მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

წმინდა მღვდელმთავართა კალიველი მამა ნექტარიოსი

„წმინდა მღვდელმთავართა კალივაში ახალგაზრდა მორჩილი ჰყავდათ, ნექტარიოსი. მისი მოძღვარი რუმინეთში დაიბადა და მდუმარებით გამოირჩეოდა.

სკიტელმა მამებმა, რომელთაც სულთა განხილვის ნიჭი მოიპოვეს, გადაწყვიტეს, ნექტარიოსი შეემოწმებინათ - შეეტყოთ, "მის კასრში ტკბილი ღვინო ესხა, მჟავე თუ ჩვეულებრივი".

ერთხელ მამა თეოდოსი რამდენიმე სხვა მონაზონთან ერთად ნავმისადგოისკენ გაემართა, მათ შეუერთდა მამა ნექტარიოსიც. მამებმა ჩათვალეს, რომ მისი გამოცდის დრო დადგა. მამა თეოდოსიმ უთხრა: "მამა ნექტარიოს, შენ ჩვენზე ახალგაზრდა ხარ,შეგიძლია ფეხით წახვიდე კარიესამდე და შენი ნაკეთობები ჩანთით წაიღო, ჩვენ კი დავბერდით, თანაც ბევრნი ვართ და ნავში შენი ადგილი აღარ არის".

მამა თეოდოსი წინადაცვეთის კალივიდან იყო. მამა ნექტარიოსმა თავის დაცვა და წინააღმდეგობა დაიწყო. მაშინ მამებმა თავი გადააქნიეს - შენს კასრში ღვინო მთლად დაძმარებულაო. მამა ნექტარიოსი მიხვდა, ეს რასაც ნიშნავდა, დავარდა მიწაზე და ყველას წინაშე შეინანა.

მათ უთხრეს, - ვფიქრობდით, რომ თავს დუმილს აიძულებდი, ახლა თუ მიხვდი, რომ ენა გესლიანი გაქვს და შხამი კეთილი გულისთქმების სიტკბოებით უნდა განაზავოო. მამა ნექტარიოსმა მადლობა გადაუხადა მამებს, რომლებიც მას ვნების შეგრძნებაში დაეხმარნენ. მას მერე იგი თავს მონაზვნური ღვაწლის აღსრულებას აიძულებდა და ცდილობდა, გული ყველაზე უმნიშვნელო ვნებისგანაც კი განეწმინდა. კითხულობდა ღირსი იოანე დამასკელის "საგანძურს". მცირე ხანს ეძინა, ღამისთევის ლოცვის მერე უბრალო დაფაზე წვებოდა და ყოვლადწმინდა ღვთისმშობელს შესთხოვდა, ამ მიწიერი ცხოვრებიდან ათონელ მამათა ხსენების დღეს გაეყვანა.

მართლაც ყველაფერი ისე მოხდა, როგორც ლოცვაში ითხოვდა. სწორედ ამ სასურველ დღეს ღამისთევის მერე გაემგზავრა იგი ზეციურ სავანეში. მთელი ცხოვრება მდუმარების მადლმოსილი ნიჭი განამშვენებდა, რომლის წყალობითაც ვერანაირი საცდური ვერ შეაწყენდა“

[marine]

„ჭეშმარიტი მონაზონი თავის წინ ჭვრეტს გამოცხადებულ უფალს, რომელსაც სურს, ყველას წმინდა ანგელოზად ხედავდეს“

[marine]

„ბერ-მონაზონი არის ეკლესიის „ძარღვი და ნერვი“, „მარილი მიწისა და ნათელი ქვეყნისა“, „მაგალითი და მტკიცე დასაყრდენი“, „სინათლე ბნელში მყოფთათვის“.

/თეოდორე სტუდიელი/

[marine]

„ყოველთვის, როდესაც მეუდაბნოის კელიაში შედიხარ, თვინიერების გრძნობა უნდა გეუფლებოდეს. რა იყავი, ისიც უნდა დაივიწყო და რას წარმოადგენ, არც ის უნდა გახსოვდეს. ქედმაღლისა და ეგოისტის გზა კელიისკენ არ მიდის“

[marine]

„როგორ მონასტერშიც არ უნდა მოხვდე, პირველი, რასაც შემოგთავაზებენ მონასტრის ხატების თაყვანისცემა იქნება და რასაც გიწყალობებენ, შესაძლებლობა მოგეცემა ემთხვიო ტაძარში არსებულ წმინდა ნაწილებს“

[marine]

„ - თქვენ საიდან ხართ?

- მე სოხუმელი ვარ. რუსეთში გაზრდილი. მონასტრულმა ცხოვრებამ რომ დამაინტერესა, საქართველოში 2013 წელს ჩამოვედი. რამდენიმე მონასტერი მოვიარე და მერე აქ დავფუძნდი. საბოლოოდ მივხვდი, ბერობის იქით გზა არ მაქვს. ღმერთმა გოგნის მონასტერში მომიყვანა. 5 წელია, აქ ვარ“.

/მორჩილი გაბრიელ ქარჩავა/

[marine]

უცნობი წმინდანები და მეუდაბნოენი

"ლავრასა და კავსოკალივას შორის რაიონში მრავალი წელი ცხოვრობდა მოხუცი ბერი პანარეტი. გადაწყვიტა, ხორციელი ღვაწლისთვის თავისი კალივის წინ პატარა ბაღი გაეშენებინა, რომლის ნაყოფნიც ერთგვარად ანუგეშებდა ამ მკაცრ უდაბნოში.

მრავალი წელი გავიდა შრომასა და ღვაწლში. ერთ დღეს მისი წერაქვი რაღაც ფილას მოხვდა. დიდი გაჭირვებით ასწია ქვა - ქვეშ აკლდამა აღმოჩნდა, შიგ გაუხრწნელი წმინდა ნაწილნი ესვენა. სამღვდელო სამოსით შემოსილი განსვენებული თითქოს გუშინ დაეკრძალათ და საკვირველ, ენით აუწერელ სურნელებას აფრქვევდა.

მამა პანარეტი აქ ნახევარი საუკუნე მოღვაწეობდა და არ გაეგონა, ამ ადგილას ვინმე დიდ მეუდაბნოეს ეცხოვრა, როგორიც უეჭველად იყო აკლდამაში დასვენებული წმინდანი.

"წმინდაო ღვთისაო, გამომიცხადე, ვინ ხარ და რამდენ წელს ცხოვრობდი ამ უდაბნოში. გმადლობ, რომ ღირსმყავ მე უღირსი და შენი სიწმინდე მახილვე", - ცრემლმორეული შეჰღაღადებდა განსვენებულს.

ბერმა მთელი ღამე ილოცა, უნდოდა, დილით ეს ამბავი ლავრაში შეეტყობინებინა. განთიადისას ჩაეძინა. ძილში ეს წმინდანი იხილა, რომელმაც მკაცრად ჰკითხა, - ამბა, რას აპირებო.

- წმინდაო ღვთისაო, მინდოდა, ლავრაში წავსულიყავი, რათა იქ წამესვენებინე, ვინაიდან აქ მივიწყებული და უპატიოდ ხარ, - უპასუხა თრთოლით.

- მათთან ერთად არ გვიმოღვაწია!.. მე აქ ორმოცდაათ წელზე მეტხანს ვმოღვაწეობდი. გთხოვ, ძველ ადგილას დამასვენო, კუბოს ფილა დააფარე და სანამ ცოცხალი ხარ, ნურავის ეტყვი.

მამა პანარეტი ასეც მოიქცა. განმარტოებული ცხოვრება განაგრძო და მუდამ ევედრებოდა უცნობ წმინდანს. სიბერეში კავსოკალივაში გადასახლდა. გარდაცვალებამდე ცოტა ხნით ადრე ეს ამბავი მამებს მოუთხრო, თუმცა არ გაუმხელია საფლავის ადგილი.“

[marine]

„თაბორის ნათლის ჭვრეტის გამო ბერს ფერცვლილი თვალები აქვს და ეს ნათელი მოწმობაა ცვლილების მადლმოსილებისა“

[marine]

"ესფიგმენოსის მონასტერში, სოფრონის იღუმენობის დროს, იყო ერთი ახალგაზრდა, მაგრამ სათნოებებში წარმატებული მონაზონი. დიდი კრძალულების გარდა, თავმდაბლობითა და ღვაწლით გამოირჩეოდა, მაგრამ ბუნებით სუსტსა და განებივრებულს, რაკი წარჩინებული ოჯახიდან იყო, მოღვაწეობრივ ცხოვრებაზე ერთბაშად გადასვლის გამო ჭლექი შეეყარა.

კეთილგონიერმა იღუმენმა იგი აკურთხა, დიდმარხვაშიც დაკონსერვებული რძე ესვა. ძმამ ეს ყურად იღო და უთხრა, - როგორც მაკურთხებთო, მაგრამ რადგან ღვთის დიდი რწმენა ჰქონდა, დიდბერს თავისი გულისთქმა გაუმხილა: - კურთხევა თუ მექნება, დავლევ ჩაის, ხოლო ქრისტეს შეუძლია იგი რძედ აქციოს და ჩაითაც კი განმკურნოს!

იღუმენი შეძრა მონაზვნის მოშურნეობამ და აკურთხა, რძის ნაცვლად ჩაი დაელია. თუკი იღუმენი შეძრა კრძალული მონაზვნის სიტყვებმა, რაოდენ უფრო მეტად შეძრავდა ისინი ქრისტეს!

ბერი დოროთე, საავადმყოფოს მომვლელი, მიამბობდა, რომ ეს ჩაი ქრისტემ არა თუ რძედ, სამკურნალო წამლად აქცია და მონაზონი ჭლექისგან განიკურნა, მას შეუწყდა სისხლდენა, დაუვარდა სიცხე, გაუარა სისუსტემ და სრულად გამოჯანმრთელდა, შემდეგ კი, დაუღალავად აღასრულებდა სულიერ მოვალეობებსა და მორჩილებებს და სხვა მამების მსგავსად მარხულობდა"

[marine]

„ისიქაზმი ნიშნავს არა თავის თავში ჩაკეტილობას, არამედ შინაგან ურთიერთობას ცოცხალ ღმერთთან“

[marine]

„მე მინდა მივმართო იმ მშობლებს, ვინც ვერ ეგუება შვილის მონაზვნურ ცხოვრებას: როდესაც სამაჩაბლოში ომი იყო, რამდენმა ახალგაზრდამ მიატოვა დედა, ცოლი, შვილი სამშობლოს სიყვარულის გამო, იმიტომ კი არა, რომ ისინი არ უყვარდა, არამედ - პირიქით. ასევე, ვინც მონასტერში მიდის, ფიზიკურად ტოვებს თავისიანებს, მაგრამ იცის, რომ ღმერთის ხელშია დედაც, მამაც, მთავრობაც“.

/არქიმანდრიტი ბენიამინი (ბელქანია)/

[marine]

"ერთი ძალიან კარგი კაცი მოვიდა ჩემთან. ის ეკითხება თავის ცოლს, წავიდეთო შვეიცარიაში ორი დღით დასასვენებლად. ცოლი ეუბნება, ვკითხავ მოძღვარს და წამოვალო, ქმარიც ეუბნება, წადი და გაყევი ცოლად შენს მოძღვარსო.

არ არის ეს სწორი მიდგომა, ასეთი მორჩილება მოეთხოვებათ მონაზვნებს თავისი სულიერი მამისადმი. იცოდეთ, რომ სადაც ერული ელემენტი შედის მონაზვნობაში, მონაზვნობა იშლება და სადაც მონაზვნური ელემენტები შეაქვთ ცოლ-ქმრულ ცხოვრებაში, იშლება ქორწინება"

/არქიმანდრიტი ეფრემ ვატოპედელი/

[marine]

„მის სულსა და გულს ყოველთვის მონასტერი უხმობდა“

[marine]

"შევხვედრივარ ბერ პაისის ათონის მთაზე, გამჭვირვალე სახე ჰქონდა. იმდენად უბრალოდ იქცეოდა და მოკრძალებული იყო, რომ კიდევ ერთხელ დავფიქრდი, რამდენად დიდი უნდა იყო ადამიანი. საიდან არ ჩამოდიოდა ხალხი მის სანახავად. ძალიან მაინტერესებდა, რა არის ბერობა.

1979-1980 წლებში, ათონზე, ივერთა მონასტერში მთელი ღამე ბერებთან ერთად ლიტურგიაზე გავათენე. მათთან ერთად ფიზიკურად ვმუშაობდი. ბიბლიოთეკაშიც მიშვებდნენ. ივერონში მამებთან მივედი, როგორც ქართველი. ძალიან დიდი შთაბეჭდილება დატოვეს ჩემზე ათონზე მოღვაწე მამებმა. ძალიან კარგად ვიცნობ ჩვენს უწმინდესს. მისი სახით საქართველოს ჰყავს უდიდესი სულიერი წინამძღვარი. ღმერთმა მისი ლოცვა-კურთხევა არ მოაკლოს ჩვენს სამშობლოს".

/ბატონი ავთანდილ მიქაბერიძე/

[marine]

„დედაჩემი ჩემს გვერდით აღესრულა. სიკვდილის წინ მითხრა: „ყველანი მონაზვნებად უნდა გამეშვით! თავიდან მცდარი შეხედულება მქონდა. ნეტავ, ყველა ჩემი შვილი მონაზონი გამხდარიყო!“

/წმ. პორფირი კავსოკალიველი/

[marine]

„ღვთის მადლით, მონაზვნური ცხოვრებისკენ მოწოდება იგრძნო“

[marine]

„ვისურვებდი, რომ მონასტერი იყოს სულიერების ცენტრი, სადაც ტანჯული და მწუხარე ადამიანები შეაფარებენ თავს და პოვებენ ნუგეშს, თანადგომასა და კურნებას“

/წმ. პორფირი კავსოკალიველი/

[marine]

"როდესაც დედათა მონასტრის დაარსებას ვფიქრობდი, ბევრი აზრი მომდიოდა გონებაში; ძალიან ბევრი. ამათგან ყველაზე მნიშვნელოვანი იყო ის, რომ შემომეკრიბა ჩემს ირგვლივ რამდენიმე მონაზონი და ერთმანეთთან ქრისტესმიერი სიყვარულით ვყოფილიყავით დაკავშირებული.

მსურდა, რომ ყველანი ნამდვილი მონაზვნები ყოფილიყვნენ, განმსჭვალულნი მონაზვნური მოქალაქობის სულით, შურისა და ამის მსგავსი რამეების გარეშე, რაც, ჩვეულებრივ, დედაკაცებს ახასიათებთ. ჰქონოდათ სიყვარული და წესრიგი ერთმანეთში. ასევე მსურდა, რაიმე ხელსაქმე, ხელობა ჰქონოდათ, რომელსაც შეასრულებდნენ დილაობით ორი-სამი საათის განმავლობაში"

/წმ. პორფირი კავსოკალიველი/

[marine]

„მისი მონაზვნური მოსაგრეობა იყო მუდმივი და მკაცრი, გაჟღენთილი საღვთო სიყვარულითა და ზეციური სიხარულით“

[marine]

"მონაზვნური ცხოვრება - ეს მადლიანი ცხოვრებაა. მონაზონი ლოცვით უნდა ტკბებოდეს, საღვთო სიყვარული უნდა იზიდავდეს. თუ ლოცვით არ დატკბა, ვერ გაჩერდება მონაზვნობაში. თუ ეს არ მოხდა, მორჩა, ვერ გაჩერდება მონასტერში"

/წმ. პორფირი კავსოკალიველი/