კ ი ბ ო პარამეტრები

[marine]

" - წმიდაო მამაო, რა უფრო მძიმე გადასატანია, "ქიმიოთერაპია" თუ დასხივება?!

- უფრო მძიმე? ერთი მეორეს არ ჩამოუვარდება - "ქიმიოთერაპიაც" და დასხივებაც. ყველაზე უარესი კი ის არის, რომ ყველა ეს პროცედურა მადას ართმევს. შენთვის კარგი კვებაა საჭირო, მაგრამ არაფრის ჭამა არ შეგიძლია, ექიმები კი გაძალებენ: "კარგად უნდა ჭამო!" ჭამით კი უნდა ჭამო, მაგრამ რა უნდა ქნა, თუკი ეს "ქიმიოთერაპიები" და დასხივებები მადას გაკარგვინებს და ცხედრად გაქცევენ?! როდესაც დასხივების კურსს გავდიოდი, მიუხედავად იმისა, რომ ერთიანად ვიწვოდი, წყლის დალევა საერთოდ არ შემეძლო. წყალიც კი მეზიზღებოდა. მისგან გულისრევის შეგრძნება მეწყებოდა.

- წმიდაო მამაო, ოპერაციაზე ცოტა ადრე რომ დათანხმებულიყავით...

- მაინც, როგორ "ადრე"?! ჩემი გამოჯანმრთელებისათვის არც კი ვლოცულობ, რადგანაც, კიბო რომ მჭირს, ამის საშუალებით იმ ადამიანებთან ერთად ვიტანჯები, ვინც ტანჯვას განიცდის. მე უკეთ მესმის მათი, ვისაც სტკივა და მათ ტკივილს ვიზიარებ. მაგრამ, გარდა ამისა, ტკივილი სულიერად მეც მრგებს. მხოლოდ იმას ვითხოვ, რომ საკუთარი თავის მოვლა და სხვების დახმარება შემეძლოს. თუმცა, დაე ყველაფერი ისე იყოს, როგორც ღმერთს უნდა"

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

" - წმიდაო მამაო, სისხლის გათეთრებით დაავადებული ბავშვებიც ძალიან იტანჯებიან.

- ასეთ ბავშვებს ძალიან ეხმარება საღმრთო ზიარება. ბევრი ბავშვი საღმრთო ზიარებამ განკურნა კიდეც. ას ორმოცდამეხუთე ფსალმუნის წაკითხვისას ვევედრებით უფალს, რომ განკურნოს ისინი, ვინც სისხლდენით იტანჯებიან. ამ დროს სისხლის გათეთრებით დაავადებული ბავშვებისთვისაც ვილოცოთ. ასევე იმისათვის, რომ საავადმყოფოებში ყველა თალასემიით დაავადებული ბავშვისათვის საკმარისი სისხლი ჰქონდეთ. ეს ბავშვები იმ ყრმებზე მეტად იტანჯებიან, ჰეროდემ რომ გაწყვიტა. ადავადმყოფობისაგან გაწამებულ პატარა ბავშვებს დიდი საზღაური ელით, რადგანაც ისინი უცოდველები არიან. რომ იცოდეთ, იმ ქვეყნად რამდენ ბავშვს ვნახავთ მოწამეობრივად აღსრულებულ, ანგელოზების დასთან შერთულ ბეთლემში მოწყვეტილ ყრმებთან ერთად. ორი თვის ჩვილს ოპერაციას და ნემსებს უკეთებენ, წვეთოვანს უდგამენ! როგორ გინდა, რომ ამ ნამცეცა ხელზე ვენა მოძებნო?! მათ კი უკეთებენ და უკეთებენ ნემსებს. ბავშვს თავის ტვინის სიმსივნე აქვს და მას ასხივებენ, პატარა თავი უზარმაზარ ელექტრო სადენებს შორის დევს. უფროსებსაც კი არ შეუძლიათ ასეთი რამის გადატანა და რაღა ითქმის ბავშვებზე?!"

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

როგორ კურნავს პატერ იუსტინე კიბოს ბოლო სტადიას

"არავინ დაგაჯეროთ, რომ კიბო არ იკურნება.

მისგან თავის დასაღწევად, მხოლოდ რამდენიმე წესის დაცვაა საჭირო.

პირველი: ეს არის ხორცის მთლიანად ამოღება რაციონიდან.

კიბოს უჯრედების კვება ხდება პროტეინებით.

მეორე: აუცილებელია გაზიან სასმელებზე უარის თქმა,

მესამე: ტკბილეული და ყველაფერი, რაც შაქარს შეიცავს, უნდა შეწყვიტოთ.

რადგანაც დაავადებული უჯრედების კვება ხდება მათი წყალობით და არა მარტო კვება, გამრავლებაც!!!

მეოთხე გახლავთ მარხვის დაცვა. დაახლოებით 12 საათი მიიღეთ საკვები მომზადების გარეშე. უმი, გადაუმუშავებელი ხილ-ბოსტნეულის წყალობით სისხლის მოლეკულებში წარმოქმნება ენზიმო, ეს არის ჰორმონი, რომელიც შლის და ანადგურებს სიმსივნის დაავადებულ უჯრედს.

კარგია დიეტის დაცვასთან ერთად სულიერი სიმშვიდის შენარჩუნებაც. მიუტევეთ ყველას მთელი გულით.

როცა მარხვას დაასრულებთ, მიიღეთ ცოტა მშრალი პური, ხილი და ბოსტნეული.

კიდევ ერთხელ გიმეორებთ:

მოერიდეთ ცეცხლზე მომზადებულ საკვებს.

ახლა კი ყველაზე უმთავრესი...

კარგია კანდელიდან აღებული ცხელი ზეთით (ყურადღება მიაქციეთ ცხელი ზეთი) დაიზილოთ სხეულის ნაწილები.

მონასტრებიდან წამოიღეთ ზეთი, ან იქვე ეკლესია-მონასტრებში გააკეთეთ ეს. დილით გაღვიძებისთანავე სეფისკვერს დაასხით ნაკურთხი წყალი და აბივით გადაყლაპეთ."

[marine]

"მოზარდებს 9 წლიდან საშვილოსნოს ყელის კიბოს საწინააღმდეგო პაპილომა ვირუსის ვაქცინით ცრიან და მშობლებს ატყუებენ, რომ დაიცავს მათ შვილებს ყველანაირი კიბოსგანო (რაც აღმაშფოთებელი სიცრუეა). იმას კი არ ეუბნებიან, რომ საშინელი გართულებების გამოწვევა შეუძლია მას. მათ შორის უშვილობისა, დამბლებისა და კრუნჩვებისა"

/მედიცინის მეცნიერებათა დოქტორი, აკადემისკოსი თინათინ თოფურია/

[marine]

"თბილისის მცხოვრებმა ლია გონჩაროვამ ონკოლოგიური ოპერაცია გაიკეთა. როგორც ჩანს, გარკვეული დროის შემდეგ კიდევ ერთი ოპერაცია იყო მოსალოდნელი. საბრალოს ფეხები გაუსივდა, ეწვოდა, სიარული თითქმის არ შეეძლო. ერთხელ მას თვალში მოხვდა აკადემიკოს ი. ა. კასირსკის სტატია მოგონებებით მთავარეპისკოპოს ლუკას [ვოინო-იასენეცკი] შესახებ. მან ჩათვალა, რომ მეუფის მეტს მისი შველა არავის შეეძლო. იგი სიმფეროპოლში ჩავიდა, მთავარეპისკოპოსის საფლავზე ილოცა და მაშინვე იგრძნო შვება ფეხებში და შინაგანი სულიერი სიმშვიდე დაეუფლა. შეშუპებამ გაიარა, ახლა მას მსახურებაზე დგომა შეუძლია და ბევრსაც დადის".

[marine]

"ერთხელ მეუფესთან [წმ. ლუკა ვოინო-იასენეცკი] მივიდა ქალი თავის 12 წლის ვაჟიშვილთან ერთად. ბიჭს ყელზე უზარმაზარი სიმსივნე ჰქონდა, რომელიც მკერდამდე ეკიდა. ექიმები დაჟინებით ურჩევდნენ ოპერაციას, მაგრამ წმიდა მამამ გასინჯვის შემდეგ გაიღიმა და უთხრა: "არანაირი ოპერაცია. სამი დღის შემდეგ შემოიარეთ". სამი დღის შემდეგ მადლიერმა ქალმა სრულიად გამოჯანმრთელებული შვილი მღვდელმთავარს დასალოცად მიუყვანა"

[marine]

"ნ.ფ. 14 წლის ყმაწვილი. მას ლიმფური ჯირკვლების კიბო ჰქონდა, გაიარა ქიმიოთერაპიული მკურნალობა მთელი თავისი კლასიკური შედეგებით და მკურნალობის დასრულების სტადიაში იყო. ახლადწარმოქმნილი სიმსივნე იმის მიმანიშნებელი იყო, რომ ავადმყოფობამ ახალი ძალით იფეთქა. მკურნალმა ექიმებმა პარასკევს კონსილიუმი მოიწვიეს და გადაწყვიტეს, ორშაბათიდან სასწრაფოდ განეახლებინათ ქიმიოთერაპია. მდგომარეობა გამოუვალი იყო; მშობლები მთლიანად ღვთის წინაშე ლოცვაში ჩაეფლნენ; ჩვენი სავანის დედებს სთხოვდნენ, ღვთის წინაშე ელოცათ მათი ერთადერთი ვაჟიშვილის გამოჯანმრთელებისთვის. დედები, რომლებიც განსაკუთრებით დიდ პატივს მიაგებდნენ წმიდა მკურნალ ლუკას [ვოინო-იასენეცკი], შუამდგომლობას სთხოვდნენ მას ღვთის წინაშე და გატანჯულ მშობლებს მცირეოდენი ნუგეში გაუგზავნეს - წმიდანის ხატი და ცოტაოდენი მიწა მისი საფლავიდან.

ორშაბათ დილით ხელახალი ანალიზები აუღეს, რომელიც მოულოდნელად დიამეტრალურად საწინააღმდეგო აღმოჩნდა. ავადმყოფობის არც ერთი ნიშანი არ გამოვლინდა, სიმსივნე გაქრა. მკურნალი ექიმები თავიანთ გაოცებას არ მალავდნენ; მათ დაამოწმეს ახალი მონაცემები და იძულებულნი იყვნენ, შეეცვალათ ავადმყოფობის დასკვნა და ნ.ფ. სრულიად ჯანმრთელი გამოეწერათ საავადმყოფოდან".

[marine]

"1996 წლის მაისში ჩემი ქმრის ნათესავი ქალი მძიმედ დაავადდა. თავდაპირველად ყველაფერი ისე იყო, როგორც მწვავე გაციების დროს მაღალი ტემპერატურის შემთხვევაში, რომელიც რამდენიმე დღის განმვალობაში ვერ დაუწიეს. როდესაც სიცხით გაწამებული ქალი ბალაკლავის საავადმყოფოში დააწვინეს, საშინელი დიაგნოზი დაუსვეს: ფილტვების კიბო!

სევასტოპოლის სხვადასხვა საავადმყოფოებში შემდგომმა გამოკვლევებმა დაადასტურა დიაგნოზი, უფრო მეტიც, მიეცა კვალიფიკაცია, როგორც მისი მძიმე და სწრაფად განვითარებადი ფორმა. ექიმებმა ოპერაციის გაკეთებაც კი უაზრობად მიიჩიეს, მაგრამ ნათესავების დაჟინებული თხოვნით მაინც მისცეს მიმართვა რესპუბლიკურ ონკოლოგიურ საავადმყოფოში მარინიოში, სადაც იგი ივლისის ბოლოს მოათავსეს.

უნდა ითქვას, რომ ეს ქალი ათეისტურ წრეში გაიზარდა, საბჭოთა პერიოდში სკოლის მასწავლებლად მუშაობდა და რელიგიისაგან შორს იყო, თუმცა ბავშვობაში მონათლეს. არ ვიცოდი, როგორ გავსაუბრებოდი მას ღმერთზე, მაგრამ მუდამ ვუკეთავდი წირვას მის სახელზე, წმიდა ლუკას [ვოინო-იასენეცკი] დაუჯდომელს ვუკითხავდი და მის გამოჯანმრთელებას ვთხოვდი. როდესაც კიდევ ერთხელ მივედი შეკვეთილი წირვის სათხოვნელად, ყოვლადწმიდა სამების ტაძრის მსახურმა ქალმა მითხრა:

- რატომ ლოცულობთ მისთვის ასე დაუსწრებლად? იგი თვითონ უნდა მოვიდეს, აღსარება თქვას და ეზიაროს.

რადგან გალინა ამ დროს უკვე სიმფეროპოლში იყო, საავადმყოფოში მის სანახავად წავედი, წავუღე ლოცვანი, აგრეთვე წიგნი - "სული, სამშვინველი, სხეული", ვუამბე წმიდა ლუკას შესახებ - რომ მისი წმიდა ნაწილების თაყვანისცემა შესაძლებელი იყო და ისიც, რაც სიმფეროპოლის მსახურმა მითხრა. მიუხედავად იმისა, რომ გალინა თავს ძალზე სუსტად გრძნობდა, მაინც გადაწყვიტა, მეორე დღესვე წასულიყო ტაძარში წმიდა ლუკას ნაწილების თაყვანისცემისათვის.

3 აგვისტოს იგი ტაძარში მივიდა, წმიდა ნაწილებს თაყვანი სცა, გაესაუბრა მამა პეტრეს, რომელმაც მეორე დილით წირვაზე ზიარება ურჩია. 4 აგვისტოს იგი პირველად ეზიარა წმიდა საიდუმლოებას.

5 აგვისტოს კი დანიშნული იყო გენერალური გამოკვლევა მომავალი ოპერაციის თარიღისა და დეტალების დასაზუსტებლად. სწორედ ამ გამოკვლევამ სრულიად მოულოდნელად და ავადმყოფისა და მისი ახლობლების სასიხარულოდ გააუქმა ყველა წინა გამოკვლევის შედეგები - დიაგნოზი არ დადასტურდა!

რასაკვირველია, იგი გარკვეული ხნით საავადმყოფოში დატოვეს და ფარისებრი ჯირკვლის ოპერაციაც გაუკეთეს. შემდეგ სევასტოპოლის საავადმყოფებში არაერთი გამოკვლევა ჩაუტარდა: ექიმები ხელებს შლიდნენ - კიბოს კვალიც კი არსად ჩანდა!

ამჟამად გალინა გრიგოლის ასული კალგო გაზეთ "სევასტოპოლის დიდების" რედაქციაში მუშაობს და მადლობს ღმერთს თავისი სასწაულებრივი განკურნებისათვის".

/ელენე ჟურავსკაია, ქ. სიმფეროპოლი/


მინდა გითხრათ, რომ წმიდა ლუკა ვოინო-იასანეცკის ახალდაწერილი ხატი, მასში წმინდა ნაწილით, შეგიძლიათ მოილოცოთ დიდ დიღომში, თავდადებულის ქუჩის დასაწყისში, ასიათასი მოწამის სახელობს ტაძარში (წინამძღვარი დეკანოზი ლუკა სუპატაშვილი).

[marine]

" - მამაო, ექიმებმა საბოლოო დიაგნოზი დაგისვეს - ავთვისებიანი სიმსივნე, კიბოს ყველაზე უარესი ფორმა.

- მომიტანეთ ბაღდადი, ხელები უნდა გავშალო და ვიცეკვო. "მშვიდობით, კრულო სოფელო!" სიცოცხლეში არასოდეს მიცეკვია, მაგრამ ახლა ვიცეკვებ სიხარულისგან, რომ სიკვდილი მიახლოვდება"

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

" - გერონდა, რატომ ვერ იპოვეს კიბოს წამალი? ამას ღმერთი არ უშვებს, თუ ადამიანები არ სთხოვენ უფალს შეწევნას?

- ცუდი ის არის, რომ თუ ადამიანები მიაგნებენ წამალს კიბოს განსაკურნებლად, მაშინ გაჩნდება რაიმე სხვა დაავადება. ადრე იყო ტუბერკულოზი - იპოვეს მისი წამალი - გაჩნდა კიბო. თუ ღმერთი დაგვეხმარება კიბოს დამარცხებაში, გაჩნდება სხვა ავადმყოფობა. ახალი დაავადების მიზეზი ისევ ადამიანები იქნებიან და ასე უსასრულოდ"

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

"მამა გაბრიელი [აღმსარებელი და სალოსი] განსაკუთრებულად შეეწევა ონკოლოგიური დაავადების მქონეთ და მათ, ვისაც მედიცინა ვერ დაეხმარა. შეგვეწიოს ღირსი მამის ლოცვა!"

[marine]

"მამა გაბრიელი [აღმსარებელი და სალოსი] განსაკუთრებულად შეეწევა ონკოლოგიური დაავადების მქონეთ და მათ, ვისაც მედიცინა ვერ დაეხმარა. შეგვეწიოს ღირსი მამის ლოცვა!"

[marine]

"კიბოს შემთხვევაში დაავადების ბუნებრივი განვითარება სიკვდილით სრულდება, მაგრამ თუ ვილოცებთ, უფალი ჩაერევა და დასრულდება ისე, როგორც ეს უფრო სასარგებლო იქნება ავადმყოფის სულისათვის. ამიტომ, როცა ვლოცულობთ, შედეგზე არ უნდა ვიდარდოთ, ყველაფერი ღვთის ნებით მოხდება. მაგრამ თუ არ ვლოცულობთ, უფალი უკან იხევს (აქ მან ისეთი მოძრაობა გააკეთა, რომელსაც ჩვენ ვაკეთებთ, როდესაც განზე ვდგებით, რომ სხვა ადამიანი გავატაროთ) და გზას ბუნებრივ კანონებს უთმობს"

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

"ერთხელ ბერთან [ღირს პაისი ათონელთან] მივედი ჩემს ნაცნობთან ერთად, რომლის ცოლსაც კიბო ჰქონდა, ქიმიოთერაპიით მკურნალობდა, თმები სულ მთლად დასცვივდა. "ნუ გეშინია, - უთხრა ბერმა, - შენს ცოლს არაფერი მოუვა". "როგორ, ექიმებმა თქვეს..." "შენს ცოლს არაფერი მოუვა, - გაიმეორა მამა პაისიმ. - აი, ეს ჯვარიც აიღე"! და ავადმყოფთან თავისი ხელით გაკეთებული ჯვარი გაატანა. მართლაც, ქალბატონ ფეულას (ასე ერქვა მას) არაფერი მოუვიდა, შვილებიც გაუჩნდა და შვილიშვილებსაც მოესწრო"

[marine]

"მამა ვიტალის [სიდორენკო] მჭვრეტელობისა და კურნების ნიჭი ჰქონდა. სიმსივნით დაავადებული ბვვრი ადამიანი მისი ლოცვით, ნაკურთხი საკვების ხმევით განკურნებულა"


"სავარაუდოდ, ბერს [მამა ვიტალი სიდორენკო] გარდაცვლილთა ხვედრის ჭვრეტის ნიჭიც ჰქონდა მომადლებული. ერთმა მხევალმა ღვთისამ შუა ხნის ასაკში მოულოდნელად გახდომა დაიწყო და გადაღლილობით იტანჯებოდა. მან საავადმყოფოს მიმართა. სისხლის ანალიზით დადასტურდა, რომ ონკოჰემატოლოგიის ერთ-ერთი ფორმა, სისხლის კიბო ჰქონდა. მაგრამ კიბოს ამ ქვეტიპს მაშინ ვერ მიხვდნენ და ფიქრობდნენ, რომ ერთ-ერთი უცნობი ფორმა იყო. მაშინ სხივური ქიმიოთერაპია ჯერ ასე განვითარებული არ იყო. ის უკვე ამა სოფლიდან გასასვლელად ემზადებოდა, როცა უეცრად ერთმა ნაცნობმა უთხრა:

- თბილისში გაემგზავრეთ, იქ რუსი ბერები არიან, რჩევა მათ ჰკითხეთ.

ის მატარებლით გაემგზავრა, ალექსანდრე ნეველის ტაძარში შევიდა და დაინახა, რომ მამა ვიტალის გარს ხალხი შემოხვეოდა. ქალმა გაიფიქრა, რომ მას ვერც მიუახლოვდებოდა, ბერმა კი მისკენ მოიხედა, მიუახლოვდა და უთხრა:

- დედაო, ამ ხალხს მივიღებ და მალე მოგხედავ.

მოკლედ, მამა ვიტალიმ ყველა მიიღო, ქალს მიუახლოვდა და უთხრა:

- იცი, შენი სნეულება დედაშენს დაეხმარება, - და უამბო, რომ როცა მან გათხოვება დააპირა, ეს მისი საკუთარი ნება იყო, დედამ კი დასწყევლა. წყევლის ამ სიტყვით მარადიულობაში წავიდა, იქ ვერ შეენდობა და სწორედ აქედანაა მისი სნეულებაც.

- ახლა შენდობის ლოცვას წაგიკითხავ და ყველაფერი ჩაივლის, -უთხრა ბერმა, ოლარი გადააფარა და ილოცა.

შინ დაბრუნებულმა ჰისტოლოგიურ უჯრედებზე ანალიზი ჩააბარა - ექიმები შოკში იყვნენ, ასეთი რამ, უბრალოდ, შეუძლებელია, ეგონათ, რომ სისხლის კიბო ჰქონდა, ის კი სავსებით ჯანმრთელი აღმოჩნდა. ბერი ყველას გამუდმებით შეახსენებდა, რომ ნებისმიერი სიჩქარით ნათქვამი სიტყვა მარადიულობაში აისახება, თანაც ისე, რომ შესაძლოა, შემდეგ სული შეკრულიც კი იყოს"

[marine]

"მორჩილ ნატალია პუშკინას მუცლის ღრუში ავთვისებიანი სიმსივნე აღმოაჩნდა, რომელიც თანდათან ეზრდებოდა. ექიმებმა ოპერაცია ურჩიეს, თუმცა მან მთელი სასოება უფალზე და მამა სერაფიმეზე [საროველი] დაამყარა და საროვოში გაემგზავრა მონაზონ თებრონიასთან ერთად. მან წმინდანის საფლავზე აღსარება თქვა და ეზიარა.

ღამით ქალებმა დასაძინებლად სენაკს მიაშურეს. ძილის წინ მონაზონმა თერბონიამ კარი შიგნიდან ჩაკეტა. ღამით ნატალია კარის გაღების ხმამ გააღვიძა და ეგონა მონაზონი აღვიძებდა დილის ცისკარზე. უეცრად მარჯვენა მხარზე მსუბუქი შეხება იგრძნო და ჩაესმა ხმა: "შენ მოხვედი გლახაკ სერაფიმესთან განსაკურნებლად. სამჯერ განიბანე ჩემს წყაროში და გამოჯანმრთელდები..." შემდეგ მოესმა ნაბიჯების ხმა, რომლებიც ნელ-ნელა შორდებოდა.

ნატალიამ თვალი რომ გაახილა, რაღაც უჩვეულო, სასიამოვნო ნათელი დაინახა. მან თებრონია გააღვიძა და ყველაფერი უამბო. კარები დაკეტილი იყო, როგორც დატოვეს და ნატალია მიხვდა, რომ ის თავად წმინდანმა მოინახულა. ის ზუსტად ისე მოიქცა, როგორც ბერმა დაარიგა - სამჯერ განიბანა წყაროში და მისი სიმსივნე უკვალოდ გაქრა"

[marine]

"რომ გითხრან, სიმსივნე გჭირს და სამ თვეში გარდაიცვლებიო, რა თქმა უნდა, როგორც ადამიანი, წუთიერად განიცდი, მაგრამ შემდეგ ფეხზე დადგები და იტყვი: "ქრისტე არსებობს, მოვემზადები და ვილოცებ!" იმედი რომ არ მქონოდა, რას ვიზამდი? კედელს მივახლიდი თავს: "აწი რაღა ვქნა/ რა ვუყო ჩემს გეგმებს და ოცნებებს-მეთქი?!" არ ვფიქრობ, რომ ქრისტიანების ცხოვრება უფრო მძიმეა. უბრალოდ, ქრისტიანს აქვს უნარი, მამაცურად შეხვდეს საკუთარ სირთულეს, თვალებში ჩახედოს მას და სწორად მოიქცეს"

/მიტროპოლიტი ათანასე ლიმასოლელი/

[marine]

1993 წლის 10 მაისით დათარიღებული სხვა წერილში ტატიანა ალექსის ასული იუწყება

"ჩემს გვერდით კიბოთი დაავადებული ავადმყოფი იწვა. ის კვდებოდა. ღვიძლის კიბო. მას ბევრი აღარ დარჩენოდა და ნარკოტიკებზე შესვეს. მას მირონი [მონრეალის ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის ივერიის მირონმდინარე ხატის] ვცხე და მუცელზე პლასტირიც კი მივაწებე, იმ ღამეს რატომღაც წამლის მიცემა ვერ შეძლეს (საბუთები ვერ გააფორმეს და მედდისთვის ამპულების გაცემის უფლება არ გასცეს).

ერთი სიტყვით, ღამით საანესთეზიო ინექცია არავის გაუკეთებია. ის არც იყო საჭირო. პაციენტს მშვიდად ეძინა და არ უგრძვნია ტკივილი. მეორე დღეს სმოლენსკის ეკლესიიდან მღვდელი მოიწვიეს. ის ხუთი საათის განმავლობაში იღებდა აღსარებას და აზიარა მთელი განყოფილება. აღსარებისა და ზიარების შემდეგ ჩვენი ალექსანდრა ანდრეევა ღრმა ძილში დაინთქა. ოფლი ღვარად სდიოდა. თეთრეული რამდენჯერმე გამოვცვალეთ. პაციენტი მშვიდად იყო. ტკივილი აღარ დაბრუნებია. მან კიდევ ერთი კვირა იცოცხლა და მშვიდად, ტანჯვის გარეშე მიიცვალა. ჩვეულებრივ, ამ დაავადების დროს ადამიანები დიდი ტკივილებით იღუპებიან"

[marine]

ვიქტორ ნიკოლაევიჩ ტროსტნიკოვის ცნობა მოსკოვიდან, 1991 წლის ნოემბერი:

"დასავლეთ გერმანიაში დაახლოებით ხუთი წლის ბიჭი განუკურნებელი სენით დაავადდა. როდესაც მშობლები მიხვდნენ, რომ მდგომარეობა უიმედო იყო, საავადმყოფოში დააწვინეს, როგორც თავად ამბობდნენ: "საავადმყოფოში სიკვდილისთვის გაგზავნეს". არაფერს ჭამდა და სანთელივით დნებოდა. ამ დროს ამერიკიდან მშობლებს გამოუგზავნეს [მონრეალის ყოვლადწმიდა ღვისმშობლის იერიის მირონმდინარე] ხატიდან მომდიანრე მირონით უხვად გაჟღენთილი ბამბა. შაბათს დედამ აიღო ეს ბამბა და მთელ ტანზე წაუსვა უბედურ ბავშვს. კვირას მშობლები სადღაც გაემგზავრნენ, ორშაბათს დილით კი აღელვებულმა ექთანმა დაურეკა და უთხრა: "დაუჯერებელი რამ მოხდა: თქვენი ბიჭი საწოლიდან წამოდგა და საჭმელი მოითხოვა". რამდენიმე დღის შემდეგ ის სრულიად ჯანმრთელი იყო"

[marine]

ტატიანა ტემნიკოვა წერს კალიფორნიიდან (1993 წ.):

"იმისთვის, რომ დაგეხმაროთ [მონრეალის ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის მირონმდირანე] იბერიის ხატის სასწაულებრივი მოვლენების შეგროვებაში, მოგიყვებით ერთ შემთხვევას, რომელიც გადახდა მამაჩემს, ვიქტორ ტემნიკოვს, 1990 წლის ოქტომბერში. მამაჩემს 4 ოპერაცია გაუკეთდა ცხვირის კიბოს მიზეზით, მაგრამ სიმსივნე პროგრესირებდა. ნაოპერაციები ადგილის დასაფარავად ჩაუტარდა კოსმეტიკური ოპერაცია. როდესაც მამაჩემმა ბოლო ოპერაცია გაიკეთა, ნაკერი არ შეხორცდა ისე, როგორც საჭიროა. ასე გაგრძელდა რამდენიმე თვე და ურჩიეს დამატებითი ოპერაციის გაკეთება. მაშინ, 1990 წლის ოქტომბერში დაეწყო სისხლდენა, კანი გაუწითლდა და გაირკვა, რომ ოპერაცია აუცილებელი იყო.

კანადაში შევხვდი ძმა იოსებს, რომელმაც მომცა მირონი მირონმდინარე ხატიდან და მამაჩემს ცხვირზე მირონიანი ბამბა წავუსვი. ორი დღის შემდეგ ნაკერები შეხორცდა და დღემდე კიბო აღარ დაბრუნებულა".