მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

"ადგილი კი არ გვძენს სიწმინდეს, არამედ - ცხოვრების წესი. შეიძლება წმინდა მთაზე იყო, მაგრამ აზრით - მის გარეთ, ხალხში. შეიძლება ფიზიკურად ხალხში იყო, მაგრამ აზრით - ათონზე. თუ შენ ნამდვილი ბერი ხარ, სადაც არ უნდა იყო, ათონი შენთვის ყველგანაა."

/ბერი იაკობი/

[marine]

"კარგია, თუ მონაზონი აღესრულება იმავე სავანეში, სადაც მან დაიწყო მონაზვნური ცხოვრება სინანულში, ოღონდ ასევე სინანულში უნდა აღსრულდეს."

[marine]

"სირიაში წარმოიშვა მონაზვნობის განსაკუთრებული სახე - მესვეტეობა. სირიის უდაბნოებში იმყოფებოდნენ ბერები, რომელთაც თვითნებური სიღატაკის განსაკუთრებული სახე - მძოვრობა აირჩიეს. მძოვარნი უდაბნოებში დაეხეტებოდნენ, თავიანთი სენაკებიც კი არ ჰქონდათ, იკვებებოდნენ ბალახითა და საკვებად ვარგის მცენარეთა ფესვებით, ფოთლებისა და ტოტებისგან გაკეთებულ კარვებში ეძინათ და ამ კარვებსაც სახელდახელოდ აკეთებდნენ იქ, სადაც დაუღამდებოდათ, ზოგჯერ ხეების ფუღუროებს ან მხეცების ბუნაგებს აფარებდნენ თავს."

[marine]

"მონაზვნობა თავგანწირვას გულისხმობს"

[marine]

მორჩილი გიორგი (ქილითაური):

"- ადამიანი უფლის ქმნილებაა, ღვთის სახლში უფლის მადლითა და წყალობით მიდის. სწორედ ასე დაიწყო ჩემი სულიერი ზრდა ერში ყოფნის დროს. ვხედავდი ჩვეულებრივი ერისკაცებისგან განსხვავებულ მღვდელმსახურებს და მინდოდა, მეტი მცოდნოდა ღვთის შესახებ.Aამის გამო ორი კვირით მონასტერში დავრჩი. მაშინ ჩემში გაჩნდა რაღაც ახალი და სრულიად განსხვავებული, რამაც ჩემი სულიერი გარდატეხა მოახდინა. ამას მხოლოდ მონასტრიდან ერში დაბრუნების შემდეგ მივხვდი, როდესაც თითქმის სულ ცარიელი და მარტო დავრჩი.

ამის შემდეგ დავიწყე ხშირი ურთიერთობა მონასტერთან. ახლოს გავიცანი ბერმონაზვნობა და მივხვდი, რომ ამის მსგავსს ერში ვერ ვნახავდი. გამიჩნდა სწრაფვა უფლისკენ ბერმონაზვნური გზით. ამ გადაწყვეტილების განსახორციელებლად ერთადერთი პრობლემა ოჯახი იყო, მაგრამ "ის, რაც შეუძლებელ არს კაცთაგან, შესაძლებელ არს უფლის მიერ". ღვთის მადლითა და წყალობით, ჩემი მოძღვრის, მაშინ მღვდელმონაზონ ლაზარეს უდიდესი თანდაგომით, ეს პრობლემაც მოგვარდა და 15 წლისა მონასტერში წავედი. დღევანდელი თვალთახედვით კი, ამის გაკეთება უფრო ადრეც რომ შემძლებოდა, აუცილებლად ავირჩევდი გზას ღვთისას, "რამეთუ უღელი მისი მსუბუქ არს და ტვირთი მისი ტკბილ". ამინ."

[marine]

"მონაზვნობა ბუნების იძულებაა სამარადისოდ და - გრძნობების გამუდმებული დაცვა."

[marine]

მამა ეფრემ კატუნაკელი

"ახალბედას განსაცდელები. მამა ეფრემი იგონებდა წმინდა პავლეს მონასტერში მყოფობას. ერთხელ მან შეიცნო სიტყვა "შემინდეს" ძალა. მამა ეფრემი, მაშინ ევენგელე, მონასტერში სავანის ბოლოს მდებარე ბაღის გავლით დადიოდა. მებაღე სხვადასხვა პროდუქტს უდებდა აბგაში კატუნაკელი მამებისთვის. იღუმენმა, მამა სერაფიმემ ევანგელე გააფრთხილა: - შვილო, ჩვენი მებაღე, მამა ბენედიქტე, ცოტა უხიაკია, ამიტომ მასთან ახლო ურთიერთობა არ იქონიოო.

ერთხელ მას მებაღემ დასაკემსად შარვალი მისცა. ევანგელემ გამზადებული შარვალი, სხვა ტანსაცმელთან ერთად, იღუმენთან დატოვა, ბაღი გადაიარა და მამა ბენედიქტესაც შეხვდა.

- სად არის ჩემი შარვალი? - ჰკითხა განრისხებულმა ბერმა.

- იღუმენს დავუტოვე, - მიუგო მორჩილმა.

- შენ რა, ის იღუმენმა მოგცა? - უყვირა მამა ბენედიქტემ.

- სინდისი რომ გქონდეს, მადლობას მეტყოდი შარვლის შეკეთებისთვის, ბაღიდანაც რამეს გამატანდი და ჩემს გზას მშვიდად გავუდგებოდი, - მიახალა კადნიერად ახალგაზრდამ.

გამწარებული მებაღე დაიხარა და მიწაზე ქვას დაუწყო ძებნა. უფალმა გულისხმაყო ახალგაზრდა მორჩილი და ისიც დაემხო მებაღის წინაშე:

- შემინდე, მამაო, შევცოდე!

- უნდა გენახათ, მერე რაც მოხდა, - იხსენებდა "შემინდეს" ძალით აღფრთოვანებული მამა ეფრემი, - მებაღე წელში გაიმართა და ხელები უღონოდ ჩამოყარა.

- აბა რაღა უნდა გიყო? - თქვა მორჩილის თავმდაბლობით "განიარაღებულმა" მამა ბენედიქტემ.

- შემინდე, მამაო, ადამიანური უძლურების გამო ზედმეტი წამომცდა, შემინდე!

- ჰო, კარგი, საკმარისია, ღმერთმა შეგინდოს, - უთხრა მებაღემ. ეგ იყო და ეგ, მას მერე ყოველთვის ბოსტნეულით დატვირთავდა ხოლმე, როცა ბაღს გვერდით ჩაუვლიდა.

თუმცა ეშმაკი თავს არ ანებებდა და ათასნაირ გულისთქმას მოუვლენდა. ზოგიერთი წვრილმანი მამათა ცხოვრებიდან ტანჯავდა და კატუნაკიდან წასვლას აიძულებდა. ერთხელ ფიქრარეული კალივასთან იჯდა. გვერდით ბერმა ჩაუარა და დაღონების მიზეზი ჰკითხა. "აქაური მდგომარეობა დამთრგუნავს", - უპასუხა მორჩილმა. "მთაწმინდაზე სხვა ნავსაყუდელნიც ხომ არის?" - ჰკითხა მონაზონმა. "არა, მამაო, - გადაჭრით უპასუხა ახალგაზრდამ, - ყოვლადწმინდა ღვთისმშობელმა აქ მომიყვანა და ბოლომდე აქვე უნდა დავრჩე".

მაგრამ ის ღმერთს უნუგეშოდ არ დაუტოვებია, დროთა განმავლობაში გულის შემუსვრილებაც ეწვია. "შემეძლო, მეტირა, როცა მინდოდა და რამდენიც მინდოდა. ერთხელ ეკლესიაში ერთი ძმა ლოცვებს კითხულობდა. ამ დროს ისეთი დიდი შემუსვრილება მეწვია, რომ ჩემმა სულმა კლდისკენ ისწრაფა და ყველა ქმნილებას ღვთის დიდებისკენ მოუწოდა. ეს რა იყო? ვის ვკითხო? - ვფიქრობდი", - ჰყვებოდა მამა ეფრემი.

1934 წელს ევანგელე ბერად აღკვეცეს და ლონგინოზი უწოდეს. მამა ეფრემი იმ დროს ძალზე ცუდად იყო და ორ დღეში გარდაიცვალა კიდეც. კალივის მოძღვარი გახდა მღვდელმონაზონი ნიკიფორე, რომელმაც 1935 წლის 28 იანვარს (ძვ. სტ.), წმინდა ეფრემ ასურის ხსენების დღეს, მონაზონი ლონგინოზი დიდ სქემაში შემოსა და მას ახალგარდაცვლილი მოძღვრის სახელი - ეფრემი უწოდა. მისი კეთილი მორჩილება რომ იხილა მამა ნიკიფორემ, იგი ერთხელ თებეში წაიყვანა და ეპისკოპოსს დიაკვანად აკურთხებინა. როცა მღვდელმთავარმა მამა ეფრემი ახლოს გაიცნო, მიუხედავად მისი ახალგაზრდობისა, მღვდლად დაასხა ხელი."

[marine]

„შეიძლება, მონაზვნის სამოსი გეცვას, მაგრამ გული მრუშობით გქონდეს სავსე ან, პირიქით, ლამაზი, თანამედროვე, ქრისტიანული ტანსაცმელი გეცვას და შინაგანადაც ქრისტიანი იყო.“

/დეკ. გიორგი თევდორაშვილი/

[marine]

„- მამა ანდრია, სადღეისოდ ბევრი საუბრობს მონაზვნობის ინსტიტუტსა და ქორწინების პრობლემებზე...

- ღვთისმსახურების სამაგიდო წიგნში ეკლესიის საიდულმოთა შესახებ საუბარია ქორწინების კურთხევაზე, ცოლქმრულ თანაცხოვრებასა და გამრავლებაზე, ხოლო მათ, ვისაც ამგვარი ცხოვრება არ ძალუძს, ეკლესია მონაზვნობას ურჩევს...

ადამიანები ერთურთისგან განსხვავდებიან. ბერთა შორისაც ვიცნობ ისეთებს, რომლებიც მონასტრებში იმის გამო გაეშურნენ, რომ ქორწინებას მეტისმეტად მძიმე ტვირთად თვლიდნენ. ერთი ჩემი სემინარიელი ჯგუფელი იტყოდა ხოლმე: "მე სუსტი ადამიანი ვარ, ერთდროულად ოჯახისა და ეკლესიის მსახურებას ვერასდროს შევძლებ, ორი ჯვრის ტვირთვა არ ძალმიძს, ამიტომ ღვთის მსახურებას ვირჩევო". უფალი ყველას თავის ჯვარს აძლევს და არ მგონია, ერთი გზა მეორეზე აღმატებულად მიიჩნეოდეს.“

/ანდრია კურაევი/

[marine]

„ჩვენს ეპარქიაში მარხვაში შეზღუდულია სტუმრების მიღება, რადგან ამ მხრივ ირღვევა მონასტრის მყუდროება“

[marine]

„წმინდა მამები და საზოგადოდ ბერმონაზვნები მათგან ჩადენილი სიკეთის სანაცვლოდ მადლობის თქმას ერიდებიან. როგორც კი მადლობას ეტყვი, უფლისკენ მიგითითებენ, მე კი არა, ეს უფალმა დაუშვაო. ასეცაა, მაგრამ ისინი ხომ თავიანთი წმინდა ცხოვრებით უახლოვდებიან უფალს და ჩვენთვის სიკეთეს გამოსთხოვენ.“

[marine]

"მონასტრის ყველა მცხოვრები როდია მონაზონი, არამედ იგი - რომელიც მონაზვნურ საქმეს აღასრულებს."

/წმიდა ბარსანოფი დიდი/

[marine]

ხუცესი და ახალგაზრდა ბერი

„ერთი ამბავი მოგვითხრობს ახალგაზრდა ბერზე, რომელიც საცხოვრებლად გადავიდა ერთ ხუცესთან, რათა მასთან ყოფილიყო მორჩილებაში. მან საკმაოდ დიდი ხანი იცხოვრა ხუცესთან, რომელიც იყო ბრძენი და მშვიდი. ახალგაზრდა ცდილობდა, ყველაფერი ესწავლა მისგან.

ერთხელ ხუცესი გაქრა. ამაოდ ცდილობდა ახალგაზრდა მოსწავლე მის მოძებნას, ლოდინმაც არ გამოიღო შედეგი.

ხუცესი გაქრა მოულოდნელად, თან არაფერი ჰქონდა წაღებული. წავიდა სრულიად უკვალოდ. მოწაფე ნერვიულობდა, ეგებ მოძღვარს რამე დაემართაო. იქნებ ის სადმე კლდიდან გადაიჩეხა, ან ზღვაში დაიხრჩოო. ბევრმა ეძება ხუცესი, მაგრამ ვერ იპოვეს ვერც ცოცხალი, ვერც მკვდარი. მოწაფემ დაიწყო მარტო ცხოვრება ხუცესის სახლში.

გავიდა ორი წელი და მოულოდნელად ხუცესი გამოჩნდა თავისი კელიის ეზოში. გაოგნებულმა მოწაფემ ჰკითხა: - ხუცესო, ცოცხალი ხარ?! ხუცესმა უპასუხა: -„ჩვენ ორი წელია, ერთაც ვცხოვრობთ, მაგრამ შენ ფიქრობ, რომ ცხოვრობ მარტო“.

[marine]

„ჩემი გამოცდილებით, თუ ადამიანმა 3-4 წელი მონასტრის მორჩილებაში გაატარა, ეს იმის ნიშანია, რომ იგი უკვე მოწოდებულია ღვთისგან ბერობისათვის.“

/არქიმანდრიტი ბენიამინი (ბელქანია)/

[marine]

“ვის აქვს უფლება, დას არ დაუთმოს, როცა უფალი ამდენ ცოდვას გვპატიობს.”

[marine]

„მართალია, ბერობა ურთულესი გზაა, მაგრამ მშობლებმა არ უნდა შეუშალონ ხელი შვილებს, ვისაც ამ გზაზე დადგომა უნდა - თუ ახალგაზრდას გაუჩნდება ამის სურვილი, ადრე თუ გვიან მაინც წავა მონასტერში.“

/არქიმანდრიტი ბენიამინი (ბელქანია)/

[marine]

მორჩილი იოანე (ქემაშვილი):

„- რამ მიგიყვანათ მონასტერში?

- მონასტერში ადამიანი ღვთის სიყვარულით მიდის. წმინდა მამები ამბობენ, ადამიანებმა რომ იცოდნენ, მონაზვნობა რამხელა წყალობაა ღვთისა, ყველა მონაზონი გახდებოდაო. მონასტერში ადამიანის ყოფნის მიზანი პირველ რიგში სულის ცხონება უნდა იყოს. ფსალმუნშიც ხომ ასე ბრძანებს დავით წინასწარმეტყველი: "მიუტევე უფალსა ზრუნვაი შენი და მან გამოგზარდოს შენ". ასევე მთავარია პირადი ნების მოკვეთა, მორჩილება და ძმობის სიყვარული, ადამიანს მონასტერში სიყვარულისა და მორჩილების მადლი გააჩერებს.

ბავშვობიდან ყოველთვის მქონდა ღვთის სიყვარული. ჩემზე ასევე ძალიან იმოქმედა ოჯახურმა გარემოებამ. როდესაც მონასტერში გადავწყვიტე წასვლა, დედამ მითხრა, - თუ ბოლომდე გაქვს გადაწყვეტილი მონასტრული ცხოვრება, მაშინ ერისკენ აღარ მოიხედოო და ჯვარი გადამსახა. დღემდე მომყვება მშობლის დალოცვა. უფალმაც დაუფასა ეს ღვაწლი და დღეს დედაჩემი მონაზონი მარიამია.“

[marine]

„აღეძრა მონაზვნური ცხოვრების წრფელი სურვილი“

[marine]

„მონასტერში 10-15 სტუმარი ყოველთვისაა. შეიძლება ორი წელი იყოს მორჩილად, მაგრამ მაინც სტუმარი ერქვას. იმიტომ, რომ ეს ადამიანი არის დროებითი მონასტრისთვის. როცა გადაწყვეტს მონასტერში წასვლას და სურს საკუთარი თავი მორჩილებაში გამოსცადოს, ის ითვლება მონასტრის წევრად. ზოგჯერ ვფიქრობ კიდეც, რომ ეს ნავსაყუდელია მათთვის, ვისაც ერში უჭირს და მონასტერში ნუგეშს იღებს. ეტყობა, დღევანელი მონასტერი ასეთი უნდა იყოს. ალბათ უფრო მეტი მუშაობაა საჭირო, რომ საქართველოში მომრავლდეს მონასტრები, ბერ-მონაზვნები. უფალი ბრძანებს, ვინც ჩემი სახელით შეიკრიბოს, მე მასთან ვარო. რამხელას ნიშნავს, რომ მონასტრის წევრები ერთად ლოცულობენ მონასტერში, ერთად გალობენ. ეს წაადგება ერსაც, ბერსაც, სულიერებასაც.“

[marine]

„მონასტერი ოჯახია, სადაც სიხარულიც ბევრია და მწუხარებაც“