ქრისტიანული ცხოვრების არსი პარამეტრები

[marine]

"რა სირთულეებსაც არ უნდა წავაწყდეთ, სულიერ ნგრევამდე მისვლის საშიშროება მაინც არ გვემუქრება, თუკი თავის დროზე მივდივართ მსახურებებზე და ყოველდღე ვასრულებთ პირად კანონს. მაშინ უნდა შევშინდეთ, როცა ამ ორ ძირითად მოვალეობას - კანონსა და მსახურებებს მივატოვებთ".

/იღიმენია თეოსემნია/

"როგორც მოხდა ქრისტეს შემთხვევაში, ყოველი ადამიანის ცხოვრებაშიც დგება დრო, როცა მან უნდა ადიდოს გამჩენი ღმერთი, როცა მან რაღაც დიდი უნდა დაითმინოს მისი დიდებისთვის, როცა მან წარმავალი უნდა დათმოს წარუვალისათვის, საუკუნო შვებასა და სიხარულში დამკვიდრებისათვის, რისთვისაც შეიძლება სიცოცხლის გაღებაც კი საჭირო შეიქნეს მისთვის. ამისთვის უნდა შეამზადოს მან თავი, ეს უნდა იყოს მისი არსებობის მიზანი, რომ ღირსეულად ადიდოს მაღალი ღმერთი და თავადაც იდიდოს უფლის დიდებით".

/მიტროპოლიტი ზოსიმე/

"...ხან ვფიქრობ ხოლმე, ვის არ გაგაცნობს ცხოვრება..."

[marine]

საბერძნეთს გარს აკრავს ეგეოსის ზღვა, სადაც ერთი ნახევარკუნძული და ორი კუნძულია. პირველზე ათონის მთაა, მეორე - კუნძული კასანდრა, სადაც ადამიანები შიშვლები დადიან - სამოთხეშიც ასე იყოო, მესამეზე კი - მკაცრი რეჟიმის ციხეა. სულიერ ცხოვრებაშიც ასეა. ადამიანს წინ უდევს არჩევანი: იცხოვროს ვნებიანი ცხოვრებით, ავაზაკური ცხოვრებით ან სულიერი ცხოვრებით. ეს სამი ადგილი ჩვენს სულიერ მდგომარეობას განასახიერებს. უფალი ყოველთვის ჭეშმარიტი გზისკენ მოგვიწოდებს, რომელ გზას ავირჩევთ, მხოლოდ ჩვენზეა დამოკიდებული."

/მამა გიორგი რაზმაძე/

[marine]

"ცხოვრების სიტკბოს ის კი არ განიცდის, ვინც ამსოფლიურად ხარობს, არამედ ის, ვინც სულიერად ცხოვრობს და სიხარულით იღებს განსაცდელს, როგორც სულისთვის სამკურნალო ბალახს. ამ შემთხვევაში ადამიანი ყველაფრით ხარობს, იმითაც, რომ ცხოვრობს, იმითაც, რომ უნდა მოკვდეს, არა იმიტომ, რომ დაიღალა ცხოვრებისგან, არამედ გარდაიცვლება და ქრისტესთან წავა".

/მამა გიორგი სიდამონიძე/

[marine]

"სვიმეონმა [მესვეტე, უფროსი] მამა უფალში აღმოაჩინა და მთელი სიცოცხლე მას მიუძღვნა"

"[ღირსი მაკარი ოპტელი] თავისი სამყაროთი ცხოვრობდა"

[marine]

"- რისთვის შექმნა ღმერთმა სამყარო და მეც, როგორც ამ სამყაროს ნაწილი?

- ღვთის მიერ სამყაროს შექმნაში საიდუმლოა დამარხული. წმინდა მამები ამბობენ, რომ ღმერთმა სამყარო სიყვარულით შექმნა, რომელიც გადმოიღვარა მისი გულიდან, კაცი კი, ვითარცა შესაქმის გვირგვინი, შეიქმნა იმისათვის, რათა ღმერთი განედიდებინა.
ჩვენი სულიერი მოძღვარი მამა მაქსიმილიანე ამბობდა: შენს წინ მთელი მთა დგას სათნოებათა, შენ კი ზიხარ მის ძირში და ყვავებს ითვლი.
უნდა დავფიქრდეთ, თუ რისთვის შეგვქმნა ღმერთმა და რისთვის მოგვიყვანა ამ სამყაროში. ჩვენი ცხოვრების მიზანი ერთადერთია - ღმერთთან მიახლოება.
ამ უდიდესი მიზნის მიღწევაში წარუმატებლობა ჩვენი ცხოვრების ტრაგედიაა. ღვთისგან შორს მდგომი კაცი - თუნდაც უზრუნველად ცხოვრობდეს და თავის ყველა საქმეში წარმატებული იყოს - ყველაზე უბედური ადამიანია".

/მამა მოსე აგიოტარისი/

"ქრისტემ დაგვიტოვა განსაკუთრებული ცხოვრების წესი - ცხოვრება სულიწმინდის მადლით".

"შინ მხოლოდ აუცილებელი რამ გქონდეს. საგნების სიმრავლე სულიერ ცხოვრებაში არ ეხმარება".

[marine]

ღმერთმა ნუ ქნას, წმინდანების შეურაცხმყოფლად ვიქცეოდეთ...

[marine]

"დილა უნდა იწყებოდეს სულიერი მსახურებით".

/მეუფე ეფრემი (გამრეკელიძე)/

[marine]

სული ქრისტესი

ჩვენ კი, რაკი ქრისტიანები ვართ, ყველაფრის მიმართ განსხვავებული დამოკიდებულება გვმართებს. ჩემთან მოდიან ხოლმე ადამიანები ოჯახური პრობლემებით. ხანდახან ეს ბანალური სცენებია - დედამთილისა და რძლის ურთიერთობები, მათ შორის კი ვაჟი, რომელიც ორივე მხრიდან იწნეხება; სიდედრისა და სიძის, მშობლებისა და შვილების, ცოლისა და ქმრის ურთიერთდამოკიდებულება... ასეთ ამბებზე ანეკდოტებსაც ჰყვებიან, ეს თითქმის ყველა ოჯახში ხდება. მაგრამ ერთია, როცა ასეთი რამ ზოგადად ხდება, და მეორე - როცა ადამიანს ეს ყველაფერი პირადად ეხება. ამ დროს იგი თავს დაჩაგრულად, ხანდახან გაუბედურებულადაც თვლის და შველას მოძღვრისგან ითხოვს.

იცით, პრობლემა რაშია? ადამიანებს, რომლებიც ჩემთან მოდიან, - და, მადლობა ღმერთს, რომ მოდიან, - რამდენიმეწლიანი ეკლესიური ცხოვრების მიუხედავად ჯერ კიდევ არ აქვთ სული ქრისტესი. მათ ვერ გაუცნობიერებიათ, სად მოხვდნენ, ჯერ კიდევ ძველი აღთქმის ადამიანებივით იქცევიან, ან, უკეთეს შემთხვევაში, ვითარცა მწიგნობარნი იძენენ ცოდნას, ვითარცა ფარისეველნი ცდილობენ, სჯული აღასრულონ, მაგრამ სული ქრისტესი მაინც არ აქვთ, მათი სიმართლე არ აღემატება ფარისეველთა და მწიგნობართა სიმართლეს. პრობლემაც სწორედ აქ იწყება. სადაც ის ჩვეულებრივი, თუნდაც ზნეობრივი ადამიანივით იქცევა, ქრისტიანივით უნდა მოქცეულიყო. ქრისტიანი კი ბანალურ სიტუაციებშიც განსხვავებულად იქცევა. ამისთვის მხოლოდ მოძღვრის დაჯერება არ არის საკმარისი, ადამიანმა თვითონ უნდა იცხოვროს ქრისტეს სულით.

/დეკ. თეოდორე გიგნაძე/

[marine]

წერილი ახალგაზრდა მასწავლებელს, არიან თუ არა ახლა ჭეშმარიტი ქრისტიანები


არიან და ბევრნიც. ისინი რომ არ იყვნენ, დაიბინდებოდა ალბათ კაშკაშა მზე. თორემ, აბა, ასეთი ძვირფასი კანდელი მხოლოდ სამხეცეს გაანათებდა?
ალბათ ბევრი ქაღალდი დამჭირდებოდა ჭეშმარიტ ქრისტიანებთან ჩემი შეხვედრების აღსაწერად. შენც ალბათ დიდხანს მოგიხდებოდა მათი კითხვა და საკუთარი სულის ნუგეშისცემა. ჯერჯერობით კი მხოლოდ ეს მაგალითი განიხილე.
შარშან ზაფხულს მაჩვეში ვიყავით. მატარებლის მოლოდინში პატარა ბაქანზე ერთ მოხუც გლეხის ქალს ვუცქერდი. მისი დამჭკნარი სახე ბრწყინავდა საოცრად იდუმალი ნათლით, რომელსაც ხშირად იხილავთ სულიერ ადამიანთა სახეებზე. ვკითხე: - ვის ელოდები, დაო-მეთქი. მიპასუხა: "იმას, ვისაც ღმერთი გამომიგზავნის". თურმე ის ყოველ დღეცისმარე მიდის სადგურზე და ელოდება ღატაკ მწირს, რომელსაც ღამის გასათევი და ლუკმა დასჭირდება. თუ ასეთი გამოჩნდება, სიხარულით მიიღებს თავის ჭერქვეშ, როგორც ღვთისგან გამოგზავნილს. იგი თურმე კითხულობს წმინდა წერილს, მარხულობს, დადის ეკლესიაში და იცავს ღვთის მცნებებს. მეზობლებმა გვითხრეს, წმინდა დედაკაციაო.
მსურდა შემექო სახარებისეული სტუმართმოყვარეობისთვის, მაგრამ შემაჩერა: "განა მთელი სიცოცხლე ღვთის ყოველდღიური სტუმრები არ ვართ?" - და ცრემლები აუკიაფდა თვალებში.
ჰოი, ერის მოწყალეო და ტკბილო სულო! ჩემო ახალგაზრდა მეგობარო, თუ თავს ხალხის მოძღვრად მიიჩნევ, ხშირად შეიძლება შერცხვენილი გამოჩნდე, მაგრამ თუ ხალხის მოწაფეს უწოდებ თავს, არასოდეს შეგრცხვება.
დაე, განგაბრწყინოს ღვთის წმინდა მოწყალებამ!

/წმ. ნიკოლოზ სერბი/

"მორწმუნეს უნდა ჰქონდეს სიყვარული, თავდაჭერილობა, ღირსების გრძნობა, სიქველე, ვაჟკაცობა".

/მამა კახაბერ კურტანიძე/

[marine]

"იყავი ბრმა, ყრუ და მუნჯი"

[marine]

"წმინდა მამა [იოანე ნოვგოროდელი მთავარეპისკოპოსი] ყველაზე აღმატებულად დაფარულ ღვაწლს მიიჩნევდა".

[marine]

"ჭეშმარიტი და ნამდვილი ქრისტიანი ის არის, რომლის სული და გული არის დამუშავებული".

/წმ. გაბრიელ ქიქოძე/

[marine]

" - ჩამორჩება თუ არა დროს ეკლესიურად მცხოვრები ადამიანი?

- ეს მათი სულისკვეთებაა, რომლებსაც სურთ, საკუთარი არაეკლესიურობა სხვადასხვა მიზეზით გაამართლონ. როცა ეკითხები, რატომ არ ხარ ეკლესიურად განწყობილიო, ეძებს არგუმენტებს, მათ შორის ეკლესიის არამოდური წესჩვეულებისა თუ ცხოვრების ნორმისა, რომელიც არ შეესაბამება დასავლური განვითარების ცხოვრების ტიპს.
ზოგი ფიქრობს, თუკი ჩემი პირადი მოთხოვნილებები ეკლესიაში იზღუდება, არ მსურს სიარულიო და ფიქრობს, საერთოდ ათეისტი დარჩეს ან ურწმუნოებაში იცხოვროს. ან კიდევ აირჩიოს ის რწმენა, რომელიც მეტად მორგებულია მის ინტერესებს.
ამგვარად მას კი არ უნდა ღმერთს ემსახუროს, არამედ სურს, უფალი მოირგოს, ეკლესია მოიმსახუროს საკუთარი მოთხოვნილებების გასამართლებლად.
ყველას თავისი არჩევანი აქვს, მაგრამ ის არ უნდა იყოს ამოსავალი, შენ რა გსიამოვნებს. ჭეშმარიტება და უფლის ნება უნდა გამოვიძიოთ. უფალო, იყავ ნება შენი, - ასე მივმართავთ უფალს "მამა ჩვენოს" ლოცვაში. ახლა პირიქით არის. ადამიანმა შეაბრუნა ეს და უფალს ეუბნება, - უფალო, იყავ ნება ჩემი. როგორც ჩემი ნებაა, ისე დამეხმარე, თუ გინდა, რომ გირწმუნო, თუ არადა საერთოდ არ გირწმუნებ, ისედაც კარგად ვიცხოვრებო. აი, სად არის ცდუნება დროის სულისკვეთებისა".

/მეუფე ეფრემი (გამრეკელიძე)/

[marine]

"ეკლესიური ცხოვრების რიტმში მონაწილეობით, ჩვენ, როგორც ქრისტიანები, ვცოცხლობთ. საზოგადოდ, ქრისტიანობა ცოდნის რაიმე კრებული კი არა, არამედ ცხოვრების წესია".

/მეუფე ანტონი (ბულუხია)/

[marine]

"ტელევიზორი, გაზეთები, ეროტიკა, ძალადობა - ეს მძაფრი გრძნობები ურტყამს ადამიანის უკიდურეს ემოციებს და მიმართულია იმისკენ, რომ მათ დაავიწყოს, თუ რამდენად ხანმოკლეა ცხოვრება".

[marine]

"აუცილებელია ყოველწუთიერად ვევედროთ უფალს, აგვიხილოს სულის გონიერი თვალი, რადგან უმისოდ მრავალ ნიჭს უმეცრების ქარი გაფანტავს და კეთილ ნაკვალევს უგუნურების წვიმა წაშლის. ოქროს მიწაში დამფვლელი უფალს ნუ დააბრალებს თავის სიღატაკეს, წყაროსთან ახლოს მყოფი მწყურვალი უბედობას ნუ შესჩივლებს საკუთარ სიხმელეს. ჩვენს ხელთაა სიმდიდრეც და სიღატაკეც, სინოტივეცა და სიმშრალეც. უფალმა ყველას უბოძა სიცოცხლე, ნიჭი, მადლი და სათნოება. ოქრო უკვდავი სულია ჩვენში, წყარო კი სათნოებები, რომლითაც ვირწყულებთ სულს, ვიცავთ გამოფიტვისა და უნაყოფობისგან. მათ ადამიანი განაგებს, მიმართულებას აძლევს.

მაშ, რატომ არიან ბედნიერნი და უბედურნი, სულიერად მდიდარნი და გლახაკნი, "იღბლიანნი" და "უიღბლონი"? პასუხი ერთია: გამოუყენებელი სიმდიდრე სიღატაკეა, აღუსრულებელი სიკეთე - ბოროტება და ნაჩუქრის არად ჩაგდება - უმადურობა. არასდროს დარჩენილა ქვეყნად მთესველი უთესლოდ და არც თითოეული ჩვენგანი - უფლის წყალობისა და შემწეობის გარეშე. თქმა იმისა, უბედური, უიღბლო ვარო, უღმერთობას, უსულობას ნიშნავს, შენთვის არ არსებობს სიკეთე. დედის მუცელში ჩასახვისთანავე სიცოცხლის წიგნში ჩასაწერადაა ადამიანი განმზადებული, რადგან უფალმა სიკეთით მოხედა მას, ღმერთია მასთან. ნუთუ ამის შემდეგ შეიძლება ვინმემ ინანოს თავისი გაჩენა?!"

[marine]

"მინდა, რაც შეიძლება მეტად განვიწმინდო გული და გავილამაზო სული, რათა უფლის მოსაწონი გავხდე და ღირსი გამხადოს დავდგე მის მარჯვნივ, რომ სულ უფალთან ვიყო და მუდამ ვისმინო მისი ხმა... ვიცი, ბევრი მოვინდომე, მაგრამ ხარბი ყოფილა კაცის გული და ნეტავ მხოლოდ უფალთან სიახლოვის სურვილში ვიყოთ ხარბები!
ერთ წმინდა მამას უთქვამს: თუ წყლის წვეთი წლების მანძილზე ერთსა და იმავე ადგილას ეცემა, ქვას გახვრეტსო... და მეც იმედი მაქვს, ჩემი დაუღალავი ლოცვით, საკუთარი თავის კონტროლით, უფლის სიახლოვეს ყოფნით, მარხვით, აღსარებითა და ზიარებით მოვუხერხებ რამეს ამ ჩემს ცოდვილ და ბინძურ სულს, ჯერ კიდევ ვნებებში რომაა ჩაფლული და ასე უჭირს მისგან განთავისუფლება..."

[marine]

"ვინც ცხოვრების წესით ცდილობს დაუმტკიცოს უფალს სიყვარული, უდიდესი პატივისცემა, იგი მადლით იმოსება, მასში იძირება და იოლად აღარ ებმება ეშმაკის დაგებულ მახეებში. უფლის მორწმუნე გამუდმებით უნდა სწავლობდეს ზეციერი მშობლისკენ სავალ გზებს, ანბანს სიცოცხლის წიგნის კითხვისა, რათა მართებულად შეძლოს მასში დავანებული სიბრძნის შემეცნება, რის გარეშეც შეუძლებელია ნათელში სიარული, დაბრკოლებათა გადალახვა."

[marine]

„შინაგანი ჩაღრმავება, თვითკრიტიკა არის გარანტია იმისა, რომ ჩვენ უკეთესები გავხდეთ. თვითკრიტიკის გარეშე ადამიანი ერთ ადგილს ტკეპნის და ვერ ვითარდება, ვერ იწმინდება. მუდმივად დაკვირვება საკუთარ თავზე იძლევა ძალიან ეფექტურ შედეგს. ყოველდღიურად განვიხილოთ საკუთარი თავი, რაში შევცოდეთ უფალს, რაში ვემსახურეთ, სწორედ ეს იძლევა სულიერი განწმენდის საფუძველს და ნიადაგს“.



„არ უნდა გაიმართლოს ერისკაცმა თავი იმით, რომ ერში ცხოვრობს, მას არ აქვს ხელშემწყობი პირობები იმისათვის, რომ ქრისტიანულად იცხოვროს. ვიცით ბიბლიური მაგალითი, როდესაც ლოთი სოდომში და გომორში ცხოვრობდა და იქაც იცავდა თავის სიწმინდეს და უბიწოებას.

სოდომი და გომორი იყო ყველაზე გარყვნილი ქალაქები მთელს დედამიწაზე, რომლის მსგავსი არც მანამდე ყოფილა და არც მის შემდეგ იქნება. ისინი ძალიან მძიმე, არაბუნებრივ ცოდვებში იყვნენ ჩართულნი. ასეთ ქალაქში ცხორობდა ლოთი, რომელმაც საკუთარი თავი და მთელი თავისი ოჯახი უბიწოდ და შეურყვნელად დაიცვა და შეინარჩუნა.

როგორ ცხოვრებაშიც არ უნდა გვიწევდეს ცხოვრება, ჩვენ უფალი მოგვიწოდებს, ვიყოთ მისი ერთგულები და დავიცვათ სიწმინდე და უმანკოება“.


/მამა მათე (ვაშაყმაძე)/

[marine]

წერილი ახალმოქცეულს რწმენის ნაყოფზე

"ისევე, როგორც ადრე სასიამოვნო იყო თქვენთვის ცოდვა, ახლა საძაგელი გახდა. თქვენ გაგიტაცათ ფილოსოფიამ, ყველაფერი წაიკითხეთ პლატონიდან ბრედლიმდე, და ვერ გადაწყვიტეთ, ვისთვის მიგეგოთ პატივი, ვინაიდან ისინი ერთიმეორეს უარყოფენ, ის, რაც ერთისთვის ჭეშმარიტება იყო, იმას მეორე სიცრუედ თვლიდა, რასაც ერთი თეთრს ეძახდა, სხვა ამბობდა, შავიაო. თქვენ ვერ შეძელით გაგერკვიათ, სად იყო ჭეშმარიტება, და ეს ძლიერ გთრგუნავდათ. და ბოლოს მოხდა თქვენთვის უსიამოვნო, მაგრამ მაცხოვნებელი მოვლენა: მანქანას ქვეშ ჩაუვარდით და ბორბალმა ფეხი გადაგიტეხათ.

საავადმყოფოში წოლისას ბევრი იფიქრეთ. ეკითხებოდით საკუთარ თავს, სად არის ჭეშმარიტებაო. თქვენ გვერდით ავადმყოფი იწვა, მას ბალიშის ქვეშ პატარა წიგნი ჰქონდა ამოდებული, რომელსაც ხშირად იღებდა და კითხულობდა. რას კითხულობთ? - ჰკითხეთ ინტერესით. მან მდუმარედ გამოგიწოდათ. და პირველად ჩაგივარდათ ხელში "ახალი აღთქმა". როცა იგი წაიკითხეთ, უთხარით საკუთარ თავს: "აი, ჩემი ახალი ცხოვრების საწყისი". გამოიღვიძეთ, ყველაფერში, რაც შეგემთხვათ: მანქანის ქვეშ ჩავარდნა, საავადმყოფოს საწოლი, შენი მეზობელი, "შემთხვევით" შეხვედრა ცხოვრების წიგნთან - ღვთის ხელი დაინახეთ, რომელსაც უყვარხართ და თქვენი გადარჩენა უნდა. საავადმყოფოდან გამოსულმა ქრისტიანული ცხოვრება დაიწყეთ, მაგრამ ახლა კვლავ უკმაყოფილო ხარ. გგონიათ, რომ არ ვითარდებით, არ იზრდებით სულიერად. ეს თანდათანობით მოხდება. პირველ სავლეს ქრისტეს დამაბრმავებელმა ნათელმა თვალები მოსჭრა და ტკივილს განიცდიდა, სანამ არ მიეჩვია საღმრთო ნათელს: "და მყის გარდამოვარდეს თვალთაგან მისთა ვითარცა ნაქურცენნი და მეყსეულად აღიხილნა" (საქმე 9,18). ღვთის სასუფეველი მაშინვე არ იხსნება. მთესავმაც კი, გუშინ რომ თესლი ჩაყარა: "დაიძინის; და აღდგის ღამე და დღე და თესლი იგი აღმოსცენდის და განორძნდებინ, ვითარ იგი მან არა უწყის" (მარკოზ. 4,27).

ასე იქნება თქვენს თავსაც, რამეთუ ჭეშმარიტებას სურს, არა მარტო შეიცნონ, არამედ აღმოცენდეს და ნაყოფი გამოიღოს. თქვენ თქვენს ყანაში საღმრთო ჭეშმარიტება დათესეთ. მოითმინეთ, მაშინვე ნუ ცდილობთ წინასწარმეტყველებას და მოციქულობას. აცალეთ თესლს ამოვიდეს. თქვენი ყოველი ლოცვა მას გაათბობს, ყოველი ცრემლი გამოკვებავს, ყოველი ამოოხვრა ამოზრდის; გაღვივდება თესლი და ამოიჯეჯილებს. თუ როგორ, ეს თქვენ არ იცით, მაგრამ უფალმა იცის. როცა მოვა ჟამი მკისა, თქვენც შეიტყობთ და გამხიარულდებით."

/წმ. ნიკოლოზ სერბი/