სკვნილი პარამეტრები

[marine]

"მისი [მამა ბენედიქტე ქართველი] შინაგანი ცხოვრება სრულიად იდუმალი იყო. ცნობილია მხოლოდ ის, რომ თავის ყოველდღიურ წესს კრიალოსნის მიხედვით ასრულებდა"

[marine]

"მამა ეფრემმა [კატუნაკელი] მოგვითხრო: "ერთხელ სიზმარში ჩემი ძმა ვიხილე, რომელიც თითქოს ზღვაში ჩავარდა და ვფიქრობდი, დაიხრჩო თუ არა. მე მაშინვე ზღვის ტალღებზე გავიარე და ძმის ზედაპირზე გამოჩენას ველოდებოდი. როგორც კი გამოჩნდა, მაშინვე თმაში ვტაცე ხელი და ნაპირზე გამოვიყვანე. როცა ეს სიზმარი ვნახე, სწორედ იმ დროს ჩემი ძმა თურმე მძიმედ დაშავდა და სასწაულებრივად გადაურჩა სიკვდილს. ტალღებზე სიარული, თმაში ხელის ჩავლება და გადარჩენა ნიშნავდა სკვნილით ლოცვას, რომელსაც მუდამ ვასრულებ მისთვის".

[marine]

"იღუმენია ევპრაქსიამ სკვნილი გამოუგზავნა ბერ იოსებს: მგონი ორმოცდაათიანი იყო.

- მამაო, მომეცი ეს სკვნილი, - ვთხოვე ბერ იოსებს.

- წაიღე.

ეს სკვნილი იმ ხატზე დავკიდე, რომელიც ბერმა იოსებმა მომცა. როცა სკვნილი კეთილსურნელებას გამოსცემდა, ვიცოდი, რომ საღამოს მადლიანი ლოცვა მექნებოდა, ხოლო როდესაც არ გამოსცემდა, არ მქონდა ლოცვა"

/ღირსი ეფრემ კატუნაკელი/

[marine]

"საკვირველმოქმედია სკვნილის ძალა!"

/ღირსი ეფრემ კატუნაკელი/

[marine]

"როცა შენი მოყვასისთვის, ნათესავისთვის სკვნილზე ლოცულობ, ეს არ იკარგება. რთულ მდგომარეობაში რომ აღმოჩნდება, ღმერთი მას შეეწევა. სკვნილზე ლოცვას ისეთი ძალა აქვს, არა მარტო შეწევნა, არამედ სულის ჯოჯოხეთიდან ამოყვანაც კი ძალუძს!"

/ღირსი ეფრემ კატუნაკელი/

[marine]

"ზამთარში, საღამო ხანს, ერთ სოფელში ღამის გასათევად ტყეზე გავლით მარტო მივდიოდი. იქამდე ორიოდე ვერსი დამრჩენოდა. უეცრად თავს დამესხა დიდი მგელი. ხელში ბერის შალის სკვნილი მეჭირა (ყოველთვის თან დამქონდა). მეც ეს სკვნილი მოვუქნიე მგელს. იცით, რა მოხდა?! - სკვნილი ხელიდან გამივარდა და როგორღაც მგელს პირდაპირ კისერზე შემოეხვია. მგელი გაიქცა და ეკლიან ბუჩქს გადაახტა, მაგრამ უკანა ფეხებით ბუჩქში გაიხლართა, ხოლო სკვნილით გამხმარ ხის ტოტს გამოედო. დაიწყო ფართხალი, მაგრამ თავის დაღწევას ვერ ახერხებდა, რადგან სკვნილი კისერზე უჭერდა. რწმენით გადავიწერე პირჯვარი და მგლის გასათავისუფლებლად გავემართე, უფრო მეტად კი იმიტომ, რომ ვფიქრობდი, თუ მგელი სკვნილს გაწყვეტდა და მასთან ერთად გაიქცეოდა, ჩემი ძვირფასი სკვნილი დაიკარგებოდა. ის იყო, მივუახლოვდი და სკვნილს ხელი წავავლე, რომ მგელმა, მართლაც, გაწყვიტა იგი და უგზო-უკვლოდ გაიქცა. ასე რომ, ღმერთს მადლობა შევწირე, ჩემი ნეტარი ბერი მოვიხსენიე და სოფლამდე მშვიდობით ჩავაღწიე"

[marine]

"იესუს ლოცვის შეერთება სუნთქვასთან, როგორც ამას თქვენ აკეთებთ, შესაძლებელია. ერთ-ერთმა ძველმა მამამ თქვა: "სუნთქვა ფსკვნილის ნაცვლად"

/სქემიღუმენი ხარიტონი (დუნაევი)/

[marine]

"ერთხელ მასთან უგუნებოდ მყოფი მორჩილი მივიდა და უთხრა: "წარმოგიდგენია, სკვნილი დავკარგე. მაგრად მომხვდება, თუკი სკვნილის გარეშე დამინახავენ!" - და ტროფიმემ [ოპტინელი] დილისთვის ახალი სკვნილი დაუწნა"

[marine]

"ლოცვას რომ იწყებდა სკვნილზე, გარშემო ვეღარაფერს ამჩნევდა"

[marine]

"მამა ფერაპონტეს [ოპტინელი] გარდაცვალების შემდეგ მის სენაკში სკვნილებით სავსე ტომარა იპოვეს, რომლებიც გონიერი ლოცვის დროს დაეწნა. და ახლაც ოპტინაში ბევრი ლოცულობს ახალმოწამე ფერაპონტეს მიერ მოქსოვილი სკვნილით"

[marine]

" - იესუს ლოცვას ვკითხულობ, მაგრამ ის ერთგვარად "მშრალია" და ჩემს უგრძნობელ გულზე ნაკლებად მოქმედებს. გამოდის,რომ მხოლოდ ფსკნილს ვმარცვლავ. როგორ მოვიქცე?

- ასეთ შემთხვევაში ზოგიერთები გვირჩევენ, ლოცვები ათეულებად დავყოთ. ათეულის წაკითხვის შემდეგ, შენს თავს უნდა ჰკითხო: "როგორ წავიკითხე, ყურადღებით თუ უყურადღებოდ? კეთილმოკრძალებით, თუ უკრძალველად, სინანულით, თუ უნანელად? და მყისვე სინანულს გამოვთქვამთ: "მომიტევე, უფალო, უგრძნობელს, უნანელს, გონებაგაფანტულს!"

შემდეგ მომდევნო ათეულზე გადახვალ. მოიგონე საკუთარი მუცლის მაამებლობა, ან დრტვინვა ვიღაცის მიმართ - ესეც სინანულია.

და თუმცა ასეთი ლოცვა არც ისე სუფთაა, მაგრამ სამაგიეროდ ცოცხალია - რომელსაც სინანულამდე და გამოსწორებამდე მივყავართ.

თუკი ადამიანი ამგვარ საქმიანობაში გულმოდგინედ იწვრთება, თანდათან გონების დაბნეულებისგან, ვნებების ტყვეობისა და ეშმაკის ცდუნებისგან განთავისუფლდება, ანუ ყოველივე იმისგან, რაც ჩვენს ლოცვას აბრკოლებს და არღვევს"

იქიოსი ამბობს, რომ მის თანამედროვე მონაზვნებს სიფხიზლე თითქმის დაკარგული ჰქონდათ (ერის ადამიანებზე რომ არაფერი ვთქვათ)"

/მღვდელმონაზონი კონსტანტინე (კოვალჩუკი)/

[marine]

"გარკვეული ხნის შემდეგ მოძღვარმა დამიძახა, სკვნილი მომცა და მითხრა, რომ ყოველ საღამოს მეთქვა ლოცვა: "უფალო იესო ქრისტე, შემიწყალე მე". მეტი არაფერი. არავითარი სწავლება, არავითარი ახსნა-განმარტება. სანამ სკვნილს მომცემდა, მითხრა:

- ყურადღებით იყავი! მეტანია გამიკეთე, ხელზე მემთხვიე და სკვნილზე რომ ჯვარია, იმასაც ემთხვიე, რათა დაგლოცო, რომ ღმერთი შეგეწიოს.

მე მაშინ ვისწავლე სკვნილზე ლოცვა"

/წმ. პორფირი კავსოკალიველი/

[marine]

"ღვისმშობლის ცრემლებით" აწყობილი სკვნილი"

[marine]

"სკვნილი განუყრელი, საყვარელი მეგობარია, რომელსაც სული ესაუბრება. ესაა სულის ყელსაბამი, სჯულიდან მადლამდე - ლოცვითი კანონიდან განუწყვეტელ ლოცვამდე გადებული ხიდი.

სკვნილის ყოველი კვანძი სულიერ ყულაბაში ჩადებული პატიოსანი თვალია, საუკუნო ცხოვრებაში რომ გამოჩნდება; ესაა ოქრო, რომლითაც სული საზვერეებში თავის გამოსყიდვას შეძლებს. სკვნილის კვანძები ლოცვის ცრემლებია, მფარველი ანგელოზი რომ აღნუსხავს. სკვნილი ადამიანის იმედია, იმედი იმისა, რომ ღმერთია მასთან, თუნდაც ბედმა ქვეყნის დასალიერში გადააგდოს თოვლის ფანტელივით.

სკვნილი სიხარულის განცდაა იმის გამო, რომ უფლის სახელი ასე ახლოსაა სულთან - უფრო ახლოს, ვიდრე სუნთქვა, თვალისჩინი და გულისძგერა. სკვნილის კვანძებზე თითების მოძრაობა სულის საიდუმლო სიმებზე ხემის შეხებას წააგავს.

იესოს ლოცვა ყველა ლოცვის საფუძველია, ამიტომ სკვნილი არის წიგნთა წიგნი, ესაა გალობა, ამა სოფლის გზაზე რომ მიგვაცილებს"

/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/

[marine]

"მოგვიანებით დედა თამარი [მარჯანიშვილი] იხსენებდა: თეატრში ვიჯექი, ჯიბეში კი სკვნილს ვმარცვლავდი"

[marine]

"[მონაზონ პელაგია ქსოვრელს] სკვნილზე ლოცვა აღარ შეეძლო, მაგრამ ხელებით ისე ლოცულობდა, თითქოს სკვნილი ეჭირა, კანონებს ვასრულებო, მეუბნებოდა. რომ ვკითხავდი, რა გაწუხებთ-მეთქი, არაფერიო. ძილშიც კი უღიმოდა სახე"

[marine]

"[მონაზონი პელაგია ქსოვრელი] უკვე მოხუცებული და წელში მოხრილი, თითქოს თავისსავე სკვნილს ჰგავდა, თუ სკვნილი ჰგავდა მას!

ისეთი გაცრეცილი სკვნილი ეჭირა, მიხვდებოდი, ბევრს რომ ლოცულობდა. თუ გაიგებდა, ვინმეს ლოცვითი შეწევნა სჭირდებაო, აუცილებლად ილოცებდა მისთვის, თან დააყოლებდა, ამდენი და ამდენი "შემოვუტარეო".

[marine]

"ეროვნული პრობლემების და ეკლესიაში არსებული სირთულეების დროს მამებს ურჩევდა [ღირსი პაისი ათონელი]: "კარგად შევეხოთ სკვნილს" - რაც იმას ნიშნავს, რომ ბევრი უნდა ელოცათ"

[marine]

"ერთხელ, [ღირს პაისი ათონელს] კონიცადან ამოსვლა დააგვიანდა, რადგან იქ მუსულმანებს უქადაგებდა. მწუხრი რომ არ გაეცდინა, მონასტრისკენ ამავალმა, ღამით, სკვნილით დაიწყო ლოცვა. ბოროტმა მოსტაცა სკვნილი. მამა პაისი დაჩოქილი დარჩა და განაგრძო ლოცვის წაკითხვა, "არ წავალ აქედან, თუ არ დამიბრუნებ სკვნილს" და ბოროტმა, ლოცვით დათრგუნულმა, დაუბრუნა"

[marine]

"კალივში ავდიოდი - გვიამბო მამა პაისმა [ათონელი] - ტვირთი მიმქონდა. გზაში ერთი ახალგაზრდა შემხვდა ტრიკალადან, უნდოდა დამხმარებოდა, მაგარმ ბოროტისგან იყო შეპყრობილი და დაბლა დავარდა. ჯვარი გადავსახე სკვნილით. მარჯვენა ხელში მწვდა და ისე მომიჭირა, კინაღამ მომამტვრია. მაშინ მარცხენა ხელში გადავიტანე სკვნილი და ვთქვი: "სახელითა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესითა, გამოდი უწმინდურო სულო". ახალგაზრდა მაშინვე დამშვიდდა და პატიება მთხოვა". მამა პაისმა მონათხრობის ბოლოს თქვა: "სკვნილს დიდი ძალა ჰქონდაო!"