ბიბლია თორა და ყურანი პარამეტრები

[მნათე]

agmsarebeli

რამდენი მანიქევლური სოფელი გადაწვეს ბიზანტიაში, ცეზარო-პაპიზმის ბატონობისას? ცოტა? არამგონია.. სხვადასხვა რელიგიაში მისაკუთრებული ქრისტიანული მცნებები და მსოფლმხედველობრივი ნაწილები ვერაფრით იქნება მათ მიერ მისაკუთრებული, რამდენადაც უმრავლესობა ქრისტიანობამდე არსებობდა...

ბუდიზმი ვთქვათ:

თუ ვინმე ხელს დაგარტყამს, ან ჯოხს, ან დანას, უნდა მიატოვო ყველანიარი შურისძიების სურვილი და შეიკავო თავი უშვერი სიტყვების გამოყენებისაგანაც კი.” (მაიამა ნიკაია 21:6)

ცხოვრების აღების მიტოვებით, ცხოვრობს ასკეტი გაუტამა და თავს იკავებს აღებისგან, მახვილისა და სიტყვის გარეშე.” (დიგა ნიკაია 1:1:8)

[ზურა]

ერთდროულად სოკრატესა და მუჰამედის ფანს პირველად ვხედავ

გააჩნია რა კუთხიდან უყურებ

რაის ნაპოლეონი ან ალექსანრე დიდი?!
ეს ხომ უნიკალური შემთხვევაა, როდესაც მთლიანად რელიგიის საფუძველს აყალიბებს ერთი ადამიანი?!
ის იყო, შეიძლება ითქვას ჩინებული მენეჯერი. მხოლოდ უდიდესი ორგანიზატორული ნიჭის პატრონს
შესწევს იმის უნარი, რომ არაფრისაგან სახელმწიფო შექმნას...
სახელმწიფო კი არა იმპერია, რომელმაც რამოდენიმე წელიწადში გაცილებით მეტი დაიპყრო,
ვიდრე რომის იმპერიამ მთელი არსებობის პირობებში.

agmsarebeli
არა არ გამომრჩენია.
დასაწყისში მუპამედს ავი სული ეგონა და არ დაემორჩილა.
შემდეგ გამოცდა მოაწყო და დარწმუნდა რომ ღვთის ანგელოზი ეცხადებოდა.
იცი როგორ გამოცადა?
(მის გარდა არც არავის უნახავს ეგ რაღაცა)


ერთი (დამაფიქრებელი) ფაქტი:

- სიცოცხლის 50 წელი მუჰამედმა მექაში გაჰყო.
მანდვე მუჰამედმა წაიკითხა 90 სურა - ყურანში არსებული 114 დან.
ამ დროს მას ყავდა მოსიყვარულე ცოლი ხადიჯა - ერთი ცოლი მთელი სიჭაბუკე კაცობა და რამე.
(როდესაც მექის კერპთაყვანისცემლებში მიღებული იყო მრავალცოლიანობა)

- სიცოცხლის დანარჩენი 12 წელი (სიბერე) მუჰამედმა მედინაში გაატარა. (622 წელს გაიქცა მექიდან)
თუ მექაში 10 წლის განმავლობაში მან წაიკითხა 90, მედინაში 12 წელიწადში მხოლოდ - 24 სურა.

თუ მექაში 50 წლის მუჰამედი მხოლოდ ხადიჯას ეტრფოდა, რომელიც იქვე გარდაიცვალა,
მედინაში ბოლო 12 წელიწადში (სიბერეში) - 11 ცოლი და ურიცხვი ყმა ქალები ეხვია თავს...
მათ შორის ბავშვებიც, მაგალითად მშვენიერი აიშა.
რომელმაც 9 წლისამ საპატიო ადგილი დაიკავა 52 წლის წინასწარმეტყველის ჰარემში.

მექაში მუჰამედი სარგებლობდა კეთილმოსურნე, სიყვარულისა და მიტევების მქადაგებლის იმიჯით,
მედინაში გვევლინება აბსოლიტურად განსხვავებული პიროვნება.

ყველაზე ძალიან კი სხვაობა ყურანის სურებში იგრძნობა.
თუ მექის აიათებში (სურის შემადგენელი) ლაპარაკია გვერდით მდგომთა სიყვარულზე,
მხოლოდ წარმართების და კერპთაყვანისმცემელთა უარყოფაზე;
მედინაში ის უკვე ქადაგებს ზიზღს აღთქმის ხალხის მიმართ.

მაგალითად მე16-ე სურაში, რომელიც მექაში იქნა წაკითხული დაახლოებით 618 წელს, შემდეგს ვკითხულობთ:

''თუ თქვენ, მუსულმანებს, გსურთ დასაჯოთ ის, ვინც ცუდი გაგიკეთათ,
დასაჯეთ იმისდა მიხედვით, თუ რა გაგიკეთათ ცუდი, საზღვრები არ დაარღვიოთ.
თუ თქვენ იქნებით მომთმენნი და შურს არ იძიებთ, ეს უკეთესია თქვენთვის,
როგორც ამ ცხოვრებაში, ასევე მომავალშიც!
დასაჯეთ მხოლოდ ჭეშმარიტების დასაცავად, არ დასაჯოთ საკუთარი შურის საძიებლად''

ეხლა ვნახოთ იგივე თემა მედინაში წაკითხულ 33-ე სურაში:

''თუ ყალბი ჭორების გამრცელებელნი მედინაში არ მოიშლიან მავნებლობას
მუსულმანთა მიმართ, მაშინ ჩვენი დახმარებით შენ [მუჰამედი]
მათ დაამარცხებ და ისინი ვეღარ გაჰყოფენ დიდი ხნით შენს მეზობლად.
ალაჰისაგან დაწყევლილთ სადაც არ უნდა მიაგნონ,
იქვე შეიპყრობენ და სიკვდილს გადასცემენ.
ალაჰის კანონის თანახმად, წინა თაობების შესახებ.
შენ ვერსად და ვერაფერში ვერ მიაგნებ ალაჰის კანონის შემცვლელს ''
(აიათი 60/61/62)

როგორც ვხედავთ ''ალაჰის მითითება'' მკვეთრად შეიცვალა:
პირველ შემთხვევაში წყენასთან დამოკიდებულობა ლიბერალურია, ლაპარაკია ადეკვატურ პასუხზე და საერთოდ მიტევებაზეც კი!
მეორე შემთხვევაში - უკვე განდევნაზე და სიკვდილზე... თანაც ეს ყველაფერი ჭორების გავრცელების გამო!
ესაა ერთერთი ნათელი მაგალითი იმისა, რომ ყურანში კარგად ჩანს ორი ხელწერა. ერთი მეკის და მეორე მედინის - ასეთი მსგავსნი და ასეთი განსხვავებულნი ერთმანეთისაგან.
იდგა 622 წელი. ამ დღეს მუჰამედი მედინაში შევიდა...
ამ დღიდან იწყება ახალი წელთათვლა - მუსულმანური კალენდრით...
ამ დღიდან იწყება... არდავიწყება

აქ გავრჩერდები, თორემ სხვა მხარეს გავუტიე.


პ.ს. მართლა, რატომღაც ფორუმი ძალიან ცუდად იტყვირთება ჩემთან.
''ღვთისმეტყველემაში'' - საერთოდ ვერც ვეცნობი და არც მიხსნის ბოლომდე.

[მნათე]

ზურა

შენი ფორმულირება როგორც ყოველთვის (ვერტიკალურად ) უცხადესად წარმოაჩენს საქმის არსს... ასევე გასაგებია რას შეიძლება აკეთებდნენ ყურანში ქრისტიანული მახასიათებლები, მაგრამ ერთი ეს გვითხარ, სხვადასხვა რელიგიები, რომლებიც ქრისტემდე არსებობდნენ, რატომ არიან ასეთ უჩვეულო მსგავსებაში ქრისტიანობასთან? ეს რომ უბრალო ფაქტების ამთხვევა იყოს ყურადღებას არ მივაქცევდი, მაგრამ არსებობს მთელი რიგი დოქტრინალური და სპეციფიური დამთხვევები, იგივე აღდგომასთან დაკავშირებით... მითრას კულტის მსგავსებები და ა.შ...

[ზურა]

სხვადასხვა რელიგიები, რომლებიც ქრისტემდე არსებობდნენ, რატომ არიან ასეთ უჩვეულო მსგავსებაში ქრისტიანობასთან? ეს რომ უბრალო ფაქტების ამთხვევა იყოს ყურადღებას არ მივაქცევდი, მაგრამ არსებობს მთელი რიგი დოქტრინალური და სპეციფიური დამთხვევები, იგივე აღდგომასთან დაკავშირებით... მითრას კულტის მსგავსებები და ა.შ...

ა) რაც შეეხება:
''აღდგომას'' ''განკაცებას'' და ა.შ..
1. იდეის ერთიანობა არ მეტყველობს ამ იდეათა არსობრივ მსგავსებაზე.
2. იდეის/აზრის გადმოცემისას ჩვენ თავისუფლად ვსარგებლობთ სიტყვებით,
მაგრამ რამდენად თავისუფლად შეგვიძლია ამ სიტყვის არსის ახსნა - ეს კიდევ საკითხავია.
ბ) რაც შეეხება:
მსგავსებას ზოგადად (''რატომ არიან ასეთ უჩვეულო მსგავსებაში ქრისტიანობასთან?'')
- როგორ გასამართლდება წარმართი, რომელსაც მაცხოვარის არა თუ სწავლება - სახელიც კი არ სმენია არასდროს?
- პავლე გვასწავლის, რომ ''გულში ჩაწერილი რჯულით''(რომაელთა 2:14-15)
ანუ ყველა ადამიანს გულში უწერია ჭეშმარიტება - საერთო ჭეშმარიტება.(რაც ბევრი მსგავსების საწინდარია)
ბევრი არ ემორჩილება ''გულის ხმას'', ათას გამართლებას პოულობს ''საკუთარ თავთან'
' და არჩევანის გაკეთებისას ასრულებს საკუთარ ნებას, რითაც სცილდება უფალს.
''ქრისტეს უარყოფა ეპატიება - სული წმინდისა კი არა''


+++++++++

დავუბრუნდეთ ა)-ს
მსგავსებათა ერთი მაგალითი:

ინდუიზმი
''ბჰაგაბად-გიტა'' - ( ''ინდური ევანგელია'')

კრიშმას ვარიანტი მართლაც საინტერესოა,
ერთადერთი სადაც ქრისტიანობის მსგავსად, შემქმნელი შექმნილთან მივიდა.
''ბჰაგაბად-გიტა'' გვამცნობს, რომ კრიშმან არა თუ მხოლოდ შექმნა სამყარო და გაამჟღავნა ნება,
არამედ პირადად მოუტანა იგი ადამიანებს.
მაგრამ არსებობს რამოდენიმე მნიშვნელოვანი დეტალი,
რაც მთლიანობაში არსობრივად განასხვავებს ამ ორ რელიგიას ერთმანეთისაგან
და თუ ვინმე მათ მსგავს უწოდებს, ეს განპირობებული იქნება მხოლოდ ზედაპირული მსგავსების გამო.

ქრისტიანულ რელიგიაში ღმერთი - სიყვარულია და სწორედ ამიტომ ღმერთმა მიიღო ადამიანის სახება..
(აღარ გავავრცობ, რადგანაც ჩვენთვის ბევრია აქ ცნობილი)
მოკლედ: The God became the person, that the person became the God

- მოიქცა კი კრიშმა მსგავსად? გახდა კი ის ადამიანი როგორც ასეთი?
რამდენი ხნით? და რა მიზნით?

...მხოლოდ სწავლებისას - გაკვეთილის დროს ის ადამიანად ეჩვენებოდა ყველას.
ამავე დროს მისი ჭეშმარიტო სახება არ ყოფილა ადამიანური, ის მხოლოდ სარგებლობდა ამით,
როგორც ''ნიღაბით'' - რომ ახლოს მისულიყო ადამიანთან.

ის არ გრძნობდა არც ტკივილს - შესაბამისად არ განუცდია არავითარი ტანჯვა.
მას არ განუცდია არც წამება და არც ხორციელი სიკვდილი.
ის ხალხს ასწავლის მისდამი სიყვარულს.... მაგრამ უყვარს კი მას თავად ადამიანი?! - უცნობია; '
'ბჰაგაბად-გიტა''ში არც ერთი სიტყვა არ არის ადამიანებისადმი სიყვარულის შესახებ.

''ბჰაგაბად-გიტა''ს ერთ-ერთი მთავარი სცენა:
როდესაც კრიშნას დახმარებით შეგულიანებული ჭაბუკი ცდილობს ანდერძზე საკუთარი უფლების დაბრუნებას
და თვალს გადაავლებს მტრის რიგებს; დაინახავს იქ მდგარ: ნათესავებს, ახლობელ ადამიანებს და სასოწარკვეთილებისაგან - რომ მათთან მოუხდება ბრძოლა - ჩაიკეცება ტირილით;
ხოლო კრიშნა? - რას ეუბნება კრიშნა ამ დროს?!

''შენ ნანობ მათზე, ვინც ამას არ საჭიროებს:
არაა საჭირო დამწუხრება არც ცოცხალთა გამო და არც - მკვდართა.
ასე რომ, იბრძოლე, ბჰარატა! დაბადებული აუცილებლად მოკვდება,
მკვდარი აუცილებლად დაიბადება.
ნუფიქრობ მათზე, იფიქრემარადიულზე''[1.3,18,26].

უფალო შეგვიწყალე ცოდვილნი!

[agmsarebeli]

რამდენი მანიქევლური სოფელი გადაწვეს ბიზანტიაში, ცეზარო-პაპიზმის ბატონობისას? ცოტა? არამგონია.. სხვადასხვა რელიგიაში მისაკუთრებული ქრისტიანული მცნებები და მსოფლმხედველობრივი ნაწილები ვერაფრით იქნება მათ მიერ მისაკუთრებული, რამდენადაც უმრავლესობა ქრისტიანობამდე არსებობდა...

ბუდიზმი ვთქვათ:

თუ ვინმე ხელს დაგარტყამს, ან ჯოხს, ან დანას, უნდა მიატოვო ყველანიარი შურისძიების სურვილი და შეიკავო თავი უშვერი სიტყვების გამოყენებისაგანაც კი.” (მაიამა ნიკაია 21:6)

ცხოვრების აღების მიტოვებით, ცხოვრობს ასკეტი გაუტამა და თავს იკავებს აღებისგან, მახვილისა და სიტყვის გარეშე.” (დიგა ნიკაია 1:1:8)

ის მარცვლები რაც ქრისტიანობამდე არსებობდა სხვადასხვა რელიგიებში იყო ჭეშმარითი ღმერთის კუთვნილება. "ყოველი მოცემა კეთილი და ყოველი ნიჭი სრული , ზეგარდამო არს მამისაგან .....გარდამოსრული........." -წმ.იაკობ მოციქული. ხოლო ისრას ქრისტიანობიდან მოყოლებული გაბნეულია სხვადასახვა რელიგიებსა თუ სექტებში , ესააა ქრისტიანობის კუთვნილებააა. მგონი გასაგებად ავხსენი. შეუძლებელია სადმე კეთილი მარცვლები იყოს და ის ეკუთვნოდეს ვიღაცას და არა ამ სიკეთის წყაროს-ღმერთს!

მე ის ვიგულისხმე რომ მაჰმადიანობა გზააა არააა სასუფევლისკენ და ეს ღუპავს ადამიანს. სულიერი სიკვდილი-აი მთავარი დანაკარგი ადამიანისა.

[მნათე]

- როგორ გასამართლდება წარმართი, რომელსაც მაცხოვარის არა თუ სწავლება - სახელიც კი არ სმენია არასდროს?
- პავლე გვასწავლის, რომ ''გულში ჩაწერილი რჯულით''(რომაელთა 2:14-15)
ანუ ყველა ადამიანს გულში უწერია ჭეშმარიტება - საერთო ჭეშმარიტება.(რაც ბევრი მსგავსების საწინდარია)
ბევრი არ ემორჩილება ''გულის ხმას'', ათას გამართლებას პოულობს ''საკუთარ თავთან'
' და არჩევანის გაკეთებისას ასრულებს საკუთარ ნებას, რითაც სცილდება უფალს.
''ქრისტეს უარყოფა ეპატიება - სული წმინდისა კი არა''

ლუისის სუნი და სურნელი მეცა დიდო ზურაბ მაგრამ იმდენად სადავო საკითხები წარმოშვი ახლა.. სინდისისა და ე.წ "საზოგადოებრივი შეთანხმების" მარადიული კონფლიკტი, რომელიც საკუთრივ ეგოიზმსა და ნეიროფიზიკასაც კი უკავშირდება

მე ცხადია შორს ვარ იმ აზრისგან, რომელიც გვინიელ პუჩასა ან შუააზიელ ჰასუს, მხოლო იმიტომ აგზავნის ჯოჯოხეთში, რომ მათ ღვთის სიტყვის მოსმენის საშუალება არ მიეცათ (ჭეშმარიტად არ არსებობს ღმერთში მიკერძოება) ჩვენ ხომ ყველამ კარგად ვიცით, რომ ამერიკის კონტინენტი მოციქულებს არ აღმოუჩენიათ და იქ მცხოვრებ ადამიანებამდე ქრისტეს სიტყვა ფიზიკურად ვერ მივიდოდა... ძალიან სწორი და ზუსტია იმის მტკიცება, რომ ადამიანის ხატებაში არსებობს ქცევათა და მოქმედებათა ზეციური ხმა, ერთგვარი ნოტები ჩვენი ინსტიქტების კლავიშებისთვის, სადაც პიანისტები თავად ვართ, მაგრამ სწორედ აქ იწყება პრობლემა:

რა არის ჩვენი სინდისი, ის რაც ჩაგვესმა, თუ ის, რაც ეგომ საზოგადოებაში მოქმედებისას გვიკარნახა?
ექნება კი ჯუნგლებში ჩაკეტილ ადამიანს კარგისა და ცუდის დახარისხების უნარი?
გაიგონებს კი სულიწმიდის ხმას?

აქვე მეორე პრობლემა:

თუ სინდისით ისედაც გადავრჩებოდით, რაღატომ ბრძანა უმაღლესმა მღვდელმთავარმა ადამიანთა მომოწაფება და ეკლესიის ჩამოყალიბება?

[G_I_O_R_G_I_]

ჩვენ ვიცით რომ ღვთისვსულიერია ძველი და ახალი აღთქმა.
როგორ ავუხსნათ ბუდისტს ან მუსლიმს, რომ ვედები ან ყურანი არ არის ღვთივსულიერი? ან თუნდაც ზემოდხსენებული ავესტა...
როგორ დავარწმუნოთ რომ ბიბლია არ არის ადამიანის შეთხზული?

არსებობს ერთი ჭეშმარიტი სარწმუნოება რომელიც ყველაფერზე სწორედ სცემს პასუხს,ხოლო იმ მიმდევრობებში სადაც ზოგ კითხვებზე არ აქვთ პასუხი და არის ბევრი ცდომილება იგი მთლიანად ცდომილი იქნება.დაუშვათ სამყაროს შექმნა როცა რომელიმე მიმდინარეობა სამყაროს შექმნას აღწერს ისე მაგ მზე მთვარეზე დაქორწინდა და სხვა მსგავსი ზღაპრები ე.ი. სხვა რამეშიც ცდომილია.

მე მაგალითად, როდესაც ვეცნობოდი მუჰამედის პიროვნებას - კინაღამ მისი ფანი გავხდი
აბსოლიტურად არაფრისაგან! ერთმა კაცმა! 22 წლის განმავლობაში! (პირველი გამოცხადება 40წლ. მოკვდა 62წლ)
შექმნა რელიგია! მარტომ შექმნა! შექმნა პირველი ჰალიფატი! უდიდესი იმპერია - არაფრისაგან შექმნა!

ზოგადად მსგავსი ფაქტები დღესაც ხდება მაგ მუნიტების სექტა 21საუკუნეში ადამიანი ამბობს ღმერთი ვარო მათ მიმდევრებს ჯერათ და მათი რაოდენობა რამდენიმე მილიონია ან რასელი ერთი ადამიანი იყო თავისი ხედვებით და ეხლა რამდენიმე მილიონი მიმდევარი ყავთ ან მარმონები და სხვა.პოლიტიკური კუთხით თუ ავიღებთ კი მაგ სტალინი ჰიტლერი ნაპოლეონი თუ სხვა როგორ ერთი ადამიანი ასეულ მილიონ ადამიანებს თავის ჭკუაზე მართავდნენ.

ბუდიზმი ვთქვათ:

თუ ვინმე ხელს დაგარტყამს, ან ჯოხს, ან დანას, უნდა მიატოვო ყველანიარი შურისძიების სურვილი და შეიკავო თავი უშვერი სიტყვების გამოყენებისაგანაც კი.” (მაიამა ნიკაია 21:6)

ცხოვრების აღების მიტოვებით, ცხოვრობს ასკეტი გაუტამა და თავს იკავებს აღებისგან, მახვილისა და სიტყვის გარეშე.”

ზოგადად ადამიანს აქვს სინდისი და ხვდება თუ რა კარგია და რა ცუდი ამიტომ სხვადასხვა რელიგიებში არის 10 მცნების მსგავსი ცნებები.თუმცა გინდაც მოყვასთან მიმართებაში ქრისტიანობამ მოიტანა უნიკალური ყველანაირი უკიდურესობებისგან დაცლილი დამოკიდებულება.მაგ გინდაც თუ ზემოთ მოყვანილ ციტატებს ბუდიზმიდან ჩავუღრმავდებით სხვა დამოკიდებულებაა მოყყვასთან უკიდურესობებით მაგ არ უნდა დაეხმარო გაჭირვებულს რადგანაც ამით მის ბედისწერას აურევ და კარმას დაარღვევ ან კიდე როცა მტერი შენს ქვეყანას ახლობლებს ცოლს შვილს თუ სხვა ცუდს უპირებს არ უნდა დაეხმარო მათ და ეს მომენტი ბუდას ცხოვრებაშიც არის აღწერილი და ყოველივე ეს გამომდინარეობს ბუდიზმის დამოკიდებულებისგან ცხოვრებასთან მიმართებაში.

[ზურა]

მაგრამ იმდენად სადავო საკითხები წარმოშვი ახლა..

კარგია რომ ბევრი წარმოიშვა, ე.ი. შენი კუნძული იზრდება
''კუნძული'' - ცოდნა;
''სანაპირო ზოლი'' - უცოდინარობა.
რამდენადაც იზრდება ''კუნძული''(ცოდნა), კვადრატული სიჩქარით მატულობს მისი ''სანაპირო ზოლი''(უცოდინარობა;
ანუ
''მე ვიცი ის, რომ არც არაფერი არ ვიცი''
მივადექით სოკრატეს...
გადავიდეთ მის მოსწავლეზე

ძალიან სწორი და ზუსტია იმის მტკიცება, რომ ადამიანის ხატებაში არსებობს ქცევათა და მოქმედებათა
ზეციური ხმა, ერთგვარი ნოტები ჩვენი ინსტიქტების კლავიშებისთვის, სადაც პიანისტები თავად ვართ

მსგავსი მიმართულებით აზროვნებდა პლატონი, როდესაც ''იდეების'' თეორია ჩამოაყალიბა
ანუ (გლეხურად) არამატერიალისტირი/არაბუნებრივი სამყარო, რომელიც ჩვენგან ''შორსაა'' (ჩვენთან არ არის)
ე.წ. ''იდეების სამყარო'''. - ჩვენთან ვხედავთ ამ იდეის განხორციელებულ ვარიანტებს (''ჩრდილებს'')
რომელთავ დამახინჯებულად აღვითქვავთ -ჩვენი გრძნობათა ორგანოების (''ჯაჭვთა'') შეზღუდული შესაძ. გამო.
აქ მთავარი რა არის?!: - მართალია პიროვნება სუბიექტურად აღითქვავს ''იდეებს'', (ფალშით უკრავს)
მაგრამ ამავე დროს, მას მაინც გააჩნია გარკვეულწილი წარმოდგენა ამ ''იდეების'' შესახებ(ნოტებს იცნობს)
და ეს წარმოდგენა საერთოა ყველა სუბიექტისათვის ანუ ჩვენ თემაზე რომ გადმოვიტანოთ,
ხსენებული: ''ზეციური ხმა'', ''ნოტები'', ''სინდისი'', ''ნამუსი'', ..... კიდევ რა სიტყვები დავიხმარო?
ღირს კი?!
ცოდნა ასეთ შემთხვევაში არსებობს ორი სახის:
I ღმერთის ცოდნა.
II ღმერთზე ცოდნა.
პირველი მხოლოდ უფლის ხვედრია და ვერ ჩაწვდება მას რიგითი მოკვდავი.
მეორე კი ასევე იყოფა:
1) ცოდნა რომელიც გესმის მაგრამ ვერ გადმოცემ.
2) ცოდნა რომელიც გესმის და გადმოსცემ.

შენ ხარ ძიების პროცესში. სანამ თავად არ მიაგნებ - არ დაგაკმაყოფილებს არავის პასუხი,
თუმცა პასუხს რომ შევეშვათ, მიმართულების დანახვისათვის მიღებული დახმარებაც შედეგის მომტანია.

მაგრამ სწორედ აქ იწყება პრობლემა:
რა არის ჩვენი სინდისი, ის რაც ჩაგვესმა, თუ ის, რაც ეგომ საზოგადოებაში მოქმედებისას გვიკარნახა?
ექნება კი ჯუნგლებში ჩაკეტილ ადამიანს კარგისა და ცუდის დახარისხების უნარი?
გაიგონებს კი სულიწმიდის ხმას?

ჯუნგლებზე რა მოგახსენო.... მირჩევნია ერთი გახმაურებული ამბავი გავიხსენო,
რომ მთლად ვარაუდებზე არ ავაწყო ჩემი შეხედულობა:

იყო ხალხი რომელიც ენით აუწერელი თავგანწირვის ფასადაც კი იცავდა საკუთარ რჯულს -
მითუმეტეს თუ ეს სააშკარაოდ ხდებოდა და მასობრივ ხასიათს ატარებდა.
ერთხელ ამ ხალხის ჯგუფი უფრო სწორედ კი ''საზოგადოების კარნახით'' გაშმაგებული ბრბო,
დღისით-მზისით, საჯაროდ, სულიერ მეთაურთა თანდასწრებით,
ქვებით შეიარაღებული იცავდა საკუთარ რწმენას, საკუთარ რჯულს, ღვთის სიტყვას და მის წესს.
ამ დროს, მოხდა სასწაული.
ერთმა გამხდარმა, ძველმანებით შემოსილმა, უსახლკაროდ დაბადებულმა, მაწანწალამ მათ ერთი რამ უთქხრა.
- ჩასაქოლია? შეცდა? იყოს მასე. მაშ პირველმა იმან ესროლოს, ვინც არ შემცდარა.
ბრბო გაქრა. გაჩნდა ადამიანთა ჯგუფი, რომლებმაც დაივიწყეს ''საზოგადოების კარნახიც''!
სინდისიც! ნამუსიც! წესიც! ადათიც! თვით ღმერთი!
და რაღაც უცნობი ძალის მოქმედებით, უჩუმრად გაქრნენ ანუ დაიმალნენ.

[მნათე]

ზურა

მიუხედავად შენი დიდი პატივისცემისა, ეს მაინც არ არის ის, რასაც მე ვეძებ და მითუმეტეს ის, რაც ახსნას მოგვცემს.
შესაძლია იმიტომ რომ მე 'ვის' ვეძებ და არა 'რას'

საქმე არა იმდენად იმაშია, რომ მე ქრისტე არ მინდა, არამედ იმაში, რომ მინდა... ხშირად კი ვაწყდები ბარიერს, რომელიც გაუგებარია და მკაფიო ანალიზს საჭიროებს.

შენ ახლა სოციალური დამოკიდებულება და შეთანხმება ზედმეტად ჩამოალაბორანტე, რამდენადაც ხსენებული შეთანხმების თვისობრივ და ფუნქციურ მხარეს უზოგადესად შეეხე და მრავალი დეტალი გამოტოვე...

უკვე ვხვდები რომ ცოტა სხვა მხრივ ავაგე კითხვათა ორიენტირი.

მე იმ თეოლოგიასთან მაქვს პრეტენზია, რომელიც აპოლოგიას სინდისის ხმის გამოკვეთით ახორციელებს... ზნეობრივი კანონისა და ადამიანის შინაგანი ბუნების ურთიერთკავშირით კი ცდილობს ტრანსცენდენტული და ცხოვრების მიღმიერი მხარე დაანახოს ადამიანებს... ეს ნამეტანი ოკრო-ბოკროდ რომ არ გამოვიდეს, ვიტყვი მარტივად:

ისინი ამბობენ: ადამიანს აქვს სინდისი, სინდისის ხმა ყველგან ერთნაირად ძგერს... თუ ვიღაც ჯუნგლებში მრუშია, მან რეალურად იცის რომ ეს არ შეიძლება... თუ ვიღაც დედას არისხებს, მან იცის რომ ეს ცუდია.... მაგრამ იცის კი? თუ იცის, როგორ იცის..

შეუძლია კი ურწმუნო ადამიანს აღმოაჩინოს ხმა, რომელიც მასში ემპირიულად არ შესულა?
როგორ დავამტკიცებთ ამას? როგორ ვუთხრათ ეს საკუთარ მოთხოვნილებაგაზრდილ ეგოს? მაგალითი მრავალი შეიძლება იყოს, მაგრამ მათ ლოგიკამდე უნდა დავყავდეთ....

სწორედ გამიგე, მე ყოველთვის ვითხოვ გლობალურ სურათს და როცა მის მაგიერ სანახევრო რეალობას მთავაზობენ, რბილად რომ ვთქვა ვიბნევი

ჩემი ცხოვრება ქრისტეში ჯადოქრობის მოთხოვნილებით დაიწყო... მინდოდა ჯინ ქრისტეს მოეცა სიმშვიდე, ველოსიპედი და მრავალი სხვა, რომელზეც ახლა მეცინება.... მაგრამ მე გავიზარდე... გავიზარდე და აღმოვაჩინე რომ სამყაროს სწორედ ასე, ქრისტიანული კოსმოგონიით აღვიქვავ.... მაგრამ ის ეჭვი, ის სავსებით ლოგიკური ფსიქო-სოციოლოგიური ასპექტები, ჩემში კითხვებს ბადებს... კითხვები კი მოგეხსენება როგორ "ნონ გრატა"-ს წარმოადგენს საზოგადოებაში

[ზურა]

გაუმარჯოს მაძიებელს
ვიცი, რომ სხვა სიხშირეზე ხარ ამჟამად აწყობილი,
თუმცა მე მაინც, ერთხელ კიდევ, ჩემ ძველს შევუბერავ. (ზოგადად და არა კონკრეტულად შენთვის)

შესავალი:
ერთი მეცნიერი ბუდასთან მივიდა და ერთბაშად უამრავი შეკითხვა დაუსვა.
- თქვენ მოხვედით საძიებლად, თუ შეკითხვების დასასმელად?- ჰკითხა ბუდამ.
- რა სხვაობაა? კითხვა ხომ ეს ოგივეა რაც ძიება! - გაიკვირვა მეცნიერმა.
- მათ შორის სხვაობა იგივეა, რაც ცასა და მიწას შორის - უპასუხა ბუდამ -
ძიება - ესაა წყურვილი რამისადმი, ხოლო კითხვა - ესაა აზრის თამაში.
(ძენ/ბუდიზმი - ბუდიზმისა და დაოსიზმის სინთეზი)
პირველი კოანი:
ერთხელ ოსტატმა ნიკედამ მოსწავლეებს უთხრა:
- ქვეყანაზე არ არსებობს აბსოლიტური ჭეშმარიტება.
- და ეს ჭეშმარიტება აბსოლიტურია?- შეეკითხა მოსწავლე.
- რა თქმა უნდა არა - გაეღიმა ოსტატს.

საქმე არა იმდენად იმაშია, რომ მე ქრისტე არ მინდა, არამედ იმაში, რომ მინდა... ხშირად კი ვაწყდები ბარიერს, რომელიც გაუგებარია და მკაფიო ანალიზს საჭიროებს.

მესმის შენი.
დაახლოებით მსგავსი დიალოგი გაიმართა სამოთხეში, სადაც ჯოჯოხეთის ბინადრები ექსკურსიაზე იყვნენ.
[К.С.Льюис. Расторжение брака]
ერთგან ორი ძველი მეგობარი ღვთისმეტყველი შეხვდა ერთმანეთს.
ერთი სამოთხეშია, მეორე ჯოჯოხეთში. თუმცა ორივე იქაა სადაც თავად სურთ;
– Послушай, – сказал Дух. – Когда-то ты был ребенком.
Когда-то ты знал, для чего существуют вопросы.
Ты хотел ответа и радовался ему. Вернись в детство, это и сейчас возможно.
– Когда я стал взрослым, я оставил детские глупости.
– И ошибся. Жажда – для воды; вопрос – для ответа.
То, для чего создан разум, так же похоже на твою игру ума, как таинство брака на онанизм.
– Ты потерял всякое благоговение, но от непристойностей меня избавь.
Что же до сути дела, твоя гипотеза подходит лишь к фактам.
Философские и религиозные проблемы – на другом уровне.
– Здесь нет религии. Здесь – Христос.
Здесь нет философии. Иди, смотри, и увидишь Того, Кто реальней всех фактов.
– Я решительно возражаю. Мы не имеем оснований относить Бога к области фактов.
Высшее благо – это еще корректное обозначение, но "факт"...
– Ты что, даже не веришь, что Он есть?
– Есть? Что значит "быть"?
К этим великим тайнам нельзя подходить так грубо.
Если бы что-нибудь такое "было" (дорогой мой, зачем же перебивать!), я бы, честно говоря,
не заинтересовался. В этом не было бы религиозной значимости.
Для меня Бог – чисто духовен.
Так сказать, дух сладости, света, терпимости и служения, Дик, служения.
Мы не должны об этом забывать.
– Значит, разум твой уже не жаждет... – проговорил Дух. – Вот что, а радости ты хочешь?
– Радость, мой дорогой, – кротко пояснил Призрак, – неразрывно связана с долгом.
Когда ты станешь старше, ты это поймешь. Да, кстати, чуть не забыл!
Не могу я с тобой идти, у меня же в пятницу доклад.
У нас ведь есть богословский кружок. Как же, как же... интеллектуальная жизнь, я бы сказал, бьет ключом.
Я хочу осветить одну неточность. Люди забывают, что Христос (тут Призрак слегка поклонился)
умер довольно молодым. Живи Он подольше, Он бы перерос многое из того, что сказал.
А Он бы жил, будь у него побольше такта и терпимости. Я предложу слушателям прикинуть,
какими были бы Его зрелые взгляды.
Поразительно интересная проблема!
Если бы Он развился во всю силу, у нас было бы совершенно другое христианство.
В завершение я подчеркну, что в этом свете Крест обретает несколько иной смысл.
Только тут начинаешь понимать, какая это потеря... Такие обещания – и не сбылись!
Куда же ты?
Ну что ж, пойду и я.
Очень был рад тебя встретить.
Интересно поговорили... Будит мысль. Всего хорошего, дорогой, всего хорошего, всего хорошего!
ამ საინტერესო წიგნის მოსმენის მსურველებს
http://www.predanie.ru/mp3/Lewis/

შენ ახლა სოციალური დამოკიდებულება და შეთანხმება ზედმეტად ჩამოალაბორანტე, რამდენადაც ხსენებული შეთანხმების თვისობრივ და ფუნქციურ მხარეს უზოგადესად შეეხე და მრავალი დეტალი გამოტოვე...

დავკონკრეტდეთ.
რადგან მხოლოდ ეს მაგალითი მოვიყვანე, მაინტერესებს რა მრავალი დეტალი გამოვტოვე ამ ამბავში:
''იყო ხალხი რომელიც ენით აუწერელი თავგანწირვის ფასადაც კი იცავდა საკუთარ რჯულს -
მითუმეტეს თუ ეს სააშკარაოდ ხდებოდა და მასობრივ ხასიათს ატარებდა.
ერთხელ ამ ხალხის ჯგუფი უფრო სწორედ კი ''საზოგადოების კარნახით'' გაშმაგებული ბრბო,
დღისით-მზისით, საჯაროდ, სულიერ მეთაურთა თანდასწრებით,
ქვებით შეიარაღებული იცავდა საკუთარ რწმენას, საკუთარ რჯულს, ღვთის სიტყვას და მის წესს.
ამ დროს, მოხდა სასწაული.
ერთმა გამხდარმა, ძველმანებით შემოსილმა, უსახლკაროდ დაბადებულმა, მაწანწალამ მათ ერთი რამ უთქხრა.
- ჩასაქოლია? შეცდა? იყოს მასე. მაშ პირველმა იმან ესროლოს, ვინც არ შემცდარა.
ბრბო გაქრა. გაჩნდა ადამიანთა ჯგუფი, რომლებმაც დაივიწყეს ''საზოგადოების კარნახიც''!
სინდისიც! ნამუსიც! წესიც! ადათიც! თვით ღმერთი!
და რაღაც უცნობი ძალის მოქმედებით, უჩუმრად გაქრნენ ანუ დაიმალნენ.''

ისინი ამბობენ: ადამიანს აქვს სინდისი, სინდისის ხმა ყველგან ერთნაირად ძგერს... თუ ვიღაც ჯუნგლებში მრუშია, მან რეალურად იცის რომ ეს არ შეიძლება... თუ ვიღაც დედას არისხებს, მან იცის რომ ეს ცუდია.... მაგრამ იცის კი? თუ იცის, როგორ იცის..
შეუძლია კი ურწმუნო ადამიანს აღმოაჩინოს ხმა, რომელიც მასში ემპირიულად არ შესულა?
როგორ დავამტკიცებთ ამას? როგორ ვუთხრათ ეს საკუთარ მოთხოვნილებაგაზრდილ ეგოს? მაგალითი მრავალი შეიძლება იყოს, მაგრამ მათ ლოგიკამდე უნდა დავყავდეთ....

(ბუდამ უკვე კიპასუხა შესავალში)

თუ დაგაინტერესებს, პლატონის ხედვას გაეცანი და მის სწავლებას სულის მარადიულობის შესახებ,
რომელმაც სოკრატემ დაუდო საფუძველი.
(მოკლედ) - მარტივი კითხვების მეშვეობით სოკრატმა მენონის მოახლეს,
გაუნათლებელ მსახურ ბიჭს, შეაძლებინა პასუხი გაეცა იმაზე რაც გეომეტრიის ცოდნას უკავშირდებოდა.
სოკრატმა მენონს განუცხადა
ა) ''....ის, (ცოდნა) მას (ბიჭს) ყოველთვის გააჩნდა, გამოდის რომ ყოველთვის იყო მცოდნე, ხოლო თუ ცოდნა როდისმე მიიღო, არა ამჟამინდელ ცხოვრებაში''
ბ) ''თუ მან (ბიჭმა) შეიძინა ცოდნა არა ეხლანდელ ცხოვრებაში, განა ნათელი არ არის, რომ ის (ცოდნა) მან სხვა დროს შეიძინა''
Платон - М Е Н О Н
მინიშნება: პლატონი არ გულისხმობდა რეინკარაციას ან მსგავს,
იგი ასწავლიდა ე.წ. ''იდეების თეორიას.
ერთხელ ბერძენი ფილოსოფოსი მატერიალისტი ანტისთენი აკრიტიკებდა პლატონისეურ იდეების თეორიას,
რომლის მიხედვითაც, ყველაფერი ამ ცხოვრებაში, მხოლოდ და მხოლოდ ანარეკლი/ჩრდილია
უმაღლესი და დაუნახავი იდეური სამყაროსი, რომელიც რეალურად არსებობს.
- პლატონ მე მინახავს უამრავი ცხენი, მაგრამ რატომღაც არასდროს არ დამინახავს ცხენის იდეა
- მაშ რა გამოდის ანტისთენ?! შენ გაქვს თვალები რათა დაინახო კონკრეტულად ცხენი,
მაგრამ შენ ხარ აზროვნებას მოკლებული, რის მეშვეობითაც ჩვენ ამ იდეას ვხედავთ.

სწორედ გამიგე, მე ყოველთვის ვითხოვ გლობალურ სურათს და როცა მის მაგიერ სანახევრო
რეალობას მთავაზობენ, რბილად რომ ვთქვა ვიბნევი

რბილად რომ ვთქვათ, ღიმილის მომგვრელია როდესაც სისტემის შემადგენელ ნაწილს სურს წარმოდგენა იქონიოს მთლიანად სისტემაზე.
მითუმეტეს, როდესაც შეიარაღებაში ასეთი პრიმიტიული იარაღი აქვს, რასაც - გრძნობათა ორგანოები ეწოდება,
და რასაც სავსებით სამართლიანად პლატონი ''ჯაჭვებს'' ეძახდა, რომელთა დახმარებით მახინჯდება რეალობა.
დეკარტე საერთოდ დეპრესიაში ჩავარდა, როდესაც მის ირგვლივ არსებული რეალობა ერთ დიდ კითხვის ნიშნად იქცა.
მამარდაშვილი გვირჩევდა: ''ადამიანს არ ძალუძს გამოეყოს სამყაროს, მაგრამ დადგეს მის ბოლო წერტილზე - შეუძლია.
ფილოსოფოსის დანიშნულებაა უპირველესად ის, რომ სამყაროს შეხედოს არა ხუთი გრძნობიდან ერთ-ერთით, არამედ - სულის თვალით''

თუმცა საბოლოო ჯამში, ეს რჩევაც ეს მხოლოდ ლაი ლაია... და ამ ბრმისაგან ბევრით არ განვსხვავდებით

სოფელში კაცი ცხოვრობდა რომელიც დაბადებიდან ბრმა იყო.
ერთ მშვენიერ დღეს სასწაული მოხდა. მას თავლები აეხილა.
ამ დროს შემთხვევით მის წინ ვირი იდგა და
კაცმა სწორედ ეს ვირი დაინახა.
სამწუხაროდ წუთის შემდეგ ის კვლავ დაბრმავდა
ისე რომ სხვა ვერაფერი იხილა.

ერთხელ მეზობელად კაცმა დაიკვეხნა,
რომ ძალიან ლამაზი სახლი ააშენა.
- ვირისავით ლამაზი? - იკითხა ბრმამ
სხვაგან ვიღაცამ ახსენა ნანახი დიდი გემი.
- ვირისავით დიდი? - დაინტერესდა უსინათლო.
ასე გრძელდებოდა ყოველთვის.

ბოლოს და ბოლოს ხალხი შეეკითხა მას:
- რატომ ადარებ ყველაფერს ვირს?
ბრმამ მოუყვა ყველაფერი:
თუ როგორ აეხილა თვალი და მხოლოდ ვირი იხილა,
რის შემდეგადაც მისთვის მთელი სამყარო ამ ვირში გაერთიანდა.
''ვირისავით ლამაზი! ვირისავით მაღალი! ვირისავით დიდი!''

ერთი სიტყვით... ვიცი რომ რას დავწერე ესეცვ ლაი- ლაია
მაგრამ რა ვუყოთ Omnia mea mecum porto ''რაც გამაჩნია თან დამაქვს'' (ციცერონის დევიზი)

უფალო შეგვიწყალე!

გფარავდეს ჩვენი მაცხოვრის, სიყვარულის უფლის მადლი.
მე ჯერ იგი, ქრისტე შევიცანი და შემდეგ ღმერთი.
ის არის მარადიული ჭეშმარიტება, რომლის გვერდითაც ყოველგვარი წუთისეული ''მაგრამ'' მკვდარია.

[მნათე]

ზურა

ოხ ზურა, ზურა! შენი პათეტიკა ყოველთვის ძალას მმატებდა და მმატებს! ხანდახან ჩემს წინა პოსტებსაც კი ვუნუგეშებივარ... არ შეგიმჩნევია, რომ როცა ძალიან გინდა ვინმეს დაეხმარო, იმაზე მეტად ჭკვიანი ხდები, ვიდრე ჩვეულებრივ ხარ? ხო, ეს რა მოსატანი იყო, მაგრამ გულწრფელად გეტყვი რომ ბევრ რამეში დამეხმარე თავის დროზე, კარგი იქნებოდა თუ ქრისტიანები ვისაუბრებდით და ამ საუბარს ცოდვად აღარ შერაცხავდნენ...

აბა როგორ აგიხსნა ახლა, რომ ეგ იგავიც არაერთხელ წამიკითხავს და მასზეც მილიონჯერ დავფიქრებულვარ, მაგრამ ის კი ვერ გამიგია, როგორ ჩნდება ძიებისა და სწრაფვის სურვილი და რატომ განაპირობებს თავშივე იგი რაღაცის შიმშილს... იქნებ ძიება სწორედ ის კითხვაა, რომელმაც ჩემი შიმშილი უნდა წაახალისოს? რაციონალური ლოგიკის მიღმა შემეცნების სახეებს ვეძებ, როგორც შენ ახსენე... მაგრამ ვერ ვპოულობ... ვერ ვპოულობ ჩემში სულს, რომელიც ილტვის, რომელიც თვითშემეცნებას მანიჭებს და რომელსაც რეალურად წარმოვადგენ... როგორი მტანჯველია, როცა გინდა რომ იქ თავისუფლება იყოს, რომ იქ მართლაც იყოს შენი ზეციური მამა... მაგრამ შენი სხეული აჯანყებულია მის წინააღმდეგ... მეთაურად კი კითხვები, სხვადასხვა ლოგიკური შემოთავაზებები და ათასნაირი სამყაროსეული რეალობა უდგას.. ახლა ამას ვწერ არა იმიტომ, რომ განმიცდია, არამედ იმიტომ, რომ მასწავლეს, მითხრეს, შთამაგონეს... რომ არ ესწავლებინათ გამიჩნდებოდა კი მსგავსი სურვილი? რომ არა ეკლესიის ხმა, განა ჩემი ადამიანური არსება შეიტყობდა სიყვარულის უფალზე? რომ არა კატეხიზაცია, მეცოდინებოდა კი რა არის მრუშობა, სიძვა, შეურაცხყოფა, ან სულაც მოთმინება?

და მე ვკითხულობ, რატომ უფალო, რატომ... მე რომ ვიცოდე ხომ სრულად ვიქნებოდი შენი... ხომ აღარ ვიქნებოდი ათასი სისულელის მდევნელი, ხომ აღარ ვიქნებოდი ასეთი უსუსური და არასრულყოფილი, ხომ მოვდებდი ლაგამს ჩემს ვნებებს სანამ ისინი მომდებდნენ მე... ხომ.. ხომ.... რა არის ჩემი მსხვერპლი შენდამი, გაუცნობიერებელი ნაბიჯი, რომელსაც ეჭვი ახლავს? შეიწყნარებ კი ჩემს ეჭვს ჩემს სწრაფვასთან ერთად?

და თუ ყველაფერი ლაი ლაია, რა საჭიროა ეს მასკარადი, ამდენი ნიღაბაფარებული პერსონა, თუნდაც მე, რომელიც ცდილობს ადამიანში პრეზენტირდეს საკუტარი "ავლა დიდებით"? რატომ ამდენი ეგო, დაუძლეველი და შეუძლეველი... მე მესმის რომ პრიმიტივი ვარ სამყაროს აღქმაში, მაგრამ მე ხომ არ ვიცი როგორ არ ვიყო პრიმიტივი... უფრო სწორედ კი ვიცი, მაგრამ.. არ მწამს.. რა იყო და.. მემგონი წამომცდა

ნუ დავლაგდები, წუთ-შესვენება პლეასე

[ზურა]

მშვიდობა ძმაო,

არ შეგიმჩნევია, რომ როცა ძალიან გინდა ვინმეს დაეხმარო,
იმაზე მეტად ჭკვიანი ხდები, ვიდრე ჩვეულებრივ ხარ?

შემიმჩნევია კი არა - ეგ ეგრეა
... ამ დროს ჭკვიანურად გადმოსცემ/გადასცემ ფაქტობრივად საკუთარ სურვილს რომელიც უკეთესობისკენაა მიმართული (ხედვის; ქცევის;...)

სურვილი ერთია - კეთება კი მეორე.
ანუ
''ვინაიდან რას ვაკეთებ, არ ვიცი: იმიტომ, რომ იმას არ ვაკეთებ,
რაც მსურს , არამედ, რაც მძულს, იმას ვაკეთებ.

ხოლო, თუ იმას ვაკეთებ, რაც არ მსურს, მე კი აღარ ვაკეთებ,
არამედ ცოდვა, რომელიც ჩემშია დამკვიდრებული.''

გულწრფელად გეტყვი რომ ბევრ რამეში დამეხმარე თავის დროზე,
კარგი იქნებოდა თუ ქრისტიანები ვისაუბრებდით და ამ საუბარს ცოდვად აღარ შერაცხავდნენ...

გაიხარე ძმაო უფალს მადლობა და ყველაფერზე იყოს ნება მისი.

როგორ ჩნდება ძიებისა და სწრაფვის სურვილი და რატომ განაპირობებს თავშივე იგი რაღაცის შიმშილს...
იქნებ ძიება სწორედ ის კითხვაა, რომელმაც ჩემი შიმშილი უნდა წაახალისოს?

სამწუხაროდ აღარ მახსოვს სად ამოვიკითხე (დარვინის თანამედროვეს) ასეთი ფრაზა:
'' ბუნებრივი გადარჩევა, შეგუება და ამით გამოწვეული არომორფოზები მესმის,
მაგრამ იქნებ აგვიხსნას დარვინმა, რაში დასწირდა მაინმუნს ფილოსოფოსის ტვინი?!''

რომ არ ესწავლებინათ გამიჩნდებოდა კი მსგავსი სურვილი?
რომ არა ეკლესიის ხმა, განა ჩემი ადამიანური არსება შეიტყობდა სიყვარულის უფალზე?
რომ არა კატეხიზაცია, მეცოდინებოდა კი რა არის მრუშობა, სიძვა, შეურაცხყოფა, ან სულაც მოთმინება?

საინტერესო შეკითხვაა...
მოდი ალთა ბალთას რომ არ მივედო ''ჯუნგლების'' მაგალითს არ შევეხები ანუ არ განვაზოგადებ პასუხს.
ერთი სიტყვით, შენ გაინტერესებს, - შენ აირჩიე? თუ - სხვამ აგარჩევინა?
გიპასუხებ, რომ შენ ხარ ძმაო - რჩეული.
რაც იმას ნიშნავს, რომ
''თქვენ (შენ) კი არ ამირჩიეთ (არჩიე), მე აგირჩიეთ (შენ აგირჩიეს)''

და მე ვკითხულობ, რატომ უფალო, რატომ... მე რომ ვიცოდე ხომ სრულად ვიქნებოდი შენი... ხომ აღარ ვიქნებოდი ათასი სისულელის მდევნელი

რატომ?
არჩევანისათვის!
ზევით მე ვახსენე, რომ (ადრე) შენ არ აგირჩევია.
თუმცა ეს არ ნიშნავს რომ (აწი) შენ აღარ აირჩევ.
ღმერთი თავისას აკეთებს ადამიანი თავისას - და ორივე ერთად კი საერთოს!
ამ ყველაზე დიდი საიდუმლობას გვიცხადებს სრული ღმერთი და სრული ადამიანი იესო ნაზარეთიდან -
ჩემი ჭეშმარიტება .
- მაშ რისთვის არსებობს ჩემი სიცოცხლე?
ანუ რაშია ჩემი ცხოვრების აზრი ჩემ ჭეშმარიტებაში?
- სწორი არჩევანის კეთებაში.
მთელი ცხოვრება სწორედ ამის კეთებას ემსახურება.
- რა ავირჩიო? რომელი? რა უფრო ძვირფასია? რომელი უფრო მთავრია? უფრო მნიშვნელოვანია?
არჩევნის სირთულეს განაპირობებს ის, რომ ამ მნიშვნელოვანსა და მთავარს:
ვერ ვხედავ თვალით, ვერ ვეხები ხელით, ვერ ვზომავ სახაზავით, ვერ ვწონი სასწორით, ვერ ვითვლი...
მხოლოდ ვგრძნობ და ისიც გულით, რომელსაც ზევიდან დასცქერის გონება.
გონება კი... ოოოო... ხშირად ჩერესჩურ გონიერია.
ამიტომაც ვთხოვ ყფალს, რომ მამყოფოს მისთვის უგუნურად და იყოს მისი ნება ყველაფერზე.

უფალო შეგვიქყალე.

[sopo...]

რა არის ჩემი მსხვერპლი შენდამი, გაუცნობიერებელი ნაბიჯი, რომელსაც ეჭვი ახლავს? შეიწყნარებ კი ჩემს ეჭვს ჩემს სწრაფვასთან ერთად?

მმმ ასეთი განწყობა მეც მაქვს ხოლმე..
მაგრამ ნეტარ არიან ისინი რომელთა არ ვუხილავ და ვრწმენე..

როცა გული ლოცად დაღვრას გთხოვს და საათობით შეგიძლია აღუვლინო უფალს სადიდებელი კარგია,
მაგრამ თუ მადლი არ არის და აიძულებ შენს თავს ეჭვებით, სისხლის ფასად, ადგე ილოცო, მცნებები აღასრულო, ღვთისკენ სავალი ვიწრო გზით იარო გაცილებით დიდი მსხვერპლია..

მეც მაქვს როცა ვერ ვგრძნობ უფალს, სიცარიელეს მარტო. მინდა დავტოვო და გამოვკეტო ჩემი რწმენის ოთახის კარები და დავიწყო "ცხოვრება"..
მაგრამ მერე ვხედავ რომ ის ცხოვრების წესი რომელსაც უფალი მასწავლის ყველაზე სწორი, სამართლიანი და ნაკლებად მტკივნეულია ჩემთვის და საზოგადოებისთვის..

ისევ უკან ვტრიალდები ვუყურებ უფლის სახეს და ვიცი ამ ხატების გარეშე, ის ცოდვაც კი რომლისგანაც თავშეკავება სისხლის ფასად მიჯდება-- ისიც არ მინდა , თუ უფლის სახე არ გაათბობს ჩემს ყოველდღიურობას.. "ვისა მივიდე უფალო"

mnate

ძალიან მეხმარება შენი პოსტები..

გიპასუხებ, რომ შენ ხარ ძმაო - რჩეული.

ცისა და ქვეყნის შემოქმედმა გამოგირჩია.. სხვანაირად ვერც წარმომიდგენია

ზურა
უღრმესი მადლობა შენც.. შენი ნაწერები - საკითხების ცოდნა სიყვარულით დამარილებული გემრიელად იკითხება, ბევრს მასწავლის და უაღრესად საინტერესოა..

[ქევანა]

რაცხა საინტერესოდ წევიდა ბაასი, მე გისმენთ გულისყურით

თან კაცო მგონი ვგიჟდები, რაცხა გორგასლის აჩრდილი მომელანდა.. ო ჰამლეტ..

და რასაც სავსებით სამართლიანად პლატონი ''ჯაჭვებს'' ეძახდა, რომელთა დახმარებით მახინჯდება რეალობა.

მაშ რა აზრი აქვს შემეცნებას თუ ცოდნას დამახინჯებით ვიღებთ?
ო ბოდიში, ნაწილ-ნაწილ ვიაზრებ და მგონი ვერ ამოვიკითხე ამ პოსტებში ამ კითხვის დამაკმაყოფილებელი პასუხი

[ნაინა]

ზურა
ძალიან საინტერესოდ წერ, დიდი სიამოვნებით მოველი
დისკუსიის კვლავ გაგრძელებას.

[ზურა]

აქა მშვიდობა

ძალიან გამახარეთ. მადლობა ჩვენ უფალს.
ყოველი ნათელი სურვილებით და გულწრფელი პატივისცემით გეამბორებით ყველას.

ნაინა
დიდი სიამოვნებით მოველი
დისკუსიის კვლავ გაგრძელებას

.
დიდი სიამოვნებით. თუმცა არ ვიცი როგორ ვიქნები დროში შეზღუდული იმისათვის, რომ დისკუსიები ვაწარმოო
რადგან ძველმა ნაცნობებმა იციან, რომ მიყვარს, როდესაც ე.წ. ჩახლაფორთებულ და ჩვენთვის საინტერესო საკითხებს ვუღრმავდები... თუმცა ამ დროს არ შემიძლია ზერელე პასუხების წერა, რის გამოც უშველებელი პოსტები ცხვება ჩემდა უნებლიერ.

უფალო იყოს ნება შენი ყველაფერზე.

მაშ რა აზრი აქვს შემეცნებას თუ ცოდნას დამახინჯებით ვიღებთ?

პირველი და მთავარი:
ჭეშმარიტების დამახინჯებულად აღთქმის მიზეზი ადამიანშია და ესაა მისი დაცემული ადამიანური ბუნება.

მაგალითად პირადად ჩემთვის სწორედ აქ იკეტება აღმოს.ფილოსოფიურ/რელიგიური მოძღვრებათა ჭიშკარი.
ვერანაირად ვერ გავიზიარებ, რომ პრობლემა ადამიანში კი არ არის - არამედ გარემოშია.
(ადამიანი ბუნებით კარგია... აი რა გარემოში ჩავარდება ეგაა მთავარი)

++++++++++++++++

მოდი აქ შევჩერდები და მომიწევს ცოტა გადახვევა, რადგან ხშირად მქონია დისკუსია ისეთ კითხვებზე,
რომლებსაც თქვენც არაერთხელ წაწყდომიხართ (წააწყდებით).
- ერთი დაიბადა მილიონერის ოჯახში, მეორე - ლოთისა და მეძავის.

...ანუ მომაკვდავების თვალში ერთი უკეთეს ცხოვრებაში დაიბადა, მეორე კი - უარესში,
რაც უკვე უსამართლოებას იწვევს... მაგრამ ეს მხოლოდ ილუზიებია.
დიახ, ამ ცხოვრებაში ბევრი ფულის ქონა უმეტესად ასოცირდება დადებითთან - რადგან მეტია სიამოვნებანი/კლებულობს უსიამოვნებანი...
მაგრამ ეს ყველაფერი ხომ დროებითია და თან უსასრულობასთან შედარებით უმნიშვნელო.
ბევრი ფული სხვა არაფერია თუ არა, გამოცდის ერთ-ერთი მეთოდი:
ერთისათვის მოგებული მილიონი ჯილდოა, მეორესათვის კი - სასჯელი.
მომაკვდავი იტყვის:
'' - ჯობია ბევრი ფულის ქონით გამოვიცადო, ვიდრე უფულობით.''
ამ დროს პირველ პლანზე კვლავ მისეული ვიწრო სუბიექტური მოსაზრებები გამოდიან, რომელიც უცოდინარობაზეა დაფუძნებული (ზოგადად ადამიანის უცოდინარობაზე)

- განა შეიძლება შექმნილი სისტემის შემადგენელმა ნაწილმა (ასევე შექმნილმა), იცოდეს რა უფრო უკეთესია მისთვის და ამ სიტემისათვის?
ეს მხოლოდ მისი ხვედრია, ვინც ან სისტემას ქმნის ან ამ სისტემის გარეთაა;
რაიმეზე ობიექტური შეხედულობის ჩამოსაყალიბებლად აუცილებელი პირობაა არ იმყოფებოდე თავად ამ სისტემაში, ასე ვთქვათ გამოხვიდე და გვერდიდან შეხედო.

- რა იყო მთავარი მიზეზი იმისა, რომ იუდეველებმა იესო მესიად (ქრისტედ) არ აღიარეს?[/color]
სწორედ ასეთი უცოდინარი და ბნელი მიდგომაა რაც დამყარებულია ამ წუთისოფლის მატერიალურ ფასეულობებზე.
[color=#000099]''- წუთისუფლის სიმდიდრეს მოგცემ, დიდებას... და მეთაყვანე?!
- განდევ, სატანავ! მხოლოდ უფალს უნდა სცეს თაყვანი კაცმა''

დიახ ერთი მილიონერია, მეორეს კი ძლივს გააქვს თავი; მაგრამ განა შევძლებთ დამაჯერებლად ვთქვათ, რომ მილიონერი კიდევ ერთი მილიონის საშოვნელად უფრო კეთილად მოიქცევა, ვიდრე ღარიბი - კიდევ ერთი პურის საშოვნელად...
განა შეიძლება ითქვას, რომ მერსედესში მჯდომი უფრო ბედნიერად გრძნობს თავს, ვიდრე საყვარელ ხალხისაკენ მიმავალი ველოსიპეტზე მჯდომი?
რაც არ უნდა იყოს, დამიჯერეთ არჩევანის გაკეთების დროს, არც ერთს აქვს პრივილეგია თავისი მილიონებით და არც მეორეს - ნაკლი, თავისი უფულობით.
ყველაფერი ინდივიდუალურია: ვინც ფულის საშოვნელად ყველაფერზე წამსვლელია, ის მისი შოვნის მერედაც იგივეს ჩამდენია...

ერთი სიტყვით: იმის მტკიცება რომ აგერ ის უკეთეს პირობებში დაიბადა, მეორე უარესში;
აქ გადამწყვეტი ფაქტორი სწორედ გარემო პირობებია ანუ სული ასე ვთქვათ ჯანსაღია/კეთილია დაბადებისთანავე და როგორ გარემოშიც მოხდება, შესაბამისად შეიცვლება - მცდარია.(აღმოს.რელიგიური მოძღვრებანი)

ერთხელ ძველი ათენის ბაზრობაზე სოკრატმა მასთან სიბრძნის გასაგებად მისულ ხალხს ამცნო:
''მსურს დარჩენილი მთელი სიცოცხლე მოვანდომო ერთად ერთი კითხვის გარკვევას - რატომ არის, რომ როდესაც ადამიანებმა იციან როგორ უნდა მოიქცნენ სასიკეთოდ, მაინც იქცევიან ცუდად და საკუთარ თავს ავნებენ?''
საბოლოო ჯამში, სოკრატემ ვერ შეძლო პასუხის პოვნა. გავიდა დრო და პავლე მოციქულმა მას პასუხი გასცა
''ვინაიდან არ ვაკეთებ კეთილს, რომელიც მსურს,
არამედ ვაკეთებ ბოროტს, რომელიც არ მსურს.

ხოლო, თუ იმას ვაკეთებ, რაც არ მსურს, მე კი აღარ ვაკეთებ,
არამედ ცოდვა, რომელიც ჩემშია დამკვიდრებული.

ამრიგად, ვპოულობ ამ რჯულს:
კეთილის გაკეთება მსურს და ბოროტი მეტმასნება.
ვინაიდან შინაგანი ადამიანის მიხედვით
მესიამოვნება ღვთის რჯული.
მაგრამ ჩემს ასოებში მე ვხედავ სხვა რჯულს,
რომელიც წინააღმდეგობას უწევს ჩემი გონების რჯულს
და მხდის ჩემს ასოებში მყოფი ცოდვის რჯულის ტყვედ.
უბადრუკი ადამიანი ვარ!
ვინ დამიხსნის ამ სიკვდილის სხეულისაგან?
ვმადლობ ღმერთს ჩვენი უფლის ქრისტე იოსეს მიერ.

აჰა, მე თავად ჩემი გონებით ღვთის რჯულს ვემონები,

ხოლო სხეულით - ცოდვის რჯულს.''
[რომ.7. 15/25]

+++++++++++++++++++++

დავუბრუნდები კითხვას:
- მაშ რა აზრი აქვს შემეცნებას თუ ცოდნას დამახინჯებით ვიღებთ?

ისე დამახინჯებული ანუ სიმართლის 10% ჯობია, საერთოდ 0%ს.

...ანუ იმაზე კი არაა დამოკიდებული საჭიროა თუ არაა საჭირო,
უბრალოდ ჩვენ ადამიანები ვართ და შემეცნების მიღების უნარი თანდაყოლილი პროცესია.
ბევრი ამბობს, რომ ღმერთმა ადამიანი შექმნა თავის ხატებად და მსგავსად, თუმცა ეს არაა სწორი.
დიახ სურვილი ითქვა, ანუ ნებაა იმისა, რომ ჩვენ მსგავსნი ვიყოთ უფლის.
''26. თქვა ღმერთმა: გავაჩინოთ კაცი ჩვენს ხატად, ჩვენს მსგავსებად''
მაგრამ ეს მხოლოდ ითქვა. გაკეთებით კი:
''27. შექმნა ღმერთმა კაცი, თავის ხატად შექმნა იგი''
თუ ორივე ითქვა (ხატად; მსგავსებად) შემდეგ მხოლოდ ერთია ნახსენები (ხატად) და ეს არაა შემთხვევით.
მსგავსება ჩვენი გასაკეთებელია (უფლის შეწევით) და ამისათვის შემეცნების აღთქმის უნარი გვაქვს.




თუ საკითხს გლობალურად მივუდგებით - დამახინჯებულად აღთქმა წარმოშობს არჩევანის არსებობას.
ანუ ჩვენი დაცემული ბუნება ბადებს არჩევანს... წინააღმდეგ შემთხვევაში (ადამის პირვანდელი ბუნების არსებობისას) არავინ დაიწყებდა ფიქრს არჩევანის გასაკეთებლად, რადგან ყველაფერი ყველასათვის ცხადი იქნებოდა.

ის სადაც ყველაფერი ნათელია (მაგ.ფერებში: რძე თეთრია)
არჩევანი არ არსებობს (რომელ აზრს დავუჭირო მხარი? თეთრია თუ შავია?)

- მაშ რისთვის არსებობს ჩემი სიცოცხლე?
ანუ რაშია ჩემი ცხოვრების აზრი ჩემ ჭეშმარიტებაში (ქრისტეში)?
- სწორი არჩევანის კეთებაში.
მთელი ცხოვრება სწორედ ამის კეთებას ემსახურება.
რა ავირჩიო? რომელი? რა უფრო ძვირფასია? რომელი უფრო მთავრია? უფრო მნიშვნელოვანია?
არჩევნის სირთულეს განაპირობებს ის, რომ ამ მნიშვნელოვანსა და მთავარს:
ვერ ვხედავ თვალით, ვერ ვეხები ხელით, ვერ ვზომავ სახაზავით, ვერ ვწონი სასწორით, ვერ ვითვლი...

+ დამახინჯებული აღთქმა, რომლის წყალობითაც ხშირად ვერ განმისხვავებია მაგალითად ჭეშმარიტი სილამაზე
მოჩვენებით, ცდუნების აღმძვრელი სილამაზისაგან'ჭეშმარიტი ფასეულობა, ლითონთა ყალბი ფასეულობებისაგან;

+++


ასე, რომ აზრი ყველაფერს აქვს და მითუმეტეს ცოდნის ძიებას ამ მახინჯობების ოკეანეში

''ვინც ეძებს ის პოულობს''

თამამად დაუსვით საკუთარ თავს და სხვებს შეკითხვები.
არაფერია ისე დამღლელი და გულის მღრნელი, რეოგორც პასუხ გაუცემელი (ჩვენთვის) მნიშვნელოვანი შეკითხვები,
რომლებსაც მოწადინებულად ვტენით გულის სიღრმეში რომ თავი მოვიტყუოთ მასთი არ არსებობით.

არ გაქვთ პასუხი? არ გაკმაყოფილებთ პოასუხი? - ე.ი. ძიებაა საჭირო, რადგან არც ერთი არ ვართ გენიოსი და შესაძლებელია რომ რაღაცას ვერ ვხვდებოდეთ ან არ ვიცოდეთ..

მაგრამ განასხვავეთ ძიება და აზრთა თამაში ერთმანეთისაგან.
გსურთ სწორი ცოდნით შეავსოთ სასმისი?
მაშ გაამზადეთ სასმისში ადგილი!
თორემ ცოდნა გადმოიღვრება, ხოლო სასმისი კი ძველებურად სავსე იქნება აზრთა თამაშისათვის განკუთვნილი კითხვა/პასუხებით.


უფალო შეგვიწყალე.

[ქევანა]

სავსებით კარგი პასუხია, ძალიან კარგი ისეთი რომ კითხვას ბადებს, რაც მახარებს

ასე, რომ აზრი ყველაფერს აქვს და მითუმეტეს ცოდნის ძიებას ამ მახინჯობების ოკეანეში

და ამ ოკეანეში ორიენტირი ჩვენთვის ქრისტეა, ხომ? მაგრამ ქრისტეს სიტყვები რომ ყველას სხვადასხვანაირად ესმის?... (ამას ვასკვნი უამრავი სექტების არსებობით)


***
რატომღაც ვფიქრობ რომ დამახინჯებული ცოდნა/თუ აღქმა არა მარტო ადამიანის დაცემული ბუნებიდან მოდის, არამედ გარემოდანაც

(ადამიანი ბუნებით კარგია... აი რა გარემოში ჩავარდება ეგაა მთავარი)

სწორედაც და კიდევ თუ კიდევ გავითვალისწინებთ ადამიანის დაცემულ ბუნებასაც, ჩვენი დამახინჯებული ცოდნა მართლაც რომ ანარეკლი გამოდის, ნამსხვრევი...
მაგრამ.. აი მე ყოველთვის ვიყენებ სიტყვა "მაგრამ"-ს, არ მიყვარს პესიმიზმი... ვიცი რომ შემეცნებას თუმცა საზღვრები აქვს, მაინც შესაძლებელია და თანაც ობიექტურად...


ვახ, გადავარდი ფილოსოფიაში და მგონი თემასაც საკმაოდ გადავუხვიე

პ.ს. ისე თქვენი პოსტები ფორუმზე ასე ცოტა არ უნდა იყოს წესით, რა სირცხვილია ჩვენთვის

[ზურა]

და ამ ოკეანეში ორიენტირი ჩვენთვის ქრისტეა, ხომ? მაგრამ ქრისტეს სიტყვები რომ ყველას სხვადასხვანაირად ესმის?... (ამას ვასკვნი უამრავი სექტების არსებობით)

კარგი კითხვა.

აი აქ კი, მე გიპასუხებ, თუ რა იყო ის ერთ-ერთი მთავარი მიზეზი,
რომლის გამოც მართლმადიდებლურ რწმენას დავუბრუნდი. (შორი ძიებიდან)

ვიცი, აქ ბევრი იცნობს ამ აზრს, რადგანაც ადრე გაცნობიან მას,
მაგრამ შეიძლება ისიც იყოს, ვინც გაიმეორებს

ყველანი დამეთანხმებით:
- ბიბლიას ხალხი სხვადასხვაგვარად განმარტავს (!)
ერთს ერთი ესმის მოციქულის სიტყვებში, მეორეს - სხვა.
პროტესტანტი სხვაგვარად ხედავს, მართლმადიდებელი - სხვაგვარად, კათოლიკი - თავისებურად,
ასობით სექტა სწორედ ბიბლიას ''აფრიალებს'' ხელში და სწორედ მასში ჩაწერილ მოციქულთა სიტყვებზე მიგვითითებს.
დასკვნა:

1. ისეთი სახის განცხადება, როგორიცაა: ''მე ყველაფრის გასაგებად ბიბლიაც მყოფნის'' აბსურდულია! (ფაქტი სახეზეა)

2. ბიბლიის ტექსტის გასაგებად საჭიროა დამხმარე.

3. წმიდა წერილის ტექსტის სწორ გასაგებად საჭირია
შესაბამისი კომპედენტური დამხმარე.

4. შესაბამისი კომპედენტური დამხმარე ისაა, ვინც სანდოა მხოლოდ
და მხოლოდ ობიექტური მიზეზების გამო და არა სუბიექტური მოსაზრებებით.

5. ვინ გამოდგება ასეთ დამხმარედ, რომ სწორედ გავიგოთ რას გულისხმობდნენ,
რას გვასწავლიდნენ ტექსტის დამწერნი?
პასუხი:
- თავად მოციქულები; პირადად მათი მოსწავლეები;
ამ მოსწავლეების მოსწავლეები...და ა.შ. ამიტომ სწორედ მათ მივმართოდ.

განა ვის შეიძლება უკეთესად ესმოდეს პავლე მოციქულის,
თუ არა მის გამორჩეულ მოსწავლეს, განთქმულ კლიმენტი რომაელს?

იოანე ღვთისმეტყველის სწავლებაზე ვის ექნება სწორი წარმოდგენა:
ფრაკში გამოწყობილ, ეხლახანს ბრუკლინზე აღმოცენებულ მორიგი ''ეკლესიის''
წარმომადგენელს, რომელიც ''საგუშაგო კოშკით'' იცნობს მოციქულს
თუ: სახარების ავტორის მოსწავლეს, ეპისკოპოს ეგნატე ანტიოქიელს?
იგივე ევანგელისტის საყვარელ მოსწავლეს ეპისკოპოს პოლიკარპე სმირნელს?

მოციქული პეტრეს სწორად გაგებისათვის, ვის მოვუსმინოთ თუ არა ეპისკოპოს პანკრატი ტავრომენიელს, ანტიოქიელ მღვდელმოწამესა და მოციქ. პეტრეს მოწაფეს?!

ვნახოთ რას გვასწავლის ბარნაბა მოციქული, სამოცდაათთაგანი,
კვიპრელი ეპისკოპოსი, მოციქულ პავლეს მეგზური და მოსწავლე.

მოვუსმინოთ მოციქულთა მოსწავლლებს (Patres Apostolici)...და ამ მოსწავლეთა მოსწავლეებს... გავეცნოთ სახელგანთქმული ალექსანდრიული სკოლის წარმომადგენლებს:
კლიმენტი ალექსანდრიელსა და იგივე ორიგენს;
ბერძნული ქრისტიანული აზრის საწყისი, გიგანტი იუსტინ ფილოსოფოს;

დაფასებულთა შორის დაფასებულნი, ახალ ალექსანდრიულ-კაბადოკური სკოლა:
- მართლმადიდებლობის ბურჯად (!) წოდებული წმიდა ათანასე დიდი,
ალექსანდრიის მთავარეპისკოპოსი, ეკლესიის უდიდესი მამა.
- მართლმადიდებლობის სვეტად შერაცხული (!)
ეკლესიის ღმრთივსულიერი მოძღვარი ბასილი დიდი კეთილშობილი.
- წმიდა გრიგოლ ნოსელი, ეპისკოპოსი ეპისკოპოსთა შორის (!)
სწორედ ის იყო 381 წელს უმთავრესი ძალა, რომელმაც კონსტანტინეპოლში გამართულ II მსოფლიო საეკლესიო კრებაზე, საბოლოოდ დაგმო არიოზის მწვალებლობისგან აღმოცენებული ყველა ერესი. მიწასთან გაასწორა, ერთი შეხედვით უდიდესი გონებისა და ცოდნის მქონენი. სწორედ მისი ინიციატივით, დამატება შეიტანეს ნიკეის რწმენის სიმბოლოში და საბოლოო სახე მიეცა მას, რითაც ყოველი რაციონალური საფუძველი მოესპო ერესანტს.
- ადამიანი რომელსაც აღტაცებაში მოყავდა თავად წმ.გრიგორ ნოსელი;
მის გაუთავებელ თხოვნას დაყოლიებული და კონსტანტინეპოლის მთავარეპისკოპოსად კურთხეული გრიგოლ ღვთისმეტყველი.
სწორედ მას აგზავნიდნენ ყველაზე რთულ და პასუხისმგებელ ადგილებში, რომ ერესანტებს თავზარი დასცემოდათ მისი დანახვით და იქაურობას გასცლოდნენ.
არიანული წვალების წიაღიდან შობილი ახალი - მაკედონიოსის სული წმიდის მგმობელი წვალება, სასწაული ძალით ვრცელდება ბიზანტიაში. ბასილი დიდისა და მრავალი სხვა მამის რჩევით, სასწრაფოდ, სწორედ გრიგოლი იგზავნება მართლმადიდებლობის დასაცავად.
სანამ წმინდა ღვთისმეტყველი ბიზანტიის გარეუბნებს ასუფთავებდა, საგანგაშო მდგომარეობა თავად კონსტანტინეპოლში იქმნნება. მამების თხოვნით გრიგოლი კონსტანტინეპოლში ჩადის, სადაც ქრისტეს ეკლესია მეტისმეტად შერყეული ხვდება. ქალაქის მოსახლეობის დიდი ნაწილი მწვალებლებმა გადაიბირეს, თითქმის ყველა ტაძარი მათ ხელშია. წმიდა გრიგოლი მაშინვე იწყებს ბრძოლას და მწვალებელთა დოგმატურ ცდომილებებს ობობას ქსელივით არღვევს.
ამასობაში გვევლინება ერთი ახალი წვალება - აპოლინარიუსისა და....
....ეეხ ვინ მოსთვლის?!

წმიდა კირილე ალექსანდრიელი, წმიდა კვიპრიანე კართაგენელი, წმიდა კირილე იერუსალიმელი .... ანტიოქიის სკოლის ბურჯები წმიდა იოანე ოქროპირი და ნესტორი... წმიდა ბერთა სწავლება: ანტონ დიდი, ღირსი მაკარი დიდი ეგვიპტელი....
დასავლეთიდან ნეტარე ავგუსტინი, ალექსანდრიიდან ორიგენის მოწაფე ეპისკოპოსი ირაკლი, წმიდა კლიმენტი და წმიდა დიონისე; სირიელი წმიდა მამები....და წმიდა იოანე დამასკელი

[Atman]

ხალხო (ყველას არ ვგულისხმობ), ერთ რამეს თუ უკვირდებით, რომ სხვა რელიგიებს და მათ წმინდა წიგნებს უპირველესად კრიტიკის თვალით უყურებთ, იმის მაგივრად რომ მთავარ არსს ჩაწვდეთ და ჩვენ რელიგიასთან მსგავსება ნახოთ, განსხვავებებს ეძებთ, იმას ირჩევთ რაც გჭირდებათ საკრიტიკოდ.

არც ერთს არ გაქვთ უფლება ისაუბროთ სხვა რელიგიაზე სხვისი ციტატებით და შეხედულებებით, სანამ სიღრმისეულად არ გამოიკვლევთ მას. აქ ვიღაცამ ახსენა სხვა წმინდა წიგნებში გაურკვეველი და ბურუსით მოცული საკითხებიაო, ჩვენთან არაა გაურკვეველი საკითხები? ყველაფერს ხსნით?

რაც შეეხება ყურანს, იქ ბევრი წინააღმდეგობაა და ურთიერთსაპირისპირო აზრები, იმასაც დავამატებ რომ თანამედროვე გამოკვლევებით (თუმცა არ აღიარებულით) ცნობილია რომ ყურანი რაღაც დოზებით გადაკეთებულია ორიგინალიდან. ძირითადად მეორად საკითხებში...

და რაც შეეხება კრიშნას და ბჰაგავატ გიტას, ჯობია კარგად გაეცანით და მერე თქვით კრიშნას ადამიანები არ უყვარდა და გულქვა იყოო. ასე ზერელედ მჯელობა არ შეიძლება.

აღმსარებელო გამარჯობა! ქრისტიანული ჭეშმარიტების მარცვლები ყველა რელიგიაშიაო რომ ამბობ, რაღაც არ გეჩვენება რომ ზედმეტად ბევრი ეგეთი "მარცვალია" ბჰაგავატ გიტაში თუნდაც, რომელიც ქრისტიანობამდე 5000 წლის წინ დაიწერა? (აღარაფერს ვამბობ მთლიანად ვედებზე, რომელიც უზარმაზარი მოცულობისაა)

[Atman]

ხო და რაც მთავარია: ყურანის დაწერას და ეშმაკს ერთმანეთთან ნუ აკავშირებთ! ყველა რელიგია ღვთის ნებით შეიქმნა და სხვადასხვა ცნობიერების ადამიანისათვის.
ჩვენ რელიგიას ყველაზე მაღლა ვაყენებ, მაგრამ "ერთადერთ " ჭეშმარიტ რელიგიად არ მიმაჩნია. ყველა რელიგიას აყავს ადამიანი რაღაც დონემდე სულიერად, ხოლო გზა ცათა სასუფევლისკენ ყველაზე ნათლად ჩვენ რელიგიაშია. თუმცა სხვა რელიგიითაც შეიძლება ღმერთამდე მისვლა და ამაში დარწმუნებული ვარ...