ქორწინება საეკლესიო სამართალში, ტრადიცია, კანონიკა და ნორმა. პარამეტრები

[k@the]

უკაცრავად და საერთოდაც, რატო უშვებს ეკლესია ჯვრისწერას მეორედ? ან მესამედ?
ან ეს სამი, რას ნიშნავს, მე მაპატიეთ და სადაც სამი იქაც ოთხი და რითია უკეთესი 3-ჯერ ჯვარდაწერილი ადამიანი, იმაზე ვინც მეოთხედაც მოინდომა ჯვარდაწერა?
ასე, იმდენჯერ შეიძლება ''შეგეშალოს'' და იმ ერთადერთს ვერ შეხვდე და მერე აიყარო-დაიწერო-აიყარო-დაიწერო ჯვარი. :-) მკაცრად გამომდის ეხლა, არავინ იცის ვის რა შეემთხვევა ცხოვრებაში, მარა მაინც არ მესმის მე ეს სამი ''ცდა'' საიდან მოდის და იქნებ ვინმემ ამიხსნას.

კიდევ ერთი კითხვა მაქვს, ჯვრისწერის საიდუმლო და ნათლიბის საიდუმლო თანაბარ რანგში არიან? თუ კი, მაშინ რატომ არის შესაძლებელი ჯვარდაწერილი მეუღლე ''გამოიცვალო'', თუ მასში ''არ გაგიმართლა'', ხოლო ნათლია ვერა? მომიტევეთ თუ სულელური შეკითხვაა, მარა ვინც იცის იქნებ დალაგებულად ამისხნას. მადლობა.

[athos]

პირველი ქორწინება იმიტომაა საიდუმლო, რომ ის სიმბოლურად ქრისტეს და ეკლესიის ურთიერთობას გამოსახავს, ამავე მიზეზით არ შეიძლება საიდუმლოდ ჩაითვალოს მეორე და მესამე ქორწინება, ისინი მხოლოდ იკონომიით დაიშვება

ამ ლოგიკით, თუკი სახელმწიფო რეგისტრაციაგავლილ და მერე განქორწინებულ პირს უარს ვეტყვით პირველი წესით ჯვრისწერაზე და აღვასრულებთ მეორე წესს, იგი საიდუმლო აღარ იქნება და გამოდის, ადამიანს უარს ვეუბნებით საიდუმლოს შესრულებაზე მაშინ, როდესაც მასზე ეს საიდუმლო არც შესრულებულა. ამის მაგალითიც არსებობს, როდესაც ჩემს ახლობელს მოძღვარმა (რამდენადაც ვიცი, ქორეპისკოპოსთან შეთანხმებით) პირველი წესით დაწერა ჯვარი, თუმცა იგი იქამდე კანონიერ სამოქალაქო ქორწინებაში იყო პირველ მეუღლესთან და შვილიც ჰყავდა მასთან, თუცმა ჯვარი არ ჰქონდა დაწერილი.

ამიტომ, ეკლესიის მიერ ჯვრისწერის მეორე წესი უნდა შესრულდეს მაშინ, როდესაც პირი პირველი წესით უკვე იყო ჯვარდაწერილი.

ისე, მგონი მთლად სწორი არ არის პირველი წესით ჯვრის დაწერა, თუ ადამიანს უკვე ყავდა ცოლ-შვილი

[k@the]

პირველი ქორწინება იმიტომაა საიდუმლო, რომ ის სიმბოლურად ქრისტეს და ეკლესიის ურთიერთობას გამოსახავს, ამავე მიზეზით არ შეიძლება საიდუმლოდ ჩაითვალოს მეორე და მესამე ქორწინება, ისინი მხოლოდ იკონომიით დაიშვება

იკონომიით დაიშვება, მარა საიდუმლო არ აღსრულდება ჯვრისწერის? ეგეც იკონომიაა? და თუ აღსრულდება ჯვრისწრერის საიდუმლო, თან ისე რო მას საიდუმლოება არც გააჩნია, მაშინ რა 'დომხალია' მე ვერ გავიგე

ისე, მგონი მთლად სწორი არ არის პირველი წესით ჯვრის დაწერა, თუ ადამიანს უკვე ყავდა ცოლ-შვილი

არც მე მიმაჩნია ისე ეგ სწორად, რა ეხლა ვის ვატყუებთ ამით?
მართლა ყველაფერს წმინდა სამართლის თვალით ხო ვერ შევხედავთ. ისე გამოდის, ''არანაიარი იურიდიული საფუძველი არ გვქონდა, პირველი წესით საიდუმლოს აღსრულების უარზეო''. რაა ეხლა აბა ეგ?


ერთი, ღვთისმეტყველება ზნეობის შესახებ, რას გვეტყვის? სადაა აქ ზნეობა?

[athos]

იკონომიით დაიშვება, მარა საიდუმლო არ აღსრულდება ჯვრისწერის? ეგეც იკონომიაა? და თუ აღსრულდება ჯვრისწრერის საიდუმლო, თან ისე რო მას საიდუმლოება არც გააჩნია, მაშინ რა 'დომხალია' მე ვერ გავიგე

იკონომიაში იგულისხმება, რომ ეს კავშირი მრუშობად არ ითვლება და ეკლესია შეიწყნარებს.
მაგრამ თვითონ წესი ასეთი ჯვრისწერისა აღარ არის საზეიმო და სადღესასწაულო, არამედ გარკვეული სინანულის ელემენტებიც აქვს.
ხოდა რა ვიცი, შეიძლება საიდუმლოს აღსრულება არ იყოს სადღესასწაულო?

[k@the]

ხოდა რა ვიცი, შეიძლება საიდუმლოს აღსრულება არ იყოს სადღესასწაულო?

კი, ეს აზრი მომწონს, : ) მართლაც რაა სადღესასწაულო. სინანულის და მადლიერების გრძნობა უფრო უნდა გქონდეს ადამიანს მგონი, სინანულის პირველი შეცდომის გამო და მადლიერება რო, გიწყალებს უფალი და შენს ამ შექმნილ ოჯახს მრუშობად არ მიიჩნევს.

ჰოდა, ის მაგალითი კი, ოჯახშექმნილ და განაშვებ ადამიანს პირველი წესით დაწერო ჯვარი, მაინც არ მესმის.
მეორე წესიც ხომ უფლის კურთხევაა და მიტევება ცოდვათა, რომ შეძლო ყველაფრის თავიდან დაწყება. რატომ უნდა უნდოდეს ადამიანს მაინცადამაინც პირველი წესი? რა მნიშვნელობა აქვს ამას? აქაც ჩვენი ამპარტავნება ხო არაა, ხომ ვიცით რომ არ გვეკუთვნის. (გასაგებია რომ ბევრი რამეც არ გვეკუთვნის და მაინც მოწყალეა უფალი, აქ სხვა რამეს ვგულისხმობ და იმედია მიმიხვდებიან)

[athos]

ჰოდა, ის მაგალითი კი, ოჯახშექმნილ და განაშვებ ადამიანს პირველი წესით დაწერო ჯვარი, მაინც არ მესმის.
მეორე წესიც ხომ უფლის კურთხევაა და მიტევება ცოდვათა, რომ შეძლო ყველაფრის თავიდან დაწყება. რატომ უნდა უნდოდეს ადამიანს მაინცადამაინც პირველი წესი? რა მნიშვნელობა აქვს ამას? აქაც ჩვენი ამპარტავნება ხო არაა, ხომ ვიცით რომ არ გვეკუთვნის. (გასაგებია რომ ბევრი რამეც არ გვეკუთვნის და მაინც მოწყალეა უფალი, აქ სხვა რამეს ვგულისხმობ და იმედია მიმიხვდებიან)

გეთანხმები

[KAIROS]

საინტერესო საკითხია მართლაც, არცაა გასაკვირი თუ აქ პატარა ფორუმზე ვერ შევთანხმდებით,
აკი ამაში ათასი წელია უკვე დასავლეთ და აღმოსავლეთ ეკლესიებიც ვერ შეთანხმებულან...

უკაცრავად და საერთოდაც, რატო უშვებს ეკლესია ჯვრისწერას მეორედ? ან მესამედ?
ან ეს სამი, რას ნიშნავს, მე მაპატიეთ და სადაც სამი იქაც ოთხი

ეგ სამი არის მაქსიმუმი, იმის შემდეგ უკვე მრუშობაა, ანუ პირველი ქორწინება იდეალურია, მეორე გამონაკლისი და ეპიტემია ედება ადამიანს, ხოლო საერთოდ ბასილი დიდს თუ დავუჯერებთ, მესამეს ისიც უშვებდა სადღაც, მაგრამ მაინც მცირე მრუშობას უძახოდა... ამის იქით კი უკვე მართლაც მრუშობაა...

ახლა სხვა საკითხი, ლიტურგიკულად ჯვრისწერის საიდუმლო გამოსახავს ქრისტეს და ეკლესიის ურთიერთობას, და არა ის მერამდენეჯერ აღესრულება იგი... ანუ ჩემი აზრით, ჯვრისწერა თუკი აღესრულება, მაშინ აღესრულება საიდუმლოც, ხოლო საიდუმლო არასადღესასწაულო ჩვენთვის ნაცნობი ფენომენია, კერძოდ ზიარება , ზიარება პირველშეწირულის ლიტურგიისას, მართლაც საიდუმლო აღსრულებულია, მაგრამ უშუალოდ მისი მიღება ხდება სრულიად არასადღესასწაულო ლიტურგიისას, ქრისტე იგივეა, ადამიანია სამარხვო განწყობილებაში, თუკი აქ არასადღესასწაულო სახის მიზეზი ლიტურგიკული ციკლია, მაშინ იქ, მეორედ ან მესამედ ჯვრისწერისას არასადღესასწაულო გარემოს თავად ეს მეორედ ამ მესამე ჯვრისწერა ქმნის, მაგრამ საიდუმლო აღესრულება, იკითხევა რა ზუსტად იგივე კურთხევის ლოცვები, მხოლოდ გარეგნული საზეიმო სახეა მოკლებული, ერთგვარი ეპიტემიის სახით...

საინტერესოა ისე, დავძებნი სხვა ინფორმაციებსაც...

[guest]

თუ პირველმა არ "გაამართლა" და ერთად ყოფნა ტანჯვაა და ერთმანეთის ყვედრება, ეს უფრო დიდი ცოდვაა თუ ოდესმე მეორედ გქონდეს ოჯახის შექმნის შანსი? როცა ოჯახი სიყვარულს ექვემდებარება არ მესმის რატომ უნდა იყოს არ კურთხეული. ადამიანები განვსხვავდებით ერთმანეთისაგან ძლიერ და რა გასაკვირია თუ ვინმეს არ გაუმართლოს. შეიძლება მოითმინო ბევრი რამ, მაგრამ არის რაღაც რაც მოთმენას არ ექვემდებარება და აზრიც არ აქვს. დათმენა კი მხოლოდ ერთი მხრიდან თუ ხდება იქ ასეთი ურთიერთობა უკვე ძალადობაა. წესით კი არავის უხარია ოჯახის დანგრევა და ნებისმიერი ჭკუათმყოფელი ეცდება მის შენარჩუნებას, რამდენადაც შესაძლებელია. როცა აღარ გამოდის, ერთმანეთის ტანჯვას ჯობია გაცილება და მშვიდობა.თუმცა მე ყველას ვუსურვებ მაქსიმალურად შეეცადოს ოჯახის შენარჩუნებას, რამეთუ გული ადამიანისა მაინც საოცარი მოვლენაა და გრძნობების წაშლა ადვილი არაა და შეუძლებელიცაა. ერთმანეთთან ჩხუბს ჯობია მოცილება და შორიდან პატივისცემა, მითუფრო თუ შვილებიც არსებობენ. ეს ჩემი აზრია.

[athos]

საინტერესო მოსაზრება ამ თემასთან დაკავშირებით:

То, что церковный чин венчания стал единственным
способом заключения брака (в Византии с X в.), привело к искажению и его церковного смысла.
Как считает известный канонист С. В. Троицкий, «Церковное венчание Церковь рассматривала как некоторую особенную привилегию, которую она давала только достойным как награду за нравственную высоту и чистоту жизни до брака. Брачный венец был символом победы над страстью и право на него имели только те лица, которые сохранили невинность до брака»

[athos]

Идея нерасторжимости брака для христиан была определяющей. Как писал бл. Августин, «Несомненно, сущность этого таинства состоит в том, чтобы мужчина и женщина, связанные супружескими узами, продолжали жить нераздельно до самой смерти <...> Среди людей, хоть однажды заключавший брачный союз, он сохраняет такую силу, что супругами будут считаться те, которые уже не живут вместе, чем те, которые сожительствуют без бракосочетания». Даже прелюбодеяние не расторгает брака, так как по Августину, оно уподобляется вероотступничеству, а душа, «даже потеряв веру, не лишается Таинства веры, т.е. не перестает быть христианской».
Задавая христианам образец брачного союза, заключаемого перед лицом Церкви и самого Христа и во образ союза Церкви и Христа, Церковь исходила из принципа нерасторжимости брака.
Подтверждение этому есть в чине венчания, в многих канонических и богословских сочинениях.
Нерасторжимость выступает «одним из существенных свойств брака». «Христианский брак нерасторжим, и это исключает всякие материалистические, утилитарные его истолкования. Союз мужа и жены является самоцелью: это вечный союз между двумя личностями, союз, который не может быть расторгнут
Однако жизненная реальность знает случаи, когда брак прекращается. Поэтому у
православных канонистов можно найти и такое высказывание, казалось бы, противоречащее только что приведенным утверждениям о нерасторжимости брака: «Православная церковь никогда строго не настаивала на идее нерасторжимости брака, в сущности неосуществимой во всей ее полноте и всегда допускала, по крайней мере один повод к разводу, именно прелюбодеяние на том основании,
что он указан в самом Евангелии»
Ряд церковных правил отлучал от Церкви за развод, а последующий брак приводил к отлучению (Ап. 48, VI Всел. 87). Особенно категорично здесь 115 (102 по Кормчей) правило Карфагенского собора, запрещающее разошедшимся супругам вступать в новый брак. При этом отцы собора сочли необходимым просить гражданскую власть об издании соответствующего закона. В толковании Вальсамона на это правило говорится о том, что оно утратило силу в связи с изданием последующих законов, разрешающих развод по определенным причинам.

[KAIROS]

აშკარად პრობლემატურია, თორემ ავგუსტინესეული სწავლებას დაბნეულობისაკენ მიყავართ, ფაქტობრივად მას ეყრდნობა დასავლეთის ეკლესიაც, რადგან

прелюбодеяние не расторгает брака

სწორედ მრუშობა ერთერთის მხრიდან არის დადებითი მიზეზი გაყრისა აღმოსავლეთის ეკლესიაში, ახლა საკითხი ასე დგას,
დავითმა და თამარმა დაიწერა ჯვარი, საიდუმლო აღესრულა, შემდეგ დავითი დაიღუპა, თამარი გათხოვდა და დაიწერა ჯვარი ვახტანგიზე, ახლა რომელთანაა

связанные супружескими узами, продолжали жить нераздельно до самой смерти

ჩემი აზრით და ლოგიკურად როდესაც ხდება ჯვრის აყრა, ხდება კავშირის გაწყვეტაც, და ხდება ახალი კავშირის დამყარებაც, რაც იგივე საიდუმლოა, ოღონდ ნაკლებად სადღესასწაული ნაკლებად "სრული" საიდუმლოთი" იმ გაგებით, რომ "случае второбрачия под неполнотой таинства понимается ограниченность даров Святаго Духа, получаемых в Таинстве второбрачными, но это ограниченность не благодати, а способности человека вместить благодать."
....

იხარეთ;

კაიროსი!

[athos]

ავგუსტინეს სწავლება მანდ უბრალოდ მაგალითად იყო მოყვანილი, თუ რამდენად სერიოზული მიდგომა იყო ადრე ჯვრისწერის საიდუმლოსადმი. გეთანხმები რომ დასავლეთის ეკლესია ეყრდნობა ამ სწავლებას.

რაც შეეხება გაყრას და მეორედ დაქორწინებას:

Согласно 134 новелле Юстиниана, виновный в разводе по другим причинам наказывался ссылкой в монастырь, имущество его делилось между детьми и монастырем, а утвердившие развод подвергались телесному наказанию и ссылкой на каторгу.

Принятие Церковью целого ряда поводов для «законного» развода, естественно, влекло за собой вопрос о второбрачии. Здесь основой являются Евангельские слова: «Кто разводится с женою своею, кроме вины любодеяния, тот подает ей повод прелюбодействовать; и кто женится на разведенной, тот прелюбодействует».
Второбрачие понимался как прелюбодеяние (близкое по тяжести к убийству), как грех, связанный с нарушением обетов, данных человеком при вступлении в первый брак.

Отрицательное отношение ко второбрачию Церковь проявляла в абсолютном запрете его для клириков: второбрачный не мог стать клириком (Ап. 17, VI Всел. 3, Неокес. 7, Васил. 12). Церковь не разрешала вступать в брак и овдовевшим священникам.

[KAIROS]

ეს გასაგებია, დიდი სიხარულით არც დღეს ხვდება ეკლესია მეორედ ( მესამე საერთოდ უიშვიათესია) ქორწინებას, მაგრამ ისიც ცნობილია, რომ იუსტინიანეს ცოტა მკაცრი დამოკიდებულება ქონდა, და წესად ცდილობდა ის დაეწესებინა, რამაც შემდგომში რეალობასთან დაკარგა კავშირი და შესაბამისად არც განხორციელებულან, ასე მაგალითად საიდუმლო ლოცვის ხმამაღლა წაკითხვის წესი უნდოდა და 172 ნოველით დასჯითაც კი დაემუქრა ვინც ჩუმად წაიკითხავდა საიდუმლო ლოცვებს ( იხ. ლიტ. ბიბლიოთეკაში რ. ტაფტის სტატია), საკითხი კი სულ სხვაა, არა ის როგორ არ უნდოდა ეკლესიას ეს მეორე ( მესამე) არაამედ ის როდესაც ეს დაუშვა რა ხდება? ანუ საიდუმლო აღესრულება თუ არა? სხვადასხვა წყაროებზე დაყრდნობით მე ასე ვფიქრობ...

დავითმა და თამარმა დაიწერა ჯვარი, საიდუმლო აღესრულა, შემდეგ დავითი დაიღუპა, თამარი გათხოვდა და დაიწერა ჯვარი ვახტანგიზე, ახლა რომელთანაა
ციტატა
связанные супружескими узами, продолжали жить нераздельно до самой смерти
ჩემი აზრით და ლოგიკურად როდესაც ხდება ჯვრის აყრა, ხდება კავშირის გაწყვეტაც, და ხდება ახალი კავშირის დამყარებაც, რაც იგივე საიდუმლოა, ოღონდ ნაკლებად სადღესასწაული ნაკლებად "სრული" საიდუმლოთი" იმ გაგებით, რომ "случае второбрачия под неполнотой таинства понимается ограниченность даров Святаго Духа, получаемых в Таинстве второбрачными, но это ограниченность не благодати, а способности человека вместить благодать."

[athos]

იუსტინიანეს ცოტა მკაცრი დამოკიდებულება ქონდა, და წესად ცდილობდა ის დაეწესებინა, რამაც შემდგომში რეალობასთან დაკარგა კავშირი და შესაბამისად არც განხორციელებულან, ასე მაგალითად საიდუმლო ლოცვის ხმამაღლა წაკითხვის წესი უნდოდა და 172 ნოველით დასჯითაც კი დაემუქრა ვინც ჩუმად წაიკითხავდა საიდუმლო ლოცვებს ( იხ. ლიტ. ბიბლიოთეკაში რ. ტაფტის სტატია),

მე მგონი ეს ამ თემასთან მაინდამაინც კავშირში არაა

საინტერესოა უფრო ავტორიტეტული წყაროები რას ამბობენ.

ძალიან არაერთგვაროვანი დამოკიდებულება იყო ისტორიულადაც.
Церковью был создан специальный чин для второбрачных., который совершался и в том случае, если один из брачующихся был ранее в браке.
Как показывают рукописные греческие и славянские Требники, чин этот имеет разные редакции. В одних опущены чтения Апостола и Евангелия, сугубая ектения, а также возложение венцов. В других — возложение венцов сохранено


ქრისტიანული ოჯახის არსებობა იწყება ჯვრისწერის მღვდელმოქმედებით. საიდუმლოს ტიპიკონის მთავარი ნაწილი არის გვირგვინის დადგმა მომავალ მეუღლეებზე სიტყვებით: „ჯვარს იწერს მონა ღვთისა... მხევალსა ღვთისაზე... (ჯვარს იწერს მხევალი ღვთისა... მონასა ღვთისაზე) სახელითა მამისაჲთა და ძისაჲთა და სულისა წმიდისაჲთა“. მას მოსდევს მათი საერთო დალოცვა, როდესაც სამჯერ წარმოითქმება: „უფალო ღმერთო ჩუენო, დასწერე ჯვარი დიდებითა და პატივითა“.

ანუ მეორე ჯვრისწერისას საიდუმლოს ტიპიკონის მთავარი ნაწილის შესრულება არ ხდება.

საინტერესოა ასევე ეს მოსაზრებებიც:

но таинства брака не совершала с той полнотой, с какой совершала первый брак.

Церковь вторые браки не благословляла так, как она благословляла первые, т. е. таинство брака здесь не совершалось церковным обрядом

საეკლესიო კანონებით, მეორე და მესამე ჯვრისწერა საღვთო საიდუმლოდ აღარ ითვლება.

კანონისტი
დავით, სად წერია ასე? თუ ბუმისთან, მაშინ სად უწერია ბუმისს? (გვერდი მიუთითე, თუ გექნება შესაძლებლობა)
თვითონ ბუმისი რაზე დაყრდნობით წერს?

[KAIROS]

ანუ მეორე ჯვრისწერისას საიდუმლოს ტიპიკონის მთავარი ნაწილის შესრულება არ ხდება.

არა, რადგან გვირგვინის დადგმა სადღესასწაულო სახეა მსახურებისა, არაა იქ მთავარი, არამედ ლოცვები, რომლებიც იგივეა, ანუ "თუკი ეპიკლეზა იგივეა, სადიდებელი ლოცვები, სავედრებელი ლოცვები, მაშინ თეოლოგიაც შეესაბამება კეთილმსახურებას, რადგან საღვთო განგებულების მიზანი, კანონი კი არ არის, არამედ ადამიანთა ხსნა, უფალი ღებულობდა ადამიანებს, სადაც და როგორც მათ პოულობდა", ანუ ცივი იურიზმი, რომელიც მხოლოდ პირველ ქორწინებას თვლის საიდუმლოდ და დანარჩენს არა. არის დამახასიათებელი კათოლიკური მშრალი აზროვნებისათვის, რადგანაც ეკლესია მაკურთხეველია, მესაიდუმლეა, რაც არის კიდეც საღვთო მადლთან ზიარება, ამიტომ როდესაც ვამბობთ ეკლესიის ლიტურგიკულ მსახურებაზე, რომელიც განეკუთვნება შვიდიდან რომელიმეს, გულისხმობს მის საიდუმლოებით მსახურებას, ეს იქნება დაშვებული იკონომიით თუ არა, მიუხედავად იმისა, რომ პ. ბუმისის აზრი . რომ :" ქორწინების საიდუმლო საეკლესიო (შვიდი საიდუმლოს) შინაარსით განეკუთვნება მხოლოდ პირველი ქორწინების კურთხევას. მეორე და მესამე ქროწინების დროს აღარ ხდება ქორწინების კურთხევა" (გვ. 110) არის მცდარი და მიუღებელი, ვნახოთ რა ხდება მეორედ ქორწინების დროს:
იკითხება დაწინდვის ლოცვები, იკითხება ყველა საიდუმლო ლოცვა, იკითხება ბოლო მაკურთხეველი ლოცვა, ამოღებულია გვირგვინის დადგმა და "ისაია მხიარულ არს" და სხვა საზეიმო ფაქტორები, ანუ მტკიცება იმისა, რომ მეორე ან მესამე ქორწინება არ არის საიდუმლო, როგორც გავიკითხე თავად ავტორიტეტულ და ლიტურგისტ პროფესიონალებთან, ყოფილა პაპისტური პროპაგანდა, რომელიც შემოდის კონსერვატორული საბურველით...
ასე რომ საიდუმლო აღესრულება რადგან "произносится тайносовершительная молитва - значит является", და როდესაც ვამბობთ, რომ всей полнотой Таинства не обладает. ვგულისხმობთ: "Это все антропоморфизмы, способ говорить. В случае второбрачия под неполнотой таинства понимается ограниченность даров Святаго Духа, получаемых в Таинстве второбрачными, но это ограниченность не благодати, а способности человека вместить благодать."
დასკვნა ასეთია, თუკი ეკლესია აღასრულებს საიდუმლოს მსახურებას,თუნდაც არასაზეიმო სახით , მაშინ აღესრულება საიდუმლოც...

[athos]

მე ამ საკითხთან დაკავშირებით არ მაქვს ჯერ საბოლოო აზრი ჩამოყალიბებული, ამიტომ მხოლოდ კითხვები დავსვი.

მაინტერესებს ავტორიტეტული წყაროები.

გასაგებია რომ რომ ბუმისის აზრი შეიძლება კათოლიკური ზეგავლენით იყოს, მაგრამ მაშინ სადმე საპირისპირო აზრიც უნდა არსებობდეს

Отрицательное отношение ко второбрачию Церковь проявляла в абсолютном запрете его для клириков: второбрачный не мог стать клириком (Ап. 17, VI Всел. 3, Неокес. 7, Васил. 12). Церковь не разрешала вступать в брак и овдовевшим священникам.

რატომ არის აკრძალული სამღვდელო დასისთვის მეორე ქორწინება, თუ ის ისეთივე საიდუმლოა, და არაფრით განსხვავდება?

ვლადიმირ ვორობიოვი ცნობილი სასულიერო პირია, მაგრამ კარგი იქნება სხვების აზრების მოყვანაც.

[KAIROS]

რატომ არის აკრძალული სამღვდელო დასისთვის მეორე ქორწინება, თუ ის ისეთივე საიდუმლოა, და არაფრით განსხვავდება?

ვფიქრობ, მხოლოდ იმ მოტივით, რა მოტივითაც, იგი უნდა იყოს ხატი და მაგალითი ოჯახისა, მაგალითად მღვდელმა მღვდლობა უნდა დატოვოს, თუკი ცოლს გაეყარა, რამდენადაც "საპატიო" უნდა იყოს ეს ნაბიჯი, არადა ჯვრის აყრა მიღებულია...
მოკლედ, აშკარაა, რომ საიდუმლო უნდა იყოს, მთავარი ხომ ლოცვებია, LEX ORANDI LEX CREDENDI, ...
ჯერჯერობით ასე გავარკვიე ლიტურგისტებთან...

[athos]

მოკლედ, აშკარაა, რომ საიდუმლო უნდა იყოს

არ არის აშკარა



ავტორიტეტული წყარო და ლიტერატურის მითითებაა საჭირო

[KAIROS]

ვიგულისხმე ჩემთვის, გამომდინარე არაკათოლიკური ქორწინების გაგებიდან, დანარჩენს მოვიპოვებ და დავდებ...

[athos]

იმათ ვინც მეორედ ქორწინდება ეპიტიმიას ადებენ , ანუ ფაქტიურად ცოდვად ითვლება, შეიძლება საიდუმლო ცოდვა იყოს და სასჯელი ედებოდეს?