ღვთისმოსაობა და ქველმოქმედება პარამეტრები

[მეხელი]

მოდით ვისაუბროთ იმაზე, თუ რამდენად მნიშვნელოვანია მართლმადიდებლური ქრისტიანული ღვთისმოსაობისათვის უბრალო ადამიანის მიმართ თანაგრძნობის გამოჩენა და მისთვის დახმარების გაწევა.

საქართველოში სოციალური გამოკითხვებით გაირკვა, რომ, თუ არ ვცდები, მოსახლეობის 86% ეკლესიას აღიარებს ნდობის ღირსად, მაშინ ისმის შეკითხვა, ამ ქვეყანაში რატომ არის ამდენი მატერიალურად დუხჭირ მდგომარეობაში მყოფი და სულიერად უნუგეშო, სასოწარკვეთილი ადამიანი? ქუჩები სავსეა გასაცოდავებული მათხოვრებით, ხშირად ვისმენთ, რამდენი მკვლელობა თუ თვითმკვლელობა ხდება, ცირკის მიდამოები სავსეა მეძავი ქალებით (და არა მარტო ცირკის მიდამოები). ყოველი დღე მოწმეა ადამიანის ბედისადმი გულგრილობისა. ამ დროს ვხედავთ რამდენი ტაძრები შენდება და თითოეული მათგანი მრევლს ვეღარ იტევს, ხატებზე ასხმულია ძვირფასი სამკაულები (ჩემთვის უცნობია, მართლმადიდებლურ ტრადიციაში, როდის ყოფილა ასეთი რამ).

ხომ არ იქცა ჩვენთვის მართლმდიდებლობა და საეკლესიო ღვთისმოსაობა ჩვენი დაცემული ეგოიზმის სულიერ გარანტად? წირვას არ გამოვტოვებ, ვიმარხულებ, აღსარებებს ვიტყვი, ვილოცებ, ვეზიარები და ამის საფასურად (!) ღმერთმა უკეთესი ცხოვრება უნდა შემიქმნას მე და არა სხვას. ანუ ყევალანაირად ვემსგავსებით ფარისევლებს და ეს მაშინ როცა ჩვენი სარწმუნოება ქრისტეს მიერ ფარისევლების კრიტიკაზეა დაფუძნებული. უფალი გვასწავლის, რომ თუკი ტაძარში მივდივართ მსხვერპლის შესაწირად და გზაში გაგვახსენდა, რომ ჩვენს ძმას ვაწყენიეთ, უნდა დავბრუნდეთ გზიდან, შევურიგდეთ ძმას და შემდეგ შევწიროთ მსხვერპლი. იოანე ღვთისმეტყველიც გვსწავლის, რომ თუ არ გვიყვარს ჩვენი ძმა, რომელსაც ვხედავთ, როგორ შევიყვარებთ ღმერთს, რომელსაც ვერ ვხედავთ? წმ. იოანე ოქროპირი გვასწავლის, რომ მათხოვარში უნდა ვხედავდეთ ქრისტეს და მას ახალი აღთქმის საკურთხეველზე უფრო მეტად უნდა მივაგებდეთ პატივს.

ძმებო და დებო, დღეს როცა უცებ ყველა მორწმუნე და ღვთისმოსავი გავხდით და ამ დროს სულაც არ გვაღელვებს სხვისი ბედი, ხომ არ ვცდილობთ ღმერთის "მოქრთამვას" და მისთვის "ხარკის გადხდას" იმისათვის, რომ ჩვენი ცოდვები გავამართლოთ?