სიკვდილი - მიწიერი ცხოვრების დასასრული პარამეტრები

[marine]

"იმ ქვეყანაში ჩვენ გადავიტანთ აქედან ყველა ჩვენს სულიერ თვისებას. აქედან გაგვყვება ყოველი ჩვენი ღირსება და თვისება, ნაკლიც, ცოდვაც და მადლიც".

[marine]

"წარმოიდგინეთ ადამიანი, რომელიც ყინულზე მიდიოდა და უეცრად უფსკრულში ჩავარდა! ვის აღარ მიმართავს ასეთი ადამიანი, ვის არ სთხოვს შველას, ვის არ შეჰღაღადებს, ვის არ გაუწვდის ხელს? იგივე ემართება ცოდვილის სულს სიკვდილის წუთებში. ის ბოლოს გრძნობს, რომ უფსრულში აღმოჩნდა. ამიტომ ყოველ საშუალებას ხმარობს, რომ მოიშოროს სნეულება, საკუთარ აღსასრულს გადააბიჯოს და როდესაც ხვდება, რომ წარმატებას ვერ აღწევს, საშინელება ემართება, სულმოკლეობა და სასოწარკვეთილება იპყრობს".

[marine]

"როცა კვდება ადამიანი, ყველაფერს ტოვებს, ხოლო თავად მისი სხეული მიწაში იკრძალება"

[marine]

"თუ მონა რაღაც დანაშაულის გამო პატრონის მიერ ბორკილებითაა შეკრული, დიდი ძალისხმევა სჭირდება, რომ ბორკილები დაამსხვრიოს და თავისუფლება მოიპოვოს; ასევე, ცოდვის ბორკილებით შეკრული სული ხორცისგან თავს სხვაგვარად ვერ დაიხსნის, თუ არა - მასთან მძიმე ბრძოლით!"

[marine]

"დაფიქრდი, მოკვდავო, კარგად დაფიქრდი, განა საშინელება არ იქნება, რომ თავი დროულად არ მოამზადო და ცოდვის მწიკვლისაგან განუწმენდელი სულით მიეცე მას, რომლის დიდებულების წინაშე ქერუბიმებიც კი სახეს იფარავენ, და ანგელოზთა, მთავარანგელოზთა და სხვა ზეციურ ძალთა ნათელი სიბნელედ გადაიქცევა?!"

[marine]

"თავისუფლებას გრძნობს ბავშვი, რომელიც დედის წიაღიდან გამოდის, თავისუფლებას გრძნობს დილეგიდან გამოსული ტუსაღი, მაგრამ გაცილებით მეტ თავისუფლებასა და სიმსუბუქეს გრძნობს მართალი, როდესაც სხეულს ტოვებს"

[marine]

"სათნოთმოყვარე ადამიანს იგივე ემართება სიკვდილის დროს, რაც კეთილ ბავშვს მშობლიურ სახლში დაბრუნებისას. სათნოთმოყვარე ადამიანებმა, როგორც ზეცის შვილებმა, კარგად იციან, რომ ზეციურ მამას მათთან შეხვედრა გაახარებს, კარგად, მოწყალებით, სიყვარულით მიიღებს, იმიტომ, რომ ისინი ცხოვრების განმავლობაში გამუდმებით მის მცნებათა აღსრულებას ცდილობდნენ!"

[marine]

"სიკვდილი მართალთათვის და ცოდვილთათვის იგივეა, რაც იყო მეწამული ზღვა - ისრაიტელებისა და ეგვიპტელებისათვის. პირველთათვის ის აღთქმულ მიწაზე გადასასვლელად იქცა, ხოლო უკანასკნელთათვის - დაღუპვის მიზეზად; ასევე, მართალთათვის სიკვდილი არის ცხოვრების დასაწყისი და ნეტარ აღთქმულ მიწაზე შესასვლელი კარი; ცოდვილთათვის ის მეორე - საუკუნო ტანჯვით სავსე სიკვდილის დასაბამია!"

[marine]

"მართლის სულს სიკვდილის დროს იგივე ემართება, რაც ტუსაღს, როდესაც იგი გადაჰყავთ ერთი, მისთვის ნაცნობი ოთახიდან - მეორეში, სრულიად უცნობში, ვიწროდან - ფართოში, ჩახუთულიდან - გრილში, ბნელიდან - ნათელში, მაგრამ იგი, თითქოსდა ვიწრო კარით გაჰყავთ, სადაც, მცირე ხნით მაინც, სივიწროვის შეგრძნება აუცილებელია!"

[marine]

"სრულიად სხვადასხვაგვარი ხასიათისაა სათნო და უწმინდური ადამიანების სიკვდილისწინა უძლურებანი: პირველთა შორის ისინი ძლიერი, მაგრამ გამჭოლი ქარების მსგავსნი არიან, რომელთა დროსაც მომაკვდავის სული ქროლვის მიმართულებით სწრაფად, მაგრამ ხმაურისა და ძრწოლის გარეშე გაიტაცება ნავსაყუდელიდან; ხოლო უკანასკნელთა - ცოდვილთა ავადმყოფობა ჰგავს შემოდგომის ქარიშხალს, რომელიც ყველაფერს ანადგურებს, ხომალდებს ძალით გლეჯს ღუზიდან და დასანთქმელად მიაქანებს მორევში"

[marine]

"შეეცადე, მიწა ყოველგვარი სინანულის გარეშე დატოვო და ჩათვალე იგი ველად, რომელზედაც შენ, როგორც შვილი უკვდავებისა, თამაშობდი და ხარობდი, ანდა - სასწავლებლად, რომელშიც ტანჯვისა და სიხარულის გზით მიაღწიე ზრდასრულ ასაკს. სარწმუნოების გვირგვინით თავშემკობილმა და მოთმინების მახვილით წელმორტყმულმა, ღვთის განგებულებისადმი მადლიერებითა და ნდობით სავსემ, განგრძე შენი მოგზაურობა"

[marine]

"საფრთხე, რომელიც დიდი ხნით ადრე განვჭვრიტეთ, იმდენად საშინელი არ არის, იმდენად არ გვაფრთხობს, როგორც - მოულოდნელი!"

[marine]

"სიკვდილზე ფიქრმა კი არ უნდა შეგვაშინოს, არამედ, სიხარულითა და ღვთისადმი მადლიერებით აღგვავსოს, იმიტომ, რომ იგი დაასრულებს ჩვენს სულთქმასა და ტანჯვას, რომელიც ჩვენი ბუნების ცოდვილ მდგომარეობასთან განუყოფლად არის შეერთებული"

[marine]

"სადაც ღმერთია, იქ არ არის შიში, იქ არ არის სიკვდილი და არც არაფერი სხვა, რაც ადამიანს ემუქრება. მთავარია, რომ ადამიანი მიხვდეს ამას, დაიჯეროს. რატომ არ ეშინიათ წმინდა მამებს სიკვდილისა და ტანჯვის? - პასუხი ამ კითხვაზე ნათელია. - ისინი გრძნობდნენ ღმერთთან სიახლოვეს. მათმა სულებმა განიცადეს ქრისტესთან შეხება. მათ ღრმად სწამდათ, რომ სიკვდილი იყო გარდაცვალება და შეხვედრა ღმერთთან. თუკი ადამიანის სულიერი ცხოვრება სწორად მიმდინარეობს, მაშინ ხდება ადამიანის შინაგანი სამყაროს ფერისცვალება. ადამიანის სული შედარებულია სასძლოსთან, სიძე კი არის - ქრისტე. ეს არის ყველაზე ინტიმური, ღრმა და მჭიდრო ურთიერთობა ადამიანის სულსა და უფალს შორის. და როცა ეს ურთიერთობა რეალურ ცხოვრებაში ხორციელდება, ეს არის მდგომარეობა, რომელზეც წინასწარმეტყველი დავით წერს: "შთათუვიდე ჯოჯოხეთსა, მუნცა ხელი შენი მეუფებს".

/დეკ. ზაქარია მარგალიტაძე/

[marine]

"იგი, ვისაც დაზიანებული სახლის განახლება სურს, ჯერ მის მცხოვრებთ გამოიყვანს იქიდან, შემდეგ მთლიანად დაანგრევს მას და საუკეთესო სახით აღადგენს. გამოსახლებულებს ეს არ აწუხებთ, არამედ - უხარიათ კიდეც, იმიტომ, რომ დანგრეულ შენობას კი არ უყურებენ, არამედ - მომავალ, ახალ შენობაზე ფიქრობენ. ამავეს იქმს ღმერთი: იგი არღვევს ჩვენს სხეულს და მანამდე მასში მყოფ სულს გაიყვანს, როგორც იმ სახლიდან, რომ შემდეგ საუკეთესოდ აღადგინოს იგი და სული იქ დიდი პატივით დააბრუნოს. ამგვარად, ყურადღებას დანგრეულ შენობაზე კი ნუ შეაჩერებთ, არამედ - მომვალ დიდებაზე ვიფიქროთ!"

/წმ. იოანე ოქროპირი/

[marine]

"როგორ გაკიცხავდით თქვენ იმ ადამიანს, რომელიც საშიშროების მოახლოებისას იმის მაგიერ, რომ დაუყოვნებლივ გაარკვიოს, თუ რა ემუქრება და სიფრთხილის ზომები მიიღოს, თვალებს ხუჭავს, რომ საშიშროება არ დაინახოს! განა ამგვარადვე არ იქცევით? სიკვდილი გიახლოვდებათ და აუცილებლად მოვა: ხოლო თქვენ, იმის ნაცვლად, რომ დაუყოვნებლივ გამოარკვიოთ, რა არის მასში საშიში, და თქვენთვის ნაცნობი საშუალებებით გააუვნებელჰყოთ იგი, თვალებს ხუჭავთ, რომ მისმა სამწუხარო შესახედაობამ არ შეგაშფოთოთ! გეშინოდეთ სიკვდილის! მაგრამ ჯანსაღად განსაჯეთ, რა უფრო საშიშია: სიკვდილი, რომლისთვის მზადებამაც, შესაძლოა, ცხოვრება უსაფრთხო და ნეტარი გახადოს, თუ - მოუმზადებელი სიცოცხლე, რომელიც სიკვდილს საშინელებად აქცევს?!"

[marine]

"ძმანო! ჩვენ ახლა აქ ვართ, და ვინ იცის, რამდენ ხანს იქნება ასე? თითოეული ნაბიჯი, რომელსაც ცხოვრებაში ვდგამთ, არის ის, რომელსაც უკანასკნელი ნაბიჯისკენ მივყავართ"

[marine]

"სიკვდილი არ შეგვპირებია, რომ დაგვიცდის მანამ, ვიდრე ჩვენ მის შესახვედრად მოვემზადებით"

[marine]

"თუ ჩვენ სიკვდილისათვის მზად ვიქნებით, მაგრამ სიკვდილი არ მოვა, არაფერს დავკარგავთ. მაგრამ თუ მოუმზადებლებს მოგვისწრო მან, მაშინ ეს თავისთავად ტკბილი და მშვიდობიანი დაბადება ზეცისათვის გადაიქცევა სულისა და სხეულის მძიმე და მტკივნეულ გაყრად. რა ემართებათ იმ დაუდევარ მეომრებს, რომლებიც ომის დროს, ბრძოლის ველზე გართობას, ლოთობას და ღრმა ძილს მიეცემიან? უეცრად საშინელი ყვირილით დაესხმით თავს მტერი და უიარაღოები, შიშისაგან არეულები, სრულიად იბნევიან, აღარ იციან რა იღონონ, რა გზას დაადგნენ: იარაღს ეძებენ და ვერ პოულობენ; შველას ითხოვენ და მათი არავის ესმის; გაქცევასა და მიმალვას ცდილობენ, მაგრამ ყოველ მხრიდან გარშემორტყმული მტერი ხელთ იგდებს მათ, ასევე შეშფოთდება სული, რიდესაც მოულოდნელად დაუდგება უზუნველსა და მძინარს აღსასრული! ლოცვის იარაღის მოძებნა უკვე გვიანია, დაბნეულობითა და საშინელებით მოცულს საკუთარ გრძნობებში გარკვევა არ შეუძლია; დაგვიანებულია დამხმარეთა ძებნა, ისინი, როგორც დაღუპულს, ურჩსა და შეუნანებელს, განეშორნენ მას; აღარ არსებობს ადგილი, სადაც დაიმალება, იმიტომ რომ სინანულისთვის განკუთვნილი დრო ამოიწურა და ღვთის გულმოწყალების კარი დაიხშო მისთვის".

[marine]

"ისევე, როგორც საეჭვოა იმ მოცურავეების გადარჩენა, რომლებიც უკვე მორევის ყელში არიან მოქცეულნი, ასევე საეჭვოა ჩვენი ხსნა მაშინ, როცა სიკვდილის კლანჭებში მოვექცევით"