 გზა ტაძრისკენ..., ისტორიები |
სტუმარს სალამი ( შესვლა | დარეგისტრირება )
  |
| თათი87 |
 Nov 3 2007, 10:59 PM
პოსტი
#41
|
 თამარი  ჯგუფი: Members პოსტები: 4,290 რეგისტრ.: 13-January 07 მდებარ.: sul axlos წევრი № 852  |
ციტატა(t.d @ Nov 3 2007, 09:56 PM)  სხვათა შორის მე Yველა ახსარებაზე ვნერვიულობ და განვიცდი, და შენ რატო არ განიცდი რომელიმე ცოდვას? თუნდაც ისე როგორც პირველად.მე ეს არ მიმაჩნია სწორად.მაპატიე გულრწფელობისთვის განცდა მაქვს და სინანულიც რა თქმა უნდა. მაგრამ ისეთი როგორც პირველად მქონდა არა  არ ვიცი ასე რატო ხდება. არადა შეიძლება ახალ ცოდვაზე უფრო მეტს ვნერვიულობდე ვფიქრობდე ვიდრე იმაზე რაც პირველ აღსარებაში ვთქვი.-------------------- - ცოდვილთა შორის უცოდვილესი მე ვარ! დე, ასე იყოს! შენში მიყვარს მე ის არსება, ვისაც განგებამ განუწესა ჩემთან მსგავსება. მაუწყე მე, უფალო, რომელი გზით ვიარო ფსალმ. 142,8 |
   |
 
|
| დეკ. ირაკლი |
Nov 3 2007, 11:01 PM
პოსტი
#42
|
|
Member ჯგუფი: მოძღვარი პოსტები: 608 რეგისტრ.: 10-August 07 მდებარ.: Tbilisi წევრი № 2,589 |
ასეც არის რომ ზოგიერთისათვის სემდგომში ტაძარი მხოლოდ ადამინებტან ურთიერთობის ადგილი ხდება ხოლმე.
|
|
|
|
| ბიძია თომა |
Nov 3 2007, 11:04 PM
პოსტი
#43
|
 t.d ჯგუფი: საფინანსო პოსტები: 8,628 რეგისტრ.: 29-September 07 მდებარ.: თბილისი წევრი № 2,858 |
ნუ ეგა სამწუხარო რო ბევრს არაქვს ეს განცდა და სინანული,დღეს მოინანიებენ და ერთსათში ისევ კარტს თამაშობენ, მე ძალიან არ მომწონს ასეთი რამ
მამაო მარხვაზე რას იტყვით?ბევრი იმიტო ინახავს ჩემი აზრით რო სხვა ინახავს, და რაღაც მოდის მსგავსია, დგანან და გასძახიან მარხვაზე ვარ მარხვაზეო არც ეს არ მომწონს მე, თუ მარხვაზე ხარ რაღათ უნდა ამას ამდენი ყვირილი და ხმ,აური -------------------- უფალო, იესო ქრისტე, ძეო ღვთისაო, შემიწყალე მე ცოდვილი
|
|
|
|
| G_I_O_R_G_I_ |
Nov 3 2007, 11:06 PM
პოსტი
#44
|
|
Advanced Member ჯგუფი: Members პოსტები: 1,857 რეგისტრ.: 31-July 06 წევრი № 27 |
დამლოცეთ მამაო
მე ჩემი ახალგაზრდობის ნაწილი ისე გავატარე რომ ეკლესიასთან შეხება არ მქონია და არც რელიგიურ საკითხებზე მიფიქრია.ისე ვიყავი ამსოფლიურ საზრუნავში ჩართული.ჩემი ცხოვრების რაღაც მომენტში მე დავიწყე ამ საკითხებზე ფიქრი და გამიჩნდა დიდი სურვილი გამერკვია ყველაფერი თუ ვინ ვარ,რატომ ვცხოვრობ რა არის ცხოვრების აზრი რა არის ჭეშმარიტება და აშ. გინდაც მთელი ცხოვრება მომენდომებინა ამ საკითხებზე მიმეღო პასუხი.ამ პასუხების ძიებაში ხან ალთას მევედე ხან ბალთას მაგრამ უფალმა მაპოვნინა ჭეშმარიტი გზა და გავხდი მართლმადიდებელი ქრისტიანი და ჩემ ყველა კითხვაზე მივიღე პასუხი.როცა ეკლესიაში სიარული დავიწყე თავიდან ოჯახიდან გარკვეულ წინაარმდეგობას შევხვდი (რაამბავია ამდენი მარხვა,ეკლესიაში სიარული და აშ)მაგრამ ნელნელა უფლის შეწევნით ყველაფერი მოგვარდა და ოჯახიც გაგებით ხვდება ყველაფერს.დიდად ვიქნები ბედნიერი თუ ისინიც დაიწყებენ ეკლესიურ ცხოვრებას და ამის გამო ხშირად მშურს სხვების. |
|
|
|
| tinka |
Nov 3 2007, 11:07 PM
პოსტი
#45
|
 Advanced Member ჯგუფი: Members პოსტები: 1,549 რეგისტრ.: 20-December 06 მდებარ.: უკვე თბილისი :)) წევრი № 718 |
ციტატა(მამა ირაკლი @ Nov 3 2007, 11:01 PM) ასეც არის რომ ზოგიერთისათვის სემდგომში ტაძარი მხოლოდ ადამინებტან ურთიერთობის ადგილი ხდება ხოლმე. ჩემთვის მაგალითად  ახლა ისეთი რამ ვაღიარე რომ... |
|
|
|
| ბექა |
Nov 3 2007, 11:10 PM
პოსტი
#46
|
|
Advanced Member ჯგუფი: Moderator პოსტები: 5,748 რეგისტრ.: 26-October 06 წევრი № 333 |
ციტატა(tinka @ Nov 3 2007, 11:07 PM) ჩემთვის მაგალითად ახლა ისეთი რამ ვაღიარე რომ...  ეგ არაფერია ეხლა ისე ვარ მე ეკლესიამდე ვერ მივსულვარ საერთოდ და შენ ეკლესიაში მაინც მიდიხარ სხვა თუ არაფერი |
|
|
|
| დეკ. ირაკლი |
Nov 3 2007, 11:12 PM
პოსტი
#47
|
|
Member ჯგუფი: მოძღვარი პოსტები: 608 რეგისტრ.: 10-August 07 მდებარ.: Tbilisi წევრი № 2,589 |
ციტატა(t.d @ Nov 3 2007, 11:04 PM) ნუ ეგა სამწუხარო რო ბევრს არაქვს ეს განცდა და სინანული,დღეს მოინანიებენ და ერთსათში ისევ კარტს თამაშობენ, მე ძალიან არ მომწონს ასეთი რამ მამაო მარხვაზე რას იტყვით?ბევრი იმიტო ინახავს ჩემი აზრით რო სხვა ინახავს, და რაღაც მოდის მსგავსია, დგანან და გასძახიან მარხვაზე ვარ მარხვაზეო არც ეს არ მომწონს მე, თუ მარხვაზე ხარ რაღათ უნდა ამას ამდენი ყვირილი და ხმ,აური მარხვას გამოცხადება არ უნდა ისე ჩანს რომ ჩვენ არ ვმარხულობთ საკვების მხრივადაც კი. ყველაფერია უკვე სამარხო( რა თქმა უნდა შედგენილობით) ,სადგაა გემოთმოყვარეობასთან ბრძოლა? |
|
|
|
| tinka |
Nov 3 2007, 11:14 PM
პოსტი
#48
|
|
Advanced Member ჯგუფი: Members პოსტები: 1,549 რეგისტრ.: 20-December 06 მდებარ.: უკვე თბილისი :)) წევრი № 718 |
ციტატა(ბექა @ Nov 3 2007, 11:10 PM) ეგ არაფერია ეხლა ისე ვარ მე ეკლესიამდე ვერ მივსულვარ საერთოდ და შენ ეკლესიაში მაინც მიდიხარ სხვა თუ არაფერი ჩემს სიარულსაც რა აზრი აქვს თორე.. |
|
|
|
| ბექა |
Nov 3 2007, 11:16 PM
პოსტი
#49
|
|
Advanced Member ჯგუფი: Moderator პოსტები: 5,748 რეგისტრ.: 26-October 06 წევრი № 333 |
ციტატა(tinka @ Nov 3 2007, 11:14 PM) ჩემს სიარულსაც რა აზრი აქვს თორე.. უფლის სახლში მაინც ხარ  მაგრამ ორივეს საქციელს გამართლება არ აქვს |
|
|
|
| G_I_O_R_G_I_ |
Nov 3 2007, 11:17 PM
პოსტი
#50
|
|
Advanced Member ჯგუფი: Members პოსტები: 1,857 რეგისტრ.: 31-July 06 წევრი № 27 |
ციტატა ეგ არაფერია ეხლა ისე ვარ მე ეკლესიამდე ვერ მივსულვარ საერთოდ და შენ ეკლესიაში მაინც მიდიხარ სხვა თუ არაფერი ადამიანის ცხოვრებაში მუდამ არის სულიერი დაცემა და ადგომა უბრალოდ როცა დავეცემით აუცილებლად უნდა წამოვდგეთ და ახალი შემართებით და ახლი ძალებით გავაგრძელოტ ჩვენი ცხონების გზა |
|
|
|
| ბექა |
Nov 3 2007, 11:18 PM
პოსტი
#51
|
|
Advanced Member ჯგუფი: Moderator პოსტები: 5,748 რეგისტრ.: 26-October 06 წევრი № 333 |
ციტატა(solomony @ Nov 3 2007, 11:17 PM) ადამიანის ცხოვრებაში მუდამ არის სულიერი დაცემა და ადგომა უბრალოდ როცა დავეცემით აუცილებლად უნდა წამოვდგეთ და ახალი შემართებით და ახლი ძალებით გავაგრძელოტ ჩვენი ცხონების გზა გეთანხმები სრულიად, მართალი ხარ ვაპირებ კიდევაც მაგას თორემ დავიღალე საკმაოდ |
|
|
|
| ბიძია თომა |
Nov 3 2007, 11:29 PM
პოსტი
#52
|
|
t.d ჯგუფი: საფინანსო პოსტები: 8,628 რეგისტრ.: 29-September 07 მდებარ.: თბილისი წევრი № 2,858 |
ისე მარხვა არა მარტო რაიმე საჩმელზე უარის თქმა არა, მარხვაში სადილსაც უნდა მოუკლო და იმაზე ნაკლები მირთვა რასაც მანამდე, და შეგიძლია კიდეც ის მოკლებული სადილი სხვას მისცე შენ გაჩირვებულ მეზობელს, და რაც მთავარია ორჯერ მეტი უნდა ილოცო. მაგალითად თუ კითხულობ ერთ თავ სახარებას უნდა წაიკითხო სამი და, ა.შ. მე მასე მიმაჩნია. შეიძლება ვცდებოდე კიდეც.და ყოველთვის დიდი სურვილი მაქ მარხვა მალე დაიჭყოს თავს ძალიან მშვიდათ და კარგათ ვგრძნობ მაგ დროს
მე სუ სხვა თემაზე გადავედი, შემინდეთ თუ რამე ცუდათ გამომივიდა -------------------- უფალო, იესო ქრისტე, ძეო ღვთისაო, შემიწყალე მე ცოდვილი
|
|
|
|
| .ნინო |
Nov 3 2007, 11:34 PM
პოსტი
#53
|
 ნინო ჯგუფი: Members პოსტები: 3,842 რეგისტრ.: 29-December 06 წევრი № 765 |
დამლოცეთ მამაო...
ღვთის წყალობით არ მქონია საძებნელი ტაძართან მისასვლელი გზა, რაც თავი მახსოვს დედიკ მუდამ ლოცულობდა და მარხვბს ინახავდა, თუმცა ტაძარში იშვიათად დავდიოდით... დედიკო ვერ ახერხებდა აღსარებაზე მივლას... ჩვენი მეზობელი და ჩემი უახლოესი მეგობრის მამაა ამჟამად უკვე მღვდელი მამა თავმასი. სწორედ მან წამიყვანა პირველად სიონში საზიარბლად. რისი სურვილიც თავად გამოვთქვი და მე და მარი ერთად გვაზიარა მამა გიორგიმ სიონში... ისე კარგად მახსოვს მარიამი მიხსნიდა, რომ ზიარებამდე აღსარების თქმაა საჭირო, მე ეს რაღაც ლოცვე მეგონა და ვთხოვე ესწავებინა, მე ზეპირად მარტო მამაო-ჩვენო ვიცოდი... მერე უკვე დედიკოს ვთხოვდი რომ მას ვეტარებინე ტაძარში და მალე დედაჩემმაც თქვა აღსარება... იმის მერე მთელი ოჯახი მამიკოს გარდა ეკლესიურად ვცხოვრობთ... თუმცა სამწუხაროდ მეც ხშიად მაქვს ისეთი მომენტები, როცა უფალთან ურთიერთობა თითქოს ურალოვდება და თანაც ისე, რომ ზოგჯერ დროსაც კი ვერ ვპოულობ სალოცავად... ხოლო თუ ისე მოხდა, რომ გარკვეული პერიოდი ნორმალურად გავატარე, ხიბლში ვვარდები და ჩემითავით ვამაყობ -------------------- აცხოვნე, ღმერთო, ერი შენი და აკურთხე სამკვიდრებელი შენი, ძლევა ჯვარითა ბარბაროსთა ზედა ღვთივდაცულსა ერსა შენსა მოანიჭე და ერი შენი საფარველსა ქვეშე მისსა დაიცევ, რათა ვიტყოდეთ, უფალო, დიდება შენდა.
საქართველო იქნება მთლიანი! ნებით ქართველი არ თმობს საშობლოს, განა ადვილი დასათმობია... |
|
|
|
| ნათია |
Nov 3 2007, 11:41 PM
პოსტი
#54
|
 Miss invisible ჯგუფი: მოდერატორ-ფინანსისტი პოსტები: 18,669 რეგისტრ.: 28-February 07 წევრი № 1,224 |
ზოგს ტაძარში მისვლამდე ბევრი დაბრკოლება ხვდება, ზოგიც კი აღზრდილია ისე რომ გზა უკვე "გაკაფული" აქვს...
მთავარია ჭეშმარიტ გზამდე მიხვიდე... "ვარდი უეკლოდ ვის მოუკრეფია" ჩემს შემთხვევაში ასე იყო მადლობა უფალს რომ მართლმადიდებელი ვარ! -------------------- პატიოსნება ჩვენი დროის ჭეშმარიტი არისტოკრატიზმია!
|
|
|
|
| ბიძია თომა |
Nov 3 2007, 11:43 PM
პოსტი
#55
|
|
t.d ჯგუფი: საფინანსო პოსტები: 8,628 რეგისტრ.: 29-September 07 მდებარ.: თბილისი წევრი № 2,858 |
აბა ჩვენი კანონისტი რას გვეტყვის
-------------------- უფალო, იესო ქრისტე, ძეო ღვთისაო, შემიწყალე მე ცოდვილი
|
|
|
|
| მატასი |
Nov 3 2007, 11:47 PM
პოსტი
#56
|
 თამ... ჯგუფი: Members პოსტები: 2,614 რეგისტრ.: 10-November 06 მდებარ.: dedamiweli :) წევრი № 440 |
ციტატა თუნდაც ის ფაქტი რომ პირველი აღსარების წინ რომ სინანულს ან თუნდაც სირცხვილს განვიცდიდი ისეთი ძლიერი გრძნობა შემდგომ უკვე აღარ მქონია ძალიან სამწუხაროა, მაგრამ ადამიანი მალე გადადის შეჩვევითობის მდგომარეობაში და ყველაფერი უკვე ცხოვრების წესი ხდება. თუნდაც ლოცვის დროს. ხანდახან ისე ზერელედ წარმოვთქვამ ხოლმე შინაარს არც ვუკვირდები და ეს ყველაფერი ჩვენი მცირედმორწმუნეობის ბრალია! მართალი ხარ თათი, მიჩვევა - ეს მართლაც დიდი პრობლემაა მეც ხშირად ვფიქრობ ხოლმე ამას... რაც შეეხება ჩემს ტაძარში მისვლას, მართალი რომ გითხრათ ზუსტად არ მახსოვს, როდიდან დავიწყე ეკლესიაში სიარული, მეექვსე თუ მეშვიდე კლასში ვიყავი... მას შემდეგ იყო პერიოდები, როცა ვშორდებოდი უფალს...მერე ისევ ვუახლოვდებოდი... ძალიან ძნელია ღვთის გარეშე ცხოვრება... და ბედნიერია ადამიანი, როდესაც ყოველ დგე, ყველა საქმეში ხედავს უფლის ნებას, და მის სიყვარულს გრძნობს... გვფარავდეს უფალი -------------------- მუჭაში ვაგროვებდი მზეს შენთვის...
აჰა, მიიღე... "ერთხანს შორიშორს იდგნენ და ოდნავი შეხედვისაც ეშინოდათ, რადგან აშკარად გრძნობდნენ გატრუნულნი, როგორ ამოდიოდა მათ სხეულში უცნაური, მჩხვლეტავი მცენარე - სიყვარულის კაკტუსი..." |
|
|
|
| ubralod ninka |
Nov 3 2007, 11:48 PM
პოსტი
#57
|
 ubralod ninka ჯგუფი: Members პოსტები: 1,041 რეგისტრ.: 28-January 07 მდებარ.: sanatreli zona:) წევრი № 959 |
chemma sulierma motxovnam da ufaltan siaxlovis motxovnam...
-------------------- ეკლესია საფეხურია, რათა მივუახლოვდეთ ზეციურ მამას, ცოდვების მოსანანიებლად კი გვეძლევა ცხოვრება...
|
|
|
|
| კანონისტი |
Nov 3 2007, 11:52 PM
პოსტი
#58
|
 დავით ჯგუფი: Members პოსტები: 16,930 რეგისტრ.: 17-October 06 მდებარ.: თბილისი, საქართველო წევრი № 284 |
მამა ირაკლი
დამლოცეთ მამაო ძალიან კარგი თემაა ჩემი დაახლოება უფალთან ძალიან პატარაობიდან დაიწყო. დამინახავს დედაჩემი, რომელიც მართალია ეკლესიურად არ ცხოვრობდა, არაერთხელ რომ ლოცულობდა, როცა გაჭირვება ან განსაცდელი იყო. ეს ძალიან შთამბეჭდავად ჩამრჩა გონებაში. ძალიან მნიშვნელოვანი იყო ის, რომ ვხედავდი "ყველაფრის შემძლე დედიკო" თავადვე როგორ თხოვდა შველას "ვიღაცას", მასზე უზენაესს მეორე დიდი ნაბიჯი სკოლა იყო - მორწმუნე მასწავლებლები დაწყებით კლასში. განსაკუთრებული იყო ის, რომ დედაენის დაწყების წინ ქაშვეთში წაგვიყვანა მასწავლებელმა და ყველანი გვაზიარა. არადა, მაშინ მონათლულიც კი არ ვიყავი..... მახსოვს, სკოლაში ხშირად ვამბობდით მამაო ჩვენოს და სხვა ლოცვებს, რაც დადებითად აღიქმებოდა ჩემს ცნობიერებაში... მესამე ნაბიჯი იყო დემირელის კოლეჯში გადასვლა - მართალია ეს სასწავლებელი თურქული იყო, მაგრამ იქ ვსწავლობდით რელიგიას - ჩვენ მართლმადიდებლობას. პირველად იქ გავიგე, რომ თურმე ტაძარში ღვთისმსახურება ტარდებოდა რეგულარულად, რომ არსებობდა წმ. წერილის განმარტებები და ასე შემდეგ. მნიშვნელოვანი იყო ისიც, რომ იქვე ახლოში მდებარეობდა წმ. ნიკოლოზის ეკლესია (ორთაჭალაში), რომლის ზარზე ხშირად გადაგვიწერია პირჯვარი, არაერთხელ - თურქების ჯინაზეც....  ვგრძნობდი, რომ ეკლესიაში უნდა ვყოფილიყავიმეოთხე და ერთ-ერთი განსაკუთრებული იყო ჩემი ნათლობა - ქაშვეთის ტაძარში. მოვინათლე 12 წლის ასაკში, 1996 წლის 31 მარტს, მოგვნათლეს მე და ჩემი ძმა ერთად - ბებიის გარდაცვალების გამო. ძალიან ჩამრჩა გულსა და გონებაში მოძღვრის სახე და მისი კითხვა - "შეუდგებია ქრისტესა?" და ჩემი სამგზისი დასტური - "შევუდგები!" ამან ძალიან დიდი გავლენა იქონია ჩემზე. იმ დღიდან დაიწყო ჩემი ფიქრი, რომ ეს დადებული პირობა უნდა შემესრულებინა ბოლო ნაბიჯი იყო ჩემ მშობლიურ მხარეში - ონის ეკლესიის გახსნა, რომელიც ისე ახლოა ჩემ სახლთან, რომ ზარის ხმაც კი ისმის. ამან მიბიძგა იმისკენ, რომ დავიწყე წირვაზე დასწრება, რის შემდეგაც უკვე პირველი აღსარება ჩავაბარე მოძღვარს და ონში ვეზიარე მეორედ, მაგრამ გაცნობიერებულად - პირველად, 1999 წლის 28 აგვისტოს, მარიამობას.... რეგულარული ქრისტიანული ცხოვრება კი ვაკის სამების გახსნის შემდეგ დავიწყე - 2000 წლის შემოდგომიდან -------------------- „ნეტარ არიან, რომელთა დაიცვან სამართალი და ჰყონ სიმართლე ყოველსა ჟამსა.“ (ფს. 105; 4) |
|
|
|
| ალექსანდრე |
Nov 4 2007, 03:16 AM
პოსტი
#59
|
 Advanced Member ჯგუფი: Moderator პოსტები: 6,232 რეგისტრ.: 24-July 06 მდებარ.: თბილისი წევრი № 7 |
ციტატა(მამა ირაკლი @ Nov 3 2007, 10:12 PM) მარხვას გამოცხადება არ უნდა ისე ჩანს რომ ჩვენ არ ვმარხულობთ საკვების მხრივადაც კი. ყველაფერია უკვე სამარხო( რა თქმა უნდა შედგენილობით) ,სადგაა გემოთმოყვარეობასთან ბრძოლა? დამლოცეთ მამაო ჩემში რელიგიური გრძნობები როდის გაჩნდა არც მახსოვს, ალბათ პატარაობიდანვე, ყოველთვის მიზიდავდა და მაინტერესებდა ფილმები ქრისტეზე, მიყვარდა ბიბლიური ისტორიები. დიდი დამსახურება მიუძღვის დედაჩემს და ჩემს რელიგიის მასწავლებელს. რაც პატარაობიდანვე მახსოვს ესაა დედაჩემს როგორ დავყავდი ექსკურსიებზე სხვადასხვა უძველეს ტაძრებში და მიუხედავად იმისა, რომ დედაცემი მაშინ ეკლესიური საერთოდ არ იყო სახლშიც, როდესაც სადმე შორ მანძილზე უნდა გვემგზავრა დედაჩემი ყოველტვის სანთელს ანთებდა, ეს ყველაფერი რათქმაუნდა ჩემს ცნობიერებაშიც ჩაიბეჭდა. შემდეგ უკვე სკოლის პერიოდში, ძალიან დიდი დამსახურება და წვლილი მიუძღვის ჩემს რელიგიის მასწავლებელს ქალბატონ ლია ბარბაქაძეს, რომელიც მართლა საოცარი, ღვთისნიერი ადამიანი იყო. მართალია ჩემი სკოლაში სწავლის დროს რელიგია როგორც საგანი არ იყო და არც ნიშანი იწრებოდა, არამედ ვისაც სურვილი ექნებოდა ის ესწრებოდა. გაკვეთილზე ძალიან საინტერესო საუბრები გვქონდა, გვიყვებოდა სხვადასხვა ბიბლიურ ისტორიებს, სასწაულმოქმედი ხატების ისტორიებს და ა.შ ეკლესიაში სიარულის და მოძღვართან აღსარების თქმის სურვილი მოგვიანებით გამიჩნდა, მივედი კიდეც ქაშვეთის ეკლესიაში, მაგრამ არანაირი გამოცდილება არ მქონდა, ისიც არ ვიცოდი რა უნდა მექნა და როგორ უნდა მოვქცეულიყავი. დიდი მარხვის პერიოდი იყო და მოზღვარმა მითხრა მარხვის მერე მოდიო ასე გადაიდო ჩემი აღსარება კიდევ ერთი წლით. ერთი წლის შემდეგ ისევ დიდმარხვაში, ჩემი მასწავლებლის დახმარებით, ქალბატონმა ლიამ ქაშვეთის ტაძარში თავის ნაცნობ მოძღვართან, მამა მირიანთან (ამჟამად არქიმანდრიტ ლაზარესთან) მიშუამდგომლა და მისი რჩევით გავდხი ამ მოძრვრის მრევლი. ეს იყო 1999 წელს, შემდეგ გავიდა რაღაც პატარა დრო და თითქოს ეკლესიაში სიარულის სურვილმა, მარხვისა და ლოცვის სურვილმა გადამიარა, ალბათ ასეთი პერიოდი ყველას აქვს. მოკლედ ჩამოვშორდი ეკლესიას მთელი 2 წლით. ორი წლის მერე, 2002 წლის დიდი მარხვიდან ღვთის მადლით ისევ დავუბრუნდი ეკლესიის წიაღს, ამჟამად დავდივარ მიქაელ მთავარანგელოზის სახელობის ტაძარში მამა ზაქარიასთან, მსგავსი ჩავარდნები ეხლაც მაქვს თითქოს ყველაფერი მბეზრდება, მაგრამ ერთი რაღაც მაჩვენა ამ 2 წლიანმა დაშორებმა, რომ არავითარ შემთხვევაში ეკლესიას არ უნდა დაშორდეს ადამიანია, რადგან ადვილი მოსანადირებელი ხდები ეკლესიისაგან შორს მყოფი.-------------------- ჩვენისა ცხორებისათვის ჯვარცმული იესუ, ჩვეულებისაებრ ტკბილად გეტყოდა, ნუ მტირ მე, დედაო საყვარელო, გარნა შენ გოდებით ხმობდი, მეცა შენთანა მოვკუდები, ძეო ჩემო საყვარელო. ვითარცა ლეღვსა მას უნაყოფოსა, ნუ მომკვეთ მე მაცხოვარ ცოდვილსა ამას, არამედ მერმეცა მრვალ-ჟამ შენდობაი მომმადლე და მორწყე სული ჩემი, ცრემლითა სინანულისათა, რათა ნაყოფი მოგართვა შენ მოწყალებისა |
|
|
|
| მხევალი ნინო |
Nov 5 2007, 11:46 AM
პოსტი
#60
|
 ზღაპრის ბოლო კეთილია.. ჯგუფი: Senators პოსტები: 25,889 რეგისტრ.: 19-December 06 წევრი № 715 |
როგორ მოვედი? სურვილით, თან ეს სურვილი ბავშვობიდან მქონდა, ჩემი ეკლესიაში მისვლაც დროში გაიწელა. რატომ არ ვიცი.. ჩემი მეგორები დადიოდნენ ეკლესიაში, მე არა, ხან ერთს ვთხოვდი მის მოძღავრტან ჩემს მიყვანას, ხან მეორეს. პირველად მისვლა ცოტა უხეხულობას ჰქმნის, ამსთან არ იცი როგორ უნდა მიხვდიდე, რა უნდა უთხრა შენთვის უცნობ ადამიანს, ამიტომ კარგია, როცა მეგობარს მიჰყავხარ, მის მოძრღვართან. ესეც კი გაიწელა დროში, რატომ არ ვიცი. თუმცა უკვე თითქმის 10 წელია ეკლესიასი დავდივარ. მეტიც შეიძლებოდა ყოფილიყო... ასე ინება ღმერთმა...
-------------------- ჩვენ ვინც ქრისტიანობა დაგვაბრალა ....
დიდება შენდა, რომელმან მოგვფინე ნათელი -Поверь мне Карлсон, Не в пирогах счастье. -Да ты что, с ума сошёл?! А в чем же ещё? © |
|
|
|
|
ამ თემას კითხულობს 1 მომხმარებელი (მათ შორის 1 სტუმარი და 0 დამალული წევრი)
0 წევრი:
| მსუბუქი ვერსია | ახლა არის: 15th June 2025 - 03:37 PM |
მართლმადიდებლური არხი: ივერიონი
ფორუმის ელექტრონული ფოსტა: იმეილი
CHURCH.GE-Powered by Giorgi and IPB. Hosting by WebHostinG.Ge
2025
Licensed to: church.ge