მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

„მონაზვნად აღკვეცის წესი დასაფლავებას მოგვაგონებს, მონაზონი კი - მიცვალებულს, საკუთარი ნებით რომ წვება საფლავში, - ბრძანებს არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი), - მონაზონი კვდება სოფლისთვის, იმ სოფლისთვის, რომელიც, როგორც მაცხოვარი ამბობს: „ბოროტსა ზედა ძევს“, - მთელი თავისი წარმართული წესჩვეულებებით, ყაიდით, სიკეთისა და ბოროტების შეფასებით, - სოფლისათვის, რომელიც ვნებების ნაზავს წარმოადგენს. მონაზონი კვდება რა, კვლავ ახლად იბადება, რათა იცხოვროს სულის ცხოვრებით, რომელშიც მომავალი საუკუნის სიხარული და საიდუმლოებაა არეკლილი. როცა მონაზონი მკვდარია სოფლისთვის, მაშინ ის ცოცხალია ღვთისთვის; ხოლო როცა სოფლისთვის ცოცხალია, - ღვთისთვის მკვდარია. იმისათვის, რომ მოვკვდეთ სოფლისა და ვნებებისთვის (რისთვისაც გვებრძვის დემონი), ორი გზა გვაქვს მოცემული. პირველი: დაყუდება და განმარტოება უდაბნოში, რაც დღევანდელ დღეს თითქმის შეუძლებელია; და მეორე - მორჩილება, რომლის მიერაც მონაზონი უარყოფს საკუთარ ნებას - ცოდვის სათავეს. თუ მონაზონი თავს არ გაიღებს სრული მორჩილებისათვის, იგი სოფლისათვის მკვდარი არ არის და მის გონებაში განუწყვეტლივ ირევა აზრები და ვნებიანი წარმოსახვები. - მამა რაფაელის მოსაზრებით, - ურჩი მონაზონი - ეს მხოლოდ და მხოლოდ მონაზვნის სამოსში შემოსილი ერისკაცია, რომელიც ცხოვრობს საკუთარი ვნებების, თავისთავადობისა და სიამაყის არეალში“.

[marine]

“მონაზვნობას, როგორც ადამიანის აღთქმით განმტკიცებულ სოფლის უარყოფას, უდიდესი ფასი აქვს ღვთის თვალში“.

[marine]

„ბერი [იოსებ ვატოპედელი] ხაზს უსვამდა, რომ ნამდვილი მონაზონი ისაა, ვინც გონებას იცავს. სწორი პრაქტიკული ცხოვრება, ანუ მონაზვნის გულწრფელი მორჩილება, სწორ ჭვრეტით (თეორიულ) ცხოვრებას, გონების ყურადღებასა და განუწყვეტელ ლოცვას მოგვიტანს, გონების დაცვას კი მცნებების უფრო ზედმიწევნითი დაცვა მოსდევს, რაც, თავის მხრივ, სულის განკურნებისა და ვნებებისგან თავისუფლების საწინდარია“.

[marine]

„საეკლესიო სწავლებით, ყველა, ვინც იღებს მონაზვნობის ანგელოზებრივ ჩინს, იკავებს დაცემული ანგელოზის ადგილს ზეცაში“.

/დედა ანტონია (კავეშნიკოვა)/

[marine]

„თუ მონაზონი არ იტყვის, რომ ქვეყანაზე მარტო მე და ღმერთი ვართო, განსვენებას ვერ იპოვის. თუ ყოველ დღეს შინაგანი ყურადღებით, ლოცვითა და თავის ბრალობით არ გაატარებს, მაშინ აუცილებლად ან ბევრს, ან უქმად ილაპარაკებს, იზარმაცებს, განიკითხავს და წინ წასვლის მაგივრად, უკან დაიხევს“.

[marine]

„ღმერთი სიყვარულია, ყველაზე მეტად მონასტერში განკითხვა არღვევს სულიერ სიმშვიდეს. განსაკუთრებით ახლებს ემართებათ, რომლებიც ჯერ არ არიან მოძღვარს მინდობილნი“.

/იღუმენია ეკატერინე (სადათერაშვილი)/

[marine]

“მორჩილი მაშინ ეცემა, როცა იგი ბერისაგან რაიმეს მალავს ან შინაგან წინააღმდეგობაშია მასთან; მაგრამ როცა ინანიებს, ბერი მას წამოაყენებს და ღვთის წინაშე მისთვის ლოცულობს. ის თავის სულიერ შვილს თითქოს საკუთარ სისხლს უსხამს ძარღვებში და მასთან სულიერი ძალები და მადლი სწრაფად ბრუნდება, მაგრამ თუკი მორჩილის ცხოვრება სავსეა გამუდმებული დრტვინვით და ბერის მიმართ უკმაყოფილებით, შინაგანი განკითხვით და მისი (ან მისი ქმედების) დამცრობით, მისი ნებისადმი ან დარიგებებისადმი წინააღმდეგობის გაწევით, მაშინ დაცემა გარდაუვალია“.

/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/

[marine]

„მონაზონი ერში მარტო არასდროს არ უნდა გავიდეს, ყოველთვის ორი ან სამი ერთად“.

/ბერი იოსებ ვატოპედელი/

[marine]

„ზოგჯერ ჩემს თავს ვეკითხებოდი: ესენი [მონაზვნები] ადამიანები არიან თუ არა? საერთოდ, გააჩნიათ ბუნებრივი კანონების შეგრძნება თუ არა?! ვიხსენებდი კიბისაღმწერლის სიტყვებს: „ვინც სხეულს სძლია, მან ბუნებას სძლია; ხოლო ვინც ბუნებას სძლია, ის უკვე ბუნებაზე მაღლა დადგა“.

[marine]

“ლოცვა ერში შესაძლებელი არის და აუცილებელიც იმიტომ, რომ მის გარეშე ვერ შექმნი უხილავ მონასტერს, იგი დაიცავს და განამტკიცებს სულიერ ცხოვრებას: შენი ოთახი ვერ იქნება სენაკი, სანამ მასში არ ილოცებ; ხმაურიან ქალაქში ვერ გრძნობ მონასტრის კედლებს შიგნით, სანამ შენს გულში არ დაისადგურებს ლოცვა“

/ოპტინელი ბერი „სტარეცი“/

[marine]

„ქრისტიანული ჭეშმარიტება არ არის აბსტრაქტული ცოდნა, ან თეორია, ან ხელოვნება, არამედ ადამიანისადმი ღმერთისგან მიმადლებული პიროვნული განღრმთობა, ანუ სიწმინდე, რასაც მილიონობით წმინდანმა მიაღწია, მონაზვნობის მიზანი ესაა. უფალმა იესომ სწორად ეს გზა გაიარა, მიუხედავად იმისა, რომ საზოგადოებასთან ჰქონდა შეხება - სხვაგვარად ვერც მოიქცეოდა, რადგან თავისი საუკუნო სწავლება უნდა გამოეცხადებინა. როგორი იყო მისი ცხოვრება? ქალწულებით ცხოვრობდა, მარხულობდა, ღამეებს ათევდა, ქონება არ ჰქონდა, ლოცულობდა! მონაზვნობა სხვა რაღაა?!“

[marine]

„მონაზონიცა და სულიერად მოღვაწე ერისკაციც სინანულის მეშვეობით საღმრთო მადლს იხვეჭს, მარადიულ ცხოვრებას ეზიარება“.

[marine]

“რამდენადაც მეტს ლოცულობს კაცი, მით უფრო იზრდება მასში ღვთის სიყვარული და ღმერთის გამოცდილებისეული ცოდნა. ლოცვაში ქმნილება თავის შემოქმედს შეიცნობს. განსაკუთრებით მონაზვნისთვის, ღმერთის ამგვარი შემეცნება მისი ბუნებრივი მდგომარეობაა. მონაზონი სულიწმინდის მადლით ცხოვრობს. მისთვის ერთადერთი და სრული ნუგეში საღმრთო მადლის მოქმედების შეგრძნებაა, რასაც კაცი ლოცვისა და გონების სიფხიზლის დროს გამოსცდის“.

/არქიმანდრიტი ეფრემ ვატოპედელი/

[marine]

„თუ რომელიმე კლერიკოსი ან მონაზონი ბოროტთანამზრახველობასა და შეთქმულებაში იქნება მხილებული... სრულიად განიკვეთოს ხარისხიდან - IV მსოფლიო კრების მე-18 კანონი“.

[marine]

„გარეშე თვალს - მას, ვისაც მართლმადიდებლური, წმინდა მამებისეული გამოცდილება არ აქვს, მონასტრული ცხოვრება რუტინად ეჩვენება. სულიერი ცხოვრება და მადლის თანამყოფობა მონასტრებში აშკარაა“.

[marine]

„როდესაც მონასტერში ვცხოვრობთ, არ უნდა დაგვავიწყდეს, რომ ჩვენ მისი კერძო მესაკუთრეები არ ვართ. ჩვენ კი არ ავაშენეთ ის, არამედ მართლმადიდებლურმა გადმოცემამ და ჩვენმა ერმა. ხოლო ჩვენ მონაზვნური ტრადიციებისა და მემკვიდრეობის უბრალო მცველები და მასწავლებლები ვართ. თუკი უფალმა ჩვენ მარილი და ნათელი გვიწოდა, ხოლო პავლე ამბობს, საქმე მაქვს ჩაბარებული და „ვაი ჩემდა, არა თუ ვახარებდე“, ჩვენც არ უნდა მოვდუნდეთ. არამედ ჩვენი სარწმუნოებისა და ჭეშმარიტების ანთებულ კელაპტრად უნდა ვიქცეთ, რომელიც განუწყვეტლივ იწვის და უნათებს ყველას, ვინც ნათელს ეძიებს“.

/ბერი იოსებ ვატოპედელი/

[marine]

„მონაზვნებს მონაზვნურ სამოსში ახვევენ და კუბოს გარეშე მარხავენ“

[marine]

„მღვდლობის ძიება ცოდვაა, მონაზვნობისაკენ სწრაფვა კი საქებარია - წმინდა მამებიც ეძიებდნენ მონაზვნობას, ხოლო მღვდლობას თავს არიდებდნენ“.

/ბერი ბარნაბა იბერიელი/

[marine]

„ანაფორის ლოცვა - მონაზვნური ღმრთისმსახურების, აღკვეცის ერთ-ერთი სახეობა. მონასტერში გატარებული საცდელი პერიოდის შემდეგ მორჩილს ორ სპეციალურ ლოცვას უკითხავენ, ანაფორასა და სხვა მონაზვნურ სამოსს აცმევენ და სახელს უცვლიან. დიდ სქემაში აღკვეცისგან იმით განსხვავდება, რომ მონაზვნური პირობები (აღთქმები) საჯაროდ ჯერ არ იდება“.

[marine]

„მონაზვნისთვის მთელი სამყაროს ლოცვას არ აქვს ისეთი ძალა, როგორიც მოძღვრის ლოცვას“