მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

«ბერი უნდა ებრძოდეს თავის ვნებებს და ღმერთის დახმარებით დაამარცხოს იგი. ბერი ხანდახან ნეტარებს ღმერთში და ცხოვრობს როგორც ღმერთთან სამოთხეში, ხანდახან კი ტირის მთელი ქვეყნიერებისათვის, რათა ყველა გადარჩეს. ასე ასწავლა მას სულიწმინდამ, უყვარდეს ღმერთი და უყვარდეს სამყარო. შეიძლება შენ სთქვა: ეხლა არ არიან ისეთი მონაზვნები, რომლებიც ლოცულობენ მთელი ქვეყნიერებისათვის; მე კი გეტყვი: როცა არ იქნებიან დედამიწაზე მლოცველები, სამყაროს აღსასრული დადგება, იქნება უდიდესი უბედურება; იგი ეხლაც უკვე არის. სამყარო არსებობს წმინდანთა ლოცვით. მონაზონი მოწოდებულია ილოცოს მთელი ქვეყნიერებისათვის. ამაშია მისი სამსახური. ამიტომ ნუ დაამძიმებთ მას საეროზე ზრუნვით“

/წმ. სილუანი/

[marine]

„ბერმონაზვნობის და სულიერი ცხოვრების სიხარული რომ განიცადო, მთელი სულით და გულით უნდა ილოცო, ითმინო და დუმდე. ლოცვის გარეშე ძნელია მოთმენაც და დუმილიც. ღვთის წყალობით, ყოველივე ეს განვახორციელე ცხოვრებაში. ასე მკვიდრდება ქრისტე ჩვენს გულებში“.

/ბერი ამფილოქე/

[marine]

„მონაზვნური მოწოდება არც შემთხვევითი მოვლენაა და არც ადამიანის ჭკუის ნაყოფი, არამედ საღმრთო გამოცხადება, რომელიც თითოეული ჩვენგანის დანიშნულებას გვამცნებს და ამიტომაც ზედმიწევნითი ყურადღება გვმართებს. რამეთუ არა მარტო ამ მოწოდების უგულებელყოფა გამოიწვევს გამოსუწორებელ შედეგებს, არამედ თავის არიდებაცა და დაყოვნებაც კი საშიშია: არსებობს იმის საფრთხე, რომ ღმერთმა ეს დიდი საჩუქარი უკან წაიღოს. მხოლოდ ისიც კი, რომ ამაზე ფიქრობ, უკვე მოწოდების ნიშანია; მით უმეტეს, რომ შენმა სულმა ღმერთის მადლის ნუგეში და გემო იხილა“.

[marine]

“სულში მონაზვნური ცხოვრების ცეცხლი ამენთო“

[marine]

„როდის შეიძლება იყო მონაზონი და რა მოეთხოვებათ მონაზვნობაში? დაითმინე წყენა და კიცხვა; თუ შეურაცხგყოფენ ან დაგცინებენ, უსიტყვოდ აიტანე და შური არ იძიო, რადგან გმობის, დაცინვისა და დამცირებათა მოთმენის აღთქმა გაქვს დადებული. ყოველი უქმე სიტყვისათვის სასჯელი იქნება“

/სქემარქიმანდრიტი ვიტალი (სიდორენკო)/

[marine]

„ყოველი ღვთისმსახურების წინ ერთი ან რამდენიმე ძმა მონაზვნების სენაკებს ჩამოივლის, ყველას უკაკუნებს და ორიოდესიტყვიან ლოცვას ამბობს. თუ პასუხი („ამინ“) არ მიიღო, უფლება აქვს, კარი შეაღოს, რათა დარწმუნდეს, რომ ძმას სამედიცინო დახმარება არ სჭირდება, ან უბრალოდ, ხომ არ ჩაეძინა“.

[marine]

„სულიერი მასწავლებლის მიმართ ნდობას კი უპირველესი მნიშვნელობა აქვს არა მარტო მაშინ, როცა ერული ცხოვრების დატოვებასა და მონაზვნად შედგომას აპირებ, არამედ შემდეგაც - ამაზეა დამოკიდებული შენი არჩევნის სიმტკიცე და მონაზვნური წარმატება“.

/ბერი იოსებ ვატოპედელი/

[marine]

„ბერი ყველაფერში იცავს თავის სინდისს სუფთად, ცდილობს ძმას რაიმეთი არ აწყენინოს, როგორმე სულიწმინდა თავისში არ დაანაღვლიანოს რაიმე ცუდი ზრახვით; იგი იმორჩილებს სულს და მორჩილებით დევნის ხოლმე მტრებს როგორც თავისგან, ისე იმათგან, რომელნიც თხოვენ მას ლოცვას. არიან ბერ-მონაზვნები, რომლებიც იცნობენ ღმერთს, იცნობენ ღვთისმშობელს და წმინდა ანგელოზებს, სამოთხეს, მაგრამ ისინი იცნობენ ასევე ეშმაკებს და ჯოჯოხეთურ ტანჯვას... იციან ეს გამოცდილებით“.

/წმ. სილუანი/

[marine]

„სოფელში გაზრდილი სოკრატე [ბერი იოსებ ვატოპედელი] ბავშვობიდან მიწასთან და პირუტყვთან მუშაობას მიჩვეული, ბუნებით ენერგიული და იმ ახალგაზრდული მოშურნეობით სავსე, რომელსაც ღმერთი დამწყებ მონაზვნებს აძლევს, თავდაუზოგავად და თავდადებით მიეცა მონაზვნურ შრომისმოყვარეობას“.

[marine]

„სწორედ ლოცვაზეა უმთავრესად დამოკიდებული მონაზვნის სულიერი წარმატება, სულიერების რა საფეხურზეც არ უნდა იყოს იგი, რამეთუ მონაზონი, ჩვენი ბერის [იოსებ ისიქასტი] თქმით, არის მლოცველი არსება“.

[marine]

„მათ, ვინც მონასტერში ქარაფშუტულად მიდის: წმინდა სავანეებში მონაზვნობის მისაღებად კი არა, ცოდვების ცრემლებით შესანანებლად წადით“.

/სქემარქიმანდრიტი ვიტალი (სიდორენკო)/

[marine]

“მონაზვნობა არის ცათა სასუფევლის შეგრძნება თვით მიწიერ ცხოვრებაშივე”

[marine]

„ბერმონაზონი - მლოცველია მთელი ქვეყნიერებისათვის. უფალი იესო ქრისტე, ძე ღვთისა აძლევს ბერს სულიწმინდის სიყვარულს და ამ სიყვარულისაგან ბერის გული ყოველთვის ნაღვლობს ხალხზე იმიტომ, რომ ყველა როდი გადარჩება. თვითონ უფალი ისე იყო დასევდიანებული ხალხზე, რომ თავი გასწირა, ჯვარს ეცვა; ღვთისმშობელიც ისეთივე მწუხარებას ატარებდა გულით... იგივე სულიწმინდა მისცა უფალმა მოციქულებს და წმინდა მამებს, ეკლესიის მწყემსებსაც... ამაში მდგომარეობს სამყაროს მიმართ ჩვენი სამსახური. ამიტომ არც ეკლესიის მწყემსებმა, არც მონაზვნებმა არ უნდა მოკიდონ ხელი საერო საქმეს, არამედ უნდა მიბაძონ ღვთისმშობელს, რომელიც ტაძარში, „წმინდათა წმინდაში“ დღე და ღამე სწავლობდა უფლის კანონებს და იმყოფებოდა ხალხისათვის ლოცვაში“.

/წმ. სილუანი/

[marine]

„წმინდა იოსებ ისიქასტი ხშირად იმეორებდა, რომ ყველა მორწმუნის და განსაკუთრებით კი, მონაზვნის ცხოვრების მიზანი არის სულიწმინდის მადლის მოხვეჭა, შეძენა“.

[marine]

„დიდი სიმძიმე და ღვაწლია მონაზვნურ ცხოვრებაში. და მოსულს უდიდესი სიფრთხილე და ბუნების მუდმივი იძულება მართებს, რომ მხნეობამ სიცოცხლის ბოლომდე არ მიატოვოს, ყურადღება არ მოადუნოს. რადგან სხვაგვარად მყის ეცემა და იღუპება. რადგან სისხლისმსმელი და ვერაგი ეშმაკები ფხიზლობენ და შესაფერის დროს ელიან. ასე რომ, დაე ღმერთმა განგვანათლოს და დაგვიფაროს“.

/იოსებ ათონელი/

[marine]

„გული ამევსო ღრმა მშვიდობით, რომელსაც მონასტრის თითოეული საგანი აფრქვევდა.“

[marine]

ბერი იოსები [ვატოპედელი] ამბობდა: „არავინ არ ხდება მონაზონი შემთხვევით. თითოეული ჩვენგანი უფლის „მომდევდი მე“-ს გამოჰყვა“. ხაზს უსვამდა, რომ სახარების სიტყვები: „ვერვის ხელ-ეწიფების მოსლვად ჩემდა, უკუეთუ არა მამამან, მომავლინებელმან ჩემმან, მოიყვანოს იგი ჩემდა“ მონაზვნურ მოწოდებას ეხებაო“.

[marine]

„მონასტერში ხარ თუ ერში, ამას მნიშვნელობა არა აქვს, თუ სულში სიმშვიდე ვერ მოიპოვე, ვერსად იპოვი სამოთხეს, სამოთხე გულშია, მონასტერი კედელები არ არის, მონასტერი გულშია, ეს ყველაფერი ღმერთთან არის“

/იღუმენია ეკატერინე (სადათერაშვილი)/

[marine]

„ამქვეყნიურ საზრუნავებს დიდი ბერი [იოსებ ისიქასტი] „მონაზვნის დაღუპვად“ თვლიდა; „ჭლექს“ უწოდებდა, ანუ ტუბერკულოზის დაავადებას ადარებდა, რაც იმხანად დიდ უბედურებას წარმოადგენდა. ამიტომ საძმო ადამიანებთან შეხვედრის განრიგსაც მკაცრად იცავდა, რათა შესძლებოდათ ლოცვითა და მდუმარებით დაკავებულიყვნენ“.

[marine]

„ბერს ყველაფერი - გონება, გრძნობა, წესები - სხვაგვარი აქვს, ვიდრე ერში მცხოვრებთ. მდუმარება ნეტარებაა, ლოცვა - სულიერი ჭვრეტა; ღვთის სიტყვა - საზრდო მისი სულისათვის; უტკბესია საუბარი ღმერთთან; ტაძარი ერთადერთი თავშესაფარია; სავანის ზღუდე საზღვარია, რომლის იქითაც მისთვის აღარაფერი არსებობს. მისი სამყარო მარადიულობაა, იქ არის მისი საუნჯე, იქვეა მისი გულიც. მიწაზე მცხოვრებლებთან ერთადერთი კავშირი აქვს - თბილი ლოცვა მათზე, აი, რა არის მონაზვნური ცხოვრება“.