წმინდანის შესაძლებლობები პარამეტრები

[marine]

"რუსეთის მართლმადიდებელმა ეკლესიამ მიიღო და წმინდანად შერაცხა რუსული ემიგრანტული ეკლესიის წმინდანები. ახლა უკვე ჩვენც, ქართველ მართლმადიდებლებს, შეგვიძლია თამამად ვუწოდოთ მღვდელმთავარ იოანეს (მაქსიმოვიჩი) - წმინდა მღვდელმთავარი.
ეს ამბავი მისი შანხაიში მსახურობისას მოხდა. ჰონკონგში მორწმუნეებთან ერთად ტაძარში პარაკლისს იხდიდა. შემდეგ კი ანალოგიასთან დადგა და ქადაგებდა. ამ დროს მორწმუნეებმა იგი ნათლით მოსილი იხილეს. "ერთი ფუტის სისქის სინათლე" აკრავდა გარს და ანალოგიის დაბლა ეშვებოდა. ეს ხილვა დიდხანს გაგრძელდა. მრავალი მორწმუნე შეესწრო ამას. ერთხელ, შვეიცარიაში წირვისას, როცა წმინდა იოანე პროსკომიდიას აღასრულებდა, ერთმა ერისკაცმა, რომელიც მღვდლობისთვის ემზადებოდა, შეიხედა საკურთხეველში და გაქვავდა: წმინდა იოანე ხელთუქმნელი ნათლით იყო მოსილი და მიწის ზევით ერთი ფუტის სიმაღლეზე ჰაერში იდგა. ერისკაცს რაღაცის შეკითხვა უნდოდა, მაგრამ რაღას ეტყოდა, გადგა გვერდზე, წმინდა იოანე კი წირვას აგრძელებდა, თითქოს არაფერი მომხდარაო."

"1967 წელს მამა ფილოთეოზმა (ზერვაკოსი) მაკედონიაში, თავის სულიერ შვილთან, სახელმწიფო მოსამსახურესთან ერთად იდღესასწაულა წმინდა ნექტარიოსის (პენტაპოლელი) ხსენება. მოძღვარს ცალკე ოთახი გამოუყვეს, სადაც აღსარებებსაც იღებდა და ეძინა კიდეც. როცა მამა ფილოთეოზი გაემგზავრა, მის სულიერ შვილს სტუმრად ოჯახის მეგობარი ეწვია. ის იმ ოთახში მოათავსეს, სადაც ადრე მამა ფილოთეოზი ცხოვრობდა. მეორე დილით სტუმარი მასპინძელთან მივიდა და მისალმების მაგიერ ჰკითხა: "რა ხდებოდა თქვენთან წუხელ? მთელი ღამე საეკლესიო საგალობლები მესმოდა. მართლაც მშვენიერი იყო მოსასმენად. გამიკვირდა, როდის შეისწავლეს საეკლესიო გალობა-მეთქი. მინდოდა მეკითხა, მაგრამ უტკბესმა გალობამ ლოგინიდან წამოდგომის ნება არ მომცა. სიხარულით ვუსმენდი ამ მშვენიერ მუსიკას, ვიდრე არ მიმეძინაო".
გაუკვირდა ოჯახის პატრონს, დაფიქრდა და მეგობარს უთხრა: "ჩვენ საღამოს არ გვიგალობია. ჩვენ არც ბიზანტიურ მუსიკას ვიცნობთ და არც სიმღერა შეგვიძლია. შენ კი ამბობ, მშვენიერი გალობა იყოო. შენ ხომ იმ ოთახში და იმ საწოლში გეძინა, სადაც წინა სამი ღამე წმინდა მამა ფილოთეოზმა გაათია, უფლის ერთგულ მონას თავს მფარველი ანგელოზი ადგა და იცავდა. იმ ოთახში ის მონანულ სულთაგან აღსარებებს იღებდა, რომელთა გამო ზეცაში დიდი სიხარულია".
ამ შემთხვევამ უფრო განუმტკიცა რწმენა სტუმარსა და მასპინძელს ღირსი ფილოთეოზის მიმართ."

[marine]

"ვინმე სულით მდაბალი გუთი მოვიდა მონასტერში საცხოვრებლად. ბენედიქტემ ის სიყვარულით მიიღო. ერთხელ ბრძანა, გუთისთვის რკინის ცელი მიეცათ ტბის ნაპირას ეკალბარდის გასათიბად, რათა იქ ბაღი გაეშენებინათ. გუთმა ეკალს ღონივრად მოუქნია ცელი. ხის ტარი ხელთ შერჩა, ხოლო ცელი უძირო ტბაში ჩავარდა. აკანკალებულმა გუთმა ბერ მავრს შესჩივლა ეს უბედურება, თან მწარედ ინანიებდა. მავრმა ეს მაშინვე უთხრა ღვთის კაც ბენედიქტეს. ბენედიქტე ტბასთან მივიდა, გამოართვა გუთს ცელის ტარი და წყალში გადაადგო. ცელი ამოტივტივდა ფსკერიდან და ტარს წამოეგო. ბენედიქტემ ცელი გუთს გადასცა და უთხრა: "აიღე, იმუშავე და ნუღარ იწუხებო".

[marine]

"ერთ დღეს ბენედიქტე კელიაში იმყოფებოდა. ყრმა პლაციდი ტბაზე წყლისთვის წავიდა. ჭურჭელი წყალში გაუფრთხილებლად ჩაუშვა და თვითონაც გადაჰყვა. მაშინვე ტალღამ ნაპირიდან გატყორცნა და ისრის მანძილზე გაიტაცა. კელიაში მყოფმა ბენედიქტემ შეიტყო ეს ამბავი, მოუხმო მავრს და უთხრა: "ძმაო მავრ, გაიქეცი, ყრმა ტბაში ჩავარდა და ტალღამ გაიტაცაო". მოხდა ისეთი საკვირველი ამბავი, მოციქულ პეტრეს მერე რომ არ მომხდარა! მავრმა გამოითხოვა კურთხევა წინამძღვრისგან, გაიქცა იმ ადგილას, სადაც ყრმა ჩავარდა, წარმოიდგინა, თითქოს ხმელეთზე მიდიოდა და არა წყალზე. ამოიყვანა ბავშვი და უკანვე სირბილით დაბრუნდა. როგორც კი მიწას შეეხო, მაშინღა მოეგო გონს, მიხვდა, რომ წყალზე დადიოდა და ამ ამბავმა შეაძრწუნა. მომხდარი ბენედიქტეს მოუყვა. წმინდანმა ეს ამბავი თავის დამსახურებად კი არ მიითვალა, არამედ მავრის მორჩილებას მიაწერა. ამ სასიყვარულო შეკამათებისას, რომლის დროსაც ორივე ღრმა სიმდაბლით იყო აღვსილი, მივიდა მათთან მშვიდობის ჩამოსაგდებად წყლიდან ამოყვანილი ყრმა და თქვა: "როცა წყლიდან ამომიყვანეს, ჯერ წინამძღვრის ხალენი დავინახე, მერე თვით წინამძღვარი, რომელმაც თვითონ ამომიყვანა წყლიდანო".

[marine]

"გრიგოლი: - ვინ არის ამ წუთისოფელში პავლეზე აღმატებული, რომელიც სამჯერ შეევედრა ღმერთს, უძლურ ხორცს განმაშორეო, მაგრამ სათხოვრის აღსრულებას ვერ ეწია? ამ ამბის გამო საჭიროდ ვთვლი მოგიყვე დიდად პატივცემულ ბენედიქტეზე, რადგან იყო ისეთი შემთხვევაც, რომ მან ვერ გააკეთა ის, რისი ქმნაც სურდა.

წმინდა ბენედიქტეს და, სქოლასტიკა, სიყრმიდანვე ყოვლისშემძლე ღვთისთვის იყო შეწირული. ის წმინდა ბენედიქტეს სანახავად წელიწადში ერთხელ მიდიოდა ხოლმე. ბენედიქტე დასთან შესახვედრად მონასტრის შორიახლოს მდებარე სახლში გადიოდა. ერთხელ სქოლასტიკა ჩვეულებისამებრ მივიდა ძმასთან, ღირსი ბენედიქტეც, მოწაფეებთან ერთად, გამოვიდა მის შესახვედრად. მთელი დღე ღვთის დიდებასა და წმინდა საუბარში გაატარეს. მოსაღამოვდა, ერთად დასხდნენ სატრაპეზოდ. წმინდა საუბარში დრო თითქოს ნელა გადიოდა. მაშინ წმინდა დამ ძმას სთხოვა: - ნუ მიმატოვებ ამ ღამეს, დილამდე ვისაუბროთ ზეციური სიცოცხლის სიხარულზეო. მე არ შემიძლია მონასტრის გარეთ დარჩენაო, - მიუგო ძმამ. გარეთ, მოწმენდილ ცაზე ღრუბლის ფთილაც კი არ ჩანდა. ღვთისმოშიშმა ქალმა ძმის უარი რომ მოისმინა, ხელები მაგიდაზე დააწყო, ზედ თავი დააყრდნო და ყოვლისშემძლე ღმერთის წინაშე ლოცვას შეუდგა. როცა თავი ასწია, რამდენჯერმე გაიელვა, ატყდა ქუხილი და ისეთი კოკისპირული წვიმა წამოვიდა, რომ ვერც დიდად პატივცემულმა ბენედიქტემ, ვერც მისმა სულიერმა ძმებმა ადგილიდან ფეხი ვერ მოიცვალეს. თავდახრილმა ღვთისმოშიშმა ქალმა ასე დაღვარა ცრემლთა ჩქერები, რომლითაც მოწმენდილი ცა საწვიმრად გაამზადა. ისე კი არ ყოფილა, რომ ეს წყალდიდობა ლოცვას გარკვეული დროის შემდეგ მოჰყოლოდა. არა, ლოცვა და კოკისპირული წვიმა თანადროულად მოხდა.

წმინდანმა დაინახა, რომ ჭექა-ქუხილისა და ძლიერი წვიმის გამო მონასტერში დაბრუნება შეუძლებელი გახდა. დამწუხრებული წამოდგა და დას შესჩივლა: "შეგიწყალოს ყოვლისშემძლე ღმერთმა. ეს რა ქენი, დაო?" მან უპასუხა: "შენ გთხოვე და ყურად არ იღე. შევთხოვე ჩემს უფალს და მან შეისმინა ჩემი. აბა, თუ შეგიძლია, ახლა მეც გამისტუმრე და შენც დაბრუნდი უკან, მონასტერში". მაგრამ ვერ შეძლო გარეთ გასვლა და იქვე დარჩა. ამგვარად, მთელი ღამე მღვიძარებაში გაატარეს, სულიერ ცხოვრებაში წმინდა საუბრებით განაძღებდნენ ერთმანეთს. ამიტომაც ვთქვი, რომ იყო რაღაც, რისი ქმნაც სურდა წმინდა ბენედიქტეს, მაგრამ ვერ შეძლო, რამეთუ თუ განვიხილავთ დიდად პატივცემული კაცის ფიქრებს, უეჭველია, რომ დასთან შესახვედრად მოწმენდილი ცა სჭირდებოდა. მაგრამ მისი სურვილის საწინააღმდეგოდ, ყოვლისშემძლე ღმერთის ძალით, ქალმა სასწაული მოახდინა. არ არის გასაკვირი, რომ იმ დროს უფრო მეტის გაკეთება შეძლო ქალმა, რომელსაც დიდი ხანია ძმის ნახვა სურდა? წმინდა იოანეს სიტყვისაებრ, ღმერთი სიყვარულია (1 იოანე 4,16). ამიტომაც სამართლიანი სამსჯავროთი უფრო მეტის გაკეთება შეძლო იმან, ვისაც მეტი სიყვარული ჰქონდა."

[marine]

"პეტროგრადის სასულიერო აკადემიის მეორე კურსის სტუდენტმა იოანე ფედჩენკოვმა (შემდგომში მიტროპოლიტი ბენიამინი) მეგობართან ერთად ბალაამელი ბერი, მამა ნიკიტა მოინახულა. საუბრისას მამა ნიკიტა შეჩერდა, მარცხენა ხელი მოჰკიდა იოანეს და მტკიცე ხმით უთხრა: "მეუფე იოანე, წამოდით, გაგიმასპინძლდებით". თითქოს ცეცხლი დაეცა ამ სიტყვებთან ერთად იოანეს გულს. მას და მის მეგობარს, საშას შავი კაბები ეცვათ. "სამოსის გამო შეიძლება მამა ნიკიტა ფიქრობს, რომ ბერი გავხდები და ეპისკოპოსობას მივაღწევ, მაგრამ საშასაც ხომ ასე აცვია? ბერობაზე სიტყვაც არ დაგვიძრავს, არც ვფიქრობთ და თუ მიფიქრია, ისიც გულში დამიმარხავს". იოანე, გამასპინძლების შემდეგ, მამა ნიკიტას ცალკე გაესაუბრა.
- მამაო, მეშინია! ერში მონაზვნობის ტვირთვა გამიჭირდება.
- თქვენ სოფელს სჭირდებით. ნუ აღელდებით: ღმერთი მოგცემთ ძალას!
- ერთმა კაცმა მიმანიშნა, რომ მე მონაზვნად არ უნდა წავიდე, - იუარა ახალგაზრდამ. უეცრად ამ მდაბალსა და მშვიდ მამას სახე შეეცვალა და განრისხებულმა თქვა:
- ვინ თქვა ეს? როგორ ბედავს? ვინ არის ასეთი, რომ ღვთის ნების საწინააღმდეგოდ ლაპარაკობს?
ახალგაზრდები მამა ნიკიტას დაემშვიდობნენ. ხუთი წლის შემდეგ იოანე უკვე მღვდელმონაზონი იყო, თოთხმეტი წლის მერე კი ეპისკოპოსად ხელი დაასხეს და აღსრულდა მასზე ღვთის ნება."

[marine]

"საკმარისი იყო სნეულისთვის, წმინდანისგან [ფრანკების დედოფალი რედეგუნდა] ნაკურთხი (ჯვარდასახული) ფურცელი, ან სანთელი მიეცათ, რომ ის იმწამსვე იკურნებოდა".

[marine]

მღვდელ-მონაზონი მათე (გელაშვილი)

მამა მათე 1849 წელს დაიბადა, ქართლში, გლეხის ოჯახში. თავიდან ვარძიაში ყოფილა მორჩილად, ბერად გარეჯის წმინდა იოანე ნათლისმცემლის სახელობის მონასტერში აღუკვეციათ ბერად. 1897 წელს ის კვლავ ვარძიაში გადაიყვანეს და ერთი წლის მერე მღვდლად ხელი დაასხეს.

აი, რას ჰყვებოდა მასზე ბაგრატ (დევნოსაძე): "თუ რომელიმე სოფელში რაიმე სენი მძვინვარებდა, იგი არ უშინდებოდა და თვითონ კურნავდა ხალხს. მათე ბერს თხის ტყავი ემოსა. ძალიან უყვარდა ხალხს. ხშირად დაგვიანებია მონასტერში მისვლა და კარიც დაუკეტავთ, დილით კი, ყველას გასაკვირად, თავისი სენაკიდან გამოსულა. გაკვირვებულებს ასე პასუხობდა: - კარი ღიად დამხვდა და ასე შემოვედიო.

1917 წლის რევოლუციამდე ცოტა ხნით ადრე იგი ხალხში ქადაგებდა უღმერთო ადამიანების გამოჩენის შესახებ, რომლებიც დაანგრევდნენ ტაძრებს, აცდუნებდნენ და აწამებდნენ ადამიანებს და მოუწოდებდა ყველას, მტკიცედ მდგარიყვნენ სარწმუნოებაზე".

რევოლუციის შემდეგ წასულა ამ მონასტრიდან და მას შემდეგ არც არაფერი გაუგიათ მის შესახებ.

/"თვენი", წიგნი 23, გვ. 120/

[marine]

"მკაცრი იყო მამა ბარსანოფი, მაგრამ სამართლიანი და პირდაპირი, არ უყვარდა ორპირი, ამპარტავანი და სინანულის არმქონე ადამიანები. დაფარულთმცოდნეობის მადლით ხედავდა და განკურნავდა ადამიანთა სულს. ებრალებოდა ხალხი, პირადი მაგალითით ამხნევებდა, ეშმაკი ჩვენც, ღვთისმსახურებსაც გვებრძვისო, ეუბნებოდა... ღვთისაგან ეშმაკთა განდევნის მადლიც ებოძა და მისი ლოცვით ბევრი ფიზიკური სნეულებისგანაც იკურნებოდა."

[marine]

"ვინმე ერისკაცი ღირს მამა სისოსთან მიდიოდა. თან თავისი პატარა ვაჟი მიჰყავდა. გზაზე ბიჭი მოულოდნელად გარდაიცვალა. მამამისმა სასო არ წარიკვეთა. მას სწამდა ღირსი სისოს სიწმინდისა და სჯეროდა, შვილს მკვდრეთით აღუდგენდა, თუმცა იცოდა, მამა სისოსთვის რომ ეთქვა ბიჭის სიკვდილი, ის სიმდაბლის გამო სასწაულს არ მოახდენდა. აიკიდა ძე თვისი, როცა ღირს მამასთან მივიდა, დაემხო მის წინაშე და სთხოვა: მამაო, გვაკურთხე მე და ჩემი ძეო. თვითონ გარეთ გავიდა, თავისი გარდაცვლილი ძე კი ღირსი მამის ფერხთა წინ დატოვა. ბერმა იფიქრა, რომ ბიჭი თაყვანს სცემდა და უთხრა: "ადექ, შვილო, და წადი მამაშენთან". ყმაწვილიც მეყსეულად წამოდგა და გარეთ გავიდა. მამამისმა საღ-სალამათი შვილი რომ დაინახა, მუხლებზე დაეცა. მადლობდა ღმერთს და წმინდანს მისას - მამა სისოს. როცა ყოველივე შეიტყო, ღირსი მამა ძალზე შეწუხდა და ევედრა ერისკაცს, მის გარდაცვალებამდე არავისთვის ეთქვა ეს ამბავი."

[marine]

"ენებით ლაპარაკის" მადლი ქართველ ბერებსაც ჰქონდათ. მთაწმინდაზე, ივერონის ახლოს, ქართველების დახმარებით აშენებულ მონასტერში ცხოვრობდნენ რომაელი ბერები. წმინდა გაბრიელ ქართველს და დიდ ბერს, ლეონ რომაელს "ფრიადი სიყვარული აქვნდათ სულიერი". მათ მშობლიური ენის გარდა სხვა ენა არ იცოდნენ. როცა შებნელდებოდა, გამოვიდოდნენ სენაკებიდან, ილოცებდნენ და ვიდრე ცისკრის ზარებამდე საუბრობდნენ საღმრთო საგნებზე. მათი სიწმინდისაგან კი ყველაფერი შესაძლებელი იყოო, - ამბობდნენ მამები. "

[marine]

"დიდი ძალა ჰქონდა მამა გაბრიელის (ურგებაძე) ნათქვამ სიტყვას. ერთხელ ერთმა მღვდელმა უთხრა: მაპატიე, მაგრამ შენი სასწაულთმოქმედებისა არა მჯერაო. აბა, დაიჩოქეო, - უთხრა მამა გაბრიელმა. მღვდელმა - ამდენი ხნის ბერი იყო და მორჩილებით დავიჩოქეო. მერე გაბრიელმა უთხრა: გაკურთხებ, რომ არ ადგე და თუ ბიჭი ხარ, ადექიო. ვერ ავდექიო, - თქვა მღვდელმა."

[marine]

"დაფარულმცნობელი"

[marine]

"სარკინოზთა თავადს ბევრი რამ სმენოდა წმინდანის [ღირსი სვიმეონ მესვეტე უფროსის] შესახებ და მასთან მივიდა, ბევრი ესაუბრა, მრავალი დარიგება მიიღო და ქრისტე იწამა. რა იხილა, ნეტარი მამის ჭრილობიდან ერთი მატლი მიწაზე დავარდა, ჩუმად აიღო და წასვლა დააპირა. წმინდანმა უხმო:
- რატომ აიღე მატლი, რომელიც ჩემი დაჩირქებული სხეულიდან ჩამოვარდა?
თავადმა ხელს დახედა, ძვირფასი მარგალიტი დაინახა და უპასუხა:
- ეს მატლი კი არა, მარგალიტია!
- შენი რწმენისამებრ მიიღე, - უპასუხა ღირსმა მამამ.
თავამდმა მისი კურთხევა მიიღო და შინ დაბრუნდა".

[marine]

"ქალაქ კორინთოს მკვიდრი გიორგი გვიყვება: "1979 წლის თებერვალში ვესტუმრე მამა პაისის [ათონელი] პატიოსანი ჯვრის კალივაში. ეზოს კუტიკარი ღია იყო. ვყვიროდი, ვეძახდი, მაგრამ არ მაგონებდა. დილის რვა საათი იყო და დაცდა გადავწყვიტე. უეცრად მამა პაისი ჩემს წინ გაჩნდა. დავიბენი. "მე აქ ვიყავი, გიორგი", - ჩუმად მითხრა. ორ მოძღვარს მოვუყევი ეს. ასე ამიხსნეს: "ის შენ წინ იდგა და მაშინ გამოჩნდა, როცა თვითონ მოისურვაო".

[marine]

დაძლეული ბუნების კანონები

გიამბობთ, თუ როგორ იხევდნენ უკან მამა პაისის წინაშე ბუნების კანონები.
როგორც ყველა კაცი, მამა პაისიც წვიმისას თავს ქოლგასა და ლაბადას აფარებდა. ის "წვიმაგაუმტარი" არ ყოფილა. პირიქით, ხშირად ცივდებოდა სინესტისა და სიცივისგან. მაგრამ, ღმერთმა იცის, რა მიზეზით, იგი წვიმაში ყოფნისას მშრალიც რჩებოდა - მის გარშემო კოკისპირულად წვიმდა, მას კი წვეთიც არ ხვდებოდა.
"ერთხელ, - ჰყვება კონსტანტინე კუელიანისი, - მამა პაისი მანქანით წავიყვანე სუროტის მონასტერში. ისე წვიმდა, გეგონებოდა, ცამ პირი მოიხსნაო. სუროტის შესასვლელთან დედები გველოდნენ ქოლგებით და ლაბადებით, რათა მანქანიდან გადმოსული ბერი წვიმისაგან დაეფარათ. მანიშნეს, რაც შეიძლება ახლოს მივსულიყავით. მაგრამ იმ მომენტში, როცა ბერი მანქანიდან გადმოვიდა, ორი მეტრის რადიუსში წვიმა შეწყდა. თუმცა ამ საზღვრებს იქით ნიაღვარი მოედინებოდა. ბერი გადმოვიდა მანქანიდან, დამემშვიდობა და შენობაში შევიდა. ავტომანქანა წვიმამ ლამის წაიღო..."

ამგვარ შემთხვევაზე მოწმობს პანაღუდის მეზობელი კელიის მცხოვრები ორი ბერი: "ეს ამბავი ზამთარში მოხდა. ორი დღე და ღამე გადაუღებლად წვიმდა. პანაღუდისა და ჩვენი კელიის გამყოფი ჩანჩქერი ისე გამძვინვარდა, მასზე გადასვლა შეუძლებელი გახდა. ადიდებულმა წყალმა ორი ხიდი წაიღო. იმავე დღეს მამა პაისი ჩვენთან კელიაში მოვიდა. ამ ღვართქაფში, ყურადღება მივაქციეთ, რომ ბერს ფეხსაცმელები სრულიად მშრალი და სუფთა ჰქონდა. რა თქმა უნდა, ქოლგით მოვიდა, მაგრამ ქოლგითაც ნაბიჯს ვერ გაივლიდი, რომ არ დასველებულიყავი. ჩვენ იმან გაგვაოცა, რომ იგი მშრალი იყო, გაგვიკვირდა, როგორ გადალახა ეს ჩანჩქერიო. წასვლა რომ დააპირა, ცნობისმოყვარეობის გამო გაყოლა მოვინდომეთ. ნება არ მოგვცა".

[marine]

"კონიცის ერთ-ერთი ტაძრის მოძღვარი მამა ხარლამპე ანასტასისი ჰყვება: "ერთხელ ათონზე, წმინდა ათანასეს ლავრაში, ტაძრის დღესასწაულზე მივედი. წირვის შემდეგ პანაღუდაში წავედი მამა პაისის სანახავად - ოცდახუთი წელი არ მენახა. კალივიდან მოშორებით ტყეში შევხვდი. მაშინვე მიცნო. ზუსტად გაიხსენა ჩემი დიაკვნად და მღვდლად კურთხევის თარიღები. "მამაო, ქენი სიკეთე და ვიტრაპეზოთ". "ვიტრაპეზოთ. მაქვს რაღაც, რაც შემიძლია შემოგთავაზო". მან პოლიეთილენის ტომარა მიჩვენა, სადაც სამი ცალი ძალზე პატარა პომიდორი და ერთნახევარი ორცხობილა იდო. თავი ვეღარ შევიკავე: "მამაო, აქ რაა შესაჭმელი? გუშინდლიდან არაფერი მიჭამია. ოცი ასეთი პომიდორიც არ მეყოფა". მიპასუხა: "მამა ხარლამპე, ჩვენ ვილოცოთ, შენ ეს პომიდვრები აკურთხე და კიდევაც მოგვრჩებაო".
მერე ტომარა გახსნა, ისე ჩაჭრა, რომ მისგან ჯვარი გამოვიდა და სუფრასავით გაშალა. ზედ ორი პომიდორი და ერთი ორცხობილა დადო. თვითონ კი ნახევარი და ერთი პომიდორი დაიტოვა. ვილოცეთ ისე, როგორც საჭირო იყო. ბერმა მთხოვა: "მამაო წმინდაო, გვაკურთხე". ვაკურთხე და სატრაპეზოდ დავსხედით. სად გაქრა ჩემი შიმშილი! სრულიად გამაძღარი ვიყავი, თითქოს ვიღაცამ ყელი ჩამიკეტაო, ჭამა აღარ მინდოდა, ორცხობილა ვერ შევჭამე და ნახევარი დავტოვე. მარტო მწყუროდა. მამა პაისი კი საჭმელს მთავაზობდა: "მიირთვი, მამა ხარლამპე, მიირთვი!" "რაღას შევჭამ, მამაო, იცით, როგორ გავძეხი?"
მერე მთელი დღე სხვადასხვა კელიაში, მონასტრებში შევდიოდი, მაგრამ ვერაფერს ვჭამდი, რასაც იქ მთავაზობდნენ, მხოლოდ წყალს ვთხოვდი ბერებს.
განცვიფრებული წამოვედი მამა პაისისგან. როცა მთაწმინდის ერთ-ერთ ბილიკს შევუდექი, წამოვიძახე: "მაინც რა კურთხევა იყო ეს? მსგავსი იმ კურთხევისა, როცა ქრისტემ აკურთხა ხუთი პური და ორი თევზი და ხუთი ათასი კაცი გააძღო ქალებისა და ბავშვების გარდა. დიახ, ეს უფლის კურთხევა იყო!"

[marine]

"ნეტარის [მღვდელმოწამე ანთიმოზი] აღსრულების შემდგომ მის თავზე (იგი დღემდე ათონზე, წმინდა პანტელეიმონის მონასტერში განისვენებს) თმამ ზრდა განაგრძო, მის სამარიდან გამუდმებით აღმოდის კეთილსურნელება".

[marine]

"წმინდანთა ნაწილები მადლს უმეტესად მაშინ გასცემენ, თუ მათ კაცი დიდი სასოებით ეამბორება. მე-18 საუკუნეში გარეჯის მონასტერში რაღაც სენი გავრცელდა. მრავალი ბერი დასნეულდა. ერთი პატიოსანი მამა მიიცვალა კიდეც. შეშინდნენ ბერები და საღმრთო ღონე იხმიეს. მოიტანეს გარეჯელ მოწამეთა ორი ნაწილი: ერთი იყო მახვილცემული მკლავი და მეორეც სხვა, - შეკრეს ჯვრის სახით და დაასვენეს ეკლესიაში. დიდი ლმობიერებით გადაიხადეს პარაკლისი, აკურთხეს წყალი და მასში განბანეს წმინდა ნაწილები. ნაბანი წყალი ყველამ შესვა. მოასხურეს სენაკებში და მონასტრის მიდამოებში. მეყსეულად, ღვთის მადლით და წმინდანთა ლოცვით, სნეული ძმები განიკურნენ და მონასტერშიც გაქრა ეს ბოროტი სენი. წმინდანთა ნაწილები კი დიდი პატივით დააბრუნეს ძველ ადგილას."

[marine]

"ერთმა ღვთისმოშიშმა ქალბატონმა მამა პაისის [ათონელი] ჰკითხა: - მამაო, მთაწმინდაზე თუ გესმით, როცა მე აქედან გეძახითო. მიუგო: "შენი აზრით, ყრუ ვარ?"
მართლაც, თავისი სულიერი სმენით ესმოდა, როცა ასეულობით კილომეტრით დაშორებული ქრისტიანები მას ახსენებდნენ და მოუწოდებდნენ. ის უხილავად შეეწეოდა მათ თავისი ლოცვით და რაღაცნაირად პასუხობდა მათ შეკითხვებს."

[marine]

"1451 წელს მოსკოვს თათრები დაესხნენ თავს. მიტროპოლიტმა წმინდა იონამ ჩუდოს მონასტრის ღვთისმოშიშ ბერს, მამა ანტონს სთხოვა: "ილოცე, ძმაო, რათა ღმერთმა გვიხსნას თათრების ხელთაგანო". ანტონმა უპასუხა: "დიდი ხარ, მღვდელმთავარო ღვთისაო, ღვთისმშობელი მოხედავს შენს ლოცვებს. აგარიანნი განიდევნებიან და მხოლოდ მე მომკლავენო". ამ სიტყვის წარმოთქმისთანავე მტრის ნასროლმა ისარმა განგმირა იგი. აღსრულდა მისი ნათქვამი: ღამით მტრები გაიქცნენ მოსკოვიდან - მათ დიდი ხმაური მოესმათ და იფიქრეს, დიდი მთავარი მოვიდა ჯარითო."