 რატომ ნელდება მხურვალე რწმენა ადამიანში, მიზეზების ძიება |
სტუმარს სალამი ( შესვლა | დარეგისტრირება )
  |
| დეკ. ირაკლი |
 Nov 1 2007, 07:10 PM
პოსტი
#1
|
|
Member  ჯგუფი: მოძღვარი პოსტები: 608 რეგისტრ.: 10-August 07 მდებარ.: Tbilisi წევრი № 2,589  |
პირველად როდესაც ადამიანი ტაძარში მოდის ,მას არ აქვს დიდ შემეცნება,არც ღვთისმეტყველება იცის ,მაგრამ ეს როდი უშლის მას უფალთან ურთიერთობაში.პირველ ეტაპზე მეტია შიში, ენთუზიაზმ ანუ მხურვალება სარწმუნოებისა! სად, როდის და რატომ ნელდება ის?
|
   |
 
|
| მხევალი ნინო |
Nov 1 2007, 07:18 PM
პოსტი
#2
|
 ზღაპრის ბოლო კეთილია.. ჯგუფი: Senators პოსტები: 25,889 რეგისტრ.: 19-December 06 წევრი № 715 |
მამა ირაკლი
მართლაც პირველი პერიოდი განუმეორებელია.. , როდის მოდის არ იცი, მაგრამ ერთ დღეს აღმოაჩენ, რომ ისე აღარ გიყვარს, ისე აღარ გიხარია წირვაზე წასვლა, მერე სიზარმაცეც მოდის, მერე ძალდატანება და აშ. რატომ მოვიდა? რაღაც სიძნელეები შემხვდა, წლები ვიბრძოლე, მერე მომბეზრდა... -------------------- ჩვენ ვინც ქრისტიანობა დაგვაბრალა ....
დიდება შენდა, რომელმან მოგვფინე ნათელი -Поверь мне Карлсон, Не в пирогах счастье. -Да ты что, с ума сошёл?! А в чем же ещё? © |
|
|
|
| დეკ. ირაკლი |
Nov 1 2007, 07:23 PM
პოსტი
#3
|
|
Member ჯგუფი: მოძღვარი პოსტები: 608 რეგისტრ.: 10-August 07 მდებარ.: Tbilisi წევრი № 2,589 |
საერთოდ ღვთის შემეცნების და მასთან თანაზიარების გზა ძალიან რთულია.
ის სხვადასხვა ეტაპებისაგან შედგება. ეს პირველი ნაბიჯები მიუხედავად ცოდნის ვაკუუმისა ალბათ უფრო წრფელი არის ხოლმე ვიდრე შემდგომი ნაბიჯები. ალბათ მივეჩვიეთ,გაუშინაურდით ასე ვთქვათ ჩვევა გაუაზრებლად კი რეფლექსად იქცა ალბათ მოგვეტევა შეიძლება ითქვას "ადვილადაც" და ამიტომ შეიძლება პირველსაწყისი შიში დავკარგეთ |
|
|
|
| მხევალი ნინო |
Nov 1 2007, 07:23 PM
პოსტი
#4
|
|
ზღაპრის ბოლო კეთილია.. ჯგუფი: Senators პოსტები: 25,889 რეგისტრ.: 19-December 06 წევრი № 715 |
მამა ირაკლი
ციტატა ალბათ მივეჩვიეთ,გაუშინაურდით ასე ვთქვათ ჩვევა გაუაზრებლად კი რეფლექსად იქცა ალბათ ესეც ხდება, სხვისგან გამიგია, მე ცოტა სხვა პრობლემები შემხვდა, ალბათ ვის როგორ... -------------------- ჩვენ ვინც ქრისტიანობა დაგვაბრალა ....
დიდება შენდა, რომელმან მოგვფინე ნათელი -Поверь мне Карлсон, Не в пирогах счастье. -Да ты что, с ума сошёл?! А в чем же ещё? © |
|
|
|
| დეკ. ირაკლი |
Nov 1 2007, 07:24 PM
პოსტი
#5
|
|
Member ჯგუფი: მოძღვარი პოსტები: 608 რეგისტრ.: 10-August 07 მდებარ.: Tbilisi წევრი № 2,589 |
რატომ?
სიყვარულიც განელდა ამ დროს? |
|
|
|
| KAIROS |
Nov 1 2007, 07:25 PM
პოსტი
#6
|
 იხარეთ! ჯგუფი: საფინანსო პოსტები: 9,492 რეგისტრ.: 9-November 06 მდებარ.: Aurea mediocritas წევრი № 438 |
ციტატა მხურვალება სარწმუნოებისა! სად, როდის და რატომ ნელდება ის? ორი რამ შეიძლება ვივარაუდოთ ა, ბუნებრივი მოვლენა- ახლადმოსული ერთგვარად მაინც რაღაც ხიბლის მდგომარეობაშია, უფრო მაჭარივითაა, დადუღება აკლია, ეს ყველას ემართება, როცა ახალ სამყაროში შევა, რაც დრო გადის, უფრო ჯდება ყველაფერი, ანუ ერთის მხრივ ეს "მხურვალების" გაქრობა, არაა უარყოფითი მოვლენა, მაგრამ არის მეორეც ბ. მიჩვევის მომენტი- მე ეს მოძღვართაგანაც ( ეპისკოპოსთაგან და ა.შ.) გამიგონია, ადამიანი ეჩვევა ეკლესიას, ეჩვევა ხმაურს, ეჩვევა ზედმეტ სიარულს, ეჩვევა უყურადღებობას, ლაპარაკს ( ტაძარში თუ საკურთხეველში), ანუ რაღაც გარეგნული ქცევების დონეზე დადის რწმენა, ანუ იცის მეტანია, იცის მიმართვის ტონები, იცნობს მღვდლებს, მესანთლეებს, ხედავს ცუდს, კარგს, ცივს და ნელთბილს და ასე მიწიერდება მისი რწმენა, ემგვანება რა ამ გზას, რომელიც რაც უფრო იტკეპნება უფრო მეტად გაუმტარი ხდება იმ საღვთო მარცვალისა, რასაც მთესვარი თესავს... მოკლედ , რომ ვთქვა, ეს გზა ქრისტიანობამაც გაიარა, აბა ვინ შეედრება პირველქრისტიანთა ენთუზიაზმს, მათ თავგანწირვას, მათ ცხოველ რწმენას? ანუ ჩვენ რწმენაში მათ უნდა ვემსგავსოთ, და ამავდროულად ის დაგროვილი ცოდნაც უნდა შევითავსოთ, რაც მამებმა დაგვიტოვეს, ადამიანი სიკეთისა და რწმენის გზაზე მუდამ ინსტქიტური ქმედებიდან გაცნობიერებულ ქმედებამდე უნდა ისწრაფოდეს... მე ასე ვფიქრობ, კაიროსი! -------------------- ...მართლმადიდებლობა ყოველგვარი უკიდურესობებისგან გამიჯნული სამეუფეო გზაა. აქედან გამომდინარე, მისთვის დამახასიათებელია თავგანწირვა, მაგრამ მიუღებელია ფანატიზმი, დამახასიათებელია შემწყნარებლობა, მაგრამ მიუღებელია ფსევდოლიბერალიზმი (ყველაფრის დაშვებულობა)-
ილია II- სააღდგომო ეპისტოლე, 2008 წელი |
|
|
|
| kato_Bato |
Nov 1 2007, 07:25 PM
პოსტი
#7
|
 Я тучка, тучка, тучка. Я вовсе не медведь.. ჯგუფი: Senators პოსტები: 15,479 რეგისტრ.: 4-November 06 მდებარ.: Not shureLand.... წევრი № 389 |
მამა ირაკლი
მე ხშირად მემართება ხოლმე, მინდა ლოცვას მოვუმატო, რაც შემხვდება ყველაფერი წავიკითხო.. მერე ეს მომრავლებული ლოცვები საფუძველი ხდება იმისა, რომ უკვე მეზარება, გადავხედავ ხოლმე რამდენი დამრჩა წასაკითხი.. გონება მეფანტება.. ასეთ შემთხვევაში, უმჯობესია, რომ ძირითადზე გავაკეთო აქცენტი და ის წავიკითხო რაც აუცილებელია? როცა ვამჩნევ ხოლმე, ცუდად ვლოცულობ, "ზედმეტებს" თავს ვანებებ და ერთი საათიან გონებაგანაფტვით კითხვას ვცვლი ხოლმე ვთქვათ ნახევარ საათიანი ლოცვით და ძირითადს ვკითხულობ (დილა-საღმოს, ფსალმუნებს, სნეულთა და ასე...) მე მგონი რწმენის განელებას იწვევს ის, რომ თავს არ "ვაიძულებთ" ხოლმე... რომ გვეზარება, ვდგავართ და ვფიქრობთ, როგორ გვეზარება დგომა და არ ვიჭერთ იმ სიტყვებს, რომლებიც წირვა-ლოცვის დროს ისმის. სულ მახსენდება ხოლმე ის პერიოდი, აჭარაში, (ზაფხულში) ერთ მოცუცქნულ ეკლესიაში დავდიოდით სადაც ყურის დამატკბობელი არც გალობა იყო და არც მედავითნე მაინცდამაინც ამოდმეტყველი, მაგრამ ისე მიმიხაროდა, ასეთი სიხარული იქამდე და იმის მერეც იშვიათად თუღა დამიჭერია ჩემს თავში... და ორჯერ გაცდენა რომ მომიხდა წირვა-ლოცვის, ძალიან მოწყენილი ვიყავი... ახლა ასე იშვიათად მემართება, ალბათ იმიტომ რომ ამსოფლიურ ამბებზე ზრუნვას მოვუმატე და სულიერს მოვუკელი... -------------------- მელია დადუმდა და პატარა უფლისწულს მიაჩერდა.
- მომიშინაურე!.. - შეევედრა იგი უფლისწულს.... - როგორ უნდა მოგიშინაურო? - ჰკითხა პატარა უფლისწულმა. - ამისთვის დიდი მოთმინებაა საჭირო, - მიუგო მელიამ. - ჯერ შორიახლოს დაჯდები მოლზე. აი ასე. მე მალულად დაგიწყებ ცქერას. შენ კი ხმა არ უნდა ამოიღო. საუბარი ხშირად გაუგებრობის მიზეზია. მერე ყოველდღე უფრო და უფრო მომიახლოვდები... |
|
|
|
| მხევალი ნინო |
Nov 1 2007, 07:26 PM
პოსტი
#8
|
|
ზღაპრის ბოლო კეთილია.. ჯგუფი: Senators პოსტები: 25,889 რეგისტრ.: 19-December 06 წევრი № 715 |
მამა ირაკლი
ციტატა რატომ? სიყვარულიც განელდა ამ დროს? არ ვიცი, უბრალოდ დავიღალე. ყველას ხომ ტავისებუი განსაცდელები აქვს, ვინ როგორ ულებს... სიყვარული არ კლებულობს.. -------------------- ჩვენ ვინც ქრისტიანობა დაგვაბრალა ....
დიდება შენდა, რომელმან მოგვფინე ნათელი -Поверь мне Карлсон, Не в пирогах счастье. -Да ты что, с ума сошёл?! А в чем же ещё? © |
|
|
|
| დეკ. ირაკლი |
Nov 1 2007, 07:26 PM
პოსტი
#9
|
|
Member ჯგუფი: მოძღვარი პოსტები: 608 რეგისტრ.: 10-August 07 მდებარ.: Tbilisi წევრი № 2,589 |
ერთერთი მიზეზი ვფიქრობ ასევე ყოფიერებაში ჩაფლვაცაა.
|
|
|
|
| kato_Bato |
Nov 1 2007, 07:27 PM
პოსტი
#10
|
|
Я тучка, тучка, тучка. Я вовсе не медведь.. ჯგუფი: Senators პოსტები: 15,479 რეგისტრ.: 4-November 06 მდებარ.: Not shureLand.... წევრი № 389 |
KAIROS
ციტატა ბ. მიჩვევის მომენტი- მე ეს მოძღვართაგანაც ( ეპისკოპოსთაგან და ა.შ.) გამიგონია, ადამიანი ეჩვევა ეკლესიას, ეჩვევა ხმაურს, ეჩვევა ზედმეტ სიარულს, ეჩვევა უყურადღებობას, ლაპარაკს ( ტაძარში თუ საკურთხეველში), ანუ რაღაც გარეგნული ქცევების დონეზე დადის რწმენა, ანუ იცის მეტანია, იცის მიმართვის ტონები, იცნობს მღვდლებს, მესანთლეებს, ხედავს ცუდს, კარგს, ცივს და ნელთბილს და ასე მიწიერდება მისი რწმენა, ემგვანება რა ამ გზას, რომელიც რაც უფრო იტკეპნება უფრო მეტად გაუმტარი ხდება იმ საღვთო მარცვალისა, რასაც მთესვარი თესავს... კი, მენიშნა, აი ლოცვებსაც ხშირად მექანიკურად ვამბობ.. მოვიხედავ და, ჩამიმთავრებია... -------------------- მელია დადუმდა და პატარა უფლისწულს მიაჩერდა.
- მომიშინაურე!.. - შეევედრა იგი უფლისწულს.... - როგორ უნდა მოგიშინაურო? - ჰკითხა პატარა უფლისწულმა. - ამისთვის დიდი მოთმინებაა საჭირო, - მიუგო მელიამ. - ჯერ შორიახლოს დაჯდები მოლზე. აი ასე. მე მალულად დაგიწყებ ცქერას. შენ კი ხმა არ უნდა ამოიღო. საუბარი ხშირად გაუგებრობის მიზეზია. მერე ყოველდღე უფრო და უფრო მომიახლოვდები... |
|
|
|
| მხევალი ნინო |
Nov 1 2007, 07:28 PM
პოსტი
#11
|
|
ზღაპრის ბოლო კეთილია.. ჯგუფი: Senators პოსტები: 25,889 რეგისტრ.: 19-December 06 წევრი № 715 |
მამა ირაკლი
ციტატა ერთერთი მიზეზი ვფიქრობ ასევე ყოფიერებაში ჩაფლვაცაა. შეიძლება მამაო, მაგრამ ყოფიერება უფალს არ გამორიცხავს, ჩემთვის ესე არაა, მე ხშიერად მჭირდება ღმერთის დახმარება, სულ მის იმედზე ვარ, ვფიქრობ რაც მომცა ტავად მაზიდვინებს ტქო, თმცა გეთანხმებით ღვაწლმა ლოცვამ მაგალითად იკლო, მაგრამ ეს არ არის ყოფიერების ბრალი, ალბათ ისევ ვისთვის როგორ.. -------------------- ჩვენ ვინც ქრისტიანობა დაგვაბრალა ....
დიდება შენდა, რომელმან მოგვფინე ნათელი -Поверь мне Карлсон, Не в пирогах счастье. -Да ты что, с ума сошёл?! А в чем же ещё? © |
|
|
|
| death |
Nov 1 2007, 07:31 PM
პოსტი
#12
|
 A P O L O G I S T ჯგუფი: Members პოსტები: 1,274 რეგისტრ.: 4-February 07 წევრი № 1,003 |
ციტატა(მამა ირაკლი @ Nov 1 2007, 06:10 PM)  პირველად როდესაც ადამიანი ტაძარში მოდის ,მას არ აქვს დიდ შემეცნება,არც ღვთისმეტყველება იცის ,მაგრამ ეს როდი უშლის მას უფალთან ურთიერთობაში.პირველ ეტაპზე მეტია შიში, ენთუზიაზმ ანუ მხურვალება სარწმუნოებისა! სად, როდის და რატომ ნელდება ის? ალბათ იმიტომ რომ არ ცხოვრობ მაგ სიყვარულით. ამიტომ დროთა განმავლობაში ეს ყველაფერი გბეზრდება. რათქმაუნდა ამის შემდეგ ხშირია ამის იმპულსური გამოვლინებები მაგრამ რამოდენიმე საათის ან წუთის შემდეგ ეს ისევ ქრება. -------------------- ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ λόγος, καὶ ὁ λόγος ἦν πρὸς τὸν θεόν, καὶ θεὸς ἦν ὁ λόγος.
The devil can cite scripture for his own purpose! — William Shakespeare თავისუფლებისათვის გაგვათავისუფლა ქრისტემ. მაშ, იდექით მასში და ნუღარ შეუდგებით მონობის უღელს" (გალ 5.1) |
|
|
|
| დეკ. ირაკლი |
Nov 1 2007, 07:31 PM
პოსტი
#13
|
|
Member ჯგუფი: მოძღვარი პოსტები: 608 რეგისტრ.: 10-August 07 მდებარ.: Tbilisi წევრი № 2,589 |
ისე რა საინტერესოა და მცოდნე ადამიანები ხშირ შემთხვევაში უფრო გონისმიერად განსჯიან და არა სულისმიერად(კონკრეტულად არავის ვგულისხმობ)
0 |
|
|
|
| მხევალი ნინო |
Nov 1 2007, 07:37 PM
პოსტი
#14
|
|
ზღაპრის ბოლო კეთილია.. ჯგუფი: Senators პოსტები: 25,889 რეგისტრ.: 19-December 06 წევრი № 715 |
მამა ირაკლი
ციტატა ისე რა საინტერესოა და მცოდნე ადამიანები ხშირ შემთხვევაში უფრო გონისმიერად განსჯიან და არა სულისმიერად მამაო, სულიესმიერი განსჯა კარგია, მაგრამ ჩვენ ხშირ შემთხვევებში ბოლოს ემოციებში გადავდივართ, ამიტომ გონებაც საჭიროა... მაპატიეთ ცუდად დავწერე მეჩქარება. -------------------- ჩვენ ვინც ქრისტიანობა დაგვაბრალა ....
დიდება შენდა, რომელმან მოგვფინე ნათელი -Поверь мне Карлсон, Не в пирогах счастье. -Да ты что, с ума сошёл?! А в чем же ещё? © |
|
|
|
| დეკ. ირაკლი |
Nov 1 2007, 07:44 PM
პოსტი
#15
|
|
Member ჯგუფი: მოძღვარი პოსტები: 608 რეგისტრ.: 10-August 07 მდებარ.: Tbilisi წევრი № 2,589 |
ჩვენი აზრები სხვაგან არიან ხოლმე ჩვენ კი ამ დროს შეიძლება ტაძარშიც ვიმყოფებოდეთ.
ისე აქ ჯეობარზე,ეკუმენიზმზე,პოლიტიკ აზეც კი რომ დავცერო უფრო მეტი შემოვა ვიდრე ეხლა და ეს არაფერს არ ნიშნავს? ამდენი ხალხია საიტზე. ზოგს ალბათ მარტო კამათი აინტერესებს და არა მსჯელობა და აზრების,გამოცდილების გაზიარება. ალბათ სიმართლეა.ასე ვფიქრობ. რწმენა,სულიერი საკითხები რაგაც ნაკლებ საინტერესოა თუ ეს ჩემს გამოა უკვე ვეღარ გავიგე. |
|
|
|
| kato_Bato |
Nov 1 2007, 07:46 PM
პოსტი
#16
|
|
Я тучка, тучка, тучка. Я вовсе не медведь.. ჯგუფი: Senators პოსტები: 15,479 რეგისტრ.: 4-November 06 მდებარ.: Not shureLand.... წევრი № 389 |
მამა ირაკლი
არა მამაო, თქვენს გამო არა, დიდი ხანია უკვე მაგაზე ვლაპარაკობთ...  ნამდვილად მასეა ამ ბოლოს... ერთი ამბავი იყო, სხვათა შორის მაგ საკითხზეც, ვინ ვის რას აბრალებდა.. და აქტუალური განა ის თემები გახდა, რომლებზეც ასე მოთქვამდნენ ერთნიც და მეორენიც, მხოლოდ ის თემები სადაც ამაზე ხმამაღლა გაჰყვიროდნენ... აი ასე -------------------- მელია დადუმდა და პატარა უფლისწულს მიაჩერდა.
- მომიშინაურე!.. - შეევედრა იგი უფლისწულს.... - როგორ უნდა მოგიშინაურო? - ჰკითხა პატარა უფლისწულმა. - ამისთვის დიდი მოთმინებაა საჭირო, - მიუგო მელიამ. - ჯერ შორიახლოს დაჯდები მოლზე. აი ასე. მე მალულად დაგიწყებ ცქერას. შენ კი ხმა არ უნდა ამოიღო. საუბარი ხშირად გაუგებრობის მიზეზია. მერე ყოველდღე უფრო და უფრო მომიახლოვდები... |
|
|
|
| T.L. |
Nov 1 2007, 07:46 PM
პოსტი
#17
|
 Вот бы мне крылья... ჯგუფი: Members პოსტები: 6,950 რეგისტრ.: 1-September 06 მდებარ.: where the wild roses grow წევრი № 134 |
ციტატა კი, მენიშნა, აი ლოცვებსაც ხშირად მექანიკურად ვამბობ.. მოვიხედავ და, ჩამიმთავრებია... ერთ მეუდაბნოე მამას ჰკითხეს, რომელი ღვაწლი იყო ყველაზე მძიმე. მან უპასუხა, რომ სიკვდილამდე ყველაზე მძიმე შრომა არის ლოცვა. გახსოვს რას ამბობს უფალი ლოცვის ძალაზე, როცა ეშმაკეული მოუყვანეს? "ესე ნათესავი არარაჲთ განვალს, გარნა ლოცვითა და მარხვითა". ამას ეშმაკებზე ამბობს. ამიტომაც ცდილობს ბოროტი მუდმივად შეგეწინააღმდეგოს ლოცვაში. აიძულე თავი. მართალია გული უცებ არ აგყვება, გონებაც გაგეფანტება, მაგრამ უფალი შენს მონდომებას იწირავს. მადლსაც მოგცემს, შეგეწევა, როცა შენ მოინდომებ.თანდათან ლოცვაში ყურადღების ჩაკეტვა ჩვევად გექცევა. მერე კი ნელნელა გული იწყებს მორჩილებას და დაიწყებ თუ არა ლოცვას, გულიც მყისვე განეწყობა მასზე.მე ასე ვარ.რაც უფრო მიჭირს,უფრო ვლოცულობ... -------------------- мне бы в небо...
----------------------- სიკეთით სძლიე შენს მტერსა.... ------------------------------------------- უფრთხილდით საკუთარ აზრებს,რადგან ისინი ზეცაში ისმის... --------------------------------------------------------------------------- |
|
|
|
| Iona |
Nov 1 2007, 07:50 PM
პოსტი
#18
|
 Member ჯგუფი: Members პოსტები: 943 რეგისტრ.: 6-February 07 წევრი № 1,025 |
პრობლემა ჩემი აზრით იმაშია რომ ადამიანი ნელ ნელა იწყებს იმის დაჯერებას რომ რაც გააჩნია მისი დამსახურება და არა ღმერთის - არადა კარგი რამეები ხომ მხოლოდ კარგი წყაროდან მოდიან - ღმერთიდან.
როცა უფალს მოპარავ დიდებას და საკუთარ თავს მიაწერ, გაამპარტავანდები. მას შემდეგ რაც ნახავ ადამიანი რომ ცოტა გამოსწორდი, ნელ ნელა უკვე იწყებ ამპარტავნებას, თავი უკვე კიტრივით მოგაქვს, და გულიც ამიტომ გიცივდება ცოტ ცოტა. რასაც ბუნებრივა მოსდევს უმადურობა, ყველას ყველაფერი მეტი და მეტი უნდა თვით მადლიც კი, არადა ჩემის აზრით რაც გაქვს ჯერ ის უნდა შეირგო კარგად. გული რომ არ გაცივდეს სიყვარული უნდა იყოს ალბათ, არადა ესაა რა თქმა უნდა ყველაზე ძნელი მისაღწევი. ძირითადად გაცივება ცოდვების ბრალია ჩემი აზრით, ქრისტიანული საქციელი უმრავლეს შემთხვევაში არაა ნორმა დღევანდელ საზოგადოებაში, არა სტერეოტიპულად მოქცევა, თავის მასიდან თავის გამოყოფა კი რთულია. -------------------- ვაჲ ჩუენდა შენ მიერ, ჵ სიკუდილო, რამეთუ თანა-მდები ხარ უწყალოჲ, რომელი არავის მიუტევებ, და მოსესხე ხარ სასტიკი, რომელი არა გარდაიჴადები. და მტაცებელი ხარ ძლიერი, რომელი არა დააცადებ; და მპარავი ხარ მღჳძარე, რომელსა არა გრცხუენის; და ჴელმწიფე ხარ მბრძანებელი, რომელსა არა გეშინის...
|
|
|
|
| ნათია |
Nov 1 2007, 07:51 PM
პოსტი
#19
|
 Miss invisible ჯგუფი: მოდერატორ-ფინანსისტი პოსტები: 18,669 რეგისტრ.: 28-February 07 წევრი № 1,224 |
მამა ირაკლი
დამლოცეთ მამაო ციტატა ზოგს ალბათ მარტო კამათი აინტერესებს და არა მსჯელობა და აზრების,გამოცდილების გაზიარება. ალბათ სიმართლეა.ასე ვფიქრობ. რწმენა,სულიერი საკითხები რაგაც ნაკლებ საინტერესოა თუ ეს ჩემს გამოა უკვე ვეღარ გავიგე. მართალს ბრძანებთ! რაც მეტი სასულიერო პირი იქნება ფორუმზე მით უფრო საინტერესო გახდება ღვთისმეტყველურ თემებზე საუბრებიც, უფრო მეტი პატივისცემა იქნება. "კურსი" უნდა შეიცვალოს -------------------- პატიოსნება ჩვენი დროის ჭეშმარიტი არისტოკრატიზმია!
|
|
|
|
| დეკ. ირაკლი |
Nov 1 2007, 07:56 PM
პოსტი
#20
|
|
Member ჯგუფი: მოძღვარი პოსტები: 608 რეგისტრ.: 10-August 07 მდებარ.: Tbilisi წევრი № 2,589 |
აქ უკვე აღარავინ დარჩა!
|
|
|
|
|
ამ თემას კითხულობს 1 მომხმარებელი (მათ შორის 1 სტუმარი და 0 დამალული წევრი)
0 წევრი:
| მსუბუქი ვერსია | ახლა არის: 15th June 2024 - 10:03 AM |
მართლმადიდებლური არხი: ივერიონი
ფორუმის ელექტრონული ფოსტა: იმეილი
CHURCH.GE-Powered by Giorgi and IPB. Hosting by WebHostinG.Ge
2024
Licensed to: church.ge