სიკვდილი - მიწიერი ცხოვრების დასასრული პარამეტრები

[marine]

"მე უკვე სიბერეში შევედი, შენ ისევ ახალგაზრდა დარჩი, შენ ახლა ერთგვარ გზაგასაყარზე ხარ - რაც ასეთ იცოცხლე, ზუსტად იმდენი მანდ არსებობ"

[marine]

"ვიქტორ ჰიუგოს მომხიბლავი დიალოგი კაცსა და მიწას შორის: "კაცი: მე ვარ შენი მეფე! მიწა: შენ ხარ ჩემი მატლი".

[marine]

"კვდება ის, რაც აღარ აღდგება და გარდაიცვლება ის, ვინც იცვალა".

/მეუფე ზენონი (იარაჯული)/

[marine]

"წუთისოფელში მხოლოდ წუთისოფლობა განქარდება".

/მეუფე ზენონი (იარაჯული)/

[marine]

"გონებისა და სხეულის განწმენდელი უწყვეტი ხსოვნა და ფიქრი სიკვდილზე"

/ფილოთეოს სინელი/

[marine]

"სიკვდილის ყალიბში იძერწება"

[marine]

"მშვენიერი გამოგონებაა სასაფლაო. იგი აუცილებელიცაა, რათა მოკვდავმა მასში ხანდახან თავისი ცხოვრება ამოიკითხოს"

/ნიკოლოზ ბარათაშვილი/

[marine]

"ღვთის შიშისა და ღვთის სიბრძნის ნიჭებით აღსავსე იყო ლაკედემონელი ეპისკოპოსი თეოფანე. მის ეპარქიაში ერთი ქრისტიანი გარდაიცვალა. მესამე წელს გახსნეს მისი საფლავი და სრულიად გაუხრწნელი იხილეს. მიხვდა მღვდელმთავარი, რომ ამ კაცს რაღაც ცოდვა ჩაედინა. ეპისკოპოსმა მისი თანასოფლელები მოიწვია, რომელთაც უნდა მოეთხროთ გარდაცვლილზე და თან შენდობა მიეცათ.

ერთმა მათგანმა უარი თქვა, მიზეზი ჰკითხეს. "მე მაგაზე ათასჯერ ღარიბს, პანერაცი (სპილენძის ჭურჭელი, ცხვრის მოსაწველი) გამომართვა და აღარ დამიბრუნაო. მღვდელმთავრის ჩარევით, იმ კაცის ნათესავებმა პანერაცი პატრონს დაუბრუნეს. კაცი კი მივიდა მიცვალებულთან და უთხრა: - ახლა კი გაპატიოს ღმერთმაო და უეცრად გარდაცვლილის გახრწნილი სხეული ყველას თვალწინ დაიშალა.

ამ სურათის დანახვამ შეაძრწუნა ეპისკოპოსი - თუ ერთი უბრალო ჭურჭლის გამო ასე განიკითხეს ის კაცი, მე როგორღა გავიმართლებ თავს, როცა ათასობით სულზე ვზრუნავ, რა იქნება, თუ მათგან რომელიმე დაიღუპება? მართლაც სახიფათოა ჩემი მდგომარეობა და უდიდესია პასუხისმგებლობაო. მან ჩუმად დატოვა კათედრა, ათონის მთაზე დასახლდა და უბრალო ბერივით ცხოვრობდა იმ დრომდე, ვიდრე ღმერთმა არ გამოაჩინა მისი მღვდელმთავრობა."

[marine]

"ბოლოს წარმოთქვა "ამინო" და მოუდრიკა ქედი მახვილს. თავი მოჰკვეთეს. მასთან ერთად დაალაგეს წმინდა ელეფთერისა და რუსტიკის თავნი.
ღმერთმა წმინდა დიონისე [არეოპაგელი] სიკვდილის შემდეგ განადიდა სასწაულით. თავმოკვეთილი მისი სხეული ღვთის ძალით ფეხზე წამოდგა, აიღო ხელებით თავისი თავი და მასთან ერთად ორი სარბიელი (2,75 ვერსი) გაიარა ქრისტიანულ ტაძრამდე. მისცა თავი ერთ ღვთისმოშიშ დედაკაცს, სახელად კატულას, და მიწაზე დაეცა.
ამ სასწაულის მხედველმა მრავალმა ურწმუნომ იწამა ქრისტე. კატულამ გადაწყვიტა, მისი სხეულიც აეღო, მაგრამ წარმართებმა ნება არ მისცეს. მაშინ დედაკაცმა ისინი შინ შეიპატიჟა, გულთბილად გაუმასპინძლდა, საჩუქრები ჩამოურიგა, იმავე დროს ქრისტიანებს წმინდა დიონისეს სხეულის იმ ადგილას დაკრძალვა უბრძანა, სადაც წმინდანმა საკუთარი თავი გადასცა."

[marine]

"ცხოვრებასთან გაყრა ტრაგიკულად არ განუცდია"

"სამშობლოს მიწავ, მსუბუქად დაეფარე მის წმინდა ცხედარს!"

[marine]

"სიკვდილი სინამდვილეა"

"სიკვდილი მაშინაა დამთრგუნველი, როცა არ ვიაზრებთ. მასში უცნაური არაფერია, იგი სრულიად ბუნებრივია, ისევე, როგორც დაბადება, ჭამა და სხვა. თუ ესენი გარდაუვალია და საჭირო, ასევეა სიკვდილიც. გარდაცვალებაზე ფიქრი მიჩვენებს იმ სინამდვილეს, საიდანაც იგი იღებს სათავეს. საიდან მოდის სიკვდილი? ვის ხელშია მისი სადავეები? ცხადია, ღმერთის. უფალი არც იბადება და არც კვდება, აქედან გამომდინარე, სიკვდილი მასთან მიმყვანებელია; იგი ახლად დაბადებაა მარადიულ ცხოვრებაში. მას მესამედ დაბადებასაც ეძახიან. ის ქრისტიანისთვის ქრისტეში დაბადება უნდა იყოს და ნურავინ იფიქრებს, რომ გარდაცვალება უბედურებაა, რომელზეც არ უნდა ვიფიქროთ, რადგან იგი არასასურველი სტუმარია. სიკვდილს წუთიერი ცხოვრებიდან, ხრწნილებიდან მარადისობაში მივყავართ. ამ ორიდან რომელია უმჯობესი? აქაური ტანჯვა თუ მარადიული სიხარული?"

[marine]

"წინაპრებს შენდობას ეუბნებიან"

"სიკვდილი ადამის გამო ეპიდემიის მსგავსად შემოიჭრა"

"სიკვდილი - ბოლო წინააღმდეგობა, რომელიც გამოსყიდვით იქნა დაძლეული. სიკვდილი ორგვარია: სხეულებრივი და სულიერი. სხეულებრივი სიკვდილის დროს მაცოცხლებელი სული ტოვებს სხეულს - სხეული მას ვეღარ იტევს, სულისთვის გამოუსადეგარი სხეული კვდება და ადამიანის მიწიერი ნაწილი კვლავ მიწას უერთდება.

სულიერი სიკვილის შემთხვევაში კი სული კარგავს ღვთიურ მაცოცხლებელ მადლს, რომლითაც საზრდოობდა. მაგრამ სული სხეულივით არ კვდება; ცოდვებით დამძიმებული ანუ თვითმოკვდინებული სული უღმერთობის გამო განერიდება ნათელს, სიხარულსა და ნეტარებას, ამავე დროს, არც სხეულვით იხრწნება და ნადგურდბა; ის რჩება უღმერთობაში, მწუხარებაში, ჭმუნვასა და ტანჯვაში".

[marine]

"მოკრძალებული სამარეა დიდი ჯვრისგამოსახულებიანი ქვით."

[marine]

"ზოგჯერ ყოვლისშემძლე ღმერთი ზოგიერთი გამოცხადებით სიკვდილის ჟამს აძლიერებს მფრთხალი გონების მქონეთ. ჩემთან მონასტერში ცხოვრობდა ერთი ძმა, ანტონი, რომელიც მრავალგზის, ყოველდღიური ცრემლთაღვრით გამოხატავდა ზეციური სამშობლოს სიხარულისადმი წყურვილს. წმინდა წერილის შესწავლისას მასში შესაცნობ საგნებს კი არ ეძებდა, არამედ ცრემლს გულის შემუსვრილებისთვის, რათა მისგან განხურვებული გონება აენთოს, დაუტეოს მიწიერი საგნები და ჭვრეტით აღფრინდეს ზეციურ სამშობლოში. მას უთხრეს ღამის ხილვაში: "უფლის ბრძანებით მოემზადე გასამგზავრებლადო". უპასუხა, - არაფერი მაქვს მგზავრობისას გამოსადეგიო. უპასუხეს: "თუ საქმე შენს ცოდვებს ეხება, მოგეტევაო". თუმცა ძალიან შეშინდა მას შემდეგ, რაც სიკვდილის მოახლოება აუწყეს. ახალ გამოცხადებაშიც იგივე სიტყვები მოესმა. ხუთი დღის შემდეგ ავად გახდა და მოკვდა მისთვის მლოცველ და მოტირალ ძმათა წინაშე.

მეორე ძმა, მერული, მუდმივად ტიროდა და ლოცულობდა. ჭამის ან ძილის გარდა, მის ბაგეთაგან მოუკლებლად ისმოდა ფსალმუნთგალობა. მას ჰქონდა ღამეული ხილვა: ზეციდან მის თავზე თეთრი ყვავილების გვირგვინი დაეშვა. ამის მერე ავად გახდა და გარდაიცვალა მშვიდი და ნათელი სულით. 14 წლის შემდეგ მონასტრის მაშინდელმა წინამძღვარმა პეტრემ მოისურვა მის ახლოს თავისთვის საფლავი გაეთხარა, მერულის სამარიდან ყვავილთა კეთილსურნელება წამოვიდა. აქედან აშკარა გახდა, რომ ჭეშმარიტი ყოფილა მისი ღამეული ხილვა.

იმავე მონასტერში იყო ძმა იოანე, დიდად ნიჭიერი ახალგაზრდა, რომელიც აღემატებოდა თანატოლებს განსჯით, თავმდაბლობით, სასიამოვნო ურთიერთობითა და მოსაგრეობით. ავად გახდა და სიკვდილის პირად მივიდა. ღამის ხილვაში გამოეცხადა ვინმე მამა, მან წკეპლა გადაარტყა და უთხრა: "ადექი, შენ არ მოკვდები ამ სნეულებით, მაგრამ იყავი მზად, ვინაიდან მცირე ხანსღა იღვაწებ აქ!" ამის მერე ის მაშინვე გამოჯანმრთელდა. გვიამბო თავისი ხილვის თაობაზე. კიდევ ორი წელი იყო ამ ქვეყანაში და დიდ ღვთისმსახურებას მიეცა. მესამე წელს ერთი ძმა მოკვდა და მონასტრის სასაფლაოზე დავკრძალეთ. სასაფლაოდან ჩვენი გამოსვლის მერე, როგორც თვითონ გვიამბო ფერდაკარგულმა და აკანკალებულმა იოანემ, იგი იქ დარჩა. მოუხმო საფლავიდან გარდაცვლილმა ძმამ და აუწყა სიკვდილის მოახლოება. ათი დღის შემდეგ სნეულებით გატანჯულს განშორდა ხორცის საკვრელნი და გარდაიცვალა."

[marine]

„გარდაცვალება არის შობა მარადისობაში... გარდაცვალება ისევე არ არის ბოროტება, როგორც მშობიარობა, როცა დედის წიაღში მყოფი გარდმოიცვლება ამ სოფელში...“

დეკანოზი თეოდორე გიგნაძე

[marine]

„იფიქრე არა იმაზე, რომ გარდაცვლილი აღარასოდეს მობრუნდება შენთან, არამედ იმაზე, რომ მალე შენც მასთან გადასახლდები, - გვაიმედებენ წმინდანები, - შენ ტირი იმის გამო, რომ მიცვალებულმა მიგატოვა, მაგრამ არ ფიქრობ იმაზე, ვინც მან იპოვა.

ჩვენ სიხარულით ვეგებებით ახალშობილს, მიუხედავად იმისა, რომ მშობიარე იტანჯება, ახალშობილი ტირის. ასევე ეგებებიან გარდაცვლილებს ზეცის მკვიდრნი, მიუხედავად იმისა, რომ ტირილით ვაცილებთ მათ“.

[marine]

"სული თვისი წმინდა სასურველ უფალს ჩააბარა"

[marine]

"ქრისტიანული თვალსაზრისით სიკვდილი უკანასკნელი მტერია, რომელიც ბოლოს განადგურდება".

[marine]

"...მრავალი განსაცდელისა და სიხარულის მხილველი 72 წლის ასაკში მიიცვალა..."

[marine]

" სიკვდილი ერთ რამეს გვასწავლის მხოლოდ: ვიჩქაროთ სიყვარული."