წმიდა ძლევაშემოსილი გიორგი პარამეტრები

[marine]

"როდესაც ჩვენ ვიხსენებთ წმინდა გიორგის წამებას, მის ცხოვრებას და მის საოცარ სიმტკიცეს რწმენისა, გვიპყრობს გაკვირვება, დიდი მოწიწება მის მიმართ; ვინაიდან ვერავითარმა მუქარამ, ვერავითარმა ტანჯვამ, ვერ აიძულა ის, ეღალატა ქრისტეს სარწმუნოებისთვის და უარი ეთქვა ქრისტესა და ეკლესიაზე!"

/მიტროპოლიტი შიო (მუჯირი)/

[marine]

"არ შეძლება, მაგალითად, წმინდა გიორგის წინაშე ლოცულობდე და უთხრა: "ჩემო გიორგი, შემისრულე ეს თხოვნა". ეს თავხედობაა"

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

"ჩვენ ქართველები ვართ. ღვთისმშობლის წილხვედრი ქვეყნის მკვიდრნი. ბრძოლაში წმიდა გიორგის მემკვიდრენი. ჩვენ განვგმირავთ ბოროტებას, როგორც წმიდა გიორგიმ განგმირა ურჩხული"

/დეკ. თეოდორე გიგნაძე/

[marine]

"ჩვენ ქართველები ვართ. ღვთისმშობლის წილხვედრი ქვეყნის მკვიდრნი. ბრძოლაში წმიდა გიორგის მემკვიდრენი. ჩვენ განვგმირავთ ბოროტებას, როგორც წმიდა გიორგიმ განგმირა ურჩხული"

/დეკ. თეოდორე გიგნაძე/

[marine]

"- 83 წლამდე ჩემი ხელობით ვმუშაობდი, სახლებს ვხურავდი. ერთ დღესაც, ჩეულებრივ, სახურავზე ვიყავი და "ჟოლობს" ვცვლიდი ერთი გაჭირვებული ადამიანისთვის. ალბათ, ასაკის გამო წნევამ ამიწია და გადმოვვარდი. საბედნიეროდ, მოვასწარი ჟოლობისთვის ხელი მომეკიდებინა, მაგრამ ისიც არ იყო კარგად დამაგრებული და ძვრებოდა.

დაბლა ორი სართული იყო, ქემოთ კი ცემენტი ესხა. მასზე რომ დავვარდნილიყავი, ალბათ ცოცხალი ვერ გადავრჩებოდი. ზუსტად ამ დრო სასწაული მოხდა ჩემს თავს. თითქოს ვიღაცამ ფეხქვეშ უხილავი კიბე დამიდგა, პირდაპირი მნიშვნელობით, არარსებულ საფეხურს ფეხი დავაბიჯე და ისევ სახურავზე ავედი. მადლიერმა პირჯვარი გადავისახე და ზეცისკენ რომ გავიხედე, წმინდა გიორგის სილუეტი დავინახე. მწამს, რომ მე მისმა ძალამ გადამარჩინა.

მე დედისერთა გახლავართ. როდესაც დედა გარდამეცვალა, ღმერთს შევჩივლე, მამა თვალით არ მინახავს (მე ერთი წლის ვიყავი, როდესაც მამა ომში წაიყვანეს, საიდანაც აღარ დაბრუნებულა), ახლა კი დედაც წამართვი, რა იქნებოდა ან და მყოლოდა ან ძმა, მარტო რატომ დამტოვე-მეთქი?! დედა ჯერ ისე სახლში მესვენა. ამ ფიქრებში, უცებ ოთახი განათდა, ჩემს თვალწინ წმინდა გიორგის გამოსახულება გაჩნდა და მეუბნება, უფალმა გამომგზავნა შენთან, მე შენი ძმობა უნდა ვიკისროო. უფალი ადამიანის გულს ხედავს, ჩვენს ფიქრებს კითხულობს, უკვალოდ არაფერი ქრება. ალბათ, მთელი გულით ვთხოვე და წმინდა გიორგის სახით ხილული სასწაული გამომიგზავნა. მას შემდეგ მთელი ცხოვრებაა, წმინდა გიორგის შემწეობას ვგრძნობ"

/სქემ-ბერ-მონაზონი მოსე კოკოლიშვილი (ერში ომარი)/

[marine]

წმინდა გიორგის

"სამას სამოცდახუთი ტაძარი,
სამლოცველო და ნიში გიშენეთ,
უხვად შევამკეთ, არ დავიშურეთ
ოქრო-ვერცხლი და სადაფ-გიშერი.

შენი სახელი ყოველ მესამე
ვაჟს დავარქვით და ღვთის სჯულზე ვნათლეთ.
დღემდე, გიორგით, შენი კვნესა მე,
გვიხსენიებენ უცხონი ქართველთ.

მაგრამ, აბა, დღეს ვართ კი გიორგნი?!
თუ მეტად ვგავართ დიოკლეტიანს?!
კიდევ შემოგვრჩნენ არწივნი, ორბნი,
თუ ყვავ-ყორანი უფრო მეტია?!

კეისრის გვირგვინს დღეს ვინმე გაცვლის
შარავანდედზე ქრისტეს მოწამის?
აქვს ვინმეს რწმენა თუნდ მდოგვის მარცვლის?
თუ ყველაფერი ეს დრომ მოჭამა?!

...
სამას სამოცდახუთი ტაძარი,
სამლოცველო და ნიში გიშენეთ.
წმინდაო, მთელი ზეცა აღძარი
და ვით დიდგორში, დღესაც გვიშველე!"

/ირაკლი ასლანიკაშვილი/

[marine]

"დიახ, წლები გადის. კამანის ლურჯ სივრცეში კი კვლავ გაისმის სვანური საბრძოლო-სავედრებელი სიმღერა, რომელსაც საბედისწერო პოზიციებზე მღეროდნენ თურმე მამაცი კამენელები:

"ჯგურაგ აღო სი ლანეშდ,
შგურალ ნომა ანცურე,
ნიშგვეი თხიმ, ნიშგვეი ლახბას,
ლეწვრიდ ნომა ესცურე!"*

/თინათინ მღვდლიაშვილი/

* წმიდა გიორგი, შენ შეგვიწყალე! წმიდა გიორგი, სამარცხვინოდ არ დაგვტოვო; ჩვენი თავი ჩვენს ძმებს არ გაუხადო შურის საძიებლად.

[marine]

"წმინდა დიდმოწამე გიორგის ცხოვრებაში ვკითხულობთ საშინელი წამების შესახებ, რომელიც მან დაითმინა. ადამიანები თეატრში შეიკრიბდნენ, სადაც მაშინ ცხენების დოღი ტარდებოდა. წამებისთვის ლურსმნებიანი რკინის ფეხსაცმელები მოამზადეს. ცეცხლზე იმდენად გაახურეს, რომ მხურვალებისგან წითლად ელვარებდა და წმინდა გიორგის ჩააცვეს. შემდეგ ცხენებს მიაბეს, რომლებიც მოედნის ირგვლივ დარბოდნენ. ყველა იქ შეკრებილი ისე უყურებდა ამ საშინელ სანახაობას და ყვიროდა, როგორც ეს იმ ადამიანებს ახასიათებთ, რომლებიც ღმერთს არ იცნობენ. ამ საშინელი, დალურსმული ფეხსაცმელებით მირბოდა და საკუთარი თავს ეუბნებოდა: "ირბინე, გიორგი, ირბინე, რომ ქრისტესთან შეხვედრის ღირსი გახდე!"

ფეხსაცმელში ერთი პატარა კენჭიც რომ ჩაგვივარდეს, სიარული გვიჭირს და წარმოგიდგენიათ, გახურებული და დალურსმნული ფეხსაცმელი?! ხედავთ, როგორი სული ჰქონდა მას? იმ დროს ის ვერც ცხენებს ხედავდა, ვერც მყვირალ ბრბოს, ვერც ადამიანურ ბოროტებას - მხოლოდ ქრისტეს. მის გამო მირბოდა, სხვა ყველაფერი მისთვის არ არსებობდა, რადგან მის გულში ამ ფეხსაცმელების მხურვალებაზე უსასრულოდ ძლიერი ცეცხლი - ქრისტეს სიყვარულის ცეცხლი ენთო"

/მიტროპოლიტი ათანასე ლიმასოლელი/

[marine]

"წმინდა გიორგისთვის ჭეშმარიტი გზა და ცხოვრება იყო უფალი ჩვენი იესო ქრისტე. მან სხვა გზა არც იცოდა, მას არც სურდა სხვა გზით სიარული და ამიტომაც დიდი სიმტკიცითა და სიმამაცით შეუდგა ქრისტეს გზას. ამიტომაც ჩვენ გვიყვარს იგი და ამიტომაც ვეთაყვანებით მას და წმინდა მოწამეებს, ზოგადად. და ამიტომაც აღასრულებენ მათი წმინდა ნაწილები ამდენ კურნებას და ამდენ სასწაულს"

/მეუფე შიო მუჯირი/

[marine]

"დაახლოებით 10 წლის ვიყავი როცა გავცივდი, თუ რაღაც ვირუსი ავითვისე ვერ გეტყვით, მაგრამ ერთი კია, რომ 3 დღის განმავლობაში მაღალი სიცხეები მქონდა - 40-41 გრადუსი. ექიმები დამახვიეს, მაგრამ ვერაფერი გაიგეს, რა მჭირდა, თან სულ მეძინებოდა, თვალის გახელასაც ვერ ვახერხებდი.

მესამე ღამეს ვნახე სიზმარი: ვიყავი უდაბურ ტყეში, ხის ტოტები გველებივით მეხვეოდნენ სხეულზე და მახრჩობდნენ. ძალიან მეშინოდა და ვყვიროდი. ამ დროს სინათლე ჩამოეშვა ჩემს თავზე და დავინახე თეთრი ცხენი, თეთრ ტანსახმელში ჩაცმული მხედრით, რომელმაც ხელში ამიყვანა - ნუ გეშინია გწამდეს მე გიშველიო. ჩავეხუტე ამ კაცს, და თავის აწევისაც კი მეშინოდა. რამდენიმე წუთის შემდეგ ჩამომსვა ერთ ადგილზე, აღმართი დამანახა და მითხრა, ამ გზას ამოჰყევი და ჩემთან მოხვალო. მინდოდა მეკითხა, ვინ იყო, მაგრამ თავად მიპასუხა, თეთრი გიორგი ყოველთვის გემახსოვრებაო და გაქრა.

ავუყევი აღმართს, გზა ქვიანი იყო. ავედი მთაზე და დავინახე თეთრი ეკლესია, შემოსაზღვრული მავთულის ღობით, წინ დიდი, შავად შეღებილი ალაყაფის ჭიშკარი ჰქონდა, რომელიც ჩემს მიახლოებაზე თავისით გაიღო. შევედი ეზოში. ეკლესიას 2 შესასვლელი ჰქონდა, ერთი წინიდან, მეორე გვერდიდან. არ ვიცი რატომ, მაგრამ სამჯერ შემოვუარე და წინა შესასვლელიდან შევედი. მხოლოდ საკურთხევლის მხარე იყო მოხატული, დანარჩენი ჯერ კიდევ თეთრად იყო შეღებილი. იქვე სამი სანთელი იდო. ავიღე, სამივე დავანთე, ვილოცე და გამოვედი. ჭიშკარს რომ გამოვცდი, მომესმა ხმა - შენ ისევ მოხვალ ჩემთან.

გავიღვიძე სრულიად ჯანმრთელმა. თითქოს ავადმყოფობა არც ყოფილა. შინაურებს მოვუყევი ეს ამბავი, წმიდა გიორგიმ გადაგარჩინაო, მითხრეს, სხვანაირად ვერავინ ხსნიდა. მაგრამ თეთრი გიორგი თითქოს არავინ იცოდა.

ამ ამბიდან 10 წლის შემდეგ ჩემი შვილის ნათლიამ მიგვიწვია თავისი შვილის ნათლობაზე. ბავშვს თეთრი გიორგის ეკლესიაში, თელავში ვნათლავთო. ჩვენც წავედით, თან რაღაც უცნაური გრძნობა მქონდა, ვერც ავხსნი ეს რა შეგრძნება იყო. მანქანა რომ აღმართს აუყვა ვთხოვე გაეჩერებინათ, ფეხით მინდოდა ასვლა. თან სულ ჩემი სიზმარი მახსენდებოდა. გზაც იგივე იყო, ქვიანი. ეკლესიაც ისეთივე თეთრი და ჭიშკარიც ახალი, შავად შეღებილი, როგორც 10 წლის წინათ ნანახ სიზმარში.

რომ მივუახლოვდი ჭიშკარს, ზუსტად მაშინ გახსნეს მლოცველებისთვის. სამჯერ შემოვუარე ეკლესიას, ვიყიდე სამი სანთელი და შევედი. მხოლოდ საკურთხევლის მხარე დამხვდა მოხატული. მთელი სიზმარი ახდა საოცარი სიზუსტით. თან როგორც მითხრა ისევ მოხვალ ჩემთანო, მივედი კიდეც. ეს თუ უფლის ნება არ იყო საიდან უნდა მცოდნოდა 10 წლის ბავშვს იმერეთში, რომ ჩენგან შორს, თელავში, თეთრი გიორგის ეკლესია იყო და ზუსტად 10 წლის შემდეგ დაიწყებდნენ მის აღდგენას.

მტკიცედ მჯერა, რაც ვნახე, ეგებ არც იყო სასწაული, მაგრამ უფლისმიერი ნამდვილად იყო"