მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

მორჩილი ოთარი (მხეიძე):

„- მადლობა ღმერთს, რომ უფალმა მონასტერში მომიყვანა. დაახლოებით ოცი წლის წინ ბიძაჩემმა, რომელიც სასულიერო პირია, წმინდა ნინოს გზაზე წამიყვანა. მაშინ 12-13 წლის ვიყავი. ძალიან გამაკვირვა იმ ცხოვრებამ, მთაში მოვხვდით და ტაძრის ეზოში გვიწევდა ღამისთევა. ეს ბავშვური შეხედულება ხშირად მახსენებდა თავს და მონასტერში წასვლის სურვილი მიძლიერდებოდა. დედასაც სურდა სასულიერო პირი ვყოფილიყავი, მაგრამ ერში.

როცა პირველად მოვედი წმინდა სტეფანე ხირსელის მონასტერში, მწუხრის ლოცვა იყო, ძალიან თბილად მიმიღეს, მატრაპეზეს, დამაბინავეს. ჩემი მონასტრული ცხოვრება ძალიან მონდომებით დაიწყო. ერული ცხოვრებისგან განსხვავებით, აქ სიმშვიდე ვიგრძენი. აღარ მინდოდა ერში დაბრუნება. შემიყვარდა ლოცვაზე დგომა, აღსარების ჩაბარება. ვგრძნობდი დიდ სითბოს მონასტრის ძმებისგან, რომლებიც ძალიან მეხმარებოდნენ. ვმადლობ უფალს, რომ ჩემი ოცდარვა წლის ცხოვრების შემდეგ დარჩენილი სიცოცხლის წლები მონასტერში უნდა ვიცხოვრო.“

[marine]

"განმარტოვებული ყოფნა სულიერ განძს აგროვებს, მასთან განშორება კი - სადღაც გაფანტავს მას."

/წმიდა ტიხონ ზადონელი/

[marine]

"ღვთის შეწევნითა და კურთხევით, ჩვენ ისეთ ცხოვრებას ვიწყებთ, რაზეც მამები ამბობენ - ანგელოზთა სადარი და მტრისა განმაცოფებელი გზა ეკლიანი და ვიწრო უსისხლო მოწამეობის - მორჩილების. "მე გამოგირჩიეთ და არა თქვენ, - ამბობს უფალი, - რომელიც შემომიდგეს, ბნელსა არა ვიდოდეს"... განსაცდელი მრავალია, ბრძოლა - ძნელი. მხედართმთავარი უძლეველი გვყავს - ქრისტე. მას უერთგულე. ჯილდო ერთია, ბრწყინვალე, მათთვის, ვინც დაითმენს"

[marine]

„მონასტერი ცოცხალი ორგანიზმია, ერთობაა მრავალი სულისა ერთ სხეულში“

[marine]

"არა მხოლოდ გარეგნულად, არამედ - შინაგანად და საქმითაც მონაზონი ანუ განმარტოვებული იყავი."

[marine]

„ერთხელ, როცა [მამა თეოფილე მმარხველი] ავად გახდა და სალონიკის საავადმყოფოში მოათავსეს, ექთნებმა მისი დაბანა მოისურვეს. უარი უთხრა: "ბოლოს თავი 37 წლის წინ დავიბანე და ახლა ჩემი მამის კურთხევა უნდა დავარღვიო და ვიბანაოო? არა, თანახმა არ ვარო!"

[marine]

„მონაზონი ორჯერ არის მონათლული. პირველი ნათლისღებისას წინაპართა ცოდვებს მოშორდა, მეორეთი კი ჭვრეტის სიმაღლეზე ავიდა“

[marine]

„დაყუდებულობის თემას დიდსქემოსან მარიამის [ძაკუ ივანეს ასული ძიძავა] გახსენების გამო შევეხე. მაშინ ასაკის სიმცირის მიზეზით, რა თქმა უნდა, არაფერი გამეგებოდა, მაგრამ ის კი კარგად მახსოვს, დედას რომ პირველად ვკითხე, ძაკუ ცირა ოთახიდან რატომ არ გამოდის-მეთქი, არც ის დამავიწყდება, რა სერიოზულად დამიწყო ბალღს ახსნა, რომ ის უფლის წინაშე დადებული პირობის გამო აივანზე ვერ გამოვიდოდა.“

[marine]

„მონაზვნისთვის მთავარი საქმე სულიერი, დაფარული ღვაწლია, საკუთარ ცოდვებზე ტირილია“

[marine]

"ბერმონაზვნური ცხოვრება მსხმოიარე ხეა, რომლის ფესვი სიყვარულია, ხოლო საზრდო - მონანიების ცრემლები."

/ბერი იერონიმე/

[marine]

"მონაზონი როცა ლოცულობს, ყოვლადმოწყალე ღმერთის გარდა, არაფერზე უნდა იფიქროსო"

[marine]

„კეთილკრძალული მონაზვნები“

[marine]

წმინდა მღვდელმთავართა კალიველი მამა ნექტარიოსი

„წმინდა მღვდელმთავართა კალივაში ახალგაზრდა მორჩილი ჰყავდათ, ნექტარიოსი. მისი მოძღვარი რუმინეთში დაიბადა და მდუმარებით გამოირჩეოდა.

სკიტელმა მამებმა, რომელთაც სულთა განხილვის ნიჭი მოიპოვეს, გადაწყვიტეს, ნექტარიოსი შეემოწმებინათ - შეეტყოთ, "მის კასრში ტკბილი ღვინო ესხა, მჟავე თუ ჩვეულებრივი".

ერთხელ მამა თეოდოსი რამდენიმე სხვა მონაზონთან ერთად ნავმისადგოისკენ გაემართა, მათ შეუერთდა მამა ნექტარიოსიც. მამებმა ჩათვალეს, რომ მისი გამოცდის დრო დადგა. მამა თეოდოსიმ უთხრა: "მამა ნექტარიოს, შენ ჩვენზე ახალგაზრდა ხარ,შეგიძლია ფეხით წახვიდე კარიესამდე და შენი ნაკეთობები ჩანთით წაიღო, ჩვენ კი დავბერდით, თანაც ბევრნი ვართ და ნავში შენი ადგილი აღარ არის".

მამა თეოდოსი წინადაცვეთის კალივიდან იყო. მამა ნექტარიოსმა თავის დაცვა და წინააღმდეგობა დაიწყო. მაშინ მამებმა თავი გადააქნიეს - შენს კასრში ღვინო მთლად დაძმარებულაო. მამა ნექტარიოსი მიხვდა, ეს რასაც ნიშნავდა, დავარდა მიწაზე და ყველას წინაშე შეინანა.

მათ უთხრეს, - ვფიქრობდით, რომ თავს დუმილს აიძულებდი, ახლა თუ მიხვდი, რომ ენა გესლიანი გაქვს და შხამი კეთილი გულისთქმების სიტკბოებით უნდა განაზავოო. მამა ნექტარიოსმა მადლობა გადაუხადა მამებს, რომლებიც მას ვნების შეგრძნებაში დაეხმარნენ. მას მერე იგი თავს მონაზვნური ღვაწლის აღსრულებას აიძულებდა და ცდილობდა, გული ყველაზე უმნიშვნელო ვნებისგანაც კი განეწმინდა. კითხულობდა ღირსი იოანე დამასკელის "საგანძურს". მცირე ხანს ეძინა, ღამისთევის ლოცვის მერე უბრალო დაფაზე წვებოდა და ყოვლადწმინდა ღვთისმშობელს შესთხოვდა, ამ მიწიერი ცხოვრებიდან ათონელ მამათა ხსენების დღეს გაეყვანა.

მართლაც ყველაფერი ისე მოხდა, როგორც ლოცვაში ითხოვდა. სწორედ ამ სასურველ დღეს ღამისთევის მერე გაემგზავრა იგი ზეციურ სავანეში. მთელი ცხოვრება მდუმარების მადლმოსილი ნიჭი განამშვენებდა, რომლის წყალობითაც ვერანაირი საცდური ვერ შეაწყენდა“

[marine]

„ჭეშმარიტი მონაზონი თავის წინ ჭვრეტს გამოცხადებულ უფალს, რომელსაც სურს, ყველას წმინდა ანგელოზად ხედავდეს“

[marine]

„ბერ-მონაზონი არის ეკლესიის „ძარღვი და ნერვი“, „მარილი მიწისა და ნათელი ქვეყნისა“, „მაგალითი და მტკიცე დასაყრდენი“, „სინათლე ბნელში მყოფთათვის“.

/თეოდორე სტუდიელი/

[marine]

„ყოველთვის, როდესაც მეუდაბნოის კელიაში შედიხარ, თვინიერების გრძნობა უნდა გეუფლებოდეს. რა იყავი, ისიც უნდა დაივიწყო და რას წარმოადგენ, არც ის უნდა გახსოვდეს. ქედმაღლისა და ეგოისტის გზა კელიისკენ არ მიდის“

[marine]

„როგორ მონასტერშიც არ უნდა მოხვდე, პირველი, რასაც შემოგთავაზებენ მონასტრის ხატების თაყვანისცემა იქნება და რასაც გიწყალობებენ, შესაძლებლობა მოგეცემა ემთხვიო ტაძარში არსებულ წმინდა ნაწილებს“

[marine]

„ - თქვენ საიდან ხართ?

- მე სოხუმელი ვარ. რუსეთში გაზრდილი. მონასტრულმა ცხოვრებამ რომ დამაინტერესა, საქართველოში 2013 წელს ჩამოვედი. რამდენიმე მონასტერი მოვიარე და მერე აქ დავფუძნდი. საბოლოოდ მივხვდი, ბერობის იქით გზა არ მაქვს. ღმერთმა გოგნის მონასტერში მომიყვანა. 5 წელია, აქ ვარ“.

/მორჩილი გაბრიელ ქარჩავა/

[marine]

უცნობი წმინდანები და მეუდაბნოენი

"ლავრასა და კავსოკალივას შორის რაიონში მრავალი წელი ცხოვრობდა მოხუცი ბერი პანარეტი. გადაწყვიტა, ხორციელი ღვაწლისთვის თავისი კალივის წინ პატარა ბაღი გაეშენებინა, რომლის ნაყოფნიც ერთგვარად ანუგეშებდა ამ მკაცრ უდაბნოში.

მრავალი წელი გავიდა შრომასა და ღვაწლში. ერთ დღეს მისი წერაქვი რაღაც ფილას მოხვდა. დიდი გაჭირვებით ასწია ქვა - ქვეშ აკლდამა აღმოჩნდა, შიგ გაუხრწნელი წმინდა ნაწილნი ესვენა. სამღვდელო სამოსით შემოსილი განსვენებული თითქოს გუშინ დაეკრძალათ და საკვირველ, ენით აუწერელ სურნელებას აფრქვევდა.

მამა პანარეტი აქ ნახევარი საუკუნე მოღვაწეობდა და არ გაეგონა, ამ ადგილას ვინმე დიდ მეუდაბნოეს ეცხოვრა, როგორიც უეჭველად იყო აკლდამაში დასვენებული წმინდანი.

"წმინდაო ღვთისაო, გამომიცხადე, ვინ ხარ და რამდენ წელს ცხოვრობდი ამ უდაბნოში. გმადლობ, რომ ღირსმყავ მე უღირსი და შენი სიწმინდე მახილვე", - ცრემლმორეული შეჰღაღადებდა განსვენებულს.

ბერმა მთელი ღამე ილოცა, უნდოდა, დილით ეს ამბავი ლავრაში შეეტყობინებინა. განთიადისას ჩაეძინა. ძილში ეს წმინდანი იხილა, რომელმაც მკაცრად ჰკითხა, - ამბა, რას აპირებო.

- წმინდაო ღვთისაო, მინდოდა, ლავრაში წავსულიყავი, რათა იქ წამესვენებინე, ვინაიდან აქ მივიწყებული და უპატიოდ ხარ, - უპასუხა თრთოლით.

- მათთან ერთად არ გვიმოღვაწია!.. მე აქ ორმოცდაათ წელზე მეტხანს ვმოღვაწეობდი. გთხოვ, ძველ ადგილას დამასვენო, კუბოს ფილა დააფარე და სანამ ცოცხალი ხარ, ნურავის ეტყვი.

მამა პანარეტი ასეც მოიქცა. განმარტოებული ცხოვრება განაგრძო და მუდამ ევედრებოდა უცნობ წმინდანს. სიბერეში კავსოკალივაში გადასახლდა. გარდაცვალებამდე ცოტა ხნით ადრე ეს ამბავი მამებს მოუთხრო, თუმცა არ გაუმხელია საფლავის ადგილი.“

[marine]

„თაბორის ნათლის ჭვრეტის გამო ბერს ფერცვლილი თვალები აქვს და ეს ნათელი მოწმობაა ცვლილების მადლმოსილებისა“