახლშიც უაზროდ გაატარებ დროს, თან სინდისი შეგაწუხებს, ეკლესიაში მიხვალ და იდგები დაცარიელებული ბევრ ხალხში და იფიქრებ როგორი სუსტი ხარ და როგორ გამოხვიდე მაგ მდგომარეობიდან, თუ წინა ღამით კარგად არ გეძინა, შეიძლება თვალებიც დაგეხუჭოს და ოცნებათა სურეალისტურ სამყაროში ამოყო თავი, სანამ მოძღვრის ხმა არ გამოგიყვანს უცაბედად... აქედან გამოსავალი, წესით უნდა გამოიკვეთოს ჩემი მსჯელობიდან, ვნახოთ რა გამომივა.

მიყვარს ხოლნმე რელიგიასა და განათლების სისტემას შორის პარალელის გავლება, კარგად ესადაგებიან...
აი მაგალთად, მეორე კურსზე, ყოველ ლექციაზე უაზროდ ვიჯექი, არცერთი სიტყვა არ შედიოდა თავში... მერე მივხვდი რომ უაზრო იყო ასე სიარული და უნიში წასვლის მაგივრად სახლში ვრჩებოდი იმ იმედით რომ ვიმეცადინებდი ჩემით. წირვაზე არწასულებიც მაგ იმედით რჩებიან სახლში, რომ აქ ვილოცებთო, მაგრამ როგორც თქვენ ლოცულობდით, ისე ვმეცადინეობდი მეც სახლში... ანუ წასვლაც და არწასვლაც უაზრო იყო, სანამ ჩემი აზროვნება არ შევცვალე. დავფიქრდი რა მინდოდა ბოლოს და ბოლოს, რისთვის მინდოდა ეს უნივერსიტეტი, ლექციები... ხოდა სერიოზულად მივუდექი საქმეს, დავალაგე ჩემი მიზნები და არცერთ ლექციას არ ვტოვებდი და ვცდილობდი მომესმინა ლექტორისთვის. ხოდა ყველაფერი გაცილებით კარგად წავიდა ვიდრე მეგონა. ყველაფერს ლექციებზე ვსწავლობდი, ყველაფერს ვიგებდი, შემეძლო 6 საათის განმავლობაში მესმინა და არ დავღლილიყავი და ეს ყველაფერი უბრალოდ იმიტომ, რომ მინდოდა მესწავლა, გადავწყვიტე, რომ ლექციებისგან მიმეღო რაღაც, ოდნავ მოვინდომე და ყველაფერი გამომივიდა.

დაფიქრდი რა გინდა წირვაზე, რისი მიღება გინდა მისგან, იფიქრე საერთოდ რა არის წირვა, რისთვის ტარდება და თავად გადაწყვიტე გინდა თუ არა იქ სიარული. ნუ ივლი მხოლოდ წესის გამო, უნდა გინდოდეს. ახლა მხოლოდ იმიტომ აკეთებ ამას, რომ ასეთია წესი... იცი რომ წირვაზე მადლო გადმოდის და ა.შ. ლექციებზეც გადმოდის ცოდნა, მაგრამ შენ თუ მაგ ცოდნას არ ხარ მოწყურებული, იქიდან ვერაფერს მიიღებ. არსებობს ასეთი აზრი, რომ წირვაზე უბრალოდ დგომითაც კი მიიღებ მადლს, მარა ეგ აბსურდია ჩემი აზრით და ხალხის მოგონილი, ან თვითონ მოძღვრების, რომ ხალხი სულ არ შეეშვას ეკლესიაში სიარულს. მოკლედ სერიოზულად მიუდექი უფრო მაგ საკითხს, თან წირვაზე მაინდამაინც იმის გაგება არაა მნიშვნელოვანი თუ რას ამბობს იმ მომენტში მოძღვარი, მთავარია შენ რისთვის ხარ მისული და რა გიტრიალებს თავში.

6 დღე იშრომე და 1 დღე მე შემომწირეო, ამას როცა ამბობენ მხოლოდ იმ 1 დღეზე აკეთებენ აქცენტს, ჩემი აზრით თუ ის 6 დღე წესივრად არ იშრომე, 1 დღეს ვერ შეწირავ უფალს. ეგაც უშლის რაღაც დონეზე ხელს წირვაზე წესიგრად დგომას, არ ვშრომობთ იმ 6 დღეს კარგად...





გეთანხმები, ეგ მომწონს ყველაზე მეტად ამ რელიგიაში, რეალურად მართლმადიდებლობა ყველა ადამიანს ერგება, ადამიანთან ერთად იცვლება თვითონ რელიგიის მიდგომები, თუნდაც როგორც ზემოთ ვთქვით, ცოდვის განმარტებაზე, სხვადასხვა პიროვნებისთვის სხვადასხვა რამაა ცოდვა... მაგრამ რეალურად მე ეკლესიაში ვერ ვხედავ რომ ასეთი მიდგომა იყოს. საერთოდ ნამდვილ მართლმადიდებლობას ცოტა მოძღვარი ასწავლის... მე პირადად დაბადებიდან 19 წლამდე მართლმადიდებელი ვიყავი და მხოლოდ მაშინ გავიგე ამ რელიგიის ნამდვილი "მუღამი" რაც წამოვედი ეკლესიიდან... არ მომწონს ის სისტება რაც დღესაა, იმდენადაა ცოდვებზე ორიენტირებული, უამრავ ლოცვაზე, დაუჯდომლებზე, კანონებზე, მარხვებზე და ასეთ რამეებზე, რომ აღარ გრჩება დრო, უბრალოდ დაგიქრდე თუ რა არის მთავარი და ყველაზე ნამდვილი... მახსოვს რომ წამოვედი ეკლესიიდან, ჩემი სიტყვებით ვილოცე ის რაც მინდოდა, რაც მართლა მაწუხებდა და საოცარი გრძნობა დამეუფლა, მერე დავფიქრდი და მივხვდი, რომ იმდენად ვიყავი ადრე ამ წესებით და დაწერილი ლოვების კითხვით დაღლილი, რომ ღმერთთან ნამდვილი საუბრისთვის ვეღარც ვიცლიდი... რეალურად ღმერთს სწორედ მაგან დამაშორა, არასწორად ნაკეთებმა წესებმა.

პოსტის ავტორი: iohanan თარიღი: Jun 13 2014, 08:24 PM

MIRDAT
კარგზე ამბობო ,რომ კარგია.რა თქმა უნდა გეთანხმები რომ ჯობია იარო და მოუსმინო.მაგრამ რა რას შევადარებ იცი...მაგალიათად წირვაზე მოსული ადამიანი,რომელიც არ ისმენ ,გონებამაფანტულია გავს ადამიანს რომელსაც ხელის დაბანა უნდა და წყლის ნაკადისთვის რომ შეუყუდებიახელი....და მილს ისმენს მტელი გულით და გონებით ის იმ ადამიანს რომელსაც ხელი დასაბანად წყლის ნაკადისთვის კი შეუყუდებია მაგრამ ხელს ხელს უსობს ,საპონს დაიხმარს)))რომელი უფრო მოიშორებს ჭუჭყს???რა თქმ აუნდა მეორე,მაგრამ პირველიც მოიშორებს ოგონ მეთი დრო და მეტი წყალი დაჭირდება....ორივე მათგანი საბოოლოოდ უფრო სუფთაა ვიდრე ის ვისაც არ უნდა ხელის დაბანა...

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Jun 13 2014, 09:02 PM

არ ვარ ზოგიერთისავით კომპენტენტური საერთოდ რჩევების მიცემაში ვინაიდან არც წმინდა წერილებიდან შემიძლია ციტების მოყვანა და არც ბევრი ღირსი მამების შეგონებები ვიცი,თუმცა ჩემი ინდივიდუალური მსჯელობით და იმ მიზერული გამოცდილებით რაც მაქ შემიძლია ჩემის მხრივ გითხრა:თუ შენ სიღღმისეულად გაანალიზებ რა არის წირვა, რამხელა მისტიკყური მხარე აქვს, თუ მოახდენ რეალიზებას იმ ცოდნისა თუ როგორ ვაწამეთ იესო ქრისტე, თუ ერთხელ მაინც დაგგუფლებია ის არაამქვეყნიური სიხარული და სიყვარული რომელიც ამ რელიგიასთანაა დაკავშირებული თუ გაქ გაანალიზებული რა არის ადამიანის ცხოვრების აზრი ამ ქვეყანაზე და თუ პატარა გამოცდილება მაინც გაქვს რომელიც შეიძლება შენს თავსვე მოუყვანო იმის არგუმენტად რომ ღმერთი მართლა არსებობს, თანდათან წირვაზე დასწრებას გაგიხარდება და მარხვის დაცვაც შენი ცხოვრების განუყოფელი ნაწილი იქნება,თუმცა არა ძალდატანებით რა თქმა უნდა , უძღები შვილის იგავი(თუ არ ვცდები ასე ქვია) წაიკითხე,ტურადღება გაამახვილე უფროსი შვილზე რომელიც მამის ყველა დარიგებას ასრულებს , თუმცა მონასავით და არა შვილივით .. მერწმუნე თუ არ გიხარია ღვთის მსახურების პირველი საფეხური(ანუ ეკლესიაზე წირვაზე დასწრება) ჩემი აზრით რეალური რევოლუცია უნდა მოახდინო შენს ცნობიერებაში.

პოსტის ავტორი: iohanan თარიღი: Jun 13 2014, 09:14 PM

რა კითხვებიც დავსი მავს მაგათზე პასუხები))),უბრალობ ზოგიერთი თქვენგანის აზრის გაგება მინდოდა....რიტორიკული შეკითხვებივით იყო რა.......

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Jun 13 2014, 09:19 PM

იმ თEმაზე რომ სხვადასხვა პიროვნებისთვის სხვადასხვა რამაა ცოდვა სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით ვერ დაგეთანხმები , მაღტალია ადამიანმა უნდა მოირგოს თავის თAვზე ის ღირებულებები რასაც ქრისტიანობა ქადაგებს თუმცა ზომიერად და ფაქიზად რადგან ამასთანავე უნდა გაანალიზოს რომ დაცემული ბუნება არ მონაწილეობდეს ამ მორგებაში.გინება და ლოთაობა ცოდვაა თAვისთავად თუმცა კონკრეტული პიროვნებისთვის რა არის უფრო პრინციპული და მომაკვდინებელი ვნება და ცხონდება თუ არა ამის გამო ესა თუ ის პიროვნება ეს მხოლოდ და მხოლოდ ღმერთმა იცის.

ეხლა მართმადიდებელი არ ხარ? მე პირადად მომწონს შენი ასეთი მიდგომა და გეთანხმები კიდეც ბევრ რამეში, ხშირად სასულიერო პირებსაც ავიწყდებათ მთავარი არსი ამ რელიგიისა, უფალს ის კი არ უნდა ლოცვები რომ გავიზუთხოთ და მეტანიებით მუხლები ავიტკივოთ არამედ, ეს ლოცვები უნდა იყოს უბრალოდ იარაღი ჩვენი ცხოვრების მანძილზე ,იარაღი კიდე არაფერია თუ მას არ ყავს ის ვინც იყენებს ჩემი აზრით კი ადამიანი რომელიც მხოლოდ და მხოლოდ გარეგნულად ასრულებს წეს ჩვეულებებს (მასიურად) და გულში არც სიხარულს არც სიყვარულს და არც იმედს გრძნობს და არც ცდილობს რომ ცხოვრების ამა თუ იმ ეპიზოდში ქრისტეს დაემსგავსოს, სულიერად მკვდარია და გავს ზემოთ ხსენებული იარაღების დასადებ კარადას.ჩემი აზრიტ სEნი მთავარი პრობლემა 19 წლამდე იქიდან გამომდინარე რაც დამიწერე ის იყო რომ ერთბაშად მოგიწია ქრისტიანულ ცხოვრებაში ჩართულიყავი გარეგნული წესებით, არ ვიცი ვისი ან რისი ბრალი უნდა იყოს ეს ჩEმი აზრით ამ დროს მოძღვარს ყველაზე მეტი სიფრთხილე მმართებს, არ შეიძლება 21 საუკუნის ახალგაზრდის რომელთა მშობლებიც(პირადად ჩემიც) სოციალური ათეიზმის ტალღაში მოხვდნენ გარეგნული წეს ჩვეულებებით დაკავება, რა თქმა უნდა ამის გარეშეც არ შეიძლება თუმცა უპირველესი მაინც ყოველდღიური მსჯელობა ქრისტიანობის შესახებ საკუთარ თავთან და იმის ცდაა რომ "ლაივში" მოიქცე ისე როგორც ქრისტიანობა გვმოძღვრავს.

პოსტის ავტორი: MIRDAT თარიღი: Jun 13 2014, 10:05 PM

რათქმაუნდა მასეა, მე როცა ვთქვი რომ ყველასთვის სხვადასხვა რამაა ცოდვა, რათქმაუნდა ვგულისხმობ იდეალურ სიტუაციას, როცა ადამიანი თავს არ იტყუებს. თორემ ახლა მე რომ ავდგე და ვთქვა, არ მაშორებს ღმერთს სმა და ქალებთან გართობა და შევუბერო მადლიანად რათქმაუნდა დიდი ტყუილი იქნება


არ ვეძახი საკუთარ თავს მართლმადიდებელს, თორემ მართლმადიდებლურ შეხედულებებს, მგონი მთლიანად ვიზიარებ. უბრალოდ ასეთი პოზიციის დაჭერა გადავწყვიტე ამ ეტაპზე.


მე ვიცი რისი ბრალიცაა და აღარ ღირს მაგის გარჩევა, ჯერ 1 ის, რომ მე თვითონ არ ვიყავი მზად ეკლესიაში ყოფნისთვის. ასე კიდევ უამრავი ადამიანია ეკლესიაში დღეს. არ იციან წესივრად რატომ არიან იქ, რას აკეთებენ და რა უნდათ. მე მათგან განსხვავებით წამოვედი და მინდა ჯერ კარგად ჩამოვყალიბდე. თან ზოგადად ჩაკეტილი ადამიანი ვარ და მოძღვარიც ვერ მიგებდა რა მაწუხებდა და რა მინდოდა, რთული ტიპი ვარ, მეც ვერ ვიგებ ხშირად ჩემი თავისას და მოძღვარსაც უჭირს რათქმაუნდა. თან ისიც გამოუცდელი იყო და ახალგაზრდა, ვერ მიხვდა როგორი კუთხით მიდგომა მჭირდებოდა და ა.შ. უამრავი პრობლემის თანხვედრა მოხდა...

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Jun 13 2014, 10:36 PM

მთავარია ღმერთი ეძებო და იპოვი ჩემი აზრით შენ ამჟამად ამ ძებნის და რეალიზების პროცესში ხარ ამ ნეიტრალური მდგომარეობით , ნეტავი ყველას შEგვეძლოს და საჭირო კრიტიკულ მომენტში მსგავსი პოზიციის დაკავება შეგვეძლოს(თუ საჭიროა, და უმეტეს შემთხვევაში დამწყებთAთვის საჭიროცაა მგონი ), ჩემს ერთ ერთ მეგობარს რომელიც სტიქაროსანია მსგავსი პოზიცია რომ დაეჭირა და ეხლაც რომ დაიჭიროს ჩემი აზრით უკეთესი იქნებოდა, მეტიც გადარჩებოდა(სულიერად) წარმატებები



ჩემი აზრით თუ ყველაფერს ფარდობით დონეზე განვიხილავთ შენი ასეთი სEხხედულებების გამო ნამდვილად ხარ მართმადიდებელი, თუმცა თუ მართლმადიდებელს მხოლოდ იმიტომ არ ეძახი სენს თავს რადგანდ დროებით გარეგნული წეს ჩვეულებებისგან თავს იკავებ, ჩემი აზრით როდესაც ისევ დაუბრუნდები ამ წეს ჩვეულებების შესრულებას უკვე სერიოზული მოღვაწეობა დაერქმევა ვინაიდან ალბათ შინაგანადაც გექნება გაანალიზებული რას აკეთEბ და რა უნდა აკეთო. მსგავსი ეტაპის მცირე ხნით მაინც გამოვლა ალბათ დღევანდელი სტიქაროსნების უმეტესობას სჭირდება


პირადად მე მსგავსი განზრახვა არ მქონია

პოსტის ავტორი: iohanan თარიღი: Jun 13 2014, 10:48 PM

??????

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Jun 13 2014, 10:52 PM

iohanan

კარგი იყო ხომ იცი , ,,მეგობარო''

პოსტის ავტორი: iohanan თარიღი: Jun 13 2014, 10:56 PM

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Jun 13 2014, 11:02 PM

ანუ რიტორიკულად მომართვა არ განმიზრახხავს

ამისთვის ცალკე თEმის შექმნა არ ღირს მაგრამ მარტლა მაინტერესებს ტოტალიზატორზე ტამაში ოღოონდა არა მასიურად, არამედ ძAლიან იშვიათად ცოდვაა?

პოსტის ავტორი: iohanan თარიღი: Jun 13 2014, 11:07 PM

ჩემი შეკითხვები იყო რიტორიკული)))

პოსტის ავტორი: damiane80 თარიღი: Jun 25 2014, 12:34 AM

ერთი პრაქტიკული რჩევა, რასაც როგორც ვიცი წმინდა მამებიც გვირჩევდნენ ზოგადადს ვნებების წინააღმდეგ საბრძოლველად - ეს არის, რომ ადამიანი უნდა მოერიდოს "გაძღომას" (განსაკუთრებით ძილის წინ). ორგანიზმი უნდა იყოს ოდნავ მშიერი. რა თქმა უნდა ეს ყველაფერი ლოცვით კანონთან ერთად, მაგრამ აქაც ზომიერება არის საჭირო.

გარდა მაგისა, ძილსა შინა დაცემა უმრავლეს შემთხვევაში ხდება გამთენიის საათებში (თუ დაკვირვებულხარ), როდესაც ორგანიზმი ერთგვარ ძალების აღდგენის პროცესშია, ამიტომ, მე ვფიქრობ შეიძლება ძალიან კარგი იყოს, თუ შეეჩვევი დილით ადრე ლოცვას, მაგალითად დილის 6 საათზე შვიდგზის ლოცვას წაიკითხო (ან შეიძლება ცოტა მოგვიანებითაც).

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Jun 26 2014, 01:33 PM

რამდენჯერმე დავკვირვებულვარ, ადრე რომ გამღვიძებია და სიევ გამიგრძელებია ძილი მაშინ მემართება ეს , ხოლო საკვების მიღებას რაც შეეხება სამწუხაროდ ორგანიზმის მდგომარეობიდან გამომდინარე მიწევს ჭAმა ძალიან გამხდარი ვარ და ვერ ვიმატებ :/

პოსტის ავტორი: damiane80 თარიღი: Jun 26 2014, 03:55 PM

მაგიტომაც ვამბობ ადრე გაღვიზებას 6 საათიანი ლოცვა მიაყოლე. შეგიძლია რამდენიმე მეტანიაც და მგონი უკეთესი იქნება.

ჭამას რაც შეეხება, არ უნდა გაძღე, განსაკუთრებით ძილის წინ. ეს ორგანიზმს ადუნებს და ვნებებს აღძრავს - ასე გამიგია რომ გვირჩევენ წმინდა მამები

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Jun 27 2014, 11:11 PM

გასაგებია,თუმცა ცოტა არ იყოს რთულია დღევანდელი ერის კაცის ცოვრების რეჟიმში გაღციძებისთანავე იყოს შესაძლებელი ადგობა,თუმცა ამას მნიშვნელობა არ აქ უმსხვერპლდ არაფერი გამოვა,დიდი მადობა რცევებისთვის

პოსტის ავტორი: +თომა+ თარიღი: Oct 7 2015, 02:24 AM

ჩემი რჩევა იქნება ყველა ახალგაზრდასთან, ნუ მიეცემით ჩუკენის ცოდვას. ილოცეთ, იმარხულეთ და პატიება შესთხოვეთ შემოქმედს, იმ ცოდვებზე, რასაც გაუფიქრებლად ჩავდივართ. ნძრევა კარგს არაფერს მოგვიტანს

პოსტის ავტორი: q.w.e თარიღი: Oct 19 2015, 01:06 PM

ეგ ძალიან კარგი რჩევაა თუმცა პრაქტიკულად გამოუსადეგარი.სამწუხაროდ სწორედ ეს გვევლინება მთავარ ბარიერად ახალგაზრდის რეალური ქრისტიანული ცხოვრების წინააღმდეგ. საქმე ისაა რომ ასეთ დროს იქმნება ჩიხი -ჩუკენობა ცოდვაა მაგრამ ამ საქმეს თუ თავს დაანებებ "ძილსა შინა დაეცემი"და ესეც ცოდვაა და ამ დროს რა უნდა ქნას პიროვნებამ ნაღდად ვერ ვხვდები,მგონი საკმაოდ დიდი პრობლემაა მაგრამ ეკლესია დუმს ამაზე,საკითხი გადახედვას საჭიროებს.

პოსტის ავტორი: +თომა+ თარიღი: Jan 9 2017, 02:25 AM

q.w.e
თუ შენს თავს უფალს მიანდობ, ლოცვას იმაზე მეტად გააძლიერებ, ვიდრე ოდესმე და გონებრივად განიწმინდები, ვეღარც ძილსა შინა დაეცემი. მე ასე მგნია.

ან მეორე ვარიანტია ცოლის მოყვანა. აღარც ძილსა შინა დაეცემი და შენს ქვეყანას შემატებ უფლის მოშიშ ვაჟკაცებსა და მხევლებს