მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

“წმინდა ბარსანოფი ოპტელს მისმა სულიერმა შვილმა ნიკონმა შესჩივლა, - დღევანდელი მონაზვნობა თავის იდეალს დაშორდაო. წმინდა ბარსანოფიმ მიუგო: - დიახ, დაშორდა. ეშმაკს ესეც კი არ მოსწონს... ასე ეწინააღმდეგება თანამედროვე მონაზვნობას. ამ მონაზვნობაზე დგას სამყარო. როცა მონაზვნობა აღარ იქნება, დადგება საშინელი სამსჯავრო.

ღირს ნიკონს გაახსენდა, რომ მოსკოვში გაუქმებული ტაძრის ადგილას იდგა თეატრი-რესტორანი "ომონი". ღირსმა ბარსანოფიმ ბრძანა: ბოლო ჟამს ტაძრებს დაანგრევენ, მათ ადგილას ებრაელების სინაგოგები და ბუდისტური ტაძრები აიგება. მონასტრები დიდ დევნაში იქნებიან. ჭეშმარიტი ქრისტიანები პატარა ტაძრებში ილოცებენო. მამა ბარსანოფი ასწავლიდა სულიერ შვილებს, - ისარგებლეთ ამ დროით, სანამ წიგნის კითხვა შეგიძლიათო.”

[marine]

„ბერ-მონაზონთა ცხოვრების წესი ჩვეულებრივ მოკვდავთათვის მძიმეა“.

[marine]

„ამქვეყნიური სიამენი, სიმდიდრეცა და ახალგაზრდობაც მას მეორე ქორწინებისკენ მოუწოდებდა, მაგრამ მან ისურვა ქრისტესთან შეერთება სულიერი კავშირით, რომელიც ცრემლით იწყება და მარადიული სიხარულით მთავრდება, ვიდრე ხორციელი ქორწინების საკრველით შეკრულიყო, რომელიც ყოველთვის სიხარულით იწყება და ცრემლით მთავრდება“.

[marine]

"ბერმონაზვნობის მსურველებიც იმიტომ ტოვებენ წუთისოფელს, რომ საცდურებმა, თუნდაც ამქვეყნიურმა სიხარულმა არ წაართვათ ღმერთის ჭვრეტის და მასთან ურთიერთობის საშუალება."

/არქიმანდრიტი მარკოზი (გურგენიძე)/

[marine]

"უდაბნოში ბერები არასოდეს ბანაობდნენ. იშვიათად იწმენდნენ სხეულს სველი ჩვრით, თმაში ნავთს შეიზელდნენ, შემდეგ ივარცხნიდნენ და ცხვირსახოცით იწმენდდნენ. ერთმა ბერმა თქვა, - ნავთისგან თმა ისე ბრწყინავს, როგორც ცხენის ფაფარიო. უდაბნოში (კავკასიის მთებში), ბერებს გაუხდელად ეძინათ, ზამთარში ხშირად ჩექმებსაც არ იხდიდნენ, თუმცა შეშის სიუხვის გამო ყინვებში გამუდმებით ენთოთ ღუმელი. ასე უფრო უადვილდებოდათ ღამის ლოცვებზე წამოდგომა. მამებმა მეუდაბნოე ბერებს ამცნეს, დაეძინათ სარტყელშემორტყმულთ სკვნილით ხელში".

[marine]

"იყო ერთი მონაზონი, რომელსაც ათონზე ცხოვრების ოცაათი წლის მანძილზე ერთი კაციც კი არ გაუნაწყენებია!"

[marine]

“ძველი რუსიკის მყუდრო სავანეში ცხოვრობდა მშვიდი მონაზონი, ბერდიდი ონისიფორე. იმდენად თავმდაბალი იყო, რომ მისი მარტო ერთი შეხედვაც კი ადამიანებს იზიდავდა“.

[marine]

მამა საბას [ოსტაპენკო] შეეძლო ბავშვის წინაშე დამდაბლებულიყო და იმავე დროს ძალუძდა სწრაფად დაემხო მედიდურობა ამპარტავნისა. ამით ღირს ლევ ოპტელსა და ნეტარ იოანე კორეიშას მაგონებდა.

ერთხელ მასთან ელეგანტურად ჩაცმული მამაკაცი მივიდა სასაუბროდ, დარწმუნებული იყო, მოძღვარს სტუმრობით დიდ პატივს მიაგებდა. მაგრამ რამდენიმე წუთში კელიიდან ნირწამხდარი უკუსვლით გამოვიდა (როგორც კი ეს კაცი მამა საბას კელიაში შევიდა, მან მისალმების ნაცვლად დაუყვირა: "სად მოდიხარ, კართან გაჩერდი. კელიაში სულ ახლახან გამიწმინდეს ხალიჩა, შენ კიდევ ჭუჭყიანი ფეხსაცმელები გაცვია. სხვის შრომას პატივი უნდა სცე. შეგიძლია მაქედანვე მესაუბრო, ოღონდ ხმამაღლა - ცუდად მესმის". სტუმარი მოულოდნელობისგან გაშეშდა, რაღაც წაიბუტბუტა და გამოსვლა იჩქარა.

უმეტესობა, რომელთაც მოძღვარი ამხილებდა, შემდგომში აღიარებდა, რომ საკადრისად მიეზღოთ და მასზე ნაწყენი არ დარჩენილან. მამა საბა იმ ექიმად მეჩვენებოდა, რომელსაც სასწაულმოქმედი მალამო ჰქონდა და შეეძლო, სხეულზე ღრმა ჭრილობა გაეკეთებინა, მერე კი ისე შეეხორცებინა, რომ იარის კვალიც არ დარჩენილიყო."

[marine]

“გაბრიელ ბერს ძლიერ უხაროდა, ამ ბოლო ჟამს ყველასთვის რომ გაიღო მონაზვნობისა თუ ბერობის კარი. საუკეთესო გზაზე მავალთ სიყვარულით შეაგონებდა:

- არასოდეს იმართლო თავი, არაფერი გააკეთო შენი ნებით. ყოველი საქმე და გულმოდგინე ლოცვა მსხვერპლივით შესწირე ღმერთს. სანამ ქრისტესთან მიხვალ, ეშმაკთან მოგიწევს ჭიდილი. ამიტომ ილოცე მუდამ. ილოცე, რომ შეძლო - ლოცვა მთებს ძრავს ადგილიდან”.

[marine]

“ახალგაზრდა მეუდაბნოე მონაზონმა (დედაკაცმა) აღიარა, რომ ერთი სულიერი ძმისადმი გრძნობა გაუჩნდა. კელიაში მჯდარი მუდამ მის ჯანმრთელობაზე წუხდა. მამა ვიტალიმ [სიდორენკო] უთხრა - რომ იცოდე, როგორ ჭორებს ავრცელებს ის შენზე, თითქოს დებს ჰპარავდე ამანათებს, თითქოს კელიაში ღვინო გაქვს დამალული და ჩუმად სვამო. დედაკაცი გაბრაზდა და ძმაზე წუხილს თავი ანება. შეხვედრისას მისალმებაზე არც უპასუხა, თავი დაღუნა და სწრაფად გასცილდა.”

[marine]

"გარეგნულადაც და ცხოვრებითაც ბერი იყო"

[marine]

"...ვაი, იმ მონაზვნებს, რომლებიც ოქროთი მდიდრდებიან, რამეთუ ასეთები უფალი ღმერთის სალანძღავნი არიან და ცოცხალი ღმერთის სახეს ვერ იხილავენ."

/ღირსი ანტონი დიდი/

[marine]

"ერთი ახალგაზრდა მონაზონი სალათის ფურცლებს რეცხავდა. მასთან მეორე მონაზონი მივიდა და გამოსაცდელად ჰკითხა:

- შეგიძლია გაიმეორო ის, რასაც დღეს დილით ბერდიდი ქადაგებდა?

- არ მახსოვს, - აღიარა ახალგაზრდა მონაზონმა.

- მაშ, რისთვის უსმენდ ქადაგებას, თუ არ დაიმახსოვრებდი?

- ხედავ, ძმაო: წყალი რეცხავს სალათის ფურცლებს, მაგრამ ის ფურცლებზე არ რჩება, მაგრამ სალათი ამასობაში გასუფთავდა".

[marine]

„ერთ ბერს, რომელმაც სოფელი დატოვა და უდაბნოში დასახლდა, შინიდან წერილი მოუვიდა: „ნუ შეეჭიდები შეუძლებელს, შინ დაბრუნდი, ერთადერთი ჭეშმარიტი სიკეთე - ოჯახია“. წერილის მეორე მხარეს კი მიეწერათ: „როცა დაბრუნებას გადაწყვეტ, წინასწარ გაგვაფრთხილე, რადგან შენი ოთახი გავაქირავეთ“.

[marine]

"- ჩვენ იმისთვის გავხდით მონაზვნები, რათა ვილოცოთ, - ხშირად იმეორებენ მთაწმინდელი მამები".

[marine]

"მთაწმინდაზე ყოველდღე ისე დგებიან, თითქოს ეს პირველი დღე იყოს მათ ცხოვრებაში - ისინი ყველაფერს თავიდან იწყებენ და ისე წვებიან, თითქოს ეს დღე ბოლო იყოს. ამგვარად გაურბიან ათონელი მონაზვნები მონოტონურ, რუტინულ ცხოვრებას".

[marine]

"შეამონაზვნა"

[marine]

„მამა ფილარეტმა იმავე კაბით გალია სიცოცხლე, რომლითაც მონაზვნად აღკვეცეს და ამავე კაბით დაიკრძალა. მთელ კაბაზე საკერებლები ჰქონდა დადებული და თავდაპირველი ქსოვილისა კვალიც აღარ დარჩა“.

[marine]

„ერთ რუს მთაწმინდელ მოსაგრეს ფეხებიდან ჩირქი და სისხლი სდიოდა, მაგრამ წამლებს არ იღებდა და სნეულებისგან განსაკურნებლად არ ზრუნავდა. მე მონაზონი ვარ და უნდა ვიტანჯოო, - ამბობდა“.

[marine]

“ერთხელ აქ [ათონის მთაზე] სტუდენტები მოვიდნენ და მკითხეს, ნუთუ არ გღლით ყოველდღიურად ერთი და იგივეო. მე მათ ერთი მამის სიტყვებით ვუპასუხე: ყოველი დღე მონაზვნურ ცხოვრებაში - ეს სიხარულია, სინათლეა“.