ვნებები და მათთან ბრძოლა პარამეტრები

[marine]

"ხშირად საცდური მოდის არა საშინელი და პირდაპირი სახით, არამედ ირიბად, შეფარულად, კეთილი სურვილებით. ადამიანს სჭირდება სულიერი სიფხიზლე, რათა არ მოტყუვდეს. მისი სული ციხესიმაგრეს უნდა ჰგავდეს, რომლის ყველა კარი დახშულია და შეუვალი ყველა ვნებისთვის. როცა ადამიანი შიგნიდან სჩადის ცოდვას, ის უკვე აღებს თავის სულის ციხის კარებს. ერთ ცოდვას შემდეგ მოსდევს მრავალი ცოდვა, რომელიც საბოლოოდ სულს დაღუპავს. საცდურის წინააღმდეგ მთელი სიცოცხლე ბრძოლაა საჭირო. მხოლოდ გამარჯვებულები დაიდგამენ ცხონების გვირგვინს."

/მეუფე ეფრემი (გამრეკელიძე)/

[marine]

"შენ გამეფდები საკუთარ ვნებებზე"

[marine]

დედა ზოილე ამბობდა: "ახალგაზრდობაში ვნებები მებრძოდა. მწუხრის ლოცვებზე, ღამით, დაფარულად ავდიოდი მთაზე, იოანე ზედაზნელის მონასტერში, ვლოცულობდი მის კედლებთან და მერე ცისკრის ლოცვაზე უკან, სამთავროს მონასტერში ვბრუნდებოდი. მივდიოდი ცრემლმდინარე და უკან სიხარულით აღსავსე მოვდიოდი, თითქოს ჩემს ტვირთს ღირს იოანესთან ვტოვებდი".

[marine]

"პატრიარქ ეფრემთან საუბრისას ერთმა მღვდელმონაზონმა აღიარა, რომ ხორციელი ვნებები ტანჯავდა. პატრიარქმა მოუსმინა და ოდნავ გაუღიმა: - რას ვიზამთ, მღვდელმონაზვნის რომანტიკული განწყობილებააო. მეორე დღეს, სიონის ტაძარში მსახურების წინ, ეს მღვდელმონაზონი მივიდა, მუხლი მოიდრიკა და კურთხევა ითხოვა. უცბად პატრიარქმა უთხრა: - რაო, ძმაკაცივით ხელსაც ხომ არ ჩამომართმევ? ბარემ "მაკურთხე" კი არა, პირდაპირ "გამარჯვება" მითხარიო. მონაზონი სახტად დარჩა, პატრიარქმა კი განაგრძო: - რამდენიმე წლის მანძილზე ვერაფერი ისწავლე. დიდი ცოდვა ჩაიდინა, ვინც შენ ხელი დაგასხა, მაგრამ ჩვენ გამოვასწორებთ ამ შეცდომას. ახლა კი წადი აქედანო. უკურთხებელი მღვდელმონაზონი აცრემლებული გადგა განზე.

გავიდა რამდენიმე დღე. მღვდელმონაზონი ისევ შეხვდა პატრიარქს. მან ის სიონის ტაძრის ეზოში დაინახა და არ იცოდა, რა ექნა, სად დამალულიყო. პატრიარქმა თითით მიიხმო და უთხრა: "აბა, შვილო, როგორ ცხოვრობ? შენ, ვგონებ, ჩემთან რაღაცაზე ჩიოდი". "ცუდი ფიქრები განმეშორნენ, ახლა მათთვის სადღა მცალიაო", - თქვა ბერმა. "ასე განაგრძე, - უთხრა პატრიარქმა და დაუმატა, - ერთი დიაკვანი მყავდა, რომელიც ამბობდა ხოლმე: "დღეს პატრიარქი ჩემთან მსახურობსო". რომ იცოდე, რამდენი დრო დასჭირდა იმის მისახვედრად, რომ პატრიარქი კი არ მსახურობდა მასთან, არამედ ის მსახურობდა პატრიარქთან". მღვდელმონაზონი მიხვდა, რომ მისი განსაცდელის მიზეზი სიამაყე იყო და გახარებული წავიდა."

[marine]

"ხშირად კაცი რაშიც სხვას განიკითხავს, ღვთის დაშვებით თვითონ იმავე ცოდვაში ვარდება. ასე მოქმედებს სულიერი კანონები. "და ვიდრე არ შეიცნობ შენს დაცემას და ღმერთს შენდობა არ სთხოვ, ეს კანონები იმოქმედებს, - ბრძანებს მამა პაისი, - უკეთ რომ გაიგოთ, ერთ ამბავს მოგიყვებით. როცა სტომიონის მონასტერში (ათონს გარეთ, ერში მდებარეობს) ვცხოვრობდი, შევიტყვე, ერთი ჩემი კლასელი გოგონა სწორი გზიდან ამცდარიყო. ვლოცულობდი, რომ ღმერთს მისთვის ჩემთან მონასტერში მოსვლა შთაეგონებინა. წმინდა წერილიდან და მამათა სწავლებიდან სინანულზე გამოთქმული აზრებიც კი ამოვწერე.

ერთხელაც მოვიდა, ვისაუბრეთ და ვიფიქრე, რომ მიხვდა ჩემს ნათქვამს. მერე ხშირად მოდიოდა ჩემთან, ბავშვთან ერთად, სანთელი, ზეთი და საკმეველი მოჰქონდათ ტაძრისთვის. ერთხელ ჩემმა კონიცელმა ნაცნობებმა მითხრეს, - შენთან ეს სიწმინდეები კი მოაქვს, მაგრამ ქალაქში ოფიცრებთან მაინც დანავარდობსო. როცა ქალი ამოვიდა მონასტერში, ყვირილი ავტეხე და გავაგდე! საცოდავი ატირებული წავიდა. ცოტა ხნის შემდეგ ძლიერი ხორციელი ბრძოლა ვიგრძენი. რა დამემართა? არასოდეს ამნაირი განსაცდელი არ მქონია. რა მოხდა-მეთქი. მიზეზი ვერ ვიპოვე. ვლოცულობ, მაგრამ ლოცვა არ მოდის.

წავედი გამილაზე (ასე ჰქვია პინდოსის მთების მწვერვალებს). ამ ბრძოლას სჯობს დათვებმა შემჭამონ-მეთქი, - ვფიქრობდი, მაგრამ სიძვის ბრძოლა არ იკლებდა. ნაჯახი ფეხში სამჯერ ჩავირტყი, იქნებ ტკივილს დაევიწყებინა ეს ბრძოლა. ჩექმა სისხლით ამევსო, განსაცდელმა კი არ გაიარა. უეცრად გამახსენდა ის დედაკაცი და სიტყვები, რომლებიც ვუთხარი. "ღმერთო ჩემო, მე მხოლოდ მცირეოდენი გამოვცადე ამ ჯოჯოხეთური სატანჯველისა, ის კი მუდმივად მასთან ერთად ცხოვრობს! ღმერთო, შემინდე, რომ ის განვიკითხე", - ვთქვი და ზეციური სიგრილე ვიგრძენი, ხორციელი ბრძოლა განმეშორა."

[marine]

"ჩვენ, ქრისტიანებმა, ყველგან და ყველაფერში წმინდა უბიწოება უნდა დავიცვათ: სიტყვაში, საქმეში, ფიქრისას, სხეულიც წმინდად და უბიწოდ უნდა შევინახოთ. სული ჩვენი ღვთის სახლად და ქრისტეს სასძლოდ არის განკუთვნილი, ამიტომაც სიწმინდეში უნდა ვამყოფოთ. რაც შეიძლება სწრაფად უნდა განვიწმინდოთ ვნებებისგან, ცოდვებისგან, რომ ქრისტიანის მიზანი და დანიშნულება აღვასრულოთ - მოვიპოვოთ სულიწმინდა."

/სქემიღუმენი საბა (ოსტაპენკო)/

[marine]

"ფიზიოლოგიურ მოთხოვნებს აყოლილი ადამიანი პირუტყვს ემსგავსება, რადგან ბაძავს მას".

/მეუფე სტეფანე (კალაიჯიშვილი)/

[marine]

"წინ გონება მიუშვი, უკან - გრძნობები. თუ პირიქით მოიქცევი, მარცხი არ აგცდება".

[marine]

"მაგრამ ბოროტმა სხვა მხრივ მოინადირა ყმაწვილი, - [წმ. მოწამე] კონსტანტინემ იმრუშა. გულში სუსხი დაუტრიალდა, დაცარიელდა. გლოვობდა ღვთის მადლისგან განძარცვასა და ქალწულების დაკარგვას და სიძვის დემონს კვლავ რომ არ ეძლია, მთაწმინდას მიაშურა".

[marine]

"ცოდვები და ვნებები - სულის სიგიჟეა".

/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/

[marine]

"ვნებების დაძლევა და სათნოებების მიღწევა მხოლოდ ღვთის დახმარებითა და მონაწილეობით არის შესაძლებელი."

[marine]

"რაც უფრო წარმატებულია ადამიანი სულიერად, მით მეტად თრგუნავს მიწიერ გრძნობებს".

[marine]

"ადამიანი უნდა ცდილობდეს, ხორციელი გრძნობებიც გაასულიეროს, ანუ ისე გამოიყენოს და წარმართოს, რომ სულიერი ზრდა-განვითარებისთვის, საბოლოოდ კი სულის საცხოვნებლად გამოადგეს".

/მამა იოანე ყურაშვილი/

[marine]

"თუ დღეს რომელიმე ვნება ჩამოვიშორეთ, ხვალ სხვა ვნების ჯერი უნდა დადგეს. ვინაიდან ადამიანი მიწიერ ცხოვრებაში მუდმივად ცოდვის ჩადენის საშიშროების წინაშე დგას, ამიტომ არასდროს დადგება სულიერი ფარ-ხმლის დაყრის დროც".

/დეკ. თეიმურაზ თათარაშვილი/

[marine]

"როგორც შეშაა მიზეზი ცეცხლისა და თუ მოაკლდა, ცეცხლი ჩაქრება უმალ, ხოლო თუ მასალა ბევრია, ცეცხლი უფრო აღეგზნება. ასევეა ვნებათა მიზეზიც: თუ ვინმე მოიცილებს ამ მიზეზს, მოუძლურდებიან ვნებებიც, მსგავსად სიძვისა, როგორც თქვა აბბა მოსემ: სიძვის მიზეზია მაძღრივ ჭამა-სმა, უსაქმურობა და ზედმეტი ძილი, გართობა, ცუდად მეტყველება და კადნერება, მიდრეკილება ძვირფასად ჩაცმა-დახურვისადმი. თუ ყოველივე ამას მოიკვეთს კაცი, მოუძლურდება თავისთავად ვნება სიძვისა".

[marine]

"ზოგი ვნება დაბადებიდანვე დაგვყვება, ზოგიერთი წუთისოფლის გზაზე დაგვასნეულებს".

"ზედმეტი სიამენი ბოროტისგან მოდის"

[marine]

"გადის ცხოვრების წლები, ჩაიარა ახალგაზრდობამ, როგორც გაზაფხულმა, ვნებების სეტყვასა და ქარიშხალში გაიელვა, მაგრამ იყო ნათელი დღეებიც, როცა სული მონაზვნური ცხოვრების მშვენიერებას შეიგრძნობდა და იდუმალ ყვავილთა კეთილსურნელებით ტკბებოდა. სიყმაწვილე სავსეა ცოდვებითა და შეცდომებით, აღმაფრენით და დაცემით, მაგრამ სული ჯერ არ გაუხეშებულა, ცოდვების შემდეგ დგება გულწრფელი სინანულის ჟამი, თითქოს გულიდან დაღვრილი სისხლიანი ცრემლებით ცოდვების ჭუჭყი განიბანება."

/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/

[marine]

"წმინდა იაკობ მმარხველმა (ხსენება 4 მარტს) თავისი ანგელოზებრივი ცხოვრებით ისეთ სიწმინდეს მიაღწია, რომ უდიდეს სასწაულებს იქმოდა: ავადმყოფებს კურნავდა, ეშმაკებს განდევნიდა, მკვდრებს აღადგენდა. მაგრამ ერთხელ, შუაღამისას, მისი კელიის კარებზე ქალმა დააკაკუნა და ღამის გასათევი სთხოვა, უდაბნოში გზა ამერიაო. შეეწყალა ბერს, მხეცებმა არ დაგლიჯონო და შეუშვა, თვითონ კი მეორე ოთახში გავიდა. გულისთქმები შეებრძოლნენ. შემოვიდა ქალთან. შიშველი დაუხვდა. ღირსი იაკობი ქალთან დაეცა. როცა ერთი ცოდვა ჩაიდინა, მეორე უარესი დაუმატა - იმის შიშით, რომ ეს ცოდვა არ გამჟღავნებულიყო და მონაზვნების გასაკიცხი არ გამხდარიყო, ქალი მოკლა. გონს მოსულმა და სასოწარკვეთილმა მიატოვა კელია და სოფელში გაიქცა. გზად მეუდაბნოე მამა შეხვდა, რომელმაც, როცა შეიტყო მისი ამბავი, ანუგეშა, ღმერთს ზღვა გულმოწყალება აქვს და ნუთუ მარტო შენ არ გეყოფაო. ბერმა იგი ერთ მღვიმეში მიიყვანა და იქ ურჩია დაყუდება. დაჰპირდა, საკვებს მოგიტან ხოლმეო. ოცი წელი მღვიმიდან გამოუსვლელად იმოღვაწა წმინდა იაკობმა და უფალმა აპატია ცოდვები.
საშინელი გვალვა ჩამოვარდა. იმ მხარის ეპისკოპოსს ძილში უფალი გამოეცხადა და უთხრა, - მღვიმეში დაყუდებული ბერის ლოცვებით მოგეცემათ წვიმაო. ეპისკოპოსი ხალხთან ერთად მღვიმეს მიადგა. ბერმა - "თქვენ შეცდით, მე დიდად ცოდვილი ვარ და უფალი ჩემთან არ გამოგგზავნიდათო". "ნუ აღუდგები ღვთის ნებას, - სთხოვა ეპისკოპოსმა, - ილოცე ჩვენთვის". როცა წმინდანმა ლოცვა დაიწყო, ძლიერ გაწვიმდა, მაშინ მიხვდა ღირსი იაკობი, რომ შეუნდო ღმერთმა".

[marine]

"ცოდვის დაძლევის გზაზე ადამიანი ებრძვის საკუთარ თავს. საკუთარ თავზე გამარჯვება ერთი შეხედვით კარგად ჟღერს, მაგრამ, სამწუხაროდ, საკუთარ თავთან ბრძოლის პროცესში მოგებულიც ჩვენვე ვართ და წაგებულიც, რადგან ამ ომში არ არსებობს ორი დაპირისპირებული მხარე. სჯობს, ვებრძოლოთ ცუდ თვისებებს ჩვენში. ეს საკუთარი თავის ზიზღში არ უნდა გადაიზარდოს. თუ ცოდვიანობის გამო შევიძულებთ საკუთარ თავს, როგორღა შევასრულებთ უფლის მცნებას, რომ გვიყვარდეს მოყვასი, როგორც საკუთარი თავი, როგორ გავიგებთ სხვისას, როგორ თანავუგრძნობთ მას, თუ საკუთარი თავის მიმართ გულგრილები და განურჩევლები, უარეს შემთხვევაში კი სიძულვილით აღსავსენი ვიქნებით? ბრძოლის ნაცვლად, სასურველია, ადამიანი დაუმეგობრდეს თავის "მე"-ს, საკუთარი თავის სიყვარული არ უნდა დავკარგოთ, ჩვენ ხომ უფლის საყვარელი ქმნილებანი ვართ, მაგრამ ეს ეგოიზმსა და ნარცისიზმს როდი ნიშნავს, უბრალოდ, შევხედოთ საკუთარ თავს მოყვასის თვალით."

[marine]

"ხორციელი შრომა ვნებებს ამდაბლებს".