მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

"მონაზვნური ცხოვრება უფალთან მისასვლელი ერთ-ერთი ბილიკია"

/დედა ნინო (მაზანიშვილი)/

[marine]

"ბერმონაზვნური ცხოვრების შესახებ ზღვა ლიტერატურა არსებობს, მაგრამ თუ თავად არ გაუსინჯე გემო, ვერასოდეს შეიგრძნობ მის სიტკბოს".

[marine]

"მონაზვნობა ერისგან განდგომაა, მაგრამ იმას არ ნიშნავს, ყველა ახლობელი მოიძულო და დაივიწყო. პირიქით, რამდენადაც შორს ვართ ფიზიკურად, იმდენად ახლოს ვართ სულიერად, რადგან განუწყვეტლივ ვლოცულობთ და ვახსენებთ მათ."

/დედა ნინო (მაზანიშვილი)/

[marine]

"- აღსაკვეცს ეუბნებიან შემდეგ სიტყვებს: "შვილო, უკეთუ ერქვანსა ხელი დასდევ და იწყე სლვად გზასა მას, რომელსა მიჰყავს მისლვად სასუფეველსა ღვთისასა, ნურღარამცა უკუღმართ ჰხედავ... და აწ, შვილო, ნურვინ გიყვარან, ნურცა ვის პატივსცემ უფროის ღვთისა..." ზოგს ებადება კითხვა, როგორ შეიძლება ამ პირქუში სიტყვების შეთავსება იმ სიმშვიდესა და სიყვარულთან, რომლისკენაც უფალი მოგვიწოდებს?

- ყველას გახსოვთ ფილმი "დიდოსტატის მარჯვენა". შორენას აღკვეცის ეპიზოდში ეს სიტყვები მართლაც სასტიკად ჟღერს: "ნურვინ გიყვარან, ნურვინ გიყვარან!.." რადგან არ ამბობენ მთავარს: "უფროის ღვთისა". მონაზვნობა, რაღა თქმა უნდა, არ ნიშნავს იმას, რომ ადამიანმა უარი უნდა თქვას დედაზე, მამაზე, შვილზე და ა.შ. მონაზონს ყველას სიყვარული მართებს. თუკი, დავუშვათ, მონაზვნის საპატრონოა უძლური დედა ან მამა, განა ღვთის წინაშე სათნო იქნება მათ მიმართ უყურადღებობა?! სახარება გავიხსენოთ; შეკითხვაზე: "რითი ვცხონდე?" - მაცხოვარი პასუხობს, რომ ორი უმთავრესი მცნება უნდა დავიცვათ: შეიყვარე ღმერთი ყოვლითა გულითა, ყოვლითა სულითა და ყოვლითა გონებითა შენითა და შეიყვარე მოყვასი შენი, ვითარცა თავი თვისი.

აღკვეცისას წარმოთქმული სიტყვები მხოლოდ იმას გვავალებს, რომ ღმერთზე მეტად არავინ გვიყვარდეს. თუ მონაზვნობა და ქრისტესთვის მარტომყოფობა გადაწყვიტე, მაშინ ნუღარ მიხედავ სოფელს. ის დასრულდა. როდესაც სახარებაში მოციქული ეუბნება მაცხოვარს, მამა მყავს დასამარხიო, იესო პასუხობს: "აცადეთ მკვდარნი დაფლვად თვისთა მკვდართა". დაანებე ამა სოფლის საზრუნავს თავი, მას სხვები მიხედავენ; სახნავი, რაც იქ იყო, დატოვე; აქ ახალი სახნავი გელოდება, რათა წაადგე შენს ერს და სათნო ეყო ღმერთს."

/მამა დემეტრე (დავითაშვილი)/

[marine]

"ამას წინათ კალივაში ორი რომაელი კათოლიკე არქიტექტორი მესტუმრა. "რას უსხედან ეს ბერები აქ? - მკითხეს მათ, - რატომ არ მიდიან ერში საზოგადო მსახურებისთვის?" "განა შუქურები კლდეებზე არ უნდა იდგნენ? - კითხვაზე კითხვით მივუგე მე, - რას გვიბრძანებთ, ქალაქში გადავიტანოთ ქუჩის შუქნიშნებივით? შუქურას თავისი დანიშნულება აქვს, შუქნიშნებს - თავისი. ბერი ნათურა კი არ არის, გადასასვლელს რომ ანათებს, რათა ხალხმა არ წაიფორხილოს; ბერი შორეული შუქურაა, რომელიც თავისი ბრწყინვალებით ზღვებსა და ოკეანეებს სწვდება, რათა ხომალდებმა საიმედო გზით გასცურონ და დანიშნულების ადგილს - ღვთის სასუფეველს მიაღწიონ".

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

"ძალიან წუხდა [მამა ტიხონი], როცა ჩასუქებულ ბერს ხედავდა, რადგან სიმსუქნე შეუთავსებელია ანგელოზის სქემასთან. ერთხელ ერთი მსუქანი ერისკაცი ეწვია და შესჩივლა: - მამაო, ხორციელმა ბრძოლამ და არაწმინდა ფიქრებმა მოსვენება დამიკარგესო. ბერმა უთხრა: - შვილო, თუ დამემორჩილები, ქრისტეს მადლით ანგელოზად გაქცევ. გამუდმებით წარმოთქვი იესოს ლოცვა. მთელი დღეები პურსა და წყალზე გაატარე. მხოლოდ შაბათ-კვირას მიიღე ზეთიანი საჭმელი. საღამოობით 150 მეტანია შეასრულე, წაიკითხე ღვთისმშობლის კანონი, ერთი თავი სახარებიდან და იმ დღის წმინდანის ცხოვრებაო. ექვსი თვის შემდეგ ერისკაცი კვლავ ეწვია ბერს, მაგრამ მან ვეღარ იცნო, რადგან ზედმეტი წონისგან მთლად გათავისუფლებულიყო. მართლაც ანგელოზად ვგრძნობ თავს, აღარც ხორცი მაწუხებს, აღარც არაწმინდა ფიქრები. მას შემდეგ, რაც გავხდი, თავს მსუბუქად ვგრძნობო, - უთხრა ერისკაცმა."

[marine]

"მონაზვნური ცხოვრების წესს აზიარა"

[marine]

"მონასტერში სულიერი შვილი მოძღვრის კურთხევით ცხოვრობს, ფიქრსაც კი მას უმორჩილებს. საერო ცხოვრებაში რთულია მოძღვართან ასეთი ურთიერთობა და არც არის საჭირო. ერში სამონასტრო წესით ცხოვრება ძნელია."

[marine]

"- დედაო, დიდხანს ეძებდით ღმერთისკენ მიმავალ ბილიკს?

- ჩემზე უამრავი განსაცდელი იქნა დაშვებული, მაგრამ მაშინ ვერ ვხვდებოდი, რატომ. ავადმყოფობის გამო მუდმივად წამლებს ვსვამდი. დისშვილი შემეძინა და მის სანახავად წავედი ქარელში. გზად, მატარებელში, აღმოვაჩინე, რომ წამლები შინ დამრჩენოდა, შევწუხდი. ჩემი დის დედამთილი მორწმუნეა. მირჩია, მასთან ერთად ტაძარში წირვა-ლოცვას დავსწრებოდი - შვებას იგრძნობო. დავუჯერე. მოხდა სასწაული: სანამ ქარელში ვიყავი, წამალი არ დამჭირვებია. მივხვდი, რომ მივაგენი ჩემს ჭეშმარიტ მკურნალს... თავდაპირველად მეშინოდა, მეგონა, ავადმყოფობის გამო ვერ შევძლებდი მონასტერში ცხოვრებას, მაგრამ უფალმა შემაძლებინა. რისი გაკეთებაც სახლში არ შემეძლო, მონასტერში ვაკეთებდი."

/დედა ზოია/

[marine]

"არის შემთხვევები, როცა მონაზვნებში ერისკაცის სულს ხედავ, ერისკაცში კი მონაზვნისას. ასეთებს იმ ქვეყნად ქრისტე ეტყვის: "შენ გაიხადე ეგ სქემა, შენ კი ჩაიცვიო". თუ ერისკაცმა მონაზვნური ცხოვრება მოისურვა, იკურთხება ღვთისგან, ხოლო ერული ცხოვრების მოსურნე მონაზონი საუკუნო სატანჯველს მიეცემა."

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

"ბერმა ისეთ სულიერ სიმაღლეს უნდა მიაღწიოს, რომ ამგვარად ლოცულობდეს: "ღმერთო ჩემო, მე ნუ შემიწყალებ, მე ნუ მომხედავ. იზრუნე ამა სოფლისთვის და შეიწყალე იგი". ბერი ასე იმიტომ კი არ ლოცულობს, რომ თვითონ არ სჭირდება ღვთის მოწყალება, არამედ იმიტომ, რომ ძალიან უყვარს სოფელი."

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

"თუ მონასტერი სულიერად ცხოვრობს, იცოდეთ - ის სოფელს აიძულებს, დაფიქრდეს. როცა მონასტერში ღვთის შიშია, კეთილმოკრძალება, არ არის ერისკაცული ლოგიკა და ვაჭრული სული, ის ერისკაცს გულს აუჩვილებს."

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

"უპოვარება მორჩილებისა და თავმდაბლობისაკენ გვიკვალავს გზას. მონასტერში არაფერი გაქვს შენი; როგორც მაცხოვარს მხოლოდ საკუთარი კვართი და სამოსელი ებარა, ისე აბარია ბერს თავისი შესამოსელი, დანარჩენი ყველაფერი მონასტრისაა, ღვთისა, ეკლესიისა, ხალხისაა. ამ ყოველივეს წინამძღვარი აკონტროლებს, მან უკეთესად იცის, ვის რა სჭირდება."

/არქიმანდრიტი მიქაელი (გაბრიჭიძე)/

"თანამედროვე ათონელ ბერს, მამა ვლასის ერთმა მოხუცმა უამბო: თურმე მამამისი მცირე აზიიდან ბერძენთა განდევნისას უკვალოდ დაიკარგა და სავარაუდოდ დაიღუპა. ახლობლებმა დედამისის ხელმეორედ გათხოვება გადაწყვიტეს. ქალი მშვენიერი იყო, ახალგაზრდა და მთხოვნელიც ბევრი ჰყავდა. საცოდავს გათხოვება არ უნდოდა და ახლობლებს უთხრა: - კარგ საქმეს მირჩევთ, მაგრამ ჯერ ჩემს შვილს ვკითხავ, უნდა თუ არა ახალი მამაო. მაშინ ბიჭი 5 წლის იყო... დედამ ჰკითხა პატარას: - მიხეილ, შვილო, გინდა მამა მოგიყვანო? ბიჭმა ზეცისკენ მიუთითა და თქვა: "არა, ჩემი მამა ღმერთია!" ბავშვის ნათქვამმა გადაწყვიტა ყველაფერი. დედამისი მეორედ აღარ გათხოვდა და თავშეკავებით განვლო ცხოვრება. მისი ვაჟიც არ დაქორწინდა, ათონის მთაზე ბერად შედგა."

[marine]

"- ამბა პაფნუტი წერს, რომ მონაზვნობის გზაზე ადამიანი სამი მიზეზით შედგება: ღვთის მოწოდებით, ადამიანის მეოხებით და გაჭირვების გამო. თუმცა ალბათ მიზეზი არც იმდენად მნიშვნელოვანია, მთავარია, შემდეგ როგორ იღვაწებს მონაზონი...
- თუ ადამიანი სოფელს ყოფითი მიზეზების გამო გაურბის, მისი მიღება მონასტერში არ შეიძლება. თუკი იგი გაურბის რაიმე პასუხისმგებლობას, ის ლაჩარია, მშიშარა კაცი კი ვერც მონასტერში ივარგებს. ადამიანი, რომელიც ერს განსაცდელის გამო ტოვებს, სასოწარკვეთილია, ხოლო სასოწარკვეთილს მონასტერში შეიძლება კიდევ უფრო მეტად წარეკვეთოს სასო და ტრაგიკულადაც კი დაამთავროს სიცოცხლე. თუმცა ყოფილა შემთხვევებიც, როდესაც კაცი მონასტერში განსაცდელს მიუყვანია, შემდეგ მას ამ განსაცდელისთვის თავი დაუღწევია და მონაზონი გამხდარა."

/მამა დემეტრე (დავითაშვილი)/

[marine]

"ბერი ხმამაღლა არ წარმოთქვამს ქადაგებას; ის უხმოდ, თავისი ცხოვრებით ქადაგებს და ლოცვით ეხმარება მოყვასს".

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

"- აღკვეცის საიდუმლოს აღსრულების დროს აღსაკვეცი მოჰყავთ თეთრი კვართით შემოსილი, თმაგაშლილი, ფეხშიშველი. მას ხელისმომკიდე მონაზვნები მიჰყვებიან და ჯვარის სახედ აწვენენ იატაკზე. რას გამოსახავს ეს რიტუალი?

- მონაზვნობა მეორე ნათლისღებაა. მონათვლისას ადამიანს უსათუოდ თეთრ კვართს აცმევენ. ეს მის სულიერ მდგომარეობას, ხელახალ შობას გამოხატავს. მონაზვნობაც, ფაქტობრივად, ხელახალი ნათლისღება და შობაა. თეთრი პერანგი ნიშნავს იმას, რომ აღსაკვეცი ღვთის წინაშე შიშველია, ახალდაბადებული, ხოლო იატაკზე დაწვენა და წამოდგომა - გარდაცვალებას და მკვდრეთით აღდგომას. ეს სამგზის ხდება. გავიხსენოთ, რომ ნათლისღების დროსაც სამგზის ხდება წყალში შთაფლვა წმინდა სამების სახელზე. ეს განასახიერებს სამი დღის განმავლობაში მაცხოვრის საფლავში ყოფნას და იმის სიმბოლოა, რომ ძველი ადამიანი მოკვდა. ჯვარის სახედ დაწვენა კი იმას გვახსენებს, რომ მხოლოდ ჯვარშია ჩვენი ხსნა და ცოდვები ჯვრით მოგვეტევება. მონაზვნობა განსაკუთრებული ჯვარის ტვირთვაა.

თითქმის ყველა საიდუმლოში აუცილებლად მონაწილეობს ხელისმომკიდე: ნათლისღებაში - მიმრქმელი, ქორწინებაში - მეჯვარე. მონაზვნობა არ არის შვიდ საიდუმლოთაგანი, მაგრამ წმინდა მამები მას "საიდუმლოთა საიდუმლოს" უწოდებენ, იმიტომ, რომ აქ ადამიანი ხელახლა იბადება სულიერად. ისევე როგორც მიმრქმელმა უნდა ასწავლოს თავის მონათლულს ქრისტიანულად ცხოვრება, ასევე ხელისმომკიდე ახალაღკვეცილ მონაზონს უნდა დეხმაროს პირველი ნაბიჯების გადადგმაში."

/მამა დემეტრე (დავითაშვილი)/

[marine]

"სასაზღვრო მონასტრების როლი განუსაზღვრელია"

[marine]

"მონასტერში სტუმრობისას გავიცანი ერთი ბერი... არ მინდა, ამ ქებამ რაღაც, თუნდაც იოტისოდენა, აზიანოს... ასეთი სრულყოფილი სილამაზე შუა საუკუნეების ფრესკებზე თუ მინახავს მხოლოდ..."

"ქართული სულის მაცოცხლებელი ბერმონაზვნობაა"

[marine]

"ღმერთი ბერებს არ სთხოვს, ერში გავიდნენ და ხალხი ხელში აყვანილი ატარონ; მას სურს, მონაზვნებმა ერს თავიანთი პიროვნული ღვაწლით გაუნათონ გზა და ამგვარად წარუძღვნენ საუკუნო სიცოცხლისკენ. არიან ბერები, რომლებიც ხალხს უფრო მეტად ეხმარებიან, ვიდრე მათ მთელი სამყარო შეეწეოდა."

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

"მამა ტიხონი დიდად არ აქცევდა ყურადღებას კელიის სისუფთავეს, მთავარი იყო, სული ჰქონოდა განწმენდილი".