მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

„მონაზვნები სიკვდილს მიიღებენ და სიცოცხლით იმოსებიან“

[marine]

„თებაიდაში შევხვდით ერთ ღირსსახსოვარ ამბა დიოსკურეს. ამ ხუცესის სავანეში თითქმის ორასი მამა ცხოვრობდა. ის ზრუნავდა, რომ წმინდა საიდუმლოსთან ზიარებისას ვინმე სინდისდალაქავებული არ მიახლებოდა ბარძიმს. სიწმინდისთვის მისი ზრუნვა იქამდე მიდიოდა, რომ ისეთ ბუნებრივ მოვლენასაც კი, როგორიც ღამის ძილისას სიზმარში დედაკაცის ნახვაა, ყურადღებას აქცევდა.

- თუ მაცდუნებელ სიზმარს არ ნახულობ, მაშინ ეს ცოდვა არ არის, ბუნებრივი მოვლენააო, - ამბობდა, - მაგრამ თუ ძილში დედაკაცი გეჩვენება და ხორციელად აღიძვრები, ჩანს, სული არაწმინდა სურვილებით არის სავსე, საიდანაც იშვება არაწმინდა ფიქრები. ამიტომაც აუცილებელია, მონაზვნებმა ყველანაირად უკუაგდონ ფანტაზიის მაცდუნებელი სახეები, თორემ რა განსხვავება იქნება მონაზონსა და ერისკაცს შორის?

მონაზვნებს მართებთ, მარხვითა და ლოცვით სძლიონ ბუნებრივ ხორციელ მოთხოვნილებებს. ფუფუნებაში მყოფნი როცა ავადდებიან, ასრულებენ ექიმის დანიშნულებას და თავს იკავებენ იმისგან, რაც მათთვის საზიანოა. რაღა უნდა ვთქვათ მონაზონზე, რომლის მთავარი მიზანი სულისა და სხეულის ჯანმრთელობაა?“

[marine]

„მოშურნმე მონაზონმა ქრისტეს ცხოვრების ყოველი საფეხური უნდა გაიაროს“

[marine]

“მონაზონი ყოველთვის უნდა ცდილობდეს საკუთარი აზრების მხილებას, საკუთარი თავის მიმართ უნდობლობით უნდა განიმსჭვალოს და არ უნდა შეიქმნას განსაკუთრებული წარმოდგენა ყველაფრის ცოდნის გამო.”

[marine]

„როგორც ახალდამწყები მონაზონი, ჩემი მოძღვრის კანონს მივდევდი და ღამისთევის მერე ორი-სამი საათი მეძინა. თუმცა ზოგჯერ ძილისთვის განკუთვნილ დროს მტერი უძილობას და გარდამეტებულ ღელვას მომგვრიდა, ასე რომ, წამოდგომის დროსაც კი თვალი არ მქონდა მოხუჭული. მაგრამ როცა მაღვიძარა დარეკავდა, მაშინვე წამოვხტებოდი ხოლმე საწოლიდან, მივრბოდი მოძღვართან, კურთხევას ვიღებდი და მერე ღამისთევის ლოცვას ვაგრძელებდი.

თუმცა უმალ დამეძგერდებოდა ხოლმე ბოროტი მეზვერე, რომელიც ლოცვის ჟამს თავის ბაჟს - ძილს მოითხოვდა. დღისით, მორჩილების საქმით დაღლილი და უძილობით გაწამებული, დაჯდომას ვერ ვბედავდი, რადგან კედელს მივეყრდნობოდი თუ არა, მიმეძინებოდა. იძულებული ვხდებოდი, ისე ვმდგარიყავი, არაფერს დავყრდნობოდი, მაგრამ მალევე მაინც გონებას ვკარგავდი. მაშინ მოვიფიქრე - ხელები ზევით აღვმართე და ვთქვი: "ხელებს მანამდე არ ჩამოვუშვებ, ვიდრე არ განვდევნი ჩემგან სასოწარკვეთის ეშმაკს". ერთხელ ხელები ისე დამიბუჟდა, რომ ძლივძლივობით ჩამოვწიე. მაგრამ ეს ვერ დამეხმარა. ნელ-ნელა სასოწარკვეთა გადიოდა და ისეთი ლოცვა მოდიოდა, ისეთი გულისშემუსვრილება, რომ შეუძლებელია ენით მისი გადმოცემა.

ერთხელ მამა იოსებმა ჯოხი მომცა - აი, ეს არის საუკეთესო წამალი ყველა ვნებისთვისო. უძილობა მაშინ ისევ მაწუხებდა. სასოწარკვეთის დემონმაც არ დააყოვნა და თავისი ფრთებით გამომეცხადა: - შენ ჩემი მოვალე ხარო. ვპასუხობდი: დამაცადე და ვალს გაგისტუმრებ-მეთქი. მერე ვიღებდი მოძღვრის მიერ ნაჩუქარ კეტს და რისხვით ვეუბნებოდი საკუთარ თავს: "ჰოი, შე მძორო სხეულო, მითხარი: ხომ გქონდა გამოძინების საშუალება? მე შენ დაძინებისთვის დრო მოგეცი, ვინ გიბრძანა, თვალი არ მოგეხუჭა? აჰა შენ სამაგიერო და ვნახოთ, სხვა დროს თუ დაუჯერებ მტერს"... თეძოზე ჯოხს გადავიჭერდი. ჯოხის დარტყმა სახუმარო არ არის. ტკივილისგან იატაკზე ეცემი, წამოდგები და ისევ ირტყამ ჯოხს. ჩემო შვილო, გინახავს, როგორ ქრება ელვასავით, წამისყოფაში სასოწარკვეთის დემონი?

დამიჯერე, რომ იმ დღეებში როცა ჯოხს ვიყენებდი, ისეთი ღამისთევის ლოცვები მქონდა, ძნელია მისი აღწერა. ცრემლთა ფრქვევით თვალები მიწითლდებოდა... ისეთი წმინდა ლოცვა მქონდა, ისეთი მხურვალე, რომ ჭვრეტამდე ადიოდა.

ერთხელაც ვძლიე მოწყინებას და ვითარცა სანთელი ზევით ვისწრაფე, ხუთი-ექვსი საათი მუხლჩაუხრელად ვიდექი ღამისთევის ლოცვაზე. როგორც მომეჩვენა, ამან საშინლად გააბოროტა ეშმაკი. უცებ ქვითინი მომესმა, თითქოს დედაკაცი დასტირის მკვდარ შვილსო. მივიხედე სარკმლისკენ - საშინელი შავი გოლიათი დგას ჩემი კელიის სიახლოვეს. შევძრწუნდი, მაგრამ ღმერთმა მხნეობა მომცა და ვკითხე:

- ვინა ხარ და ამ დროს აქ რას აკეთებ?

მან უკმაყოფილოდ და რისხვით მიპასუხა:

- მივდივარ, ბერო, მივდივარ. შენ მე მომწვი. მეტად აღარ შემიძლია შენს გვერდით ყოფნა. მე სასოწარკვეთის დემონი ვარ. თქვა ეს და გაქრა.

- აი, ასე, ჩემო შვილო. რადგან ამაზე დავიწყეთ საუბარი, მინდა მიხვდე, ვისთან გვაქვს საქმე მონაზვნებს. ფხიზლად და ყურადღებით იყავი.“

[marine]

„ენკრატისი - მოწესე დედა, მონაზონი.“

[marine]

“მონაზვნობა პროფესიის არჩევა როდია, ცხოვრების წესია. როცა ამგვარ ნაბიჯს დგამ, უნდა გაისიგრძეგანო, რა ცხოვრებას ირჩევ. ზოგი ამბობს, ღვთის ნება არ იყო და მონაზონი არ გავხდიო. ეს არასწორი აზრია. ღვთის ნება შეიძლება იყოს, მაგრამ ვერ გახდე მონაზონი.

უფალი ადამიანის თავისუფალ ნებას არ ეხება და მისი სურვილის წინააღმდეგ არ მიდის. უწინარესად, ადამიანის ნება უნდა იყოს, თორემ ღვთის ნება ყველაზეა დაშვებული. საკუთარ თავს, სულს და ხორცს სწირავ უფალს. ხშირად ხდება, რომ ადამიანები მონასტერში გარკვეული პრობლემებით მოდიან. გარკვეული დროის შემდეგ სულიერად იკურნებიან და კვლავ ერისკენ მიუწევთ გული.”

[marine]

„ბერს ღმერთის შესახებ ცოდნა არ გააჩნდა, მაგრამ - ღმერთი იცოდა, ცოდნა ჰქონდა, რაც ადამიანთა უმრავლესობისათვის უწვდომელია“

[marine]

“მთავარი მონასტრის წევრთა რაოდენობა კი არ არის, არამედ ისეთი ადამიანების მოსვლა, ვისაც მონასტრული წესით ცხოვრება სურს. უფალთან, ჩვენს მამასთან სიახლოვე ყველაზე მეტად მონასტრულ ცხოვრებაშია შესაძლებელი.”

[marine]

როგორც წმინდა იუსტინა

"ერთ ღვთისმოშიშ გოგონას იმნაირივე განსაცდელი შეემთხვა, როგორიც წმინდა იუსტინას. ერთი კაცი გადაეკიდა და როცა მან არ თანაუგრძნო, კაცმა დახმარებისთვის ჯადოქარს მიმართა. ქალიშვილმა ამის შესახებ ერთგული მსახურისგან შეიტყო, მერე თვითონაც იგრძნო ამ სატანური ძალის მოძალება.

ღვთის გარდა მისი შემწე არავინ იყო, ვინაიდან სულიერად მცხოვრებ ადამიანებს არავის იცნობდა. ერთხელ მსახურმა სიზმარი ნახა, თითქოს მაღალი ბერი შევიდა ქალბატონის ოთახში და ის იქიდან მონაზვნის სამოსში ჩაცმული გამოიყვანა. მალევე ამ გოგონას ახლობლებმა, აქამდე რომ არ უმასპინძლიათ მონაზონთათვის, უეცრად მოისურვეს მამა ანტონის მიპატიჟება.

იმავე საღამოს, ღვთის განგებულებით, მამა ანტონი მიუპატიჟებლად ეწვია მათ, მანამდე უცნობ ოჯახს. ზღურბლთან მამა ანტონს ეშმაკთა დასი წინ გადაუდგა და შესვლა აუკრძალა. მაგრამ ღვთის სახელის მოწოდებით, მან მიმოფანტა ისინი.
როცა სახლში შევიდა, ყველამ დაინახა, რომ მკვდრისფერი დასდებოდა ბერს სახეზე. მსახურმა მასში სიზმრად ნანახი ბერი შეიცნო. გოგონა მთლიანად მიენდო მოძღვარს და წერილობით გაუმხილა თავისი განსაცდელის შესახებ. მამა ანტონი მიხვდა, რომ ამ ქალიშვილისთვის ხსნა მხოლოდ მონაზვნობაში იყო, თუმცა მის ახლობლებს ამის გაგონებაც არ უნდოდათ.

ერთხლაც, როცა ერთ-ერთ დედათა მონასტერში მამა ანტონი მონაზვნად აღკვეცის წესს ასრულებდა, მასზე დასასწრებად ქალიშვილის ოჯახის წევრები მიიპატიჟა. ნანახმა ისე იმოქმედა მათზე, რომ ქალიშვილს მონასტერში წასვლის ნება მისცეს. თუმცა ჯადოქარი იმუქრებოდა, იქიდანაც გამოვათრევო.

ახალგაზრდა მორჩილმა კვლავ იგრძნო ვნებების მოძალება. საბოლოოდ, მას მამა ანტონის ლოცვამ და იმ დროს ჯერ კიდევ ცოცხალმა მოსკოვის მიტროპოლიტმა ფილარეტმა უშველეს. წმინდა ფილარეტი მას ძილში გამოეცხადა, მესამოცე ფსალმუნი წაუკითხა და უბრძანა, მასთან ერთად გაემეორებინა ფსალმუნის მუხლები, მერე კი აკურთხა, ყოველდღიურად წაეკითხა ეს ფსალმუნი. გამოიღვიძა ქალიშვილმა და იგრძნო, რომ ვნება, რომელიც უკვე მრავალი წელი აწუხებდა, განშორებოდა."

[marine]

„იჯექი შენს კელიაში, ის ყველაფერს გასწავლის“

[marine]

“წმინდა მამათა განმარტებით, მონასტერი არის სულის საავადმყოფო. ერისკაცები კი მონასტერში ერისკაცული ჩვეულებით და იმ განწყობით მიდიან, რომ გარკვეული მსახურების შემდეგ გარდაქმნან საკუთარ თავში ძველი ადამიანი და უმკურნალონ საკუთარ სულს. ცდილობენ, იცხოვრონ ჭეშმარიტად მართლმადიდებლურად, სახარების მცნებებით, ანგელოზებრივ, რასაც საბოლოოდ ცხონების გზამდე მიჰყავს ადამიანი.”

[marine]

“ბერობა არ არის თვითმიზანი, მონაზვნობა ღვთაებრივი ცხოვრების წესია”

[marine]

"მონასტერში მსახურებას საფუძვლად უდევს მორჩილება. მორჩილება იგულისხმება ყველაფერში: ჩაცმა, კვება, წამლის მიღება და ყოველი მოქმედება უნდა ხდებოდეს საკუთარი ნების გაუთვალისწინებლად და მოძღვრის ან წინამძღვრის კურთხევით. ნებისმიერი საქმე და მოვალეობა, რაც მორჩილებასთანაა დაკავშირებული, სრული სიზუსტით უნდა შესრულდეს, რადგან ყოველი ამგვარი მოქმედება აუცილებელია სულის ცხონებისთვის."

[marine]

„მონაზონს სამი გზა აქვს: ტაძრისკენ, კელიისკენ და საფლავისკენ“.

[marine]

"მონასტერში მორჩილებით ცხოვრებას მოაქვს ჭეშმარიტი სიმდაბლე და სულიერი სიბრძნე. თუ მორჩილება არის სათნოება და ღვთისთვის საყვარელი, რომელსაც მოაქვს მადლი, მაშინ ურჩობა, როგორც საპირისპირო ცნება, ცოდვაა და ღვთისთვის საძაგელი, რომელიც ღუპავს სულს. ურჩობაში იგულისხმება თავის თავზე მინდობა, საკუთარი ნებით ცხოვრება.

ნებისმიერი საქმე, რაგინდ კარგიც არ უნდა ჩანდეს და არ არის კურთხევით, ღვთისთვის არ ჩაითვლება სათნოდ და ცოდვაა, რადგან მას არ მოაქვს სულიერი ნაყოფი, აუცილებელი ყოველი ადამიანისთვის და მით უფრო მონასტრის წევრისთვის. ასეთმა მოქმედებამ შეიძლება შვას ამპარტავნება, თავდაჯერებულობა, მონასტრის ყოველი წევრი ამ სათნოებაშია ნების უარმყოფელი. წინაძღვარმა ამ დროს თვალყური უნდა ადევნოს ყოველი წევრის მოქმედებას და ფხიზლად და სიყვარულით ამხილოს, მიუთითოს ყოველი ასეთი გადახვევის დროს."

[marine]

"არ შვენის მონაზონს ხორცის ჭამა".

[marine]

"როცა მონასტრის წევრები ნებსით თუ უნებლიეთ ცოდვაში ვარდებიან, აღიარებენ მოძღვართან და წინამძღვართან. მაგალითად, როდესაც მონასტრის წევრს უფუჭდება რაიმე ნივთი, აღსარების გარდა ეს უნდა უთხრას წინამძღვარს, არ უნდა ჩავარდეს სასოწარკვეთილებაში და მეტი გულმოდგინებით გააგრძელოს მორჩილება, რაც შესძენს სიმშვიდეს, სიმდაბლეს, სიყვარულს. უპირველესი მორჩილება მონასტრისთვის ლოცვაა. ტრაპეზი მონასტერში კი ლოცვის გაგრძელებაა."

[marine]

"მაშინ, როცა უპირატესი აძლევს შენიშვნას ან სასჯელს მონასტრის წევრს, რომელიც ვარდება უსასოობასა და მწუხარებაში, თვითვე უნდა მოახერხოს ამ მდგომარეობიდან გამოსვლა. ამ დროს აკრძალულია დებს შორის თავისუფალი დამოკიდებულება, რასაც მოჰყვება კადნიერება, ეს კი არის ყოველი ბოროტების სათავე, რომელიც იწვევს ათასგვარ ვნებას და ცოდვას, გაორებულ ცხოვრებას, რომელმაც საბოლოოდ შეიძლება მონასტრიდანაც გაიყვანოს ადამიანი."

[marine]

„ბევრი ფიქრობს, ოჯახი მიატოვოს და ბერად აღიკვეცოს. ამისი წინაპირობა ზოგჯერ გახლავთ კონფლიქტი ოჯახში. ეს არასწორი გზაა“

/დეკ. ბასილ ახვლედიანი/