მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

„ბერი დღე და ღამე საღმრთო რჯულში განისწავლება და დღე და ღამე განუწყვეტლივ ებრძვის მტერს. მან შვიდი ციხესიმაგრე უნდა აიღოს.

პირველი ციხე-სიმაგრე - საკუთარი ნების მოკვეთა.

მეორე - მოძღვრის მორჩილებაში ყოფნა.

მესამე - ღმრთის გულისთვის მარხვით თავის დაუძლურება.

მეოთხე - მომხვეჭელობისგან განთავისუფლება.

მეხუთე - თავმოყვარეობის დამარცხება.

მეექვსე - თავის დამდაბლება.

მეშვიდე - საკუთარი თავის ღმრთისთვის გადაცემა, ანუ ყველაფერში ღმრთის ნებისადმი მინდობა“.

/წმ. სილოვანე ათონელი/

[marine]

“მამა იოსებ ათონელი ხედავდა თავისი მორჩილის, მამა ხარლამპეს სულიერ სწრაფვას, მოიხმო და უთხრა: ზემოთ, კლდეში ერთი პატარა მღვიმეა. გარწმუნებ, იქ სამოთხეა. იქ ახვალ და იქამდე გაჩერდები, ვიდრე არ დაგიძახებო.

მამა ხარლამპე მღვიმის ხილვით განცვიფრდა - წელში მოდრეკილი უნდა შესულიყო. ვიწრო მღვიმეში მხოლოდ გველები დაცოცავდნენ. თავიდან შეშინდა: "აქ რატომ გამომგზავნა მოძღვარმა, ეს ხომ ნამდვილი ჯოჯოხეთია. მაგრამ მაინც არ წავალ, სანამ არ დამიძახებს. სჯობს მორჩილებაში მოვკვდეო".

დაიწყო ლოცვა, კანონის შესრულება, მუხლთადრეკა. შიშმა გაუარა, უკვე თავს მყუდროდ გრძნობდა... მალე გული გაუთბა, ცრემლი წამოუვიდა. აქ შეიქმნა ღირსი საღმრთო ჭვრეტისა, როცა გონება წყვეტს მოქმედებას და სულიწმინდისგან ამოძრავებული, მიდის იქ, სადაც ღვთის სულს უნდა, თვით ზეცამდე. გონს მოეგებოდა და კვლავ ახალი ხილვები, ახალი აღტაცებები თვით ზეციურ სავანეებამდე. ასე განმეორდა ორ-სამჯერ.

ხარლამპე ისე გრძნობდა თავს, როგორც ქრისტეს მოწაფეები თაბორის მთაზე. "მართლაც, მოძღვარმა აქ სამოთხეში გამომგზავნა, ნეტავ უკან არ წამიყვანდესო".

ორი-სამი დღის შემდეგ მამა იოსებმა ხარლამპე ჩამოიყვანა და ჰკითხა, სამოთხე თუ ნახეო. აცრემლებულმა ხარლამპემ აღიარა: მართლაც ვნახეო. მამა იოსებმა თავი ვეღარ შეიკავა და ეამბორა. ბედნიერი მამა ხარლამპე! თავისი მორჩილებით ღირსი შეიქმნა საღმრთო საზღაურისა და წმინდა მოძღვრის ამბორისა!”

[marine]

“თუ გსურს გახდე მონაზონი, იყავი სოფელში მომთმენი, ვინაიდან მონასტერში უფრო მეტი მოთმინება დაგჭირდება.”

[marine]

მოხიბლული მონაზონი

"ერთი მონაზონი იმისთვის ლოცულობდა, რომ გონიერი ლოცვა შეეძინა, მაგრამ ეგოისტი იყო. უფლის ანგელოზის სახით მას სატანა გამოეცხადა და უთხრა, კვირას ეზიარე და გონიერი ლოცვის ნიჭი მოგეცემაო. მაგრამ, - უთხრა ეშმაკმა, - შენ უნდა განთავისუფლდე სამი ვნებისაგან: ვერცხლისმოყვარეობის, დიდებისა და გემოთმოყვრეობისგან. შეგიძლია უარი თქვა მათზე?

მონაზონმა უპასუხა: - რა თქმა უნდა, შემიძლიაო.

არ უთქვამს, - იმედი მაქვს, ღვთის შეწევნით შევძლებო. ამიტომაც, კვირა დღეს ეზიარა თუ არა, მისგან მდინარესავით გადმოიღვარა "გონებისმიერი ლოცვა". თუმცა გონს მოვიდა და გაიფიქრა, ეშმაკის ხიბლი ხომ არ არისო, რადგან ლოცვას გონებისმიერად კი იმეორებდა, მაგრამ საღმრთო მადლის ნაცვლად მხოლოდ შფოთს გრძნობდა.

თავი დაიმდაბლა და რჩევის საკითხავად წმინდა ბერთან, მამა პორფირესთან მივიდა.

მიუახლოვდა თუ არა მამა პორფირეს, სიტყვა არ ჰქონდა ნათქვამი, რომ მან უპასუხა: - ჩემო ძვირფასო! ის, რის მოსაყოლადაც მოხვედი, მზაკვრისგან არისო.

ეს ამბავი ერთხელ ერთმა განმყუდროებით მყოფმა მამამ მოუთხრო დიდ ლავრაში გვერდით მოსაგრე ახალგაზრდა მონაზონს."

[marine]

„ვაი, იმ ბერს, რომელიც მოძღვრებს არ ემორჩილება. უკეთესი იქნებოდა, რომ ის ერში დარჩენილიყო. მაგრამ ერისკაცებიც უსმენენ თავიანთ მშობლებს, პატივს სცემენ მოხუცებს და ემორჩილებიან უფროსებს და ხელისუფლებას“.

/წმ. სილოვანე ათონელი/

[marine]

"მონაზვნურ ცხოვრებაში მნიშვნელოვანი ადგილი უკავია განაწესს. მამა არსენი ამბობდა, ნამდვილ მონაზონს განაწესი არა აქვსო. ამავე დროს, თვლიდა, რომ განაწესის გარეშე წარმატება შეუძლებელია.

იგი ასე ხსნიდა ამას: მორჩილს არ აქვს უფლება, ეურჩოს მოძღვარს და თავისი საქციელი მორჩილების შესრულებით განაწესის დარღვევით გაამართლოს. მაგრამ როცა მორჩილს განაწესის დარღვევას არ აიძულებენ, მაშინ განაწესი მკაცრად უნდა დაიცვას.

დაგიდგა მორჩილების დრო? წამითაც ნუ დააყოვნებ. მაგრამ იმუშავე იმდენი, რამდენსაც განაწესი გავალებს. თუ იტყვი, "კიდევ ცოტას წავიმუშავებო", ამით დროს მწუხრს სტაცებ. გეძინება და შენ ამ დროს მწუხრის ლოცვაზე უნდა წახვიდე. უფრო უარესი ამბებიც ხდება: ზოგიერთნი ძილისთვის განკუთვნილ დროში უქმმეტყველებენ. გვიან წვებიან და გვიან დგებიან. შედეგად - უძილობა სჭირთ და ეზარებათ კანონის შესრულება, - ბრძანებს მამა იოსებ ვათოპედელი.

"ერთხელ, წმინდა ანას მღვიმეში შორით მოსულმა ძმებმა მრავალ სხვა ნივთთან ერთად თევზიც ჩამოიტანეს, - იხსენებს მამა არსენი, - ამ დროს დასვენების საათი დაგვიდგა. ძმებმა, - მამაო, თევზი უნდა დავამუშაოთ, თორემ აყროლდებაო. მამა იოსებმა უპასუხა: - სჯობს თევზი გაფუჭდეს, ვიდრე ჩვენი განაწესი. თავი ანებეთ, როგორიც არის და დასაძინებლად წადითო.

მეორე დღეს კი გვითხრა: - მე საგანგებოდ გავაკეთე, რომ აყროლებულიყო და ეს მაგალითი არასოდეს დაგავიწყდებათო.

განა მამა იოსები მფლანგველი იყო? წმინდა ბასილის სკიტში ხშირად გვიჭამია ამჟავებული ლობიო. ერთხელ, ახალ სკიტში, მამებმა მჟავე ლობიოს ჭამა ვერ შეძლეს. მაშინ ბერდიდმა ცრემლიანი, გულთბილი ლოცვა აღავლინა. მეორე დღეს ეს ლობიო საჭმელად მოგვიტანა. მაგრამ ახლა ის შაქარივით ტკბილი გახდა!"

[marine]

„მონაზვნობა უპირველს ყოვლისა, გონების სიწმინდეა, მისი მიღწევა მორჩილების გარეშე შეუძლებელია და ამიტომ მორჩილების გარეშე მონაზვნობა არ არსებობს. ურჩი ადამიანი ვერ იქნება მონაზონი“.

/არქიმანდრიტი სოფრონი (სახაროვი)/

[marine]

"ნეტარი მამა იოაკიმე აფთიაქარი მოგონებების წიგნში წერს, რომ მის დროს (1880-1890 წლებში) მთაწმინდის უდაბნოში, სახელდობრ, მცირე ანას სკიტში, რამდენიმე მოხიბლული ცხოვრობდა. ერთი ფიქრობდა, რომ სულიერ სიმაღლეს და წმინდანობას მიაღწია, ამიტომ სცადა, თავისი კელიის სახურავიდან გადმომხტარიყო ღირსი მაქსიმე კავსოკალიველივით და ფეხი მოიტეხა.

სხვამ კი თავისი კელიიდან ქვაბები და სამზარეულოს მოწყობილობა გადაყარა, სრულიად უპოვარი რომ ყოფილიყო, მაგრამ რამდენიმედღიანი მშრალი კვებისა და მოღვაწეობის მერე ძველებურად დაიწყო საჭმლის მომზადება. მკაცრი მარხვის ვერდამთმენს, არ ჰქონდა განსჯის უნარი და გონიერება და ეშმაკის დასაცინი გახდა.

ნეტარი არქიმანდრიტი ქერუბიმი თავის წიგნში, "თანამედროვე ათონელი მამები", წერს სხვა მოხიბლულ მონაზვნებზეც. ერთი რუმინელი ბერდიაკონი თავის "მფარველ ანგელოზს" ხედავდა, რომელიც მასთან ერთად ლოცულობდა; მაგრამ ეს იყო ეშმაკი, რომელსაც მისი მოხიბვლა და საბოლოოდ დაღუპვა უნდოდა. ბოლოს ის თავის სულიერი მოძღვრის, მამა საბას, ლოცვით გადარჩა.

სხვა კი ეშმაკმა ათონის მწვერვალზე აიყვანა, ვითომდა ქრისტეს, წმინდანებისა და ანგელოზებისთვის თაყვანის საცემად. როცა მივიდა "ქრისტესთან", დაინახა, რომ "ქრისტეს" გვერდით "წმინდა სპირიდონი" იდგა თავისი ჩვეული სკუფიით მოსილი. ღვთის განგებულებით, მან "წმინდანის" თავზე რქები დაინახა და შეშინებულმა ჯვარი გამოისახა. ყველა ხილვა მაშინვე გაქრა. "ქრისტესა" და "მისი ანგელოზების" ნაცვლად ბერის წინ საშინელი უფსკრული გადაიშალა. მოხიბლული ბერი შიშით დაეშვა დაღმართზე, ეს კი ადვილი არ იყო, გზა თოვლით იყო დაფარული. ბერმა ყველაფერი მოძღვარს მოუყვა, მან კი ეპიტიმია დაადო, დიდი ხნით განაშორა საღმრთო ზიარებისგან, რათა გონს მოსულიყო. ასეც მოხდა."

[marine]

“მონაზვნობის არსი ერთ დიდი მცნებაზეა დაფუძნებული - ეს არის უფლის უსაზღვრო სიყვარული“

/მონაზონი ელისაბედი (დანელია)/

[marine]

„მონასტერში მრავალი ძმა ცხოვრობდა. ერთმა მათგანმა იღუმენს სთხოვა, უდაბნოში დაყუდების ნება მომეციო. იღუმენმა უარი უთხრა: - შვილო, შენ მონასტერში კი მოხვედი, მაგრამ არაფერი გიღონია გულიდან რისხვისა და მძვინვარების გასაძევებლად. ამიტომაც არ გაგიშვებ იქ, სადაც უარესი გახდებიო.

მაგრამ მონაზონი დაჟინებით სთხოვდა იღუმენს. ისიც დიდი ხნის დამოძღვრის მერე დაყაბულდა და უდაბნოში დოქიც გაატანა, - იქ გამოგადგებაო.

მონაზონმა გამოართვა და უდაბნოში გასწია. პირველად, როცა დოქი წყლით აავსო, მშვიდად იყო. მეორე დღეს დოქის ქვეშ მიწა დასველდა და ჭურჭელი გადაიხარა, რამაც გააღიზიანა. მესამე დღეს დოქი ფეზე ვეღარ გააჩერა. განრისხდა და ჭურჭელი დაამსხვრია. მაშინ კი მოვიდა გონს, გაახსენდა იღუმენის სიტყვები, ასეთი ღვაწლისთვის მზად არ ხარო. დაბრუნდა მონასტერში. ძმებს სთხოვა, არ დამცინოთო. საბოლოოდ, გამოსწორდა, რამეთუ "ადგილი კი არა, არამედ ზნე გამოასწორებს ადამიანს".

[marine]

„მონასტერში მრავალი ძმა ცხოვრობდა. ერთმა მათგანმა იღუმენს სთხოვა, უდაბნოში დაყუდების ნება მომეციო. იღუმენმა უარი უთხრა: - შვილო, შენ მონასტერში კი მოხვედი, მაგრამ არაფერი გიღონია გულიდან რისხვისა და მძვინვარების გასაძევებლად. ამიტომაც არ გაგიშვებ იქ, სადაც უარესი გახდებიო.

მაგრამ მონაზონი დაჟინებით სთხოვდა იღუმენს. ისიც დიდი ხნის დამოძღვრის მერე დაყაბულდა და უდაბნოში დოქიც გაატანა, - იქ გამოგადგებაო.

მონაზონმა გამოართვა და უდაბნოში გასწია. პირველად, როცა დოქი წყლით აავსო, მშვიდად იყო. მეორე დღეს დოქის ქვეშ მიწა დასველდა და ჭურჭელი გადაიხარა, რამაც გააღიზიანა. მესამე დღეს დოქი ფეზე ვეღარ გააჩერა. განრისხდა და ჭურჭელი დაამსხვრია. მაშინ კი მოვიდა გონს, გაახსენდა იღუმენის სიტყვები, ასეთი ღვაწლისთვის მზად არ ხარო. დაბრუნდა მონასტერში. ძმებს სთხოვა, არ დამცინოთო. საბოლოოდ, გამოსწორდა, რამეთუ "ადგილი კი არა, არამედ ზნე გამოასწორებს ადამიანს".

[marine]

„მონაზონს მონასტერში ბოროტი ებრძვის, ერში ბოროტისაგან წაქეზებული ადამიანიო“.

[marine]

“მამა არსენი თვლიდა, რომ მონაზვნისთვის აუცილებელი იყო წიგნი ეკითხა: "წიგნის კითხვა ლოცვის ერთ-ერთი სახეა, - ამბობდა იგი, - ჩვენ ყოველდღიურად ვკითხულობდით სახარების ერთი-ორ თავს, მერე წმინდა მამათა წიგნებს, ისააკ ასურის სწავლებები ყოველთვის იღლიის ქვეშ გვედო. იგი ყველაფერზე საუბრობს.
მის გარდა ვკითხულობდით: "კიბეს", აბბა დოროთეს "ევერგეტიოსს" (წმინდა მამათა სწავლებების კრებული) წმინდა მაკარის და მრავალ სხვას. ასევე წმინდანთა ცხოვრებებს.

ამ უკანასკნელთა კითხვისას ორმაგ სიკეთეს ვიღებთ: მათი მოღვაწეობის მაგალითი გამოგვაფხიზლებს სიზარმაცის ძილისაგან; როცა წმინდანთა ცხოვრებას კეთილმოკრძალებით ვკითხულობთ, მაშინ ისინი ჩვენთვის ქრისტეს ევედრებიან.
მაგრამ ყოველთვის, ვიდრე წიგნის კითხვას დავიწყებთ, აუცილებელია ვილოცოთ, ლოცვის მერე წმინდანთა ცხოვრების წაკითხვას ისეთ გულისშემუსვრილებამდე მივყავართ, რომ უკვე გვიჭირს ცრემლის შეკავება. ეს იმიტომ ხდება, რომ ლოცვა გონებას განანათლებს.

- მამაო, წმინდა წერილიდან უფრო მეტად რა უნდა ვიკითხო?

- მთელი წმინდა წერილი ღვთივსულიერია და მას მთლიანად უნდა ვკითხულობდეთ. ძველი აღთქმიდან კი განსაკუთრებული ყურადღება უნდა მივაქციოთ ფსალმუნს. ეს ძალზე ძლიერი ლოცვაა."

[marine]

„ეკლესიის წესდების მიხედვით, ბერის ნეშტი არ უნდა გაშიშვლდეს, ამიტომ სრული განბანა არ ხდება, მხოლოდ სველი ღრუბლით კეთდება ჯვრის ნიშანი შუბლზე, მკერდზე, ხელებზე, ფეხებზე და მუხლებზე. მონაზვნის ტანსაცმლით, ანუ სქემით და კაბით შემოსილ ნეშტს თავიდან ბოლომდე ანაფორას ახვევენ, სპეციალურ საკაცეზე დებენ და შავ სუდარას აფარებენ, რომელზეც სქემის ჯვრის მსგავს მუქი ნათელი ფერის ჯვარია დაკერებული. შემდეგ მიცვალებულთა მცირე ლიტიის გალობით ნეშტს ეკლესიაში გადაასვენებენ“.

/არქიმანდრიტი სოფრონი (სახაროვი)/

[marine]

“ჩვენ, ბერებმა, სხეული უნდა გამოვიშროთ, რათა მასში ისეთ მოძრაობას არ ჰქონდეს ადგილი, რაც ლოცვაში ხელს შეგვიშლის“.

/წმ. სილოვანე ათონელი/

[marine]

დედა სინკლიტიკია

“ წმინდა ელისე წინასწარმეტყველის ტაძარში მსახურობდნენ ღირსი ფილოთეოს ათენელის მონასტრის დედებიც. ისინი სახლებში მოღვაწეობდნენ, რადგან მეფე ოტონმა თავისი ბავარიელების დახმარებით გააუქმა ეს მონასტერი და საბერძნეთის სხვა მრავალი სავანე.

ტაძარში დასახმარებლად მოსულ მონაზონთა შორის იყო დედა სინკლიტიკია. იგი მონაზვნად სულ მთლად ახალგაზრდა აღიკვეცა. მისი მოძღვარი გახლდათ მამა მეთოდე. ის დიდი სიმკაცრით ცხოვრობდა, მხოლოდ ორცხობილათი და წყლით საზრდოობდა. მთლად გამოიფიტა ღვაწლისა და მრავალრიცხოვან სნეულებათაგან. არავის ესაუბრებოდა, ყოველთვის ლოცულობდა, რათა არ მოკლებოდა ყოვლადწმინდა სამებასთან გულწრფელ საუბარს და აქედან მომდინარე იმ სულიერ სიკეთეს, რომლის ღირსიც შეიქმნა ღირსი ფილოთეოსის მონატერში ცხოვრებისას.

მე, პატარა ბიჭს, მაოცებდა ეს მონაზონი. მხოლოდ ერთხელ მითხრა რამდენიმე სიტყვა და ისიც მხოლოდ განსაკუთრებული სულიერი სიკეთისთვის.

- შეგიძლია შენ მარტომ ჩააქრო ცეცხლი, რომელიც გააჩაღა მინდორში გლეხმა ეკლების მოსაწველად და მიწის სახნავად მოსამზადებლად? ასევე შეუძლებელია ჩააქრო ღვთისადმი სიყვარულის კოცონი, რომელიც მოიპოვეს ჩვენმა მამებმა ამ ღვთივდაცულ ქალაქ ათენში.

მაშინ ვერ მივხვდი ამ სიტყვების აზრს - ძალზე პატარა ვიყავი. მხოლოდ მთაწმინდაზე, მართალი ანას სკიტში, მამა მინას სულიერ შვილთან, ნეტარხსენებულ მამა ონოფრესთან მორჩილობისას გავიგე, რა იყო "ღვთისადმი სიყვარულის ცეცხლი" - ეს მამა ონოფრემ ამიხსნა.

დედა სინკლიტიკიას გარდაცვალების ჟამს ეშმაკებმა ერთადერთი ცოდვა წარუდგინეს, ერთხელ ორი ჭიქა უშაქრო ყავა დალიეო. ასეთი დიდი თავისუფლება მოიპოვა დედა სინკლიტიკიამ, აღვიდა ზეცად და იხარებს ღირს ფილოთეოსთან ერთად ქრისტეს სასახლეში.”

[marine]

მამა იოაკიმე

"ეს მამა XVIII საუკუნეში ცხოვრობდა გრიგორიატის მონასტერში. თავიდან უწვერული იყო. როცა მონასტერი დაიწვა, ძმებს უთხრა: "როცა მე წვერი ამომივა, მონასტერი მაშინ აღდგებაო". ჰოი საკვირველებავ! ცოტა ხანში მას წვერი მიწამდე ჩამოეზარდა. აღდგა მონასტერი მოლდო-ვლახეთის ბატონების, უნგრეთ-ვლახეთის მიტროპოლიტის გრიგოლის და კონსტანტინოპოლის სხვა მკვიდრთა დახმარებით."

[marine]

„მორჩილება ჩემთვის ყველაფერი იყო, წინამძღვრის მორჩილება - კანონი. წინამძღვრობა რთული იმით არის, რომ ადამიანი უნდა მიიყვანო ცხონებამდე. დღეს ძალიან რთულია ასწავლო ადამიანს, როგორ იცხოვროს მონასტერში. არა აქვთ იმდენი სულიერება, რომ გაგიგონ.

ვცდილობ, რომ ჩემს მორჩილებაში მყოფი მონასტრის წევრები გადავარჩინო. არიან ადამიანები, რომლებიც შენს თვალწინ მორჩილებას ასრულებებ, მაგრამ გულში ბობოქრობენ. ვცდილობ, გადავაჩვიო ამ ჩვევებს იმის გამო, რომ ეს სულიერ წინსვლაში ხელს შეუშლით.

ვცდილობ, რომ იყვნენ ლმობიერები, ადამიანების მოყვარულები და ურთიერთშორის დავა არ ჰქონდეთ. მონასტრის წევრებისთვის სენაკები ცალ-ცალკე გამოვყავი, იმის გამო, რომ მათ ჰქონდეთ საშუალება ჩაუკვირდნენ საკუთარ თავს, იფიქრონ, თუ როგორ იცხოვრონ, როგორ ილოცონ, როგორ ადიდონ უფალი. ვცდილობ ამას და როგორ გამომდის, უფალმა იცის.

მონასტერში განსაზღვრული ტიბიკონი გვაქვს. დილით 4 საათზე ვდგებით, შუაღამიანს ვკითხულობთ. მერე მივაბამთ ცისკარს და ვამთავრებთ პირველი ჟამნით. 7 საათამდე ვლოცულობთ. ამის შემდეგ ვისვენებთ ერთი საათი. 9 საათიდან უკვე მორჩილებას ვასრულებთ.“

/დედა სალომე, ხცისის დედათა მონასტრის წინამძღვარი/

[marine]

“კარგი ბერები მდაბალნი და ხასიათით ქრისტეს მსგავსნი არიან. ისინი ცოცხალ მაგალითს გვაძლევენ თავიანთი ცხოვრებით. მათ მშვიდობა მოიხვეჭეს და სამოთხისეული სიცოცხლის ხის მსგავსად, ბევრ ადამიანს კვებავენ თავიანთი მშვიდობის ნაყოფებით“.

/წმ. სილოვანე ათონელი/

[marine]

"მამა არსენის გვერდით ცხოვრებისას, მისი სულიერი შვილები დარწმუნდნენ, რომ ის უბრალო რამ, რასაც იგი მათ ასწავლიდა, მხოლოდ ჭკვიანურად ნათქვამი არ იყო, ის ამით ცხოვრობდა.

როცა მამა პავლე მორჩილად შედგა ბურაზერში (წმინდა ნიკოლოზის სახელობის კელია, ეკუთვნის ქილანდარის სერბულ მონასტერს და ბერძენი ბერებით არის დასახლებული, აქ ერთხანს ცხოვრობდა მამა არსენი, მორჩილებთან ერთად), ისეთი ძალით დაესხნენ თავს გულისთქმები, რომ ლოცვაც აღარ შეეძლო. მან დასახმარებლად მამა არსენს მიმართა. ბერდიდმა დაამშვიდა:
- ნუ იჯავრებ. ვილოცებ და ამ ღამესვე გულისთქმები აღარ გექნებაო.

მართლაც, როგორც მერე ირწმუნებოდა მამა პავლე, იმავე ღამეს გულისთქმები აღარ მიჰკარებია. როგორც კი კელიაში წმინდა ლიტურგიის მაუწყებელი რეკვა ატეხეს, მორჩილმა მადლობისთვის მიირბინა მოძღვართან. მან კი უბრალოდ უპასუხა: - ეს იმიტომ მოხდა, რომ ამ საღამოს, მთელი შენი გულისთქმები მე გამომიგზავნეო.

ერთ ძმას გაუგებრობის გამო, მოულოდნელი განსაცდელი შეემთხვა და ორი ღამე პოლიციაში ჰყავდათ ჩაკეტილი. ასეთი უკიდურესი შეჭირვების ჟამს, მთელი სულით მოუწოდა მოძღვრის ლოცვებს შეწევნისთვის:

"მაშინ ჩემს სულში, - ჰყვებოდა იგი, - ისეთი ძალით აბრიალდა ცეცხლი, რომ ორი დღე-ღამის მანძილზე, არც მიჭამია, არ დამილევია, არ დავმჯდარვარ, არ ჩამითვლემია, ფეხები კი ძელებივით მქონდა გაჭიმული და მოუკლებლად ვლოცულობდი". - ეს კი, პავლეს თქმით, მოძღვრისგან ბოძებული უდიდესი საჩუქარი იყო, მან თავის სულიერ შვილებს ნაწილობრივ აჩვენა, თუ რას ფლობდა ჯერ კიდევ ამ ხორცში მყოფი. მაგრამ, ფიქრობდა, რომ მამა იოსებთან შედარებით მაინც არაფერს წარმოადგენდა".