მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

[marine]

“პეტრე იბერი ბეთლემში პირველი ქართული მონასტრის დამაარსებელია“

[marine]

„ბერობა მოყვასისთვის თავდადებაა. თუ ეს არ შეგიძლია, ბერობაზე არც უნდა იფიქრო“

/არქიმანდრიტი სტეფანე (კორინთელი)/

[marine]

"ჭაღარა, სულიერი გამოცდილებით განბრძნობილმა მამებმა მონაზვნური მშვიდი სიბრძნით ავსებული საუბარი წამოიწყეს. ღმერთო ჩემო, როგორ დაატკბობდა ეს საუბარი მორწმუნის გულს."

[marine]

„ლავსაიკონი“ გახლავთ ერთ-ერთი უადრესი ნიმუში ბერმონაზვნური ცხოვრებისა, რომლის აკვანიც ეგვიპტეში დაირწა. თხზულების ავტორი - პალადი ჰელენეპოლელი კი - პირველი ისტორიკოსი და შემსწრე იმ ამბებისა, რომლებსაც ასე დამაჯერებლად აღწერს.

ამ თხზულებაში ვეცნობით დიდი ასკეტი მამების - იოანე ოქროპირის, მაკარი მეგვიპტელის, მოსე შავის და სხვათა ცხოვრების მაღალი სულიერებით აღბეჭდილ ეპიზოდებს. თხზულება ქართულ ენაზე მონასტრის სულიერი წინამძღოლის ეფრემ მცირის მიერაა თარგმნილი“.

[marine]

“მამა ეგნატე კატუნაკელი (ერისკაცობაში იოანე) ათონზე დასახლდა და მორჩილად მამა ნეოფიტეს დაუდგა. ერთხელაც გაუმხილა: - მამაო, სოფელში ყოფნისას ვმუშაობდი და საკმაოდ დიდი ფული - სამასი გირვანქა მოვაგროვე. მინდა გადმოგცეთო. წმინდა ნეოფიტეს გაეცინა: - აქ რაში გვჭირდება? თუ მართლა გინდა მონაზონი გახდე, მაშინ უნდა განთავისუფლდე ამ ტვირთისგან. აიღე ეს ფული და მთელი მთაწმინდა მოიარე. სადაც გაჭირვებულ მონაზონს შეხვდები, ცოტა მიეცი და ხელწერილი ჩამოართვი. უკან დაბრუნებისას ამ ხელწერილებს მაჩვენებ და მაშინ მიგიღებო.

იოანეს ეგონა, ეს ადვილი საქმე იქნებოდა, მაგრამ ასე არ აღმოჩნდა. ბევრი მონაზონი, მიუხედავად დიდი გაჭირვებისა, უარს ამბობდა ფულის აღებაზე. ოთხი თვე იწვალა, რომ ისეთი ბერები მოენახა, ვინც ამ ფულის აღებას დასთანხმდებოდა. ამ ოთხ თვეში მან ასკეტიზმის გაკვეთილები მიიღო და შემდგომში სხვებსაც ასწავლიდა, რომ არა პურითა ხოლო ცხონდება კაცი".

[marine]

"უპოვარი ბერი ქვეყნიერების მფლობელია, რომელმაც საკუთარ თავზე ზრუნვა ღმერთს მიანდო და თავისი სარწმუნოებით ყველა დაიმონა. ის ადამიანს თავის გასაჭირზე არ დაელაპარაკება, არამედ ყველაფერს, რაც ეძლევა, იღებს, როგორც ღვთის ხელთაგან მოძღვნილს."

[marine]

"ერთი ბერი დიდ მნიშვნელობას ანიჭებდა სიზმრებს. ერთხელ სიზმარში, რომელიც უეჭველად ეშმაკის მოვლენილი იყო, ეუწყა, რომ ძალიან დიდხანს იცოცხლებდა და ფულის დაგროვებას მიჰყო ხელი, რომ სიბერეში უსახსროდ არ დარჩენილიყო. მონაზვნურ ღვაწლზე ხელი აიღო და საშოვარზე გავიდა იმ იმედით, რომ დრო ბევრი ჰქონდა და სულზე ზრუნვასაც მოასწრებდა. მაგრამ მოულოდნელად გარდაიცვალა და ნაგროვები ფული ოხრად დარჩა, თვითონ კი ვერცხლისმოყვარეობა თან გაიყოლა და სულიც წარიწყმიდა.“

[marine]

“მონაზონს აქვს ორი ფრთა: ლოცვა და შრომა, ერთი ფრთის მოტეხის შემთხვევაში მონაზონი აღარ იქნება მონაზონი“.

[marine]

"მონაზვნობა ხომ უმთავრესად გარდამოცემაა. ახალგაზრდა მონაზონი მოძღვრისაგან სწავლობს ცხოვრების წესს და იმ მოღვაწეობას, მისმა სულიერმა მოძღვარმა წინა მამათაგან რომ ისწავლა.

მამა პაისი ურჩევდა მონაზვნობის მსურველ ახალგაზრდებს, წასულიყვნენ მონასტერში და მონაზვნური ცხოვრების პრაქტიკულად მცოდნე ბერს დამორჩილებოდნენ. ამბობდა: "შენ თვითონ ვერაფერს ისწავლი. მაგალითად, ეს კნუტები: ისინი ჭკვიანები არიან, რადგან დედის გვერდით გაიზარდნენ და მისგან ყველაფერი ისწავლეს. ეს საცოდავი კნუტი კი ობოლია. საბრალოს, არაფრის გაკეთება არ შეუძლია".

ასევე ურჩევდა, მოენახულებინათ მოხუცი ათონელი მამები, ესაუბრათ მათთან სულიერ თემებზე და ჩაეწერათ მოსმენილი. ძალზე ჭკუის სასწავლებელი იყო ხილვა, როცა მამა პაისი სხვა მოხუცებულ მოსაგრეებს ეკითხებოდა, როგორ ასრულებდნენ კანონებს, როგორ იღვწოდნენ. მხოლოდ იმიტომ ეკითხებოდა, რომ აქედან სულიერი სიკეთე მიეღო. საუბრის შემდეგ საყვედურობდა საკუთარ თავს, რომ მათთან შედარებით ნაკლებად იღვწოდა - სინამდვილეში კი ყველაფერი პირიქით იყო.

მამა პაისი წინააღმდეგი იყო მონაზვნობაში ერისკაცული სულის შესვლისა. ერთხელ ერთ კელიაში ბევრი ერისკაცული ნივთი ნახა და პატრონს ჰკითხა, - რატომ გაქვსო. მაჩუქესო, - უთხრა მან. კაბა რომ ეჩუქებინათ, ანაფორის ნაცვლად ხომ არ ჩაიცვამდიო, - უსაყვედურა. მამა პაისი ურჩევდა მონაზვნებს: "სოფელმა უნდა მოგვბაძოს ჩვენ სულიერი განვითარებით, ჩვენ კი არ უნდა მივბაძოთ მას ამსოფლიური განვითარებით."

[marine]

"ჩვენ მოვალენი ვართ, შემოვინახოთ გარდამოცემა, - ამბობდა ბერი [პაისი ათონელი], - უბრალოება და ასკეზა, რათა რაიმე დავუტოვოთ ჩვენს მერე მოსულთ".

[marine]

"წავიდა საწყალი მამა ათანასე. მაგრამ განა შეეძლო დროულად დაბრუნება? რამდენ ხანსაც ფრინავდა ყვავი, ვიდრე ნოესთან წარღვნის შეწყვეტის ამბით დაბრუნდებოდა, იმდენ ხანს დადიოდა მამა ათანასეც"

[marine]

„[სამთავროს] მონასტრის ტიბიკონის თანახმად, წინამძღვართან ერთად გალობდა თითქმის ყველა მონაზონი. იღუმენია ქეთევანის ცნობით, ღირსი იღუმენია ნინოს „ფორმულარში“, რომელიც ამჟამად დაკარგულია, პირდაპირი მითითება იყო იმის თაობაზე, რომ მორჩილი მონაზვნად არ იკურთხებოდა, თუ მას საღვთისმსახურო ტიბიკონი და გალობა არ ეცოდინებოდა“.

[marine]

„ზოგიერთი განუმტკიცებელი ნელთბილი ქრისტიანი იმდენად გულუბრყვილოა და მოკლებული ჭეშმარიტ ცოდნას, რომ ჰგონია, მონაზვნობა არ შეესაბამება ქრისტიანულ იდეალს, რომ ბერები მონასტრებში კი არ უნდა ჩაიკეტონ, არამედ სოფელში უნდა ქადაგებდნენ. ეს მცდარი აზრია, რამეთუ ღირს მამათა ცხოვრება და მათი ნაწერები დაუხშობენ ბაგეებს მონაზვნობის მოწინააღმდეგეებს, "ბერთმებრძოლებს".

[marine]

"მონაზვნური ცხოვრება მათთვისაა ვინც არ მერყეობს. ქრისტეზე შეყვარებული ვერ გუობს წუთისოფელს, უცხოობს საზოგადოებას, ეძიებს განმარტოებას. ამგვარმა სიყვარულმა გადაადგმევინა ნაბიჯი ათასობით სულს- გადაეხვია წუთისოფლის ფართო გზიდან და წასულიყო უდაბნოში, რათა შეხვედროდა ქრისტეს, რომელიც სიყვარულია, არსითაც და სახელითაც."

/წმ. ეპისკოპოსი ნიკოლოზ სერბი/

[marine]

„ჩემო პატარა მონაზონო“

[marine]

„სტუდენტობისას კალისტრატე ცინცაძე იმერეთის ეპისკოპოსს გაბრიელს შეხვდა. ამ შეხვედრის შესახებ თავად მოგვითხრობს: „ზაფხული ქუთაისში გავატარე. ვეახლე ყოვლადსამღვდელოს. მისმა მეუფებამ გულთბილად მიმიღო. ბრძანა: „სამშობლო თუ გიყვარს, ხშირად იფიქრეთ ბერობაზეო...“ „ბერობა მძიმე და მეტად პასუხსაგებ (ზნეობრივად) საქმედ მიმაჩნია; ჩემი აზრით, ბერი ანთებული სანთელი უნდა იყოს, თვით იწვოდეს და ქვეყანას უნათებდეს“.

[marine]

„თანამესენაკე“

[marine]

„სამი წლის შემდგომ იოანიკე [დიდი] ჯარის ძველ მეგობარს, ანტონს შეხვდა, რომელიც შემდეგ მასავით განერიდა წუთისოფელს და მირონლუკიის სიახლოვეს, კონდურიის მიუვალ მთებში გაიხიზნა. გზად ერთი ახალგაზრდა მონაზონი შეხვდა, ეშმაკისგან ცთუნებული ერში დაბრუნებას რომ აპირებდა.

იოანიკეს ფრიად შეებრალა გოგონა, თავისთან უხმო და უთხრა:

- შვილო ჩემო, დამადე ხელები კისერზე!

შემდეგ კი წარმოთქვა:

- იესო ქრისტეს სახელით, ის ცთუნება, რაიც შეგყრია, დაე, ამიერიდან ჩემზე გადმოვიდეს!

გათავისუფლებული გოგონა მონასტერს დაუბრუნდა, სიძვის დემონით შეპყრობილი იოანიკე კი ახლომდებარე მღვიმეს შეეფარა“.

[marine]

„ანგელოზმა, რომელმაც პახუმი დიდს "ანგელოზის სახე" ახილვა, უთხრა: "მამა პახუმი, ყოველი ხორციელი ამ სახით გადარჩებაო". აქედან ასევე ცხადად ჩანს, რომ ანგელოზებრივი სქემა თვით ღვთისგან არის მოწონებული.“