ლოცვა - სულიერი ხედვის დასაბამი პარამეტრები

[marine]

"მცირედ გაისარჯე, ძმაო, ლოცვასა და მღვიძარებაში და ნახავ, რომ შენს გულში სიხარული იფეთქებს და ნათელი ამობრწყინდება შენი გონების ცის კამარაზე. ისეთი სიხარული კი არა, სანამ მოასწრებ მისით გახარებას, რომ უჩინარდება, არამედ ტკბილი მხიარულება, როგორც ანგელოზთა სიტკბოება, როგორც იმქვეყნიური დაუღამებელი ნათელი, რომელსაც შენს გულში ლოცვის მეშვეობით შემოსული ქრისტე მოგანიჭებს ჯერ კიდევ ამ სოფლიდან გასვლამდე, განა ასე არ ხდებოდა მამებთან? და რატომ არ შეიძლება მოხდეს ჩვენთანაც, თუკი ჩვენი მცირედმორწმუნეობა და უდებება არ გახდება ამისთვის დაბრკოლება?"

/არქიმანდრიტი ეფრემ არიზონელი/

[marine]

"მარადის უნდა ვითხოვდეთ უფლისაგან წყალობას, მადლს, ცოდვათა პატიებას, უნდა ვითხოვდეთ ძალას ჩვენი საქმეებისთვის, იმას, რომ ჩვენი ცხოვრება სათნო იყოს ღვთისათვის. როგორც მათხოვარი ყოველწამიერად ითხოვს და ეს თხოვნა არ ბეზრდება, ჩვენც არ უნდა მოგვბეზრდეს უფლისადმი თხოვნა, რათა მან მოიღოს წყალობა. ისევე როგორც იაკობი, როცა იგი მთელი ღამე „ერკინებოდა“ უფლის ანგელოზს. ეს შერკინება სულიერი თვალსაზრისით უნდა გავიაზროთ. ეს იყო ლოცვა უფლისადმი, დაუცხრომელი, მოუღლელი ლოცვა ღვთის წინაშე, ამიტომ იაკობმა გამთენიისას მიიღო უფლისაგან წყალობა."

/დეკ. ზურაბ ცხოვრებაძე/

[marine]

"ცდილობდა, რომ ყოველ საათს ელოცა"

[marine]

"როცა დროს მოიგდებდა, სადმე განმარტოვდებოდა და ლოცვას მიეცემოდა".

[marine]

"პური ჩვენი არსობისა მომეც ჩვენ დღეს - პურში იგულისხმება არა მხოლოდ საჭმელი პური, არამედ ყოველივე ის, რაც აუცილებელია ჩვენი არსებობისათვის: საკვები, შესამოსელი, საცხოვრებელი და ყველაზე მთავარი - ყოვლადწმინდა ხორცი და პატიოსანი სისხლი უფლისა ჩვენისა იესო ქრისტესი, რომელსაც წმ. ზიარების საიდუმლოში ვღებულობთ, რომლის გარეშეც შეუძლებელია ცხონება".

[marine]

"თუ მიუტევებ და მისთვის ილოცებ, გაწონასწორდები"

[marine]

"თუ ადამიანი ღმერთისკენ იწვდის ხელს, პასუხს აუცილებლად მიიღებს".

/იღუმენი ნიკოლოზი (ცაბაძე)/

[marine]

"რამდენი ლოცვაცაა იმდენი ცრემლია"

[marine]

"ნელი წაკითხვა [ლოცვისა] მსუბუქია და დამამშვიდებელი თვითონ წამკითხველისთვის, ნაჩქარევი კი მძიმეა და შფოთის მომტანი".

/წმ. იოანე კრონშტადტელი/

[marine]

"როკვისა წილ მუხლნი მოიდრიკენით ღმრთისა მიმართ".

[marine]

"ლოცვა-ვედრებით გვენიჭება გამოუთქმელი ერთობა ღმერთთან და გონების თანაზიარობა უფალთან; ლოცვით აღორძინდება ღირსეულ სულში ღმერთის გამოუთქმელი სიყვარული; ლოცვით ძლიერდება ღირსეულ წმინდა გულში აღგზნებული ტკივილი და ლოცვითვე მოეფინება მას ღვთაებრივი სიხარული, როგორც ეს საღვთო წერილშია ნათქვამი: "მოეც სიხარული გულსა ჩემსა" (ფსალმ. 4,8)."

/წმინდა მაკარი დიდი, ეგვიპტელი/

[marine]

"თვალსაჩინოა, რომ წმინდა მამათა სიტყვა თანამედროვე ქრისტიანის სიტყვისაგან ერთობ განსხვავებულია. არაერთხელ გვსმენია, როდესაც ადამიანი უცოდინრობას ავლენს, ერთგვარი სიამაყითაც კი იტყვის: "იცი, რა, მე ღვთისმეტყველი არ ვარ". ამ საკითხთან დაკავშირებით, ევაგრე ბრძანებს: ღვთისმეტყველი ის არის, ვინც ლოცულობს. ევაგრეს ამ სიტყვებმა ქრისტიანი ასეთი გამონათქვამებისაგან უნდა დაიცვას, რადგან გამოდის, რომ ვინც თავს იმით იმშვიდებს, რომ არ არის ღვთისმეტყველი, ის ფაქტობრივად აღიარებს და ამბობს: "მე არ ვლოცულობ და არც ვცდილობ ვილოცო".

/დეკ. ოლეგ დავიდენკო/

[marine]

"რა ძნელია ადგე დილით ადრე და წაიკითხო დილის ლოცვები, თუმცა ამაზე ადვილი რა უნდა იყოს. ხშირად უფრო მეტ ძალას და დროს ვხარჯავთ ნაკლებად მნიშვნელოვან რამეებზე, მაგრამ ლოცვა გვიძნელდება, იმიტომ, რომ აქ საჭიროა შინაგანი ძალისხმევა."

/მამა ლევან მათეშვილი/

[marine]

"ვისაც ქრისტე სწყურია, ის სულ ლოცვაშია. "ლოცვა კი, როგორც ბერმა იერონიმემ თქვა: განაახლებს ადამიანს, ახარებს მის გულს და მთლიანად სულად აქცევს. ის უკვე ვერ გრძნობს სხეულს, ხორცსა და ძვალს. ის სულია. ხოლო როცა ექსტაზშია, ხმას ვერ იღებს. ღმერთს გრძნობს საკუთარ თავში და ტირის".

[marine]

მამა პართენი [აფციაური] ასევე ამბობდა: "ილოცე და თვითონ ლოცვა გასწავლის, როგორ ილოცო, ოღონდ ეცადე წაიკითხო ყურადღებით და აუჩქარებლად".

[marine]

- ლოცვისას მიჩნდება პროტესტის გრძნობა - რატომ უნდა ვილოცო გამუდმებით?

- სულისა და ხორცის ერთობა ძალიან მნიშვნელოვანია. ის, რაც ხორცში ხდება, სულზე აისახება და პირიქით. მუდმივი სუნთქვა და გულისცემა გამოვლინებაა სულის სუნთქვისა, რადგან სულსაც ესაჭიროება სუნთქვა. ეს ყველაფერი საოცრად არის დაკავშირებული ერთმანეთთან. ეს შეიძლება სულიერი ცხოვრების გარეგან გამოვლინებად ჩაითვალოს. სუნთქვა და გულისცემა სიმბოლოა სულის სუნთქვისა ანუ ლოცვისა. ეს უკანასკნელი სულის ჟანგბადია, სიცოცხლის წყარო - ღმერთია. და ამის მერე ჩნდება კითხვა: სულ უნდა ვილოცო?

ღმერთის მადა არ გაქვს, ღმერთი არ გშია და არ გწყურია. "ნეტარ იყვნენ მშიერნი და მწყურვალნი სიმართლისათვისო", - ამბობს უფალი, სიმართლე კი თვით ღმერთია.

ხანდახან ადამიანს დრო მართლაც არ აქვს. ერთ-ერთი მამა ამბობს: "დაემხე, თუ დამხობა არ შეგიძლია, გულში დაემხე და ხელები აღაპყრე - ღმერთო, როგორ მინდა ახლა შენი ქება-დიდება, მაგრამ არ მაქვს ამის საშუალება და ეს სურვილი მაინც შეიწირე!" ადამიანს მუდამ უნდა ჰქონდეს ამის სურვილი და როცა არ გაქვს, ეს ნიშნავს, რომ ცოდვილი ხარ. ცოდვაა, როცა ღმერთთან ყოფნა არ მსურს. ამის ერთ-ერთი გამოვლინებაა ლოცვის დაზარება.


/დეკ. თეოდორე გიგნაძე/

[marine]

მამა პაისი ჰყვებოდა: "ერთხელ ღმერთს ვთხოვე, ეჩვენებინა ჩემთვის, როგორ უნდა მელოცა და ერთი ნაცნობი ყრმა ვიხილე. ბიჭი მუხლმოდრეკილი, თვალცრემლიანი აღიარებდა ღვთის წინაშე თავის ცოდვებს. ამის მერე მან ხელნი ზეცად აღაპყრო და უფალს რაღაც შესთხოვა. ამ ხილვამ განმაცვიფრა და წამოვიძახე: "ღმერთო, მაპატიე, რომ მე ჯერ არ მისწავლია ლოცვა-მეთქი". ამიტომაც კარგი იქნება, თუ ლოცვას აღსარებით დავიწყებთ. ცოდვის აღიარებას დაე მოჰყვეს სავედრებელი ლოცვა, რომელშიც იქნება დიდებისმეტყველებაც და მადლიერებაც".

[marine]

"უძილო ლოცვა"

[marine]

"ლოცვა კი ბაგეთაგან არ შორდებოდა"

[marine]

"საზოგადოდ, ლოცვის შედეგად ადამიანში ხდება აფეთქება სიყვარულისა, საოცარი შერწყმა გულისმიერი და გონებისმიერი ძალებისა. გვეძლევა საოცარი უნარი - თავმდაბლობისა, ლოცვათა გამო ტირილისა, ღვთის შემეცნებისა, მოყვასის თანაგრძნობისა, დამოძღვრისა..."

/დეკ. გიორგი სხირტლაძე/