თემის საბეჭდი ვერსია

პოსტის ავტორი: (Νικόλαος) თარიღი: Oct 31 2010, 11:24 PM

თუ შეიძლება დაწერეთ ე.წ ''მიაფიზიტური'' თეოლოგიის კრიტიკა. რომელიც აღიარებს ქრისტეს ღვთიურ და ადამიანურ ბუნებასაც, მხოლოდ ერთმანეთში შერეულს, ერთ ბუნებად შერწყმულს.

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: Oct 31 2010, 11:44 PM

(Νικόλαος)

კრიტიკა ვფიქრობ აქ უადგილოა, რადგან თვითონ სწავლების არსი არის იმდენად მახინჯი, რომ რა უნდა ითქვას არც ვიცი.

და რომელია ეს ბუნება, საღვთო თუ ადამიანური? ამ სწავლების მხიედვით, ცხადია, არცერთი. აბა მაშ რა არის?

პოსტის ავტორი: (Νικόλαος) თარიღი: Oct 31 2010, 11:47 PM

არა გასაგებია რომ არასწორია და გაიმარჯვა კიდეც ამ ერესზე მართლმადიდებლობამ, მაგრამ კონკრეტულად აღწერა მაინტერესებს.
ერთმანეთში შერწყმული ორი ბუნება იგულისხმება, რათქმაუნდა ულოგიკოა. მაგრამ მართლმადიდებლური მხილება მაინტერესებს.

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: Oct 31 2010, 11:55 PM

(Νικόλαος)

სამხილებლად ეს არ გამოდგება?

მოძღვრება განკაცების შესახებ აუცილებლად გულისხმობს საღვთო ბუნების მიერ ადმაიანური ბუნების მიღებას, მის გამოხსნას და მისთვის იმ პატივის დაბრუნებას, რაც მას დასაბამში ჰქონდა ცოდვით დაცემამდე. თუკი ქრისტე არ არის ორი ბუნება (საღვთო და ადამიანური) ერთ ჰიპოსტასში, მაშ როგორ აღსრულდა გამოხსნა. სად ჩანს ამ სწავლებაში საღვთო ან ადამიანრური ბუნების მონაწილეობა. რა იქნა გამოხსნილი? რაღაც სხვა და არა ადამიანი.

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Nov 1 2010, 10:31 AM

(Νικόλαος)
afxazi

დავაზუსტებ.

მიაფიზიტური სწავლების მიხედვით, მაცხოვარს აქვს როგორც ღვთაებრივი, ისე კაცობრივი ბუნება, მაგრამ ეს ორი ბუნება ერთ ბუნებაშია შეერთებული. ანუ თქმა იმისა, რომ მისი გამომხსნელობითი ღვაწლი არ ჩანს, არ არის მართებული. მიაფიზიტური სწავლებით ეს ჩანს, რადგან იგი აღიარებს ქრისტეს კაცობრივ ბუნებას და მისთვის ძველი პატივის დაბრუნებას. მაგრამ გაურკვეველი რჩება ამ "შეერთებული" ბუნების არსი

პოსტის ავტორი: Otherguy თარიღი: Nov 1 2010, 07:47 PM

საერთოდ ეს ყველაფერი არც ისე ნათელი და ადვილია...

მიაფიზიტობა მოგონილი იქნა იმისთვის რომ გაეკეთებინათ კომპრომისი მონოფიზიტურ და დიოფიზიტურ აზრებს შორის...

მონოფიზიტობა წამოვიდა ნესტორიანელობის წინააღმდეგ, რომელიც აღიარებდა იესოს ორ ბუნებას, როგორც ორ ცალკეულ პიროვნებას, ორი სხვადასხვა მისწრაფებებით, აზროვნებით და ცოდნით... ანუ პირდაპირ რომ ვთქვათ - პიროვნების გაორებას, როცა იესოს ზოგიერთი სიტყვა ადამიანურ ბუნებას მიეწერება, ზოგიერთი ღვთაებრივს... (ნესტორი უარყოფდა წმინდა მარიამის ღვთისმშობლობას, რადგან მან ადამიანური ბუნება შვა)

ამის თავიდან ასაცილებლად მონოფიზიტებმა თქვეს, რომ იესოში ერთი ბუნებაა, მაგრამ ამაზე ისევ დაპირისპირება დაიწყო... დიოფიზიტებმა თქვეს რომ იესოს ორი ბუნება ქონდა... მონოფიზიტმა ევტიქემ მათ ნესტორი გაახსენეს, მაგრამ შერიგება ვერ მოხდა... მერე მოიგონეს მიაფიზიტობა - "ორი, მაგრამ გაერთიანებული", რათა საშუალო აერჩიათ მონოფიზიტობასა და ნესტორიანელობას შორის... მაგრამ დიოფიზიტები მაინც განსხვავებულ პოზიციაზე(და განსხვავება თუ მხოლოდ სიტყვების თამაშია, ესაა საქმე) იდგნენ...

მერე, რადგან დიოფიზიტობამ ისევ წარმოშვა ეჭვები, ნესტორიანელობისგან თავის დასაზღვევად სერგი I-მა შემოიტანა მონოთელიტობა, სადაც იესოს ერთი ნება აქვს მხოლოდ... მაგრამ აქ ისევ მონოფიზიტობა შეახსენეს სერგის, მან არ დათმო და მოკლედ ბოლოს ეგეც იქნა უარყოფილი(თუმცა კარგა ხანი გამარჯვებულიც იყო)...

ზოგადად ეს სიტყვები არაფერს ნიშნავს თუ სათანადოდ არ განმარტავ... წმინდა კირილე ალექსანდრიელი პირდაპირ ამბობდა რომ ზოგან ნესტორის იდეები საკმაოდ მისაღები ჩანდა და ზოგ ადგილებში რა ემართებოდა ამ კაცს, ვერ ხვდებოდა... და აქ ბევრჯერ მისაუბრია წმინდა ათანასეს და წმინდა გრიგოლ ღვითსმეტყველის ნესტორიანულ ნაწერებზე, მაგრამ ცხადია წმინდანებზე ამგვარის თქმას ვინ შემარჩენს... ))


კანონისტი

ჰო მარა თუ ძაან განაცალკვევებ, ნესტორიანელობა გემუქრება, თუ შეაერთებ მონოფიზიტობა, კომპრომისი - მიაფიზიტობა კი მიღებულ არ იქნა... რთულია დოგმატური ღვთისმეტყველება... და ის, რომ ღვთაებრივმა ბუნებამ გაამდიდრა ადამიანური ბუნება, ნიშნავს რომ მაინც ერთი ნება და ერთი ბუნება ჩამოყალიბებულა... მიაფიზიტობამდე მივდივართ, რომელსაც მართლმადიდებლები ცოცხალი თავით არ უწოდებენ დიოფიზიტობას...

პოსტის ავტორი: k@the თარიღი: Nov 1 2010, 07:57 PM

Otherguy

ავატარზე წითლად ადრე მგონი არაფერი გეწერა რამე სიახლეა?

პ.ს. უკაცრავად ოFF

პოსტის ავტორი: Otherguy თარიღი: Nov 1 2010, 08:01 PM

k@the

ჰო რავი, შემრჩა ეს ავატარი, შევცვლი ისე ეხლა... და მანდ მგონი აწერია "confidential"...

პოსტის ავტორი: k@the თარიღი: Nov 1 2010, 08:02 PM

Otherguy

გასაგებია. არ შემიმჩნევია ადრე სიწითლე.

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: Nov 1 2010, 08:43 PM

Otherguy

იმიტომ რომ გულუბრყვილოდ წერ და არ გინდა ამის გაგება. არ მინდა უხეშად გამომივიდეს, მაგრამ სრული გაუცნობიერებლობა ჩანს შენი მდრიდან საკითხსი შესწავლის კუთხით. თურმე კირილე ალექსანდრიელი ნესტორიანული იდეების გამტარებელი ყოფილა, მაშინ როცა მან ლამის ცხოვრება შესწირა მასთან ბრძოლას. ან კიდევ ათანასე ალექსანდრიელზე თქმა იმისა, რომ ნესტორიანული იდეები აწუხებდა უბრალოდ შეურაცხყოფაა მისი პიროვნებისა. გრიგოლ ღვთისმეტყველზე ხომ აღარაფერს ვამბობ.

კირილე მართლაც იყენებდა იმ ფრაზებს, რაც მოგვიანებით მონოფიზიტებმა გამოიყენეს, მაგრამ აქ უამრავი რამაა გასათვალისწინებელი, თორემ ასეთი ზედაპირული მსჯელობით მხოლოდ გაურკვევლობამდე და შესაბამისად არასწორ დასკვნებამდე მივალთ. გასათვალისინებელია ეპოქა, ვისთან დაპირისპირება უწევდა ამა თუ იმ მოღვაწეს და უმთავრესად რასთან დაპირისპირება. და რა თქმა უნდა, ტერმინთა ისტორია. თუ ეს ყველფაერი არ გვესმის და წარმოდგენა არ გვაქვს, პრეტენზია არ უნდა გვქონდეს ამა თუ იმ მოღვაწის შეფასებაში და არ უნდა მივცეთ ჩვენს თავს იმის უფლება, რომ აღნიშნულ მამებს სიმახინჯე დავაბრალოთ.





რკინა თუ ცეცხლთან თანამოქმედებით დამწვრობის თვისებას იღებს, ეს სულაც არ ნიშნავს იმას, რომ რკინის ბუნება უქმდება და მას ცეცხლი შთანთქავს, ანდა პირიქით. ორი ბუნების ერთ ჰიპოსტასში შეერთება სულაც არ არის უცნაური და გაუგებარი. თუკი სულის არსებობის სჯერა ადამიანს მას ისიც უნდა სჯეროდეს რომ ერთ პიროვნებაში (ადამიანში) შეურევნელად არსებობს ორი ბუნება - სხეულებრივი და სულიერი. ისინი არ ერწყმიან ერთმანეთს და არ წარმოქმნიან რაღაც მესამეს. სული პიროვნების მიერ ავლენს სულიერ თვისებას, სხეული კი იმავე პიროვნების მეშვეობით სხეულებრივ სურვილს. მაგრამ არ ვამბობთ, რომ ორი მოქმედებს.

პოსტის ავტორი: Otherguy თარიღი: Nov 1 2010, 10:17 PM

afxazi

აი სად გამოჩნდა ის, რომ არ კითხულობ და არ გინდა გაგება იმის თუ რას ვამბობ... ერთი წინადადება მაინც დამისახელე სადაც ცილს ვწამებ წმინდა კირილე ალექსანდრიელს ნესტორიანელობაში!!!

წმინდა ათანასეს და წმინდა გრიგოლს სულ სხვა ბრძოლა ჰქონდათ და გაეპარათ ნესტორიანული აზრები ნაშრომებში...

მე ერთ თემაში მოვიყვანე მაგალითები მათი ნაშრომებიდან, სადაც ნათლად ჩანს, რომ წმინდა ათანასე და წმინდა გრიგოლი - ორივენი იესოს მეორედ მოსვლის უმეცრებას ადამიანურ ბუნებას მიაწერდნენ, ოღონ ასე: "ადამიანური ბუნება ალაპარკებს" - ზუსტად ასე წერია...

მერე წაიკითხე ამ კონკრეტული ფრაზის მიმართ ეფესოს კრებაზე წმინდა კირილეს ანათემა, სადაც ზუსტად მაგ ფრაზა გადასცეს ანათემას...

მასე არაა...

სხეულს მუდამ სხეულებრივი უნდა, ასე რომ ეგ შედარება არასწორია... ანუ სხეულს თავისი ნება აქვს, სულს თავისი... ანუ ორნებელობა კი დამტკიცდა, მაგრამ მაშინ ყველა ადამიანში ნესტორიანული გაგებაა... (იმ გამონაკლისით, რომ სულიც ხორცხთან ერთად იქმნება)

არადა ეს ასე მარტივად არაა... მონოფიზიტობის ერთ-ერთი სახე აპოლინარიანიზმია, რომელიც ზუსტად იგივენაირია რაც ადამიანის სხეული... ანუ რომ იესოს უკვდავი სული ჩასახლდა ადამიანის სხეულშიო - რაც მონოფიზიტობად მონათლეს...

არადა აპოლინარიუსი პირველი შეეცადა ნიკეის კრების დასკვნა აეხსნა - თუ როგორ იყო იესო თან ღმერთი და თან ადამიანი...

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: Nov 1 2010, 10:36 PM

Otherguy

კარგი აღარ მინდა ეს უშედეგო საუბარი. მაშინ ასეთი მიდგომით კირილე ალექსანდრიელი გამოვაცხადოთ პირდაპირ აპოლინარის მიმდევრად და მონოფიზიტობის უშუალო დამაარსებლად, რადგან იგი აშკარად მიუთითებდა ფრაზას: "ღვთის სიტყვის ერთი განხორცილებული ბუნება". ანტიოქიელები კი მართლები იყვნენ, როცა მას აპოლინარიზმს აბრალებდნენ.

ამაზე საკმაოდ ვისაუბრეთ და მეტი უბრალოდ წყლის ნაყვაა.


რაც შეეხება ამ ფრაზას:



ეს აბსურდია, რადგან აპოლინარი მიიჩნევდა, რომ ქრისტემ მხოლოდ სხეული მიიღო და არა გონება. ეს კი გამორიცხავს ადამიანური ბუნების მიღებას, რადგან ასე ვერ განირჩევა ამგვარი სხეული ცხოველის სხეულისგან, რომელიც გონების გარეშე არსებობს. ანუ იგი მიიჩნევდა, რომ ქრისტე ადამიანური ბუნებით არ იყო ჩვენი თანაარსი. ეს გამოხსნის შესახებ სწავლებას ყოვლად უშედეგოდ წარმოაჩენს.




ეს როგორ: ადამიანში ორი მომქმედია?

პოსტის ავტორი: Otherguy თარიღი: Nov 1 2010, 10:54 PM

afxazi

ნუ წმინდა კირილე ალექსანდრიელს ერთი ფრაზა აქვს ეგეთი მარტო, და წმინდა გრიგოლიც და წმინდა ათანასეც მთელი აბზაცი ინხილავენ იესოს ადამიანური ბუნების უმეცრებას და ამ ბუნების საუბარს... კაი არ გვინდა ამაზე...

აპოლინარიუსი მიიჩნევდა, ასე მახსოვს, რომ იესომ მიიღო ადამიანური სხეული და ადამიანური თვისებები, მაგრამ სული ღვთიური ჰქონდა... თუმცა რაცაა... იგი არის მთავარი დამაარსებელი მონოფიზიტური სკოლისა... თუმცა არიანელებიც მონოფიზიტები იყვნენ...

უბრალოდ იმას ვამბობ, რომ რთულია ასე...

ვამბობთ რომ იესოს ჰქონდა სრული ადამიანური და სრული ღვთაებრივი ბუნება... ასევე ნებაც... მაგრამ ეს ყველაფერი საწინააღმდეგოა ერთმანეთის, ჰოდა თუ ამას ვიტყვით - ნესტორს მივადგებით და დავგმობთ პიროვნულ გაორებას...


ადამიანში ერთი მოქმედია რადგან ქმედება ერთია, მაგრამ გადაწყვეტილების მიღებაში ფიგურირებს ფიზიკური და სულიერი მოთხოვნილებები(დავივიწყოთ ფროიდის სისტემა )... და ეგენი ზოგჯერ ურთიერთსაწინააღმდეგოა...

იმის თქმა რომ იესოს ადამიანური ბუნება არ ეწინააღმდეგებოდა მის ღვთაებრივს(რაც იდეაში აბსურდია, რადგან ადამიანური ბუნება სხვანაირია), მაშინ იქამდე მივალთ, რომ ადამიანური ბუნება საკმარისი ყოფილა და რა საჭირო იყო ღვთაებრივი ბუნებითაც(ანუ საერთოდ ღმერთის მოსვლა) მოსვლა?

და თუ ვიტყვით რომ ღვთაებრივი ბუნება დაეხმარა, ეგ რაღა გამოსყიდვაა... ანუ გამოსყიდვა რომ მოხდეს, უნდა მოხდეს ღვთის "დაუხმარებლად"(უფრო სწორად სერიოზული ჩარევის გარეშე), თორემ ეხლა ღმერთი თუ ადამიანს დაეხმარა რომ იდეალური იყოს და მცნებები აასრულებინა - ეგ ყოველთვის შეიძლება და რა საჭირო იყო იესოს მოსვლა საერთოდ?


პ.ს. არა ისე, უნდა წავიკითხო მონოფიზიტური ნაშრომები, მაგრამ წარმომიდგენია ყველგან ანტინესტორიანული აზრები უფროა ვიდრე სუფთად მონოფიზიტური არგუმენტები... თორემ კარგად მესმის რატომ იყო საჭირო სრული ადამიანური ბუნება გამოსყიდისთვის!!!

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: Nov 1 2010, 11:04 PM

Otherguy

ეს ფართო თემაა და ორი სიტყვით ამას ვერ გადმოვცემთ. ასე რომ ჯობია თემაში დასმულ კითხვას მივუბრუნდეთ და ავტორს თუ მოვახერხებთ კითხვაზე ვუპასუხოთ.

პოსტის ავტორი: (Νικόλαος) თარიღი: Nov 1 2010, 11:05 PM

აი აქ კი ქრისტოლოგები გვჭირდება...
ხო ისე მინდა ვთქვა რომ ევტიქიანიზმიც და დიოსკორიანიზმიც - ''მიაფიზიტიზმი'', მონოფიზიტობის სახეებია

პოსტის ავტორი: Otherguy თარიღი: Nov 1 2010, 11:17 PM

აპოლინარიანიზმიც... მნიშვნელოვანია ეგ მოსაზრებაც...

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: Nov 1 2010, 11:24 PM

(Νικόλαος)

ამას ცხადია ვერ დავიბრალებთ, მაგრამ ზემოთ გარკვეულწილად იყო ამაზე მსჯელობა. მე უფრო მაინტერესებს კონკრეტულად რას გულისხმობს მიაფიზიტობა. თუ მოგეპოვება ამგვარი მოძღვრება იქნებ ზუსტად შემოგვთავაზო, რომ ადვილი იყოს მასზე საუბარი. აპოლინარი როდესაც ბუნებათა შერწყმას აღიარებდა, ის მიიჩნევდა, რომ ადამიანურობა ქრისტეში გონების გარეშე არსებობდა. მაგრამ იმას, რასაც დღევანდელი სომხები აღიარებენ კონკრეტული გააზრება სჭირდება. თუ არ ვიცით საკითხი სხვაგვარად მასზე ძნელია საუბარი.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 2 2010, 02:12 PM

ახლა მე დრო არა მაქვს, ამიტომ მოკლედ დავწერ
მიაფიზიტიმის არსი არის იმაში რომ ისინი ტოლობის ნიშანს სვამენ ბუნებას და ჰიპოსტასს შორის
1 ჰიპოსტასი = 1 ბუნებას
http://www.eotc.faithweb.com/orth.html#DOCTRINES
მართლმადიდებლობა კი ასწავლის
Если кто-либо не воспринимает выражение «соединение произошло из двух природ, из Божества и Человечества» или «едина природа Бога Слова воплощенного» в понимании учения Святых Отцов, то есть, что из Божественной и из человеческой природы, после того как совершилось соединение по Ипостаси, явился один Христос; но если этими выражениями он пытается ввести понятие об одной природе или сущности Божества и плоти Христа, да будет отлучен от сообщества верных. Ибо, говоря об Ипостасном соединении Слова и Единородного Сына, мы не считаем, что произошло некое смешение природ; скорее, мы считаем, что Слово соединилось с плотью, так что каждая природа осталась тем, чем была. Вот почему Един Христос, Бог и Человек, и Тот же, Который единосущен Отцу по Божеству Своему, единосущен нам по Своему Человечеству. Ибо Церковь Божия отвергает и анафематствует как тех, кто проводит разделение или разъятие на части, так и тех, кто вводит смешение в тайну Божественного Воплощения
(V კრების მე8 სხდომის ანათემიტიზრებიდან)
ზოგადად კი მიაფიზიტიზმი ეყრდნობა წმ. კირილე ალექსანდრიელის სიტყვებს «единая природа Бога Слова воплощённая» («μία φύσις τοῦ θεοῦ λόγου σεσαρκωμένη») ერთიანი ბუნება განკაცებული სიტყვა ღმერთისა...
ზოგადად საყოველთაოდ ცნობილია, რომ კირილე ალექსანდრიელის დროს არ იყო ასე ჩამოყალიბებული ტერმინოლოგია, ამიტომაც ხდება მისი მცდარი ინტერპრეტაცია, რომელსაც კარგად უპასუხა წმ. იოანე დამასკელმა


http://krotov.info/acts/09/dam/io_194.htm

პოსტის ავტორი: Otherguy თარიღი: Nov 3 2010, 07:46 AM

KAIROS

სალამი კაიროს, ჩემი აზრით ამ ყველაფრის განხილვა ნესტორის წინააღმდეგ მიმართული ანათემების გარეშე არ გამოვა...

ნესტორიც ამასვე ამბობდა რომ 1 ჰიპოსტასი=1 ბუნებას, ოღონდ მისი აზრიტ ქრისტეში 2 ჰიპოსტასი იყო... ანუ ისიც აღიარებდა 2 ბუნებას ოღონდ სხვა კუთხით...

ეს ტერმინოლოგიების ჩამოუყალიბებლობა სერიოზულ ეჭვებს იძლევა ობიექტურ ადამიანებში, არიანელებთან წინააღმდეგ ბრძოლაში ნესტორიანული ფრაზები, ნესტორიანელებთან ბრძოლაში მონოფიზიტური ფრაზები და ასე შემდეგ... (თუმცა ამაზე არ გვინდა)

მოკლედ - ამბობენ თუ არა მიაფიზიტები რომ ქრისტეს ორი ბუნება აქვს - ადამიანური და ღვთაებრივი? არა ხომ? აბა ადამიანურ ბუნებას რას ეძახიან? არამგონია ქრისტეს 2 ჰიპოსტასად წარმოიდგნენდნენ, აბა ადამიანური ბუნება რაში გადის? ბუნება და ჰიპოსტასი არაო, აბა ჭამა-სმის სურვილია?

თუ ამბობენ შეერთდაო, როდის? დაბადებიდან? მაშინ ერთი ყოფილა, თუ მერე - მაშინ ადამიანობა დაუკარგავს და როგორ გამოისყიდა კაცობრიობა? ანუ მისი მოღვაწეობის ნებისმიერ დროს, სრული ადამიანი უნდა ყოფილიყო რომ გამოსყიდვა მომხდარიყო...

პოსტის ავტორი: (Νικόλαος) თარიღი: Nov 3 2010, 11:00 AM

შერეული ბუნება მართლაც გაურკვეველია. აღარც ადამიანურია და აღარც ღვთიური, არამედ სხვა. ვფიქრობ ესაა შეცდომა.

პოსტის ავტორი: Otherguy თარიღი: Nov 3 2010, 08:34 PM

(Νικόλαος)

მაგრამ განცალკევებული უკვე ნესტორიანიზმია და ესეც შეცდომაა...

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 10 2010, 11:05 AM

Иоанн Дамаскин
О сложной природе против акефалов
Оп.: Творения преподобного Иоанна Дамаскина. Христологические и полемические трактаты. Слова на богородичные праздники / Пер. свящ. Максима Козлова и Д. Е. Афиногенова (М. 1997). 194 – 201.

(1) Одна сложная природа возникает из разных природ, когда при соединении природ получается нечто иное помимо соединившихся природ. И получающееся не есть и не называется в собственном смысле ни тем, ни этим, но другим. Например, из четырех стихий, то есть огня, воздуха, воды и земли составляется тело соединением и сорастворением всех четырех, и получающееся тело не есть и не называется ни огонь, ни воздух, ни вода, ни земля, но из них нечто иное помимо них. Подобно и от лошади и осла рождается мул, и он не есть ни лошадь, ни осел, и не называется так, но есть нечто иное помимо них. Господь же наш Иисус Христос, будучи из Божества и человечества, есть и в Божестве и в человечестве, и есть и называется совершенный Бог и совершенный человек, и всецело Бог, и всецело человек, чего в сложной природе найти нельзя - ведь все тело не есть огонь, и не все оно воздух, так же как и не земля или вода, и мул не есть всецело лошадь, ни всецело осел, и не совершенная лошадь, ни совершенный осел, а Христос, как я сказал, есть совершенный Бог и совершенный человек и всецело Бог и всецело человек. Поэтому Он не одна сложная природа, но одна ипостась, в двух природах познаваемая, и две природы в одной сложной ипостаси.

(2) Итак, спросим еретиков: говоря, что Христос из двух природ, о каких природах вы говорите? Они ответят: о Божестве и человечестве. Затем скажем: а как, говоря, что Христос в Божестве и человечестве, вы отрицаете, что Он в двух природах? Ведь они не могут ответить, что Христос не в Божестве и человечестве. Снова спросим их: одна сложная природа Христа или две? И скажут: одна сложная. Затем мы говорим: простое и сложное единосущны? И они не могут сказать, что единосущны простое и сложное. Тогда говорим: стало быть, если Христос одной сложной природы из Божества и человечества, то Он не единосущен Отцу ведьОтец не сложной природы из Божества и человечества, но простой. Но Он не будет единосущен и Матери - ведь и Мать не сложена из Божества и человечества. Мы же, говоря, что Христос одна ипостась в двух природах в Божестве и человечестве, утверждаем, что по Божеству Он единосущен Отцу, а по человечеству единосущен Матери, и не разделяем Его, говоря об одной ипостаси, и не сливаем, исповедуя две соединенных природы.

И вновь скажем так: если одна природа Божества Христова и плоти Его, а природа Отца и Христа едина, одна природа будет у Отца и плоти.

И опять-таки: как вы исповедуете различие природ? Ведь различие вводит по меньшей мере две различающихся природы, или ипостаси, или одну ипостась, которая изменяется и преобразуется по отделяемому привходящему признаку. То, что вы не имеете в виду различие ипостасей, применительно к Христу ясно. Ясно и то, что (речь не идет) и об отделяемом признаке, - ведь не говорите же вы, что Он иногда бессмертный, а иногда смертный, из бессмертия перешедший в смертность, как мы из болезни в здоровье. Итак, остается вам говорить о различии природ, что вы и признаете, и, вначале исповедовав различие природ, исповедатьи те природы, между которыми есть различие, - ведь если нет сущностей, не будет и сущностных различий. Если же одна природа, как и одна ипостась у Христа, почему, говоря о различии природ, вы не говорите и о различии в Нем ипостасей? Почему, утверждая, что Христос из двух природ, вы не говорите, что Он и из двух ипостасей?

Если Христос одной сложной природы, Он не единосущен Отцу - ведь Отец простой природы. Простое же и сложное не единоосущны. Если Христос по одной и той же сущности единосущен Отцу и единосущен нам, то Отец и мы окажемся одной природы. Если Христос одноприроден и единосущен Отцу, Который простой природы, но имеет и сложную природу, то у Него будет две природы - одна простая, а другая сложная.

Если, по-вашему, природа и ипостась тождественны, то, поскольку три ипостаси Божества, будут у Него и три природы, или, поскольку одна природа, будет и одна ипостась.

Если вы говорите, что одно дело общая природа, и иное та, что усматривается в неделимом существе, которую вы и называете частной, то вам необходимо признать, что не только Христос, но и Отец, и Дух Святой имеют две природы, одну простую и одну сложную.

Если несотворенно и безначально Божество, а человечество тварно и имеет начало, то как безначальное и начавшееся будут одной природы?

(3) Поскольку же они преподносят нам изречение святого Афанасия и святейшего Кирилла, гласящее об "одной воплощенной природе Бога Слова", мы говорим, что ему равнозначно и речение святого Григория Богослова, говорящее: "Из коих одно обожило, а другое было обожено". Ибо как накаливание означает не превращение накаляемого, но соединение с огнем, так и обожение означает соединение с Божеством, а воплощение — соединение с плотью. Поэтому мы знаем одну природу Бога Слова, то есть Божества Его, воплощенную, то есть соединенную с плотью, и одну природу плоти Слова обоженную, то есть соединенную с Божеством. Так что есть две природы, соединенные друг с другом. Ведь если бы он сказал об одной природе Бога Слова, даже воплощенного, то это без прекословия означало бы, что оба одна природа. Сказав же "одна природа Бога Слова" и добавив "воплощенная", он обозначил сущность плоти, как и, сам себя истолковывая, говорит в послании к Сукенсу: "Ибо если бы мы, сказав "одну природу Слова", умолкли бы, не прибавив "воплощенную", то, может быть, и не были бы неубедительны их речи, притворно вопрошающие: если все в целом есть одна природа, то где совершенство в человечестве? Поскольку же обозначение плоти введено посредством выражения "воплощенная", пусть перестанут опираться на тростниковый посох" (ср. Ис. 36:6, 2 Цар. 18:21 и пр.). Вот он ясно отказался от того, чтобы называть одной природой целое, то есть оба начала, - и говорит, что через "воплощенную" внесено обозначение плоти. Итак, мы имеем "одну природу Бога Слова". и слово "воплощенную" указывает на плоть - плоть же не без сущности. Посему природа Слова и восуществленная плоть будут двумя сущностями.

(4) Почему же, исповедуя во Христе природу Божества и природу плоти и говоря, что это одно и другое, вы не признаете две природы, убоявшись страха там, где нет страха (Пс. 52:6)? И они говорят, что число есть начало разделения и что, "избегая разделения, не признаем двух природ Христовых". А мы им говорим, что всякое число обозначает количество исчисляемых, но не отношение, - ведь говоря о трех человеках, мы не обозначаем три раздельные природы, и говоря о трех ипостасях у Божества, не исповедуем их раздельными. Так и утверждая две природы во Христе и обозначая число, мы не допускаем разделения, ибо как во Святой Троице три ипостаси соединены нераздельно и вместе с тем неслитно - нераздельно из-за единственности природы и неслиянного прехождения друг в друга, неслитно же из-за ипостасногоразличия, или способа существования, то есть нерожденности, рожденности и исхождения, - и число ипостасей не вводит разделения, так и при воплощении Бога Слова две природы соединены нераздельно и вместе с тем неслитно - нераздельно из-за единственности ипостаси и неслиянного прехождения друг в друга, неслитно же из-за сущностного различия, я имею в виду между тварным и несотворенным, смертным и бессмертным, ограниченным и неописуемым, и тому подобное - и число природ не вводит

разделения,

(5) Поскольку же они, как нам представляется, находятся в затруднении, приводя шаткие доводы, что, если нет сущности без ипостаси и природы без лица, то вы-де, говоря о двух природах и сущностях во Христе, по необходимости признаете и две ипостаси и два лица, мы ответим, что [и в самом деле] нет сущности без ипостаси и природы без лица - ибо сущность созерцается в ипостасях и лицах, но сущность никак не есть ипостась, а природа лицо. Ведь если сущность есть ипостась, а природа - лицо, придется во Святом Божестве, говоря об одной природе и сущности, признавать и одну ипостась и одно лицо, или же, исповедуя три ипостаси и лица, исповедовать вместе с тем и три сущности и природы; и более того, в человечестве подобным же образом или признавать одну природу и одну ипостась, или говорить о бесконечных сущностях, так же как и ипостасях, но и, говоря, что Христос из двух природ, придется утверждать также, что Он из двух ипостасей.

(6)Итак, мы говорим, что в ипостасях созерцается сущность (почему она и воипостасна), но не ипостась. Значит, воипостасное не должно называться ипостасью. Ведь ипостась и воипостасное понимается двояко. Ибо ипостась иногда означает просто существование, в каковом значении обозначает не простую сущность, но привходящее, а иногда означает неделимое существо, то есть лицо, что и называется ипостасью самой по себе, которая указывает на Петра, Павла, этого вот коня и тому подобное. Воипостасное же иногда означает сущность, как созерцаемую в ипостаси и самостоятельно существующую, а иногда - каждое из входящих в состав одной ипостаси, как в случае души и тела. Стало быть, Божество и человечество Христа воипостасны - ведь и то, и другое имеет одну общую ипостась — Божество предвечно и вовеки, одушевленная же и мыслящая плоть, будучи воспринята Им в последние времена, в Нем получив существование и Его обретя ипостасью.

(7)Еще говорят они, что святые отцы воспользовались уподоблением человеку применительно к таинству Христову - а у людей одна природа, значит и у Христа будет одна природа. Так пусть услышат: имя "природа" употребляется и применительно к виду. Поэтому говорят, что все люди одной природы, как относящиеся к одному виду, человечеству. Но человек не единой природы, раз он состоит из души и тела — ведь бестелесная и невидимая душа не единосущна видимому телу. Посему, когда человека сравнивают с человеком, говорят, что они единосущны как подпадающие под один вид, и поскольку все сложены из души и тела, и все несут в себе две природы - при естествословии же человека в нем усматриваются две природы, души и тела, сложенные в од ной ипостаси. Ибо сравнивая душу и тело, кто же будет столь не разумен, чтобы говорить об одной природе обоих? Применительно же ко Христу вида нет - ведь нет многих Христов, сложенных из Божества и человечества, чтобы они все, относясь к одному и тому же виду, могли называться одной природы, но один Христос, из двух и в двух природах познаваемый. Ибо говорит Григорий Богослов: "Две природы, Бог и человек, потому что душа и тело, Сынов же не двое".

(8) Еще: как одна и та же природа будет иметь противоположные сущностные различия? Ведь если даже несущностные различия сущность может иметь по отдельности, а не одновременно, то тем более сущностные. Ведь ясно, что в одной и той же сущности не могут находиться противоположные сущностные отличия

потому что не может быть одна и та же сущность разумной и неразумной, тварной и несотворенной.

Еще: сущности образуются различиями, составляющими сущность, - поэтому те и называются сущностными и составляющими, и бытуют в сущностях. Посему, если вы исповедуете во Христе сущностно образующие различия, необходимо исповедовать и сущности - иначе чему бы те принадлежали? И не образуя сущностей, [эти различия] были бы излишни.

Еще: раз вы говорите об одной природе Божества и человечества Христова, скажите нам, которой природой пострадал Христос? Ясно, что сложной, скажете вы. Ибо говоря об одной, вы по необходимости припишете ей и страдание, и будет у вас и человечество, и Божество Христово страстно.

Еще: если есть одна сложная природа Христа, она будет или только страстна, или только бесстрастна, или страстно-бесстрастна, то есть одновременно и страстна, и бесстрастна, или переменчива, то есть иногда страстна, а иногда бесстрастна, или часть ее будет страстна, а часть бесстрастна. Итак, выбирайте какое хотите из нечестий. Ибо если она только страстна, то Христос не Бог. Еслиже только бесстрастна, Христос - не человек. Если же иногда страстна, а иногда бесстрастна, то она ни страстна по природе, ни бесстрастна по природе, но по привходящему признаку - ведь присущее по природе не переходит. Если же часть ее страстна, а часть бесстрастна, но и то, и другое есть то, что оно есть, по природе, тогда части будут не одной природы, и тогда двуприроден окажется Христос, Который не есть природа, но ипостась. Ибо не возможно одной и той же самой природе быть вместе и страстной, и бесстрастной - ведь одна и та же природа не может одновременно принимать противоположные сущностные различия.

(9) Еще и вот что скажите нам: имеет ли Христос Божественную природу? Да, — разумеется, скажете вы. А имеет ли человеческую? И это вы признаете, если, конечно, не пожелаете решиться на откровенное нечестие. Итак, природа Божественная и природа человеческая - одна природа или две? Но если скажете, "од на", будет Отец единосущен нам. Если же две, а не одна, то почему бы вам, отбросив подальше гордость вместе с родителем ее, то есть диаволом, не исповедовать вместе с нами одного Христа, одного Сына, одного Господа, одну ипостась из двух природ, и две природы, и в двух природах после соединения? Ведь если вы при знаете, что Христос никогда не был с двумя природами, то зачем понапрасну говорите, что Он одной природы после соединения? Если же вы говорите об одной природе после соединения, утверждая, что до соединения Он был двуприроден, то вы прямо противоборствуете истине. Ибо прежде соединения, то есть Божественного воплощения, Он, будучи одной ипостасью одной простой при роды, то есть Божественной, не был и не именовался Христом, разве только когда пророческим словом предвещалось грядущее. Стало быть, вы или совершенно устраняете две природы во Христе, или утверждаете, что Христос был двуприроден даже прежде воплощения от Девы, не желая признать за Ним после соединения собственно принадлежащие Ему две природы.

Мы же не так мыслим, и не такова доля Иакова (Иер. 10:16), но, стоя в пределах благочестия, мы именуем Его одной сложной ипостасью - ибо эта предвечная ипостась Бога Слова, поселившись во чреве Святой Приснодевы, осуществила в себе самой разумную одушевленную плоть, сама явившись ипостасью для разумной и одушевленной плоти, и стал из совершенного Божества и совершенного человечества один Христос, один Сын Он же и Божий, и Человеческий, один и Тот же Господь, совершенный Бог и совершенный человек, всецело Бог и всецело человек, в неслитном, непревратном и нераздельном соединении природ друг с другом. Неслитном, ибо каждая природа сохраняет свое отличие Божество несотворенность, человечество тварность, Божество бесстрастие, человечество страстность, и тому подобное. Непревратно же, потому что каждая из природ осталась неизменной, не превратившись в другую и не явившись одной сложной природой, но две природы существуют и вечно пребывают. Нераздельно же, потому что они ипостасно соединены друг с другом, имея одну ипостась, предвечно бестелесную и простую, в последние же времена без превращения обретшую тело от Святой Приснодевы - ибо она есть и то, и другое, бестелесная безначальным Божеством, телесная же возникшей, то есть воспринятой плотью. Сия же ипостась есть предвечный Сын и Слово Божие, Который Сам и бестелесен как Бог, и телесен как в последние дни ставший человеком. Итак, природы соединены ипостасно и взаимопроникают

პოსტის ავტორი: Otherguy თარიღი: Dec 9 2010, 06:58 AM

საერთოდ რთულია განისაზღვროს სევერუს ანტიოქიელის(ერთ-ერთი უმთავრესი ანტიქალცენდონიანელის) მოსაზრება როგორც ანტიდიოფიზიტური...

მისი იდეები სრულად ეფუძნებოდა წმინდა კირილე ალექსანდრიელის ფრაზას: "მია(ერთი) ფიზის(ბუნება)"

მაგრამ, მისთვის "მია" არ ნიშნავს პირდაპირი მნიშვნელობით ერთს... მისთვის, ისევე როგორც წმინდა კირილესთვის, ეს იყო "განხორციელებული ბუნება" - რაც ნიშნავდა იესოში ერთი პიროვნების არსებობას... სევერუსი ბევრგან იმეორებს, რომ იესოს ყოველთვის ჰქონდა სრული ადამიანური ბუნება და არაფერში არ განზავებულა და გამქრალა! უბრალოდ რადგან იესოს პიროვნება არის ერთი, ეს ორი ბუნება მისთვის განუყოფელია და ქრისტე არც ერთის გარეშე არ არსებობს... ამიტომ ეს იყო ერთი განხორციელებული ბუნება ქრისტეში, რომელიც შედგებოდა ადამიანურისგან და ღვთაებრივისგან...

ისე, ნესტორი მთელი ცხოვრება უარყოფდა(!) იმას, რომ მან ქრისტეს პიროვნება განყო... იგი სულ წერს, რომ იესო არის ერთი პიროვნება...




მონოფიზიტები მუდამ ადანაშაულებენ მართლმადიდებლებს ნესტორიანელობაში... მაგათ ფორუმზე ვიყავი ერთხელ; წმინდა კირილეს იმოწმებენ ისე ხშირად...

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 22 2018, 09:18 PM

"უქცეველად, ე.ი. ღვთის ძისგან ადამიანური ბუნების მიღებით არ შეცვლილა არც ღვთაებრივი და არც ადამიანური ბუნება; არც ღვთაებრივი ბუნება ქცეულა ადამიანურად, არც ადამიანური - ღვთაებრივად. თითოეული ბუნება შეერთების შემდეგაც დარჩა უცვალებელად და მთელად (საქართველოს ეკლესიის კალენდარი, 1978)".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 25 2018, 11:46 AM

"იესო ქრისტეში ღვთიური და ადამიანური ისეა გაერთიანებული, როგორც ადამიანში სული და სხეული. შესაბამისად, იესო ქრისტეს ადამიანად შობა უნდა განვიხილოთ როგორც სულის ადამიანში შემოარსება, ადამიანის არსებაში შემოსვლა".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 1 2021, 09:16 PM

"ქრისტეს ადამიანურ ბუნებაზე პირველქმნილი ცოდვის შედეგების ზემოქმედების საკითხთან დაკავშირებით გაჩნდა ერესი, რომელსაც აფტარტოდოკეტიზმი ეწოდა. ეს ერეტიკული სწავლება VI საუკუნეში, მონოფიზიტურ გარემოში, ქრისტეს სხეულის ხრწნილების საკითხთან დაკავშირებული დაპირისპირების შედეგად წარმოიქმნა".