ქართული მენტალიტეტი და თანამედროვე მსოფლმხედველობა პარამეტრები

[taicko]

თამარი_ცქნაფო
მეც მიყვარს ასეთ თემებზე საუბარი.
იწრო არს ვიცი რასაც ნიშნავს. მე სხვა გაგებით ვთქვი. თორემ რა თქმა უნდა არც ქალი და არც კაცი არ უნდა სცემონ. მაგის მომხრე კი არ ვარ.

ვაჟას რაც შეეხება.. ის არ მომწონს ყველანაირ მენტალობას რომ იწონებენ ქართველები, იმ მიზეზის გამო,რომ ის ქართულია. ვაჟათი კი აღფრთოვანებული ვარ, რადგან შეძლო (ასე თუ ისე) ცუდი, დრომოჭმული მენტალობა ჩაენაცვლებინა სხვა უკეთესი იგივე ჩვენი მენტალობით. მინდა, რომ ქართველები ვიღაც ერთ დროს კაი ავტორიტეტის სიტყვებს უბრალოდ კი არ ენდობოდნენ ბრმად,უნდა ვიცოდეთ , რომ თუნდაც ქურდობა სხვა უფრო ლამაზი ტრადიციით ჩავანაცვლოთ. მოსემ რომ დაწერა არა იქურდო, იქ არ მიუწერია ქვეგანხრები ახლობელს არ მოპარო რამე ან პატარა ბავშვს ან ასეთი რამეები და სხვებს კი მოპარეო, ზოგადად ქურდობა უსაშინლესი ცოდვაა და არ ღირს ამის გამო გეენაში მოხვედრა (ალბათ) . ასე რომ, ან ქურდი უნდა იყო ან მართლმადიდებელი. უნდა ავირჩიოთ.

[Georgia_me1121]

კანონისტი

მგონი ჩვენმა პატრიარქმა თქვა ივერია მაშინ გაბრწყინდება როცა ყველა ქართველი 7გზის ლოცვებს წაიკითხავსო. ამისგან კი შორს ვართ

შენ გჯერა, რომ 7გზის ლოცვებს ოდესმე მაინც ყველა ქართველი კითხულობდა?
თუ გჯერა ცდები.

[neo]

ქართულს მე მარტო იმას ვუძახი რაც მიყვარს და ღირსეულია... რა ვქნათ ამბობენ ყველაზე ზნედაცემული ერი ვიყავით და მაგიტომ შევხვდით წილად ღვთისმშობელსო...

ქართველთა ღირსებებზე ისევე უსასრულოდ შეიძლება საუბარი როგორც მათ უღირსობაზე...

ოხ მეფე თუ არა მეფის მრჩეველი მაინც ვიყო, რამდენ რამეს შევცვლიდიიი

[abo]

თანამედროვე მსოფმხედველობას სიგლახისკენ აქვს მიდრეკილება, ამიტომ ის ქართული მენტალიტეტისათვის მიუღებელია. ვინს ჩამორჩენილ "გოიმად" ჩამთვლის მიდით ბატონო სვეტებო მიბრძანდით არავინ გიშლით.
გოიმი წარმოიშვა სახელიდან გოი- სიონისტური განსაზღვრებით ყველა არაებრაელი. (რომლების მონა-მსახურებად დამოყენებასაც აპირებენ )
აბო.

[kmunebi]

რომელ ქართულ მენტალიტეტზე ვსაუბრობთ?
თანამედროვე მსოფლმხედველობაშიც არის საინტერესო და გამოსადეგი რაღაცეები.

[abo]

kmunebi

თანამედროვე მსოფლმხედველობაშიც არის საინტერესო და გამოსადეგი რაღაცეები.

რა თქმა უნდა სწორი ხარ. მე სულ კი არ უარყოფ მასე ნუ გამიგებ , მე საერთო ჯამში ვლაპარაკობ.

[kmunebi]

კი, მაგრამ სოციალური, პოლიტიკური და ეკონომიკური თვალსაზრისით ჩვენ კომუნისტურ-მონოპოლისტური წყობისა და ეპოქის ქართველები ვართ და თუნდაც ლიბერალიზმამდე (რაც არ ნუზუდავს) ძაან ბევრი გვიკლია და საერთოდ ცივილიზირებულ ცხოვრების სტილამდე.

[abo]

kmunebi

კი, მაგრამ სოციალური, პოლიტიკური და ეკონომიკური თვალსაზრისით ჩვენ კომუნისტურ-მონოპოლისტური წყობისა და ეპოქის ქართველები ვართ

კი ესეც სწორია მაგ ეპოქამ უკან დახია ქართული მენტალიტეტი. თუმცა მე რაზედაც ვსაუბრომ იმას კიდევ უფრო ღრმა, მრავალი ასწლეულობით ადრე აქვს ფესვები გამდგარი, ჩვენ რა თქმა უნდა მეტად რთულ თემას ვეხებით და ძნელია ყველაფერი გავითვალისწინოთ. ამისათვის ბევრი საუბარი მოგვიწევს და ალბათ ცოტა თემიდან გადახვევაც, თუმცა ძალიან მტკივნეილ- საინტერესო ამბებზე მოგვიწევს საუბარი.

[Giorgi_Roganeli]

თორე ბევრი გრძელ კაბაში და ყელამდე დახურულ ზედაში მოსული მინახავს ადგილზე რო დაგიწყებს ჩხუბს იქით გადადი აქ მე ვიდექიო და ა.შ. ასე რომ გარეგნული გამოხატულებით ნუ განვსჯით ადამიანის შინაგან ბუნებას

თათი87,
ეგრეა ხოლმე ზოგჯერ და ეს სამწუხაროა. ერთი კვირის წინ სამებიდან მოვდიოდი
და დაღმართზე ჩემ გვერდით მომავალი ქალი ხმამაღლა ჩიოდა:-არ ბრმა (თვალმტკივანის მნიშვნელობით)
იცის ამ ხალხმა და არც მოხუციო... მოგაწვებიან, გადაგივლიან და გადაგთელავენო...

ამ ამბავზე კი ეს სიტყვები გამახსენდა, იოანე ოქროპირისა უნდა იყოს (ზუსტად არ მახსოვს):

თუკი შენი ეკლესიაში ყოფნა თუნდაც ერთ ადამიანს შეაწუხებს, სჯობს სულ არ შეხვიდე და
გარეთ ილოცოო.

ისე კი, რა დაგვმართნია ქართველებს ასეთი, რომ სულ მცირეს დათმობა და თავის
შეწუხება გვეძნელება ხოლმე. გულცივობა და ერთმანეთის გაუტანლობა გვჭირს სამწუხაროდ

P.S. იმედია, პესიმისტობაში არ დამდებთ ბრალს

[guest]

Giorgi_Roganeli

ისე კი, რა დაგვმართნია ქართველებს ასეთი, რომ სულ მცირეს დათმობა და თავის
შეწუხება გვეძნელება ხოლმე. გულცივობა და ერთმანეთის გაუტანლობა გვჭირს სამწუხაროდ sad.gif

ათეული წლებია საზღვარგარეთ ვარ და ბევრი კაი გლახა მინახავს ქართველებისგანაც და არაქართველებისგანაც. 3 წლის მერე შEვხვდი ქართველს იქ ქუჩაში და სულ უცნობებს ვეხუტებოდი სახლში მიმიყვანია ბევრი ქუჩიდან, მიპატრონებია, წლობით გაჩერებულან ჩემთან, სანამ ფეხზე არ დადგებოდნენ და თავის მოვლას არ შეძლებდნენ, ვითმენდი ბევრს და ვაჩერებდი ჩემთან. თუმცა, დღეს ბევრს არც ვახსოვვარ, ისედაც, მთავარია კარგად იყვნენ და მე ვემახსოვრები თუ არა ეგ მათი საქმეა. არავისთვის მიმიხურავს კარი და გაჭირვებული არ დამიტოვებია მიხედვის გარეშე.

მაგრამ ხშირად მე დამწყვეტია გული, როცა ბევრისგან იგივეს ვერ ვხედავ. 16 წლის მერე პირველად ახლა მაისში დავესწარი ქართულ წირვას, ჩემს სიხარულს საზღვარი არ ქონდა და ცრემლს ვერ ვფარავდი მესმოდა რა ქართულად აღვლინება. ბევრი ხალხი იყო საკმაოდ თან. ყველა ერთმანეთს იცნობდა ჩემს გარდა, ძალიან გული დამწყდა, რომ არცერთს არ მოსვლია აზრად მე აქამდე უცხო, მათ წრეში მივეღე, მნათესიც არ იყოს, უხორთუმო სპილოსავით მიყურებდნენ, ასე მეგონა, ფიქრობდნენ ეს ვინღაა ნეტა ან აქ რა უნდაო. არავითარი გამოლაპარაკება, არავითარი შეკითხვა ვინ ვარ და ა.შ. ბოლოს მე გამოველაპარაკე ჩემს გვერდით მდგომ გოგონას, რომელმაც 5 წუთი დამითმო და მერე ისიც გაუჩინარდა.ტრაპეზზი იყო ბოლოს, კაცს არ უთქვამს, შენ პირველად ხარ, მოდი არ მოგერიდოს, გაშინაურდიო. ძალიან საწყენი იყო

საღამოს კი ჩემს მოძღვარს ქონდა იმ ქალაქში მსახურება, სერბია და სერბულ ეკლესიაში აღავლენს, ასე გულდაწყვეტილი გამოვედი ჩემი მშობლიური ხალხის საზოგადოებიდან და იქ წავედი. იქაც უცხო ხალხი იყვნენ ჩემთვის, რამდენადაც მე სხვა ქალაქიდან ვიყავი ჩასული, მაგრამ ჩვენებისაგან განსხვავებით, რომ შეამჩნიეს რომ უცხო ვარ, უფრო ყურადღებას მაქცევდნენ, მანამდე სანამ თვით მამა მარკო არ გამოვიდა სატრაპეზოში და არ გავცალკევდით. არ ვიცი როგორ შეაფასებთ ამ მონათხრობს, მაგრამ სწორედ ის ავღწერე, რაც განვიცადე და სიმართლე ვთქვა, მეორედ აღარც წავალ ქართულ მსახურებაზე, იქ სადაც სიცივე სუფევს, ვიხუთები მე.

ასე რომ, ხშირად უცხო ტომის ხალხში უფრო ნახავ მშობლიურობას, ვიდრე იქ, ვისგანაც ელოდები. სხვა კი მიცნობენ აქ ჩვენი ფორუმელები და ყოფილან კიდეც ჩემგან და დამეთანხმებიან, რომ მე პირადად არ ვყოფილვარ ამ ინციდენტის გამომწვევი მიზეზი.

დღესაც გული მწყდება და მეწვის

[iako]

ჩამოდი ნანა ჩვენთან ღვისმსახურებაზე და თბილად მიგიღებთ

ისე მეც ხშირად მინახავს ჩვენთან ეკლესიაში შემოსული უცხოდ, ქართველი, რომელიც ელის რომ ყურადღებას მიაქცევენ. იმასაც გრძნობ, რომ აქ მაინც იყოს შინაური. თუმცა სამწუხაროდ ყოველთვის ვერ ვახერხებთ სათანადო ყურადღება დავუთმოთ.