მღვიძარება პარამეტრები

[marine]

"[ღირსი პალამოსი] ღამითაც კი მუშაობდა და ღვთის სიტყვას კითხულობდა, რომ არ დასძინებოდა, და თუ ძილი მოერეოდა, გოდორით ერთი ადგილიდან მეორეზე ქვიშა გადაჰქონდა".

"ღამე ვფხიზლობთ და ღვთის სიტყვაზე ვფიქრობთ. შემდეგ მთელი დღე ფიზიკურად ვშრომობთ, თოკებს ვგრეხთ, რომ ძილს ვებრძოლოთ და ამავე დროს, მოვიპოვოთ ის, რაც არსებობისთვის არის აუცილებელი".

/ღირსი პალამოსი/

[marine]

"მის [წმ. ტიხონ ზადონელი] პატარა კელიაში საწოლი არ იდგა. იწვა იატაკზე გაშლილ ხალიჩაზე და საბნის ნაცვლად ცხვრის ტყავს იფარებდა".

[marine]

"მე არასოდეს მძინავს!"

/წმ. გაბრიელ ბერი/

[marine]

"კუთხეში ხატი ეკიდა. ღამე, როცა ავმდგარვარ, ბაბუას [წმ. ექვთიმე კერესელიძე] ყოველთვის დაჩოქილს ვხედავდი - ლოცულობდა. საერთოდ კი წვებოდა? მე ის ჩაძინებული არ მინახავს. მამა საყვედურობდა დედას: ამდენი ხანი რატომ არ გამოგიცვლია მისთვის საწოლის პირებიო. დედა კი პასუხობდა: ლოგინში არ წვება და რატომ უნდა გამოვუცვალოო."

[marine]

"[ღირს ანთიმოზ ბრმას] ფიცარზე ეძინა"

[marine]

"[ღირსი იოანე მეოთხე, მმარხველი] თუ ძილისთვის დაწესებულ იმ მცირეოდენ დროს გადაამეტებდა, მომდევნო ღამეს თვალს არ მოხუჭავდა".

[marine]

"უძილო ლოცვა"

[marine]

"[წმ. მოსე შავი] სენაკის შუა ადგილას დადგებოდა ლოცვად ისე, რომ მუხლს არ იყრიდა, რათა არ ჩასძინებოდა და მთელ ღამეს ასე ატარებდა".

[marine]

"ამ სოფელში ღირსეული არსებობისთვის, როგორც ამას პავლე მოციქული გვასწავლის, მარადის მღვიძარებაა საჭირო".

[marine]

"ხორციელი მღვიძარება მხოლოდ იმას როდი გულისხმობს, რომ ადამიანმა რაც შეიძლება ნაკლები იძინოს; შესაძლოა, ადამიანი ღამეებს ათენებდეს, მაგრამ არა იმისთვის, რომ ილოცოს ან სულისთვის სასარგებლო სხვა საქმე აკეთოს, არამედ იმისთვის, რომ უცქიროს ტელევიზორს ან სხვაგვარად გაერთოს. ამას სჯობია, იძინოს - ძილის დროს მისი სული უკეთეს მდგომარეობაში იქნება.

მაგრამ როდესაც მონასტერში მოღვაწე ფხიზლობს, ის აუცილებლად ლოცულობს ან საღმრთო წერილისა თუ სხვა საღმრთო წიგნების კითხვით არის დაკავებული, ანუ იძენს სულიერ სარგებელს, რაც სულიერი მღვიძარების მოსაპოვებლად და ამ სათნოებაში განსამტკიცებლად არის საჭირო.

ამასთანავე, ღამით ლოცვასა თუ სხვა სულიერ საქმეს უფალი მეტადაც შეიწირავს და განსაკუთრებულ მადლსაც მოგვმადლებს - ის ხედავს, რომ იმ დროს, როდესაც თითქმის ყველას სძინავს, ვიღაც დგება და ლოცულობს, რაღაცას იკლებს უფალთან ყოფნისთვის.

ღმერთს ჩვენი არც მღვიძარება სჭირდება, არც სხვა რამ შესაწირი; ეს ყოველივე თავად ჩვენ გვჭირდება უფალთან თანამყოფობისთვის, მისგან მადლისა და წყალობის მისაღებად."

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/

[marine]

“- მონასტერში მოღვაწეს, ალბათ, ზედმეტი ძილის სურვილი არც უჩნდება...

- კაცი მონასტერში რომ მიდის, უკვე იცის, რომ ფიზიკური მღვიძარებაც მოეთხოვება და ამის მნიშვნელობაც გაცნობიერებული აქვს, შემდეგ კი, როცა სამონასტრო ცხოვრებას შეუდგება, გადაეწყობა იმ განრიგზე, რასაც სამონასტრო წეს-განგება მოითხოვს, თავისთავად, ძილიც ნაკლები სჭირდება.

მონასტერში ბერების მოსასვენებელი საწოლებიც კი არ არის ისეთი, რომ ძილისკენ მიდრიკოს ადამიანი. თუ კაცი რბილ და მოხერხებულ საწოლში წევს, გაღვიძების შემდეგ კვლავ ძილისკენ მიუწევს გული, ამიტომ სასურველია, მორწმუნემ თავს უფლება არ მისცეს, იძინოს მეტისმეტად რბილ საწოლში, ბერ-მონაზონთათვის კი ეს მით უმეტეს არ არის საკადრისი, რადგან ადამიანი საერო ცხოვრებას რომ ტოვებს, ის უარს ამბობს ყველაფერზე, რაც ხორციელ სიამოვნებას ანიჭებს.”

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/

[marine]

- განუწყვეტელი ფიზიკური მღვიძარება ორგანიზმის გამოფიტვას ხომ არ იწვევს? ბერ-მონაზვნებს ხომ დღე-ღამეში მხოლოდ ოთხი ან ხუთი საათი სძინავთ...

- იყვნენ ბერები, რომლებმაც საუკუნეზე მეტხანს იცოცხლეს და დღე-ღამის განმავლობაში მხოლოდ ერთი-ორი საათი ეძინათ. ათონის წმინდა მთაზე მოღვაწე მამა ილარიონ ქართველს დღე-ღამეში ორი საათი ეძინა: ერთი საათი - იატაკზე მჯდომს, ერთიც - კვერთხზე დაყრდნობილს, - მაგრამ რაკი მისი ორგანიზმი ღვთისთვის სათნომყოფელი ცხოვრებით იყო განბრძნობილი და განმტკიცებული, ამას არც გამოფიტვა გამოუწვევია და არც სხვა სახის ხორციელი დარღვევა. ამ ყველაფერს ამქვეყნიური ამაო ცხოვრება უფრო იწვევს, ვიდრე ღვთისთვის სათნო საქმეთა გამო სიფხიზლე.

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/

[marine]

"საწოლი არ ჰქონდა, ეძინა ძალიან ცოტა - მიწაზე დადებულ ფიცარზე"

[marine]

"დღეს, როცა ასე მომძლავრდა ნევროზი, უძილობა, დეპრესია, დაფიქრება გვმართებს - ეგებ ეს ყოველივე უფლისგან იმისთვის არის დაშვებული, რომ ადამიანი მღვიძარებას დაუბრუნდეს? უძილობა გაწუხებს? - ილოცე, სასარგებლოდ გამოიყენე ეს დრო! რამდენ დროსა და ენერგიას ვხარჯავთ ფუჭ საუბრებსა და საქმიანობაში, როცა შეგვეძლო, ეს დრო სულის ხსნისთვის გამოგვეყენებინა! უფალი ყოველი ფუჭად დაკარგული წუთის გამო მოგვთხოვს პასუხს."

/დეკ. ლავრენტი ბუზიაშვილი/

[marine]

"V საუკუნის უდიდესი მოღვაწე წმინდა პაისი დიდიც მღვიძარების ღვაწლში იყო - მთელი ღამე ხის ქვეშ ლოცულობდა. დროდადრო ჩასთვლემდა. სწრაფად რომ გამოფხიზლებულიყო, თმა ხის ტოტზე ჰქონდა მიბმული; თავს ჩაჰკიდებდა თუ არა, თმა ეწიწკნებოდა და ეღვიძებოდა."

"ღამე გამოგეღვიძა? გასართობი ჟურნალების ნაცვლად საღვთო წიგნები, მამათა დარიგებები იკითხე, ტელევიზორის ყურების ნაცვლად ფსალმუნს მოჰკიდე ხელი... თუ რული მოგეკიდა, ჩაიძინე. თუ არადა, განაგრძე. ასე უფრო შეიყვარებ ლოცვას და უფალიც მოგაგებს სიკეთეს ამ შრომის წილ."

/დეკ. ლავრენტი ბუზიაშვილი/

[marine]

"ზედმეტად მიაჩნდა საწოლი"

[marine]

"მამა პაისი ათონელი ბრძანებდა: მღვიძარება აუცილებელია. რასაც არ უნდა აკეთებდეს კაცი, ღვთისთვის უნდა შეასრულოს... ყოველი თავის მოქმედებისას კაცმა საკუთარ თავს უნდა ჰკითხოს: დავუშვათ, მე მომწონს, რასაც ვაკეთებ, მაგრამ განა სათნოა ღვთისთვის? და განიხილოს, საქმე უფლისთვის სასურველი არის თუ არა.
თუ ამის გაკეთებას ივიწყებს, ივიწყებს შემდგომ ღმერთსაც. ამიტომ ძველ დროში ამბობდნენ: "ღვთის გულისათვის", "ოჰ, შე უღმერთოვ, უფლის არ გეშინია", ანდა: "თუ ღმერთს უნდა", "როგორც ღმერთი მოგვცემს". ძველი ხალხი გრძნობდა ღვთის ყველგან მყოფობას, მათ თვალთა წინ ყოველთვის უფალი ჰყავდათ და იყვნენ ფხიზლად.
სხვა დროს კი ღირსი მამა ამბობდა: რაც წლები გადის, ვხედავ, რომ ხორციელი მხნეობა, სიფხიზლე მაკლდება, მაგრამ ამ დროს სულიერი მღვიძარება მემატება, რადგან სიყვარული და მოყვასისადმი თავგანწირვა დიდ სულიერ ძალას მაძლევს.
აი, წუხელ საღამოს, ღამისთევით ლოცვისას, ვერ ვიყავით ფხიზლად, მაგრამ მე ძალებს სხვისი ტკივილის გათავისებით ვიღებდი, მთელი ღამე საღმრთო ლიტურგიაზე ფეხზე ვიდექი და ხალხს ვიღებდი (მამა პაისი გულისხმობს 1993 წლის 10 ნოემბრის ღამისთევას. კიბოთი გატანჯული გახლდათ. მიუხედავად ამისა, ფეხზე იდგა და სკამზე დაყრდნობილი იღებდა და კურთხევას აძლევდა დღესასწაულზე მისულ 30000-ზე მეტ ადამიანს).
ამის შემდეგ ტაძარში კვლავ ფეხზე ვიდექი, მიუხედავად ამისა, დაღლილობას ვერ ვგრძნობდი, რადგან გული მტკიოდა ადამიანთა გამო და ეს ტკივილი ძალას მაძლევდა".

[marine]

"განთიადისას ჯდებოდა სკამზე და წამწამებს დასვენების უფლებას აძლევდა"

[marine]

"როცა იმისთვის გვძინავს, რომ დავისვენოთ და მეორე დღეს კვლავ ღვთის სამსახურს შევუდგეთ, ასეთ ძილს უფალი აკურთხებს, მაგრამ როცა დილიდან საღამომდე ძილის მეტს არაფერს ვაკეთებთ, ეს, ცხადია, ცოდვაა. ჯერ ერთი, დროს უქმად გვაკარგვინებს, მეორეც, აღძრავს ხორციელ გულისთქმებს, რომლებთანაც გამკლავება ძნელია."

/დეკ. ლავრენტი ბუზიაშვილი/

[marine]

"დიდი სიფრთხილეა საჭირო. ღამისთევით ლოცვა და მღვიძარება ბერ-მონაზვნებისთვის დიდი სათნოებაა, ერისკაცისთვის კი ამან შეიძლება ძალიან ცუდი შედეგი გამოიღოს. ჩვენი საუკუნე მღელვარეა, დაძაბული, ამიტომ ზომიერ ძილს დიდი მნიშვნელობა აქვს ძალების აღდგენისთვის. თუ ღვაწლმოსილ მონაზვნებს შევედრებით, ამპარტავნება გვძლევს და მოძღვრის კურთხევის გარეშე ვიდებთ თავს ისეთ ღვაწლს, რომელიც არ ხელგვეწიფება, ეს შეიძლება სავალალოდ დასრულდეს."

/დეკ. დავით ციცქიშვილი/