თემის საბეჭდი ვერსია

პოსტის ავტორი: ალექსანდრე თარიღი: May 7 2007, 08:53 PM

ესდ კითხვა მოძღვრის თემაში დაისვა ჩვენი ფორუმელის მიერ, მაგრამ მოძღვრის განყოფილებაში მოვერიდე ჩემი აზრის დაფიქსირებას და ამიტომ აქ ვხსნი ამ თემას. და ვისაუბროთ ამ ტემაზე, რადგან ხალხში სხვადასხვა მოსაზრებები არსებობს იუდას გამცემლობის თაობაზე.

რათქმაუნდა ღმერთი ყოვლის მცოდნეა და მან ყოველივე უწყის წინასწარ, უწყის თუ რას მოიმოქმედებს ადამიანი ან რა ნაბიჯს გადადგამს, უწყის არა იმიტომ რომ წინასწარ ასეა დაგეგმილი და ასე უნდა მოხდეს, არამედ იმიტომ რომ ის ყოვლის მცოდნეა, მაგრამ ღმერთმა ადამიანს მიანიჭა თავისუფალი ნება და არჩევანის საშუალება, რომელშიც იგი არ ერევა. ღმერთს არ სურს წარწყმედა ადამიანისა, არამედ მოქცევა და ცხონება მისი, მაგრამ თუ ადამიანს არ სურს ცხონება, მაშინ მიუხედავად ღვთის სურვილისა ძალად ვერ აცხონებს ვერავის.
უფალმა იცოდა იუდას გეგმები, იცოდა რომ იგი გასცემდა, ამიტომ ყველანაირად ცდილობდა მასში სინანული აღეძრა. იუდას შეეძლო რომ ეს არცევანი არ გაეკეთებინა. სახარებიდან კარგად ჩანს, რომ უფალი იუდას სინანულად მოქცევასა და მის გადარჩენას ცდილობდა, იგი სხვა მოციქულთაგან არ განურჩევია და მუდამ გვერდით ჰყავდა, არ გაურჩევია არც მაშინ როდესაც მოციქულები აზიარა, არ განურჩევია სხვა მოციქულთაგან როდესაც ყველას ფეხები დაბანა და მათ შორის იუდასაც, რითაც სიმდაბლისა და სიყვარულის მაგალითი აჩვენა მათ, უფალი ელოდებოდა იუდას სინანულს, მაგრამ რადგან სინანული ვერ იხილა უკვე პირდაპირ მიუთითა და ამხილა: '' რომელმან შთამოყოს ჩემ თანა ჴელი პინაკსა ამას, ამან მიმცეს მე.'' არც ამან იმოქმედა, რადგან ანგარებას მთლიანად მოეცვა იუდას გული და გონება, იგი ქურდი იყო და შესაწირს რასაც მაცხოვარს სწირავდნენ იგი იღებდა. იუდა მიდის მღვდელმტავრებთან და ევაჭრება კიდეც მათ: ''რაჲ გნებავს მოცემად ჩემდა, და მე მიგცე იგი?'' ამიტომ იმის თქმა რომ იუდას საქციელი არ იყო დამოკიდებული მის კეთილ ნებაზე მცდარია და ვერანაირად ვერ ამართლებს მის საქციელს. მან ასევე არასწორედ შეინანა, მისი სინანული დანანება უფრო იყო დაახლოებით ასეთი ''ეს მე როგორ მომივიდა'', ჩავარდა სასოწარკვეთილებაში და სამუდამოდ დაიღუპა თავი.

პოსტის ავტორი: ილია თარიღი: May 7 2007, 09:02 PM

რო შეენანა იუდას აუუცილებლად შეუნდობდა უფალი, მარა ეს ხო ყველაფერი წინასწარი იყო მისთვის ცნობილი? რომ შეენანა სხვანაერად იქნებოდა ხომ რაღააცეები მარა უფალმა იცოდა რომ არ შეინანებდა , და მან თავისი მოთმინებით და სიყვარულით ჩვენ მოგვცა მაგალითი.

პოსტის ავტორი: ალექსანდრე თარიღი: May 7 2007, 09:14 PM

დიახ, მოთმინების, სიყვარულისა და სიმდაბლის მაგალითი მოგვცა ჩვენ. მოთმინების - უფალმა თითოეული ჩვენთაგანისათვის დაითმინა ნერწყვა, გვემა, დაცინვა და ჯვარზე სიკვდილი.
სიყვარული - მიუხედავად იუდას გამცემლობისა, იგი მაინც უყვარდა და მის გადარცენას ცდილობდა, ჯვარმცმელებს კი მამას ავედრებდა: ''მამაო, მიუტევე მათ რამეთუ არა იციან რასა იქმან''
სიმდაბლის საოცარი მაგალითია თვითონ ის, რომ დაუსაბამო ღმერთი, შემოქმედი სამყაროსი იღებს მონის ხატებას, თავს იმდაბლებს, იშვება ბაგაში. მოდის მსახურად და არა რათა ემსახურონ. ფეხებს ბანს თავის ქმნილებას და სულსაც კი დებს მათთვის.

პოსტის ავტორი: ai gogoo თარიღი: May 7 2007, 09:19 PM

რომ გასცა იუდამ იესო ქრისტე,ძალიან ცუდად მოიქცა, ღმერთმაც იცოდა წინასწარ ეს,მაგრამ იმედი ქონდა იმისა რომ იუდა მოინანიებდა დანაშაულს და პატიებას თხოვდა უფალს.ამიტომაც იყო, რომ როცა იუდა თავს იხჩობდა ,ორჯერ გაუწყდა მას თოკი,ამით უფალი მიანიშნებდა რომ მოენანიებინა,მაგრამ იუდა ისეთი ამაყი იყო თავი არ დაიმდაბლა და ამით სამუდამო სატანჯველში აღმოჩნდა.მე ვფიქრობ რომ იუდას ქონდა შანსი მონანიების მაგრამ არ გამოიყენა ეს შანსი.

პოსტის ავტორი: ალექსანდრე თარიღი: May 8 2007, 01:04 AM

ai gogoo

როდესაც ჯვარზე გაკრული მაცხოვარი წარმოსთქვამს სიტყვებს ''მწყურის'' სწორედ ამ დროს იუდა თავს იხრჩობდა და მაცხოვარი ამ სიტყვებით იუდას მიმართავდა რომ მწყურია შენი გადარჩენაო, მართლაც მაცხოვარს სწყროდა იუდას გადარჩენა, ორჯერ გაუწყდა თოკი, ხოლო მესამედ უკვე თავი ჩამოიხრჩო და როგორც საქმე მოციქულთაში პეტრე მოციქული ამბობს: '' მან შეიძინა მიწა უსამართლობის საზღაურად და როცა დაენარცხა, შუაზე გასკდა და მთელი შიგნეულობა გადმოეფანტა'' აი ასეთი საშინელი სიკვდილით დაასრულა სიცოცხლე იუდამ.

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: May 8 2007, 02:06 PM

ღმერთისთვის დრო არ არსებობს, დროში ჩვენ ვცხოვრობთ უფალი ,,ყველა დროშია,, . ამიტომ უფალმა იცის ჩვენ რას გავაკეთებთ ხვალ, ზეგ და აშ. ამდენად, უფალმა კი არ აიძულა იუდა გაეცა იგი, არამედ მან იცოდა, იმიტომ, რომ უფალი ,,ყველა დროშია,, რას მოიმოქმედებდა იუდა. ამასთან, უფალმა ჩვენი გულის ზრახვებიც იცის.

შენი სიტყვების საწინააღმდეგოდ მინდა გითხრა, რომ ბოლო წუთამდე მაცხოვარი აძლევდა სინანულის საშუალებას იუდას , როცა მან გასცა მკერდზე მთხვევით, (წმინდა მამები ამბობენ, რომ მკერდზეც ზუსტად ამ მიზნით ამთხვევინა), ასევე წმინდა მამების წერენ, რომ ქრისტემ იცოდა იუდას ვერცხლისმოყვარეობა და მას ყველაზე დიდი ნდობა გამოუცხადა, შესაწირი მას ჩააბარა, ანუ ქრისტე მუდამ ცდილობდა იუდას მოქცევას, მაგრამ ...


იუდა ბოლოს სასოწარკვეთილებაში ჩავარდა, ესეც უდიდესი ცოდვა, სინანულის სემთხვევაში... ეს ჩემთვის ცოტა რთული თემაა, მაგრამ ვფიქრობ უფალი მიუტევებდა. იუდამ თავის ჩამოხრჩობაც კი ვერ შეძლო, აქაც უფლის მცდელობა გადაერჩინა იუდა, რადგან მგონი იმ ხის ტოტი ძირს იწეოდა , რომელზეც ჩამოხრჩობა ჰქონდა გადაწყვეტილი. ბოლოს იგი კლდიდან გადახტა. ანუ საბოლოოდ სასოწარკვეთილი მოკვდა, თავი მოიკლა ყველაზე დიდი ცოდვა...



მე ესე ვიცი, კარგია მცოდნეებსაც მოვუსმინოთ.

პოსტის ავტორი: ალექსანდრე თარიღი: May 8 2007, 07:48 PM

მხევალი ნინო

იუდას კლდიდან გადახტომაზე არაფერი მსმენია, მათე მოციქული ამბობს ''და დააბნია ვეცხლი იგი ტაძარსა მას შინა და განეშორა და წარვიდა და შიშთვილ-იბა''.

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: May 8 2007, 07:58 PM

ეს რაღაც მგონი ახალია

წიგნი მათესი: 3. მაშინ, როდესაც ნახა იუდამ, მისმა გამცემმა, რომ მსჯავრი დასდეს, ინანა და დაუბრუნა ოცდაათი ვერცხლი მღვდელმთავრებსა და უხუცესებს

4. და თქვა: შევცოდე, რადგან გავეცი უდანაშაულო სისხლი. ხოლო მათ უთხრეს: ჩვენ რა? შენ ნახე.

5. და დაყარა ვერცხლი ტაძარში, გაშორდა, წავიდა და თავი ჩამოიხრჩო

პოსტის ავტორი: a-l-e-q-s-a-n-d-r-e თარიღი: May 8 2007, 08:57 PM

იუდას თავი რომ არ მოეკლა ღმერთი შეუნდობდა! ღმერთი ხომ მოწყალეა

პოსტის ავტორი: ketino თარიღი: May 8 2007, 10:52 PM

ალექსანდრე იქნებ განმიმარტო ეს ადგილი. ეს მართლა შენანებაა?

პოსტის ავტორი: ალექსანდრე თარიღი: May 9 2007, 01:41 AM

აი როგორ განმარტავს ამ ადგილს ნეტარი თეოფილაქტე ბულგარელი:
იუდამ დაფიქრება იმაზე, რაც მოხდა, დააგვიანა და თუმცა მოინანია, მაგრამ არასწორედ: რომ შეიგნო, კარგია, მაგრამ თავის ჩამოხრჩობა ეშმაკის საქმეა. ვერ გადაიტანდა რა მომავალში გაკიცხვას,სიცოცხლე თვითონ მოისწრაფა, მაშინ, როცა უნდა ეტირა და ვინც გასცა, იმისათვის შეწყალება ეთხოვა. ზოგიერთები ამბობენ, ვერცხლის მოყვარე იუდამ იფიქრა, რომ ქრისტეს გაცემით ვერცხლსაც მოიგებდა და არც ქრისტე მოკვდებოდა და ისევე, როგორც სხვა დროს, იუდეველებს თავს ახლაც დააღწევდა. მაგრამ როცა ნახა, რომ ქრისტე გაასამართლეს და სიკვდილი მიუსაჯეს, შეინანა რადგან საქმე ისე არ გამოვიდა, როგორც ვარაუდობდა.


როგორც უკვე დავაფიქსირე ჩემი აზრი იუდას ''სინანული'' დანანებას უფრო გავდა. პეტრემ უარყო ქრისტე, მწარედ ატირდა და ცრემლით მოინანია თავისი საქციელი, ხოლო იუდას ცრემლიც კი არ გასჩენია, ''მე ეს როგორ მომივიდა'', ან ''ეს როგორ დამემართა '' დაახლოებით ასეთ სინანულს შეიძლება შევადაროთ მისი სინანული, ანუ ისე რომ არ გამოვიდა როგორც იუდას ეგონა სწორედ ამაზე ინანა.

პოსტის ავტორი: ketino თარიღი: May 9 2007, 09:29 AM

ალექსანდრე, ესე იმიტომ მოგმართე რომ ვინ ვინ და შენ ჩემზე მეტი სასულიერო წიგნები მოგეპოვება და ჩემზე მეტად ხარ ჩახედული საეკლესიო ისტორიაში. ამიტომ გკითხე...არა სხვა გაგებით...
ისე, მაინტერესებს, თვითმკვლელობის ცოდვა იუდადან ხომ არ მოდის შემთხვევით? შენთვის თუ ძველი ამბავია, ჩემთვის ევრიკაა...
თუ იცი, ძველ აღთქმაში თვითმკვლელობის ცოდვა დაგმობილია, ან საერთოდ ნახსენები არის?...იქნებ მეშლება გამისწორე რაა....

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: May 9 2007, 11:02 PM

თემა გადადის ”წმინდა წერილის” განყოფილებაში.

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: May 10 2007, 04:06 PM

ზებედე

კაიროს, ახალი ვტქვი რამე???





აი ამის განმარტება ვიცოდი ასე. ცხადია ტავად არ მიცდია განმარტება, სადღაც წავიკითხე

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: May 12 2007, 11:20 AM

არა ეგ გუჯამ გაიგონა პირველად



სწორედ ამ თავის ჩამოხრჩობის შემდგომ ისტორიას გვიყვება საეკლესიო ტრადიცია, ანუ ის რაც მოყვა ნინოს საეკლესიო გარდამოცემას შეადგენს, მაგრამ ის რომ კლდიდან გადახტა ნამდვილად არ მსმენია და არსად წერია, უბრალოდ ნათქვამია, რომ როდესაც ხეზე ჩამოეკიდა, უცბადვე არ მომკვდარა, ძირს ჩამოვარდა და ისე მოკვდა, მერე ამბობენ, რომ მისი ცხედარი გასივდა, და ან ურმის გადავლის ან სხვა რამ მიზეზის გამო, გამსკდარა გიდეც და შიგნეულობა გარეთ გადმოყრია, ძალიან ღრმად დაუმარხავთ ებრაელებს, მაგრამ სიმყრალის სუნი მაინც ვერ გაცლია იქაურობას, ისე რომ ბოლოს იქვე გამავალი გზაც კი შეცვალეს, III ს.მდე მყრალ ადგილად იწოდებოდა ის ადგილი, ასე გვიყვება IV ს.ის მამა...

საშინელი ხვედრია, მაგრამ იუდას ყოველთვის შეეძლო თავი აერიდებინა ან შემდგომაც მოენანიებინა ეგ ცოდვა, მაგრამ თავისუფალი ნებით გააკეთა ასეთი საბედისწერო არჩევანი...

იხარეთ,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: მამფალი თარიღი: May 12 2007, 11:47 PM

ჩემი აზრით იუდა ეს სახეა ადამიანური და იუდას ადგილზე სხვაც იქნებოდა. ანუ მთავარი აქ საქმეა და არა სახელი.
და რადგანაც ყველაფერს სიმბლლური დატვირთვა და მნიშვნელობა აქვს ეს საქციელი უნდა ჩადენილიყო. ამიტომ მას არჩევანი არ ქონდა რადგან ეს თავად მისი არჩევანი არ იყო

პოსტის ავტორი: maZiebeli თარიღი: May 13 2007, 12:38 AM

მამფალი


მას არჩევანი ჰქონდა, მაგრამ სამწუხაროდ სულისთვის დამღუპველი არჩევანი გააკეთა, რაც წინასწარ იცოდა უფალმა და ამიტომ აირჩია ის ერთ-ერთ მოციქულად. იუდას ნუ წარმოვადგენთ ისე, თითქოს წინასწარმეტყველების ასრულების საქმეს ანაცვალა საკუთარი სულის ცხონება.

პოსტის ავტორი: მამფალი თარიღი: May 13 2007, 12:48 AM

maZiebeli
იუდას ატ\რაფრისთვისთვის უნაცვალებია საკუთარი თავი.
მე ვთქვი რომ რაც მან გააკეთა მან ეს იმ აზრსიგან დამ\ოუკიდებლად გააკეთა რასაც უფლის ნება ქვია მაგრამ მან რაც გააკეთა ეს თავად იყო ნება უფლისა.
მის ადგილას ნებისმიერი მოციქული იქნებოდა.
მე არ ვამბობ ამას რაიმე რელიგიური ცოდნის საფუძველზე. ეს ჩემი აზრია

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: May 13 2007, 12:54 AM

მამფალი

სრულიად საპირისპირო აზრია მართლმადიდებლური სწავლებისგან.

ძალიან გთხოვთ, უკვე მრავალჯერ გავიმეორე, რომ ეს განყოფილება არ არის საკუთარი ვარაუდებისა და მოსაზრებების საწერი ადგილი. ეს განყოფილება განკუთვნუილია შევისწავლოთ წმინდა წერილი წმინდა მამათა ეგზეგეზის მიხედვით.
გთხოვთ ყველას სანამ დაპოსტავთ ხოლმე წაიკითხოთ წესები.

აი, ეს არის სწორი მოსაზრება.

პოსტის ავტორი: მამფალი თარიღი: May 13 2007, 01:07 AM

დათიკო
ბოდიშით ბატონო.
არ ვიცოდი.

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: May 13 2007, 03:16 PM

KAIROS


იხარე

კაიროს

პოსტის ავტორი: saria-giorgi თარიღი: Jul 10 2007, 04:15 PM

იუდამ ვერცხლის სიყვარულის გამო გასცა მაცხოვარი,ის ამ სასიკვდინე სნეულებით მანამდეც იყო დაავადებული.
რაც შეეხება იუდასს გადარჩენას,ეს მის თავისუფალ ნებაზე იყო დამოკიდებული და არა განსსაზღვრული.იუდა ვერ გადარჩა იმიტომ,რომ ბოლომდე მიენდო ეშმაკს.წმიდა წერილი გვიჩვენეს ტუ რამდენჯერ შევიდა მასში ეშმაკი,მაგრამ იოანეს სახარებაში კონკრეეტული მითითჭებაა,რომ ზიარების შემდდეგ სამუდამო სამკვიდრებელი პოვა მასში ეშმაკმა.
რაც შეეხება განგებულებას,რომ იუდას უნდა გაეცა?ეს იმიტომ არის მითითებული,რადგანაც ყველაზე უკეთური იყო და იცოდა გმერთმა მისი ავკაცობა.თუ ვიტყვით,რომ იუდა იმისთვის დაიბადა,რათა კაცობრიობის ხსნისთვის მაცხოვარი გაეცა,უკიდურესად შევცდებით.
ბრცანებს ეპ.ანტონი"ვაითუ იუდა კეთილი ადამიანი აღმოჩენილიყო და არ გაეცა უპალი,მაშინ ვინ გამოგვიხსნიდა,ან ყველა ადამიანი ქრისტეს მიმართ კეთილად განწყობილი ,ვინ გამოგვიხსნიდა?"
თვითონვე პასუხობს,რომ ქრისტეს შეეძლო,მაინც კაცობრიობის ხსნა,რადგანაც ღმერთია და მის ხელშია ყოველივე და ამავე დროს ის არის მიუწვდომელი კაცობრივი გონიერებისგან განსხვავებით.გმერთმა ინება კაცობრიობის ხსნა,მაგრამ არა ადამიანის ნების საწინააღმდეგოდ და მის წარსაწყმედად.ტუ ასეა მაშინ რა აზრი ექნებოდა კაცობრიობის ხსნას.
რაც შეეხება იუდას მან თვითOნ გაისასტიკა თავისი გული და ამიტომაც წარწყმდა.
'კაცი პატივსა შინა იყო და არა გულისხმაჰყო, ჰბაძვიდდა იგი პირუტყვთა უგუნურთა და მიემსგავსა მათ".

პოსტის ავტორი: saria-giorgi თარიღი: Jul 18 2007, 04:43 PM

იუდას გადარჩენა მასზე იყო დამოკიდებული,ზოგიერთები ამბობენ,რომ ღმრთისგან იყო განსაზღვრული მისი ცხოვრება.მათ ვეტყვით:მაგალითად ფირფიტა პასუხს აგებს თუ არა იმაზე,რაც მასზეა ჩაწერილი?არა,რა თქმა უნდა არ აგებს.ასევე,იუდას თავისუფალი ნება რომ არ ჰქონოდა,ის სავსებით დაკარგავდა ღმრთის ხატებას და მსგავსებას და უკვე განსაზღვრული შინაარსის ფირფიტად იქცეოდა,ცხოვრების მიმართ თავის დამოკიდებულების განსიზგვრას კი ვერ შეძლებდა.ის ბიოავტომატი იქნებოდა,მასში ჩაწერილი პროგრამის მექანიკური შემსღულებელი ანუ ის ზნეობრივი არსება აღარ იქნებოდა.იუდა კი მექანიკური აპარატი არ ყოფილა მას ჰკონდა თავისუფალი ნება თავი გადაერჩინა.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 18 2007, 04:50 PM

სხვა თემაში დავპოსე ეს და აქაც განვათავსებ..

წმ. ნილოს მირონმდინარის გამოცხადებაში წერია:

"მან ღმერთი განსაჯა, ღმერთი კი მაინც შემწყნარებლურად მოექცა მას და ტოტს, რომელზედაც იუდამ შიშთვილიბა, უბრძანა დაბლა დახრილიყო და ტოტიც დაიხარა. მაგრამ სიბოროტისაგან გონმიხდილმა იუდამ თოკი დაამოკლა, ახლა უფრო მაღლა, მეორე ტოტზე მოაბა მარყუჟი და იმ სიმაღლიდან გადმომხტარმა კვლავ თავის ჩამოხრჩობა სცადა.. მაგრამ ღმერთმა კვლავ ისე მოხარა ტოტი, რომ მას ამჯერადაც ხელი მოეცარა, მაშინ ღვარძლით გაუმაძღარმა იუდამ, კიდევ უფრო ზემოთ, თავისი სიბოროტის მესამე სართულზე მოაწყო საკიდარი. ავიდა, ყელზე მარყუჟი ჩამოიცვა და ახალ უკვე იქიდან, მესამე ხარისხის სიმაღლიდან გადმოიგდო თავისი უწმინდური, სამგზის შებილწული (მამის მკვლელობით, დედასთან მრუშობითა და ძმის მკვლელობით) სხეული და თავი საბოლოოდ წარიწყმიდა კიდეც."

პოსტის ავტორი: shota1 თარიღი: Jul 18 2007, 06:57 PM

კითხვა მე მგონი უფრო ფნდამენტურია და ასე დაისმის : თუ ღმერთმა იცის ყველაფერი მაშინ, ყველაფერი განსაზღვრულია და ეს ნიშნავს რომ თავისუფლება არ არსებობს ?

მაგრამ ლოგიკა სულ სხვაგვარია:

ყველაფერი უკვე გადაწყვეტილია და განსაზღვრულია, უბრალოდ ღმერთმა კი არ განსაზღვრა დამოუკიდებლად არამედ განსაზღვრულებაში დიდი როლი ითამაშა ჩვენმა თავისუფალმა ნებამ...

ღმერთმა ზუსად იცის მე სამოთხის კარს შევაღებ თუ ჯოჯოხეთისას, ეს უკვე გადაწყვეტილია, მაგრამ ეს ჩემმა თავისუფალმა ნებამ, ჩემმა პიროვნებამგადაწყვიტა...

ოღონ მე ჯერ ეს არ ვიცი, ეს ცოდნა ჩემგან დაფარულია და სწორედ ამას ვსავლობ აქ ცხოვრებით... ჩემი ცხოვრების ერთ ერთი მთავარი მიზანი სწორედ ის არის რომ მე გავიგო რატომ მივიღე არჩევანი ჯოჯოხეთის ან სამოთხის სასარგებლოდ...

თუ არ ვიცხოვრე ისე ვერ მივხვდები მზეზებს რატომ აღმოვჩნდი სამოთხეში ან ჯოჯოხეტში...

დრო უცნაური ფენომენია, ის რაც უნდა მოხდეს უკვე მოხდა, მაგრამ ჩვენი შემეცნება გადის ამას დროის ჭრილში, ჩვენ ვსავლობტ მიზეზებს რატომ მოხდა, ვეცნობით არგუმენტებს რატომ მოვხვდით სამოთხეში ან ჯოჯოხეთში... რატომ ავირჩიეტ სამოთხე ან ჯოჯოხეთი...

სწორედ ასე იყო იუდას შემთხვევაში, ახლა მან ზუსტად იცის რატომ ზის ჯოჯოხეთში... ყველამ იცის... ყველამ დაინახა მისი არჩევანი... მანამდე კი მხოლოდ ღმერთი ხედავდა...

პოსტის ავტორი: serafita თარიღი: Jul 19 2007, 02:51 PM

ძალიან საინტერესო თეემა და საინტერესო გამოხმაურებებიც არის. მე ისევ თემის სათაურს ვუპასუხებ: თავის გადარჩენის შანსი, რა თქმა უნდა, ჰქონდა იუდას და თანაც უდიდესი. ჯერ ერთი, საოცარი სიყვარული უჩვენა მას ადამიანად მოსულმა ღმერთმა, გამოუცხადა უდიდესი ნდობა, მისცა შანსი, რომ მოქცეულიყო, ასეთი ბედნიერება ვის ღირსებია, რამდენიმე გამონაკლისის გარდა - პირისპირ ჭვრეტდა ქვეყნიერების შემქმნელს. და მეორეც, გულით რომ მოესმინა ქრისტეს ქადაგებებისთვის ან მცირე წარმოდგენა რომ ჰქონოდა წმინდა წერილზე ეცოდინებოდა, რომ ყველა ადამიანი მეტ-ნაკლებად ცოდვილია და ცოდვამ არ უნდა გააბოროტოს იგი. ყველას აქვს შანსი გულით მონანიებისა და ეს საჩუქარი გაუშვა ხელიდან იუდამ.

პოსტის ავტორი: ketino თარიღი: Jul 19 2007, 03:41 PM

ეს არსად წამიკითხავს ნუთუ ასეც?

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 20 2007, 11:07 AM

ეგ სიტყვები მოვიყვანე თიანეთისა და ფშავ-ხევსურეთის მთავარეპისკოპოსის მეუფე თადეოზის ლოცვა-კურთხევით გამოცემული წიგნიდან "ამბავი ჯვარცმული ორი ავაზაკისა და იუდა ისკარიოტელის მძიმე ცოდვები".

ეს არის ძალიან საინტერესო წიგნი წმ. ნილოს მირონმდინარის გამოცხადების მიხედვით დაწერილი.

შემიძლია გათხოვო

პოსტის ავტორი: ketino თარიღი: Jul 20 2007, 11:49 AM

მაინტერესებს

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 20 2007, 12:07 PM

ქეთი, აქ რომ არ გავაოფო PM-ი გამოგიგზავნე

პოსტის ავტორი: armani თარიღი: Aug 9 2007, 01:13 PM

მართალი გითხრათ ბავშვობიდან არ მჯეროდა ამ ისტორიისა იუდას გამყიდველობის შესახებ, რადგან ჩემს გარშემო ვხედავდი, რომ ხშირად თვითონ ვინც სჩადის დანაშაულს, სხვას აბრალებს და ამ შემთხვევაშიც შეიძლება ასე ყოფილიყო და მართლაც გარკვეულ წრეებში მუსირებს აზრი, რომ იესო სხვა მოსწავლეებმა გაყიდეს და იუდას გადააბრალეს. რა იყო ამის მიზეზი? ცნობილია რომ იუდა იესოს საყვარელი მოწაფე იყო , რომელსაც იგი ყველაზე მეტად ენდობოდა და ასევე იგი ერკვეოდა იესოს სწავლებაში. სალაროც მას ჰქონდა ჩაბარებული, რაც სხვებში იწვევდა შურს და ეს გახდა მიზეზი მათი გაყიდვისა. ასევე იესო და იუდა ხშირად ყველასგან განმარტოებით საუბრობდნენ და რასაც იუდას ელაპარაკებოდა სხვებთან არ ლაპარაკობდა.

არსებობს ასევე მეორე აზრი, იმისა , რომ იესომ თვითონ დაავალა იუდას გაყიდვის ინსცენირება , როცა უთხრა , რომ შენ მე გამყიდიო, რაც სჭირდებოდა ალბათ სხვების გამოსაცდელად და მართლაც პეტრემაც სამჯეერ უარყო იგი, ხოლო დანარჩენებმა არ ვიცით რა ჰქნეს.




როგორია თქვენი აზრი?

პოსტის ავტორი: _Matasi_ თარიღი: Aug 9 2007, 03:38 PM

armani
სად კითხულობთ ხალხნო ასეთ რაღაცეებს?????????

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Aug 9 2007, 03:47 PM

ჩემი აზრი როგორია და იუდას არ დაემსგავსო ასეთი აზრების აყოლით ცოტა ხანში და იუდაისტიც არ გახდე

ხალხნო, წაიკითხეთ სახარება, რეებს ბოდავთ არ მესმის!

პოსტის ავტორი: Lenus თარიღი: Aug 9 2007, 03:48 PM

დისკავერი სავსეა ეგეთი თეორიებით....

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Aug 9 2007, 03:49 PM

შენ თუ ასე გააგრძელე, ფორუმის ვორტუალურ წმინდანად შეგრაცხავთ

პოსტის ავტორი: catherina_10 თარიღი: Aug 9 2007, 04:13 PM

უკაცრავად armani და ეს ინფორმაცია სად მოიძიე? თუ მითის სახით გადმოგეცა

პოსტის ავტორი: .nino თარიღი: Aug 14 2007, 05:44 PM

საწყალი მოციქულები, რას აღარ აბრალებენ!

სხვათაშორის ზუსტად იგივე ისტორია მოვისმინე მარიამ მაგდალინელზეც, რომ თითქოს ის იყო იესოს ყველაზე საყვარელი მოწაფე, ვინც ყველაზე კარგად იგებდა მის ნათქვამს და ამიტომ იესო ხშირად განმართოებით ესაუბრებოდა მას!!! ამას "მეცნიერები" ამტკიცებენ, რაღაც პერგამენტის ნაგლეჯებით, რომელსაც ისინი "მარიამის სახარება"-ს უწოდებენ. და დასკვნა ასეთია, რომ მოციქულებმა მოიშორეს ქალი, და დაფარეს მისი ღვაწლი....

იქნებ ესეც დავიჯეროთ და მეერ მართლა აღარაფერი გვექნებოდა საერთო ქრისტიანობასთან...

და მგონი ამას შეგნებულად ცდილობენ გარკვეული ძალები....

ჩემს მიერ ზემოაღნიშნული ისტორია გადმოცემულია ფილმში, რომელიც არხ "კულტურა"-ზე უკვე 2-ჯერ თუ 3-ჯერ აჩვენეს(ეს რაც მე ვიცი) იქნებ მეტჯერაც???

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Aug 15 2007, 12:00 PM

თემა გადადის საღვთისმეტყველო განყოფილებაში.

პოსტის ავტორი: maZiebeli თარიღი: Aug 15 2007, 08:40 PM

shota1

არის საკითხები, რომლებიც მთელი სისრულით ვერ გამოითქმება ადამიანურ ენაზე. მაინც როგორღაც გამოთქმის მცდელობისას კი დამახინჯება გარდაუვალია. თვალსაჩინო მაგალითია გლობუსის რუკაზე გადატანისას არსებული ცდომილებები. რუკის შუაში ტერიტორიები შეკუმშულია, პერიფერიაზე კი გაწელილი. დაახლოებით ასე მოსდის ადამიანური ლოგიკისთვის დაუტევნელის გადმოცემას ადამიანური ენის საშუალებით.

შენს პოსტში ნათქვამია, რომ ღმერთმა წინასწარ იცის. ეს უეჭველად ასეა, მაგრამ არ ვიცით როგორ იცის, ეს საიდუმლოა და ასევე დარჩება. ჩვენ თუ ვიტყვით, იმიტომ იცის, რომ ეს უკვე მომხდარიც არის, უბრალოდ ჩვენ არ ვიცითო, მაშინ გაუგებარი იქნება სადღა არის თავისუფალი არჩევანი, წარსულში მქონია, იმ წარსულში, რომელიც არ მახსოვს და რომელიც თურმე მომავალში უნდა განვიცადო, რომ გავიგო რა ამირჩევია და როგორ მიცხოვრია.

ვფიქრობ, უმჯობესია იქ გავჩერდეთ, რომ იცის ზებუნებრივი, ჩვენთვის მიუწვდომელი და აუხსნელი წინასწარმცოდნეობის გამო და არა იმიტომ, რომ მე უკვე რაღაც ამირჩევია. არჩევანის საშუალება სწორედ ახლა მაქვს, მე ჩემზე გადაღებულ ფილმს არ ვუყურებ, მე ახლა ვქმნი ჩემს ისტორიას და მომავალს, ჩემს ბედს. ეს ძალიან მნიშვნელოვანი განცდაა. სხვა შემთხვევაში, გვნდა თუ არა, იკარგება თავისუფალი არჩევანი.

მომიტევე გრძელი პოსტი, მაგრამ მაინტერესებს შენი აზრი ამაზე.

პოსტის ავტორი: alilo თარიღი: Aug 20 2007, 09:21 PM

ადმიანი რო ცოდავს იმას ყოველთვის შეუძლია გამოითხოვოს უფლის წყალობა.თუ უფალს პატიებას თხოვს და მოინანიებს მას მისი ცოდვები მიეტევა ღვთისგან.მარა იუდა რომლემაც გასცა უფალი მან არ ისურვა ეთხოვა პატიება ღვთისგან.მას ეგონა რო უფალი შეიწყალებდა პატიების თხოვნის გარეშე.და ჩაასწრო ჯოჯოხეთში როდესაც უფალი ჩავიდა ჯოჯოხეთში მისი დიდებით მან არ შეიწყალა იუდა რათა არ ითხოვა პატიება.ასე არიან ეშმაკებიც მათ უნდათ რომ ქრისტემ ისინი შეიწყალონ სინანულის გარეშე.მამა პაისი გადმოგვცემს რომ ეშმაკმა რომ თქვას ერთი სიტყვა უფალო შემიწყალე ეგრევ აპატიებს უფალი მაგრამ ისინი ამპარტავნები არიან და ღმერთს უტოლებენ თავს, ასეა იუდაც მას უნდა რო უფალმა შეიწყალოს სინანულის გარეშე.გთხოვთ თუ არასწორად ვამბობ რამეს შემისწორეთ წინასწარ დიდი მადლობა

პოსტის ავტორი: inkvizitor თარიღი: Aug 20 2007, 10:15 PM

ვფიქრობ, იუდას შესახებ საუბრისას, არასწორი მიმართულებით მივდივართ როდესაც მხოლოდ სინანულზე ვამახვილებთ ყურადღებას.
მას რომ სინანული ჰქონდა, წმიდა წერილის კონკრეტულ ადგილზე ნათლად ჩანს.
რამდენად გულწრფელი იყო ეს სინანული და ასეთი ნიუანსები, კონკრეტულ კომენტატორთა პირადი მოსაზრებაა. ახალი აღთქმის ავტორები კი არ თვლიან საჭიროდ ამაზე ყურადღების გამახვილებას.

თვითმკვლელობა არის შედეგი.
შედეგი არა უნანელობისა, არამედ უსასოობისა.

მას სინანული ჰქონდა, მაგრამ მის სინანულს თან არ ახლდა სასოება.
უსასოობამ შვა თვითმკვლელობა.
უსასოობის გამო არ წავიდა იუდა საკუთარ მოძღვართან პატიების სათხოვნელად და შიშთვილ იბა.

პოსტის ავტორი: nika_nika_11 თარიღი: Oct 17 2007, 09:30 PM

ამ საკითხან დაკავშირებით ერთ კითხვას დავსვამ, ადამს აკრძალული ხის ნაყოფის ჭამის შემდეგ, შეეძლო თუ არა სამოთხეში დარჩენა, თუკი ის სინანულს გამოხატავდა?

პოსტის ავტორი: ალექსანდრე თარიღი: Oct 17 2007, 11:49 PM

ადამს თავისი ცოდვა ევასთვის რომ არ გადაებრალებინა და ღვთისათვის პატიება ეთხოვა უფალი შეუნდობდა, ღმერთმა კი რადგან ადამისაგან სინანული ვერ დაინახა, ახლა ევასგან მოელოდა მაგრამ ევამაც პატიების მაგიერ გველს გადააბრალა ყველაფერი.

პოსტის ავტორი: alex_b თარიღი: Oct 19 2007, 12:02 PM

მე ვფიქრობ რომ არ შეეძლო დარჩენა, რადგან სინანული კი არ იხსნის ადამიანს არამედ ქრისტეს გამომსყიდველური მსხვერპლი, ხოლო სინანული არის გზა იმისათვის, რომ ის წმიდა დაღვრილი სისხლი ქმედითი გახდეს ჩვენს ცხოვრებაში.
ასევე იუდას შემთხვევაშიც, მან ინანა, მაგრამ ეს არ ყოფილა მონანიება როგორც ასეთი. მან საკუთარ თავს თვითონ გამოუტანა განაჩენი და დასაჯა. ღმერთმაც ხელი აიღო მის მფარველობაზე, ვინაიდან მან თავისი მოქმედებით დაგმო და არაფრად ჩააგდო მოციქულის წოდება, რომელიც ქრისტემ მას მიანიჭა.

პოსტის ავტორი: nino_ni თარიღი: Apr 9 2008, 09:33 PM

ვეთანხმები.მეც იგივე აზრი უნდა დამეწერა

პოსტის ავტორი: Leom თარიღი: Apr 10 2008, 08:38 AM

პავლე მოციქულის წერილი რომაელთა მიმართ,თავი მე-9-ე:

14 თუ ასეა, რაღა ვთქვათ? ნუთუ უსამართლობაა ღმერთთან? არამც და არამც!
15 რადგან მოსეს ეუბნება: "ვინც მსურს შევიწყალო, შევიწყალებ, და ვინც მსურს შევიწყნარო, შევიწყნარებ."
16 ამრიგად, ეს დამოკიდებულია არა მსურველზე და არა მცდელზე, არამედ შემწყალე ღმერთზე.
17 ვინაიდან წერილი ეუბნება ფარაონს: "სწორედ ამისთვის დაგაყენე შენ, რომ შენზე ვაჩვენო ჩემი ძალა, რათა განითქვას ჩემი სახელი მთელ ქვეყანაზე."
18 ამრიგად, ვინც სურს, მას შეიწყალებს, და ვინც სურს მას გააჯიუტებს.
19 შენ მეტყვი: "აბა, რაღას გვდებს ბრალს? მის ნებას ვინ აღუდგება წინ?"
20 ვინ ხარ შენ, ადამიანო, ღმერთს რომ ედავები? განა ქმნილება ეტყვის შემოქმედს: რატომ შემქმენი ასე?
21 ნუთუ მეკეცეს უფლება არა აქვს თიხაზე, რომ თავისი მოზელილი თიხიდან ზოგი საპატიო ჭურჭელი გააკეთოს, ზოგიც უპატიო?
22 მაშ რა, თუ ღმერთი, რომელსაც სურს თავისი რისხვის ჩვენება და ძლიერების უწყება, მრავალი სულგრძელობით ითმენს დასაღუპავად გამზადებულ რისხვის ჭურჭლებს,
23 რათა გამოაჩინოს თავისი დიდების სიუხვე წყალობის ჭურჭლებზე, რომლებიც წინასწარ გაამზადა სადიდებლად,
24 ჩვენზე, რომელთაც მოგვიწოდა არა მარტო იუდეველთაგან, არამედ წარმართთაგანაც?


ჩემი აზრით, იუდა იყო დასაღუპავად გამზადებული რისხვის ჭურჭელი.

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: Apr 14 2008, 12:54 PM

Leom

როდესაც წმინდა წერილიდან ციტატა მოგაქვთ და ბოლოს წერთ, რომ ჩემის აზრითო, ბოდიში მაგრამ ეს დაუშვებელია ცალსახად. წმინდა წერილტან დაკავშირებით საკუტარი აზრი არ არსებობს. არის მხოლოდ ერთი ეკლესიის, როგორც ქრისტეს სხეულის და ყოვლად უცდომელის, აზრი. რაც შეგიძლია საეკლესიო ლიტერატურაში მოიძიო.

აგარ დავაკონკრეტებ იმას რომ შენი მხრიდან პავლე მოციქულის აღნიშნული სიტყვები არასწორადაა გაგებული. შეგიძლია წაიკითხო ოქროპირისეული სამოციქულოს განმარტება ამ სიტყვებისა.

მხოლოდ იმას ვიტყვი რომ ფიქრი იმაზე იუდა იყო დასაღუპავად განწირული ჭურჭელი, გაუცნობიერებლად თუ გაცნობიერებულად ეს შეურაცხყოფაა საღვთო განგებულებისა, რომ ვითომც მას ვაბრალებთ თუნდაც ერთი სულის დაღუპვას. ეს ძალიან არასწორია, შეგიძლია დამასკელის გარდამოცემაში ნახო ამ საითხის განმარტება.

პოსტის ავტორი: agmsarebeli თარიღი: Apr 15 2008, 01:01 AM

ღმერთი ყველაფრის წინასწარმცოდნეა. მან იცოდა რომ იუდას როგორი ბოლო ექნებოდა, მაგრამ ეს არ იყო განსაზღვრებული ისე, ღომ თითქოს მისი შეცვლა არ შეიცვლებოდა. მაცხოვარი ბოლო წუთამდე ცდილობდა მის გადარჩენას. როცა თქვა ,,აღსრულდა" აქ იგულისხმება პირველ რიგში, მასზე ნაწინასწარმეტყველების აღსრულება(ჯვარცმა, სიკვდილი), ამასთანვე ეს სიტყვები იუდაზეც იყო ნათქვამი -,,აღსრულდა'' ანუ იუდამ გაიზიარა თავისი ბედი. ერთ საინტერესო რამეს წავაწყდი კლარჯულ "მრავალთავში . იქ წერია რომ როცა ეშმაკმა იგრძნო რომ ვინ ეცვა შეიძლება ყოფილიყო მაცხოვარი და ვისი მიღება მოუწევდა ჯოჯოხეთს, შეშინდა, რომ მისი ძალაუფლება დაირღვეოდა და ყველანაირად ცდილობდა იესოს გადარჩენას, სწორედ მან აღზრა იუდა იესოს გადასარჩენად(ვგულისხმობ მის სინანულს და დაბნეულ ვერცხლს). ქონდა იუდას საშუალება და შანსი თავსი დახსნისა, წინააღმდეგ შემთხვევში მაცხოვარი არ აზიარებდა.

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: Apr 15 2008, 11:21 AM

agmsarebeli

შენ ამბობ რომ ღმერთი ყველაფრის წინასწარ მცოდნეა.
ანუ მან იცოდა რომ იუდა ძე წარსაწყმედელისა იყო ,როგორც სახარებაში თავადვე აღნიშნავს და მიუხედავად ამისა როგორც შენ წერ:"მაცხოვარი ბოლო წუთამდე ცდილობდა მის გადარჩენას".
აი აქ დავიბენი, ტან იცოდა რომ წაწყმდებოდა, თან ცდილობდა და არ გამოუვიდა...
როგორც რუსები იტყვიან :
ჩტო-ტო ნე კლეიტსია.
და სად არის წმინდა მამათა განმარტებები ამ საკითხზე?
ყველამ თავის აზრი დაწერა , მაგრამ ეკლესიის აზრი რა არის?
იქნებ ადრე გაჟღერდა და მე არ წამიკითხავს?

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Apr 15 2008, 11:28 AM

სარდიონ

ეს ფრაზა რატომ გაიკვირვე?

ადამიანის თავისუფალი ნებაც სწორედ ეგაა, რომ ის თავის-უფალია, ანუ თვითონ ირჩევს თავის გზას. უფალი პატივს-ცემს მის არჩევანს, თუმცა დღენიადაგ ცდილობს მის მოქცევას... ამიტომ, ცდილობდა და არ გამოუვიდა, მართებულია.

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: Apr 15 2008, 02:49 PM

კანონისტი

"...თან ცდილობდა და არ გამოუვიდა..."

-ეს ფრაზა ჩემია, აქედან გამომდინარე არ გამკვირვებია.
აი რა გამიკვირდა ეხლა დავწერ.
გამიკვირდა ლოგიზმის დარღვევა შემდეგთან მიმართებაში:

უფალი ყველაფრის წინასწარ მცოდნეა, ანუ მან იცის, თავისუფალი ნების მქონე პიროვნება რას მოიმოქმედებს და საითკენ გადაწონის, ანუ ყველაფერი რით დამთავრდება.

კაი ბატონო.
და ამ დროს ცდილობს რომ ეგრე არ დამთავრდეს, როგორც ზევით აღინიშნა, და თანაც ნუ იტყვით და არ გამოსდის.

აი აქ არის ალოგიზმი.
ჯერ ერთი რას ქვია არ გამოსდის?
ხოლო თუ წინასწარ იცის რომ არ გამოვა, მაშინ რატომღა ცდილობს?

მოკლედ აქ კერძო პიროვნული აზრების გამოთქმას აზრი არა აქვს.
ჩვენ გვჭირდება მამათა შეჯერებული ანუ ეკლესიოლოგიური , ზუსტი ,ჩამოყალიბებული და არა სავარაუდო განმარტება.
რა თქმა უნდა თუ ხელი მიგვიწვდება.

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: Apr 15 2008, 03:07 PM

სარდიონ
გეთანხმები იმაში რომ რიგ საღვთისმეტყველო საკითხებზე, ისეთზე რაც დოგმატურ ჭრილში განიხილება მოსაწონი არაა კერძო აზრის გამოთქმა და ყველას მოვუწოდებ ამისგან თავი შეიკავოს.

რაც შეეხება საკითხს, ყველაზე კარგად (თუმცა კონკრეტულად იუდას არ ეხება, არამედ წინასწარმცოდნეობას და წინაგანსაზღვრულობას) ეკლესიის პოზიცია ჩამოყალიბებული აქვს წმ. იოანე დამასკელს თავის ნაშრომში "გარდამოცემა" და გირცევ გაეცნო.

http://www.orthodoxy.ge/gvtismetkveleba/damaskeli/44.htm

რაც შეეხება იუდას, ეკლესიის პოზიცია ამ საკითხთან და საერთოდ ადამიანის ეგრეთ წოდებულ ბედთან მიმართებაში ცალსახაა, რომ არავის და მათ შორის იუდას, ბედი გადაწყვეტილი არ იყო.

უფალმა ადამიანის მომავალი იცის განჭვრეტილობით და არა განსაზღვრულობით, ეს ორი ი ზალიან განსხვავებულია. მაგალითად თუკი მანქანა უფსკრულისაკენ მიექანება მე ვიფიქრებ რომ ის აუცილებლად დაიღუპება თუკი იქ გადავარდა და მართლაც თუ გადავარდება ეს არ ნიშნავს იმას რომ ჩემი ბრალი იყო ის რომ მანქანა გადავარდა, მაგრამ ხომ შეიძლება დაამუხრუჭოს და გადარჩეს.

აი დაახლოებით (ეს ადამიანური ლოგიკაა და უფალი ადამიანურ ლოგიკაზე მაღლა დგას) ასეთია უფლის წინაგანჭვრეტილობა. როგორც ასეთი არავის მომავალი წინასწარ განსაზღვრული არ არის.

იუდას პრობლემა ის იყო რომ ის დანარჩენი მოციქულებისაგან განსხვავებით ვერ გაიზარდა ქრისტეში.

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: Apr 15 2008, 03:24 PM

afxazi
ეს რაც თქვი წინასწარ განსაზღვრულობასა და განჭვრეტილობის შესახებ , უბრალოდ გამოსავლის პოვნა მგონია გამოუვალი სიტუაციიდან.

ანუ ვერ გებულობ სინამდვილეში რა ხდება, თან ხედავ რომ ალოგიზმია და რაღაც გაურკვეველი ტერმინები შემოგაქვს რომ საკითხი ჩაიფარცხოს.
და თვლი რომ ეს ადამიანის გაგებას აღემატება.
ბიბლიაში ხომ ხშირად გვხვდება სიტყვები, რომ ღმერთი ნანობს, თავის ნამოქმედარს, შესაქმეს ვგულისხმობ.
მოკლედ მეტად დამაჯერებელი თეორიაა საჭირო.

ამის გარდა შენ რომ ფუნდამენტალური ნაშრომი მიმითითე, მანდ შეილება 1 წინადადება ეხებოდეს ამ საკითხს.
და იმასაც ვერ მივაგნო, რადგან დაწვრილებით შესწავლის საშუალება არაა.
ეგრე ზოგადად გადააგზავნი კაცს : ყველაფერი წაიკითხე და სადმე შეგხვდებაო.
მე ვგულისხმობ კონკრეტულად და ლაკონიურად თუ ვინმემ იცის ამაზე წყარო, სადაც დამაჯერებელი პასუხი არის და არა წინასწარ შემოღებული ტერმინების საშუალებით თავის დაღწევის მცდელობა.
და მადლობას გიხდი პასუხის მცდელობისთვის.

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Apr 15 2008, 03:40 PM

სარდიონ

იმიტომ, რომ შანსის მიუცემლობა უსამართლობა და ბოროტის სიკეთესა და საღვთო შესაქმეზე გამარჯვება იქნებოდა

ცდილობს, ანუ შანსს აძლევს

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: Apr 15 2008, 03:42 PM

სარდიონ
თუკი ვერ წვდები მართლმადიდებლური სწავლების სიღრმეს ეს ნამდვილად არაა ჩემი პრობლემა. თუკი წინასწარგანსაზღვრულობა და განჭვრეტილობა გაუგებარია შენთვის არც ესაა ჩემი პრობლემა.

მართლა ვერ ვხვდები რის გაგება გინდა. შენგან მოყვანილი სიტყვები რომ ღმერთი ნანობს თუკი პირდაპირ გაიგება შენს მიერ ეს უკვე დამიჯერე ძალიან არასწორია.

უფალმა იცის მომავალი, მაგრამ არ განსაზღვრავს ამ მოვალას, ეს არ ნიშნავს იმას რომ ადამიანმა რაც არ უნდა გააკეთოს ეს უეჭველად ასე უნდა მომხდარიყო. უფალმა მომავალი იცის ადამიანის შინაგანი სამყაროს მიხედვიტ თუ საითაა მიდრეკილი პიროვნება.

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: Apr 15 2008, 03:48 PM

კანონისტი
რა თქმა უნდა აძლევს შანსს.
ამაზე საუბარი არცაა.
ყველა თანაბარ პირობებშია და ყველას აქვს თავისუფალი არჩევანი.
აქ ამ საკითხს არ ვეხებით.

afxazi
არ გეწყინოს და შენ ტუ მიგაჩნია რომ მართლმადიდებლური სწავლების სიღრმეებს დაეუფლე და ეხლა სხვებს უხსნი რა ხდება, ვშისობ რომ ცდომილებაში ხარ.
ჩემ კითხვას ან ვერ გებულობ ზუსტად ან სხვა რამეებს მპასუხობ წინასწარგანსაზღვრულად.
ამიტომ მოდი ციტატები და წყაროები მოიტანე ტუ გაგაჩნია, მხოლოდ არა ტომები , სადაც სეილება 20 იოდე სიტყვის სახით წააწყდე, არამედ ზუსტი ადგილები.
ან არადა ბოდიშის მოხდით, არასწორად უდგები საკითხს და ჯობია მეც გავჩუმდე.

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: Apr 15 2008, 03:49 PM

სარდიონ

კარგი მაშინ ჯერ ჩამომიყალიბე ზუსტად რა გაინტერესბს?

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: Apr 15 2008, 03:51 PM

თუ წყაროებს არ მიმითითებ, ზუსტად, უკვე აღარაფერი.

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: Apr 15 2008, 03:53 PM

სარდიონ

მაგრამ ხომ უნდა ვიცოდე რასთან დაავშირებით მიგითითო წყარო?

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: Apr 15 2008, 04:44 PM

«Сын Человеческий идёт, как писано о Нём, но горе тому человеку, которым Сын Человеческий предается: лучше было бы этому человеку не родиться» (Матфея 26:24).
Почему Иисус сказал, что Иуде Искариоту было бы лучше не родиться? Потому что Он знал, что концом Иуды будет погибель. Именно поэтому Иисус называл Иуду сыном погибели: Иоанна 17:12 «Когда Я был с ними в мире, Я соблюдал их во имя Твое; тех, которых Ты дал Мне, Я сохранил, и никто из них не погиб, кроме сына погибели, да сбудется Писание».

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Apr 15 2008, 04:45 PM

ამით რისი თქმა გინდოდა? ამ ციტატის მოყვანით?

განა ჩვენ სხვა რამეს ვამბობდით?

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: Apr 15 2008, 04:59 PM

კანონისტი

აი ავხსნი.

სახარებაში არაორაზროვნად წერია რომ უფალმა წინასწარ იცოდა მისი წაწყმედა, ანუ მისი არჩევანი. ანუ რას იზავდა ძე წარსაწყმედელისა, რომელზეც ადრე წინასწარმეტყველები წერდნენ.
ჩვენ უკვე სევთანხმდით რომ იუდას სხვებთან ერთად და თანაბრად გააჩნდა თავისუფალი ნება და არჩევნის უფლება.
ეხლა გეკითხებით, რა თავში უნდა ეხალა მას ეს ნება თუ მისი ყველა მენტალური თუ სულიერი წრფე ერთი წერტილისკენ მიდიოდა და მას უბრალოდ არ უნდოდა ამას თავისუფალი ნებით შებრზოლებოდა, ან იქნებ უნდოდა და ვერ მოახერხა, რადგან ცნობილია რომ ბოლოს შეინანა.

მარტივი შედარება:
შენ მე მაძლევ 2 ხიდიან მანქანას ანუ ჯიპს და მიშვემ ისეტ ტალახში , საიდანაც იცი რომ მე ვერ ამოვალ, განა იმიტომ რომ ეს ჯიპი იქ ვერ გავა, უბრალოდ, მე იმ კლასის მძღოლი ვარ რომ ყველა თეორიულ და პრაქტიკულ სემთხვევაში, ამოცანას თავს ვერ გავართმევ.
აი ამაზეა აქ საუბარი თუ მიმიხვდით ეხლა.

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Apr 15 2008, 05:16 PM

სარდიონ
შენს მოსაზრებას მივხვდი, თუმცა მაგალითი არასწორია.

არა. მაგალითი არის ასეთი:
შენ დავუშვათ ხარ უმაღლესი კლასის მძღოლი, მაგრამ გიყვარს სმა მე კი გთხოვე, რომ ტალახი ძნელი გასავლელია და იქნებ არ დალიო. მე ვიცი, რომ შენ ვერ გაძლებ დალევის გარეშე, ისიც ვიცი, რომ თუ დათვერი, ვერ გაიყვან მანქანას, მაგრამ ამასთან ისიც ვიცი, რომ თუკი არ დალევდი, ჩვეულებრივად გაიყვანდი. ამასთან, იქ გავლა აუცილებელი უნდა იყოს შენთვის და ამიტომ გგზავნი.

"მოუხმო თავის თორმეტ მოწაფეს, და მისცა მათ ხელმწიფება უწმინდურ სულთა განდევნისა და ყოველგვარი სენისა თუ ყოველგვარი უძლურების განკურნებისა. ხოლო ამ თორმეტი მოციქულის სახელებია: პირველად სიმონი, პეტრედ წოდებული, და მისი ძმა ანდრია; იაკობი ზებედესი და მისი ძმა იოანე; ფილიპე და ბართლომე; თომა და მათე მებაჟე; იაკობი ალფესისა და ლებეოსი, თადეოსად სახელდებული; სიმონ კანანელი და იუდა ისკარიოტელი, რომელმაც გასცა იგი. აი, ეს თორმეტი წარგზავნა იესომ." (მთ. 10;1-5)

აი, ამხელა ძალაუფლება მიიღო იუდამ, და მან ეს მიიღო დანარჩენი 11-ის თანასწორად. როდესაც გეთსემანიის ბაღში უფალი ამბობს, რომ არავინ წარწყმდა, აქ გულისხმობს, რომ მის გამო, მაცხოვრის გამო, არ წარწყმდარა არავინ. ეს მხოლოდ იუდას არჩევანი იყო და არჩევანი ისეთ სიტუაციაში, სადაც ალბათობის მიხედვით უფრო მეტი შანსი იყო მას უფალი არ გაეცა, ვიდრე - გაეცა.

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: Apr 15 2008, 06:57 PM

მე მგონი შენ სწორად წარმართე საუბარი.
მაგრამ კითხვები უფრო მრავლდება, ვიდრე მცირდება.

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Apr 15 2008, 07:03 PM

სარდიონ
იუდა ჯერ კიდევ მაშინაც არ იყო დაღუპული, როცა უფალი გასცა. მან შეინანა ("შევცდი, რომ უბრალო სისხლი გავეცი"), მაგრამ ეს სინანული მას სწორი გზით უნდა წარემართა, პეტრეს მსგავსად და მაშინ უფალიც ჰკითხავდა მას: იუდა, გიყვარ მეა? და ისიც მიუგებდა: ჰე უფალო, უწყი, რამეთუ მიყვარ შენ. ხედავ, უფალი კი არ ეკითხება პეტრეს, სიმონ იონასო, მიცნობ მეა? გიყვარო, ანუ პეტრეს ისე უყვარდა უფალი, რომ ხომ შეშინდა, ხომ უარყო, მაინც ვერ განეშორა მას. იუდას კი, ჩანს, არ უყვარდა უფალი, და როცა შეინანა, შეეშინდა, წავიდა და თავი ჩამოიხრჩო.

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: Apr 15 2008, 07:06 PM

სარდიონ

და რა გამოდის რომ უფალი რომელიც გვაფრთხილებს ნუ დაუყრით ღორებს მარგალიტებს. თვითონვე არღვევს ამ სიტყვებს და იუდას აძლევს სნეულთა განკურნების მადლს. და ხელს უწყობს რომ სიწმინდეში ჩადენილი ცოდვის სიმძიმიდან გამომდინარე დაამძიმოს იუდას მდგომარეობა.

რატომ არ გჯერა რომ შეიძლებოდა ისეც ყოფილიყო რომ იუდას არ გაეცა მაცხოვარი.

კანონისტი

სინანული ვერ გამოხატავს იუდას მდგომარეობას. ეს უფრო იმის განცდა იყო რომ რატომ დაემართა მას ის რომ უფალი გასცა. ანუ ეგოიზმი. აქედან გამომდინარე იყო რომ თავიჩამოიხრჩო მან.

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Apr 15 2008, 07:15 PM

afxazi

მე მგონია, რომ მან შეინანა, მაგრამ ჩანს, არ უყვარდა უფალი და შეეშინდა. ამიტომაც მოიკლა თავი

ამის ლოგიკური გაგრძელებაა, ისევ ვამბობ, მაცხოვრის კითხვა პეტრესადმი - სიმონ იონასო, გიყვარ მეა? და არა მიცი მეა, თუმცაღა მან "არა ვიცი კაცი ესე"-თი გასცა მოძღვარი....

სიყვარული იყო მანდ საჭირო

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: Apr 15 2008, 07:25 PM

კანონისტი

დამიჯერე დავით ოდნავი მარცვალი რომ მაინც ყოფილიყო სინანულისა იუდაში ის არ დაიღუპებოდა.

აბა ეს მსჯელობა ნახეთ

მოჰყავს რა მახარებლის სიტყვები: „ინახით-ჯდა იესო ათორმეტთა მათ თანა“ წმ. ოქროპირი შესძახებს: „ოი, უსირცხვილობა იუდასი! იგი იქაც ესწრებოდა, და მივიდა იმისათვის, რომ მიეღო საიდუმლო ზიარება, და მხილებული ყოფილიყო თვით ტრაპეზისას. როცა მას შეეძლო გამხდარიყო უწყინარი, თუმცა სინამდვილეში იყო მხეცი. ამიტომაც შენიშნავს მახარებელი, რომ როცა ისინი ჭამდნენ, ქრისტე ესაუბრებოდა მათ გაცემაზე, რათა თავად და ტრაპეზობით ემხილებინა ბოროტი გამცემელი“. და ვითარცა ჭამდეს იგინი, ჰრქუა იესო: ამინ გეტყვით თქუენ: ერთმან თქუენგანმან მიმცეს მე. „შეხედე, - ამბობს წმ. ოქროპირი, - როგორ არ იმეტებს თავის გამცემს, რადგან არ თქვა: ეს გამცემს მე! არამედ „ერთმან თქუენგანმან“ - იმისათვის, რომ იფარვიდა რა მას, ხელახლა სურდა მიეცა საშუალება მომანიებისა, და სურდა შეეშინებინა სხვები, რათა გადაერჩინა იგი. „ერთმან თქუენგანმან“ - თორმეტთაგანმან, რომლებიც ყველგან ჩემთან იმყოფებით, რომელთაც მე დავბანე ფეხი, და შევპირდი დიდ სიკეთე! მაშინ წმინდა საკრებულო მოიცვა აუტანელმა წუხილმა. იოანე ამბობს, რომ მოწაფენი საგონებელში იყვნენ ჩავარდნილნი და ყურადღებით აცქერდებოდნენ ერთმანეთს“. და უფალმაც დასძინა: „აჰა ხელი გამცემლისა ჩემისაი ჩემ თანა ტაბლასა ზედა“ (ლკ. 22,21)... ამის შემდეგ თითოეული მათგანი, უკვე ვეღარ ბედავდა სხვის შეხედავს, აღარ ენდობოდა საკუთარ თავსაც და შიშით ეკითხებოდა, თუმცა კი არ ცნობდა ასეთად თავს, ისინი უკვე იყვნენ განსწავლულნი, მათ იცოდნენ როგორი ცვალებადია ადამიანის გული, და ამიტომ გაისმა კითხვები: და იგინი შეწუხნეს ფრიად და იწყეს კაცად-კაცადმან მათმან სიტყუად: ნუ უკვე მე ვარ, უფალო? „არის განა დამახასიათებელი ცოდვილთათვის დამდაბლება, ეჭვის შეტანა საკუთარი თავის ცოდვიანობაში? ო, არა! ეს მისთვის არის სიმართლის საქმე... პირიქით, იგი ჩავარდებოდა დამღუპველ თავის მოტყუებაში, თუკი ჩათვლიდა თავს მართლად ყველაფერში“ (მთ. ეპ. ფილარეტი, ჩერნიგოველი).

მაცხოვარი დუმდა, მოწაფეთა ბავშვური უბრალოება და გულწრფელობა ასაჩუქრებდა მის გულს, რომელიც მხოლოდ ერთის გამო იყო დამძიმებული. მაშინ უფალი იძლევა უფრო მეტ მინიშნებას გამცემელზე: ხოლო თავადმან მიუგო და ჰრქუა მათ: ერთი თორმეტთაგან, რომელმან შთამოყო ჩემ თანა ხელი ერთსა და იმავე პინაკსა ამას, ამან მიმცეს მე! წმ. ოქროპირი შენიშნავს: „ზოგიერთები ამბობენ, რომ იუდა იმდენად თავხედი იყო, რომ აღარ ერიდებოდა მასწავლებელს და მასთან ერთად აწობდა ხელს. ჩემი აზრით კი, ქრისტემ ეს დაუშვა იმის გამო, რომ შეერცხვინა იგი და გაეღვივებინა მასში კეთილი განწყობილებანი... ვინ იქნება, რომ იფიქროს ამ სერობაზე, გამცემელზე, მაცხოვართან ერთად მსხდომებზე, და იმაზეც, თუ როგორ მშვიდად საუბრობს ის, რომელმაც იცის, რომ უნდა გასცეს, - ვინ იქნება, რომ ამაზე იფიქროს და არ მოიშოროს მთელი შხამი რისხვისა და გულისწყრომისა? შეხედე, როგორი სიმშვიდით წარმართავს თავის სიტყვას იესო იუდას მისამართით“. ძე-სამე კაცისაი წავალს, ვითარცა წერილ არს მისთვის წინასწარმეტყველთა წიგნებში, იგი მიდის წამებაზე წამების გზით - თავის ზეციურ მამასთან, - ასე იყო ზემოდან განსაზღვრული, მაგრამ ეს არანაირად არ ამსუბუქებს გამცემლის დანაშაულს, არ ასუსტებს იმ მწარე ხვედრს, რაც მას ელოდა ამისათვის: ხოლო ვაი კაცისა მის, რომლისა მიერ ძე კაცისაი მიეცეს, უდიდესი დამნაშავე უსაშინლესად იქნება დასჯილი... უმჯობეს იყო მისა, არა თუმცა შობილ იყო კაცი იგი! „შენიშნე, - ამბობს წმ. ოქროპირი, მხილებაში ისევ რამოდენა სიმშვიდეა, ახლაც მრისხანედ კი არა, არამედ შემწყნარებლურად ემსახურება თავის გამცემელს, და ამასთან დაფარულად, მიუხედავად იმისა, რომ არამარტო უწინდელი მისი უგრძნობელობა, არამედ შემდგომშიც მასში გამოვლენილი უსირცხვილობა, იმსახურებდა გაწყრომას“. ასე, ზეციური მასწავლებელი „თავისი დიდ სიკეთით ედავება ცოდვილის ბოროტებას და სიკეთით სურს მასზე გამარჯვება“ (მთ. ეპ. ფილარეტი, ჩერნიგოველი).

ბოლოს, უკვე მხილებული, „რათა არ დარჩენილიყო მარტო სხვებს შორის, რომლებიც ეკითხებოდნენ უფალს, კითხვის გარეშე, - ამბობს მთ. ეპ. ინოკენტი, - და ამ სახით სრულად არ გაეცხადებინა თავი, ეს უბედურიც ბედავს ხმის ამოღებას და უსირცხვილოდ ეკითხება სხვების მსგავსად: მიუგო იუდა, რომელმანცა მისცა იგი, და ჰრქუა: ნუუკუე მე ვარ, მოძღუარ? „ო უგრძნობლობა! - შესძახებს წმ. ოქროპირი: - ეკითხება მაშინ, როცა ეს თავადაც შეგნებული ჰქონდა. რატომ არ ჰკითხა ამაზე თავიდან? იგი ფიქრობდა, რომ ვერ გაიგებდნენ მისას, როცა ითქვა „ერთმან თქუენგანმან“; როცა ქრისტემ გააცხადა იგი, მაშინ იმანაც გაბედა კითხვა, იმედი ჰქონდა რა მასწავლებლის სიმშვიდისა, არ ამხელდა მას“. - აღნიშვნის ღირსია, რომ „მაშინ, როცა სხვა მოწაფენი ამბობდნენ: „ნუუკვე მე ვარ ვარ, უფალო?“, იუდამ თქვა: „ნუუკუე მე ვარ, მოძღუარო?“ პირველი ცხადია არის ნაყოფი კეთილმოსაობისა, მეორე კი - სულ სხვაა: მოძღუარი, ანუ რაბბი - ეს დასაფასებელი წოდებაა, რომელსაც ითხოვდა მარტივი განსწავლულობა ნებისმიერი მასწავლებლის მიმართ, ე.ი. იუდა ლაპარაკობს მხოლოდ უბრალო ჩვეულებრივ ენაზე“ (მთ. ეპ. ფილარეტი, ჩერნიგოველი).

იუდა ეკითხება: „ნუუკუე მე ვარ?“ იგი მოწაფეების წინაშე იქცევა როგორც თვალთმაქცი. მაგრამ როგორი იყო იგი თავისი სინდისის წინაშე? ოი, როგორი მძიმე იყო გულთამხილავისათვის მოსმენა უსირცხვილო კითხვისა! როგორ შეიძლებოდა წყრომის გარეშე ეპასუხა ასეთი საშინელი სულისათვის? შენმა ზეციურმა მადლმა, უფალო, მშვიდად მიუგო იუდას: ჰრქუა მას იესო: შენ სთქუ. ანუ შენ თვითონ იცი, რომ შენა ხარ გამცემელი... „თუმცა შეიძლებოდა ეთქვა: ო, საძაგელო და ბილწო, ბოროტო და არაწმიდა ადამიანო! რამდენ ხანს ემზადებოდი, რომ ასეთი ბოროტება ჩაგედინა, განმეშორე მე და სატანურად შეუთანხმდი მტერებს, დათანხმდი ვერცხლის მიღებას, და უკვე მხილებული, როგორ ბედავ კიდევ ასეთ კითხვას?... მაგრამ ქრისტემ არაფერი უთხრა მას მსგავსი. რა უთხრა მაინც: „შენ სთქუ“, რითაც გვაძლევს ჩვენ მაგალითს მოთმინებისა და სიმდაბლისა“ (წმ. ოქროპირი). უფალმა იუდას უპასუხა „ისე მშვიდად და ხმადაბლა, რომ არც კი გაუგია სხვებს, ანდა ვერ მიხვდნენ, გარდა იუდასი, რაც ჩანს შემდგომიდანაც, - ამბობს მთ. ეპ. ინოკენტი - გამცემელმა დუმილით გადაიტანა საყვედური, რათა აერიდებინა დიდი შერცხვენა - ყველას წინაშე მხილება. დანარჩენ მოწაფეებსაც აღარ გაუგრძელებიათ ცნობისმოყვარეობა, დაინახეს რა, რომ მასწავლებელს არ სურდა გამცემელზე პირდაპირ მითითება. ერთ პეტრეს ვეღარ ასვენებდა აზრი, რომ გამყიდველი, რომელზეც ის იყო ბრძანა მოძღვარმა, შეიძლება მის გვერდითაც იჯდეს; კიდევ უფრო უარესიც იფიქრა: იქნებ მას გულისხმობდა მასწავლებელი, იქნებ იგი რაღაც საშინელ განსაცდელს მიეცა, - განა ერთხელ უკვე არ იქნა უბედური, როცა მოძღვარმა მას დამსახურებულად სატანა უწოდა: - არ აძლევდა ასეთი ფიქრი მას მოსვენებას. დაფარულის გასაცხადებლად მან მიმართა იოანეს რომელიც ახლა სულ ახლოს იჯდა მაცხოვართან, და ნიშანი მისცა, რათა მას საიდუმლოდ ეკითხა ქრისტესათვის: ვინაა ის, ვისზედაც იგი ამბობდა? - იოანემ, რომელიც უფალის მკერდს მიყრდნობოდა, მაშინვე ჰკითხა უფალს: ვინაა გამცემი? კითხვა ვერავინ გაიგო და ვერც შეამჩნია, პეტრეს და უდავოა თვით იუდას გარდა, რომელმაც, როგორც დამნაშავე, ყველაზე ეჭვიანობდა, ამიტომ მათ თვალყურს ადევნებდა: „რომელსა მე დავაწო პური და მივჰცე, იგი არს“ - უთხრა დაბალი ხმით უფალმა და დაასველა რა ნაწილი, მიაწოდა იუდა ისკარიოტელს. ეს მეგობრული საბოძვარი დასაღუპად განწირული მოციქულისათვის იყო უკანასკნელი მოწოდება სინანულისაკენ. მაგრამ იუდას სულში მოხდა სრულიად საპირისპირო რამ, პურთან ერთად, იოანეს თქმით, რომელიც ამ დროს აკვირდებოდა იუდას, იმ წამს მასში შევიდა სატანა. სიმშვიდისა და მეგობრობის ნიღაბი სრულიად ჩამოდნა მხილების ცეცხლისაგან, რომელიც მის გულში აგიზგიზდა. გამცემლის სახე ბნელი და აშინელი გახდა. წმიდა კრებული უკვე აუტანელი გახდა იმ ადამიანებისათვის, რომელსაც გულში ეშმაკი ჰყავდა; უხილავი უკეთური ძალა გარეთ ეზიდებოდა მას... გულთამხილავი ყოველივეს ხედავდა, რაც ხდებოდა მის სულში და აღარ ისურვა მეტად იქ უნაყოფოდ დასწრება გამცემლისა: „რომელი გეგულების საქმედ, ყავ ადრე“ (ინ. 13,27-30); უთხრა ეს და ამით მისცა მას კარგი საბაბი სერობის დასატოვებლად, რითაც არ აღიძვრებოდა მოწაფეებში ეჭვი მის მიმართ. აი, ეს მორიდებული ნახევარი საყვედური მადლის დატოვებაზე, ჩანს ძლიერ მუქად გამოჩნდა: „მე აღარ დავაყოვნებ ჩემს საქმეს“, - ფიქრობდა იგი და იქიდან კიდეც გავიდა. - „იყო ღამე“ - შენიშნავს წმ. ოქროპირი, - ანუ არა უადრეს საღამოს 9 საათისა, ჩვენი დროის მიხედვით. მოწაფეებმა იფიქრეს, რომ გაგზავნილ იქნა სადღესასწაულოდ რაიმეს საყიდლად, ანდა მას დაევალა მოწყალების გაცემა გლახაკებზე დღესასწაულთან დაკავშირებით. რა თქმა უნდა, რაიმეს შეძენა ასე გვიან იქნებოდა ძნელი, ღატაკთა მოძიებაც ასეთ დროს არ იქნებოდა ადვილი, მაგრამ მოციქულები მზად იყვნენ ნებისმიერი რამ დაეჯერებინათ, ვიდრე ეფიქრათ ის, რომ იუდა ისკარიოტელი პირდაპირ საპასექო მაგიდიდან, მას შემდეგ, რაც მას მასწავლებელმა დაბანა ფეხი, წავიდოდა მმღვდელთმთავართან, რათა მიეღო აღთქმული ვერცხლი“...

იუდას გამცემლობაზე მსჯელობისას, წმ. ოქროპირი ამბობს: „ვიღაც იტყვის: თუ დაწერილია, რომ ქრისტე ასე უნდა ევნოს, რიღასთვის ისჯება იუდა? მან შეასრულა ის, რაც დაწერილია, - მაგრამ მან ეს გააკეთა არა ამ აზრით, არამედ ბოროტებით. თუ შენ არ შეხედავ მიზანს, მაშინ ეშმაკსაც გაათავისუფლებ ბრალისაგან. მაგრამ არა, არამც და არამც. ისიცა და სხვაც ღირსნი არიან ურიცხვი სატანჯველებისაგან, თუმცა ამით მოხდა „ქვეყნის გამოხსნა. რადგან იუდას გამცემლობამ კი არ გამოიხსანა, არამედ მაცხოვრის სიბრძნემ და მისმა უდიდესმა გონიერებამ, რომელიც სხვათა ბოროტებასაც კი ჩვენთვის სასიკეთოდ აქცევს. მაშინ რა, - იკითხავ შენ, - თუკი იუდა მას არ გასცემდა, განა მას სხვა ვინმე არ გაიმეტებდა? ყველა კეთილი რომ ყოფილიყო ქვეყნად, მაშინ ვერ შესრულდებოდა ჩვენი ხსნის სახლის აგება. - ღმერთმა ნუ ქნას! რადგან თავად ყოვლადბრძენმა იცოდა, როგორ უნდა შესრულებულიყო ჩვენი გადარჩენა, კიდეც რომ არ მომხდარიყო გამცემლობა. სიბრძნე მისი ძალზედ დიდი და მიუწვდომელია. ამიტომაც, რომ არ ეფიქრა ვინმეს, იუდა ემსახურებოდა გამოხსნის საქმეს, იესო უბედურ ადამიანს უწოდებს მას“...

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Apr 15 2008, 07:36 PM

afxazi

შენ გულისხმობ ჭეშმარიტ, ქრისტიანულ სინანულს. სინანული კი ეშმაკეულიც შეიძლება იყოს...

როცა ადამიანს 4 კაცის მოკვლა აქვს განზრახული და 2-ს ვერ მოკლავს, იგი ნანობს, ძალიან ნანობს რომ ის 2-ც ვერ "გაასაღა"... ამიტომ სინანულიც არის და სინანულიც.

ქრისტიანული სინანული, წინაპირობა და საფუძველი აღსარებისა, ეფუძნება უფლის სიყვარულს და იმედს მასზე, აი ეს არ ჰქონდა იუდას სინანულს.

"მაშინ, რა იხილა იუდამ, მისმა გამცემმა, რომ მსჯავრი დასდეს, შეინანა და დაუბრუნა ოცდაათი ვერცხლი მღვდელმთავრებსა და უხუცესთ, და თქვა: შევცოდე, რომ მოგეცით მართალი სისხლი. ხოლო მათ უთხრეს: ჩვენ რა? შენ იკითხე. დაყარა ვერცხლი ტაძარში და იქაურობას გაეცალა: წავიდა და თავი ჩამოიხრჩო. (მთ. 27;3-5)

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: Apr 15 2008, 10:13 PM

В православных толкованиях и в литургических (богослужебных) текстах подчёркивается, что Христос зная о том, что Иуда часто ворует из тех денег, которые предназначались для раздачи нищим, не прогонял его от Себя и не лишал его благодатных даров, с помощью которых Иуда, как и все остальные апостолы, исцелял больных и изгонял бесов. И даже во время предательского поцелуя Христос не злится на предателя, обращаясь к нему: «Друже!!., », ожидая покаяния Иуды. И Иуда покаялся,.. только не Богу, а фарисеям, - и повесился.

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: Apr 15 2008, 11:04 PM

ასევე საყურადღებოა 1 ფაქტი.
როგორც ცნობილია მათე 27:5, იუდა შეეცადა უკან დაებრუნებინა ფული, მაგრამ მღვდელმთავრებმა უარი თქვეს და მან იქვე ტაძარში მიაყარა ეს ფულები.
მერე წავიდა და შიშტვილ იბა. მაგრამ იქ არსადაა ნახსენები რომ იუდა ამის შედეგად გარდაიცვალა.
სხვადასხვა წყაროები ახსენებენ რომ იუდას თვითმკვლელობა არ გამოუვიდა. ანუ ყოვლადმოწყალე უფალმა ის არ გაწირა, რადგან ის მისი საყვარელი მოწაფე იყო.
ტოტი რომელზეც თავი ჩამოიხრჩო მოიხარა და ის ცოცხალი გადარჩა.
ამის მერე ის დაავადდა წყალმანკით და ისე გასივდა რომ , როგორც თეოფილაქტე ბულგარელი გადმოგვცემს სადაც ურემი ეტეოდა იქ ვერ გადიოდაო.
შემდეგ სადღაც წაიქცა და ფაქტიურად გასკდა და ასე აღესრულა.
ანუ მოწყალე უფალმა მას გამოსყიდვის და სინანულის ჟამი მისცა.
თუმცა იუდას ეს არ გამოუყენებია.

ამაზევე მეტყველებს მოციქულთა საქმ. 1:18.სადაც წერია რომ მიწა თავად იუდამ იყიდა და არა მღვდელმთავრებმა. ანუ ის ცოცხალი გადარჩა შიშვილთბმის შემდგომ. და მერე ის წაიქცა გასკდა და გადმოცვივდა მტელი მისი შიგნეული.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Apr 15 2008, 11:24 PM

ვფიქრობ ერთმანეთში ირევა ორი ტერმინი "დანანება" раскаивается და "სინანული" покаяния, ქრისტიანულ ღვთისმეტყველებაში სინანული უკვე დანანების შემდეგ იწყება

Тогда Иуда, предавший Его, увидев, что Он осужден, и раскаявшись, возвратил тридцать сребреников первосвященникам и старейшинам, говоря: согрешил я, предав Кровь невинную. Они же сказали ему: что нам до того? смотри сам. И бросив сребреники в храме, он вышел, пошел и удавился.

მოვუსმინოთ თეოფილაქტე ბულგარელს

Запаздывает раздумьем Иуда; раскаивается, но не на добро. Сознаться - хорошо, но удавиться - дьявольское дело. Не перенося бесславия в будущем, сам себя лишает жизни, тогда как надлежало ему плакать и умолять Преданного. Некоторые говорят, впрочем, будто Иуда, будучи сребролюбивым, думал, что и серебро он приобретет, продав Христа, и Христос не будет умерщвлен, но избегнет иудеев, как часто избегал. Теперь же, увидев, что Он осужден и приговорен к смерти, раскаялся, потому что дело вышло не так, как он предполагал. По той причине будто бы и удавился, чтоб предварить Иисуса во аде и, умолив Его, получить спасение. Знай к тому же и то, что Иуда надел себе на шею петлю, повесившись на каком-то дереве, но так как дерево наклонилось, то он остался жив, ибо Бог хотел сохранить его или для покаяния, или же в посмех и поношение. Ибо говорят, что он впал в водяную болезнь, так что там, где свободно проходила колесница, он не мог пройти, а впоследствии, упавши ниц, разорвался, или "проседеся", как говорит Лука в Деяниях (Деян. 1, 18).

ახლა ძირითადი ასპექტებიც გამოვყოთ ამ საკითხთან დაკავშირებით:

1) რაში მდგომარეობდა იუდას დანანება? იმაში რომ მან მიხვდა რომ შესცოდა совершился грех, тогда познал грех! ( ოქროპირი) თუმცა იგივე მამა სხვაგან (ეგვიპტელ მოწამეებზე საუბრისას" ოქროპირი ცოდვის შეგნებას ანუ მიხვედრას განასხვავებს "შეცნობისაგან", რადგან так благоразумный получает пользу и от самого себя. Что равно со Христом? Однако и от Него Иуда не получил пользы. Что негоднее диавола? Однако Иов получил венец. Ни Иуде не принес пользы Христос, потому что он был неразумен, ни Иову не повредил диавол, потому что он благоразумен.

2) ასე რომ სინანული არის არის სასოებითი შეგრძნება, იუდა თვითონვე დარჩა ისეთად როგორაც დარჩა, Иуда остался больным, не по небрежности врача, а по нерадению самого больного, საკუთარი ნებით, ანუ მასში ეს სასოებითი შეგრძნება ანუ სინანული არც დაბადებულა, არამედ წერს ეპისკოპოსი ილარიონ ალფეევი: Иуде, который, увидев, что Иисус осужден, раскаялся и заявил первосвященникам: "Согрешил я, предав кровь невинную" (Мф.27,3-4). Впрочем это было лишь следствием угрызения совести, а не живой веры во Христа. "Он сожалел о том, что сделал, но не нашел в себе сил ни испросить прощения у Господа, ни чем-то добрым исправить то зло, которое совершил. Он не сумел переменить свою жизнь, вступить на путь, на котором мог бы загладить прежние грехи. [/b]В этом отличие между ним и апостолом Петром: тот отрекся от Христа, но всей своей жизнью, подвигом исповедничества и мученичества доказал свою любовь к Богу и тысячекратно искупил свой грех" (Иларион 2001: 9-10). მაშ ასე, სინანული ქმედითია, სხვაგან იოანე ნათლისმცემელი მასთან მოსულთ უქადაგებდა "აჩვენეთ სინანულის ღირსი საქმენი", სწორედ ამას შეიძლება ეწოდოს სინანული, სხვაგვარად იგი უნაყოფო დანანებაა, რომელიც მოიკვეთება...


3) მაშინ დანანებას შეგვიძლია სინდისის მხილებაც ვუწოდოთ ( იდეაში სინანულიც აქედან იწყება თუ როგორ ეს ზემოთ დავწერე) , რომელსაც თუკი არ მოყვება შესაბამისი სწორი ქმედება დაღუპვამდე შეიძლება მიიყვანოს ადამიანი
Иуда, не вынося обличения совести, устремился к петле и окончил жизнь через повешение ( ოქროპირი, წერილი ოლიმპიადას),

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: Apr 15 2008, 11:34 PM

KAIROS
"მაშ ასე, სინანული ქმედითია, სხვაგან იოანე ნათლისმცემელი მასთან მოსულთ უქადაგებდა "აჩვენეთ სინანულის ღირსი საქმენი", სწორედ ამას შეიძლება ეწოდოს სინანული, სხვაგვარად იგი უნაყოფო დანანებაა, რომელიც მოიკვეთება..."

მართებული დასკვნაა და ის ბევრგან შემხვედრია.
ანუ სინანული ფუჭია, თუ შემნანებელი ისევ იმავეს აკეთებს რაც შეინანა
და არ გამოისყიდის თავის შეცოდებას საქმით.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Apr 16 2008, 01:05 AM

გაგრძელება (ერთად ვერანაირად ვერ დავპოსტე)

4) ქმედება იუდასი არის სრულიად თავისუფალი არჩევანი, რომელიც შეჩერდა დანანებაზე, რამაც მისი დაღუპვა გამოიწვია
святитель Иоанн Златоуст, объясняют это свободным произволением и выбором самого Иуды. «Так как… Иуда был господином своих помыслов и в его власти было не повиноваться им и не склоняться к сребролюбию, то он, очевидно, сам ослепил свой ум и отказался от собственного спасения… Посмотри, сколько сделал Христос, чтобы склонить его на Свою сторону и спасти его: научил его всякому любомудрию и делами и словами, поставил его выше бесов, сделал способным совершать многие чудеса, устрашать угрозою геенны, вразумлял обетованием царства, постоянно обличал тайные его помышления, но. Обличая, не выставлял на вид всем, омыл ноги его вместе с прочими учениками, сделал участником Своей вечери и трапезы, не опустил ничего – ни малого, ни великого; но он добровольно остался неисправимым».

5) არის მოსაზრება რომ იუდას დანანება, არის მხოლოდ ის რომ მან უდანაშაულო გასცა, მაგრამ სინანული არ არის, რადგან მან ბოლომდის მაინც ვერ გაისიგრძეგანა ვინ იყო უფალი, იგი მაინც ხორციელ მხსნელს ელოდა ქრისტეში:
მკვლევარი ბარსოვი წერს: он разочаровался в Учителе. «Когда же он увидел, что ему от Иисуса Христа нельзя ждать никаких временных выгод, то охладел к Нему до того, что даже тридцать сребреников могли расположить его сделаться Его предателем»[3]. Очевидно Иуда, даже и следуя за Христом в течение почти четырех лет, так и не понял, кем на самом деле был его Учитель и Чьим учеником он являлся. Вероятно, сначала его привлекали слова Христа о Его царстве, и он рассчитывал получить в нем высокое и почетное место. Слова Христа: «Я завещаваю вам… царство, да ядите и пиете за трапезою Моею в царстве Моем, и сядете на престолах – судить двенадцать колен Израилевых» (Лк. 22, 29, 30) – он, как, впрочем, и другие ученики, понял лишь применительно к земной власти и земной жизни.

6) ერთმანეთს ადარებენ პეტრეს სინანულს და იუდასი, ერთი სინანულია, მეორე დანანება, ამ მაგალითად ნათელია რატომ ჩამოიხჩო მეორემ თავი და რატომ სდიოდა ცრემლები ყოველ მამლის ყივილზე პირველს...

დღეს კმარა...

იხარეთ;

კაიროსი!


პ.ს.
ოქროპირი ასე აღწერს იუდას:

Иуда Искариот был высок и широкоплеч, острые и темные вьющиеся волосы, резко очерченный нос ..( Иоанн Златоуст, 2003, Толкование на Евангелие от Матфея)

ხოლო ზიგაბენი ასე მხატვრულად წერს, როცა იუდა გასაცემად წავიდა, ცოდვილი ქალი მაცხოვარს ფეხებს ბანდა ცრემლებითო
Иуда отправляется к первосвященникам «тогда» (Мф. 26, 14), когда блудница возлила на Господа драгоценное миро. «В то время, когда чужая стала своей, свой стал чужим и удалился к тем, которые не звали его»

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: Apr 16 2008, 10:05 AM

Иуда Искариот

- один из 12 апостолов, предавший своего Учителя. Свое прозвище он получил от г. Кериофа, из которого был родом (Иш-Кериоф - человек из Кериофа); впрочем, мнения в этом отношении расходятся. Во всяком случае он был единственным иудеем среди апостолов, которые все были галилеяне, и оправдал на себе древнюю поговорку: "Галилеянин любит славу, а иудей - деньги". В обществе апостолов он заведовал их кассой, из которой скоро начал похищать деньги, и затем, обманувшись в надежде, что Иисус Христос явится основателем великого земного царства, в котором все иудеи будут князьями и утопать в роскоши и богатстве, он продал своего Учителя за 30 серебреников, но от угрызений совести повесился.

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: Apr 16 2008, 10:46 AM

26 Иисус отвечал: тот, кому Я, обмакнув кусок хлеба, подам. И,
обмакнув кусок, подал Иуде Симонову Искариоту.
27 И после сего куска вошел в него сатана. Тогда Иисус сказал ему:
что делаешь, делай скорее. (От Иоанна 13)

სახარება გვამცნობს რომ იუდაში შევიდა სატანა, მას შემდეგ რაც უფალმა ღვინოში ჩაწობილი პური მიაწოდა.
ზემოთ კი მის სინანულზეა საუბარი.
შეუძლიათ ეშმაკეულებს სინანული? მათ ხომ საკუთარი ფსიქიკის სადავეები აღარ გააჩნიათ , არამედ იმართებიან არაწმინდა სულისგან.

პოსტის ავტორი: nino_ni თარიღი: Apr 16 2008, 05:45 PM

შეიძლება სისულელეს ვწერ მაგრამ ჩემი აზრით იუდა უბრალოდ სუსტი ადამიანი იყო,რომელმაც თვითონ ვერ გაარკვია უყვარდა მაცხოვარი თუ არა,ის იყო მართლა ღვთის შვილი თუ არა და ასე შემდეგ,ანუ მისი რწმენაც არ იყო ძლიერი და სწორედ ეგ გაორება იყო რის გამოც შეცდომა დაუშვა,ანუ გასცა მაცხოვარი და მერე ინანა საქციელი ,მაგრამ არ მოინანია თვითონ მაცხოვართან სიამაყის გამო.სიამაყე კი,იმიტომ ქონდა,რომ სიყვარული არ ქონდა იესოს მიმართ.ის კი ფაქტია რომ ინანა.ასე რომ არ იყოს თავსაც არ მოიკლავდა

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: Apr 16 2008, 07:57 PM

„რატომ მოხდა, რომ იუდას სინანულის დასაწყისი დასრულდა გააფთრებითა და თვითმკვლელობით? - კითხულობს ერთი განმმარტებელი საღვთო წერილისა. - იუდამ იქ არ მიმართა თავისი ცოდვილი სინდისის წუხილით, სადაც მოუწოდებს ადამიანს ჭეშმარიტი სინანული. მან მიმართა მღვდელმთავრებს, რომელთაც იგი მოისყიდეს ბოროტი საქმისათვის. ეკუთვნოდა კი, რომ პირდაპირ ღვთისათვის მიემართა, მისი უსაზღვრო მოწყალების წინაშე პირქვე დამხობილიყო და თავისი მწუხარება გადმოეფქრვია ლოცვაში შეწყალებაზე და სინანულის ცრემლებში, რადგან ჭეშმარიტი სინანული არ შეიძლება იყოს ლოცვისა და ცრემლის გარეშე. სინანული ლოცვისა და ცრემლის გარეშე უმეტესად მთავრდება თვითმკვლელობით, რომელიც მტანჯველია დამნაშავეთა სინდისისა. თუ დამნაშავენი არ მიდიან ასეთ უბედურ დასასრულთან, ისინი ვერც სინანულს შეიძენენ. სულის სატკივარი დროთა განმავლობაში ნელდება და რჩება მუდამ ჩახშული სინდისის მონაპოვრად. ასეთი დამნაშავე ხდება თამამი სხვა დანაშაულთა ჩასადენად, რაც მას უკვე სულიერი სატკივარის გარეშე ტოვებს. მისი სინდისი თითქოს მომკვდარია“.


ვფიქრობ ძალიან სწორი შენიშვნაა, იუდას თუკი სინანული ქონდა ის უფალთან მივიდოდა პირვლ რიგში პატიების სათხოვნელად და არა მღვდელმთავრებთან. რომელთა მხირადანც კარგად უწყოდა ნუგეშს ვერ მიიღებდა.

პოსტის ავტორი: nino_ni თარიღი: Apr 16 2008, 08:54 PM

მეც მაგ აზრზე ვარ.მარტივი მაგალითი მოვიყვანოთ:ვიღაცას რომ აწყენინებ და მერე ინანებ,მიხვალ და იმ ადამიანს სთხოვ პატიებას და არა ვინმე სხვას ხო?აქაც იგივეა იუდა მაცხოვართან უნდა მისულიყო,მაგრამ არ მივიდა

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: Apr 16 2008, 08:58 PM

ჩემს მიერ მოყვანილი ზემო ციტატიდან გამომდინარე, მიმაჩნია, რომ იუდაზე, და მის სულიერ მდგომარეობაზე ან სინანულზე და ა.შ. მსჯელობა ზედმეტია იმ მომენტიდან, რა მომენტიდანაც მასში შევიდა სატანა.
მერე უკვე სატანა მოქმედებდა მასში და საკუთარ თავს იგი აღარ ეკუთვნოდა.
ხოლო როგორ მიიყვანა მან თავის თავი იქამდე რომ სატანის ჭურჭელი გახდა.
აი ესაა საქმე ანუ ფულის სიყვარული და მასზე მუდმივი ფიქრი და ჩალიჩი.
მანი.მანი მანი.
აი რა არის დასაფიქრებელი.
დღეს ეს ძალზე აქტუალურია.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Apr 17 2008, 12:20 PM

საერთოდ ასე არ ითქმის ხოლმე, ადამიანი სანამ ცოცხალია და საღ გონებაზეა, ანუ არაა შეშლილი ან ეშმაკეული (იუდა კი ეშმაკეული არ ყოფილა) მეტნაკლებად მაინც ეკუთვნის თავის თავს და სწორედ ამიტომაცაა პასუხისმგებელი თავის საქციელზე!
ვფიქრობ კარგი იქნება თუ ამ სტატიას დაკვირვებით წაიკითხავთ:

ИУДА И САТАНА

В издательстве Сретенского монастыря готовится к выходу в свет книга Олеси Николаевой "Поцелуй Иуды". Предлагаем нашим читателям познакомиться с отрывками из этой работы.
***
http://www.pravoslavie.ru/put/070319112845


Если Евангелие от Матфея сугубо подчеркивает сребролюбие Иуды как главный побудительный мотив к предательству Христа, то в Евангелии от Луки и от Иоанна сребролюбие оказывается той греховной страстью, через которую входит в Иуду сатана: «Вошел же сатана в Иуду, прозванного Искариотом, одного из числа двенадцати» (Лк. 22, 3).

«И во время вечери, когда дьявол уже вложил в сердце Иуде Симонову Искариоту предать Его, Иисус… встал с вечери, снял с Себя верхнюю одежду и, взяв полотенце, препоясался» (Ин. 13, 2–4).

Эти евангельские свидетельства вызывали у толкователей недоумения: действительно ли сатана вошел в Иуду еще до предательства им Христа, и уже по внушению врага рода человеческого Иуда отправился к первосвященникам, или же это было некое образное выражение, означающее его духовное помрачение («Иуда злочестивый сребролюбием недуговав омрачашеся»), в то время как сатана вошел в него несколько позже, когда он причастился из рук Христовых за Тайной вечерей: «И после сего куска вошел в него сатана» (Ин. 13, 27).



Блаженный Феофилакт полагает, что «сатана хотя и нападал на Иуду извне страстью сребролюбия», но «доколе Иуда считался одним из учеников и членов святого лика, дотоле сатана не имел к нему такого доступа». И лишь на Тайной вечери, когда Иуда причастился себе во осуждение и «Господь отделил его и отлучил от прочих учеников, объявив его чрез хлеб, тогда сатана овладел им как оставленным от Господа и отлученным от Божественного лика… сатана… проник во глубину его сердца и овладел его душой».

Однако в евангельском свидетельстве апостола Луки о том, что сатана вошел в Иуду еще до того, как он предложил первосвященникам предать Христа, употреблен греческий глагол есерхома, обозначающий у того же евангелиста вхождение бесов в людей и свиней (Лк. 8, 30, 32 и Лк. 11, 26). То есть сатана вошел в Иуду так же точно, как входил в бесноватого, как в гадаринских свиней входил «легион бесов» и как входил в человека нечистый дух, приведший с собой «семь других духов, злейших себя» (Лк. 11, 26).

Епископ Михаил, толкуя эти евангельские свидетельства, предлагает различать «степени вселения злого духа в душу человека» (как и вселения в душу Духа Святого). Он полагает, что слова евангелиста Луки «вошел же сатана в Иуду», когда тот решился выдать Христа членам синедриона, не стоит понимать буквально: «Это выражение не указывает на то, что Иуда сделался бесноватым в собственном значении слова, а лишь на то, что злой дух решительно подвиг его в это время на ужасное дело предательства своего Учителя». И далее разворачивается история погибели человеческой души: через страсть сребролюбия сатана овладел помыслами и произволением ученика (Ин. 12, 6), затем овладел сердцем (Ин. 13, 2), и наконец решительно вселился в него (Ин. 13, 27).

И все же как мог лукавый получить такую власть над «одним из двенадцати», над столь приближенным ко Христу учеником, почтенным избранием («Не вы Меня избрали, но Я вас избрал» – Ин. 15, 16) и доверием Спасителя, сделавшего его при Себе кем-то вроде эконома или келаря?

Святые отцы, например святитель Иоанн Златоуст, объясняют это свободным произволением и выбором самого Иуды. «Так как… Иуда был господином своих помыслов и в его власти было не повиноваться им и не склоняться к сребролюбию, то он, очевидно, сам ослепил свой ум и отказался от собственного спасения… Посмотри, сколько сделал Христос, чтобы склонить его на Свою сторону и спасти его: научил его всякому любомудрию и делами и словами, поставил его выше бесов, сделал способным совершать многие чудеса, устрашать угрозою геенны, вразумлял обетованием царства, постоянно обличал тайные его помышления, но. Обличая, не выставлял на вид всем, омыл ноги его вместе с прочими учениками, сделал участником Своей вечери и трапезы, не опустил ничего – ни малого, ни великого; но он добровольно остался неисправимым».

Собственно, над Иудой исполнились слова Христа: «Кто не со мною, тот против Меня» (Лк. 11, 23) и «Никто не может служить двум господам: ибо или одного будет ненавидеть, а другого любить, или одному станет усердствовать, а о другом не радеть. Не можете служить Богу и мамоне» (Мф. 6, 24. Ср.: Лк. 16, 13).

Ведь, находясь рядом со Христом, Иуда уже начинает действовать вопреки Ему, против Него: вот он уже уворовывает из подаяния, негодует на Христа (Мф. 26, 8.), осуждает, если не поучает Его («Для чего бы не продать это миро за триста динариев и не раздать нищим?» – Ин. 12, 5; «К чему такая трата?» – Мф. 26, 8), увлекает к негодованию своим «лукавым подстрекательством» других учеников («Увидевши это, ученики Его вознегодовали» – Мф. 26, 8), а затем и отправляется к людям, чающим убить его Учителя, чтобы предать Его в их руки да еще рассчитывает получить за это вознаграждение.

Грех Иуды лежит в извращении его свободной воли, в лукавом выборе. Ведь ему было предложено все то же, что и другим ученикам, то есть он находился в равном положении, и, в принципе, каждый из двенадцати, будь на то его воля, мог предать Христа, ибо «кто думает, что он стоит, берегись, чтобы не упасть» (1 Кор. 10, 12). Сам Господь предупреждает учеников: «Не двенадцать ли вас избрал Я? Но один из вас дьявол» (Ин. 6, 70). По мысли церковных комментаторов, Он это говорит всем апостолам, чтобы никто из них не чувствовал себя «застрахованным» от падения, чтобы никто из них не впал в «излишнюю самонадеянность на свое положение постоянных последователей Христовых»[1].

Итак, все двенадцать учеников были свидетелями одних и тех же чудес, одного и того же учения, сподобились одних и тех же даров. Все остальное определялось направлением их собственной воли, их личным усилием, их любовью (или отсутствием любви) ко Христу.
ОДИН ИЗ ДВЕНАДЦАТИ

В связи с этим встает вопрос о Божественном Промысле, который осуществлялся через предательство ученика – «одного из двенадцати» (Ср.: Мф. 26, 47; Мр. 14, 43; Лк. 22, 47). Был ли предопределен к предательству именно Иуда, или оно могло совершиться через какого-то другого апостола, чья воля, помрачившись неким греховным мотивом, подвигла бы его на предательство? Гностики видели в Иуде лишь послушное орудие в руках предопределения: он был приговорен к предательству заранее и лишь выполнял миссию, возложенную на него той промыслительной силой, которой никакое человеческое существо противостоять не может. В таком случае, неуместно говорить ни о его воле, ни о его вине. Если последовательно развивать это положение, логично прийти к мысли о жертвенной роли Иуды и даже вообразить над ним ореол трагического героя.

Это, однако, приходит в полное противоречие со всеми усилиями Господа, пытавшего отвратить его от ужасного деяния. Ибо: Господь «не хотяй смерти грешника, но еже обратитися, и живу быти ему» (Чин исповедания. Священническая молитва.). Воля Отца в том, чтобы «всякий, верующий в Него, не погиб, но имел жизнь вечную» (Ин 3, 15, 16). Поэтому и Христос до самого последнего момента чает от Иуды покаяния. Даже на Тайной вечере, когда Иуда уже донес на своего Учителя, Он прислуживает предателю, умывая ему ноги: усаживает возле Себя, делит с ним пасхальную трапезу, кротко и деликатно, но недвусмысленно дает Иуде понять, что Ему все известно и что тому еще не поздно отвратиться от погибельного пути, еще есть возможность покаяться, причаститься «не в суд или во осуждение», но «во оставление грехов и в жизнь вечную».

И даже встретив Иуду в Гефсиманском саду, Господь не обличает его, но стремится вновь обратить Своей любовью: «Друг! Для чего ты пришел?» (Мф. 26, 50). Наконец, Он произносит страшное слово, откровенно называя совершаемое предателем, дабы тот проникся его смыслом, опомнился и ужаснулся содеянному: здесь Господь впервые открыто употребляет глагол «предать» уже непосредственно в применении к самому Иуде: «Иуда! целованием ли предаешь Сына Человеческого?» (Лк. 22, 48).

Святой Ефрем Сирин дает такое объяснение: «Господь же избрал его тогда, когда тайный замысел его был еще неизвестен? Но зачем избрал Его, или потому, что ненавидел его? Зачем же еще сделал его распорядителем и носителем кошелька? Во-первых, затем, чтобы показать совершенную любовь Свою и благодать милосердия Своего, потом чтобы научить Церковь Свою, что хотя в ней бывают и ложные учителя, однако (самое) учительское звание истинно, ибо место Иуды предателя не осталось праздным, наконец, чтобы научить, что хотя и бывают негодные управители, однако правление Его домостроительства истинно»[2].

В связи с этим встает вопрос об отношениях Божественного Промысла и воли человеческой. В плане Божественного замысла «Сын Человеческий идет, как писано о Нем», но о предателе, через которого этот замысел осуществляется, сказано: «Горе тому человеку, которым Сын Человеческий предается: лучше было бы этому человеку не родиться» (Мф. 26, 24).

С этой апорией непосредственно перекликается и другое утверждение Христа: «Горе миру от соблазнов: ибо надобно придти соблазнам, но горе тому человеку, через которого соблазн приходит» (Мф. 18, 7).

Таким образом, соблазны являются Божиим попущением, частью Божественного замысла о спасении мира, и прейдут лишь при «кончине века»: «Пошлет Сын Человеческий ангелов Своих, и соберут из царства Его все соблазны» (Мф. 13, 40, 41). Но до той поры задача каждого верующего в Сына Человеческого и жаждущего спасения – этот соблазн побороть, отсечь – и самым жестоким для себя образом. «Если соблазняет тебя рука твоя, отсеки ее… если нога твоя соблазняет тебя, отсеки ее… если глаз твой соблазняет тебя, вырви его» (Мк. 9, 43, 45, 47).

Соблазны обступают и Самого Богочеловека: искушать Его приходит сам дьявол, также во искушение вводят Его слова Петра: «Отойди от Меня, сатана! Ты мне соблазн; потому что думаешь не о том, что Божие, но что человеческое» (Мф. 16, 23). Но Господь опасается, как бы и Его речи не стали для кого-либо причиной соблазна: «Блажен, кто не соблазнится о Мне» (Мф. 11, 6; Лк. 7, 23).

И тем не менее «невозможно не придти соблазнам» (Мф. 18, 7; Лк. 17, 1). Господь говорит Петру: «Сатана просил, чтобы сеять вас, как пшеницу», то есть жестоко потрясая верующих, однако Сам Он, имеющий власть над нечистыми духами, искушающими человека, молился лишь о том, чтобы вера искушаемых «не оскудела» (Лк. 22, 31, 32).

Святитель Иоанн Златоуст в связи с этим разбирает вопрос: почему же все-таки Господь «не переменил Иуду? Почему не сделал его лучшим?». Это, в свою очередь, порождает целый ряд недоумений. Ибо каким образом Господь мог это сделать – принудительно или воздействуя на свободный выбор ученика? Ведь если бы Господь действовал насильно, загоняя его в тупик несвободы, то это не исправило бы Иуду; а если бы Он рассчитывал повлиять на свободный выбор Иуды, то и в этом случае Господь предпринял все возможное для его исправления. Ценность же покаяния и желания быть со Христом определяется именно свободой человека.

Во имя этой свободы Господь и не препятствует Иуде: «Что делаешь, делай скорее» (Ин. 13, 27).

Действительно, никто не принуждал Иуду к предательству: он сам «пошел и говорил с первосвященниками и начальниками, как Его предать им» (Лк. 22, 4). Свободная воля его была уже помрачена и предана в руки лукавого. Евангелист свидетельствует об этом: «Вошел же сатана в Иуду» (Лк. 22, 3). Действуя прикровенно, нечистый дух часто скрывает от самого человека, над которым он получил власть, истинные мотивы поступков. Во всяком случае, несмотря на то, что Иуда требует у первосвященников деньги за свои услуги, он имеет в виду и еще какую-то свою цель. В церковном песнопении Страстной Пятницы воспроизводится этот его дополнительный мотив: «Что ми подаете, и предам вам оного, закон разорившего, и осквернившего субботу» (Седален утрени Святого и Великого Пятка).

Толкователи Евангелия приводят свидетельства, что Иудой двигали, помимо сребролюбия, и побочные побудительные мотивы, которые могли несколько скрашивать в его помраченном сознании слишком уж неприглядную изнанку предательства. Ведь потом, когда он раскаялся и возвратил тридцать сребреников, он так определил свое деяние: «Согрешил я, предав Кровь невинную» (Мф. 27, 4), как будто бы, предавая Христа, он полагал, что эта Кровь была в чем-то «виновата».

М. Барсов указывает на подкладку сребролюбивого замысла Иуды: он разочаровался в Учителе. «Когда же он увидел, что ему от Иисуса Христа нельзя ждать никаких временных выгод, то охладел к Нему до того, что даже тридцать сребреников могли расположить его сделаться Его предателем»[3]. Очевидно Иуда, даже и следуя за Христом в течение почти четырех лет, так и не понял, кем на самом деле был его Учитель и Чьим учеником он являлся. Вероятно, сначала его привлекали слова Христа о Его царстве, и он рассчитывал получить в нем высокое и почетное место. Слова Христа: «Я завещаваю вам… царство, да ядите и пиете за трапезою Моею в царстве Моем, и сядете на престолах – судить двенадцать колен Израилевых» (Лк. 22, 29, 30) – он, как, впрочем, и другие ученики, понял лишь применительно к земной власти и земной жизни.

Так и мать сыновей Заведеевых – апостолов Иакова и Иоанна подошла, кланяясь, ко Христу и попросила за них: «Скажи, чтобы два сына мои сели у Тебя один по правую сторону, а другой по левую в царстве Твоем» (Мф. 20, 21). Непонимание и смешение понятий земного и небесного царства коренится в том же недоумении и плотском неверии, от которого так роптали на Христа иудеи, напитавшиеся его преумноженными хлебами и рассчитывавшие было и впредь получать от Него вдосталь земного хлеба. «Возроптали на Него иудеи за то, что Он сказал: «Я есмь хлеб, сшедший с небес» (Ин. 6, 41).

Если бы Иуда действительно верил во Христа как Сына Божия, вряд ли предательство Учителя показалось бы ему делом вполне посильным. Вряд ли он мог бы так дерзновенно пообещать первосвященникам предать Того, Кто не только изгонял бесов, исцелял прокаженных, отверзал очи слепым, не только преумножал хлеба и ходил по воде, и даже не только воскрешал мертвых и усмирял бурю, но многажды на его глазах неведомым образом «уклонялся» (Ин. 10, 39) от фарисеев, желавших схватить Его и побить камнями. «И искали схватить Его; но никто не наложил на Него руки, потому что еще не пришел час Его» (Ин. 7, 30). И даже служители, подосланные ко Христу фарисеями, не могли причинить Ему никакого вреда, потому что «никогда человек не говорил так, как этот человек» (Ин. 7, 44).

Возможно, если Иуда действительно не верил во Христа, то его предательство могло быть и плодом его внезапно обнаружившихся страхов, ибо первоначальный расчет здесь и сейчас, в этой земной жизни, сесть на почетное место судьи двенадцати колен Израилевых, оказался ложен. Очевидно, он уже чувствовал опасность, которой подвергался и сам, оставаясь Христовым учеником. Тогда, возможно, он и сделал ставку на то, что, в случае предательства Учителя, он не только сам сможет избежать наказания, но и выгадать от такого поворота событий: получить деньги и заручиться поддержкой влиятельных иудейских первосвященников.

Но существует и другое предположение церковных толкователей Евангелия. Иуда верил в призвание Христа, вместе с другими учениками чаял видеть Его Царем над Израилем и быть при Нем в числе самых первых лиц. Поэтому он и неизменно следовал все эти годы за Учителем и не оставлял Его даже тогда, когда многие соблазнились и покинули Его. «С этого времени многие из учеников Его отошли от Него и уже не ходили с Ним» (Ин. 6, 66). Однако он вдруг ясно осознал, что возмущение синедриона вот-вот выльется в расправу над Учителем. Тем не менее, он полагал, что авторитет Христа настолько высок в народе, что всякий открытый конфликт, если он достигнет своего апогея именно во время иудейского праздника, при большом стечении людей, разрешится в пользу Учителя.





С другой стороны, Иуда с неудовольствием отмечал, что Учитель вовсе не собирается воспользоваться столь благоприятным для Него моментом. Кроме того, Иуде становится известным, что синедрион собирается расправиться со Христом как раз после праздника, осознавая всю опасность народного волнения. Если все произойдет по этому плану, то очень вероятно, что Христа, да и его учеников, ждет не царство, а мучительная смерть. И вот Иуда решается повернуть ход событий в соответствии со своим замыслом и вопреки планам Синедриона[4]. Таким образом, Иуда, желая спровоцировать синедрион на скорейшие решительные действия, а народ – на восстание, предполагал, что в этом случае Христу не избежать того, что его «возьмут и сделают царем» (Ин. 6, 15), а Иуда, оказавший Учителю такую важную услугу, сделается важным лицом в Его царстве.

Это предположение, по мнению святителя Иннокентия, отчасти объясняет позднейшее раскаянье Иуды, ибо стратегия его не только не принесла успеха, но погубила «Кровь невинную» (Мф. 27, 4). Толкование это объясняет то, почему «предатель мог удовольствоваться столь малой наградой» и почему Иуда бесстрашно вызвался сам предводительствовать стражей, взявшей Иисуса, дружески приветствовал Его и даже поцеловал. Наконец, в этом ключе оно делает понятными слова Христа: «То, что делаешь, делай скорее» (Ин. 13, 27), которые могли быть восприняты Искариотом как одобрение и даже благословение к действию.

Однако, сколь бы вероятной ни казалась кому-то подобная версия предательства, ни один из евангелистов ни прямо, ни косвенно не подтверждает ее, хотя, казалось бы, тот факт, что Господь был предан одним из ближайших Своих учеников, мог бы, в какой-то мере, свидетельствовать против такого Учителя, компрометировать Его, и потому попытка апостолов несколько смягчить преступление собрата была бы вполне объяснительной . И тем не менее, по свидетельству святителя Иоанна Златоуста, «евангелисты никогда ничего не скрывают, даже и того, что казалось предосудительным» или «унизительным, потому что и это… унизительное, показывает человеколюбие Владыки».

Это же подчеркивает и Ориген: «Если бы они (апостолы. – О.Н.)… записали ложь, то тогда не могли бы они записать того, как отрекся Петр или как пришли в смущение ученики Иисуса… Не естественно ли было замолчать об этом людям, которые имели намерение научить приходящих к Евангелию с презрением относиться к смерти из-за приверженности к христианству. Но они знали, что сила учения должна одержать победу над людьми, поэтому они и рассказали об этих событиях, в том убеждении… что они не принесут вреда… и не подадут повода к отрицанию»[5].

И наконец, напрочь опровергает версию о неких благородных чаяниях Иуды его же собственное признание: «Согрешил я, предав Кровь невинную» (Мф. 27, 4). И – ни слова о былом «благородстве» замысла – ценой предательства способствовать торжеству воцарившегося на земле Учителя.

Что касается евангелистов, то, действительно, они не скрывают и не сглаживают человеческой греховной немощи ближайших последователей Христа. Следуя за Христом и слушая Его слова, они «смущаются и пугаются» (Лк. 24, 37, 38; Ин. 14, 1, 27), «негодуют» (Мк. 14, 4; Мф. 26, 8), «ропщут» (Мк. 14, 4; Лк. 19, 7; Ин. 6, 61). Ими так или иначе владеет мысль о том, какое место каждый займет при Царе Израиля, и эти честолюбивые помыслы становятся столь явными, что Господь на Тайной вечере, за несколько часов до Своих страданий, вразумляет и предостерегает их. Как последний прислужник, Он моет им ноги, тем самым открывая перед ними новые принципы и новую иерархичность Своего царства. И даже в Гефсиманском саду, когда Христос «начал скорбеть и тосковать» (Мф. 26, 37) и попросил их: «Побудьте здесь и бодрствуйте со Мной… бодрствуйте и молитесь, чтобы не впасть в искушение» (Мф. 26, 38, 41), они засыпают – «спали и почивали» (Мф. 26, 45). И даже, когда пришли стражи арестовывать Учителя, они, «оставив Его, бежали» (Мф. 26, 56).

Итак, сами апостолы не скрывают своих немощей, в каждом из них проступает греховная человеческая природа, очевидно, что всех и каждого из них сатана «сеял, как пшеницу»… Любой «один из двенадцати», поддайся он навету вражьему и избери путь противления Христу, мог бы стать именно тем «сыном погибели» (Ин. 17, 12), о котором пророчествовала Псалтирь (Пс. 108, 17) и который в конце концов предал бы Христа (Ин. 13, 21). «Все вы соблазнитесь о Мне в эту Ночь» (Мф. 26, 31; Мк. 14, 27).

Пророк Давид возвещает в псалме о грядущем предательстве: «Боже хвалы моея не премолчи, яко уста грешнича и уста льстиваго на мя отверзошася» (Пс. 108, 1–2). И далее он предрекает, что предатель сам исключает себя из числа апостолов: «И епископство его да приимет ин» (Пс. 108, 8).

Ориген допускает мысль, что «Иисуса мог предать из его учеников кто-нибудь другой, который был еще хуже Иуды… и все учение, услышанное от Иисуса, исторгнул из себя совершенно». Мог бы, если бы к этому склонилась его свободная воля: Иуда пошел к первосвященникам по своему собственному произволению, «не быв призван первосвященниками, не быв принужден необходимостью или силою, но сам по себе и от себя он произвел коварство и предпринял такое намерение, не имея никого сообщником этого нечестия» (Иоанн Златоуст; он же называет такую волю «растленной»).

Напротив, как раз в то же самое время, когда Иуда предает Учителя, остальные апостолы пытаются услужить Господу: «Где велишь нам приготовить Тебе пасху?» (Мф. 26, 17). И наоборот, Иуда отправляется к первосвященникам «тогда» (Мф. 26, 14), когда блудница возлила на Господа драгоценное миро. «В то время, когда чужая стала своей, свой стал чужим и удалился к тем, которые не звали его»[6].




[1] См.: Лопухин А. Толковая Библия.

[2] См.: Св. Ефрем Сирин. Из толкования на евангельские события, связанные с Иудой Искариотом. Толкование на Преображение, где явились Иисусу Христу Моисей и Илия, а были с Ним на горе только трое учеников.

[3] См.: Барсов М.. Беседы на четвероевангелие.

[4] См. об этом: Свят. Иннокентий Херсонский. Последние дни земной жизни Иисуса Христа.

[5] См.: Ориген. Против Цельса.

[6] См: Евфимий Зигабен. Толкование на Евангелие.

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: Apr 18 2008, 01:54 PM

KAIROS
გმადლობ.
გავეცანი ამ ადგილ-ადგილ ძალზე მოსაწყენ სტატიას.
და საკითხში ჩაღრმავების შემდეგ გავიგე რომ შენი კომენტარი ჩემს სიტყვებზე მეტ ნაკლებად მართებულია, მაგრამ ბევრ გაურკვევლობას მოიცავს.
ანუ იუდა , რომელშიც ეშმაკი შევიდა, არ გახლდათ სრულად მიცემული, ე.ი.
მას გონებასი და შემდეგ გულში, როგორც ზევით მოხსენებული ჩასახლდა, ფულის სიყვარულის გამო, მაგრამ მას საკუთარი ნება და აქედან გამომდინარე პასუხისმგებლობაც წართმეული არ ჰქონდა.
ამაზევე მეტყველებს საქმე 1:25, სადაც ნათქვამია რომ ის თავისით გავიდა სამოციქულო წილიდან.

ხოლო ნეტარი თეოფილაქტე წერს რომ ადრე თავს ესხმოდა მაგრამ ვერ ეუფლებოდა მის გულს და სულს, იმიტომ რომ 12 მოწაფეთაგანითაგანი იყო და მადლი ჰქონდა.
ხოლო როცა მადლი წაერთვა , ზიარების შემდეგ, ქრისტემ ის გამოყო მოწაფეებისგან და უმადლო რომ ნახა ეშმაკი ეგრევე შეუვიდა გულში და სულშიო.

თუმცა აქვე ავღნიშნავ რომ საკითხი ბევრ გაურკვევლობას და წინააღმდეგობას მოიცავს, რაც თვით სტატიაშიც ჩანს, ურთიერთ საწინააღმდეგო მსჯელობებში:

Действительно, никто не принуждал Иуду к предательству: он сам «пошел и говорил с первосвященниками и начальниками, как Его предать им» (Лк. 22, 4). Свободная воля его была уже помрачена и предана в руки лукавого. Евангелист свидетельствует об этом: «Вошел же сатана в Иуду» (Лк. 22, 3). Действуя прикровенно, нечистый дух часто скрывает от самого человека, над которым он получил власть, истинные мотивы поступков. Во всяком случае, несмотря на то, что Иуда требует у первосвященников деньги за свои услуги, он имеет в виду и еще какую-то свою цель.

ანუ მართალია ის თვალებს არ აყირავებდა და ქაფი არ მოსდიოდა პირიდან , მაგრამ საკუთარი თავისუფალი ნება უკვე დაჩრდილული ჰქონდა და ვეღარ იყენებდა.
ეშმაკმა ის დააკაბალა და ისე ამოქმედებდა როგორც უნდოდა.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Apr 18 2008, 07:05 PM

არამც და არამც ... ადამიანი სანამ ჭკუამყოფელია მანამ იგი თავისუფალია და მისი ნების თავისუფლება არავისაგან არ ილახება, შესაბამისადაა სამართლიანი ის რომ იგი პასუხისმგებელია მის საქციელზე..
ახლა საქმე რაშია, ორი რეალობა ისე უნდა შევაჯეროთ ერთმანეთს, რომ არ უნდა აგვერიოს:
1) იუდა თავისუფალი ნებით, მისი გადაწყვეტილებით მოქმედებდა, და გადამწყვეტი ზემოქმედება მასზე არავის მოუხდენია, თუ არადა საკუთარ არჩევანს
2) ამ არჩევნიდან გამომდინარე მასში "შევიდა ეშმაკი", რაც ნიშნავს იმას, რომ იქცა განსაკუთრებულ ჭურჭელად ეშმაკისა, თუმცა მაშინაც სინანულის გამომჟღავნების შემთხვევაში შეეძლო
ცხონებულიყო...

ანუ რეალობაში ვუშვებთ ეშმაკის უდიდეს ფლობელობას მასზედ, მაგრამ ეს არ იყო დამღუპველი მისთვის, არამედ მისი საკუთარი ნება; საკმარისია გავიხსენოთ იობი ან სამჯერ უარმყოფელი პეტრე...

პოსტის ავტორი: esre ars cheshmariteba თარიღი: Sep 2 2014, 12:16 AM

იცით როგორი ვარიანტია_ ლომი რომ ეუბნება კატას თუ შენ ჩემი შვილი გაჯობებებს კუდს მოგჭრიო და თუ შენ აჯობებ , მაინც შენ მოგჭრიო... ეგ როგორო?! კატა ეუბნება ,. ლომი კი _ აბა ჩემ შვილს ხომ არ მოვჭრი კუდსო?! . ანუ ღმერთმა იცის რომ იუდამ უნდა შესცოდოს და უფალი გასცეს, მაგრამ გამოსწორების შანსს აძლევს???! ანუ ღმერთი თავისი ყოვლისმცოდნეობის წინააღმდეგ მიდის? მოდი ვივაჭროთ. ამ შემთხვევაში მართლმადიდებლობა გვევაჭრება, ანუ შენ იბადები ისე რომ ნარკომანი უნდა გახდე , იმიტომ რომ ეს იცის ღმერთმა და უკიდეგანო ზღვის მორევში მყოფი ღმერთი გიგდებს გახვრეტილ კამერას, რომლითაც უნდა გადარჩე, მაგრამ როგორ გადარჩები ის ხომ იჩუტება? . ეხლა რაც შეეხება ვაჭრობას _ თუ ღმერთმა წინასწარ იცის რომ მე უნდა მკვლელობა ჩავიდინო, მაშ რაღატომ მსჯის? თუ 50 პროცენტით იცის? მაშინ შანსი მაქ რომ არ მოვკლა! თუ 75 პროცენტით იცის? მაშინ ნაკლებად სავარაუდოა რომ არ მოვკლა და თუ 100 პროცენტით იცის ღმერთმა რომ მე ვიღაც უნდა მოვკლა, მაშინ რა დავაშავე ბატონო? . კაცო როცა იძახით რომ ღმერთმა იცისო , ნუ გავიწყდებათ რომ ღმერთი სრულყოფილია და ის რომ მან რამე იცის , ეს იმას ნიშნავს რომ ის 100 % ით შესრულდება და წყალი არ გაუვა! ხოდა ნუ ურევთ ერთმანეთში განგებას, წინასწარმეტყველებას და ყოვლისმცოდნეობას!!! ღმერთი ყოვლისმცოდნეა , მაგრამ ადამიანთან მიმართებაში ის არ იყენებს ამ ძალაუფლებას, რადგან ადამიანი მან თავისუფალი ნებით შექმნა,. თუ გამოიყვენა ეს ძალაუფლება , მაშინ ადამიანი უმალ რობოტად გადაიქცევა, რომელსაც ვიღაც მართავს! მაშ რა მოხდა იუდას შემთხვევაში? იუდას შემთხვევაში ეს იყო წინასწარმეტყველება..,, რა არის წინასწარმეტყველება? ეს არის რაიმეს წინასწარ თქმა და არა განსაზღვრა! თუ ღმერთმა განსაზღვრა რომ იუდა გასცემდა იესოს , ესეიგი ღმერთია დამნაშავე , მაგრამ თუ ღმერთმა წინასწარ თქვა რომ ვიგაც გასცემდა იესოს, ესეიგი ის არაფერ შუაშია . თუ მე რაიმეს წინასწარ ვიტყვი და ასრულდება , ეს იმას არ ნიშნავს რომ მე ასე მინდოდა. ღმერთმა კი წინასწარ თქვა ის რაც რეალურად მართლა მოხდებოდა, ანუ ღმერთს რომ არ ეთქვა რომ ვიღაც იესოს გასცემდა , მაინც ასე მოხდებოდა , რომ იუდა გასცემდა იესოს! ანუ წინასწარმეტყველება ეს არის უბრალოდ რაიმეს თქმა , ვადაზე ადრე, რაც ან შესრულდება ან გამტყუნდება! არიან ცრუწინასწარმეტყველნიც, მაგრამ ღმერთი არის ჭეშმარიტი და სრულყოფილი და მისი ყოველი სიტყვა აუცილებლად ასრულდება! იცით რატომ არის ღმერთი ყოვლისმძლე? იმიტომ რომ მან არ იცის და ამბობს და სრულდება! თუ ღმერთმა იცის ესეიგი ის ძალას ხმარობს რომ რაც თქვა შეასრულოს,,, ეს კი არასწორია! რადგან რა პრობლემაა რომ ყოვლისშემძლე ღმერთმა რამე თქვას წინასწარ და როცა მოვა აღსრულების ჟამი, თუ ატყობს რომ არ სრულდება მისი ნათქვამი , ძალას გამოიყენებს და აღასრულებს რა პრობლემაა? მაგრამ ღმერთი იმიტომაა უნიკალური რომ მან არ იცის , ამბობს და სრულდება! რაც შეეხება განგებას _ ეს არის უკვე წინასწარი ჩანაფიქრი და წინასწარ გაწერილი გეგმა , რაც ღმერთმა უნდა აღასრულოს, მაგალითად ღვთის განგებით ხდება რომ იესო ხდება მხსნელი! მან ადამის შეცოდებისთანავე გათვალა უმალვე რომ , იესოთი, საკუთარი ძით გამოესყიდა კაცობრიობა და ასეც მოხდა მან ეს შეასრულა... ალბათ კარგად და გასაგებად ავხსენი და თუ რაიმე ვერ ვთქვი სათანადოდ მომიტევეთ .

იესოს ბოლო ჟამის ეკლესია !!!!

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Sep 2 2014, 10:37 AM

ეს მართლა ვაჭრობაა.

ეს საიდან მოიტანე? რატომ წამებ ცილს მართლმადიდებლობას? რატომ აყენებ შეურაწყოფას ჩვენს რელიგიას? არსად მართლმადიდებლობას არ უთქვამს თუ ღმერთმა იცის ეს მისი წინასწარ განზრახულობააო. მართმადიდებლობა თავიდანვე იმას ამტკიცებს ადამიანი თავისუფალიაო შენ კიდევ საკითხს უკუღმა გვიტრიალებ ხალხი რომ შეცდომაში შეიყვანო. ძალიან ცუდი ქმედებაა შენი მხრიდნა, თუ ამას განზრახ აკეთებ, ეს სიბოროტეა, ადამიანის დაბნევა - გზის არევა და თუ წინასწარ განზრახვის გარეშე მაში უნვიცობაა.

პოსტის ავტორი: esre ars cheshmariteba თარიღი: Sep 2 2014, 10:20 PM

კარგი მაშინ რას ნიშნავს , რომ ღმერთმა იცის? იცის მარა შეიძლება ცდება?

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Sep 3 2014, 12:27 AM

esre ars cheshmariteba

ხომ იცი არ მიყვარს შენთან სერიოზული ლაპარაკი , მაგრამ ეგეთები აღარ დაწერო მეორედ .
თუ მართლმადიდებლობის კრიტიკა გინდა , ბევრი რამეა გასაკრიტიკებელი , მაგრამ ეგეთი იდიოტობები და კრეტინობების არა .
არ ვიცი , რას გასწავლიან შენი პასტორები თუ ხუცესები , მაგრამ ისეთი რამე მაინც დაწერე რომ რეალობასთან ახლოს იყოს .
ამოღება მინდოდა შენი პოსტიდან რამის , მაგრამ თავიდან ბოლომდე იმდენად სისულელე გეწერა რომ შემრცხვა , რომელიმეს ამოჭრა .
რა კამერა იჩუტება , რის 50% იო . მერე იტყვი დოგმებს ვწერ და ვიცავო , ეგეთ დოგმებს რომ წერთ და იცავთ , მაგიტომაა ინტელექტუალური ზეიმი .

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Sep 3 2014, 09:24 AM

რას ნიშნავს იცის მარა ცდება? თუ იცის როგორ ცდება და თუ ხდება როგორ იცის?
ჯერ კითხვა დასვი ნორმალურად.

პოსტის ავტორი: esre ars cheshmariteba თარიღი: Sep 3 2014, 11:52 PM

აი ვთქვათ მე ხვალ კაცი უნდა მოვკლა , რაც ღმერთმა უკვე იცის ხომ? არის იმის შანსი რომ არ მოვკლა მე კაცი?

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Sep 4 2014, 01:58 AM

esre ars cheshmariteba

იყო თუ არა შანსი იმისა , რომ ღმერთს ნინევია არ დაესაჯა ? ან დაესაჯა ?

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Sep 4 2014, 09:59 AM

esre ars cheshmariteba

მაგარი კითხვაა.
ის რომ მე ფილმს მაქ ნაყურები რომელსაც შენ უყურებ და შემიძლია მისი დასასრული გითხრა, ნიშნავს იმას რომ მე შემიძლია სცენარი შევცვალო?

ადამიანების თავისუფალი ნება რაში მდგომარეობს?
თუ შენ თვლი რომ ღმერთმა რადგან იცის მისი ცოდნა ჩვენს თავისუფალ ნებაში ერევა ძალიან ცდები.

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Sep 4 2014, 11:16 AM

G_saxva
ეგ არაფერი , ჯერ მხოლოდ 2 საუკუნისები არიან და არ იციან ბევრი რამე .
გავა დრო და ეგენიც მიხვდებიან განსხვავებას , წინასწარმცოდნეობასა და წინასწარგანმსაზღვრელობას შორის .

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Sep 4 2014, 11:46 AM

A.V.M
მახეს გვიგებს მახეს :D:D

პოსტის ავტორი: esre ars cheshmariteba თარიღი: Sep 4 2014, 10:17 PM

რათქმაუნდა იყო შანსი რომ დაესაჯა! მათ მოინანიეს ჯვალოში და მტვერში და ღმერთმაც გ ა დ ა ი ფ ი ქ რ ა მათი დასჯა

პოსტის ავტორი: esre ars cheshmariteba თარიღი: Sep 4 2014, 10:28 PM

მოიცა მოიცა რა ვერ ხვდები? ! ეს ელემენტარულია! ღმერთს ადანაშაულებ იცოდე და დაფიქრდი. სცენარს ვერ შეცვლი დიახ ვერანაირად! ხოდა დაფიქრდი თუ ღმერთმა უკვე იცის რომ მე ხვალ კაცი უნდა მოვკლა , ,, აი ეხლა მე დღესვე განა მააქ შანსი იმისა რომ ეს არ ვქნა ? დააკვირდი დროებას ! მე ახლა დღეს მააქ შანსი იმისა რომ ხვალ არ ჩავიდინო ეს ბოროტება და კაცი არ მოვკლა? აი ეხლა დამეხმარე ამ წუთას ამ პოსტს რომ ვწერ ახლა დამეხმარე რომ ავიცილო ეს ბოროტება, და თუ არ შემიძლია რომ ეს ავიცილო მაშინ ღმერთია მტყუანი! იცი რატომ? იმიტომ რომ არანაირი აზრი არ აქვს რომ მე ახლა ამ წუთას ვილოცო და ღმერთს ვთხოვო რომ კაცის კვლა ამაცილოს! მაშინ ლოცვას აზრი არ აქვს და თუ ლოცვას აზრი არ აქვს მაშინ ყველაფერი წყალში იყრება და ქრისტიანობაც მთლიანად კვდება , რადგან ყოველი პიროვნების უბედურებაში ღმერთია დამნაშავე რადგან მათი ლოცვანი რჩება ხმად მღაღადებლისა უდაბნოსა შინა!


რა ვერ ხვდებიიი???

პოსტის ავტორი: esre ars cheshmariteba თარიღი: Sep 4 2014, 10:54 PM

წარმოდგინე ღმერთმა იცის წინასწარ რომ ადამი და ევა ვაშლს შეჭამს და მაინც აფრთხილებს ვაშლი არ გაკბინოთო! ესეიგი ღმერთი ტყუილად დაშვრა ადამის შექმნაში , რადგან როცა ქმნიდა ადამს , იმ მომენტში უკვე იცოდა რომ შესცოდავდა და რაღა აზრი ქონდა მის შექმნას? აზრი? მე თუ სახლის აშენება გადავწყვიტე და ვიცი წინასწარ რომ იგი დაინგრევა მეორე დღესვე აზრი აშენებისა? თუ შენ არ შეისმენ ამ პოსტის სიტყვებს და კვლავ დამცინებ , მაშ რა აზრი აქ რომ ტყუილად ვუბარტყუნებ თითებს კლავიატურას? რა აზრი აქ ჩემ სიცოდხლეს თუ არ ვცხონდები მაშ ახლავე თავს მოვიკლავ , მაინც რა აზრი აქ ჩემ სიცოცხლეს? თუ ღმერთმა უკვე იცის რომ მე არ ვცხონდები , მაშ რად დამიტოვა მცნებები რა აზრი აქ მათ დაცვას? პატივი ეცი შენს დედას და მამას თუ გინდა დღეგრძელი იყო ამ ქვეყნადო , რა აზრი აქ თუ წინასწარ იცის რომ მე ხვალ უნდა მოვკვდე მაშ როგორ ვიქნები დღეგრძელი? თუ წინასწარ იცოდა ღმერთმა თუ ვინ გადარჩებოდა და ვინ არა , მაშ რა აზრი ქონდა რომ იესო მიელურსმა ჯვარს ჩვენთვის? რა აზრი ქონდა ცოდვათა გამოსყიდვას თუ ღმერთმა იცის რომ მე უნდა დავიღუპო? რა დავაშავე თუ მე მართლმადიდებლობას არ მივიღებ არასოდეს და ღმერთმა ეს იცის უკვე? ცოდო არ ვარ? რა ვქნა ვერ ვიღებ არ შემიძლია , პირდაპირ უარს ვამბობ მართლმადიდებლობაზე და ეს ღმერთის ბრალი ყოფილა მაშინ , რადგან მან იცის რომ მე არ მივიღებ ამ რელიგიას ! რატო კაცო რა დავაშავე თუ მართლმადიდებლად არ დავიბადე? მე რა შუაში ვარ? რატომ კაცო რატომ? როგორ იხარებს ღმერთი ერთი დაკარგული ცხვრის დაბრუნებით თუკი მან უკვე წინასწარ იცის რომ ის ცხვარი დაბრუნდება? მე დაკარგული ცხვარი ვარ და არასოდეს დავბრუნდები რადგან ღმერთმა წინასწარ იცის რომ მე არ დავბრუნდები და ახლა მე თავს ჩავღუნავ და ავტირდები ცხარე ცრემლით , რადგან ღმერთმა იცის რომ მე არ დავბრუნდები არასდროს და რა ვქნა ეხლა ვილოცო? აზრი?
მაშ ამაოება ამაოებათა , ყველაფერი ამაოა. კარგად ბრძანა ეკლესიასტემ( სოლომონმა) ყველაფერს დრო და ჟამი განაგებს დიახ დრო და ჟამი და ღმერთიც ამ დროში და ჟამში იცვლის აზრს ზოგიერთ ადამიანზე , რომელიც გულით ინანიებს ცოდვებს და მასთან მიდის

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Sep 5 2014, 10:51 AM

esre ars cheshmariteba
ნუ რეებს წერ ან რა აზრებს გამოთქვავ უბრალოდ გამოგნებელია. მე რა დავეწრე და შენ ასერთოდ რა დაწერე? ყველაზე მაგარი ისაა შენივე დასმულ კითხვას შენვე რომ სცემ პასუხს.

ვიფიქრე ვიფიქრე ვიფიქრე და მივხვდი რომ ჩემზე ფსიქოლოგიური ზემოქმედება გინდა სხვადასხვა მეთოდებით. ყველაზე მეტად ეს მომეწონა "ღმერთს ადანაშაულებ დაფიქრდი" კარგი იყო

რატომ არ გაქვს შანსი?
მოდი დავფიქრდეთ შენ რას ამბობ. თუ ღმერთმა იცის და რადგანაც ღმერთია იცის რა მოხდება, არ შეიძLება ის არ მოხდეს. მე როგორც პიროვნულ ინდივიდს უკვე განსაზღვრული მქონია ჩემი ცხოვრების გზა, რადგან ღმერთმა იცის თუ ხვალ რა მომივა ზუსტად ისე მოხდება და მე როგორც პიროვნება ვწყვეტ არსებობს და ვხდები ღმერთზე დამოკიდებული არსება რომელსაც საკუთარი ნება არ გააჩნია. მაშ სად არის აქ თავისუფალი ნება და საკუთარი პიროვნების ინდივიდუალიზმი? შენ სიტყვებიდან გამომდინარე რადგან ღმერთმა იცის მომავალი და ზუსტად ისე მოხდება მაშინ რა აზრი აქ ჩემ ცხოვრებას? მაშIნ რა აზრი აქ ჩემს ყოფას თუ ისე უნდა მოხდეს როგორ უკვე დაგეგმილია? აი ვინ სდებს ბრალს ღმერთს თავისი არასწწორი ხედვით. ცოტა დაფიქრდი სანამ რაიმეს დაწერ ხოლმე. თურმე ღმერთი უსამართლო ყოფილა რადგან ყველას თავიდანვე განუსაზღვრა თავის ცოხვრების გზა იუდასაც პეტრესც და შენც. საცოდავი უიდა .... ნწ ნწ ნწ ნწ


შენივე აზრს მოკლებული და აბდაუბდა კითხვას შენივე პასუხით ვუპასუხებ აი თავიდან რა დაწერე.

იმედია მიხვდი რამხელა სისულელე დაწერე. ჯერ გაარკვიე თავად რას ამბობ და მერე დასვი კითხვა. კითხვას მისვავ გინდა რომ რაღაც გამოძებნო და ჩამჭრა, მანამდე კი ამ კითხვაზე თავად გაქვს პასუხი გაცემული.


სიმართლე გითხრა ეს არ წამიკითხავს და არც სურვილი გამჩენია თავიდან რომ დავიწყე მივხვდი წყლის ნაყვა აბდაუბდა და აბსურდი იქნებოდა. ჯერ ზემოთ მოცემულ საკითხზე ვისაუბროდ და ცოტა აზრი შევძინოთ.
მე ვსვავ კითხვას და მოკლდე და ლაკონურად მიპასუხე თუ შეგიძლია. როგორც ზემოდ აღნიშნე რომ სცენარს ვერ შეცვლი შენ გჯერა იმის რომ ყველაერი თავიდანვეა განსაზღვრული?

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Sep 5 2014, 12:35 PM

G_saxva
ამდენი დრო გაქვს დასაკარგი , შმაგის რომ სერიოზულ საუბარშI აყევი , რელიგიურ თემაზე?

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Sep 5 2014, 04:40 PM

A.V.M

იქნებ ოდესმე ვინმეს ნათქვამში რაიმე სიმართლის მარცვალი დაინახოს და დაფიქრდეს. მე ჩემსას ვცდი

პოსტის ავტორი: esre ars cheshmariteba თარიღი: Sep 5 2014, 09:17 PM

არ მჯერა ! თავიდანვე არ არის განსაზღვრული ჩვენი ცხოვრება . ეხლა შენ მიპასუხე რას ნიშნავს რომ ღმერთმა იცის თუ მე რას გავაკეთებ? იცის __ში რა იგულისხმება? სკოლაში ლოგიკური მსჯელობა არ გასწავლეს?! მიკვირს რა! კაცო მე იმას კი არ ვაკნინებ რომ ღმერთი ყოვლისმძლეა, არამედ მე ვამბობ რომ ღმერთს შეუძლია წინასწარ გაიგოს ის თუ მე რას გავაკეთებ ხვალ , მაგრამ ამას არ აკეთებს იმისათვის რომ ადამიანის თავისუფალი ნება არ დაირღვეს მიხვდი? აი მაგალითად ღმერთი მელოდება მე თუ როდის ვილოცებ და რას ვეტყვი მას ლოცვაში და თუ წინასწარ იცის რაც უნდა ვუთხრა და ვთხოვო , მაშინ ლოცვას აზრი ეკარგება! უფალი ბრძანებს _ ვიდრე რაიმეს სთხოვდეთ მან უკვე იცის თუ რა გჭირდებათო , ხოდა მან იცის თუ მე რა მჭირდება , მაგრამ მან არ იცის თუ რას ვეტყვი მას, მე მაქვს სიტყვითი ძალაუფლება როგორც ცალკეულ იპოსტასს , პირს , ინდივიდს , ნუ მოკლედ მიპასუხე ზემოთ ხსენებულ კითხცვაზე თუ შეიძლება



სხვათაშორის ბევრი რამე ვისწავლე ფორუმელებისგან და ბოლოსდაბოლოს აფხაზი იმდენი მეჩიჩინა რომ გავიგე ის თუ რას ასწავლის მართლმადიდებლობა გამოსყიდვასთან დაკავშირებით, და სხვათაშორის დამაინტერესა კიდეც ამ სწავლებამ , თუმცა პასტორ რასელს ვეთანხმები მაინც იესოს გამომსყიდველური მსხვერპლის შესახებ სწავლებაში . სხვათაშორის ამ სწავლების გამო მოხდა განხეთქილება პასტორ რასელსა და ნერსონ ბარბორს შორის

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Sep 6 2014, 12:59 AM

esre ars cheshmariteba

ხოდა , აგაშენათ ძმაო შენც და აფხაზიც ღმერთმა .
პირადში რომ ისაუბროთ , ხოლმე უფრო არ აჯობებს? თან როგორ გაუხარდება დათოს...

პოსტის ავტორი: esre ars cheshmariteba თარიღი: Sep 6 2014, 09:51 PM

რას ამბობ?! მე ვინ ვარ დათოს რომ ვესაუბრო?!

როგორ კაცო , უფალმა წინასწარ იცოდეს რომ მე უნდა წავიფორხილო და არ დამეხმაროს?! ეს ხომ სიგიჟეა! უფალმა არ იცის არ იცის არაფერიც არ იცის იმის შესახებ თუ მე ხვალ რას გავაკეთებ... მე და სერგიმ კიასაშვილმა ვისაუბრეთ ამ თემაზე და კარგად მახსოვს სერგი მეუბნებოდა_ ქრისტემ იცოდა რომ იუდა გასცემდა მას , მაგრამ ის მაინც ცდილობდა ისე მოქცეოდა იუდას რომ მოენანიებინა და არ გადაედგა ეს ნაბიჯიო კაცო ერთი ამიხსენით იცოდაში რას გულისხმობთ? აფხაზს ვთხოვ ამიხსნას , უმორჩილესად გტხოვ აფხაზ იქნებ რამე გამაგებინო

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Sep 7 2014, 11:22 AM

esre ars cheshmariteba

არ იცოდა ?
მოიცა , ეგ შენი კონკრეტული ,,დოგმატია'' თუ ზოგადად , თქვენის სექტა (ანუ , ე.წ. იეჰოვას მოწმეები) ასწავლით მაგას ?

იქამდე არ გეტკინოს არაფერი , მე ეგ არ შევეცადო ...

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Sep 8 2014, 10:17 AM

esre ars cheshmariteba

ზემოთ თავად დაწერე
ეს ნიშნავს რომ ყველაფერი წინასწარ განზრახულია. ვერ გავიგე კაცო ხან იმას იძახი ხან ამას! როცა რა გაწყობს იმას იტყვი, ეგრე არაა. ჯერ უნდა ჩმამოყალიბდე გაიაზრო მოუსმინო სხვებს და მერე დაიწყო დავა და საკუთარი აზრის დავა. შენ ჯერ დავას იწყებ და მერე გინდა გაიგო .
ის თუ იცი მართლმადიდებლობა რას ამბობს? ამ წინასწარ ცოდნაზე ადამიანის თავისუფალ ნებაზე, ან მართი ურთიერთქმედების შესახებ?



ოხ ოხ ოხ ოხ ასეთი მარგალიტები მართლაც ღირს ერთ წაკითხვად... პირდაპირ ნუ წერ ხოლმე ჯერ დაფიქრდი გაანალიზე და მერე დაწერე. რომ ამბობ უფალმა არაფერი არ იცის ხვალ მე რას გავაკეთებო აბა წინასწარ მცოდნეობა და წინასწარ განჭვრეტა ყველაფრისა აღარ ჰქონია. ან შენ ამბობ შენი მომავალი არ იცის უფალმა ? ახლა იმაზე დაფიქრდი თუ მომავალი არ იცის უფალმა მაშIნ ადამიანის გარდაცვალება და ამ ქვეყნიდან გასვლა როგორ ხდება? ანუ უფალმა არ იცის წინასწარ ის დრო როდის უნდა დატოვო ეს ქვეყანა და ოპ ექსპრომტად მოხდება ეს ყველაფერი?

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Sep 8 2014, 12:18 PM

მერე მეტყვის , სერიოზულად მელაპარაკე თეოლოგიაზე და დოგმატებზეო ...

პოსტის ავტორი: esre ars cheshmariteba თარიღი: Sep 8 2014, 10:01 PM

ოხ ოხ ოხ ოხ ასეთი მარგალიტები მართლაც ღირს ერთ წაკითხვად... პირდაპირ ნუ წერ ხოლმე ჯერ დაფიქრდი გაანალიზე და მერე დაწერე. რომ ამბობ უფალმა არაფერი არ იცის ხვალ მე რას გავაკეთებო აბა წინასწარ მცოდნეობა და წინასწარ განჭვრეტა ყველაფრისა აღარ ჰქონია. ან შენ ამბობ შენი მომავალი არ იცის უფალმა ? ახლა იმაზე დაფიქრდი თუ მომავალი არ იცის უფალმა მაშIნ ადამიანის გარდაცვალება და ამ ქვეყნიდან გასვლა როგორ ხდება? ანუ უფალმა არ იცის წინასწარ ის დრო როდის უნდა დატოვო ეს ქვეყანა და ოპ ექსპრომტად მოხდება ეს ყველაფერი?
[/quote]



მოიცა მოიცა , რა მე როდის უნდა მოვკვდე ეს უფალმა იცის? კარგი რა სასაცილოა!
მე მამა იმ დროს დამეღუპა როცა ყველაზე მეტად მჭირდებოდა და თურმე ეს უფალმა იცოდა, თუ როდის დატოვებდა მამაჩემი ამ ქვეყანას? ანუ უფალმა წაიყვანა მამაჩემი ამ ქვეყნიდან? თუ ეს ასეა , მაშ რატომ კაცო რა დავაშავე მე რომ უმამოდ დამტოვა რატომ კაცო რატომ? მამაჩემი მკვდარია , მაგრამ იმდენად ძლიერ მიყვარს რომ ის ჩემთვის ცოცხალია და მუდამ რეალურია...,, ეხლაც ისე ვარ რომ სულ მუდამ მინდა რომ ჩემ გვერდით იყოს . და კიდევ იცი რაა, მამაჩემი ისე მოკვდა რომ მე ვერ მნახა, ისე გულით უნდოდა ჩემი ნახვა, მაგრამ არ დასცალდა, რუსეთში დაიღუპა და 8 წელი არ ვყავდი ნანახი და ისე მოხდა რომ სანამ ჩავიდოდი მანამდე გარდაიცვალა და შენ მეუბნები რომ უფალმა იცოდა ეს წინასწარ და მან გაიყვანა ამ ქვეყნიდან? კაცო არ შეიძლებოდა 2 დღე კიდევ ეცოცხლა მამაჩემს უფლის ნ ე ბ ი თ , რომ მე ცოცხალი მენახა?

თუ ეკლესიასტეში წერია რომ არის ჟამი სიკვდილისა , ეს იმას არ ნიშნავს რომ ეს უფალმა განუწესა ყველა ადამიანს, არამედ ეს იმას ნიშნავს , რომ ყველა ადამიანს დაუდგება ეს ჟამი ამ ცისქვეშეთში.

ლაზარე არ მომკვდარა უფლის ნებით! იესომ დაინახა როცა ლაზარე მოკვდა და შემდეგ მან კიდევ დააყოვნა ორი დღით იმისათვის რომ როცა მას აღადგენდა , ხალხს ნამდვილად ერწმუნა ლაზარეს აღდგომა რომელიც უკვე 4 დღის მკვდარი იყო და ხრწნადობაში იყო წასული მისი ხორცი. და იცი რა მაინტერესებს ? თოთო ბავშვები რო კვდებიან ეგენი სად მიდიან ან რა აზრი ქონდა მათ დაბადებას ერთი ეგ ამიხსენი რა მართლა მაინტერესებს?

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Sep 9 2014, 12:16 AM

esre ars cheshmariteba

ხოდა იცინე შენ შემოგევლე , ჩვენ თვი გაგვანებ . კარგი ბატონო არ იცის უფალმა ეგ , შენ თუ გინდა ეგრე იყოს შენთვის , ჩვენგან რას ელი ?

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Sep 9 2014, 11:05 AM

esre ars cheshmariteba

შენ გინდა მე ადამიანმა აგიხსნა უფლის ნება და სურვილი და მისი გადაწყვეტილება? მეკითხები ისეთ კითხვას რაც უფლის გარდა არავინ იცის ? მე რომ გკითხო ადმაინაზე ცხონდება თუ არა შენ მიპასუხებ? ვერა რადგან ეს უფლის ნება და მისი ძალაუფლებაა. მე კიდე მარჩიელი არა ვარ რაღაც ჰიპოთეზები წამოვაყენო.
ახლა იმაზე გაამახვილე ყურადღება და ამ მდგომარებოას სხვნარიად შეხედე, შენი ადამინური ბუნებიდან გონიდან და აზროვნებიდან გამომდინარე აწმყოში ხედავ მოვლენას აფასებ მას და ამბობ როცა ყველაზე მეტად გჭირდებოდა საყვარელი ადამიანი მაშინ გავიდა ამ ქვეყნიდან, მაგრამ მოდი ახლა იმასა დააკვირდი თუ ღმერთი მომავალს ხედავს და იცის შენი მომავალი როგორი იქნება იცის რა იმ შენი საყვარელი ადამიანის მომავალი, შენი გულიც და გონებაც ამ ყველაფრიდან გამომდინარე დაუშვა ეს ფაქტი. რატომ არუშვებ იმის შესაძლებლობას რომ უფლის ყოვლის მცოდნეობა და წინასწარ ჭვრეტის უნარი ყოველგვარ ადამიანურ სისუსტეზე მაღლა დგას და მხოლოდ და მხოლოდ ჩვენივე სიკეთისთვის თუ გონზე მოსაყვანად ხდება ყოველივე? რომ არა საყვარელი დამიანის დაკარგვა ასეთი ცხოვრება გექნებოდა? ასეთ მოემნტში მუდამ მახსენდება ერთი ამბავი რომელიც ადრე მაქვს წაკითხული. დედას შვილი გარდაეცვლა დამას მერე მუდამ ეკლესიაშიდ ადიოდა ეკლესიური ცხოვრებით ცხოვრობდა მაგრამ ღვთისმშობელს მუდამ იმას შესჩიოდა რატომ წაიყვანე ჩემი შვილი ასე უდროოთო. ერთ დღესაც ამ ქალმა ნახა მისი შვილის მომავალი თუ როგორი იქნებოდა ამ ქვეყნიდან რომ არ გასულიყო. ის მკვლელობის ყაჩაღობისა და ქურდობის გზას ადგა, სხვაც აწიოკებდა ძარცვავდა და აუბედურებდა თავის სულს კიდევ იღუპავდა. ამის მერე მადლობა შესწირა ქალმა უფალს რადგან მისი შვილიდ აღუპვისგან იხსნა. ასე და ამგვარად ჩემო მეგობარე ვერც მე ვერც შენ და ვერც ერთი ცოცხალი ადმიანი უფლის ნებას ვერც განსჭვრეტს და ვერც განსაზღვრავს. (ამ მაგალითით მხოლოდ ამის თქმა მინდოდა, და მეტი არფირს.)

არასწორი ფორულირებაა, ლაზარე არ მომკვდარა იმისთვის რომ მომკვდარიყო ეს უფლის სადიდებლად მოხდა, რათა ხალხს ერწმუნა მისი ძალის და ღვთაებრივი ბუნება ამოეცნო მაში.
"ხოლო ვითაცა ესმა იესუს, თქუა: ესე სნეულებაჲ არა არს სასიკუდინე, არამედ დიდებისათჳს ღმრთისა, რაჲთა იდიდოს ძე ღმრთისაჲ მისგან." იოანე თავი 11.
პ.ს ის კი არ უნდა ეცადო მოწინააღდეგეს რომესაც ესაუბრები საკუთარი აზრი თავს მოახვიო ( რასელისტების ქადაგების თავისებურება) არამედ ეცადე გაიგო რისი თქმა უნდა. შენი ქადაგება კი ჭეშმარიტების მიწოდება და მის თვალსაწიერში განთავსებაა, იმ ფორმით და დოზით რა დროსაც ის ამ ყოველივეს უმტკივნეულოდ და უზარალოდ მიიღებს, არანირი ძალადობა და თავზე საკუთარია ზრების მოხვევა.


ასეთ რამეს ნურც შმეეკთხები და ნურც მომთხოვ. მე ვინ ვარ უფლის ნება და სუვილის ახსნა ვცადო? ან როგორ ავხსნი შენი აზრით? მე რომ გკითხო შენ რატომ დაიბადე ამ ქვეყნად თქო რას მიპასუხებ?

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Sep 9 2014, 11:19 AM

ახლა იმას დაუკვრიდი რასაც ამბობ. ანუ არსებობს ისეთი რამ რაც უფალს არ ემორჩილება და უფლის ნება მასზე არ მოქმედებს ???
ასავე იმასდ აუკვრიდი მე როგორც პიროვნებას მემუქრება ისეთი რამ რაზეც უფალს მეუფება არ აქვს? ანუ ჩემი სიცოცხლე უფლის ნების გარეთაა და ღმერთამ არ იცის მე როდის მოვკვდები ??? ანუ გამოდის არსებობს ისეთი რამ რაც უფალმა არ იცის ????
არ ის გამოგრჩეს მხედველბოიდან როცა უფალთან პრისპირ ვრჩები ვლოცულობ და ვთხოვ ჩემი ახლობლების კარგათ ყოფნას მათ ბედნიერაბას დიდხანს ს ი ც ო ც ხ ლ ე ს (????) ჯამრთელობას. გამოდის ისეთ რამეს ვთხოვ რაც მას არ შეუძლია, ანუ მას არ შეუძლია მომაკვდავი ადამიანი განკურნოს რადგან ავტომატურად ეს მისი სიცოცხლის გახანგძLივებას გამოიწვევს რაც მასზე არაა დამოკიდებული, ამას რომ თავი დავანებოთ, ისეთ რამეს ვთხოვ რაც მას არ შეუძლია: 1 ღმერთს არ შეუძლია ??? 2 რატომ ვლოცულობ თუ არ შეძლია ??? 3 ღმერია თუ ამს რაღაც არ შეუძლია ???

ასე რომ ჩემო მეგობარო უფრო მეტად უნდა ჩაცუღრმავდეთ და ასე ზედაპირულად არ უნდა განვსაჯოთ და ვილაპარაკოთ ნებისმერ მოვლენაზე რაც უფალთან ურთერთქმედებააშია.

პოსტის ავტორი: esre ars cheshmariteba თარიღი: Sep 9 2014, 10:48 PM

ჯერ ჩემ პოსტში ნახე თუ სადმე მიწერია რომ უფალს რამე არ შეუძლია მეთქი და მერე განმსაჯე! . ღმერთი ყოვლისმძლეა , ებრაულად ელშადაი ანუ ყოვლისმძლე _ უფრო სწორად სიტყვასიტყვითი თარგმანი_ღმერთი სიუხვისა ანუ მისი მძლავრი დინამიკური ძალა უხვად და მარადიულად გამოვალს მისგან. მე ვთქვი რომ ღმერთს შეუძლია განჭვრიტოს ის თუ მე რას გავაკეთებ ხვალ , მაგრამ ამას არ აკეთებს, იმისათვის რომ ჩემ თავისუფალ ნებაში არ ჩაერიოს , რატომ? იმიტომ რომ _ სიტყვებს დააკვირდი რა ! ___ თუ უფალმა უკვე იცის რომ მე ხვალ კაცი უნდა მოვკლა , ესეიგი განა ეს მისი ცოდნა იმის მაჩვენებელი არაა , რომ ის აუცილებლად შესრულდება? ხო მეთანხმები ? კი . ხოდა გამოდის რომ ღმერთია დამნაშავე რომ მე ხვალ კაცი უნდა მოვკლა რადგან მან თავისდაუნებურად ძალდაუტანებლად განჭვრიტა , რომ მე კაცი უნდა მოვკლა , რა ასე არაა? ხომ არ ჯობია თავი შეიკავოს ღმერთმა რომ წინასწარ რამე იცოდეს ადამიანის შესახებ? რა ცნობისმოყვარეა განა ღმერთი? აი მე ხომ შემიძლია ცოდვაზე ვიფიქრო რაღაც ბოროტის გაკეთებაზე , ხომ შემიძლია? კი , მაგრამ ეს იმას ხომ არ ნიშნავს რომ მე თავის შეკავება არ შემიძლია რომ ბოროტებაზე არ ვიფიქრო? რათქმაუნდა შემიძლია თავი შევიკავო და ვთქვათ სულიერზე ვიფიქრო და სიკეთის გაკეთებაზე ვიფიქრო. ღმერთსაც შეუძლია რომ თავისი ყოვლისმცოდნეობა შეაკავოს , იქ სადაც ადამიანის ნების თავისუფლების ზღვარია! ხოდა ჩემო კარგო უფალი არ ერევა ადამიანის ბედში , მას შეუძლია გაიგოს თუ რას გააკეთებს ხვალ ადამიანი , მაგრამ ამას არ აკეთებს!


მიკვირს რა_ მართლმადიდებლობა კიცხავს ბედისწერას და ამავდროულად ასწავლის რომ ღმერთმა ყველაფერი იცის წინასწარო, ხოდა ერთი ამიხსენი რა განსხვავებაა ამათ შორის და ვჩუმდები რა _ ახსენი განსხვავება და ეხლავე მოვკურცხლავ აქედან!

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Sep 10 2014, 09:48 AM

esre ars cheshmariteba
ბოლოდან ვუპასუხებ შენს კითხვებს.

ბედი
წინასწარ განსაზღვრულობა, გარდუვალობა.
უნივერსალური ენციკლოპედიური ლექსიკონი : [3 ტომად] / შეადგინა ალექსანდრე ელერდაშვილმა. - I-ლი გამოც.. - [თბ.] : ფანტაზია, 2006. - 28სმ.[MFN: 136149]
ახლა დავაკვირდეთ სიტყვა წინასწარ მცოდნეობა, წინასწარ ც ო დ ნ ა, ანუ ფაქტი რომელიც წინასწარ იცი. მოვიშველიოთ ლოგიკა და სიტყვაზე დაყრდნობბით გავაკეთოთ გონივრული ანალიზი ჩემო კარგო.
წინასწარ მცოდნეობა არის რაიმე მოვლენისა თუ ფაქტის ცოდნა , ანუ ჩვენი მიმდინარე აწმყოზე წინ პერიოდიდა მომავლიდან.
ახლა ორივე ერთმანეთს შევადაროთ რაშიც შენ დაიბენი და ვერ გააკეთე მათი ერთმანეთისგან გამიჯვნა. ბედისწერა ანუ ბედი არის წინასწარ გასნაზღვრული, ხოლო წინასწარმცოდნეობა არის ფაქტისა თუ მოვლენი წინასწარ ცოდნა. ერთია რაიმესი დაგეგმვა და მერეა უბრალო ცოდნა.
ახლა ვხსნად მართლმადიდებლობა რატომ უარყოფს ბედისწერას, რაშიც ვფიქრობ თავადვე დამეთანხმები. ბედისწერა წინასწარ განსაზრვრული მოვენებია, და თუ მართლაც არსებობს გამოდის ჩვენს ცხოვრებაში ყველაფერი განსაზღვრულია, ის რომ მე ახლა ამას ვწერ და იმას რომ შენ ამას წაიკითხავ, მაშ გამოდის არანარი თვისუფალ ინება აღარ იარსებებს თუ ყველაფერი წინასწარ დაგეგმილია, ცხოვრებაც აზრს მოკლებული ხდება და ჩემი როგორც პიროვნების ამ ქვეყნად მოვლინება უაზრობაა. მე პირვნება კი არა რობოტი გამოვდივარ რომელიც წინასწარ განსაზღვრულს აკეთებს. მგონი ასე თუ ისე ნათლად ავხსენი.
ახლა ავხსნად წინასწარმცოდნეობა რომელიც აშკარად ვერ გაგიგია და დაუბნევიხარ. მოდი პატარ მაგალIთს მოვიყვან რომელიც მეტ-ნაკლებად, მიესადაგაება. მაგალითად ავიღოთ ფილმი "ქრისტეს ვნებანი" რომელსაც მე ნაყურები მაქვს და ვთქვათ შენ ან ნებისმიერ პიროვნებას არა. მერე მე და ის პიროვნება რომელსაც არ აქვს ნაყურები ფილმი და პირვლეად უყურებს მოვხვდით ერთად და დავიწყეთ ფილმის ყურება. მე რადგან ნაყურები მაქვს ფილმი ვიცი რაც ხდება ის კი პრივლეად უყურებს, მე წინასწარ ვიცი ფილმი მაგრამ ეს არ ნიშნავს იმას რომ ვინც ეს ფილმი წინასწარ იცის მის სცენარს შეცვლის ან სხვანარიად დამთავრდება. ფილმი თავისით წავა ისე როგორც საჭიროა. დაახლოებით ამისი მსგავსია წინასწარ მცოდნეობა, წინასწარ იცი მგრამ მის სცენარში არანაირად არ ერევი. ასე თუი ისე მგონი ესეც ავხსენი.

ახლა მიპასუხე განსხვავება დაინახე? ? ? ? ? ? ? ?


რატომ ჩემო მეგობარო? რატომ ფიქრობ ასე არასწორად. თუ ღმერთმა განჭვრიტა ღმერთია დამნაშავეო? ის რომ შენ ცოდვას ჩადიხარ და ამ ცოდვის შესახებ ღმერთი იგებს ღმერთია დამნაშავე? აბა დაუკვირდი თუ ღმერთი წინასწარ იგებს ჩემს ცუდ საქციელს ცოდვას და ღმერთი გამოგყავს ამ ყველაფერში დამნაშავე რადგან მან წინასარ იცოდა, მაშინ ცოდვა რომელიც მე ჩავიდინე და ღმერთმა გაიგო მაგაშიც დამნაშავე ღმერთი ყოფილა რადგან მან ჩემი ცოდვა შეიტყო რომელიც გარდაუვალია. შენ დაახლოებით ასეთ რამეს აბობ, ის რომ მე ხვალ სამსახურში უნდა მოვიდე და ეს ვიცი, ეს ფაქტი იმიტომ მოხდება რომ ვიცი და არა იმიტომ რომ მე სამსახურში უდნა ვიარო წინააღმდეგ შემთხვევაში ხელფასს დამიქვითავენ. შენ ბოლოდან მოყვები მთელ მოვლენათა წყებას და არა თავიდან. სწორედ შეხედე და შეაფასე. გაანალიზე რაც ზემოთ გითხარი და გულისყურით წაიკითხე განხსვავება ბედისწერასა და წინასწარმცოდნეობას შორის არა კრიტიკული თვალი რაიმე ახალის აბაბი იპოვო სადაოთ არამედ ახალი რაიმეს გაგების შესახებ. მე მჯერა სწორედ შეაფასებ მოვლენებს და ჩახვდები ამ სიტუაციის სისწორეს.

პოსტის ავტორი: esre ars cheshmariteba თარიღი: Sep 10 2014, 08:55 PM

სხვაობა ვერ დავინახე! მოყვანილი მაგალითი ფილმის შესახებ ბავშვს მოუყვანე ის უფრო მოტყუვდება! და კიდევ მოდი ღმერთით შევხედოთ_ ღმერთზე მაქ მე საუბარი და ღმერთისთვის არ არის სხვაობა წინასწარ ცოდნასა და ბედს შორის რადგან ეს ერთიდაიგივეა ! ის თუ რაც ღმერთმა იცის ის 100 პროცენტით შესრულებადია და ეს იგივე ბედისწერა გამოდის ღმერთის მხრიდან! ჩემი მხრიდან არა ღმერთის მხრიდან შეხედე . მთლიანად ალოგიკური ხარ მაპატიე რა

პოსტის ავტორი: esre ars cheshmariteba თარიღი: Sep 10 2014, 11:11 PM

რას ამბობ დოგმატებს ხელოვნურად ვქმნი და შენ კიდე რაღაც ბავშვური მაგალითი მოგვავს,.. რა ფილიმი რის ფილმი სასაცილოა რა! ეგ კი არა რაც აქამდე მაგალითი მოყვანილა ყველაფერი გავაქარწყლე! მე საერთოდ მაგალითის მოყვანა არ მიყვარს რადგან მაგალითს ვერასოდეს მიუსადაგებ სინამდვილეს.,, სამებისა არ იყოს _ რანაირად მიდარებთ მატერიას მზეს _ ღმერთთან იპოსტასთან რა სისულელეა , ანდა ნაკადული და მდინარეო და სხვანი , კარგი რა თუ ვერ ხსნი გაჩუმდი მაინც ,,,. აგერ ვენაცვალე კარლს ბართს , კაცმა პირდაპირ აღიარა_ ჩვენ ვერასოდეს ჩავწვდებით სამების დოგმატს , არამედ ჩვენ უბრალოდ ვალდებულნი ვართ რომ ვცნოთ იგი!

კაცო თუ ქრისტე არ იცი ვინ არის, მაშ როგორ გაყვები მას?

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Sep 11 2014, 09:44 AM

esre ars cheshmariteba
მეგობარო ძალიან ცუდია ის ფაქტი, რომ არ გინდა გაიგო. ვფიქრობ თავადაც ხვდები საკუთარი აზრისა და სოფმხედველობის არასწორობას, მაგრამ არ გინდა შენ მიერ აგებული ჰიპოთეზები დაგენგრეს, ამიტომაც თავს იცავ და აქეთ გადმოდიხარ შეტევაზე. შენი ეს ქმედება ჭეშმარიტების ძებნას კი არა საკუთარი აზრის სხვაზე მოხვევას და თუ ეს შეუძლებელია მისი კბილებით დაცვას, რაც არ უნდა არასწორი იყოს. შენ ბოლო პოსტში აშკარად ჩანს თუ რარიგ არ გაინტერესებს არა მარტო მართლმადიდებლური ხედვა არამედ ის რაც შეიძლება სხვა პიროვნებამ აზრის გადმოსაცემად და მის ნათლად ჩამოსაყალიბებლად გამოიყენოს. საკუთარი მაგალითის ალოგიკურობას და უაზრობას მიმტკიცებ რარიგ შეიძლება გამოვიყენოთ ეს ყველაფერი ღმერთან მიმართებაშიო, როდესაც წინა გვერდზე მაგალითად გახვრეტილი კამერა მოგყავს. ეს უბრალოდ ძალიან ცუდი საქციელია შენი მხრივ.

მოდი პირველი ის ვთქვათ, რომ განა ვერ დაინახე, არამედ არ დაინახე. ახლა მეორე მე ჩემს აზრს გადმოგცემ და გიზიარებ ჩემო კარგო ჩემი რელიგიის შესახებ შენ კიდევ შეურაწყოფას მაყენებ და მიწოდებ მატყუარას რომელიც თავისი რელიგიით იტყება. მე შენთვის შეურაწყოფა არ მომიყენებია ამიტომ შენგანაც იგივეს მოვითხოვ, ელემენტარული ზრდილობის ნორმებში რომ ჩავჯდეთ.

ნამდვილად არ არის ერთI და იგივე ვინც ზემოთ მოყვანილ ჩემს პოსტს გადახედავს და ამის გაგების სურვილი ექნება.

მგონი ორივე ქართულად ვსაუბრობთ და ჩემი დაწერილის გააზრებაც არ უნდა გიჭირდეს. იმასაც ვერ ხვდები შენი ლოგიკით წინასწარმეტყველი ბედის მწერელიც გამოდის.

მიპატიებია, მაგრამ ლოგიკა შენთან საერთოდ ახლოსაც არ არის.
ლოგიკა მსჯელობისა და დასკვნათა თანამინდევრულობა. ასე არის განმარტებული უცხო სიტყვათა ლექსიკონში. შენს საუბარში არც მსჯჯელობაა და არც დასკვა რა თQმა უნდა თანმიმდევრულად. შენ უბრალოდ რაღაცას იტყვი შემდოგმ ამის იწყებ დასკვებსა და მსჯელობას შენი სიტყვების გასამართლებლად, ეს ლოგიკა არ არის.

ახლა იმაში დავეჭვდი საერთოდ კითხულობ თუ არა ჩემს პოსტებს, მე მაგალითის მოყვანამდე დავწერე მომყავს მაგალითი რომელიც მ ე ტ - ნ ა კ ლ ე ბ ა დ მიესადაგება თქო, არ მითქვამს სრულად მიესადაგება და არც ამ მაგალითით იხსნება თქო.

ძალიან ცუდია ჩემო კარგო როდესაც შენ ტვინსა და გონებას არ უნდა რაიმე ახალი შეიმეცნოს და გაიგოს. თავად მაცხოვარი მიმართავს იგავბს და სასუფეველს ვენახს ადარებს, თუ შენ მჭერ-მეტყველებას დავეყრდნობი არამატერიალურს მატერიალურს ვერ შევადარებთ ეს არასგზით არ შეიძლება. ამაზე მსჯელობას აღარ განვაგრძობ, რადგან თავად მიხვდები, მაგრამ არ აღარებ და აქეთ შემომედავები, შენ არასწორ ხედვას.

საინტერესოა როგორ იცნობ თუ ზოგადი წარმოდგენა არ გაქვს.

ძალიან დამაინტერესა ერთმა ფაქტმა და ვფიქრობ შენზე უკეთ ამას ვერავინ მეტყვის. იმ შეკრებებზე რასელისტები რომ მართავთ და თავს იაღოვას თუ იაჰოვას მოძმეებს უწოდებთ რას გიკითხავენ რას გასწავლიან და როგორ გიდებენ ტვინში ასეთ არასწორ იმფორმაციას თან იმ კუთხით საკუთარი სიმართლით თავდაჯერებულნი მზად ხართ ყველას ეკამათოთ, ისე რომ საკუთარი სიმცდარე ვერ დაინახოთ. ბოდიში მომითხოვია მაგრამ ეს არის ადამიანის აზროვნების შეზღუდვა და მათი ზომბირება. ძალიან მაინტერესებს როგორ ახერხებენ ამას, რას აკეთებენ ასეთს?

სამწუხაროდ გურამ წყლის ნაყვა გამომივიდა, ვეცადე სიყვარულით მასში რაიმე გამეღვიძებინა მაგრამ მცდელობა მცდელობათვე დარჩა რადგან მას უბრალოდ არა ჭეშმარიტების ძებნა და შეცნობა სურს არამედ თავისი აზრის წარმოჩენა და მისი დაცვა. მეც ვწყვეტ კამათს და მსჯელობას მანამ სანამ ელემენტარულად მსჯელობას ლოგიკას და სხვის მოსმენას არ ისწავლის. ვფიქრობ მანამ უნდა იკითხოს ზემოთ მოყვანილი პოსტები სანამ არ შეიცვლის პოზიციას და არ დაინახავს განსხვავებას ბედისწერასა და წინასარ მცოდნბოას შორის. რა და ამას მხოლოდ სიტყვების სწორი წაკითხვა უნდა ბედის წ ე რ ა და წინასწარ ც ო დ ნ ა ... პირადად მე მას ვუსურვებ ყოველივე კარგს და მართლაც ჭეშმარიტების შეცნობას, გულის კარის გაღებას და უფლის შეშვებას მასში.
პატივისცემით მუდამ თქვენი გულშმატკივარი გ.ს

პოსტის ავტორი: esre ars cheshmariteba თარიღი: Sep 11 2014, 10:35 PM

რაო რა დაწერე ზემოთ? იეჰოვას მოძმეებსო?! ეს პირველად გავიგე . მიკვირს რა , მეუბნები არ გინდა იცოდე მართლმადიდებლობა რას ასწავლისო და შენ კიდევ იმ რელიგიის წოდებაც კი არ იცი სწორად , რასაც მე ვემხრობი უმეტესწილად !

ის ჯგუფი რომელიც თავიდან ცნობილი იყო , როგორც საგუშაგო კოშკი და ტრაქტატების საზოგადოება , რომელსაც ხელმძღვანელობდა ჩარლზ ტეიზ რასელი , რომელმაც ეს საზოგადოება ფეხზე დააყენა საკუთარი ქონებით , ანუ მისი ქონება რომელიც მთლიანად დაახლოებით 300 000 ამერიკულ დოლარს შეადგენდა , მთლიანად გაწირად ამ საზოგადოებისთვის და იმისათვის რომ მთელს მსოფლიოში ექადაგა ის რასაც ის და მისი მეგობრები ჩასწვდნენ ბიბლიაში, ეს ყველაფერი კი სათავეს იღებს ადვენტიკური მოძრაობიდან რომელთად უფრო ადრე დაიწყეს ქრისტეს მოსვლის შესახებ ქადაგება და დანიელის წიგნიდან გამოთვალეს თარიღი რომელიც 1840 წელს მთავრდებოდა და ამ დროს იწყებოდა საწმინდარის განწმენდა ,,, ისინი კი ფიქრობდნენ რომ ეს იყო უფლის მეორედ მოსვლის თარიღი... ამის ერთ ერთი პირველი მქადაგებელი იყო ამერიკელი ფერმერი უილიამ მილერი, თუმცა ყველაზე დიდი წვლილი ადვენტიკურ მოძრაობაში შეაქვს ელენ უაითს! სწორედ მისი ნაშრომებით ინტერესდება პასტორი რასელი მოგვიანებით და აYალიბებს ბიბლიის კვლევით ცენტრს ... მოგვიანებით ის მიდის იმ დასკვნამდე რომ უფალი უნდა მოვიდეს 1914 წელს , თუმცა რასელი ცდება იმაში რომ ადვენტისტური მოძრაობიდან მას შეთვისებული ქონდა სწავლება ქრისტეს მეორედ მოსვლის შესახებ , ამიტომ ის თარიღში კი არ შეცდა , არამედ იმაში რომ 1914 წელს ქრისტე უნდა გამეფებულიყო და არა მოსულიყო! მოგვიანებით როცა რასელი გარდაიცვლება 1916 წელს ტეხასში მატარებლით მგზავრობისას,... მას შემდეგ ხდება განხეთქილება და განდგომილები აყალიბებენ საკუთარ საზოგადოებას და ამ საზოგადოებასთან ერთადვე ქრებიან! ჭეშმარიტება კი განაგრზობს სვლას და ამჯერად უფალი ირჩევს იოსებ რუტერფორდს და სწორედ მის ხანაში ეწოდებათ ამ რელიგიის წევრებს იეჰოვას მოწმეები! რას ნიშნავს მოწმე? მოწმე საერთოდ ყოველთვის ამოწმებს იმას რაც იცის ვინმეს ან რაიმეს შესახებ. ვინ იყო იეჰოვას უდიდეს მოწმე ? რა თქმა უნდა იესო ქრისტე! ყველაზე საუკეთესოდ იესო ქრისტემ დაამოწმა მამის შესახებ _ ის ამბობს მე მამის ჩემის სახელით მოვედი და არ მღებულობთო! ანუ იესო მოვიდა იეჰოვას სახელით ! გამოცხადება 3:14 იესო არის იეჰოვას ჭეშმარიტი მოწმე რომელიც მუდამ მამის ერთგულია .

ჯერ მოწმეების სწორად წოდება ისწავლე და მერე მესაუბრე! სხვათაშორის მე ძალიან კარგად მესმის მართლმადიდებლობა და რიგ შემთხვევებში ყოვლადწმიდა სამების დოგმატის გააფთრებით დაცვაც შემიძლია

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Sep 12 2014, 09:28 AM

სიმართლე ვთქვა არ ვიცი რას უწოდებთ ერთმანეთს და არც იმას დავმალავ რომ დიდად დაინტერესებული არც ვარ.

მე ჩემო კარგო წამდაუწუმ არ ვიძახი აი იაღოველები სად იჭრებით, აი სად ცდებით, აი რა არ გესმით სწორად და მსგავსი. რაც შენ წამადაუწუმ იძახი მართლმადიდებლობაზე, ამიტომ მე არ მჭირდება რასელისტების ყველა ტერმინოლოგია თუ წეს კანონის ცოდნა, რადგანნ ეს ჩემთვის არაფრის მომცემია. მე ვიცი ჩემი რელიგიის ის მცირე ნაწილი რაც სავსებით მარწმუნებს მის ჭეშმარიტებაში და სხვა რელიგიაზე აღმატებულობაში. მე ვეცადე შენთვის ნათლად გადმომეცა განსხვავება წინასწარ მცოდებოასა და ბედისწერას შორის რაც შენ არ დაინახე, ეს უკვე არა რელიგიის ცოდნისა თU ლოგიკის არამედ პიროვნული ბრალეულობაა როდესაც არ გინდა რამის გაგება.

არ მოგატყუებ არ წამიკითხავს, რადგან ეს ჩემთვის არც არაფერს ნიშნავს და არც რაიმე ცოდნის მომცემია. უბრალოდ ის მაოცებს ეს ხალხი ასე როგორ დააზომბეს, ათჯერ მოატყუეს ქრისტეს მოსვლის თარიღი ვიცითო და ათჯერევე გავიდნენ მის დასახვედრად, მაგრამ მოეტყუებულნი ისევ როგორ დაბრუნდნენ უკან? ან ის როგორ ჯერათ 100 წლის შქმნილი რელიგია ყოფილა ჭეშმარიტი და აქამდე ხალხი თურმე სიბნელესა და სიცრუეში ცხოვრობდა. როგორ შეიძლება ადამიანს დახმარება სჭირდებოდეს და მას უარი უთხრა რელიგიის გამო (სისხლის გადასხმა). აღარ ვამბობ იმ იდიოტობებზე ფრენას რომ ეხება. არ იცმაზე ოჯახში შუღლი და განხეთქილება რომ შეაქვს. საინტერესოა ასევე გურამის მიერ ერთი მშვენიერი კითხვის დასმა, როდესაც ახალი ღურნალ გაზეთები გამოდის, (მახსოვს ფორუმზე გიორგი იყო, რომელთანაც ბოლოს კამათი მოგივიდა ზუსტად ამ თემაზე) შეიძლება ახალ ნომერში სავსებით ახალი იმფორაცია იყოს რომელიც ცვლის თქვენ დოგმატებს და ეს თქვენთვის დასაVებია. დაისვა ასეთი კითხვა ის რისიც ახლა გწამს და თავგამოდებით იცავ, რა იცი რომ მეორე ჟურნალში არ შეიცვლება? და ის რისიც გწამს აფსურდი არ აღმოჩნდება? თუ მიპასუხებთ ძალიან დამავალებთ.

არც ერთს არ ვაპირებ, არც მოწმეების წოდებების განსაზღვრას და არც შენთან საუბარს.

ვხვდები რარიგ კარგად გესმის მართლადიდებლობა გსაკუთრებით ბედისწერასა და წინასწარ მოცდეონას შორის გამოჩნდა.
და ასევერ რაიმეს გააფთრებით დაცვა ჭეშმარიტებას არ წარმოადგენს რაშიც ასევე ცდები.

სამწუხაროდ შენთნა დავას აზრი არ აქვს, რადგან ჭეშმარიტებას არ ეძებ უბრალოდ გინდა სხვა ვინმე დააეჭვო რაც ამ ფორუმზე არც მაინცდამაინც კარგად გამოგდის

პოსტის ავტორი: esre ars cheshmariteba თარიღი: Sep 12 2014, 10:03 PM

შეიძლება ახალ ნომერში სავსებით ახალი იმფორაცია იყოს რომელიც ცვლის თქვენ დოგმატებს და ეს თქვენთვის დასაVებია. დაისვა ასეთი კითხვა ის რისიც ახლა გწამს და თავგამოდებით იცავ, რა იცი რომ მეორე ჟურნალში არ შეიცვლება? და ის რისიც გწამს აფსურდი არ აღმოჩნდება? თუ მიპასუხებთ ძალიან დამავალებთ.



კი ბატონო აუცილებლად გიპასუხებ . მოვიშველიებ სეზარ ვიდალ მანზანარესის _ იეღოვაწ მოწმის მოგონებებს _ ამ წიგნში ეს ავტორი განსჯის მოწმეებს და სწორედ იქ არის წამოყენებული ის კითხვა რაც შენ დასვი და პასუხიც ძალიან კარგია! რატომ იცვლებოდა სწავლებები და ახლაც რატომ იცვლება? იმიტომ რომ სხვა რელიგიებისგან განსხვავებით , საგუშაგო კოშკი ყოველთვის თავმდაბლურად აღიარებდა თავის შეცდომას ნებისმიერ სწავლებასთან დაკავშირებით და ცვლიდა მას იმიტომ რომ ღმერთისთვის ესიამოვნებინა, რომელიც თავის ხალხს მოუწოდებს_ გამოდით მისგან ჩემო ხალხო (ბაბილონიდან , ცრუ რელიგიის სიმბოლო) რათა არ ეზიაროთ მის ცოდვებს! გამოვიდა საზოგადოება საგუშაგო კოშკი ცრუ რელიგიიდან ? აუცილებლად ! მან მოიშორა ხატები და ჯვრები და გამოსახულებები და დღესასწაულები რომლებიც სათავეს ბაბილონიდან იღებს ... მართალთა გზა დილის ნათელივითაა და უფრო და უფრო ნათდება , დრის დადგომამდე (იგავნი 4:18) დიახ მართლაც ასეთი იყო საგუშაგო კოშკის გზა და მან ნელ_ნელა ცრუ სწავლებების უარყოფით მთლიანად გაანათა და გამოაცისკროვნა

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Sep 15 2014, 09:40 AM

esre ars cheshmariteba

მანამ არაფერი გეტკინოს შენ სანამ ეგ არ გაცისკროვნდეს. მაშინ იმაზეც მიპასუხე წამოჭრილ არაერთ საკითხზე რომელზეც თუნდაც აფხაზს ედავებოდი, შემდეგ ნომერში რომ შეიცვლაოს და დავითის აზრი დაადასტუროს რა გამოდის? ის რომ სენ პიროვნება არასწორ აზრზე იდექი და იმას იცავდი ასევე ის რომ შენ ვერ დაინახე სულიერება და კიდევ სანამ ეს არ დაგიწერეს მანამ ვერც გაიგე. დასკვნა აქედან არანრი კავშირი სულიერებასთან მხოლოდ ჟურნალში დაბეჭდილი ნაწერის რწმენა. სიმართლე აი ეს არის შენი ყოველი დავის დასაწყისი და საგანი აბსურდია რადგან შეიძლება ერთ კვირაში ჟურანალში დაბეჭდილით შეიცვალოს.

პოსტის ავტორი: esre ars cheshmariteba თარიღი: Sep 15 2014, 09:39 PM

ბოდიში მეგობარო მაგრამ თუ ჩემს მიერ გახსნილ თემას ___ პასუხი ანდრია კურაევს __ წაიკითხავ იქ კარგად დაინახავ თუ ვინ გაიმარჯვა პოლემიკაში_ მე თუ აფხაზმა?! მე არასოდეს არ დავმარცხდები ძირითად დოგმატიკურ საკითხებში რაც მე წამოვაყენე და რაც ბიბლიიდან მომდინარეობს ! ამ თემაში__პასუხი ანდრია კურაევს _ ყველა აშკარა განხეთქილებამდე მივიყვანე და გავიმარჯვე ! ხოდა ნუღა მედავებით ეხლა რაღაც _რუღაცეებს

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Sep 16 2014, 12:10 PM

არ ვიცი ჩემო კარგო საიდან ასეთი თავდაჯერება და თვითრწმენა. მე შენი გამარჯვება იქ ვერ დავინახე და შენდა სამწუხაროდ არა მარტო მე არამედ მთელმა ფორუმმა, ყველას საპირისპირო აზრი გაგვიჩნდა არა იმიტომ რომ შენი ჯინი გვჭირს ან სახეზე არ მოგვწონხარ (მითუმეტეს პირადად არ გიცნობ), არამედ იმ პოსტებიდან გამომდინარე რაც იქ დაიწერა. მაგ თემსას სკმაოდ დიდხანს და საფუძვლიანად ვადევნებდი თვალს სანამ ერთიდაიგივე არ გაიმეორე და რაზეც პსუხი გაგცა აფხაზმა. მაგრამ შენი აზრი რომ სწორი ხარ და სხვისი მოსმენა ნაკლებად გინდა გიჩენს აზრს რომ გამარჯვებული ხარ და აფხაზი დაამარცხე.
პ.ს არც შენ გიცნობ არც აფხაზს ორვიე ფორუმელი ხართ ორივეს პოსტებს ვკითხულბდი და როგორც ნეიტრალურმა და მიუკერძოებელმა ფორუმელმა ეს აზრი გამოვიტანე.

პოსტის ავტორი: esre ars cheshmariteba თარიღი: Sep 16 2014, 07:04 PM

რათქმაუნდა ამ ფორუმის ყველა წევრი მართლმადიდებელია და შესაბამისად ყველა აფხაზის მხარეს დაიჭერს რა ეჭვი გეპარება? მე კიდე მაქსიმე აღმსარებელივით სრულ;იად მარტო დავრჩი და სრულიად მარტო ვიბრძვი . ცოდო არა ვარ?

პოსტის ავტორი: esre ars cheshmariteba თარიღი: Sep 16 2014, 08:57 PM

1) ქრისტეში ერთი ნებაა , ის უცვლელია უკუნისამდე! იგი მოვიდა მხოლოდ ადამიანად , თუმცა იპოსტასი და მისი ღვთაებრივობა კვლავ უცვლელი იყო დედამიწაზე ., იგი ჭეშმარიტად მოკვდა და გავიდა არაარსში 3 არასრული დღით და კვლავ იგივე იპოსტასი აღდგა კვლავ უცვლელი ნებით და ღვთაებრიობით! კაცი კი ქრისტე იესო მკვდარია უკუნითი უკუნისამდე კაცთა გამოსახსნელად!

დოგმატი 2) მამა ღმერთია ჭეშმარიტი ღმერთი და ის საწყისია ყოველივესი თვით ძისაც ! ძე აგრეთვე არის ჭეშმარიტი ღმერთი , მამის ძალმოსილებით და მადლით , ოღონდ ძე დასაბმშივე ანუ უკვე არსში შემოსვლისთანავე , ღვთაებრივი ბუნების მქონედ დაბადა მამა ღმერთმა! ძეს არ შეუძენია ღვთაებრივობა., თუ შეიძინა ის ჭეშმარიტი ღმერთი აღარ გამოდის!


დოგმატი 3) დრო არ არის შექმნილი, ის თანამარადიულია მამისა .., დროს თავად ღმერთი შობს მარადიულად , თავისი მყოფობით . ქრისტე შექმნილია დროში , ოღონდ მარადიულ დროში . ქვეყნიერების და მატერიის შექმნა წარმოშობს დროის სვლას,. მანამდე დრო მარადიული იყო. თუ დრო შექმნილია , მაშინ ღმერთიც შექმნილია , იმიტომ რომ თუ დრო არ არსებობდა , მაშინ არც ღმერთი არსებობდა , რადგან ღმერთი არის ყოვლად ზეარსი გონი, ინტელექტი და მას აუცილებლად სჭირდება დრო რათა იფიქროს და იმოქმედოს! ამიტომ დრო არის თვითონ ღმერთი , იგი არის მთელი ქვეყნიერების ათვლის წერტილი , რომელიც თავად შობს დროს მარადიულად!

იესოს ბოლო ჟამის ეკლესია!!!

ამ სამ დოგმატს ვაძლიერებ ძველი აღთქმიდან 534 ხოლო ახალი აღთქმიდან 360 მუხლით რომელიც პირდაპირ კოდურად ვიცი , ხოლო სხვა დანარჩენი ზეპირსიტყვიერად ! მეტს ვეღარ იტევს ჩემი ტვინი 894 მუხლის ზეპირად დამახსოვრებას რა ეხუმრებით ფორუმელებო?

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Sep 22 2014, 09:19 AM

არსწორი მიდგომაა. ყოფილა შემთხვევა ფორუმზე თქუმლა აზრი მართლმადიდბლის მიერ რასაც არ დავთანხმებივარ და მიკამათია კიდეც. ასევე ყოფილა შემთხვევა როდესაც ისეთი რამ უთქვამთ ზოგჯერ მეც რაც არასწორია რასაც ასევე დისკუსია მოყოლია, ასე რომ ის არგუმენტი რომ აქ ყველა მართლმადიდებელია და ამიტომ ვიჭერთ აფხაზის მხარეს არასწორია.

უკომენტაროდ. აქ ამაზე სასუბრო თემა არ არის, ახლა გინდა გამომიწვიოდ ა მერე დამამამარცხო
ამაზე გიპასუხეს და თუ გინდა შეგიძLია გადახედო იმ საუბრის ჩანაწერებს.

პოსტის ავტორი: konstantin Logos თარიღი: Sep 28 2014, 11:24 AM

esre ars cheshmariteba

ქრისტეს ნება - ძე ღმერთის ნებაა, განკაცებამდე რომელიც იყო მხოლოდ ღვთაებრივი, განკაცების შემდეგ კი გახდა ღვთაებრივიც და ადამიანურიც.



ამინ.


ამინ.


აქ საჭიროა დაზუსტება. მარადიული დრო რას ნიშნავს?


მახინჯი ანტროპომორფიზმი... ღმერთის ჩასმა დროის ჩარჩოში იგივეა რაც მისი ქმნილებად გამოცხადება. ღმერთი დროის მიღმიერია...


თუ აღიარებ რომ ის ღმერთია, მაშინ როგორღა მოკვდა ღმერთი? ქრისტე მოკვდავი ღმერთია?

პოსტის ავტორი: esre ars cheshmariteba თარიღი: Nov 23 2014, 12:51 AM

ჰ

პოსტის ავტორი: Giorgi Kadagishvili თარიღი: Jan 17 2015, 12:51 PM

არ ჰქონდა.

პოსტის ავტორი: Giorgi Kadagishvili თარიღი: Jan 17 2015, 01:01 PM

KAIROS

ნუთუ ასე რთულია, რომ ზღაპრების თხზვის ნაცვლად წმინდა წერილი აიღო ხელში და წაიკითხო? წმინდა წერილიდან სულ სხვა ამბავი იკითხება აი ასეთი: "მას შემდეგ რაც იუდამ თვითმკვლელობის აღსრულების გამო თავი ჩამოიხრჩო, ტოტი რომელზეც თოკი ეკიდა ჩამოტყდა", შესაბამისად ჰაერში ხომ ვერ დარჩებოდა იუდა? დედამიწის მიზიდულობის ძალამ თავისი ქნა და სივრციდან თავისკენ მიიზიდა, ჩვენ ამას ძირს ჩამოვარდნას ვეძახით, რის შედეგადაც დაეცა ლოდზე, რომელიც სავარაუდოდ იმ ხის ტოტის ქვეშ იმყოფებოდა რომელზედაც ეკიდა იუდა ჩამოვარდნამდე, დაეცა სავარაუდოდ მუცლით, იმიტომ რომ გასკდაო წერია და შიგნეულობა გადმოეფანტაო, შესაბამისად შეიძლება ვივარაუდოთ, რომ ლოდი არ იყო გლუვი ზედაპირის მქონე, არამედ წახნაგებიანი, აგრეთვე უნდა გავითვალისწინოთ მანძილი და ვარდნის სიჩქარე, ამ ფატალური შედეგის მისაღებად, როგორც ჩანს იუდა მაღალ ხეზე აცოცდა, და მის კენწეროზე დაახლოვებით 10 მ სიმაღლეზე ჩამოაბა თოკი ტოტს. - აი ესეთი ვარაუდები შეგიძლია წერო, იმიტომ რომ ამ ვარაუდებს საფუძველი აქვს წმინდა წერილიდან, მაგრამ ის რომ ურემმა გადაურა, მერე ტრაქტორმა რომ გადაუარა თურმე და ბოლოს ტაბურეტკა რომ ჩაარტყა მღვდელმა მკვდარი რომ წამოხტა შიშით და კლდეზე გადახტა, ეგეთი ვარაუდები, არ უნდა წერო, იმიტომ რომ ამის საფუძველს არ იძლევა წმინდა წერილი. იუდაზეა აქ ლაპარაკი უშგულელ სვანზე კი არა.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 29 2015, 09:03 PM

"იუდა წარმოშობით ქალაქ კარიოფიდან იყო. იგი მხოლოდ ერთი იყო იუდეადან, ქრისტეს სხვა მოწაფეები, ყველანი გალილეველნი იყვნენ"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Sep 26 2015, 09:42 PM

"ეშმაკი და იუდა შეიკრნენ, გაერთიანდნენ მაცხოვრის მოსაკლავად"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 1 2021, 07:12 PM

"ადამიანი ცოდვას სჩადის ეშმაკთან მეგობრობის გამო. ყოველი ადამიანური ცოდვის არსი ხომ ეშმაკშია. და ამაში ადამიანი მხოლოდ მისი თანამზრახველია. ეშმაკი სჩადის, ადამიანი თანამონაწილეობს. ყველაზე თვასაჩინო მაგალითია იუდა ისკარიოტელი".

/წმ. იუსტინე პოპოვიჩი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 25 2021, 05:35 PM

"როგორც იუდა, რომელსაც ბოროტი აზრები, განზრახვები და მიზნები ჰქონდა, მოციქულის სახელმა ვერ დაიცვა მარადიული სასჯელისაგან, ასევე, ჩვენც, ქრისტიანის სახელი ვერ გამოგვისყიდის მსგავსი სასჯელისაგან, თუკი ცხოვრებას ქრისტეს სჯულის შესაბამისად არ წარვმართავთ"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 22 2021, 08:38 PM

"იუდა, რომელიც იყო ქრისტეს მოწაფე, რომელიც იყო მომსწრე მისი ყოველი სასწაულისა, რომელიც უფალ იესოს სახელით კეთროვნებს განწმენდდა, სნეულებს კურნავდა, მკვდრებს აღადგენდა, არაწმინდა სულებს განასხამდა, ეს იუდა ვერცხლისმოყვარეობამ მოღალატე, ქრისტეს მკვლელი გახადა. და ჩვენ, მე და შენ, როგორღა არ გაგვხდის მოღალატეებად და ქრისტეს მკლელებად?!"

/წმ. იუსტინე პოპოვიჩი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 4 2021, 03:54 PM

"ღვთის მოწყალების უარყოფა უდიდესი უბედურებაა, მთელ სამყაროს ცოდვებზე უარესი. ამიტომ შესცოდა იუდამ უმეტესად სასოწარკვეთით, ვიდრე იუდეველებმა - ქრისტეს ჯვარცმით"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 19 2021, 06:20 PM

"სად არის იუდა, ერთ-ერთი თორმეტთაგანი? ანგარების, ორიოდე გროშის გამო წყვდიადში მოხვდა".

/არქიმანდრიტი ლაზარე/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 14 2022, 06:11 PM

"ზოგჯერ შეიძლება, წმინდანთა შორის იცხოვრო, მაგრამ ვერ წარემატო. განა ვინმეს იმაზე მეტი მიეცა, ვიდრე იუდას, რომელიც გამუდმებით ქრისტესთან იმყოფებოდა? იუდას სიმდაბლე და კეთილი განწყობა არ ქონდა, საკუთარი გამცემლობის შემდეგაც არ დამდაბლდა იგი, მრისხანებითა და ეგოიზმით გადაყარა ვერცხლი და ცბიერებით აღსავსემ ყულფში გაუყარა კისერი".

/ღირსი პაისი მთაწმინდელი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 19 2022, 04:18 PM

"ქრისტეს მოწაფეთა მცირე წრეშიც კი აღმოჩნდა ისეთი პიროვნება, რომელმაც არა - ოქროზე, არამედ ვერცხლზეც კი შეძლო გაეცა თავისი ღვთაებრივი მოძღვარი და მიეცა იგი მტრებისთვის!"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 27 2022, 12:38 PM

"ზეციურ ექიმს არ ჰყვას უკურნებელი ავადმყოფები. სადამდეც ვცხოვრობთ, მანამდე შეგვიძლია ცხონება, რამდენად დიდიც არ უნდა იყოს ჩვენი ცოდვები. "თავად იუდას რომ ნაცვლად დამღუპველი ხისა, რწმენითა და სინანულით ქრისტეს ჯვრის ხისკენ ეჩქარა, მაშინ მონანულ ავაზაკთან ერთად მივიდოდა სამოთხეში - ყოველგვარი ვერცხლის გარეშე". - ასე მსჯელობენ და ასწავლიან ამის შესახებ ეკლესიის ღვთივგანბრძნობილი მამები".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 28 2022, 08:00 PM

"გლოვა ორგვარია: ერთი - როდესაც ადამიანი უიმედოდ მიეცემა გლოვას, ხოლო მეორე - როდესაც გლოვობს თავის ცოდვებზე. იუდას მაგალითი ავიღოთ: იუდა მიხვდა, რომ დააშავა, მივიდა მღვდელმთავრებთან, მაცხოვრის გაცემის სანაცვლოდ აღებული ვერცხლი უკან დაუბრუნა და უთხრა: ვცოდე, რადგან მართალი კაცი მოგეცითო, - ანუ გლოვობდა თავის დანაშაულს, მაგრამ წავიდა და, სასოწარკვეთილმა, თავი ჩამოიხრჩო. ეს იყო სასოწარკვეთილი ადამიანის გლვოა და სინანული. პეტრე მოციქულმაც უარყო უფალი, მანაც შეიცნო თავისი დანაშაული, წავიდა და მწარედ ტიროდა. რა იყო სხვაობა ამ ორ ადამიანის სინანულს შორის? - ორივემ შესცოდა, ორივემ იგლოვა, მაგრამ შედეგი სხვადასხვა ჰქონდათ: იუდა სასოწარკვეთილებას მიეცა და განეშორა იესოს, რადგან მასშ ღმერთს ვერ ხედავდა და არ ჰქონდა იმის იმედი, რომ მისგან შენდობას მიიღებდა, ხოლო პეტრე მწარედ ტიროდა, განიცდიდა თავის ცოდვას, მაგრამ იესოს არ გაშნორებია, ჰქონდა რა იმედი, რომ მისგან შენდობას მიიღებდა. გლოვა მხოლოდ მაშინ არის მაცხოვნებელი, თუ იგი ღვთისადმი სათნოებასთან არის შეერთებული"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 29 2022, 05:21 PM

"მაცხოვარი თვითონ იძლეოდა მიტევების გასაოცარ მაგალითებს. შეუნდო მის სამგზის უარმყოფელ პეტრე მოციქულს, რომელმაც შეინანა, აპატიებდა იუდა ისკარიოტელსაც, სინანულით პატიება რომ ეთხოვა მისთვის."

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 16 2022, 11:59 AM

"ვერცხლისმოყვარეობა საშინელი სენია. სხვას რომ თავი დავანებოთ, იუდას დაცემის ერთ-ერთი მიზეზიც ვერცხლისმოყვარეობა გახდა, ამის მეშვეობით მოახერხა ბოროტმა სულმა მასში შესვლა. ვიცით, რომ იუდას ებარა მოციქულთა სალარო, საიდანაც ფულს იპარავდა, მიუხედავად იმისა, რომ უფლება ჰქონდა, ფული საკუთარი შეხედულებისამებ ეხარჯა - უფალმა იცოდა მისი სისუსტე და ამიტომაც სწორედ მას ჩააბარა ყულაბა, რათა ამ გზით ცოდვისაგან ეხსნა - იუდა საკუთარ თავს ხომ არ მოჰპარავდა? თუმცა იუდას სულში არაფერი შეცვლილა"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 25 2022, 07:15 PM

"წმ. მამების აზრით, იუდას მადლობა რომ ეთქვა ზიარებიათვის, მაშინ სატანა ვერ აჯობებდა, მაგრამ იუდა ლუკმის მიღებისთანავე წავიდა ქრისტეს გასაცემად"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 25 2022, 07:34 PM

"წმინდა მამები ამბობენ, იუდამ მარტო 30 ვერცხლის გულისათვის არ გასცა ქრისტე, არამედ იმიტომაც, რომ აღარ სჯეროდა, რომ ის ქრისტე ღმერთი იყო. იგი ამაში მხოლოდ მაშინ დარწმუნდა, როცა ქრისტეს ჯვარცმის დროს მიწა იძრა და ჩამობნელდა. მაშინ მიხვდა, მართალი ადამიანის, ღმერთ-კაცის სისხლი რომ დაიდო კისერზე და ჩავარდა საშინელ სასოწარკვეთილებაში: ფული უკან მიუყარა მღვდელმთავრებს და თვითონ კი თავი ჩამოიხრჩო.

იუდა ერთადერთი ნაკითხი მოწაფე იყო ქრისტეს 12 მოწაფეთაგან და ამან ამპარტავნებაში ჩააგდო. ამავე დროს იყო ვერცხლისმოყვარე, მპარავი: "ქურდი იყო, ყულება მას ჰქონდა - რასაც ჩადებდნენ, ის იღებდა" (ინ. 12,6). მისი მცირედმორწმუნეობის გამო ადვილად დასძლია იგი სატანამ და იქცა გამცემად. იუდა სინანულში ჩავარდა, მაგრამ უფლის წინაშე კი არ აღიარა თავისი დანაშაული, არამედ სასოწარკვეთამ შეიპყრო, რომელიც ერთ-ერთი უდიდესი მომაკვდინებელი ცოდვაა და იუდამაც თავი ჩამოიხრჩო"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Sep 2 2022, 05:42 PM

"განსაკუთრებით საყურადღებოა მაფერკანტის ცნობები. იგი იყო სინდრიონის ერთ-ერთი წევრი, მნე. სწორედ მისი ხელიდან მიიღო იუდა ისკარიოტელმა ქრისტეს გაცემისათვის ოცდაათი ვერცხლი"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Sep 22 2022, 09:34 PM

"განდგომილის ყველაზე ნათელი მაგალითია ადამიანი, რომელსაც შეეძლო მკვდარი აღედგინა, ბრმა განეკურნა, კეთროვანი განეწმინდა და რომელსაც იუდა ისკარიოტელი ერქვა. მიუხედავად ამ კოლოსალური ნიჭებისა, იგი ფულს დაეხარბა და გამცემი გახდა. იუდას მსოფლიო უდნა განეკითხა, მაგრამ ახლა სატანის მკერდზეა მიყრდნობილი... აი, სანამდე მიჰყავს ადამიანი ვერცხლისმოყვარეობას"

/მღვდელი დანიელ სისოევი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 11 2023, 09:22 PM

"წმინდა ამბროსი განმარტავს: "არა იმიტომ დაეცა ადამი, რომ უფალმა მას მცნებები მისცა და არა იმიტომ დაეცა იუდა, რომ უფალმა იგი მოციქულად აირჩია. უფალს მათთვის მცნებების დარღვევა არ დაუკანონებია, - მათ წმინდად რომ დაეცვათ ღვთის სიტყვა, - სძლევდნენ ცოდვას"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 20 2023, 08:48 PM

"მან [იუდამ] იცოდა, რომ ქრისტე გარდაცვლილებს ჯოჯოხეთიდან დაიხნიდა. "მე ჯოჯოხეთში ქრისტეზე ადრე ჩავალ, რომ სხვებთან ერთად მეც გამათავისუფლოს", - თქვა მან. ხედავ, როგორი ცბიერებაა?! იმის მაგიერ, რომ ქრისტესთვის შენდობა ეთხოვა, მან ყულფში გაყო თავი, და შეხეთ, უფლის კეთილწიაღობამ მოდრიკა ლეღვის ხე, როელზედაც იგი ჩამოეკიდა, ხოლო იუდამ, რომელმაც ცოცხლად დარჩენა არ ისურვა, ფეხები აიკეცა, რათა ისინი მიწას არ შეხებოდნენ. და ეს ყველაფერი მხოლოდ იმიტომ, რომ არ ეთქვა ერთადერთი სიტყვა - "შემინდე!" რა საშინელებაა!"

/ღირსი პაისი ათონელი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 30 2023, 07:10 PM

"იუდაც ახდენდა სასწაულებს, მაგრამ ღვთის სასუფევლის ღირსი არ გახდა, რადგან ქრისტესმიერი წმინდა ცხოვრების გარეშე, ღვთისმოსაწონ საქმეთა გარეშე, სათნოებათა გარეშე, მცნებათამიერი საქმეების გარეშე, განსაკუთრებით კი, სიყვარულის უმთავრეს მცნებათა აღსრულების გარეშე, ადამიანი - არარაობაა, და, ამასთანავე, უსიყვარულოდ ყოველივე - რწმენაც, ცოდნაც, თავდადებაც, ქველმოქმედებაც - ფუჭი და ამაოა ღვთის წინაშე (I კორ. 13)"

/აკაკი მინდიაშვილი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 2 2023, 07:59 PM

"საერთოდ, ქრისტიანულ ხელოვნებაში, ფერწერა იქნება, ხატწერა თუ ფრესკული ხელოვნება, წმინდანები არ გამოისახებიან პროფილში, პროფილში გამოისახება ხშირად იუდა (საიდუმლო სერობის სცენა), ანუ, ძირითადად, უარყოფითი პერსონაჟი"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 14 2023, 07:07 PM

"ვერცხლისმოყვარეობის ვნებას დამონებულმა იუდამ უმცირეს ფასად გაყიდა ფასდაუდებელი ქრისტე, თავისი კეთილისმყოფელი და მოძღვარი, და ასე და ამგვარად მარადიული სატანჯველი შეიძინა"

/აკაკი მინდიაშვილი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 14 2023, 08:57 PM

"იუდა ჯერ სულიერად მოკვდა, შემდგომ ამისა, მოკვდა ფიზიკურადაც, - თვითმკვლელობით დაასრულა თავისი სიცოცხლე!"

/აკაკი მინდიაშვილი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 15 2023, 06:35 PM

"იუდამ, მოგეხსენებათ, ჯერ ასე ვთქვათ, თავის გულსა და გონებაში უღალატა ქრისტეს, შემდეგ კი რეალურად, პრაქტიკულადაც გასცა იგი და თან როგორ გასცა, - ამბორით, ე.ი. სულიერი კოცნით, სიყვარულის გარეგანი გამოხატვის ამ ფორმით, - ამბორით, დიახ, ამბორით, რომელიც ქრისტეს მოწაფეთა კრებულში მიჩნეული იყო სიყვარულის, მეგობრობისა და სიახლოვის ნიშნად და გამოხატულებად"

/აკაკი მინდიაშვილი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 28 2023, 03:03 PM

"დემონური ძალის ადამიანთან ბრძოლის თანმიმდევრული ხასიათი მაცხოვრის ერთ-ერთ მოციქულთაგან იუდას დაცემის მაგალითზეც კარგად ჩანს. მას, იყო რა ხაზინადარი, ყულაბა ებარა, რომელშიც ხალხისგან მიღებული შესაწირავი გახლდათ მოციქულთა საჭიროებისათვის და აგრეთვე ღარიბ-ღატაკთათვის დასარიგებლად. როცა საქმე ფულთან გაქვს - ეს ხშირად საკმარისი მიზეზია ცდუნების და იუდაც დანებდა მას. ჯერ საჭიროებისთვის დაიწყო ცოტაოდენი თანხის აღება, ხოლო შემდეგ კი წავიდა უფრო შორს. ებრალებოდა რა ის მაცხოვარი ცდილობდა გონზე მოეყვანა იგი, მაგრამ ამისგან არც არაფერი გამოვიდა. თანდათანობით იგი ქურდად, მომხვეჭელად ჩამოყალიბდა, ბოლოს და ბოლოს კი ოცდაათ ვერცხლად გაყიდა ის, ვისგანაც ესოდენ დავალებული გახლდათ. ასე ნელ-ნელა დაიმორჩილა ბოროტმა მაცხოვრის ერთ-ერთი უახლოესი მოწაფე, მიიყვანა იგი საშინელ დაცემამდე, ხოლო შემდეგ კი თავის მოსაკლავადაც უბიძგა"

/დეკ. დავით ციცქიშვილი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 24 2024, 07:38 PM

"ერთმა ადამიანმა ღვთისმსახურს უთხრა: "გთხოვ, მამაო, იუდას სულის მოსახსენებელი პანაშვიდი გადაიხადე". ეს იგივეა, რომ თქვა: "შენ, ქრისტე, უსამართლო ხარ, იუდამ რომ გაგცა, ეს შენი ნება იყო. ამიტომ ახლა დაეხმარე მას"

/ღირსი პაისი ათონელი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 14 2024, 09:04 PM

"იუდამ გასცა რა ქრისტე, მას შემდეგ წავიდა ფარისევლებთან, რათა ეთქვა - შევცოდეო. მაგრამ ფარისევლებმა უპასუხეს: - ჩვენ რატომ გვეუნები, რომ შესცოდე? ამ სიტყვებმა შებღალა იუდას ეგოიზმი, ის გაბრაზდა, მიუყარა მათ ვერცხლი და ეგოიზმის გამო თავი ჩამოიხრჩო. იუდას რომ ჰქონოდა ნამდვილი სინანული, ის მივიდოდა ქრისტესთან და ეტყოდა: - მაპატიე, და ის გადარჩებოდა"

/ღირსი პაისი ათონელი/