აღსარებასთან დაკავშირებული პრობლემები პარამეტრები

[JoKeR]

„უკუეთუ ვთქუათ, ვითარმედ ცოდვაჲ არა გვაქუს, თავთა თჳსთა ვაცთუნებთ და ჭეშმარიტებაჲ არა არს ჩუენ თანა. უკეთუ აღვიარნეთ ცოდვანი ჩუენნი, სარწმუნო არს და მართალ, რაჲთა მოგვეტევნეს ჩუენ ცოდვანი ჩუენნი და განგუწმინდეს ყოვლისაგან სიცრუისა“ (I ინ. 1,8-9).
აღსარებასთან დაკავშირებული პრობლემები არც თუ ისე ცოტაა მრევლში. ზოგს ჰგონია რომ უცოდველია, და მოძღვართან რომ მიდის ეუბნება რომ "ცხოვრებაში არავინ მოუკლავს" და "ბოროტება არ ჩაუდენია," ან კიდევ "ქათამი დაუკლავს" და იმას ინანიებს....

არის მეორე მომენტიც, როცა ადამიანებს უჭირთ აღსარებაზე საუბარი, ანუ ვერ აყალიბებენ აზრს, არ იციან როგორ უნდა თქვან ესა თუ ის ცოდვა, იბნევიან....
შეიძლება თუ არა მამაკაცებს აღსარების ჩამოყალიბებაში და იმ პრობლემებზე, რასაც ვერ აბამენ თავს მონანულები დაეხმაროს კომპეტენტური ერის ადამიანი, ვინც იცის აღსარების ჩაბარება და როგორ უნდა უთხრას მონანულმა ესა თუ ის ცოდვა მღვდელს? მე არ ვგულისხმობ რომ ერის ადამიანს გაანდონ ცოდვები რის ჩაბარებასაც აპირებენ მღვდელთან, მაგრამ ხომ არის ისეთი საკითხები რომლებზეც არ იციან როგორ უნდა ჩააბარონ მოძღვარს? ანუ მოამზადოს კომპეტენტურმა ადამიანმა აღსარებისთვის მონანულები, რომ მრუშობის მაგივრად არ თქვან ამ სიტყვის "ქუჩური ჟარგონი" ან "ქათმის დაკვლის" აღსარება....

პრობლემებია ქალებშიც, ბევრმა ქალებმაც არ იციან როგორ ჩააბარონ აღსარება და ესაუბრონ მღვდლებს ქალურ პრობლემებზე...დედათა მონასტრებში იღუმენიები და წინამძღვრები ამზადებენ დედებს აღსარებისთვის, ესაუბრებიან თუ როგორ ჩააბარონ მღვდლებს აღსარება, ერში ქალებს არ ჰყავთ ასეთი "დამხმარეები," შეიძლება თუ არა ერში მცხოვრებმა ქალებმა აღსარებისთვის "კონსულტაცია" გაიარონ იღუმენიებთან, ან მიეცეს ერში ისეთ ქალს (რომელმაც იცის აღსარების პრობლემები) იმის კურთხევა რომ მოამზადოს აღსარებისთვის და ასწავლო თუ როგორ უნდა ჩააბარონ ქალებმა აღსარება?

მე მგონი მთავარი პრობლემა ამის არის Eშმაკი.ის აბნევს ადამიანს და უჩიჩინებს თავში რომ არ მივიდეს მოძღვართან.
თავიდან ეს სულიერი ბრძოლა ყველას აქვს

[მაშიკო]

ამ ბოლო დროს გამიჩნდა აზრი რომ აქამდე რაც აღსარება ჩამიბარებია იმას აღსარება არ ერქვა...
სწორედ ამიტომაც ვეღარ მივედი ამ ბოლო ხანებში აღსარებაზე...
ერთხელ ქადაგებისას მოვისმინე რომ ერთი მამაო ამბობდა 100 ადამიანიდან ჭეშმარიტად მხოლოდ 5 მაბარებსო აღსარებასო. მაშინ ვერ მივხვდი მისი სიტყვები რას მიშნავდა ეხლა კი ხშირად მახსენდება...

[damiane80]

აღსარების ჩამოყალიბებისას რამდენად საკმარისია ცოდვის ზოგადად მითითება (მაგ; შევცოდე სიცრუით ან ბილწი გულისთქმით), თუ მეტი კონკრეტიკაა აუცილებელი. როგორ ფიქრობთ?

[llaasshhaa]

თუ მეტი კონკრეტიკაა აუცილებელი.

არ არის მეტად დაკონკრეტება აუცილებელი შენ ცოდვის სახელი უნდა თქვა და მავარია აღარ გაიმეორო და სინანული გქონდეს

[KAIROS]

აღსარების დროს ითქმება ცოდვის სახე, მისი სიხშირე და სიმძიმე, მაგალითად ქურდობა, რისი და რამდენად ხშირად, აღსარება არაა დასმენა, რომ დაასახელო "პადდელნიკები " ბევრს ეშინოდა ამისა, ჩაშვება გამოდისო და განსაკუთრებით მძიმე ცოდვების შემთხვევაში მაქსიმალურად უნდა მოხდეს უარის თქმა ამ ცოდვებზე აღსარების შემდეგ.

[leluka]

რა მაინტერესებს იცით? როცა რამე მაწუხებს ვთქვათ რაღაც ჩვევა. მავნე ან გამიზნულად რაღაცას ან გაუმიზნავად ჩავდივარ რამეს და ვიცი რომ ცოდვაა, ან მერე გავიგებ ეს სიტყვაზე... და რატომ უნდა ვსთქვა ის რაც არ მაწუხებს და ვიცი რომ გავიმეორებ, ან მაწუხებს და ის მაწუხებს რომ გავიმეორებ, აზრი? ანუ როგორ უნდა მოიქცეს ადამიანი?

განსაკუთრებით მძიმე ცოდვების შემთხვევაში მაქსიმალურად უნდა მოხდეს უარის თქმა ამ ცოდვებზე აღსარების შემდეგ.

ამის წაკითხვის შემდეგ გამიჩნდა ეს შეკითხვა, როცა რამეს განვიცდი ისედაც ვცდილობ არ ჩავიდინო ის რაც მაწუხებს. საჭიროა თუ არა ხშირად არსარება შესაბამისად?

[Ligia]

ამის წაკითხვის შემდეგ გამიჩნდა ეს შეკითხვა, როცა რამეს განვიცდი ისედაც ვცდილობ არ ჩავიდინო ის რაც მაწუხებს. საჭიროა თუ არა ხშირად არსარება შესაბამისად?

საჭირო კი არა აუცილებელიააააააა

რომ გაწუხებს, იბრძვი და თან აღსარებასაც ამბობ ხშირს, ფაქტიურად ცოდვას თავს ანებებ რააააა

ერთია რომ განიცდი და მეორე კიდევ ამას ხმამაღლა აღიარებ

აი უძრები შვილის ამბავი რომ გავიხსენოთ, ხომ მოინანია ყველაფერი, მაგრამ მამასთან ხმამაღლა აღიარა მაინც, თუმცა მისი უკან დაბუნება უკვე ნიშნავდა ცოდვის თავის დანებებას

[KAIROS]

ყოჩაღ ლიგუშკი

ყველა ცოდვას ჯერ გააზრება უნდა, რასაც სინანული უნდა მოყვეს და მტკიცე გადაწყვეტილება ამ ცოდვასთან ბრძოლისა, და მერე შენდობის მისაღებად და ამ გზით ღვთის მადლით გასაძლიერებლად, მივდივართ აღსარების ჩასაბარებლად.

[guest]

Ligia

რომ გაწუხებს, იბრძვი და თან აღსარებასაც ამბობ ხშირს, ფაქტიურად ცოდვას თავს ანებებ რააააა

ახლა რა ხდება, ახალგაზრდებო: ცხადია, რომ აღსარება არის ძალიან პერსონალური საკითხი, ყველა თავისებურად აღიქვამს და ასეც უნდა იყოს, მას არ სჭირდება რაღაც შაბლონი. მაგრამ, აღსარების თქმა არ ნიშნავს ავტომატურად ცოდვაზე მოცილებას ანუ ამ ცოდვის პოტენციურ განუმეორებლობას. ზოგიერთს ისეთი ცხოვრება აქვს ბევრი მიზეზების გამო,. რომ სულ სულიც რომ ეწვოდეს და გულიც და ეხრებოდეს ტვინი, იძულებული ხდება მისგან დამოუკიდებელი მიზეზების გამო ასე თუ ისე კვლავ გაიმეოროს ესა-თუ ის ცოდვა, მაგრამ ეს გამეორება არ ნიშნავს იმას, რომ მას არ აქვს გათავისებული ამ ცოდვის "ცოდვობა" ან მისგან მოცილება არ უნდა, არამედ შეუძლებელია მოცილება თუნდაც რამდენიმე ხნის განმავლობაში მაინც. ამიტომ, აქ მოძღვარი უნდა იყოს "ყოჩაღი", მას უნდა შეეძლოს ბალანსი მისი სულიერი შვილის სულიერი მდგომარეობის გადარჩენის ამბავში. თუ მოძღვარი დააკომპლექსებს თავის სულიერ შვილს, ეს უკანასკნელი აღსარებაზეც ხელს აიღებს. მოკლედ, ხელოვნების დონეზე დადის ამ დროს მოძღვრის შემართება და ასეთ პრობლემატურ პიროვნებებს "ჩვეულებრივი" მოძღვარი არასოდეს ეყოლება, არამედ ჩემს თვალში უკვე გმირი მოძღვარი. რომელიც იმაში მაინც დაეხმარება, რომ ხმამაღლა შეძლოს მასთან მაინც მისმა სულიერმა შვილმა ცოდვაზე ტირილი. იმედის მიცემა, რომ დადგემა დრო და უფლის შეწევნით მოსცილდება ამ ცოდვას.

ვიცი, ბევრი ვერ გაიგებს რას ვწერ, მაგრამ ბევრიც გაიგებს და ზედმეტ განმარტებებს არ ვთვლი საჭიროდ , რომ დავწერო.

ერთია რომ განიცდი და მეორე კიდევ ამას ხმამაღლა აღიარებ

მოძღვარს გააჩნია - ამას ვიმეორებ კიდევ. მხოლოდ კარგი მოძღვარი არის გარანტი იმისა, რომ შენ არა მხოლოდ განიცადო, არამედ თქვა კიდეც. მადლობა უფალს, რომ მე მყავს ასეთი სულიერი მამა, რომელსაც არასოდეს უღალატია ამ ამბავში საკუთარ თავთანაც კი და მუდამ ვიცი, რომ ის ერთადერთი პიროვნება მაინც არსებობს, ვინც იცის ვინ ვარ და როგორი ვარ და ვინც უერთგულესია ჩემთვის. მადლობა უფალს ამისთვის!

[Ligia]

ყოჩაღ ლიგუშკი

ყველა ცოდვას ჯერ გააზრება უნდა, რასაც სინანული უნდა მოყვეს და მტკიცე გადაწყვეტილება ამ ცოდვასთან ბრძოლისა, და მერე შენდობის მისაღებად და ამ გზით ღვთის მადლით გასაძლიერებლად, მივდივართ აღსარების ჩასაბარებლად.

იცი ახლა შენ ვინ დამარიგებდა ასე


მარტო მოძღვარი ვერაფერს გახდება, სულ რომ იოანე ოქროპირის სიძლიერის იყოს
მოძღვარს მაქსიმუმ დახმარება შეუძლია, გზა გაჩვენოს, აგიხსნას, მიგითითოს ხოლო ცოდვის თავის დანაბება მხოლოდ და მხოლოდ ადამიანის ძალიან ძლიერ სურვილსა და ნებისყოფაზეა დამოკიდებული და რა თქმა უნდა უფლის დახმარებით, საკუთარი ძალები ადამიანს ამოეწურება როცა იქნება და მერე სასოწარკვეთილებაში ჩავარდება

მოკლედ როგორც ჩვენი პატრიარი ამბობს საჭიროა სინერგია, უფლის და ადამიანის ნების თანაკვეთა, და ამ შემთხვევაში უკვე გამოცდილი მოძღვარი დაგეხმარება მცირე გადახვევებიდან (თუნდაც დიდი) ისევ სწორ გზაზე დადგომაში


ნანას ვეთანხმები იმაში რომ შეიძლება მოძღვარმა დაგაკომპლექსოს, მაგრამ აქაც არ დაგვავიწყდეს რომ უფალი მოწყალეა, მონანულს რომ დაგვინახავს აუცილებლად მიგვიყვანს იმ ადამიანამდე ვისთანაც შეგვეძლება ჩვენი ცოდვების ბოლომდე ხმამაღლა აღიარება, თუ ერთმა დაგაკომპლექსა ნუ გაჩერდები და საერთოდ აღსარებაზე უარის თქმას სხვა მოძღვარის მონახო ჯობია


მარიამ ეგვიპტელი 40 წელი მარტო იყო და ბოლოს მასთანაც მიიყვანა უფალმა მოძღვარი, ასე რომ "ცუდ მოძღვარსაც" ნუ დავაბრალებთ ჩვენს გულცივობას და გულისაცრუებას და აღსარებაზე უარის თქმას.



პ.ს. ახლა ბოროტი რის ბოროტია თუ თავი დაგანება იძინებდეს მაინც ხანდახან გრაფიკი გვეცოდინებოდა და დღეში რამდენიმე საათი მაინც არ შევცოდავდით

[მაშიკო]

აღსარების ჩამოყალიბებისას რამდენად საკმარისია ცოდვის ზოგადად მითითება (მაგ; შევცოდე სიცრუით ან ბილწი გულისთქმით), თუ მეტი კონკრეტიკაა აუცილებელი. როგორ ფიქრობთ?

ზოგადად რო ვეტყვით მოძღვარი განსაზღვრავს მაგას კიდევ უფრო დაგვაკონკრეტებინოს თუ არა. დაგვისვამს კითხვებს..

[leluka]

staywhite

მადლობა ნან, მეც მასე ვფიქრობ

[Giorgi_Roganeli]

მოძღვარზე მართლაც ბევრი რამ არის დამოკიდებული, ახლადმოქცეული ქრისტიანთან მიდგომა-ურთიერთობა ხომ უფრო მეტად სათუთი საქმეა.
ჩემს შემთხვევაში ასე იყო: პირველ აღსარებას სანამ ჩავაბარებდი, მოძღვარმა გამამხნევა, ნუ გეშინია, ისეთი რა უნდა მითხრა, გაგონილი რომ არ მქონდესო;
პირველ საუკუნეებში მორწმუნეები ხმამაღლა იძახდნენ თავიანთ ცოდვებს ყველას გასაგონად და შენ ერთ მღვდელს აღარ გინდა უთხრაო?!
ჰოდა, გადავლახე რუბიკონი და ჩავაბარე პირველი აღსარება რაც შეეხება ცოდვების დაკონკრეტებას: მღვდელმა შეიძლება გამოგკითხოს კიდეც ვთქვათ
განკითხვის ცოდვის შესახებ, მაგრამ დიდ ინტერესს არ უნდა იწვევდეს ის, თუ რა სიტყვებით და ვისთან ერთად განიკითხე მავანი...

სინანული უნდა ახლდეს აღსარებას და მღვდელი რომ შენდობის ლოცვას წამიკითხავს, მჯერა, რომ სულიწმინდა უჩინოყოფს აღსარებაში ნათქვამ ცოდვებს.
როგორც ყველაფერს, აღსარების თქმასაც პრაქტიკა სჭირდება და ამას პირველ და მომდევნო რამდენიმე აღსარებაში ალბათ ვერ შევიძენთ.

ვისაც პირველი აღსარება უჭირს, ეს ბრძოლაცაა ალბათ, მაგრამ სწორი ყოფილა მიდგომა, რომ სირცხვილია ცოდვების ჩადენა და არა მათი აღიარება აღსარების დროს.

[Ligia]

მოძღვარზე მართლაც ბევრი რამ არის დამოკიდებული, ახლადმოქცეული ქრისტიანთან მიდგომა-ურთიერთობა ხომ უფრო მეტად სათუთი საქმეა.

პირველ აღსარებაზე თავისთავად

მაგრამ მგონი აქ უკვე ვისაც უკვე რამდენჯერმე (ბევრჯერ) აქვს ჩაბარებული, მაგაზეა საუბარი

[KAIROS]

სანამ გავარკვევდე რაზე კამათობთ მანამ ამ სტატიას გაეცანით

ეპ. ილარიონ ალფეევი

Покаяние

"Покайтесь, ибо приблизилось Царство Небесное" (Мф. 3:2) - с этих слов Иоанна Крестителя начал Свою проповедь Иисус Христос (Мф. 4:17). Греческое слово metanoia ("покаяние") означает "перемена ума". Проповедь Христа стала призывом к радикальному изменению образа мысли и образа жизни, обновлению ума и чувств, отказу от греховных дел и помыслов, преображению человека. Синонимом покаяния является часто встречающееся в Библии слово обращение: "Обратитесь каждый от злого пути своего и исправьте пути ваши и поступки ваши" (Иер. 18:11). Обращение есть отвращение к греховной жизни и возвращение к Тому, от Кого мы ушли, от Кого отпали, от Кого отвернулись. Кающиийся человек подобен блудному сыну из евангельской притчи (Лк. 15:11-24): живя в грехе, он удаляется от Бога, но после многих невзгод, "пришед в себя", решается вернуться к Отцу. Покаяние начинается с раскаяния и обращения ("пришед в себя"), которые перерастают в решимость ("встану, пойду") и заканчивается возвращением к Отцу ("встал и пошел"), исповеданием грехов ("я согрешил"), прощением от Бога ("принесите лучшую одежду"), усыновлением ("этот сын мой") и духовным воскресением ("был мертв и ожил, пропадал и нашелся").

Таинство покаяния, называемое также исповедью, установлено Церковью в глубокой древности. В Деяниях говорится, что "многие из уверовавших приходили (к апостолам), исповедуя и открывая дела свои" (Деян. 19:18). С исповеди начиналась христианская жизнь бывших язычников. Практиковались иногда публичная исповедь перед всей общиной (к V веку она исчезает), а также исповедь перед несколькими священниками. Чаще, однако, исповедь была тайной. В христианской традиции Церковь воспринимается как духовная "врачебница", грех - как болезнь, исповедь - лечение, священник - врач: "Ты согрешил? Войди в церковь и покайся в своем грехе... Здесь врач, а не судья; здесь никто не осуждается, но каждый принимает отпущение грехов" (святитель Иоанн Златоуст).[1] В чине исповеди сохраняются слова: "Внемли убо, понеже бо пришел еси во врачебницу, да не неисцелен отъидеши". Грех является падением, заблуждением человека: исповедь помогает ему подняться и выйти на верный путь.

Христианину все грехи прощены в Крещении. Однако "несть человек, иже жив будет и не согрешит", и после Крещения он вновь допускает грехи, оседающие в его душе, как грязь и чернота, лишающие его полноты жизни в Боге, потому что ничто нечистое не может войти в общение с Пречистым Богом. Святые Отцы называли покаяние "вторым крещением", подчеркивая его очищающее, обновляющее и освежающее действие: "Покаяние есть возобновление Крещения. Покаяние есть завет с Богом об исправлении жизни... Покаяние есть примирение с Господом чрез совершение добрых дел, противоположных прежним грехам. Покаяние есть очищение совести" (Иоанн Лествичник).[2]

Кающийся на исповеди острее ощущает свою греховность, и это сознание способствует исправлению его жизни. Показательно, что те, кто исповедуются редко или не исповедуюется вовсе, как правило, совсем не чувствуют себя грешниками: "живу, как все", "есть и похуже меня", "зла никому не делаю", "кто ж без греха в наши времена?" - чаще всего можно услышать от таких людей. А исповедующиеся регулярно всегда находят в себе множество недостатков и стараются бороться с ними. Этот парадокс объясняется тем, что, как пыль и грязь видны только там, где есть свет, а не в темной комнате, так и греховность человека становится для него явной по мере того, как он приближается к Богу, Который есть Свет, а вне Бога не может быть ясного видения грехов, потому что все помрачено и замутнено.

Исповедь приносится Богу, и священник - только "свидетель", как сказано в чинопоследовании таинства. Зачем нужен свидетель, когда можно исповедоваться Самому Богу? Церковь, устанавливая исповедь перед священником, несомненно, учитывала субъективный фактор: Бога многие не стыдятся, так как не видят Его, а перед человеком исповедоваться стыдно, но это спасительный стыд, помогающий преодолеть грех. Кроме того, священник является духовным руководителем, помогающим найти верный путь для преодоления греха. Исповедь не ограничивается только рассказом о грехах, она предполагает и совет священника, а также в некоторых случаях эпитимию - наказание или нравственное предписание для уврачевания греха.

Перед началом исповеди священник предупреждает, что она должна быть полной; в случае, если кающийся по стыду или по другой причине скрывает грехи, таинство считается недействительным: "Не стыдись и не бойся и не скрывай ничего от меня, будешь иметь сугубый грех". Прощение человек получает на исповеди тоже полное и всецелое: "Я, недостойный иерей, властью Его, мне данной, прощаю и разрешаю тебя от всех грехов твоих во имя Отца и Сына и Святого Духа". Прощаются ли забытые грехи? Однозначного ответа на это нет, хотя в молитве говорится именно о прощении всех грехов. Как правило, если человек после исповеди вспоминает забытый грех, он кается в нем на следующей исповеди. Впрочем, если исповедь бывает не слишком редко, человек не успевает забыть свои грехи.

Священник наделен от Бога правом объявлять от имени Бога прощение грехов. Господь Иисус Христос сказал апостолам: "Что вы свяжете на земле, то будет связано на небе, и что разрешите на земле, то будет разрешено на небе" (Мф. 18:18). Эта власть "вязать и решить" перешла, как верует Церковь, от апостолов к их преемникам - епископам и священникам.

С тех пор, как причащение мирян за каждой Литургией перестало быть нормой и сменилось практикой редкого или ежегодного причащения, таинство исповеди, естественно, стало предварять причащение. В Русской Церкви этот обычай постепенно привел к возникновению теории, согласно которой причастие мирян в отличие от духовенства вообще невозможно без исповеди. На практике это приводит к тому, что по большим праздникам в очередь на исповедь выстраиваются сотни людей, желающих причаститься, а сама исповедь сводится к трем фразам, сказанным в спешке, или только к чтению разрешительной молитвы, которая воспринимается как "допуск" к причастию. В этой практике, по мнению протопресвитера Александра Шмемана, сказывается юридическое отношение к таинству, когда прощение грехов вытекает не столько из раскаяния человека и произошедшего вследствие этого раскаяния примирения его с Богом и воссоединения с Церковью, сколько из власти священника; акцент переносится с покаяния на разрешительную молитву, которая воспринимается как самый важный момент таинства.[3] В Церквах греческого Востока исповедь не связана с причащением, что иногда приводит к обратной крайности: люди вообще не знают, что такое исповедь, и причащаются, не очистив совесть.

Греческая Церковь не знает также русской практики так называемой "общей исповеди", когда по причине большого стечения народа священник не беседует с каждым в отдельности, а лишь сам вслух перечисляет грехи, и верующие отвечают "каюсь", или "грешен", или ничего не отвечают; после чего прочитывается молитва и все подходят "под разрешение", а иногда и разрешительная молитва читается для всех сразу ("прощаю и разрешаю вас"). На рубеже XIX-XX столетий святой Иоанн Кронштадтский практиковал общую исповедь, однако это было сделано по особому разрешению Святейшего Синода, и сама исповедь скорее напоминала древние публичные исповеди, чем те, что практикуются сегодня, так как все присутствующие одновременно называли свои грехи вслух. В послереволюционной России общая исповедь стала повсеместной из-за нехватки храмов и священников. Будучи вынужденной мерой, она, однако, не должна полностью подменить собой частную исповедь, благодатное и спасительное действие которой известно всякому верующему по опыту.



--------------------------------------------------------------------------------

Примечания:

1.PG 49, 292.^

2. Лествица 5, 1 [Ioannou tou Sinaitou Klimax. Sel. 115].^

3. Протопресвитер А. Шмеман. Об исповеди и причастии (каноническая записка). С. 12.^

[აკაკი]

ეხლა ძალიან ბევრი მოძღვარი, ფურცელზე დაწერილს იბარებს, მაგალითად ჩემი მოძღვარიც, ალბად იმიტომ, რომ დრო არ არის, ამდენმა ადმიანმა, რომ ჩააბაროს, და რავიცი, მინდა, რომ სიტყვით ვთქვა აღსარება რა ვქნა

[damiane80]

მე მაგალითად ჩამიბარებია ფურცელზე დაწერილი აღსარება, თუმცა წერის დროს მქონდა სინანულის განცდა და გულით მინდოდა მონანიება. მე მგონი ასეთი აღსარება მისაღები შეიძლება იყოს. თან პრაქტიკული თვალსაზრისითაც აქვს პლიუსები, ცოდვები არ გავიწყდება. გარდა ამისა, როცა აღსარების მსურველთა რიგი დგას, მე პირადად კონცენტრაცია (სინანულისაკენ) მიჭის სიმართლე რომ ვთვქა, ამიტომ ალბათ ზოგჯერ შესაძლებელია ფურცელზე დაწერო აღსარება. მით უფრო, რომ როგორც ვიცი, შემორჩენილი არი ზოგიერთი მამის დაწერილი აღსარებაც. მაგ : წმ ავგუსტინესი თუ არ ვცდები.

[აკაკი]

damiane80
ხო, მაგრამ ზოგეჯერ ისეთი რამე გაქვს მოსაყოლი, რომ ფურცელზე ვერ დაწერ, მაგრამ შეიძლება.

მე ერთხელ მაქვს სიტყვითჩაბარებული აღსარება ძალიან პატარა ვიყავი მაშინ, თავად მოძღუარი მეკითხებოდა, ჭიანჭველებს თუ კლავო და დედას თU აბრაზებო და ა.შ ბუნებრივია მაშIნ არ მესმოდა კარგად, მის შემდეგ, დავდიოდი ეკლესიაში, მაგრამ შაბათ კვირას არა, არც ზიარების დროს, რამოდენიმე მძიმე მარხვა დავიცავი, მაგრამ ეკლესიაში არ მივსულვარ აღსარებაზე, არც ვზიარებულვარ, და ეხლა აღდგომის ბოლო კვირიდან ან ოდნავ ადრე, უფრო მოვექციე რწმენისკენ, და უფრო შევიცანი თავი ცოდვილად და უფრო და უფრო მებრძვის ბოროტი, ხანდახან, რომ ვთქვა მეშინია კიდევაც, და ღამეები არ მძინავს << სიმართლეა ფიზიკურა ვერ ვიძIნებ ისეთI ფიქრები მაქვს, და ვცდილობ, ფხიზლად ვიყო,

და მინდა მოვუყვე მაგრამ რა ვიცი ფურცლით არ მინდა მიდნა სულ მოვუყვე ყველაფერი,

ისე, ეხლა მონასტერში უნდა წავიდე (ალბად) და იქ ჩავაბარებ რომელიმე მამაოს, იმიტომ, რომ აქ ფიზიკურად შეუძლებელია სიტყვიერად მოუყვე აღსარება, და ხომ შეიძLება ასეთI რამე?

პრობლემა არამაქვს ჩემ მოძღუართან მოყოლის, უბრალოდ ფიზიკურად შეუძLებელია.


თუ არ ვცდები კურთხევა უნდა მომცეს მოძღუარმა,რომ სხვას ჩავაბარო

[damiane80]

[quote name='VisualBB' date='Jun 9 2009, 09:58 AM' post='506342']
damiane80

და მინდა მოვუყვე მაგრამ რა ვიცი ფურცლით არ მინდა მიდნა სულ მოვუყვე ყველაფერი,[/quote]

საუბარით ჯობია რა თქმა უნდა, ოღონდ მშვიდ ვითარებაში და აუჩაქარებლად.

პრობლემა არამაქვს ჩემ მოძღუართან მოყოლის, უბრალოდ ფიზიკურად შეუძLებელია,[/quote]

არასამუშაო საათებში უნდა მიხვიდე ანუ შაბათ-კვირას კი არა შუა კვირაში.

[მაშიკო]

ფურცელზე დაწერილი მეც ჩამიბარებია, მაგრამ იმ საკითხების ირგვლივ ვესაუბრები კიდეც. შაბათ-კვირას ბევრი ხალხია და ამიტომ შუა კვირაში მივდივარ. ზოგჯერ მხოლოდ სასაუბროთაც მივდივარ.
საუბარი აუცილებელია მოძღვართან სხვანაირად განტვირთული მოდიხარ ეკლესიიდან და თან რჩევებსაც მოგცემს