არის თუ არა მსახიობობა ცოდვა პარამეტრები

[zeppelin]

A-არის თუ არა მსახიობობა ცოდვა? ამ საკითხთან მიმართებაში, სასულიერო პირთა შორის აზრთა სხვადასხვაობა არსებობს. ამჯერად, თავის მოსაზრებას გვიზიარებს თბილისის სიონის, ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის მიძინების სახელობის ეკლესიის მოძღვარი, მამა დავითი (ლასურაშვილი).
_მამა დავით, რას გვეუბნებიან თეატრის შესახებ სჯულის კანონი და წმინდა მამები?
_შემიძლია რამდენიმე ციტატა მოვიყვანო სჯულის კანონიდან. Aაი, რა წერია მსოფლიო საეკლესიო კრების დადგენილებებში.
Mმე-6 მსოფლიო საეკლესიო კრების კანონი 51:
“წმიდა და მსოფლიო კრება გმობს სახუმარო სანახაობებს, სანადირო სანახავს და მგოსანთა როკვას. ხოლო თუ ვინმე დაარღვევს ამ კანონს, თუ სასულიერო პირი იქნება იგი, განიკვეთოს, ხოლო თუ ერისკაცი _ უზიარებელი იყოს.”
კართაგენის საეკლესიო კრება, კანონი 63: ” ხუმარათა ან მსახიობთა შესახებ, თუ ქრისტიანები გახდებიან ისინი, უნდა ვითხოვოთ ისიც, რომ თუ ვინმე მსახიობთა დასის წევრი გაქრისტიანებას მოისურვებს და თავდაპირველი ბიწისგან გათავისუფლება, არავინ აიძულოს ის, რომ დაუბრუნდეს თავის ძველ ხელობას”.
Aამ საკითხის შესახებ საეკლესიო კრების კანონები კიდევ არაერთია. რაც შეეხება ამ კრებებებამდე და კრების შემდეგ მოღვაწე მამებს, ისინი კიდევ უფრო ფართოდ საუბრობენ იმის თაობაზე, თუ საერთოდ, რა არის თეატრი.
Aაი, რას ამბობს, მეხუთე საუკუნის ერთ-ერთი წმინდა მამა, ნეტარი ავგუსტინე: “ერთი რამ კი ვუწყი, რომ პავლე მოციქული არ ქურდობდა, სახლებს არ ტეხდა, არც ავაზაკი ყოფილა, არც მსახიობი, არც მაჭანკალი, არამედ უცოდველად და პატიოსნად შრომობდა, რათა დაეკმაყოფილებინა ადამიანთა საყოფაცხოვრებო მოთხოვნილება.Aასე მუშაკობენ მჭედლები, მშენებლები, თერძები, მიწათმოქმედნი და მსგავსნი ამათნი”. Aანუ ქმედებათა ჩამონათვალში, რომლებსაც პავლე მოციქული არ აკეთებდა ე. ი. დასაგმობია, ერთი-ერთი მსახიობობაც არის.
ასევე, გავიხსენოთ, მე-19 საუკუნის, თითქმის ჩვენი თანამედროვე წმინდა მამის, ეგნატე ბრიანჩანინოვის სიტყვები: “ამჟამად ყველანი მთელი სულით გარყვნილებისკენ მიისწრაფიან, უწოდეს ამას “ცხოვრებით ტკბობა”, ქრისტიანობაში ყოფნა, მასთან დაბრუნება კაცობრიობისათვის შეუძლებელი შეიქმნა. ამისათვის აუცილებელია მთლიანად დატევება გარყვნილებისა, საკუთარი ნების დაქვემდებარება მკაცრი ქრისტიანული ზნეობისადმი. იგი კრძალავს არაოდენ სიძვას, არამედ ყველაფერს, რაც სულში ვნებებისადმი დამონებას გვინერგავს, _ ასეთია: თეატრი, ცეკვა, ბანქო და სხვა სატანური თამაშობანი. აგრეთვე წარმართული ლიტერატურა. Qქრისტიანობა ითხოვს ჩვენგან სრულ განდგომას დაცემული ბუნებისგან..”
ასევე მე-19 საუკუნის წმინდა მამა, თეოფანე დაყუდებული ბრძანებს: “გაიხსენეთ, რა ემართება სულს თეატრში და სპექტაკლის შემდეგ. თურქებს არა აქვთ თეატრი, ისინი თეატრს ოპიუმით ცვლიან. ოპიუმი და თეატრი ერთი და იგივეა (სულისთვის). თეატრი სრულიად არაქრისტიანული მოვლენაა და გონიერია კაცი, რომელიც იქ არ შედის. თეატრი ჩვენ დასავლეთიდან გადმოვიღეთ. დასავლეთით გვსჯიდა და კვლავაც დაგვსჯის უფალი. ჩვენ კი ეს ვერ გაგვიცნობიერებია”. Aაქვე, კვლავ თეოფანე დაყუდებული წერს: “თეატრები მთავრობის მიერ დაშვებულია მათთვის, რომელნიც ცხოვნებას არ ეძიებენ-რათა არ მიეცნენ უბოროტეს რამ მანკიერებას. ცხოვნების მოსურნეთათვის არის ეკლესია, სადაც არა წარმოსახვით, არამედ ჭეშმარიტად, უფალი, ანგელოზნი და წმინდანნი ურთიერთობენ ჩვენთან, ხოლო ფული, რომელიც თეატრში უნდა დახარჯო, უმჯობესია გაჭირვებულთ დაურიგო”.
წმინდა მამებს თეატრისა და სანახაოების მიმართ უარყოფითი დამიკიდებულება ჰქონდათ, რომლებიც წარმოსახვის ძალას ავითარებენ და მჭიდროდ არიან დაკავშირებულნი ვნებებთან.. წმინდა იოანე ოქროპირი თეატრს ვნებების მასწავლებელს, ვნებების სამჭედლოს უწოდებდა.
_თუ უხამსი და ვნებების აღმძვრელი სცენები არ იქნება?
_Aაქ საუბარი არ არის იმაზე, რომ ეკლესია გმობს მხოლოდ ცუდ, უხამს ან რელიგიური თვალსაზრისით, მკრეხელურ როლებს და შეიწყნარებს მისაღებ როლებს, იქნება ეს შემეცნებითი ხასიათის თუ სხვა,Aარამედ ეკლესია თავად მსახიობობის პრინციპს უარყოფს. წმინდა მამები თეატრალურ დადგმებს სასარგებლოდ და საზიანოდ არ ყოფდნენ. ისინი გმობდნენ თვით მეთოდს ჭეშმარიტების იმიტირებისას, სინამდვილის გათამაშებას დაEეს სწავლება არ არის ახალი. თუ თეატრი მიუღებელია ეკლესიისთვის ე. ი. მიუღებელია ყველასთვის. სამყაროში არ არსებობს ეკლესიის წიაღში აღმოცენებული, მართლმადიდებლური თეატრი. ეკლესიის მიერ დაგმობილია მსახიობობა, როგორც ჭეშმარიტების იმიტირება და არა კარგი და ცუდი როლი.
_ასეთი მოსაზრების გათავისება იმ ადამიანთა მხრიდან, ვინც წლების მანძილზე ამ სფეროში მოღვაწეობს, საკმაოდ ძნელი იქნება. ამავე დროს, მსახიობობა პროფესიაა, რითაც ადამიანები ოჯახებს არჩენენ.
_ამ ადამიანებს ოდესმე, ვიღაცამ უნდა განუმარტოს, რომ რასაც ისინი აკეთებენ, ეკლესიისთვის მიუღებელია. ხოლო ამის შემდეგ როგორ გადაწყვეტილებას მიიღებენ, მათზეა დამოკიდებული. ადამიანს აქვს თავისუფალი ნება. თეატრი არსებობდა, არსებობს და ალბათ, იარსებებს. Uურწმუნო და მორწმუნე ადამიანებიც არსებობდნენ, არსებობენ და იარსებებენ.Uურწმუნო და მცირედმორწმუნე ადამიანები დადიან თეატრებში და სანახაობებზე, მორწმუნე ადამიანები კი მიდიან იქ, სადაც უფალი ეგულებათ, მიდიან ეკლესიაში და ღმრთის მცნებებს იმარხავენ (ასრულებენ).
_მაგრამ ზოგიერთი მსახიობი დღეს ეკლესიის წევრია..
_ერთი რამ უნდა ვიცოდეთ, თუკი მივედით ქრისტეს ეკლესიაში, ეკლესიის სწავლებას ჩვენ უნდა მოვერგოთ და არა პირიქით _ეკლესიის სწავლება მოვირგოთ ჩვენ. თუკი გვექნება მართლმადიდებლური ცნობიერება, უნდა დავიჯეროთ და მივიღოთ ეკლესიის სწავლება, რომელიც დამტკიცებული და დადგენილია და რომელსაც ვერცერთი ადამიანი ვერ შეცვლის, თუნდაც ის სასულიერო პირი იყოს. სამწუხაროდ, ხშირად ჩვენ ისეთ მდგომარეობაში ვიმყოფებით, რომელზეც წმინდა ეგნატე ბრიანჩანინოვი წერს, “რაოდენ გულსატკენი სანახავია ქრისტიანი, რომელმაც არ იცის, რა არის ქრისტიანობაო”.
_შეიძლება, მსახიობს მოძღვარმა ზიარებაზე უარი უთხრას?
_რასაკვირველია, არავის აქვს უფლება ეკლესიაში მოსულ, მონანულ ადამიანს, მათ შორის, მსახიობსაც, ვინმემ ზიარებაზე უარი უთხრას.. მას, უბრალოდ ეკლესია აფრთხილებს რომ ის, რასაც თავისი ცხოვრებით აკეთებს, არის ცოდვა და უნდა შეეცადოს, ნელ-ნელა შეიცვალოს პროფესია და ცხოვრების წესი. მართალია, ძალიან ძნელია მათი ამ მდგომარობიდან გამოსვლა, მაგრამ თუკი ადამიანს კარგად განუმარტავ, რატომ არის ეს ცოდვა, ის დაფიქრდება და შეეცდება ეკლესიის სწავლებისადმი დამორჩილებას.
_და თუ მსახიობობას არ მიატოვებს, მის ქრისტიანულ ცხოვრებას არ ექნება ფასი?
Q_რასაკვირველია, ადამიანი, რომელიც ეკლესიაშიც დადის და მსახიობობს კიდეც, ვერ იქნება ჭეშმარიტი ქრისტიანი. Qქრისტიანი უნდა იყოს ისეთი ადამიანი, როგორსაც წმინდა წერილში თავად მაცხოვარი და მოციქულები გვეუბნებიან.
Aაი, რას წერს თეატრის შესახებ ცნობილი ფრანგი რეჟისორი ჟან-ლუი ბარო წიგნში “ფიქრები თეატრზე”: “ უკანასკნელ წლებში ბევრს ლაპარაკობენ თეატრალურ ტყუილზე, სიცრუეზე. თითქოს აქტიორი ქმნის ილუზიას და ამიტომ მისი თამაში მოტყუებაა. თავის მხრივ, მოტყუებულიც ემორჩილება წარმოდგენას და მაშინაც კი, როცა იჯერებს იმას, რასაც უყურებს, მაინც ტყუილის ტყვეობაშია.Dსულ ერთია, აქტიორზე ვლაპარაკობთ თუ მაყურებელზე. Oორივე შემთხვევაში ყბადაღებული პარადოქსი ორი მატყუარას თანამონაწილეობის შედეგია.” იგივე ავტორის წიგნში ასევე ვკითხულობთ, “არსებობისთვის მუდმივი ბრძოლით გართული ადამიანი მიმართავდა ჯერ ცეკვას, შეძახილს, სიმღერას, შელოცვას, ბრძოლის იმიტაციას იმისათვის, რომ მის სხეულში გადასულიყო თავისი წინაპრებისა და მტრების ძლიერება.Eეს იყო არაჩვეულებრივი, თუ შეიძლება ასე ითქვას, ჯადოქრული სანახაობა..
..სხეულის ველური მოძრაობები, შეძახილები,სიმღერები, როკვა, ნახატები, ნიღბები, ქანდაკებები, ჭრელი მოხატულობა, თავისებური ნელსაცხებლები, შელოცვა, დოლის ბაგა-ბუგისა და ტრიანგლების ბრახუნისა და ზანზალაკების ჟღარუნის მეშვეობით, გამხმარი გოგრისგან გაკეთებული ჩხარუნებისა და ერთმანეთს შეხლილი სხეულების ხმით, მდგომარეობა სიშმაგისა, ტრანსისა, შეშლილობისა _ყოველივე ამას არავითარი კავშირი არ ჰქონდა ლიტერატურასთან, დაკავშირებული იყო მხოლოდ ადამიანთან.
სწორედ მიბაძვასთან და გარდასახვასთან დაკავშირებულ ამ სანახაობებში უნდა ვეძებოთ თეატრის პირველწყარო”.…
ეს ადამიანი საკუთარ განცდას გულწრფელად წერს და არა იმ განზრახვით, რომ თეატრი მართლმადიდებლობის შუქზე ამხილოს.Eეს პიროვნება, რეჟისორი წლების მანძილზე წარმოებული დაკვირვების შედეგად მივიდა ასეთ დასკვნამდე. თუ სად აქვს თეატრს სათავე.
_რაც შეეხება სცენაზე წმინდანთა განსახიერებას, ამასთან დაკავშირებით რას გვეტყვით?
_თანამედროვე პერიოდში იმდენად გაკადნიერდნენ თეატრის სფეროში მოღვაწე ადამიანები, რომ სცენაზე წმინდანთა “გაცოცხლებაც” მოიწადინეს. Aაი რას წერს ასეთ საქციელზე ისევ ჟან-ლუი ბარო: “როგორც ცნობილია, “ლაზარეში” ობე, (რომელიც სპექტაკლის რეჟისორია) იესოს ალაპარაკებს.Mმე მგონია, მაყურებელი ვერ ეგუება თეატრში ქრისტეს. ჩვენც გვეშინია ამ როლისა. ჩვენ ვერ დავძლიეთ პიესის კულმინაციური სცენა, სადაც ლაზარე და იესო ერთმანეთს ესაუბრებიან. Aამგვარ ნაწარმოებებს იკაროსის ბედი ელით! ისინი იწაზე ეცემიან და იმსხვრევიან!”
საერთოდ, თეატრი მკრეხელობაა და მით უფრო, სცენაზე ან ფილმში წმინდანთა გათამაშება ხომ საშინელი მკრეხელობაა.
_ ეკლესიაში მოღვაწე ზოგიერთ სასულიერო პირს მიაჩნია, რომ თქვენ რასაც ბრძანებთ, ეს მხოლოდ ერთეული სასულიერო პირების მოსაზრებაა.
_თქვენს ჟურნალში, რამდენიმე თვის წინ გამოქვეყნდა ინტერვიუ, სადაც ერთ-ერთი სასულიერო პირი, სამწუხაროდ, აღნიშნავს, -მსახიობობა რომ ცოდვაა, ეს ერთეული სასულიერო პირების მოსაზრებააო.Mმე მოვიყვანე ციტატები სჯულის კანონიდან, მეტის მოყვანაც შეიძლება. ვფიქრობ, ამ სასულიერო პირმა, თქვენივე ჟურნალის ფურცლებიდან, ბოდიში უნდა მოიხადოს იმისთვის, რომ მან შეცდომაში შეიყვანა მკითხველი და არასწორად განმარტა პავლე მოციქულის, რომაელთა მიმართ ეპისტოლეში დაწერილი სიტყვები. კერძოდ, სასულიერო პირის თქმით, მსახიობობის ნიჭიც ადამიანს უფლისგან აქვს ბოძებული, რაც ყველას არ შეუძლია.
მკრეხელობაა პავლე მოციქულის სიტყვების ამდაგვარი განმარტება. არ შეიძლება, მსახიობობა ამ სიტყვებით გავამართლოთ.. რასაკვირველია, რასაც სიკეთის ნიჭი ჰქვია, ღვთისგანაა. ყველა სიკეთე უფლისგან მოდის, მაგრამ ღმერთი ადამიანს ცოდვისკენ არასდროს მოუწოდებს.
ზოგიერთ ადამიანს ძალიან კარგად გამოსდის მრუშობის, მამათმავლობის, ქურდობის ცოდვა და ამ გზით ოჯახებსაც არჩენენ. Bბევრს ეს არ გამოსდის. Eე. ი. ღვთისგან აქვთ ბოძებული ამ უმძიმესი ცოდვების ჩადენის ნიჭი?!
ეკლესიაში სასულიერო პირები იმისთვის ვართ დადგენილი, რომ მრევლს ღვთის სიტყვა მივაწოდოთ და ამ დროს, უკვე გარკვეულ საკითხებთან დაკავშირებით, საკუთარი მოსაზრებების მიწოდება აბსოლუტურად საზიანოა მრევლისთვის.
საერთოდ, ეკლესიაში მოღვაწე პირების ნააზრევი მისაღებია მანამ, სანამ ის წმინდა წერილში, სჯულის კანონსა და წმინდა მამათა გადმოცემებში მოცემულ ნააზრევს შეესაბამება. თუ თანხვედრა არ იქნება და ვინმე მათგან განსხვავებულ მოსაზრებას დააფიქსირებს, მაშინ ის სასულიერო პირი, საკუთარ ნააზრევს თავად დააყენებს ეკლესიური ცნობიერების მიღმა, რომელიც მცდარი და ეკლესიის მრევლისთვის აბსოლუტურად მიუღებელი იქნება. ქრისტიანებს უნდა განემარტოთ ის, თუ რა არის ეკლესიის სწავლება.
Uუფრო მეტსაც გეტყვით, სჯულის კანონში ასეთი რამ წერია, რომ მომავალ სასულიერო პირს ანუ სამღვდელო კანდიდატს აღარ აქვს უფლება, მიიღოს ხელდასხმა ანუ გახდეს სასულიერო პირი, თუკი მან ცოლად შეირთო მსახიობი ქალი, თუნდაც ის ქალი ქალწული იყოს.
_დღეს ეს კანონი მოქმედებს?
_სჯულის კანონის არცერთი მუხლი გაუქმებული არ არის.
_დალოცეთ, მამაო, ჩვენი ქვეყანა.
_ღმერთმა დალოცოს და აკურთხოს მრავალჭირნახადი დაDამჯერადაც, ესოდენ შეჭირვებული ჩვენი ქვეყანა! თუკი ჩვენ, ამ ქვეყნის მოქალაქენი ღვთის სჯულსა და სწავლებას მივუბრუნდებით და არამხოლოდ გარეგნულად, შინაგანადაც ქრისტიანები ვიქნებით, უფალი წყალობას მოგვივლენს და უკეთეს მდგომარეობაში გადაგვიყვანს.
Aასევე, ღმერთმა დალოცოს და აკურთხოს ყველა ის ადამიანი, რომელიც დღეს მსახიობობს, მაგრამ სურს თავისი ცხოვრება ქრისტეს ეკლესიას დაუქვემდებაროს და მისი წმინდა სწავლების მორჩილი იყოს.
ეფემია წიკლაური

[terra]

KAIROS

ნუ ღელავ, სწორად დაწერე რაც დაწერე.
განმარტებები მეზარება.
გააგრძელეთ თემა.

[KAIROS]

ნუ ღელავ, სწორად დაწერე რაც დაწერე.

არ ვღელავ
ფორუმის იქით უფრო ბევრია საღელვებელი.
ანუ დამეთანხმე? ასე უცებ არა მგონია
გააგრძელონ თემა "გვასალიას" ბრალია მკვდარი თემა იყო 1 წლის უკანდელი, მგონი ლანძღვები დაფიქსირდა, დაიხურ.გაიწმინდა და ახლა ამოტივტივდა, მოიცა თუთაშხიას ვუყურო

[terra]

ანუ დამეთანხმე? ასე უცებ არა მგონია

არ დაგეთანხმე. უბრალოდ, აქამდეც ეგრე ვფიქრობდი.
და ციტატები უბრალოდ დავდე თემის საპასუხოდ, ინფორმაციისთვის.
მგონი საინტერესოა, რას ამბობენ ეკლესიის ძველი მამები ამ საკითხთან დაკავშირებით.
თანამედროვეების აზრები თქვენ დადეთ, თუ მოიძიებთ.

[ნონა]

წარმოიდგინე და გეთანხმები

ვინ დაგაცლის იდილიას
სამაგიეროდ მე არ ვეთანხმები შენს არგუმენტაციას სრულად
:ნაწილობრივ ჰო:

ტერრა რასაც ამბობს არაა ეკლესიური სწავლება, არამედ ეკლესიის ყველაზე ულტრაკონსერვატორთა მიერ ეკლესიის კანონებიდან ამოგლეჯილი ნაწყვეტები, ყოველგვარი განმარტების გარეშე, ამიტომ სჯობს გაეცნოს რჯულისკანონის განმარტებებს, სადაც შავთეთრზე (ავატარულად) არის ნაწერი, რომ ეკლესია არ ებრძვის ხელოვნებას (აქ თეატრს), არამედ
ცოდვას,

ხელოვნებას არ ებრძვის მაგრამ მადონას გახმაურებული კონცერტიც ერთმნიშვნელოვნად რომ დაგმო ქრისტიანულმა, სამყარომ ხელოვნების სახელით ბოგინობს
და არის კიდევაც... სხვა საქმეა როგორი ხელოვნებაა
ხელოვნება ზოგადად ნიჭის სიმაღლის აღმნიშვნელი ტერმინია... შინაარსობრივად კი ძალიან შემოუსაზღვრელია.

ასე მაგალითად: ვიღაცა იმდენად კარგად იმღერებს რომ შედეგი უბრალოდ სიმღერა კი არა ხელოვნებაა, ვიღაცა ასე ამაღლებულად დახატავს ან ღვთისმშობელს და ან მეზობელ გოგონას მოკლე კაბით შთაგონებად რომ ექცა უკვე...
ვიღაცა ისე კარგად იცეკვებს სტრიპტიზს რომ მისით ყველაზე რაფინირებული გემოვნების ადამიანებიც აღფრთოვანდებიან და რიგირთი საზოგადოებრივი წუმპე უცებ ხელოვნების დონეზე ამაღლდება, თანაც შესრულების ფორმის და ხარისხის ხარჯზე და არა შინაარსის შეცვლით...
(მაგალითისთვის დიტა ფონ ტიზიც კმარა ამჯერად)

რა არის ცუდი თავისთავად ულტრაკონსერვატიზმში კაიროს?
თუ მათ საერთო კონტექსტიდან ამოგლიჯეს უშინაარსოდ მაშინ შენ ისევ ჩაატიე კონტექსტში და სრული სურათისთვის შეგვახედე
ან ისინი გაგვაცანი ვინც ეს უკვე გააკეთა...

და თუ კონტქსტი ამ ადამიანებმა მხოლოდ იმიტომ დაგლიჯეს რომ საერთო სურათის დეტალებისთვის განსხვავებული ინტერპრეტაცია მიეცათ მაშინ მგონი მწვალებლობა უნდა ერქვას ამას....

და ამ პოზიციას ეკლესია დღესაც ინარჩუნებს, ყავს რა ზიარებაში
უამრავის მსახიობი, სპორტსმენი და ა.შ. ანუ ეს ჩაკეტილი ქრისტიანობა ნამდვიოლად მცდარია და მავნე.

გადამრევ მე შენ
ცოდვილთა სინანულად მოსული უფალი რიგირთი ცოდვილისათვის ზიარებაზე უარის სათქმელად აფუძნებ ეკლესიას?
ერთი ვერა მაგრამ რამდენიმე ზიარება და მათ შორის სწორი გზით სვლა ხომ წაიყვანს ადამიანს ცოდვისაგან ზურგქცეულად?

და ის რომ პატრიარქი ამ ადამიანებს საზოგადოების სრულფასვან წევრებად რაცხას და ღებულობს ძალიან ჩვეულებრივი და მისასალმებელია
რაა გასაკვირი იმაში რომ მათ მიერ კარგად წაკითხულ ტექსტებს ისმენს ანდა მათი ნამღერით ტკბება?!

შენ ის მითხარი მათი სამსახიობო შესრულებით თეატრში თუ ტკბება?

პ.ს. არანაირ პოზიციას არ ვიცავ ჯერჯერობით, მხოლოდ სიმართლის გაგება მსურს

[აკაკი]

ჩემი აზრით, (მე ახლაც ასე მგონია) მსახიობობა ცხოვრებისეული წესით არის ცოდვა, და არა როგორც პროფესია, თუმცა პროფესიულად შეიძება ისეთი როლი მოგცენ, რომლის თამაშიც ცოდვიანი იყო, ეს რათქმაუნდა ცოდვაა... მაგრამ როგორც ასეთი "მსახიობობის" ცოდვა მე მგონია, რომ ადამიანის ცხოვრებისეულ სახეზე ვრცელდება . . .

[neo]

შჯულის კანონით მე მგონი მღვდელს ეკრძალება მსახიობის ქმრობა

[gvasalia]

არ ვღელავ
ფორუმის იქით უფრო ბევრია საღელვებელი.
ანუ დამეთანხმე? ასე უცებ არა მგონია
გააგრძელონ თემა "გვასალიას" ბრალია მკვდარი თემა იყო 1 წლის უკანდელი, მგონი ლანძღვები დაფიქსირდა, დაიხურ.გაიწმინდა და ახლა ამოტივტივდა, მოიცა თუთაშხიას ვუყურო

სორრი

რავი მეც ვეთანხმები შენს დასკვნას

[gvasalia]

ისე ეხლა ვნახე გადაცემა იყო მოძღვარი ყვებოდა ახალი თAობა ათეატრში არ დადისო ცუდიაო

[KAIROS]

ნონ, მერე მოგწერ
გასაგებია ტერრა, ეჭვი მქონდა, ასე ცალმხრივი და ზედაპირული არ იქნებოდი მადლობა.
რომელი იყო ეგ გონიერი მოძღვარი გვასალია?
მოგვიანებით დავწერ, ახლა "ეროვნული იდენტურობის" თემის ზეგავლენის ქვეშ წერილი უნდა დავწერო (ოღონდ კონკრეტული, იქ ზოგადია) და ძალიან მინდა გავაგებინო ადრესატს.
ხალხო, ილოცეთ ემიგრანტებზე

[terra]

ისე ეხლა ვნახე გადაცემა იყო მოძღვარი ყვებოდა ახალი თAობა ათეატრში არ დადისო ცუდიაო

სწორს ამბობდა.
თეატრში სიარული გაცილებით ჯობია იმის პერმანენტულად ყურებას, რასაც დღევანდელი კინემატოგრაფია ჰქვია.
ძირითადად გარყვნილების, სისასტიკის და ძალადობის ელემენტებით რომაა შეზავებული.

გასაგებია ტერრა, ეჭვი მქონდა, ასე ცალმხრივი და ზედაპირული არ იქნებოდი მადლობა.

[newbie]

ვფიქრობ მსახიობობა უდიდესი ნიჭია, მაგრამ ცოდვა შეიძლება იყოს როლი რომელსაც მსახიობი თამაშობს, ანუ თუ მისი შესრულებული გმირი ჩააფიქრებს ადამიანს, სურვილს , სიყვარულს გაუჩენს მაღალი ღირებულებების, ან შეიძლება ღვთის მიმართ სწრაფვას, ხელოვნების სიყვარულს, ან სულაც ისტორიულ პერსონაჟს განასახიერებს და უფრო ახლოს დაგვანახებს , შეგვაყვარებს მას, ეთს, მოკლედ მაღალ სულიერ საფუხურზე თუ აიყვანს ადამიანს მგონი ღვთისთვის მოსაწონი და სათნოა, მაგრამ თუ მისი როლი კაცთმოძულე, მრუშულ, ეთს ფიქრებს დაუდებს დასაბამს ვფიქრობ ასეთი როლი ცოდვაა ,
ანუ ვიზიარებ წმ მამებს, მგონი უარყოფითი დამოკიდებულება სწორედ ასეთი მსახიობობის მიმართ გამოთქვეს.. , წმ იოანე ოქროპირის ქადაგებაში ამ თემაზე, გამოკვეთილია რომ სწორედ ასეთი ხასიათის სანახაობას გმობს, წარმართული, ან აღვირახსნილობის ელემენტებით, ან წირვის დროს გამართული..
აქ დადებულ სტატიაშიც

რაც სულში ვნებებისადმი დამონებას გვინერგავს, _ ასეთია: თეატრი, ცეკვა, ბანქო და სხვა სატანური თამაშობანი. აგრეთვე წარმართული ლიტერატურა-

,
ასევე წმ თეოფანე ამბობს რომ ეკლესია უმაღლესი საფეხურია ღმერთთან , ანგელოზებთან ყველაზე ახლო ურთიერთობის საშუალება, და ასეცაა, - თუ ადამიანი უფალთან მისვლას მხოლოდ სანახაობების გზით ცდილობს- რა თქმა უნდა ეს ვერ იქნება ცხონების გზა..

ნუ მოკლედ ასე ვფიქრობ, მაგრამ არ ვიზიარებ არგუმენტს, რომ რადგან ეკლესია აზიარებს მსახიობს, ეთს ე.ი. საქციელია მოსაწონი , ანუ რიგ საკითხებში რომელსაც ეკლესია ქადაგებს და ჩვენ არ ვიზიარებთ - ჩვენ ვიცით და ეკლესიამ არა, იმიტომ რომ ჩვენ წმ მამები გვიჭირავს ხელში, საკითხებში რომელსაც ვეთანხმებით პირიქით, მათ იციან და ჩვენ არა..
ასევე ვფიქრობ ვეცადოთ ჩვენი პოზცია დავაფიქსიროთ ძალადობის გარეშე

[კანონისტი]

VI მსოფლიო კრების 51-ე კანონით აიკრძალა სამი რამ:
1. სახუმარო სანახაობები
2. სამხეცე სანახაობები
3. მგოსანთა როკვა

პირველის აკრძალვის საფუძველია ის, რომ უსაგნო სიცილი და ხარხარი ასუსტებს ქრისტიანის გონებას (ათენური სინტაგმის განმარტება).

მეორის აკრძალვის საფუძველია ის საშინელებანი, რაც ხდებოდა ასეთ სანახაობებზე (მხეცების მიერ ადამიანების დაგლეჯა).

მესამის აკრძალვის საფუძველია ის ვნებიანი გრძნობები, რაც შეიძლება გამოიწვიოს ამგვარმა ცეკვა-როკვამ.

რაც შეეხება კართაგენის 63-ე (და აგრეთვე 45-ე) კანონს, ეპ. ნიკოდიმი ბრძანებს, რომ აკრძალვა ეხება V-VI მსოფლიო კრების 24-ე და 51-ე კანონებით აკრძალულ შემთხვევებს.

ამდენად, შეგვიძლია დავასკვნათ, რომ აკრძალვა ეხება იმ შემთხვევებს, რაც V-VI კრების 51-ე კანონშია აღნიშნული.

[dzvelmartlmadidebeli]

კანონისტი

VI მსოფლიო კრების 51-ე კანონით აიკრძალა სამი რამ:
1. სახუმარო სანახაობები
2. სამხეცე სანახაობები
3. მგოსანთა როკვა

პირველის აკრძალვის საფუძველია ის, რომ უსაგნო სიცილი და ხარხარი ასუსტებს ქრისტიანის გონებას (ათენური სინტაგმის განმარტება).

მეორის აკრძალვის საფუძველია ის საშინელებანი, რაც ხდებოდა ასეთ სანახაობებზე (მხეცების მიერ ადამიანების დაგლეჯა).

მესამის აკრძალვის საფუძველია ის ვნებიანი გრძნობები, რაც შეიძლება გამოიწვიოს ამგვარმა ცეკვა-როკვამ.

რაც შეეხება კართაგენის 63-ე (და აგრეთვე 45-ე) კანონს, ეპ. ნიკოდიმი ბრძანებს, რომ აკრძალვა ეხება V-VI მსოფლიო კრების 24-ე და 51-ე კანონებით აკრძალულ შემთხვევებს.

ამდენად, შეგვიძლია დავასკვნათ, რომ აკრძალვა ეხება იმ შემთხვევებს, რაც V-VI კრების 51-ე კანონშია აღნიშნული.

ხოლო, სხვა შემთხვევებში ნებადართულია? მაგალითად, თქვენის აზრით არ შეიძლება იყო (და სამართლიანადაც) მასხარა, მკვლელი და მროკავი, ხოლო იყო მსახიობი, რომელიც თამაშობს ტრაგედიას, ან ჩვეულებრივ დრამას, შეიძლება? ტრაგედიის თამაში გართობა არ არის? თუ ფიქრობთ რომ არა, მაშინ ისმინეთ რას ბრძანებს იოანე ზონარა VI მსოფლიო კრების 51-ე კანონის განმარტებაში: "სცენა არის პირმოთნეობა და თვალთმაქცობა, ამიტომაც, იმ ადამიანებს, რომლებიც პირმოთნეობენ და თვალთმაქცობენ, ხან მონებს თამაშობენ, ხან ბატონებს, ხან კიდევ მხედართმთავრებსა და ხელმძღვანელებს, სცენაზე მოთამაშეებს (ანუ მსახიობებს - ძვმ.) უწოდებენ. ამრიგად, კანონი კრძალავს, როგორც ამ მასხრების წარმოდგენებს, ასევე სცენაზე როკვას (არა აქვს მნიშვნელობა ეს ტვისტი იქნება, ხორუმი თუ ბალეტი - ძვმ.). უხამსი და უწესო ტრიალი ცეკვის დროს, ვინც გინდა ასრულებდეს მას, ქალი თუ კაცი, მაყურებელს თავშეუკავებლობისკენ აქეზებს" (VI მსოფლიო კრების 51-ე კანონი. ზონარა).

წმ. კვიპრიანე კართაგენელი სამსახიობო ხელოვნებას სამარცხვინოს უწოდებდა, თქვენ კი ცდილობთ მოგვცეთ სამსახიობო ხელოვნების "კლასიფიკაცია" დიდი რჯულისკანონის მიხედვით, საიდანაც აკეთებთ მინიშნებას, თითქოსდა ყოველგვარი მსახიობობა როდია პირმოთნეობა და სამარცხვინო.

როდესაც წმ. კვიპრიანეს ჰკითხეს: "დასაშვებია თუ არა, რომ ასეთი ადამიანი თანაეზიაროს მორწმუნეებს?", მან უპასუხა – "მე ვთვლი, რომ ეს შეუსაბამოა სახარებისეულ სწავლებასთან: ეკლესიის სიწმინდისა და ღირსების შელანძღვა ეგზომ სამარცხვინო და საზიზღარი შეხებით დაუშვებელია" (И. Зейпель. "Хозяйственно-Этические взгляды Отцов Церкви"; стр. 168-169)".

ნეტარი ავგუსტინე კი ამბობდა: "ერთი რამ კი ვუწყი, რომ პავლე მოციქული არ ქურდობდა, სახლებს არ ტეხდა, არც ავაზაკი ყოფილა, არც მსახიობი და არც მაჭანკალი, არამედ უცოდველად და პატიოსნად შრომობდა, რათა დაეკმაყოფილებინა ადამიანის საყოფაცხოვრებო მოთხოვნები; ასე მუშაკობენ: მჭედლები, მშენებლები, თერძები, მიწათმოქმედნი და მსგავსნი ამათნი" (იქვე. გვ. 170).

კარგი იქნება, თუ არ დაივიწყებთ ამ ჭეშმარიტებას!

პატივისცემით: ძველმართლმადიდებელი.

[კანონისტი]

dzvelmartlmadidebeli
შენი აზრით, რომელი უფრო დიდი ცოდვაა, კაცის მოკვლა თუ მსახიობობა?

[dzvelmartlmadidebeli]

კანონისტი

შენი აზრით, რომელი უფრო დიდი ცოდვაა, კაცის მოკვლა თუ მსახიობობა?

1) და რისი თქმა გინდათ ამით? თუკი, თქვენის აზრით, კაცის მოკვლა უფრო მძიმე ცოდვაა, ვიდრე მსახიობობა, ეს უკანასკნელი გამართლებულია?

მაშ, ბოზობაც გამართლებული ყოფილა თქვენთვის და ნებისმიერი სხვა ხორციელი მანკიერებაც, რომელიც თავისი სიმძიმით კაცის კვლას ჩამოუვარდება. იქნებ შეცდა ღმერთი სოდომს და გომორს ცეცხლი და გოგირდი რომ აწვიმა?

2) საზოგადოდ კი ყველა ცოდვა წარმწყმედელია თუ ადამიანი მას არ შეინანებს. წმიდა მამათა სწავლებით, სულიერი მკვლელობა ხორციელ მკვლელობაზე უფრო მძიმეა, რადგან ხორციელად მოკლული ადამიანი შესაძლოა ცხონდეს, სულიერად მკვდარს კი სამარადისო წარწყმედა ემუქრება (ცხადია, თუ ფიზიკურმა სიკვდილმა ამ მდგომარეობაში მოუსწრო). მსახიობობაც ასეთ კატეგორიას განეკუთვნება. თუ რატომ, თქვენს და ჩვენს მიერ დამოწმებულ წყაროებშიც ნათლად არის განმარტებული.

[კანონისტი]

dzvelmartlmadidebeli
დასკვნები ნუ გამოგაქვთ ნაადრევად.

თუკი, თქვენის აზრით, კაცის მოკვლა უფრო მძიმე ცოდვაა, ვიდრე მსახიობობა

კაცის კვლა მსახიობობაზე რომ მძიმეა, ეს ჩემი აზრია მხოლოდ?
რატომ გეშინიათ პასუხის? თუ იქნებ თქვენს ,,ეკლესიაში" რამე სხვა წესები გაქვთ და ვერ ამხელთ?

საზოგადოდ კი ყველა ცოდვა წარმწყმედელია თუ ადამიანი მას არ შეინანებს

ყველა ცოდვა? მაშინ მსუბუქ და სასიკვდინე ცოდვებს შორის ზღვარი აღარ ყოფილა. იმედია, ეს უმეცრებით დაწერეთ და არა იმის გამო, რომ სჯულს უარყოფთ.
,,ყოველგვარი უსამართლობა ცოდვაა, მაგრამ ყოველი ცოდვა როდია მომაკვდინებელი." (1 ინ. 5:17)

მცირე ცოდვები ადამიანს კეთილი საქმეებითაც მიეტევება, რწმენით აღვლენილი ლოცვითაც მიეტევება (იაკ. 5:15), მაშინ, როდესაც არსებობს სასიკვდინე ცოდვების ჩამონათვალი (1 კორ. 6:9-10), რომელიც მხოლოდ აღსარებით და ღრმა სინანულით და ლოცვით განიწმინდება (1 ინ. 5:16).

მსახიობობაც ასეთ კატეგორიას განეკუთვნება. თუ რატომ, თქვენს და ჩვენს მიერ დამოწმებულ წყაროებშიც ნათლად არის განმარტებული.

ვერ გავიგე ზუსტად. ანუ მსახიობობა არის სულიერი მკვლელობა? ვისი სულიერი მკვლელობაა მსახიობობა?
საერთოდ, რაიმე კანონიკური განათლება გაქვთ, თუ ისე, საკუთარ აზრებს წერთ აქ?

[dzvelmartlmadidebeli]

კანონისტი

ყველა ცოდვა? მაშინ მსუბუქ და სასიკვდინე ცოდვებს შორის ზღვარი აღარ ყოფილა. იმედია, ეს უმეცრებით დაწერეთ და არა იმის გამო, რომ სჯულს უარყოფთ.,,ყოველგვარი უსამართლობა ცოდვაა, მაგრამ ყოველი ცოდვა როდია მომაკვდინებელი." (1 ინ. 5:17)

აქაც, ისევე როგორც მეზობელ თემაში, არ ეშვებით კიჩს და ქილიკს. რამდენად არის უმეცრება ჩვენს მიერ დაწერილი ან სჯულის უარყოფა ეს თქვენი ეკლესიის ავტორიტეტის, იუსტინე პოპოვიჩის განმარტებიდან იხილეთ (ამჯერად, დროის უქონლობის გამო სხვა განმარტებებს ვერ ვდებ. მაგრამ, ვფიქრობ, იუსტინეს განმარტება სრულიად საკმარისია საკითხის ნათელსაყოფად):

"არსებობს ორი სახის ცოდვა: სასიკვდინე და არა სასიკვდინე. არასასიკვდინე ცოდვა ის არის, რომელსაც ადამიანი შეინანებს. ყოველ ცოდვას ადამიანის სული პატარა სიკვდილამდე მიჰყავს. სინანულით კი კაცი განდევნის ცოდვას საკუთარი თავისგან, განდევნის სიკვდილს და სულს მკვდრეთით აღადგენს. სინანული არის არა მარტო მეორე ნათლობა, არამედ პირველი აღდგომაც, აღდგომა მკვდრეთით. სინანული ანადგურებს სულის სიკვდილს და მარადიულ სიცოცხლეს აზიარებს ადამიანს. ასე რომ, თუ ადამიანმა ჩაიდინა ცოდვა და შეინანა, ის აღსდგება მკვდრეთით, რადგან "მკვდარი იყო და გაცოცხლდა, და დაკარგული იყო და გამოჩნდა" (ლკ. 15:32).

ამგვარად, ყოველი ცოდვა, რომლისთვისაც ადამიანს მოაქვს სინანული, არის არასასიკვდინე ცოდვა, რადგან თუკი "დღეში შვიდჯერაც რომ შეგცოდოს და შვიდჯერვე მოგიბრუნდეს და გითხრას - ვნანობო, მიუტევე" (ლკ. 17:4). და სასიკვდინე ცოდვა - ეს არის ყოველი მოუნანიებელი ცოდვა, და ეს ნიშნავს, რომ ყოველი ცოდვა, რომელშიც ადამიანი ნებაყოფლობით და განუხრელად რჩება, არის სასიკვდინე.

ასეთი ცოდვა იწვევს სულის სიკვდილს, ხოლო სულის სიკვდილი სხვა არაფერია თუ არა მისი განჰყოფა ღმრთისგან, სულის მიერ ღმრთის დაკარგვა, ღმრთის ყოვლადწმიდა ნიჭებისგან და ძალისგან განშორება" (Толкование на 1-е Послание Иоанна Богослова. Архимандрита Иустина Поповича).

ვერ გავიგე ზუსტად. ანუ მსახიობობა არის სულიერი მკვლელობა? ვისი სულიერი მკვლელობაა მსახიობობა?

მსახიობობა ჭეშმარიტად არის სულიერი სიკვდილი და მკვლელობაც. თვითმკვლელობაა ის მსახიობისთვის, და მკვლელობა მისით მოხიბლულთა და მტკბობელთათვის.

საერთოდ, რაიმე კანონიკური განათლება გაქვთ, თუ ისე, საკუთარ აზრებს წერთ აქ?

თქვენს ამ მორიგ გამოხდომაზე, თქვენი ეკლესიის წმინდანის, ეგნატე ბრიანჩანინოვის სიტყვები გამახსენდა, რომელიც წერს: "ქრისტე უხილავი შეიქმნა იუდეველთათვის და შეუმჩნევლად განეშორა მათ, როდესაც მისი მოკვდინება მოიწადინეს (იხ. იოან. 8:59). ქრისტიანობა უხილავი ხდება ჩვენთვის, გვცილდება ჩვენ, როდესაც ვცდილობთ მოვკლათ იგი ჩვენი გარყვნილი ცხოვრებით, სხვადასხვა ცრუ სწავლებათა მიღებით; როდესაც ვბედავთ, რომ ქრისტიანობა ამსოფლისადმი მსახურებას შევურიოთ".

ხოლო, ჩვენთვისაც და თქვენთვისაც საერთო წმინდანი კვიპრიანე კართაგენელი ბრძანებს: ""თანახმად ორმხრივი სიყვარულისა და შენი თავმდაბლობისა, საჭიროდ ჩაგითვლია ჩემთვის რჩევა გეკითხა, ძვირფასო ძმაო, თუ რას ვფიქრობ მე ერთი მსახიობის თაობაზე, რომელიც იმყოფება რა თქვენს შორის, არ წყვეტს თავის სამარცხვინო ხელოვნებას... შენ მეკითხები: დასაშვებია თუ არა, რომ ასეთი ადამიანი თანაეზიაროს მორწმუნეებს? – მე ვთვლი, რომ ეს შეუსაბამოა სახარებისეულ სწავლებასთან: ეკლესიის სიწმინდისა და ღირსების შელანძღვა ეგზომ სამარცხვინო და საზიზღარი შეხებით დაუშვებელია" (И. Зейпель. "Хозяйственно-Этические взгляды Отцов Церкви"; стр. 169).

თუ თქვენ გეეჭვებათ, რომ მსახიობობა და გასართობი სანახაობები კლავენ ადამიანის სულს; თუ თქვენ გგონიათ, რომ მე აქ საკუთარ აზრებს ვწერ და ასეთი აზრები არავის სმენია მართლმადიდებლურ სივრცეში, თქვენთვის პატივსაცემ მეორე წმინდანსაც (თეოფანე დაყუდებულს) მოუსმინეთ და ამით დავამთავრებ:

"გაიხსენე, რა ემართება სულს თეატრში და წარმოდგენის შემდეგ. თურქებს არა აქვთ თეატრი, ისინი თეატრს ოპიუმით ცვლიან. ოპიუმი და თეატრი ერთი და იგივეა სულისათვის. თეატრი სრულიად არაქრისტიანული მოვლენაა, და გონიერია კაცი, რომელიც იქ არ შედის. თეატრი ჩვენ დასავლეთიდან გადმოვიღეთ, – დასავლეთით გვსჯიდა და კვლავაც დაგვსჯის უფალი, ჩვენ კი ეს ვერ გაგვიცნობიერებია..." (Письма о Христианской жизни; стр. 69).

და კვალად: "თეატრები მთავრობის მიერ დაშვებულია მათთვის, რომელნიც ცხოვნებას არ ეძიებენ... ცხოვნების მოსურნეთათვის არის ეკლესია, სადაც არა წარმოსახვით, არამედ ჭეშმარიტად, უფალი, ანგელოსნი და წმინდანები ურთიერთობენ ჩვენთან, ხოლო ფული, რომელიც თეატრში უნდა დახარჯო, უმჯობესია გაჭირვებულთ დაურიგო..." (იქვე. გვ. 71-72).

პოსტში მოცემული აზრები არის ფორუმელი პირადი, კერძო აზრი და იგი შეიძლება არ წარმოადგენდეს მართლმადიდებელი ეკლესიის პოზიციას.

პოსტის უკანასკნელი ჩამსწორებელია კანონისტი: Apr 29 2011, 01:49 PM

[dzvelmartlmadidebeli]

P. S. "Существует два вида грехов: грех не к смерти и грех к смерти. Грех не к смерти - это тот грех, в котором человек приносит покаяние. Каждый грех приводит душу к маленькой смерти. Покаянием человек изгоняет грех из себя, изгоняет смерть и воскрешает душу из мертвых. Покаяние не есть только второе крещение, но и первое воскресение, воскресение из мертвых. Покаяние уничтожает смерть души, приводя человека к вечной жизни. Так что, если человек совершил грех и приносит покаяние, то он восстает от мертвых, был мертв и ожил, пропадал и нашелся (Лк. 15:32), Таким образом, каждый грех, ради которого человек принес покаяние, есть грех не к смерти, потому что если семь раз в день согрешит против тебя и семь раз в день обратится и скажет: каюсь, - прости ему (Лк. 17:4). И грех к смерти - это каждый нераскаянный грех, и это значит, что каждый грех, в котором остается человек добровольно, благодарно и непреклонно, есть грех к смерти.

Такой грех вызывает смерть души, и смерть души есть ни что иное, как отделение души от Бога, потеря душой Бога и Его всесвятых даров и сил" (Толкование на 1-е Послание Иоанна Богослова. Архимандрита Иустина Поповича).

იხილეთ აგრეთვე ნეტ. თეოფილაქტე ბულგარელის განმარტებაც:

"Вообще он разделяет грех так: всякая неправда есть грех, и один грех к смерти, другой не к смерти. Но о грехе к смерти говорит: пусть не просит, то есть не молится, ибо не будет услышан, потому что просит не на добро. Разумеет того, кто не показывает никакого обращения. Ибо грех к смерти тот и есть только, в котором не приносят раскаяния. Этим грехом недуговал Иуда и подвергся вечной смерти. Злопамятные также грешат к смерти. Пр.12:26 - Праведник указывает ближнему своему путь, а путь нечестивых вводит их в заблуждение. Ибо те, кои помнят зло и не прекращают гнева на ближнего, не обращаются к покаянию, но согрешают непростительно".

[კანონისტი]

dzvelmartlmadidebeli

დიდი განსხვავებაა განზრახ და უნებლიე კაცის კვლასა და სხვა ცოდვებს შორის.
ბასილი დიდის კანონი 8

P.S. მოწოდებებს თუ არ შეეშვებით, ვინ და რა უნდა მერქვას მე, მივმართავ ადმინისტრაციას, რომ კონსტიტუციური შეთანხმების მე-6 მუხლის მე-6 პუნქტის დარღვევის გამო, საერთოდ გაგიუქმოთ მეტსახელიდან ,,მართლმადიდებელი" და გიწოდოთ ის რაც რეალურად ბრძანდება თქვენი სექტა.

[Funkenstein]

ჩემი აზრით პეტრე მამონოვი არის იმ ფაქტის მაჩვენებელი რომ მსახიობი შეძლება იყოს ქრისტიანული ცხოვრების მიმდევარი. უზომოდ დიდ პატივს ვცემ ამ პიროვნებას, შეგიძლიათ უთუბზე დასერჩოდ მისი ვიდეოები და თავად დარწმუნდეთ.