დიდგორის ბრძოლა და წმინდა გიორგი..., გჯერათ? :) პარამეტრები

[marine]

ქალი მაინც რა მაქსიმალისტია

პ.ს.
არაა, ეპისკოპოსობაზე ჯერ ვერლავეს ხარ, ძალიან მაქსიმალისტობ, აშკარად უნდა გაგაგზავნო ანგლიკანებთან მასტერ კლასზე, ახალი ფემინ-ფრიისთ მიდგომის გამომუშავებაზე

ზაზა, ჩემი თხოვნა იქნება, რომ თუნდაც ხუმრობით, რომელიც ფორუმზე ცინიზმად აღიქმება, ნუ მივაყენებთ ერთმანეთს შეურაცხყოფას.

ჩემი გაფრთხილება არ ნიშნავს იმას, რომ ჯანსაღ იუმორს ვუშლი ვინმეს.

[კანუდოსელი]

7. ამ ყველაფრის აღიარება ეკლესიის მიერ.

ამაზე ადრეც გითხარი: ზოგადი ტერმინია, რას ნისნავს აღიარება? ეკლესია არიარებს რწმენის საკითხებს და არა რაღაც დოკუმენტების სისწორე-მცდარობას.

არაფერი ამის აღიარებაზე ან არ-აღიარებაზე საეკლესიო კრების ხმით მე არ მსმენია არაფერი

[Lenus]

..............

[კანუდოსელი]

marine

სადაა ცინიზმი?
ვიხუმრე კაცო...მგონი მარიამიც იღებს ამ ხუმრობას ჩემგან...აი კითხე თუ არ გჯერა, რომ ვაპირებ მის გაეპისკოპოსებას - ხმის მიცემას

მკითხველის პოსტის ლოგიკაში მე საეჭვო ვერაფერი დავინახე. ვისაც გაქვთ არგუმენტები, დაწერეთ.

კაიროს, გთხოვ ნუ მიიღებ პირადულ შეურაცხყოფად საზოგადო კამათს და განაგრძო საუბარი.

კანუდოს,
პა ხაროშემუ, აღარ გვინდა ასეთი გამოთქმები.

ოკ, აღად გვინდა ლენუს, მარა შენიშვნას რატომ არ აძლევ მკითხველსაც? მერე რაა რომ ეთანხმები მას....აბა ნახე რას მოყვა ჩემი ეგ პასუხი მისდამი...

[კანონისტი]

კანუდოსელი

ვაპირებ მის გაეპისკოპოსებას - ხმის მიცემას

ოღონდ ასეთ დროს, ბერძნული ენის გრამატიკული სქესის გათვალისწინებით, უნდა შესძახო აქსია!

[guest]

მიპასუხეთ რა მეც ჩემს ბოლო პოსტზე, ძალიან შევწუხდი.

მე სერიოზულად მაღელვებს აქ გაჟღერებული აზრი ჯარისკაცებზე, დასჯის და ზიარების ამბავს რომ შეეხო. რა ეშველება მაშინ იმდენ გულად ადამიანს, ვინც ბოლობოლო იძულებული ხდება დაიცვას რჯული,სამშობლო , თუნდაც საკუთარი და ახლობლების სიცოცხლე მტრისაგან? დავიკრიფოთ ხელები და ველოდოთ როდის განგმირავენ? ჩვენი (და უამრავი სხვა ხალხების)ისტორია ხომ სავსეა ომებით, ნუთუ იქ დაცემული ან თუნდაც გადარჩენილი მეომრები სიმამაცის გამო წარწმყდებიან?

ის კი ცხადია, რომ ომიდან დაბრუნებულმა უნდა შეინანოს მაინც, რაც არ უნდა იყოს მოკლა ვიღაცა, მაგრამ ეპიტამიის დადება ზედმეტი არ იქნება ისედაც გაუბედურებულ ხალხზე? მე წინააღმდეგი კი არ ვარ რაიმე ეკლესიური კანონის, თუ ეს დოგმაა გასაგებია,მაგრამ ვკითხულობ მხოლოდ, ნამდვილად ასეა?

საცოდავი ჯარისკაცები, ისედაც გაუხეშებული აქვთ სული ამ ცოდვით და კიდევ დაისაჯონ თუ ნანობენ რაღა საჭიროა ამდენი დასჯა, ან რომ დაიღუპნონ ვსიო, აღარაფერი შველით?

ჩემთვის აქტუალურია ეს საკითხი და ამიტომ ვწუხვარ, თორემ ადრეც ვთქვი, არამანიაკი ჯარისკაცი მუდამ განიცდის კაცისკვლას ომში, ამხელა სულიერ ტვირთს ატარებენ, ეს ჩუჟომუ ნე პანიატ

[მარიამი]

Оглашаемый или христианин, желающие стать воинами, да будут отвержены, потому что они презрели Бога

ამის მიხედვით წმ. გიორგი განკვეთილი უნდა ყოფილიყო ეკლესიიდან ჩვენ კი წმინდანად ვაღიარებთ. და არა მარტო წმ. გიორგი, უამრავი წმიდანი-მეომარი არსებობს, რომლებიც ბავშვობიდან ქრისტიანულად იზრდებოდნენ ქრისტიანი მშობლებისგან და მაინც სამხედრო სამსახური აირჩიეს.
ეს ყველაფერი მაფიქრებინებს, რომ ან აქ სხვა რამე იგულისხმება და განმარტებას საჭიროებს რა აზრით დაიწერა ეს ყველაფერი, ან აპოკრიფია (© კანუდოსელი )
დანარჩენს რაც შეეხება, შენ ამბობ, რომ ძველ აღთქმაში ომები გამართლებული იყო მხოლოდ და მხოლოდ იმიტომ, რომ ფიზიკურად არ განადგურებულიყო მესიის მშობელი ერი. კი ბატონო, ესეც იყო ერთ-ერთი მიზეზი.
მაგრამ მარტო ასეთი შემთხვევებია ცნობილი ძველ აღთქმაში? და მარტო ერის გადარჩენაა მოტივი? ძალიან კი ლანძღავთ მკითხველს, მაგრამ შესანიშნავი თხზულება დადო იოანე ოქროპირის, სადაც ის ძალიან კარგად განმარტავს ამ საკითხს. თუ ნებას მომცემ, წმ. იოანე ოქროპირს უფრო დავუჯერებ, ვიდრე შენ
უფალი ახალ მცნებას აძლევს ხალხს: "გიყვარდეთ მტრები". კი ბატონო, მაგრამ სადმე წერია, რომ ომში არ მიიღოთ მონაწილეობაო? განა სადმე უფალი კიცხავს მეომრებს მათი საქმიანობის გამო? ან სადმე მოუწოდებს, რომ სამხედრო სამსახური მიატოვონ? პირიქით კი მახსენდება: უფალი აქებს ასისთავს, მოჰყავს მაგალითად იგავი ომში მიმავალ მეფეზე, სადაც სხვათაშორის იმასაც ამბობს, რომ გონიერი მეფე ჯერ დაფიქრდება, შეუძლია თუ არა ათი ათასით მოერიოს ოცი ათასს და თუ არა, მაშინ დაზავებას შესთავაზებსო. რატომ არ თქვა უფალმა, ყველა ვარიანტში დაზავება უნდა შესთავაზოსო?
იგივე უფალი არ ამბობს, რომ არ არსებობს იმაზე მეტი სიყვარული, ვიდრე თავი დასდო მოყვასისთვის? და თავდაცვითი ომი მოყვასისთვის თავდადება არაა? და ამას სიყვარულის გამოვლინებას უწოდებს უფალი და არა ცოდვას.
და ეს ყველაფერი არაერთი ფაქტითაა განმტკიცებული ეკლესიის ისტორიიდან. უამრავი მაგალითის მოყვანა შემიძლია, მაგრამ ალბათ ყველას ეჭვის ქვეშ დააყენებ, შენი ამბავი რომ ვიცი

შენ არ მიპასუხე ერთ ჩემს კითხვაზე - რატომ უგულებელყოფ მთავარს - ამა თუ იმ ქმედების მოტივს: რა არის ომის მოტივი კონკრეტულ შემთხვევაში. თუ მისი მოტივი სიყვარულია (ეკლესიის, სამშობლოსი, მოყვასის), რატომ უნდა ჩაითვალოს ცოდვად?
როცა აბრაამს საკუთარი ერთადერთი შვილი მოსაკლავად მიჰყავდა, რომ აღესრულებინა ეს მსხვერპლშეწირვა, მკვლელობად ჩაეთვლებოდა თუ უფლის მორჩილებად? ცოდვა იქნებოდა თუ სათნოება?
და მთავარი საკითხი ჩემი აზრით. რა არის საერთოდ ცოდვა? ცნობილია, რომ ესა თუ ის საქციელი შეიძლება ერთ შემთხვევაში ცოდვა იყოს და მეორე შემთხვევაში სათნოება. ამიტომ ცოდვას ცალსახად საქციელის მიხედვით ვერ შეაფასებ. ცოდვად შეიძლება ჩაითვალოს მხოლოდ და მხოლოდ ის, რაც უფლის ნებას ეწინააღმდეგება. და რაც უფლის ნებით და კურთხევით ხდება, ერთი შეხედვით, რომც ჰგავდეს ცოდვას, ასეთად არ ჩაითვლება.
ძალიან გაუგებრად თუ დავწერე, თანდათან დავაკონკრეტებ.

[Lenus]

..............

[მხევალი ნინო]

ესე იგი ამ თემამ სამ-ოთხჯერ იცვალა მიმართულება. ეხლა ზუსტად ვერ მივხვდი რა მიმართულება აქვს, მაგრამ სულ ერთი წამით თვალი გადავავლე და მე ასთი შტაბეჭდილება დამრჩა, რომ დავა მიდის იმაზე, არის თუ არა ომში წასვლა ცოდვა, რაც შეეხება წმინდა გიორგის შეწევნას ხმლით და კაცთა მუსრის გავლებით ამაზე სევთანხდმით????????????? ძალიან, ძალიან მცირე დრო მაქვს და მაპატიეთ აზსეთი ზოგადი პოსტი, უბრალოდ მაინტერესებს. ანუ შევტანხმდით იმ კუთხით მაინც, რომ ყველა მის პირვანდელ აზრზე დარჩა???

[კანუდოსელი]

მარიამ ახლა დრო არ მაქვს და ამაზე მოკლედ გაგცემ პასუხე:

შენ არ მიპასუხე ერთ ჩემს კითხვაზე - რატომ უგულებელყოფ მთავარს

არ უგულვებელვყოფ, არა, ზუსტად მაგ მოტივით მიმაჩნია ომში წასვლა საჭიროდ,რადგან იქ ორი რამის ურთიერთდაპირისპირებაა: ერთი მხრივ კაც კვლის და მეორეს მხრივ ამის ჩადენის იმ მოტივით, რომ მიყვარს მოყვასი. ამაზე უკვე დაწერა კაიროსმა და აი წაიკითხე და რასაც იქ ნახავ ჩემი აზრიც იგივეა

ანუ კაც კვლა არის მცნების დარღვევა, მაგრამ რა ვქნა როდესაც სხვა გზა არ არსებობს?
ეს ყველა შემთხვევაში არის არა უბრალოდ გამონაკლლისი, რომ მოკვლა კარგია - კარგად დაუკვირდი იოანე ოქროპირს, ის არ ამბობს, რომ ვინც მოკლა კარგი გააკეთაო, ის ამბობს ოდნავ სხვაგვარად - მისი მოტივი იყო დადებითიო - ანუ მთავარი მოტივი

ანუ იოანე ოქროპირი არ ამბობს, რომ კაცის კვლა კარგია. ის ადამიანს უყურებს როგორც ღმერთი, მისი თვალებით, ღმერთი გულს ხედავს, გულში კი მეომარს ქონდა მოყვასის გადარჩენის სურვილი და არა მკვლელობის - მე სხვას არც ვამბობ. ანუ ამ შინაარსით ის ცოდვას არ სჩადისო - ეს ასე ვთქვათ იურიდიული მიდგომაა, იურიდიულად უდგება საკითხს და ადამიანის ქმედებასაც ამ ენაზე ხსნის.

[Genesis]

იესოს პასუხი ნისნავს იმას,რომ საქმე გვაქვს არა ე.წ. მაგიასთან, არამედ რეალობასთან, ანუ მათ რომ ებრძანათ, მაინც არ გადაიბუგებოდა არაფერი, მხოლოდ იიმიტომ რომ მათ უბრძანეს და ეს იესომ გააცხადა.

თან აქ ორი მომენტია: ერტი თუ ვინ ეკითხება და მეორე თუ ვინ პასუხობს?

პირველი აშკარად აღზრდის პროცესშია, მეორე თავად ჭეშმარიტება.
შენ გინდა რომ დაუჯერო ჯერ ბოლომდე ვერ აღზრდილ მოციქულს? ეგრე რეინკარნაციაც შეიზლება დაუშვა: მოციქულებმა ერთხელ იესოს კითხეს (ავადმყოფის შესახებ): "ვინ შესცოდა, მან თუ მისმა წინაპრებმაო"? თუ დაუშვებთ, რომ მან, მაშინ გამოდის, რომ უნდა შეეცოდა დაბადებამდე (რადგან ის უკვე ასეთი დაიბადა) და ე.ი. გამოდის, რომ რეინკარნაცია არსებობს. და რომ არ არსებობს ეს იქიდან ვიცით (არა მარტო იქიდან), რომ იესომ უთხრა: "არც მას შეუცოდავს და არც მის წინაპრებსო".

ისევ მწვალებელს დამიძახებთ რომ ვთქვა რეინკარნაცია რაღაც კუთხით მარტლა არსებობსთქო...
ბიბლიაში არსად შეგხვედრია რომ მშობლების ცოდვას მომავალ თაობას მოჰკითხავს ხოლმე უფალი? თუ არადა კონკრეტულ მუხლებს დავუწყებ ძებნას, სადაც ამის სესახებ არის საუბარი...

მეორეც ერთი პეტრეს სიტყვის განხორციელებას უფლის სურვილის გარდა არაფერი უშლიდა ხელს... სხვა აზრი მანდ არ ჩანს...


მასე კითხვა პასუხის დონეზე, ქრისტეს ტავად აქვს ნაპასუხევი მოწაფფებისთვის... ვინც ცემს წინაარმდეგ არ არის ის ჩემსკენ არისო... ამიტომ ნუ ცდილობთ გამოიყოლიოთ ის კაციო (ქრისტეს სახელით ვინც სასწაულებს ახდენდა და მოწაფედ კი არ მიჰყვებოდა...) რატომ ამის გათვალისწინება არ სურს ეკლესიებს?

[Genesis]

მე სერიოზულად მაღელვებს აქ გაჟღერებული აზრი ჯარისკაცებზე, დასჯის და ზიარების ამბავს რომ შეეხო. რა ეშველება მაშინ იმდენ გულად ადამიანს, ვინც ბოლობოლო იძულებული ხდება დაიცვას რჯული,სამშობლო , თუნდაც საკუთარი და ახლობლების სიცოცხლე მტრისაგან? დავიკრიფოთ ხელები და ველოდოთ როდის განგმირავენ? ჩვენი (და უამრავი სხვა ხალხების)ისტორია ხომ სავსეა ომებით, ნუთუ იქ დაცემული ან თუნდაც გადარჩენილი მეომრები სიმამაცის გამო წარწმყდებიან?

ის კი ცხადია, რომ ომიდან დაბრუნებულმა უნდა შეინანოს მაინც, რაც არ უნდა იყოს მოკლა ვიღაცა, მაგრამ ეპიტამიის დადება ზედმეტი არ იქნება ისედაც გაუბედურებულ ხალხზე? მე წინააღმდეგი კი არ ვარ რაიმე ეკლესიური კანონის, თუ ეს დოგმაა გასაგებია,მაგრამ ვკითხულობ მხოლოდ, ნამდვილად ასეა?

საცოდავი ჯარისკაცები, ისედაც გაუხეშებული აქვთ სული ამ ცოდვით და კიდევ დაისაჯონ თუ ნანობენ რაღა საჭიროა ამდენი დასჯა, ან რომ დაიღუპნონ ვსიო, აღარაფერი შველით?

ჩემთვის აქტუალურია ეს საკითხი და ამიტომ ვწუხვარ, თორემ ადრეც ვთქვი, არამანიაკი ჯარისკაცი მუდამ განიცდის კაცისკვლას ომში, ამხელა სულიერ ტვირთს ატარებენ, ეს ჩუჟომუ ნე პანიატ

არაფერი ჩახლართული არაა მანდ... როგორც წერენ. მარტივადაა ყველაფერი...

სამხედრო მოვალეობის შესრულებისთვის არავის არაფერი მოეკითხება... და არ მოიკეთხება არც უზიარებელს და არც კურთხევა მიუცემელს...
ზოგმა ისე ისაუბრა თითქოს წინასწარ თუ არ იქნა წაკითხული კურთხევაა ტუ რაღაც ლიტურგია, მაგ შემთხვევაში მოვალეობის არსრულებისას ცადენილი მკვლელობა მოეკიტხებაო... აი ეს უკვე ინდულგენციების დონეზე გადის... წინასწარ რომ ურიგებდნენ პატიების გუჯარს...

კურთხევას და ზიარებას ბრძოლის წინ ერთადერთი დანისნულება ქონდა... ცხოვრებაში ჩადენილი ცოდვებისგან განიწმინდოს ადამიანი და არა სამხედრო მოვალეობის დროს ჩადენილისგან... (მერე რა როგორ შეიცვალა ვინ იცის...)

ჩემი ნათქვამის ერთადერთი ამოსავალი წერტილი უფლის ასმართლიანობაა...
უნდა გვახსოვდეს რომ ქრისტემ ბრძანა კეისრის მისაცემელი კეისარს უნდა მიეცეს და ღმერთს ღმერთისა...


გარდა ამისა უამრავი მაგალიტია სადაც უფალი ამართლებდა სისხლის ღვრას... თუნდაც ებრაელტა გამოსვლას თუ გავიხსენებთ ეგვიპტიდან...



ცნობილია რომ იოანე ნათლისმცემელტან მიდიოდნენ ჯარისკაცებიც და ეუბნებოდნენ ჩვენ რარა ვქნათო... იოანე ნათლისმცემელი კიდე პასუხობდა ტქვენს უფლებაომოსილებას ნუ გადააჭარბებთ და ნუ იძალადებთო...

ჯარისკაცს იმაზე ფიქრს მკვლელი ვარ თუ არაო... ურცევნია იმაზე იფიქროს როგორია მისი ქცევები მაშინ როცა ის სამხედრო მოვალეობას არ ასრულებს...

[mkitxveli]

მიპასუხეთ რა მეც ჩემს ბოლო პოსტზე, ძალიან შევწუხდი.

შენს შეწუხებას პასუხობს მართლმადიდებლური ეკლესიის დიდი რჯულის კანონი, სადაც ძველი მამების ავტორიტეტულეს (ამიტომაცაა იგი შეტანილი იქ) განჩინებას ამ საკითზე, იძლევა წმ. ათანასე დიდი (ალექსანდრიელი) ამონ მონაზონისადმი მიწერილი ეპისტოლის შემდეგ სიტყვებში: "ამ ცხოვრებაში ქმედება ორადაა გაყოფილი: უჯეროა კაცის კვლა, მაგრამ ბრძოლაში მოწინააღმდეგეთა ამოწყვეტა რჯულიერია და ქების ღირსი. ამიტომაც ბრძოლაში მამაცობით გამორჩეულნი დიდი პატივის ღირსნი ხდებიან და მათ სახელზე აღიმართება მათი დიდებული საქმეების მქადაგებელი ძეგლები. ამგვარად ერთი და იგივე საქმე გარკვეულ დროსა და ვითარებაში უჯეროა, ხოლო გარკვეულ პირობებში და დროს, შენდობილ არს და საქებელ". (ახალ ქართულ თარგმანში წმ. ათანასე დიდის ამ სიტყვებში რამოდენიმე ადგილას აზრი გაუმართავადა გადმოცემული, ამიტომ ეს ადგილი შევაჯერე ძველ ქართულ ტექსტთან).

იგივე ტექსტი ძველქართულად: "ცხოვრებასა ამას შინა ქმნილთა განყოფილებაჲ უწყით ქმნისაჲ, ვითარ-იგი უჯერო არს კაცისკლვაჲ, არამედ ბრძოლასა შინა მოწყუედაჲ წინააღმდგომთაჲ სჯულიერ არს და ქებისა ღირს არს, ამისთჳს პატივთაცა დიდთა ღირს იქმნებიან ბრძოლათა შინა მჴნედ გამოჩინებულნი იგი და ძეგლნი სახელსა მათსა ზედა აღემართებიან, ქადაგნი წარმართებათა მათთანი. აწ უკუე ვითარცა სახედ აქა ერთიდაიგივე საქმე რომელსამე პირისათჳს და რომლისამე ჟამსა შინა უჯერო არს, ხოლო რომლისამე პირისათჳს და რომელსამე ჟამსა შენდობილ არს და საქებელ". (ესაა ქართველ წმიდა მამათა თარგმანი)

რუსულად: "не позволительно убивать: но убивать врагов на брани и законно, и похвалы достойно. Тако великих почестей сподобляются доблестные в брани, и воздвигаются им столпы, возвещающие превосходныя их деяния. Таким образом одно и то же, смотря по времени, и в некоторых обстоятельствах, не позволительно: а в других обстоятельствах, и благовременно, допускается и позволяется.
შეადარეთ ეს სიტყვები წმ. იოანე ოქროპირის სწავლებასთან (წინა პოსტში რომ მოგიყვანეთ), ნახავთ, რომ ისინი შინაარსობრივად იდენტურია.

წმ. ათანასე ალექსანდრიელი ეს სწავლება არის მართლმადიდებლური ეკლესიის არა თუ რჩევა (ესეთებიც არსებობს) არამედ განჩიენბითი სწავლება. ესაა კანონი! თუმცა, თქვენი ნებაა, გინდ დაიჯერეთ გინდ არა.
მე კი "მრწამს... ერთი წმიდა კათოლიკე და სამოციქულო ეკლესია..." მაშაშასადამე მისი კანონების მჯერა. ოდესღაც არ მესმოდა მაგრამ რაკიღა გულწრფელად მწამდა ამიტომ ვენდობოდი კიდეც. ხოლო მას შემდეგ კი რაც უფრო მეტს ვეცნობი და ვიაზრებ მის სწავლებას მით უფრო მეტად მწამს და მჯერა მისი. "არა გეცრუვნეთ შენ სიწმიდით მშობელო ჩუენო კათოლიკე ეკლესიაო, არცა განგცეთ შენ სიქადულო ჩუენო მართლმადიდებლობაო, რომლისა არცა განმცემელქმნილ ვართ, ვინაითგან შემეცნებასა შენსა ღირს ქმნილ ვართ მოწმე არს ჭეშმარიტება." (დიდი სჯულის კანონი, 1103 წლის რუის-ურბნისის საეკლესიო კრების წმ. მამათა ძეგლისწერა).

[guest]

გენეზის, მკიტხველი,

მადლობთ ჩემს პოსტზე ყურადღების გამახვილებისათვის

[კანუდოსელი]

mkitxveli


ახლა დრო არ მაქვს და მოგვიანებით დავწერ...
ისე კი ერთს ვიტყვი, რომ ასე გამორჩევით წერა არაა მთლად გამართლებული, რადგან დიდი სჯულის კანონში შესულია (და ის არავის არ ამოუღია) ბასილი დიდის ცნობილი კანონი, სადაც ის ამბობს რომ საჭიროა უზიარებლობა.

აქ არგუმენტი არაა, რომ მილოშის და ბალსამონის განმარტებით - ეს კანონი ხშირად არ მოქმედებდაო. ეკლესიის სისავსემ ირჩია, რომ ეს კანონი დაეტოვებინა ნუსხაში და ამიტომ ასეთ დროს საჭიროა ანალიზი და კრიტიკული მიმოხილვა.

ზოგადად კი ისიც ფაქტია, რომ ეკლესიას არ გააჩნია ჩამოყალიბებული პოზიცია ამაზე, რადგან თავად ათანასე დიდის და ბასილი დიდის კანონების გვერდი გვერდ არსებობა ერთ დიდ წიგნში, უკვე ამის დასტურია.

[mkitxveli]

კანუდოსელი
მარიამს, რომ უწერ თითქოს წმ. იპოლიტე რომაელს მოციქულთა სწავლება ასე ესმოდა რომ ქრისტიანებს ჯარში წასვლა ეკრძალებათ, ანუ მეომრობა და სამხედრო სამსახური ღვთის შეურაცყოფაა,

მარიამ:
ასე მაგალითად იპოლიტე რომაელი მოციქულთა გადმოცემად მიიჩნევს იმას, რომ ჯარში წასვლა აკრძალულია, აი ნახე რას წერს ის:
Св. Ипполит Римский
Апостольское Предание
16. О делах и занятиях
Гладиатор или кто учит гладиаторов сражаться, или зверолов, находящийся на охоте, или общественный раб, участвующий в гладиаторском состязании, пусть прекратят это либо будут отвержены. Кто является языческим жрецом или стражем идолов, пусть прекратит это либо будет отвержен. Оглашаемый или христианин, желающие стать воинами, да будут отвержены, потому что они презрели Бога

ნუთუ არ დაფიქრებულხარ იმაზე, რომ როგორ შეიძლება მომხდარიყო, რომ მღვდელმოწამე იპოლიტე რომაელს, ღვთის გმობად მიეჩნია ის, რასაც აკურთხევს უცვალებელი ღმერთი(1), რაც მორწმუნეთათვის ნებადართულად, ქრისტესთან მისვლაში არახელშემშლელად, აღიარა წმ. იოანე ნათლისცემელმა(2), რასაც რწმენისთვის არანაირ ხელის შემშლელ პირობად არ უთვლის ადამიანს იესო ქრისტე!?(3), რასაც მოციქულები არ უშლიან, იწონებენ, და საჭიროდ მიიჩნევენ(4) და საიდანაც ეკლესიას ჰყავს მრავალი ქრისტესთვის თავდადებულნი(5) მიკვირს როგორ იფიქრე, ის რომ წმ. მამა, რომელიც როგორც მისი ცხოვრებიდან ვიცით, გამოირჩეოდა საღვთო მოძღვრების ძაან მკაცრი დაცვით, როგორც რომელიმე სექტანტი ზოგადად ჯარში წასვლის წინააღმდეგ იქადაგებდა, საზოგადოდ სამხედრო მსახურებას დაგმობდა?! შეიძლება თქვა აბა სხვანაირად როგორ უნდა გამეგო როდესაც პირდაპირ ამბობს: "Оглашаемый или христианин, желающие стать воинами, да будут отвержены, потому что они презрели Бога"?! რა, არ გაგიგია საეკლესიო სწავლება, იმის შესახებ, რომ თუ კი წმ. წერილში ან რომელიმე წმ. მამასთან შევხვდებით რაიმე ისეთ გამონათქვამს, რომელიც თითქოსდა წინააღმდეგობაშია საერთო საეკლესიო სწავლებასთან უნდა ვიკითხოთ ეკლესიაში როგორ განიმარტება ეს ადგილი ან გამონათქვამი საეკლესიო მამათაგან!? მაგალითათ ნებისმიერ სასულიერო სასწავლებელში წმ. იპოლიტე რომაელის ამ სიტყვების ნამდვილი მნიშვნელობას ეკლესიის ისტორიის მცოდნეც სავსებით დამაკმაყოფილებლად აგიხსნიდა: რომ წმ. იპოლიტე ცხოვრობდა და მოღვაწეობდა 170 — 235 წლებში, ეს იყო გაგანია მებრძოლი წარმართობის პერიოდი. რომ ნაშრომი " Апостольское Предание" მან დაწერა დაახლოებით 215 წელს (კერპთ-თაყვანისმცემელ იმპერატორ კარაკალას 211-217 ზეობისას), იმ დროს ადამიანს მეომრის ფიცის დადებისას, ისევე როგორც სახელმწიფო მოხელედ გახდომისას მსხვერპლი უნდა შეეწირა კერპებისთვის და თაყვანი ეცა კეისრისთვის (ან მისი ქანდაკებისთვის) როგორც ღმერთისთვის. რომაელი მეომრები ისევე, როგორც გლადიატორები რომის მოქალაქეთა და მათ შორის ახალმოქცეულთა შორისაც ადამიანური ვაჟკაცობის მხრივ მისაბაძ მაგალითებად რჩებოდნენ რასაც თან ერთვოდა მათი მაღალი ანაზღაურება და საზოგადოებაში პატივცემულობა, წარმართობიდან ზოგიერთ ახალ მოქცეულსა და სარწმუნოებაში განუმტკიცებლ მერყევ კათაკმეველს ეს კანონი უკრძალავდა სურვილსაც კი გამხდარიყო მეომარი, იმიტომ რომ, როგორც უკვე ითქვა იმ პერიოდში მეომრად გახდომა დაკავშირებული იყო კერპებისათვის მსხვერპლის შეწირვასთან, ამიტომ იმ დროს გესურვა [რომის] ჯარისკაცობა ფაქტიურად ნიშნავდა გესურვა კერპთაყვანისცემლობა რაცაა ღვთისმოძულება. ცნობილია, რომ ზოგიერთი რომის მეომარი და მხედამთავარიც კი, იყო ფარული ქრისტიანი, მგრამ რადგანაც ისინი უკვე მეომრობაში მყოფნი იყვნენ მოქცეულნი ქრისტიანობაში მათგან ეკლესია არ ითხოვდა სამხედრო სამსახურისთვის თვის დანებებას შესაბამისად მოციქულის სიტყვებისა "ყველა დარჩეს იმად, რადაც იქნა ხმობილი" (1 კორ.7:20). მითუმეტეს, რომ კერპთაყვანისმცემლობასთან დაკავშირებული სამხედრო ფიცი, მათ ჯერ კიდევ მოქცევამდე, ნათლობამდე ანუ წარმართად ყოფნისას ჰქონდათ დადებული.
----------------
(1) "ბრძოლის მოახლოებისას მოადგეს მღვდელი და ელაპარაკოს ხალხს [ყოველივე იკურთხება - "განიწმიდება ღმერთის სიტყვითა და ლოცვით" (1ტიმ. 4:5)], უთხრას: ისმინე, ისრაელო! ახლა ებმები ბრძოლაში შენს მტრებთან. ნუ დაგიძაბუნდება გული, ნუ შეშინდებით, ნუ შედრკებით, ნუ დაფრთხებით მათ წინაშე. რადგან უფალი, თქვენი ღმერთი, მოგყვებათ საბრძოლველად თქვენს მტრებთან, რომ გიხსნას თქვენ" (რიც. 20:2-4)
(2) "და მეომრებმაც ჰკითხეს: ჩვენ კი რა ვჰქმნათო? და უთხრა მათ: ნურავის შეურაცხყოფთ, ნურც ცილს დასწამებთ და დასჯერდით საფასურს თქვენსას"(ლკ. 3:14).
(3) "არც იმის ღირსად ჩავთვალე თავი, რომ თავად გხლებოდი. არამედ მხოლოდ სიტყვა თქვი და განიკურნება ჩემი მონა. ვინაიდან, თუმცა სხვისი ქვეშევრდომი ვარ, თავადაც ხელქვეითებად მყვანან მეომრები... ეს, რომ გაიგონა, განცვიფრდა იესო, მიუბრუნდა უკან მომავალ ხალხს და თქვა: თქვენ გეუბნებით, ისრაელშიც არ შევხვედრილვარ ამნაირ რწმენას" (ლკ. 7:7-9).
(4) ღვთის მლოცველი რომაელი მეომარი - ასისთავი კონელიოსი, მოიქცა და მას არც ანგელოზმა და არც მოციქულმა პეტრემ ასისთავობა არ აუკრძალა. (საქ. მე-10 თ.). მოციქული პავლე ერთის მხრივ ქრისტიანთა სამაგალითოდ აქებს ძვ. აღთქმის წმიდა მეომრების საქმეებს: "მძლავრობდნენ ბრძოლაში, აოტებდნენ უცხოთესლთა ლაშქარს" (ებრ. 11:34). მეორეს მხრივ კი, მის თანამედროვე სახელმწიფო მსახურებაში მყოფ მეომრებს უწოდებს "ღმრთის მსახურია, შენდა სასიკეთოთ; მაგრამ თუ ბოროტს სჩადიხარ, გეშინოდეს, ვინაითგან ტყუილად როდი არტყია ხმალი: იმისთვის, რომ ღმრთის მსახურია, რისხვით შურისგებელი ბოროტმოქმედთა მიმართ. სწორედ ამიტომ იხდით ხარკს, რომ ღმერთის მსახურნი არიან, ამ საქმეზე გადაგებულნი" (რომ. 13:4,6).
(5) წმ. ლონგინოზი (ლუკ. 23:47) წმ. იოანე მეომარი, წმ. გიორგი, წმ. თეოდორე სტრატილატი წმ. თეოდორე ტირონი, წმ. დიმიტრი თესალონიკელი, მრავალი ქართველი რუსი თუ სხვა ეროვნების, მეომარი, რომელთათვის მეომრობას ხელი არ შეუშლია რწმენისთვის თავდადებაში.

[მარიამი]

ნაშრომი " Апостольское Предание" მან დაწერა დაახლოებით 215 წელს (კერპთ-თაყვანისმცემელ იმპერატორ კარაკალას 211-217 ზეობისას), იმ დროს ადამიანს მეომრის ფიცის დადებისას, ისევე როგორც სახელმწიფო მოხელედ გახდომისას მსხვერპლი უნდა შეეწირა კერპებისთვის და თაყვანი ეცა კეისრისთვის (ან მისი ქანდაკებისთვის) როგორც ღმერთისთვის.

ეჭვი მქონდა, რომ რაღაც ასეთი იქნებოდა. იმიტომ ვთქვი, განმარტებას საჭიროებს-მეთქი ეგ ფრაზა.

[kaisheli]

ქრისტე


მწარე ბრძოლის ცეცხლ-ალმურში ელვარებდა ჩემი ხმალი,
მე არ მწამდა ამ ბრძოლაში გაკითხვა და ცოდვა-ბრალი.
და სადაც კი ხელჩართული მწვავდებოდა კაცთა ომი,
როგორც ლომი, მე ვიბრძოდი, ცეცხლისა და სისხლის მდომი.
ყვავილოვან სიყმაწვილის რომ დამიჭკნა ია-ვარდი,
მე მწყუროდა სისხლის ღვარში ჩამენთხია გულის დარდი.
მაგრამ ერთხელ, როცა ველად მე გარს მერტყა მტერთა ჯარი,
მწარე კვნესა შემომესმა, გულის სიღრმით ამომსკდარი.
დაჭრილი და ძალმიხდილი ბრძოლის ველზე ეგდო მტერი,
სისხლი სჩქეფდა და ერთოდა მტვერში სისხლი, სისხლში მტვერი,
და რა უნდა მომხდარიყო, რომ მომეკლა ეგ მტარვალი?
მე ავთრთოლდი, ავკანკალდი და ვიშიშვლე სწრაფად ხმალი.
მაგრამ ამ დროს, ქრისტევ, ქრისტევ, წინ დამიდგა შენი ჩრდილი,
მზის სხივივით ანთებული და ჩრდილივით მოწყენილი.
და ეგ სახე, შენი სახე, სახე მშვიდი, სახე მტკბარი,
სათნოება-მწუხარებით მიცქეროდა განამწარი.
საყვედურით მიცქეროდნენ მე თვალები მწველი შენი
და მკითხავდენ, თუ რათა ვკლავ, ან მკვლელად რად შევიქენი?
შეიბოჭა ჩემი ლტოლვა, განადგურდა ფიქრი ლაღი,
ძირს დავუშვი სწრაფად ხელი და დავყარე იარაღი.
მივატოვე ბრძოლის ველი, გადვიარე ტყე და მთები...
და მას შემდეგ მოღალატეს მეძახიან მეგობრები.


გალაკტიონ ტაბიძე
1914

[კანუდოსელი]

ამდენი ხანი დაკავებული ვარ და ვერ მოვიცალე. ახლა მინდა ოდნავ შევეხო მკითხველის პოსტინგს, სადაც მთავარი ლეიტმოტივი ასეთია:

არ გაგიგია საეკლესიო სწავლება, იმის შესახებ, რომ თუ კი წმ. წერილში ან რომელიმე წმ. მამასთან შევხვდებით რაიმე ისეთ გამონათქვამს, რომელიც თითქოსდა წინააღმდეგობაშია საერთო საეკლესიო სწავლებასთან უნდა ვიკითხოთ ეკლესიაში როგორ განიმარტება ეს ადგილი ან გამონათქვამი საეკლესიო მამათაგან

რა თქმა უნდა არის ასეთი მიდგომა, მაგრამ სამწუხაროდ მე ვერ ვნახე ვინ არიან ეს მამები, რომელი მამები ამბობენ რომ ეგ ადგლი განიმარტება ისე, როგორც შენ ამბობ...

შენ ამბობ, რომ იპოლიტე რომაელის ეგ ადგილი მიუთითებს კერპთაყვანისმცემლობაზე...მოდი ჩავატაროთ ანალიზი:

ტექსტი ასეთია:

Подобным образом и наездник, который соревнуется и идет на публичные состязания, пусть прекратит это либо будет отвержен. Гладиатор или кто учит гладиаторов сражаться, или зверолов, находящийся на охоте, или общественный раб, участвующий в гладиаторском состязании, пусть прекратят это либо будут отвержены. Кто является языческим жрецом или стражем идолов, пусть прекратит это либо будет отвержен. Оглашаемый или христианин, желающие стать воинами, да будут отвержены, потому что они презрели Бога.
გავარჩიოთ: იპოლიტე რომაელი ახსენებს ჯერ მკვლელობას როგორც ასეთს:
Подобным образом и наездник, который соревнуется и идет на публичные состязания, пусть прекратит это либо будет отвержен. Гладиатор или кто учит гладиаторов сражаться, или зверолов, находящийся на охоте, или общественный раб, участвующий в гладиаторском состязании, пусть прекратят это либо будут отвержены.
საიდანაც ჩანს რომ ეს ყოველივე არის სწორედ იმის გამო, რომ საქმე ეხება მცნების დარღვევას.

შენი პოზიცია, რომ ჯარში წასვლა კერპთაყვანისცემასთან დაკავშირებულიაო და ამიტომ წერია მანდო, ვერ უძლებს კრიტიკას რამდენიმე მიზეზით:
1. მანდ პირდაპირ წერია კერპთაყვანისცემაზე, სადაც ის არის მიზეზი აკრძალვის:
Кто является языческим жрецом или стражем идолов, пусть прекратит это либо будет отвержен.
2. იქ სადაც ნახსენებია ჩემს მიერ მოყვანილი ადგილი, არაფერი წერია კერპთაყვანისმცემლობაზე:
Оглашаемый или христианин, желающие стать воинами, да будут отвержены, потому что они презрели Бога.
3. ეგ ადგილი თუ დროებითი ხასიათისაა (ანუ, სანამ იქ თაყვანისცემას გთხოვენ - იქამდე უნდა იყო წინააღმდეგი) - ასეთი უმნიშვნელოვანესი მომენტიც არ წერია მანდ, და ის ვერც ეწერება რადგან:
4. ის მოქცეულია მუდმივ აკრძალვებს შორის, კერძოდ კი კერპთაყვანისმცემლობის:
Кто является языческим жрецом или стражем идолов, пусть прекратит это либо будет отвержен.
და მრუშობის:
Блудница, или человек любострастный, или оскопивший себя и всякий занимающийся делами, о которых непристойно говорить, да будут отвержены, ибо они нечисты.
რომლებიც საყოველთაო ცოდვის ხასიათს ატარებენ და უპირობოდ უარსაყოფები არიან

ანუ: ტექსტუალური პარალელების ანალიზი მეტყველებს იმაზე, რომ იპოლიტე რომაელი სწორედ ამავე კატეგორიის ცოდვას მიაწერს მას, როგორსაც მრუშობას და კერპთაყვანისმცემლობას, რომლებიც არ უნდა გადაიდოს.

შენი მიდგომა, რომ

წმ. ათანასე ალექსანდრიელი ეს სწავლება არის მართლმადიდებლური ეკლესიის არა თუ რჩევა (ესეთებიც არსებობს) არამედ განჩიენბითი სწავლება. ესაა კანონი! თუმცა, თქვენი ნებაა, გინდ დაიჯერეთ გინდ არა.

უადგილოა და აი რატომ:
სჯულის კანონში არის არა მარტო ეგ კანონი, არამედ მისი "მომდევნო" კანონიც, რომელსაც აზუსტებს ბასილი დიდი:
Правило 13.
Убиение на брани отцы наши не вменяли за убийство, извиняя, как мнится мне, поборников целомудрия и благочестия. Но может быть добро было бы советовати, чтобы они, как имеющие нечистые руки, три года удержалися от приобщения токмо святых таин.
და როდესაც ის ამბობს: отцы наши - ცხადია რომ გულისხმობს იგივე ათანასე ალექსანდრიელს.

ამას გარდა აქ მოიყვანეს ისიდორე პელუსიოტის სიტყვები:
не должно обвинять всех ведущих войну; положивших начало или нанесению обиды მაგრამ იგივე პიროვნება ამბობს ამასაც:
Хотя умерщвление неприятелей на войне кажется делом законным и победителям воздвигаются памятники: однако же если разобрать тесное сродство между всеми людьми, то и это умерщвление не невинно; почему Моисей и предписал убившему человека на войне пользоваться очищениями и кроплениями
ანუ ქრისტიანული სული ვერ ურიგდება ბოლომდე იმ აზრს, რომ თუნდაც რომ ომში მმივდიოდე მოყვასის სიყვარულით - მე ვკლავ და ეს ბოროტებაა, რადგან ომია უპირობო ბოროტება.
ახლა მივადექით საინტერესო ადგილს, ისიდორე პელუსიოტი ვნახოთ რას ამბობს:
почему Моисей и предписал убившему человека на войне пользоваться очищениями и кроплениями
ანუ ძველ აღთქმაში, სადაც ომის მოწოდებაზე პირდაპირ წერია მითითება, ომიდან დაბრუნებული ადამინი გადის განწმენდას.

ახლა ეს ადგილი ვნახოთ:
Четвертая Книга Моисеева. Числа Глава 31
19 и пробудьте вне стана семь дней; всякий, убивший человека и прикоснувшийся к убитому, очиститесь в третий день и в седьмой день, вы и пленные ваши;

ე.ი. რას ამბობს მოსე: ის ამბობს, რომ ნებისმიერი ადამიანი, რომელმაც ჩაიდინა მკვლელობა უნდა განიწმინდოს და არა მარტო თვითონ, არამედ ასევე მისი ტყვეც - რომელიც
აპრიორი წარმართია- ანუ ეს პარალელია საინტერესო იმ მხრივ, რომ არა მარტო წარმართი იწმინდება არამედ მართალიც. უფრო მეტიც აი რა წერია:
23 и все, что проходит через огонь, проведите через огонь, чтоб оно очистилось, а кроме того и очистительною водою должно очистить; все же, что не проходит через огонь, проведите через воду;
ანუ თავად ნივთებიც საჭიროებენ განწმენდას, და არა უბრალოდ განწმენდას, არამედ очистительною водою - ნაკურთხი წყლით განწმენდასაც, რაც კიდევ ეთხელ მიუთუთებს ამ ადგილის სულიერ მხარეზე და არა ჰიგიენაზე, როგორც ზოგს შეიძლება ეგონოს . და ვინაიდან განწმენდაა საჭირო, რატომ? სულიერისგან თუ მატერიალურისგან? პასუხი რომ გავცეთ, ისიც გავიხსენოთ, რომ მთელი წერილი ღვთივსულიერია და არა ღვთივმატერიალური


კითხვა ქრისტეანებს: განწმენდას არ საჭიროებს უფრო ზნეობრივად მაღალ საფეხურზე მდგომი აღთქმის მატარებელი? (ვის რა პასუხი აქვს, არ ვიცი და აი ბასილი დიდი კონკრეტულად პასუხობს - იხ. ქვემოთ) განა ვისაც მეტი მიეცა იმას მეტი არ მოეთხოვება?

და ბოლოს მინდა ვთქვა, რომ ეს საკითხი ასე ცალსახად არ გაშლილა არასოდეს ეკლესიის ისტორიაში (რიგი მიზეზების გამო), მაგრამ ეკლესიამ დაგვიტოვა კანონების სახით პოტენციალი განსჯისა, იქ არის არა მარტო ათანასე ალექსანდრიელის სიტყვები, არამედ ბასილი დიდისაც, სადაც ის ამბობს:

может быть добро было бы советовати, чтобы они, как имеющие нечистые руки, три года удержалися от приобщения токмо святых таин.
სხვათა შორის 3 წელი არის გაცილებით ნაკლები, ვიდრე ეპიტიმია პირდაპირი მკვლელობის შემთხვევაში, რითიც განასხვავებს ბასილი დიდი უკიდურესი აუცილებლობის მკვლელობას ომში სხვა მკვლელობებისგან და ამ მხრივ ეკლესიას აქვს როგორც "გამართლება" ისე "აკრძალვა" მკვლელობისა, მაგრამ ორივე შემთხვევას მივყავართ ერტ შედეგამდე: მკვლელობა ბოროტებაა

ყველგან საჭიროა ანალიზი და არა ძახილი: :მამებმა თქვეს

ძალიან მოდური სიტყვებია ბოლო დროს....
და ხშირად უაპელაციოდ გამოყენებული...

პ.ს.
დაოიზმში არის ასეთი სიტყვები: (ჩემი პერეფრაზირებაა) ომიდან დაბრუნებული გამარჯვებული ბრძენი მეფე, დამწუხრებულია, ხოლო უგუნური - ხარობს
ღვთისმეტყველებაში არის მიმართულება: შედარებითი ღვთისმეტყველება, რომლის მიზანია სხვა რელიგიების შედარება და ანალიზი და როგორც წესი ქრისტიანობის დიდი სიმაღლეების აღმოჩენა მათთან შედარებით.

ასეთი ანალიზის ჩატარებისას ქრისტიანობაზე, მკითხველისეული მიდგომით, დაოიზმი უფრო ზნეობრივი რელიგიაა, ვიდრე ქრისტიანობა...სინამდვილეში კი ასე ნამდვილად არაა

[marine]

არსებობს ლეგენდა
დიდგორის ომში წმინდა გიორგის გამოცხადების შესახებ... რომ იგი ქართველებს ეხმარებოდა ბრძოლაში....

ალბათ ამის შესახებ ყველა ქართველს სმენია...
მაინტერესებს ვის გჯერათ ამის და ვის არა...

მე ვფიქრობ, რომ ეს უბრალოდ რწმენის საკითხია, რომელზე დავაც ალბათ არ იქნება მიზანშეწონილი,
თუ ამის სურვილი არ გაქვს, ბუნებრივია, არც დაიჯერებ...

* * *
მოწამის ხილულ შეწევნაზე დიდგორის ბრძოლაში მოგვითხრობს დავით აღმაშენებლის მემატიანე:
„რამეთუ ხელი მაღლისა შეეწეოდა და ძალი ზეგარდმო ფარვიდა მას და წმიდა მოწამე გიორგი განცხადებულად და ყოველთა სახილველად წინა-უძღოდა მას და მკლავითა თვისითა მოსრვიდა ზედა-ზედა მოწევნილთა უსჯულოთა წარმართთა, რომელ თვით იგი უსჯულონი და უმეცარნი მოღმართ აღიარებდეს და მოგვითხრობდეს სასწაულსა ამას მთავარმოწამისა გიორგისა.“

ქართველი ერისათვის ეს დღე ბოროტზე უფლის კიდევ ერთი ბრწინვალე გამარჯვებაა.

* * *

წმინდა გიორგის სახელზე აგებული უამრავი ტაძრიდან ერთ-ერთი უძლიერესთაგანია შავნაბადას წმიდა გიორგის ეკლესია, რომლის შესახებ არსებობს გადმოცემა, რომ ერთხელ, ურჯულო მტრის შემოსევისას ქართველთა მცირერიცხოვანი ლაშქარი, დაბანაკებული იმ მთის ძირში, რომლის წვერზეც წმინდა გიორგის ეკლესია იყო აგებული, გულმხურვალედ ევედრებოდა წმიდა მოწამეს შეწევნას მოსალოდნელ ბრძოლაში.

გამთენიისას ყველამ იხილა მხედარი, რომელიც შურდულივით დაეშვა მთის წვერიდან, ეს იმდენად შთამბეჭდავი სახილველი იყო, რომ თავზარდაცემული მტერი გაიქცა. გამხნევებულმა ქართველმა მეომრებმა დაამარცხეს მტრის განახევრებული ლაშქარი. გამარჯვების შემდეგ სიმამაცით გამორჩეული მეომარი, რომელიც მთის წვერიდან დაეშვა, მხედართმთვარმა შავი ნაბდით დაასაჩუქრა. როდესაც ყველანი სამადლობელი პარაკლისის გადასახდელად ტაძარში შევიდნენ, შავნაბდიანი მხედარი სულ მთლად გაბრწყინდა და ყველამ შეიცნო წმინდა გიორგი.

მას შემდეგ ამ მთას შავნაბადას მთას უწოდებენ, ხოლო მთის წვერზე აშენებულ ეკლესიას, შავნაბადას წმინდა გიორგის ეკლესიას.

* * *
მისიონერთა და მოგზაურთა მოწმობითა და გადმოცემით (ა. სუხანოვი, ს. ბელოკუროვი, შარდენი, არქანჯელო ლამბერტი) წმიდა გიორგის ყოველ წელს, 23 ნოემბერს (ძვ. სტ. 10 ნოემბერს) სასწაულებრივად მოჰყავდა სამსხვერპლო ხარი თავისი სახელობის ილორის ტაძარში (ოჩამჩირის რაიონი, აფხაზეთი). ხარს შემდეგ კლავდნენ და მრევლს უმასპინძლდებოდნენ. ასე გაგრძელებულა 1853 წლამდე, როდესაც წმიდა გიორგის უკანასკნელად ჩაუდენია ილორში ეს სასწაული.