მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

“წმინდა გიორგი ზადონელი ახალგაზრდობაში იდეალისტი იყო, სილამაზეს ეძიებდა. თვითონაც მშვენიერი ვაჟი გახლდათ. ერთხელ ერთი მზეთუნახავი გაიცნო და ცოლობა სთხოვა. ქალიშვილი დათანხმდა. იმავე ღამეს მან სიზმარი ნახა: თითქოს მის წინ ულამაზესი გოგონა დგას, ისეთი მშვენიერი, რომლის მსგავსი არსად ენახა. გაოცებულმა ჰკითხა: "ვინა ხარ, რა გქვია?" - "სახელი ჩემი უბიწოებაა", - უპასუხა ქალიშვილმა. გაიღვიძა გიორგიმ: "აი, სად ყოფილა სილამაზე! სხვა არაფერი მინდა!" და მერე ბერად შემდგარი დაეყუდა კიდეც.”

[marine]

“- მამაკაცსაც და დედაკაცსაც უფალმა მისცა ორი გზა თავისი მისიის აღსასრულებლად, ესენია: ქორწინება და ბერმონაზვნობა. მეუფეო, რომელია უპირატესი?

- საკითხი არ დგას ასე, თუ რომელია უპირატესი. ვიცით, რომ ერისკაციც შესულა სასუფეველში და ბერმონაზონიც. თითოეული მათგანი ღვთის წინაშე თავისი პასუხისმგებლობისა და მოვალეობის აღსრულების შესაბამისად იმკვიდრებს საუკუნო ცხოვრებას.

მოციქული ამ ორი გზის განსხვავებულობას ასე აღნიშნავს: ვინც დაქორწინებულია, ის მამაკაცი ცოლს და ოჯახს ემსახურება, ხოლო უქორწინებელი - მხოლოდ უფალსო. სრულად მსახურებას ღვთის წინაშე ასრულებს მხოლოდ ბერმონაზონი. ბერმონაზვნობა ის გზაა, რომელზეც ბრძანებს მაცხოვარი, რომ მრავალნი ამას ვერ დაიტევენ. რადგან ქალწულად ცხოვრებას მრავალნი ვერ დაიტევენ, უმრავლესობისთვის მოცემულია ქორწინება, რომელიც დასაბამიდანვე კურთხეულია ღვთის მიერ.”

/მეუფე იოანე (გამრეკელი)/

[marine]

„თავად ეპისტიმია, ნეტარი გალაქტიონის სულიერი დაც მის მსგავსად წარემატებოდა სულიერ ცხოვრებაში წმინდა იღუმენიას ფრთის ქვეშ“.

[marine]

“ათონზე ყოველთვის მრჩებოდა ასეთი შთაბეჭდილება ბერებისგან: ათონელები დიდი მოღვაწენი არიან, ცივილიზაციის ბევრ მიღწევებს მოკლებულნი არიან, მაგრამ სახე ყოველთვის სიხარულით უბრწყინავთ. ყოველი მათგანი განსხვავებულია, ორიგინალურია, რადგან ცოცხალი ცხოვრებით ცხოვრობენ“.

/ეპისკოპოსი ათანასე ევტიჩი/

[marine]

“ხაზინადარი, მორჩილი ეკატერინე (დვალიშვილი) (ბედიის მონასტრის წინამძღვარი, შემდგომ კი მცხეთის სამთავროს დედათა მონასტრის წინამძღვარი იღუმენია ზოილე, საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქის, ილია II-ის ნათლია) - 30 წლის, სოფელ საჩინოდან, ქუთაისის მაზრა, დაამთავრა კორძაიას პროფ. სკოლა, მონასტერშია მორჩილად 1921 წლიდან, ჯამაგირი არსაიდან არ ეძლევა, ქორწინებაში არ ყოფილა.”

[marine]

“წმინდა მატოც ხანძთის უდაბნოში მოღვაწეობდა. მერეს დედათა მონასტრის წინამძღვრის გარდაცვალების შემდეგ იგი ორმოცი წელი წინამძღვრობდა ამ მონასტერს და "ექმნა ყოველთა სახე კეთილისა". მის სიწმინდესა და ასკეტიზმზე მეტყველებს ის ფაქტიც, რომ ამ ხნის განმავლობაში მას დედებთან ერთად არასდროს უჭამია პური და არც არაფერი გამოურთმევია მათთვის ხელიდან ხელში. ღრმად მოხუცებულმა და დასნეულებულმა წმინდანმა თავი აარიდა დედების ხელით მსახურებას, მამათა მონასტერში მოღვაწე თავის ნათესავს სთხოვა, თან წაეყვანა და ერთი წლის შემდეგ გარდაიცვალა.”

[marine]

"ბერს, რომელსაც სულიწმინდის მადლი მოუპოვებია, შეუძლია ადამიანები რაღაც საზომით საკუთარ თავს მიამსგავსოს, ჩვენ, უძლური ბერები კი ერისკაცებთან ურთიერთობისას მათი მსგავსი ვხდებით."

[marine]

მელანია

“თავის დროზე ელეცის მონასტრის დაყუდებულ მონაზონ დედა მელანიას ცდუნებასთან დიდი ბრძოლები ჰქონდა გამოვლილი.

ერთხელ, ძილთან ჭიდილში გადაღლილს, თვალწინ წარმოესახა მიწაზე დაშვებული ფრთიანრაშებშებმული ცეცხლოვანი ეტლი. თეთრით მოსილი ყმაწვილი მიუახლოვდა მას და უთხრა: - მომეახლე, რჩეულო უფლისა, მიიღე შენი შრომის საზღაური. შენთან თვით უფალმა გამომგზავნა, მე - თავისი ანგელოზი, რათა აღგიტაცო სამოთხის სანახებში, სადაც მოგელის დაი ეკატერინე.

როდესაც დის სახელი ესმა, მელანიას ისე გაუხარდა, რომ სიხარულით პირჯვრის გადაწერა დაავიწყდა. იგი, თავისივე ხილვაში მყოფი, ეტლში ჩაჯდა და ფრთოსანმა რაშებმა ჰაერში აღიტაცეს სასახლისკენ. ყმაწვილმა ჩამოსვა იგი და სასახლეში უპირებდა შეყვანას, რომ მელანიამ პირჯვარი გადაიწერა და უეცრად ყველაფერი გაქრა. შორიდან მოესმა არაადამიანური ხარხარი. საშინელმა შიშმა მოიცვა იგი - საკუთარი თავი იხილა წისქვილის სიახლოვეს, ხიდის ნაპირას - ყველაზე სახიფათო ადგილზე.

მელანიამ ზარდაცემულმა შეჰყვირა და ხიდზე დაეცა. ყვირილზე წისქვილის მუშები გამოცვივდნენ. მელანია იცნეს. გაუკვირდათ - როგორ აღმოჩნდა აქ ამ შუაღამისასო. ცოცხალ-მკვდარი მონაზონი ძლივს მოაბრუნეს. როდესაც გონს მოეგო, მელანიამ სთხოვა მათ, დაებრუნებინათ მონასტერში. მას შემდეგ მელანია ძალიან ფრთხილი გახდა ყოველგვარი ხილვის მიმართ და ლოცვითა და სიმდაბლით შეიარაღდა ბოროტისგან მოგვრილ საცდურთა წინააღმდეგ. მას უფლისგან მიეცა ნათელხილვისა და კურნების ნიჭი. მასთან მოდიოდნენ დახმარების სათხოვნელად როგორც სასულიერონი, ისე - საერონი.

მონაზონი ლუბა დიდხანს ევნებოდა სიმსივნით გამოწვეული ფეხის ტკივილებით. მან მორჩილი გააგზავნა მელანიასთან წმინდა ლოცვების თხოვნით. მელანიამ ჩაის მცირეოდენი ულუფა გაატანა და დაარიგა, დაუყოვნებლივ დაელევინებინა ფეხმტკივანისთვის.

დილით ავადმყოფმა თავი უკეთ იგრძნო და ახლა უკვე სხვა საქმეზე გაგზავნა მორჩილი მელანიასთან. გზადაგზა მორჩილი თავისთვის ფიქრობდა: "ეტყობა, დედა მელანია უფლის სათნომყოფელია!"

ეს აზრები უტრიალებდა თავში, როდესაც ლოცვის თანხლებით ფანჯარაზე უკაკუნებდა მელანიას. უეცრად სენაკიდან მელანიას ხმა მოესმა: - რას მიწოდებ შენს გონებაში, მე - უპოვარსა და უსინათლოს! თუ კვლავაც ასეთი სახელით მიხმობ, დაივიწყე ჩემი სენაკის გზა. ახლა კი შენს ავადმყოფ მონაზონს გადაეცი, ერთი კვირის შემდეგ მიყიდოს ფუნთუშეული და თვითონ მომიტანოს.

ასეც მოხდა. სნეული უწამლოდ გამოჯანმრთელდა და ყველას გასაკვირად, დათქმულ დღეს თავად მიუტანა ტკბილეული თავის მკურნალს.”

[marine]

"ეკლესია-მონასტებსაც ჰქონდა საკუთარი ტყეები, რომელთაც ხატის ტყეები ეწოდებოდა.

ქართველ კაცს გენში ჰქონდა გამჯდარი, რომ "ხატის ტყეში" ერთი ძირი ხეც კი არ უნდა მოეჭრა."

[marine]

"წმინდა მამები ჩვენს გვერდით არ არიან. თუნდაც იყვნენ, მაინც არ დავუჯერებდით და ამისთვის უფრო მეტად განვიკითხავდით. ერთხელ ტაძარში, ღვთისმსახურებისას, ორი მონაზონი დავინახე: მომეჩვენა, თითქოს უხილავი ნათლის წყაროდან წამოსული სხივები სახეზე ეფრქვეოდათ. წინანდელი მოღვაწენი ნათელს აფრქვევდნენ. ახლანდელ ბერებს უყვართ სულიერ ნათელზე საუბარი; მათი ხმა კი არსად ჩანს."

/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/

[marine]

"ერისკაცი და ბერისკაცი"

[marine]

"ჩვენი დროის ბერები განიცდიან უზარმაზარ ზეწოლას ღვთისმოწინააღმდეგე ძალებისგან, როგორც უშუალოდ სატანისგან, ასევე იმ სამყაროდან, გარს რომ არტყიათ. ამიტომ მათ ღმერთი მათივე გულის ნამოქმედარის მიხედვით განიკითხავს.

ძველები გაკვალული გზით მიდიოდნენ, ხელიხელჩაკიდებულნი, დაცემულს წამოაყენებდნენ, ვისაც ძალა გამოელეოდა, ხელში აიყვანდნენ. თანამედროვენი კი თითქმის მარტოდმარტონი მიდიან ჭაობში."

/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/

[marine]

„მთელი გულით ზეციური სიძე შეიყვარა, რომელიც ჩვენში შინაგან მშვენიერებას ეძიებს“

[marine]

"სქემარქიმანდრიტი ანდრონიკე (ლუკაში) ამბობდა: "სიცილი, ხუმრობა და ალერსი - ბერის საქმე არ არის, ეს ამა სოფლის ჩვევებია, რომელზეც მან უარი თქვა. თუ ბერმა მადლი მოიპოვა, მაშინ მას გახუმრებისა და გარეგნული, ალერსიანი სიტყვების გარეშეც შეუძლია, ანუგეშოს ადამიანები".

[marine]

"ერთმა მონაზონმა ჰკითხა მამა ანდრონიკეს: "მამაო, ტელევიზორს ახალი ამბების შესატყობად ვრთავ და მერე ვთიშავ ხოლმე. განა ეს ცუდია?" ბერმა უპასუხა: "ჯერ ერთხელ ჩართავ ტელევიზორს, მეორედ კი იფიქრებ: მოდი, ვნახავ, რას აჩვენებენო. შუაღამემდე ტელევიზორს უყურებ. აი, ეშმაკიც ამ დროს დაგიჭერს.
ტელევიზორის მაყურებელი მონაზონი სამ აღთქმას არღვევს: სოფლიდან განდგომის, სულის უმანკოების და შინაგან ლოცვაში მყოფობის დროს. ის სამჯერ ფიცის დამრღვევია, შენ კი მეკითხები, რატომ არის ეს ცუდიო".
ბერმა კვლავ ჰკითხა: "ეპისკოპოსებიც ხომ უყურებენ ტელევიზორს?" მამა ანდრონიკემ უპასუხა: "განა ისინი ამის გაკეთებას გაიძულებენ? შენ შენს თავს მიხედე".

[marine]

"არქიმანდრიტმა ბარსანოფმა (ველიჩკო, +1998. იგი თბილისის წმინდა ალექსანდრე ნეველის ტაძარში მსახურობდა) ბრძანა: "ტროპიკული ქვეყნების მდინარეებსა და პატარა ტბებში განსაკუთრებული ტიპის ამფიბია ბინადრობს. თუ წყალი ამოშრება, ისინი ახლა ხმელეთზე ცხოვრების პირობებს ეგუებიან, დროთა განმავლობაში უხმებათ ლაყუჩები და უკვე აღარ შეუძლიათ წყალში ყოფნა. მონაზონი მონასტრების დახურვის შემდეგ ერში აღმოჩნდნენ და მიეჩვივნენ ერისკაცულ ცხოვრებას. როცა სავანეები კვლავ გაიხსნა, აღარ მოისურვეს იქ დაბრუნება. როცა ასეთ მონაზვნებს ვხვდები, მახსენდება ხმელზე გადასახლებული ამფიბიები."

[marine]

"მონაზონის მთელი ცხოვრება - გლოვაა"

[marine]

"მართა მონაზონი - ქართველთა ეროვნული ღირსების შებღალვითა და ეროვნულ სავანეთა დაკარგვით აღშფოთებული "წმინდა საფლავსა და სისხლმეწამულს გოლგოთას მდგომი, მლოცველი, საბრალო... მონაზონი მართა" დასავლეთ საქართველოს კათოლიკოსს გრიგოლს (1696-1742) გულისტკივილით აცნობებდა იერუსალიმის ქართული სავანეების მძიმე მდგომარეობას, მტრის მოძალებას, მის მიერ ქართულ სიძველეთა ვერაგულად მიტაცებას.

წერილის ავტორი მართა მონაზონი ჩვენს წინაშე წარმოდგება როგორც მამულისმოყვარული და ეროვნული ღირესების დამცველი ქალი. მას კარგად ესმოდა იერუსალიმის ქართული კოლონიის კულტურულ-ისტორიული მნიშვნელობა, გულს უკლავდა მიმტაცებელთა ძალადობა და ქართველთა გულგრილობა.

აღელვებდა ქართველ კოლონისტთა უმწეო მდგომარეობა. ამიტომაც მოუწოდებდა იგი თავის თანამემამულეებს გადამჭრელი ზომების მიღებისაკენ, იერუსალიმელ ქართველთა სავანეების ხსნისა და დაცვისაკენ, ძველი უფლებების დაბრუნებისა და საერთაშორისო პრესტიჟის აღდგენისაკენ.

მართასთვის, ისე, როგორც ბევრი შორსმჭვრეტელი მამულიშვილისათვის, იერუსალიმის ქართული სავანეების დაკარგვა, იქაურ ქართულ სიძველეებზე ხელის აღება მამაპაპეული სარწმუნოების შებღალვას ნიშნავდა და ეროვნული კატასტროფის მოახლოებას მოასწავებდა".

[marine]

"მართლმადიდებლური მონოზვნობისთვის დამახასიათებელია სწავლება იესოს ლოცვაზე; უფრო სწორად, ესაა მცნება ყველა ქრისტიანისთვის, მაგრამ მონოზვნობა ყოველთვის ის ბაღი უნდა იყოს, რომელშიც ამ ლოცვის საკვირველი, კეთილსურნელოვანი ყვავილები განსაკუთრებული დიდებულებით ყვავიან".

/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/

[marine]

მღვდელმონაზონმა ვასილიმ (ფირცხელავა) თქვა: "მონაზვნებისთვის ყველაზე დიდი ცოდვა - მრუშობაა. სხვა ცოდვები მასთან შედარებით - მტვერია, რომელსაც მალე ჩამოიცილებს".