მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

"ბერად აღკვეცამდე, როცა მონასტრის წევრი მორჩილია, განსაკუთრებით მძიმე მორჩილებებს აძლევენ - საქონლის მიხედვას და ტრაპეზარობას. თუ ადამიანი წინააღმდეგია მორჩილების შესრულებისა, იგულისხმება, რომ ის მონასტერში ყოფნაზეც უარს ამბობს."

[marine]

"ამქვეყნიური ცხოვრების დატევების შემდეგ მონასტერში მთელი გულისყური და მოსაგრეობა სულიერზე გადადის და ღვთის ნებით და წინამძღვრის მორჩილებაში მყუდროდ ცხოვრობს მონასტრის თითოეული წევრი."

"უმჯობესია, წინასწარ არაფერი ჩაიფიქროთ - არც მონასტერში წასვლა და არც მონასტრის იქით, რამეთუ ამის ძალები არა გაქვთ. თქვენი შინაგანი უნდა შეაშფოთოთ და ააფორიაქოთ, რომ არ დაეძინოს. ძილში სამსონიც კი შეკრეს, თმა შეაჭრეს და ძალები წაართვეს. როცა გულში მონასტერია, მაშინ მონასტრული წყობა გინდა იყოს და გინდა არა. გულში მონასტერი, აი, რა არის: ღმერთი და სული კაცისა. ოღონდ თუკი ღმერთი მოგიხმობს მონასტერში, უნდა წახვიდე. წინასწარ კი ნუ იფიქრებთ, რა შეგხვდებათ იქ. წარმოდგენაც არ შეგიძლიათ. თითოეული იქ ხვდება იმას, რაც სწორედ მას სჭირდება. ერთის მაგალითი მეორისას არ ჰგავს. უმჯობესია, ღვთის ნებას მიენდო და ყოველივე მიიღო ისე, როგორც ღვთის ხელიდან მომავალი".

[marine]

"მონასტრის მადლმა და მამათა სიწმინდემ ყმაწვილ მეთოდეს უფლისთვის ცხოვრება განაზრახვინა."

[marine]

"სრული განმხოლოებული ცხოვრება"

[marine]

"თებერვალში ვნახეთ კიდევ ერთი კაცი, სახელად ამონი. იგი იყო მამა 3000 მონაზვნისა, რომელთაც ტავენელებს ეძახდნენ. ისინი გამოირჩეოდნენ გასაოცარი თავშეკავებით. ემოსათ უხეში ტილოს ტომრის მსგავსი სახელოებიანი ტუნიკი, თავზე კუნკულს იხურავდნენ, განსაკუთრებით ტრაპეზობისას. მისით სახეს იფარავდნენ, რომ ვერ შეემჩნიათ, მათგან რომელი მიიღებდა ნაკლებ საზრდელს. ტრაპეზზე სრული სიჩუმე სუფევდა. ისეთი მორიდებულები იყვნენ, რომ ერთის თავშეკავებას მეორე ძნელად თუ შეამჩნევდა. სუფრასთან იმისთვის კი არ ისხდნენ, რომ საჭმლით გამძღარიყვნენ, არამედ მხოლოდ შეხებოდნენ საკვებს. მით უფრო ფასეულია თავშეკავების სათნოება, თუ თავს შეიკავებენ იმისგან, რაც თვალთა წინაშეა და ხელთა აქვთ."

[marine]

"განსაკუთრებით მინდა ვთხოვო ახალგაზრდებს, მოვიდნენ და გაეცნონ მონასტრულ ცხოვრებას. მშობლები თავად უნდა ინტერესდებოდნენ ამით, რათა შვილები ჯანსაღი ცხოვრების წესით აღზარდონ.

შეიძლება ბავშვს უფალი მოუწოდებს, თუ არადა, ცხოვრებაში ეცოდინება იმაზე მეტი, რასაც ყოველდღიურ ცხოვრებაში ოჯახში ხედავს: მოთმინება, პატივისცემა, სხვათა აზრის გათვალისწინება და უსიტყვო მორჩილება, თავმდაბლობა, უფროსის პატივისცემა - ამ სათნოებებს მონასტერი შესძენს."

/სქემმღველმონოზონი თეოდოსი (ხაჩიძე)/

[marine]

"დღეს ერში ცხონება ძალიან ძნელია. მრავალი საცდურია ირგვლივ. ჩემი სულიერი შვილი, 22 წლის გოგონა, პროფესიით დიზაინერი, აპირებდა მონასტერში წასვლას. მეუფე იობის კურთხევით, ორთუბნის დედათა მონასტერში გავგზავნე. რამდენიმე თვის შემდეგ მეუფემ მკითხა მისი მდგომარეობის შესახებ. ფიქრობს-მეთქი. მეუფემ თქვა, - ახლა ფიქრის დრო აღარ არის, დასწრების დროაო. იმას კი არ ვქადაგებ, რომ ყველა მონასტერში წავიდეს, ძალიან კარგი იქნება, ხშირად თუ ესტუმრებიან მონასტერს."

/სქემმღველმონოზონი თეოდოსი (ხაჩიძე)/

[marine]

"...ალბათ მოხდება ის, რაც ჩემმა მეგობარმა, 85 წლის ბერმა მიამბო. მისმა სიტყვებმა კიდევ უფრო მეტად შემაყვარა იგი. მან მითხრა: - დამიჯერე, მონასტერში როგორიც მოვედი, ისეთივე დავრჩი, იმავე ვნებებით, იმავე შეცდომებით, იმავე სისუსტეებითადა იმავე ხასიათით.

ის არ მატყუებდა, ეს არ იყო სიტყვებით თავის დამდაბლება, მე ამას ვხედავდი და ჩემი მეგობრის გულწრფელობა დიდად დავაფასე. ის არ განასახიერებდა არარსებულ სიწმინდეს, არ თამაშობდა წმინდანს, თავს წმინდანად არ მაჩვენებდა, ის სიმართლეს ამბობდა. რა თქმა უნდა, ეს არ იყო აბსოლუტური სიმართლე, რადგან ცხოვრების მანძილზე მან გარკვეული ნაბიჯები გადადგა, უკეთესობისკენ შეიცვალა, მაგრამ მან თქვა სიტყვები, რომლებიც ბევრს ნიშნავს..."

[marine]

"მონასტერში ვიპოვე საკუთარი თავი"

[marine]

"მონასტრული ცხოვრება ფესვია ჩვენი ეკლესიისა".

[marine]

"დღეს ურწმუნო ადამიანებისგან ხშირად ვისმენთ - რა სარგებელი მოაქვს მონასტერში მყოფს ერისთვის, ის არც მრავლდებაო. ლოცვაზეა დამყარებული წუთისოფელი. წმინდა მამა ეფრემი ამბობს: თუ ლოცვა შეწყდება, დედამიწა აღარ იარსებებს - თუ ადამიანი სულიერი თვალით შეხედავს და გააცნობიერებს, რა შეუძლია მონაზვნის ლოცვას წუთისოფლისთვის, მაშინ ყველაფერი სხვაგვარად წარიმართება."

/მამა გიორგი რაზმაძე/

[marine]

"გარეგნულად ძალიან ლამაზად ჩანს ბერმონაზვნური ცხოვრება, შინაგანად კი ეს ყოველდღიური ბრძოლაა საკუთარ ვნებებთან".

/მამა გიორგი რაზმაძე/

[marine]

"მამაო, რატომ ეძებენ ზოგიერთნი განმარტოებას? - ჰკითხა სულიერმა შვილმა მოძღვარს. მოძღვარმა უპასუხა: - როცა შენს ირგვლივ მყუდროებაა, კარზე ჩუმ კაკუნსაც კი გაიგონებ. ამიტომაც როცა მარტო ხარ და ელოდები შენი მეგობრისა და კეთილისმყოფელის მოსვლას, შეეცდები, ირგვლივ სიჩუმე იყოს, რათა გაიგო სტუმრის ხელის შეხება კარზე და გაიქცე მის შესახვედრად. მაგრამ როცა მტერს ანდა მრისხანე მსაჯულს ელი, ცდილობ, ხმაურით ჩაახშო მისი აუტანელი კაკუნი.

ერთხელ უფალმა უთხრა მთელ კაცობრიობას: "აი, მე ვდგავარ კარებთან და ვაკაკუნებ" (გამოცხ. 3,20). ამიტომაც ვისთვისაც უფალი არის ღმერთი სიყვარულისა და თვითონაც უყვარს იგი, გაურბის სოფლის ამაო შფოთს და განმარტოვდება, სადაც მას მოიცავს წმინდა, საიდუმლო სიჩუმე. და მას ესმის, როგორ უკაკუნებს გულის კარზე ღმერთი სიყვარულისა. ხოლო ვისთვისაც ღმერთი მსაჯულია მხოლოდ და არ უყვარს იგი, გაურბის განმარტოებას, რათა სოფლის ხმაურით ჩაახშოს ღვთის ხელის აუტანელი კაკუნი..."

[marine]

"- რამდენად არის ქვეყნის გამარჯვების საწინდარი მაღალზნეობრივი და მორწმუნე ჯარი?

- ხშირად დავფიქრებულვარ ამ თემაზე. გამარჯვების მოსაპოვებად მხოლოდ სამშობლოს სიყვარული არ კმარა. ღვთის სიყვარულზე დიდი მოტივი არ არსებობს. მორწმუნე ადამიანის მამულისთვის თავდადება ღვთისთვის თავდადებას ნიშნავს. სწორედ ამით უნდა იყოს მოტივირებული ჯარისკაცის მისია.

სამხედრო სამსახურზე აღმატებული, რა თქმა უნდა, სასულიერო მსახურებაა. ყოველთვის კეთილი შურით მშურდა ბერ-მონაზვნების. კოდორის ხეობას რომ ბომბავდნენ, არც ერთ იქ მყოფ მონაზონს ან ბერს მონასტერი არ დაუტოვებია. ჩვენ, მეომრები, მართალია, იძულებით, მაგრამ მაინც წამოვედით იქიდან. ისინი კი იქ დარჩნენ. მათი ვაჟკაცობა უფრო თვალსაჩინო იყო, ვიდრე ჩვენი მხნეობა."

/საარტილერიო ბრიგადის რეაქტიული შტაბის უფროსი ლაშა ვადაჭკორია/

[marine]

"თქვა ბერმა: თუ აბანოს კარები ხშირად გაიღება, გამოვა სიცხე მისგან და გაგრილდება. ასევეა მონაზონი, რომელიც არ დუმს. ლაპარაკით განგრილდება მისი სული სიმხურვალისაგან სულიერისა, არამედ კარგია დუმილი, რამეთუ დედაა სულიერი სიბრძნისა."

[marine]

"ხეითის ქვემოთ, ლიახვის მარცხენა მხარეს საბაწმინდის მონასტერია. იგი აუშენებიათ X საუკუნეში. მონასტერში XIX საუკუნეში დედებს უმოღვაწიათ. აქვე ყოფილა შვიდი საყინულე - მთის ძირში წყაროები გამოდის. წყალი მხოლოდ პაპანაქებაში იყინება. გასული საუკუნის ოციან წლებში ჯერ კიდევ ყოფილა საბაწმინდაში ბზის ყუთი, რომელშიც მონაზვნის უხრწნელი ფეხი იდო. ლეგენდის მიხედვით, ქალს თავს დაესხნენ. ღმერთს შესთხოვა, სანამ შეურაცხმყოფდნენ, მანამდე დამფერფლე, ოღონდ ჩემგან რაიმე ნიშანი დატოვეო. ასეც მოხდა. ეს წმინდა ნაწილი თურმე მცხეთობას მცხეთას მიჰქონდათ, ერედვობას - ერედვში. ლოცვის შემდეგ უკან აბრუნებდნენ."

[marine]

"სათნოებებმა აბბა სერიდს ისეთი დიდება მოუტანა, რომ ზოგიერთი მონაზონი მას ადამიანურ საზომს გადაცდენილად ხედავდა. ამიტომაც ღმერთი მას წყლულებითა და ხანგრძლივი ავადმყოფობით გამოცდიდა, რათა "ადამიანური დიდება დაფარულიყო და ღვთის დიდება გარდამეტებულიყო". ბერდიდი არც განკურნებას შესთხოვდა ღმერთს, არამედ მხოლოდ სიმტკიცესა და მადლს სთხოვდა".

[marine]

"ბერ-მონაზვნისთვის სასარგებლოა ხორციელი სნეულება, რამეთუ შინაგანად ადამიანი განიცდის განახლებას, როცა გარეგნული იხრწნება".

/ბერი ანატოლი/

[marine]

"როცა მონაზვნებს ეძინათ, წმინდანი [ფრანკების დედოფალი რედეგუნდა] მათ ფეხსაცმელს უწმენდდა და ზეთს უსვამდა, დერეფნებს ჰგვიდა, თეთრეულს ურეცხავდა და უკემსავდა, ნაგავი გაჰქონდა, ცეცხლს თვალს ადევნებდა, ავადმყოფებს უვლიდა, ბოლოს, კელიაში ქანცგაწყვეტილი იატაკზე დაემხობოდა და ლოცვასა და მღვიძარებაში ატარებდა ღამეს".

[marine]

"მახსენდება ბერი სილუანის ნაამბობი მონაზვნის ლოცვის შესახებ, რომელიც იწყება მიწაზე, ადის ღმერთამდე და მასთან ერთად ისევ მიწას უბრუნდება."