მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

"- როგორ გამოიხატება მონასტერში უფლისადმი თავგანწირვა?

- ყველაზე მეტად მაშინ არის ბედნიერი მონასტრის წევრი, როცა ამქვეყნიურს თმობს და უფლისთვის თავს წირავს. როგორც ცხვარი შესწირო უფალს, ისე ეწირება მონაზონიც ღმერთს, მთელი მისი ცხოვრება უფლის მორჩილებაა. მართალია, ყველა ადამიანი მონასტერში ვერ წავა, მაგრამ ვისაც ოჯახი ჰყავს და გარკვეულ ასაკს მიუახლოვდა, ხომ შეიძლება სულიერ ცხოვრებაზე იფიქროს?"

/მორჩილი ირმა/

[marine]

„წმინდა უხუცესი ბერი [მამა ტიხონი], როგორც კეთილი მამა, ადამიანებს სულიერად ასაზრდოებდა, მხეცებს კი იმ მცირედით კვებავდა, რაც მოეპოვებოდა, უმეტესად, თავისი დიდი სიყვარულით განაძღობდა. პატარა მწერებსაც კი ნებას რთავდა ეწოვათ მისი მწირი სისხლი. ერთ დროს, ძლიერი აღნაგობის უხუცესი, მრავალი ღვაწლისგან დაილია. როდესაც მოიკითხავდნენ, პასუხობდა:

- დიდება უფალს, კარგად ვარ, შვილო! ავად არა ვარ, უძლურებას არ ვგრძნობ.

იგი ძალიან წუხდა, როცა ჩასუქებულ ახალგაზრდებს დაინახავდა, განსაკუთრებით კი მონაზვნებს, რადგან სიმსუქნე არ შეჰფერის ანგელოზებრივ სქემას“.

[marine]

„ღმერთს შეუძლია ჩვენი გული იმგვარი ნეტარებით და ისეთი ღვთაებრივი სიყვარულით აავსოს, რომ ვერ გავუძლებთ მას და პირქვე დავემხობით. მაშინ ჩვენ დავუტევებდით მონასტერს და მღვიმეში ჩავიკეტებოდით. ერისკაცები დაუტევებდნენ თავიანთ საქმეებს, ოჯახსა და ბავშვებზე ზრუნვას. ამიტომაც ღმერთი, რომელიც თვით არის სიყვარული, არ გვაძლევს ამგვარ სიყვარულსა და ნეტარებას.“

[marine]

“წმინდა სერგი რადონეჟელსაც (ერისკაცობაში - ბართლომეს) სულითა და გულით ეწადა ბერობა. სთხოვა მშობლებს, დაელოცათ მონაზვნობისთვის. მშობლებმა სთხოვეს: ცოტა ხანს მოიცადე, რადგან მოხუცებულნი და უძლურნი ვართ და შენს გარდა მომხედავი არავინ გვყავს. შენმა ძმებმა ოჯახები შექმნეს და თავიანთი საზრუნავი აქვთ. კარგია, რომ ღვთისთვის სათნოყოფა გინდა და ამის საშუალებაც მოგეცემა. დარჩი ჩვენთან ჩვენს გარდაცვალებამდე და შემდეგ აღასრულე შენი კეთილი განზრახვაო. დაუჯერა ბართლომემ მშობლებს. მცირე ხნის შემდეგ მისი მშობლები მონაზვნად აღიკვეცნენ და მალევე გარდაიცვალნენ. ორმოცი დღე დასტრიალებდა ბართლომე მათ საფლავებს, იხდიდა პანაშვიდებს, მოწყალებას გასცემდა, შემდეგ კი მამული უმცროს ძმას გადასცა და თვითონ მონასტერში წავიდა.“

[marine]

„სიცოცხლის ბოლომდე წმიდა სპირიდონის [ტრიმიფუნტელი] თავსაბურავი იყო უბრალო ფინიკის რტოებისგან დაწნული მწყემსის ქუდი, რომელიც ბავშვის ქუდის მაგვარია. მონაზვნების კუნკულ-ბარტყული აქედან მოდის“.

[marine]

"საქართველოს ისტორიაში და ძველ ქართულ მწერლობაში უხვადაა ფაქტები ერისა და ბერის ურთიერთობისა და ერთიანობისა, თუ როგორ აძლიერებდნენ ერთმანეთს საერო და სამღვდელო ხელისუფალნი, რაც შემდგომში ქვეყნის ძლიერებაზე აისახეობდა. ისტორიას თუ გადავხედავთ, დავინახავთ, რომ ჩვენი მონასტრები და ბერ-მონაზვნები ერისა და ქვეყნის სულიერი ბურჯები იყვნენ. მათი სიძლიერე და გამრავლება ქვეყნის სიძლიერეს და გამრავლებას ნიშნავს. მონაზვნობა ქრისტიანებს ასწავლის, მიუძღვნან თავი უფალს და სახარებას, ხშირად მოილოცონ მონასტრები, მიბაძონ მონაზონთა ასკეტიზმს და შეძლებისდაგვარად ღვთისმოსაობას. მონასტერი ის ადგილია, სადაც ადამიანები სულიერ კურნებას და ნუგეშს მიიღებენ"

/არქიმანდრიტი იონა (გელაშვილი)/

[marine]

„მონასტერში ცხოვრებისას პირველ რიგში საკუთარ სულზე და შენს გარშემო მყოფ ადამიანებზე ზრუნავ. ეს უფრო უჩინარი ღვაწლია, უფრო მოკრძალებული.“

/მეუფე ეფრემ (გამრეკელიძე)/

[marine]

" - რატომ არის, რომ მონასტრის ბევრი მომლოცველი სულიერ სარგებელს ვერ იღებს?

- იცოდეთ, რომ ყველა მონასტერში მიმდინარეობს ორგვარი ცხოვრება: ერთი - ჩვეულებრივი, ყოფითი (ყოველდღე დადიან, ლაპარაკობენ, ჭამენ, სვამენ, სძინავთ და ა.შ.), მეორე კი - წმინდად სამონოზვნო, რომელიც მიმდინარეობს ლოცვაში, მარხვაში, ღვთის სიტყვის კითხვასა და ვნებებთან ბრძოლაში. გარედან ჩანს მხოლოდ პირველი, მეორე კი არა, და მას მონოზვნები განზრახ მალავენ თავისიანებისაგანაც კი, არათუ მომსვლელთაგან, როგორებიც თქვენ ხართ. თუ ამ მეორე ცხოვრებას ვერ დაინახავთ, შეგიძლიათ გაიფიქროთ: "ეს რა მონოზვნობაა?"
რატომ ლანძღავენ ხოლმე ბერ-მონოზვნებს? იმიტომ, რომ ხედავენ მხოლოდ ცხოვრების ყოფით მხარეს, მონოზვნურს, ნამდვილს კი ვერა, რადგან მონასტერში ხვდებიან, როგორც დამთვალიერებლები"

/წმ. თეოფანე დაყუდებული/

[marine]

„მიზანი ისაა, რომ ადამიანი უმეტესად ხარობდეს მოუხერხებელი და რთული ცხოვრებით, ვიდრე - კომფორტით. ნეტავი იცოდეთ, როგორც ცხოვრობს ათონზე ზოგიერთი ბერი და ამავე დროს რაოდენ სულიერ სიხარულს განიცდის!“

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

„ზოგიერთები მას [მამა ტიხონი] ჩუმად უღებდნენ ფოტოსურათებს, ხოლო თუ ვინმე, სურათის გადასაღებად კურთხევას სთხოვდა, ისიც ეთანხმებოდა, მაშინვე ფეხზე წამოდგებოდა, შევიდოდა ტაძარში და ანგელოზური სქემით შეიმოსებოდა. ცალ ხელში ჯვარს დაიჭერდა, მეორეთი გრძელ წვერს მოიწესრიგებდა, ერთ ბღუჯად თავს მოუყრიდა და მამამთავარ აბრაამს ემსგავსებოდა, განსაკუთრებით, ცხოვრების მიწურულს, როდესაც იგი სულიერადაც და ხორციელადაც, თოვლივით განსპეტაკდა. ამრიგად, როდესაც იგი სურათის გადასაღებად მოემზადებოდა, პატარა ბავშვივით დადგებოდა ზეთისხილის ხის ქვეშ. სულიერად უკვე სრულყოფილი მოხუცი, ნამდვილად მიემსგავსა უმანკო ჩვილს, რისკენაც მოგვიწოდა ქრისტემ - გავხდეთ უბოროტო ყრმები“.

[marine]

"მისი [ღირსი ანტონი] დაფარული მონოზვნური ღვაწლი იყო მთელი ცხოვრების მანძილზე ისეთი მძიმე ჯვრის ტარება, როგორიცაა ხანგრძლივი სნეულება"

[marine]

"თანამიმდევრულად საჭიროა, ქრისტესთვის მოღვაწეთა და მოწამეთა შესახებ ვისაუბროთ, რადგან, როგორც ყოველი ნაყოფი წარმოიქმნება ყვავილისგან, ასევე ყოველგვარ მორჩილებას სოფლისგან განდგომა უძღვის წინ - სხეულით ან ნებით. ამ ორ სათნოებათაგან (ე.ი. სოფლისგან განდგომით და საკუთარი ნების მოკვეთით) უმეტესად ღირებული მორჩილებაა - ოქროს ფრთებით ზეცას უსხეულოდ ამაღლება: და, ალბათ, ამ ფრთების შესახებ იგალობა სულიწმიდით ცხებულმა: ვინცა მცნა მე ფრთენი, ვითარცა ტრედისანი და აღვფრინდე და განვისვენო (ფსალ. 542,6) ჭვრეტითა და სიმდაბლითა."

/ღირსი იოანე სინელი/

[marine]

„საცხოვრებელს გარშემო ტყე ეკრა, არავითარი პირობები არ გააჩნდათ, წყალიც საკმაოდ შორს იყო... იუჯინი [მღვდელმონაზონი სერაფიმ როუზი] წერდა: "ყველა ვითომდა მოუწყობლობა სინამდვილეში უპირატესობა გამოდგა და მათი ერთობლიობა სულიერი ცხოვრების მღვიძარებას უწყობდა ხელს... ელექტრობისა და სატელეფონო კავშირის არარსებობა წუთისოფლისგან მაქსიმალურ იზოლაციას უზრუნველყოფდა, წყლის ნაკლებობა ცხოვრებას ასკეტურ იერს ანიჭებდა, რაც იმ ხელოვნურ პირობებში, თანამედროვე ადამიანთა უმეტესობა რომ ცხოვრობს, წარმოუდგენელია. ბუნების წიაღში არსებობა, განსაკუთრებით - ზამთარში, რწმენას აძლიერებს და ადამიანს მოთმინებას აჩვევს, ხშირი და უხვი თოვა კი იმაში გაწვრთნის, რომ საკუთარ თავს დიდად არ ენდოს. მთლიანობაში წარმოდგენა გვექმნება (თუმც კი ერთობ მიახლოებითი), თუ როგორ ცხოვრობდნენ პირველი ქრისტიანები".

1970 წელს, გერმანე ალასკელის კანონიზაციის შემდეგ, იუჯინი - სერაფიმეს, გლები კი გერმანეს სახელით ბერად აღკვეცეს. "რა ბედნიერი ვარ, რომ მოვუკვდი წუთისოფელს", - წერდა მამა სერაფიმე მეგობარს. ამ წყალობისთვის მთელი გულით მადლობდა უფალს და როცა ერთხელაც, წუთიერი დაეჭვებისას, მამა გერმანემ ჰკითხა, - იქნებ მართლაც შევიშალეთ, ამ უღრან ტყეში რომ ვცხოვრობთო, გაოცებულმა შეაგება: "რას ამბობ, ეს ხომ სამოთხეაო!"

მამა სერაფიმემ საკუთარი ხელით აიგო მთის ფერდობზე სენაკი და მას "ოპტინა" დაარქვა. ადამიანებთან ურთიერთობაში ძალზე უბრალო იყო, საკუთარ აზრს იშვიათად გამოთქვამდა, თავის სენაკში, სანთლის შუქზე საათობით მუშაობდა და იქ უმნიშვნელოვანესი აპოლოგეტური თხზულებანი შექმნა.“

[marine]

„მონაზვნის ლოცვას დიდი ძალა აქვს და მასზე ბოროტი ვერ იმარჯვებს.“

[marine]

"იგი [მამა ტიხონი] უდაბურ ადგილას ცხოვრობდა მარტოდმარტო და სენაკშიც თითქმის არაფერი ჰქონდა. არც არაფერი უნდოდა, ოღონდ ქრისტე ჰყოლოდა გულში, რადგან სადაც ქრისტეა, იქ სამოთხეა - მამა ტიხონისთვის ღვთისმშობლის წილხვედრი მიწა სამოთხე იყო".

[marine]

"ახლა შესამოსელი და მონაზვნური სამოსი ისეთივე საიდუმლოებაა, როგორიც გვირგვინების დადგმა ქორწინებისას. შენ მონაზვნურ ტანსაცმელს იცმევ გვირგვინის ნაცვლად და ასე ხდები ქრისტეს სასძლო, დებ რა ქალწულების აღთქმას სიცოცხლის ბოლომდე. შეიძლება თუ არა, რომ ეს გვირგვინები სხვას მიცენ, რომ ახლა სხვამ იქორწინოს? არა. მაგრამ როცა კვდებიან, გვირგვინებს მათთან ერთად დებენ კუბოში".

/იოსებ ათონელი/

[marine]

"ახალბედა მონაზონმა თავისი მონაზვნური ცხოვრების დასაწყისში არ უნდა შეისრუტოს ამ სოფლის სიბრძნე, იმიტომ, რომ შემდეგ მუდამ იშიშინებს იმ სანთლის მსგავსად, რომელსაც პატრუქი სველი აქვს".

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

„მამა ტიხონი ცდილობდა არა მარტო ისიხასტური სულით, არამედ დიდსულოვნებითაც მიებაძა და ასევე იმითაც, რომ არავინ დაემძიმებინა. იგი არიგებდა მონაზვნებს, ეღვაწათ ამაო მზრუნველობისაგან თავის დასაღწევად. მუშებივით არ ემუშავათ და ერისკაცებივით არ ეჭამათ, რადგან მონაზვნის საქმე არის მუხლთადრეკა, მარხვა, ლოცვა - არა მარტო საკუთარი თავისათვის, არამედ მთელი ქვეყნიერებისათვის - ცოცხალთა და მიცვალებულთათვის, ხოლო შრომა მათ ნაკლებად მართებთ და ისიც - აუცილებლისთვის, რომ სხვები არ დაამძიმონ, რადგან ზედმეტი შრომით, ადამიანი ღმერთს ივიწყებს. იტყოდა ხოლმე: - ფარაონი ბევრს ამუშავებდა და უხვად აძლევდა საჭმელს ისრაელის ერს, რათა მათ ღმერთი დავიწყებოდათ“.

[marine]

„ლანდივით თხელი და თავმდაბალი მონოზონი"

[marine]

"ახალბედა მონაზონი, რომელიც თავის მშობლებს, დებსა და ძმებს იგონებს, ღვთაებრივი შეწეევნის მოსვლას ეწინააღმდეგება. თუ ის სოფელს იგონებს, ეს იმას ნიშნავს,რომ მან ძალიან მალე დაივიწყა ყველაფერი, რაც გადაიტანა, როცა ცდილობდა მოსწყვეტოდა სოფელს".

/წმ. პაისი ათონელი/