მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

"ერთი ბერი არავის ელაპარაკებოდა, რადგან მხოლოდ ქრისტესთან სურდა საუბარი. საკმარისი იყო თვალი შეგევლოთ, რომ გაუკეთესებულიყავი."

[marine]

"არსენს [ღირსი პაისი ათონელს] ძალიან უყვარდა ნათესავები. ეშმაკიც თავიდან მათზე მოგონებებით აწამებდა მორჩილს, ძილში ხან ავადმყოფებს აჩვენებდა, ხანაც გარდაცვლილებს, ამით ცდილობდა მის შეშინებას. მაგრამ არსენი მშვიდად ეუბნებოდა: "მოდი, როცა ღმერთი მავიწყდება, შენ მეხმარები, გავიხსენო და ვილოცოო".

[marine]

"მისი ამგვარი სულიერი სიფხიზლე ფრიად გადამდები გახლდათ, - ვინც კი მის სიტყვას გაიგონებდა, ან, უბრალოდ, იხილავდა, გული სინანულით ემუსრებოდა, ხშირად კი - შემონაზვნების სურვილი უჩნდებოდათ".

[marine]

"ბერს [ღირსი არსენი დიდი] ერთი ერისკაცული ჩვევა შემორჩენოდა - როცა ჩამოჯდებოდა, ზოგჯერ ფეხს ფეხზე გადაიდებდა, რასაც ზოგიერთი ბერისთვის შეუფერებელ ქცევად თვლიდა. რადგან ყველა პატივს სცემდა, შენიშვნის მიცემას ვერავინ უბედავდა.

ერთხელ წმინდა პიმენი დიდმა ძმები დაარიგა: ამბა არსენის გვერდით ისე ჩამოვჯდები, როგორც მან იცის ხოლმე. თქვენ შენიშვნა მომეცით, მე შენდობას ვითხოვ და ღირს მამასაც შევუსწორებთ საქციელსო. ასეც მოიქცნენ. მიხვდა წმინდა არსენი ქარაგმას და ერისკაცობიდან გამოყოლილი ჩვევა მოიშორა".

[marine]

"მონაზვნობის საქმეს, როგორც რაიმე დიდ ხელოვნებას, ისე დაეუფლა"

[marine]

"ბერს სულიერი გამოცდილება უნდა ჰქონდეს. თუ არა აქვს - საკუთარ თავსა და სხვებზე უნდა ატარებდეს ექსპერიმენტებს. წმინდა მამები საკუთარ გამოცდილებაზე დაყრდნობით თავიანთ თავზე სხვადასხვა სამკურნალო საშუალებებს ცდიდნენ და მემკვიდრეობად მთელი სულიერი აფთიაქი დაგვიტოვეს".

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

"ესთიგმენუში იყო ერთი დურგალი ბერი, რომელიც სულიერი საბჭოს წევრიც გახლდათ. ესთიგმენუში დურგალი ძალზე სჭირდებოდათ, ამიტომ მას ბევრის უფლებას აძლევდნენ, რამაც ძალიან გააამაყა, მიბარებული მოწაფეები ერთ კვირაზე მეტს ვერ უძლებდნენ, ამბერკი [ღირსი პაისი ათონელი] კი ორწელნახევარს მორჩილებდა. რა ენამ გამოთქვას, რაც მან დაითმინა. ის ბერი ცუდად ხედავდა და ხშირად შეკვეთას დაგრეხილს აკეთებდა და ამბერკსაც ასე ამუშავებდა. "ვერ ისწავლე, რომ მხოლოდ "შემინდე" და "მაკურთხე" უნდა თქვა?" - ეუბნებოდა მორჩილს, როცა ის შეცდომაზე მიუთითებდა. ამბერკი დადუმდა, არც მაშინ იმართლებდა თავს, როცა შემკვეთები ნამუშევრის უხარისხობას შესჩიოდნენ. ამბერკის ხველებისას სისხლი ამოჰქონდა, მაგრამ მის მოძღვარს ამის დანახვა არ უნდოდა. ამბერკი ფიქრობდა, ეს ყველაფერი მისი რომელიმე ძველი ერისკაცული ცოდვის გამო დაუშვა ღმერთმა. "ღვთის ნებით, კარგი დურგალი ვიყავი, მე უფრო მეტანებოდნენ და ჩემდა უნებურად სხვა დურგლებს ვართმევდი სამუშაოს. ამ ძმისგან ისეთი უდიდესი სიკეთე მივიღე, რომ სახიერმა ღმერთმა არც ის დაუტევა - მან მხედველობა დაკარგა, ყველას წინაშე დამდაბლდა და გადარჩა. მის გამო სისხლს ვაქცევდი, მაგრამ მან მე კაცი გამხადა", - ამბობდა."

[marine]

"საერთო შთაბეჭდილება, ამ ადამიანებმა [ბერებმა] რომ მოახდინეს, ის იყო, რომ ისინი ყველანი ჯანმრთელები იყვნენ. ჯანმრთელები - სულიერად, ფსიქიკურად და ფსიქოლოგიურად ღვთის მადლის წყალობით მათ არავითარი ნაკლი არ ჰქონდათ, არ ახასიათებდათ უკიდურესობა".

/მიტროპოლიტი ათანასე ლიმესოელი/

[marine]

"მრავალი სიკეთე მიიღო ამბერკიმ [ღირსი პაისი ათონელი] ესთიგმენუს მონასტერში. მაგრამ მას განმარტოებით ცხოვრება სურდა, ამიტომ კურთხევა აიღო და ესთიგმენუ დატოვა. ცხოვრების შემდგომი ეტაპის დაწყების წინ ივერიის ღვთისმშობელს შეუვრდა და ხატს ეამბორა. ამ დროს ხატის მკაცრი სახე შეიცვალა, ნაზი და ტკბილი გახდა. ამით მიხვდა, რომ მისი განმარტოებით გასვლა ეთანხმებოდა ღვთის ნებას."

[marine]

"ფილოთეოსის მონასტერში ამბერკი [ღირსი პაისი ათონელი] თანდათანობით დასნეულდა და მოძღვრებმა სამკურნალოდ კონიცაში გაგზავნეს. კონიცაში ის წმინდა ბარბარეს საყდართან დასახლდა, მშობლების სახლში მისვლაც არ უფიქრია, ვინმე ერისკაცის ბინაზე გაჩერდა. მთაწმინდაზე მიმავალს ურანოპოლისში ერთმა გოგონამ დალოცვა სთხოვა. მონაზვნობა სურდა, ოჯახში ეწინააღმდეგებოდნენ, ამიტომაც შინიდან ისე გამოიპარა, ფულიც კი არ წამოიღო. ამბერკმა დაფნამდე სამყოფი ფული დაიტოვა, დანარჩენი გოგონას აჩუქა, მისცა მაღვიძარა საათიც. როგორც კი დაფნაში მივიდა, მოესმა, როგორ ეძახდა მას ფილოთეველი ბერი: "მამაო, ეს ჯორები ჩვენი მონასტრისაა. შენი ნივთები დააწყვე. ჰყავ მორჩილება და შენც ზედ შეჯექი". ასე რომ, მონასტრამდე ისე მივიდა, არც დაღლილა. იმავე საღამოს ერთმა ბერმა მაღვიძარა საათი აჩუქა, - მე სხვაც მაქვს და არ მჭირდებაო. "მაშინ ლამის მართლაც მტვრად ვიქეცი, გული შემემუსრა, დავინახე, რომ ჩემნაირ ცოდვილზეც ზრუნავდა ღმერთი", - თქვა პაისიმ.

[marine]

დედა ზოსიმა ამბობდა: "მონაზონთან ბერის ურთიერთობისას შეუძლებელია ვნებას (მისით გატაცებას) გაექცე. განსაკუთრებით ნათლად ხედავს ამას ის, ვინც უდაბნოში ცხოვრობს: მცირე ხნის საუბარი ანდა ვნებიანი შეხედვაც კი მათ შეიძლება ღრმა ჭრილობად ექცეთ, რომლითაც ისინი თავიანთ კელიაში ბრუნდებიან. მონაზვნები ზოგჯერ წლობით ებრძვიან ვნებიან მოგონებებს".

[marine]

"ბერად შედგომის გაუნელებელი სურვილი"

[marine]

"მამა ამბერკი ფილოთეოსის მონასტერში 1956 წელს მივიდა. ერთი წლის შემდეგ დიდი სქემა შემოსეს და პაისი უწოდეს. იმ დროს ათონზე ბევრი ღირსეული მამა ცხოვრობდა, რომელთაც მამა პაისიმ წიგნი მიუძღვნა. მათგან ბევრ რამეს სწავლობდა ახალგაზრდა ბერი. მაგრამ მისი ყველაზე დიდი მანუგეშებელი მაინც უფლის დედა იყო.

ერთხელ, მიძინების მარხვისას, მოძღვარმა რაღაც დაავალა. მარხვისა და ღამისთევის ლოცვებისგან პაისი ძალაგამოცლილი იყო. საღმრთო ლიტურგიის შემდეგ არ ჭამდა და მშიერი ივერონამდე მივიდა. კატერმა დაიგვიანა. ბერს ძალა გამოელია, იფიქრა, მოდი, სკვნილზე ღვთისმშობლისადმი ვილოცებ, რომ საჭმელი მომცესო და უმალ საკუთარი თავი განიკითხა: "უსინდისო ვარ, ღვთის დედა ასეთი უბრალო რამის გამო როგორ უნდა შეაწუხოო".

სკვნილი არ ჩაემარცვლა, რომ ერთი ბერი მოვიდა, პარკი გადასცა და უთხრა: "ძმაო, აიღე ეს ღვთისმშობლის გულისთვისო". პაისიმ პარკში ჩაიხედა - შიგ პური, რამდენიმე ლეღვი და ყურძნის მტევნები ელაგა. პაისიმ თავი ძლივს შეიკავა, რომ არ ატირებულიყო."

[marine]

დედა ზოსიმამ თქვა: "სულის სიწმინდის დამმარხველი მონაზონი ყოველთვის ბავშვივით მხიარულია, ხოლო არაწმინდა ფიქრებითა და სიტყვებით საკუთარი სულის შემბილწველი შფოთიანია, შეშინებული და სასოწარკვეთილი".

[marine]

სამთავროს დედათა მონასტრის იღუმენიამ, დედა ზოილემ ბრძანა: "მონაზვნად ახალგაზრდობაშივე აღვიკვეცე, მამაკაცის ხელი არასოდეს შემხებია, მაგრამ შევთხოვ ღმერთს, შემიწყალოს იმ მემრუშე დედაკაცივით, რომელმაც უფლის ფერხთ ცრემლებშერეული მირონი სცხო".

[marine]

დედა ზოილეს ჰკითხეს: - ლოცვაში ხელს ხომ არ გიშლიან ერისკაცები, მონასტერში შენთან სასაუბროდ რომ მოდიანო. მან უპასუხა: "ლოცვაში დიდად დამაბრკოლებს, თუ კაცს არ მივიღებ და ჩემგან უნუგეშოდ წავაო".

[marine]

"ადრე მონაზვნები ერთმანეთს სახეში არ უცქერდნენ, ხმას არ იმაღლებდნენ. მცირე საუბარსაც კი "შემინდეო" - სიტყვით ამთავრებდნენ, რადგან გრძნობდნენ თავიანთ ცოდვილობას და ეშინოდათ, გაუფრთხილებლად ნათქვამი სიტყვით ანდა ხმის ტონით შეურაცხყოფა და ტკივილი არ მიეყენებინათ ადამიანისთვის. ახლა კი მონაზვნებს ჩვეულებად ექცათ სიტყვა "შემინდეს" თქმა, არც კი ესმით აზრი ამ სიტყვისა და ზოგჯერ გაბოროტებულნიც კი ამბობენ, თითქოს ამით იტყვიან: "თავი დამანებე, რა შენი საქმეა". ადრე, როცა "შემინდეს" ამბობდნენ, ახსოვდათ, რომ ყოველი კაცი ხატებაა ღვთისა და რასაც ადამიანს გავუკეთებთ, ამას ქრისტესთვის ვაკეთებთ - თუ შეურაცხვყოფთ ადამიანს, ამით ქრისტეს შეურაცხვყოფთ, ახლა კი სიტყვა "შემინდეს" თქმა მხოლოდ ჩვეულებად ექცევათ და მას თუთიყუშივით იმეორებენ, თვითონაც არ იციან, რატომ."

[marine]

"რამდენიმე დღე გამიჭირდა მონასტერში ყოფნა, მაგრამ უფლის, მეუფისა და დედა სოსანას დახმარებით, დავძლიე ყოველივე. დედა სოსანა რომ არ ყოფილიყო, ალბათ იქიდან გამოვიქცეოდი. მას შემდეგ მონასტრიდან წამოსვლის სურვილი აღარასოდეს გამჩენია."

/მამა ისააკი (ფირცხალავა)/

[marine]

" მიწაზე მორონინე ბერი გლახაკია და იმავე დროს მეფეა თავის სამფლობელოში. მისი კვერთხი ლოცვაა, მისი გვირგვინი - ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის საფარველი, მისი ტახტი კი - ღვთის ნებისადმი მორჩილება."

/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/

[marine]

"ერთხელ ალექსანდრიის ეპისკოპოსი თეოფილე ნიტრიის მთას ეწვია და ყველაზე გამოცდილ ბერს ჰკითხა: საუკეთესო რა პოვე სულიერ ცხოვრებაშიო. მან უპასუხა: ყველაფერში თავს ვიდანაშაულებდიო. ეპისკოპოსმა მიუგო: "ეს არა მარტო საუკეთესო, არამედ ერთადერთი გზაა გადარჩენისა".