მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

„მონაზვნობა ეკლესიის ხერხემალს წარმოადგენს“.

[marine]

„მე ვიცი, რომ ერთმა მორჩილმა სული წმიდის მადლი მონასტერში შესვლიდან ნახევარ წელიწადში მოიხვეჭა, სხვებმა ათი წელი იცხოვრეს და მერე მიიღეს იგი, ზოგმა კი შეიძლება ორმოცი წელი და მეტი ხანიც დაჰყოს მონასტერში და მხოლოდ ამის შემდეგ გახდეს მადლის მიღების ღირსი. მაგრამ ამ მადლის შენარჩუნება არავის ძალუძს, რადგან არა ვართ მდაბალნი“.

/ღირსი სილუანე ათონელი/

[marine]

“სენაკი - ცალკე ოთახი ბერის, მონაზვნის, განდეგილისათვის; „მცირე სახლაკი“.

[marine]

„თუ ძმებთან ერთად ცხოვრობ და მორჩილების შესრულებისას საცთურები გხვდება, ქრისტესათვის სალოსებს მიბაძე: ისინი ლოცულობდნენ მათთვის, ვინც საცთურს უმზადებდა და ამ სიყვარულისთვის უფალი სული წმიდის მადლს ანიჭებდა, ამიტომ მათ უადვილდებოდათ კაცთა შორის ცხოვრება და მწუხარებების გადატანა. ვინც მორჩილებას ასრულებს, თუმცა კი ზოგჯერ გონება ეფანტება, მაგრამ უფალი მოწყალეა მისდამი, ურჩი კი თვითონ განიშორებს ღვთის მადლს. ხოლო თუ სენაკში ხარ დაყუდებული, არსენი დიდის დუმილს მიბაძე, რათა შენი სულის ნავს სული წმიდა მართავდეს“.

/ღირსი სილუანე ათონელი/

[marine]

„ჩვენს მონაზვნურ ცხოვრებაში სინანულია ცხონების უსაფრთხო გზა“

/ბერი იოსებ ვატოპედელი/

[marine]

„ჰოი, ძმანო, ქრისტეს მოღვაწენო, ნუ ვიქნებით უდებნი მოღვაწეობასა და ლოცვაში, არამედ მთელი ცხოვრება მოშურნენი ვიყოთ. ბევრი მონაზონი ვიცი, ვინც მონასტერში ანთებული სულით მოვიდა, მაგრამ შემდეგ დაკარგა თავდაპირველი მოშურნეობა; თუმცა ისეთებსაც ვიცნობ, ვინც ბოლომდე შეინარჩუნა იგი“.

/ღირსი სილუანე ათონელი/

[marine]

„ვისაც მონაზვნობა სურს, დიდი თავგანწირვა მართებს. და საკუთარ თავს უნდა უთხრას, რომ სხვა არაფრით იცხოვრებს ამქვეყნად. არამედ ჯვარს გაეკვრება ყოველგვარი მოწევნული განსაცდელის დათმენით: სიცივის, წყურვილის, სიშიშვლის, წყენის, შეურაცხყოფის, ყოველგვარი გულისტკენის, ხოლო თუკი ამას არ გაითვალისწინებს და მოვა კარგი ცხოვრების იმედით, ქალი იქნება თუ კაცი, უჯობს საერთოდ არ მოვიდეს, არამედ ერში იცხოვროს როგორც კარგმა ქრისტიანმა“.

/იოანე ათონელი/

[marine]

„ადამიანებს ჰგონიათ, რომ მონაზვნები უსარგებლო ხალხია. ტყუილად ჰგონიათ - არ იციან, რომ მონაზონი არის მლოცველი მთელი სოფლისათვის; ისინი ვერ ხედავენ მის ლოცვებს და არ იციან, როგორ ღებულობს მათ მოწყალე უფალი. მონაზვნებს ფიცხელი ბრძოლა აქვთ გამართული ვნებებთან და ამ ბრძოლისთვის დიდნი იქნებიან ღვთის წინაშე“.

/ღირსი სილუანე ათონელი/

[marine]

„თევზები წყლის უკმარისობისაგან კვდებიან; ასევე კვდებიან მოსაგრის გულში ღვთისაგან დაბადებული სულიერი მოძრაობები, როდესაც მოსაგრე ხშირად ცხოვრობს ერში და ერისკაცებთან აქვს ურთიერთობა“.

/წმ. ისააკ ასური/

[marine]

„მონაზონი დიდი გამოცდილების საფუძველზე ებრძვის ამპარტავან სულებს, სული წმიდა განსწავლის და აძლევს კაცს მათი დათრგუნვის ძალას. ბრძენი მონაზონი სიმდაბლით იგერიებს ყოველგვარ ზვაობასა და ამპარტავნებას. იგი ამბობს: „არ ვარ ღირსი ღვთისა და სამოთხისა. ჯოჯოხეთის ტანჯვას ვიმსახურებ და საუკუნო ცეცხლში მოვხვდები. ჭეშმარიტად, კაცთა შორის ყველაზე უარესად მიმაჩნია თავი და არა ვარ შეწყალების ღირსი“.

/ღირსი სილუანე ათონელი/

[marine]

„მონასტრის დებს შორის მთავარი სიყვარულია. მონასტრის წევრები ერთად და ტკბილად უნდა ცხოვრობდნენ, ერთმანეთისა არ უნდა შურდეთ.“

[marine]

„განმარტოებას ამაოდმეტყველება არ ახასიათებს, რომლის გამოც სამსჯავროზე პასუხის გაცემა მოგვიწევს“

[marine]

„მონაზონი დღედაღამ საღმრთო სჯულში განისწავლება და ასევე დღედაღამ ებრძვის ეშმაკს. მან შვიდი ციხესიმაგრე უნდა აიღოს.
პირველი ციხესიმაგრეა საკუთარი ნების მოკვეთა;
მეორე ციხესიმაგრე - თავის მინდობა ბერის მორჩილებისათვის;
მესამე ციხესიმაგრე - სხეულის დაჭკნობა ღვთის გულისათვის;
მეოთხე ციხესიმაგრე - უპოვარების მოხვეჭა;
მეხუთე ციხესიმაგრე - თავისმოყვარეობის ძლევა;
მეექვსე ციხესიმაგრე - თავის დამდაბლება;
მეშვიდე ციხესიმაგრე - მისცე ღმერთს შენი სული, ანუ ყველაფერში ღვთის ნებას მიენდო.
ახლა ვნახოთ, რა ჯილდოებს ღებულობს მონაზონი ამ გამარჯვებისთვის ჯერ კიდევ აქ, ამ სოფელში. ესენია:
პირველი - მშვიდი სინდისი.
მეორე - სულსა და ხორცს ღვთისაგან მშვიდობა ენიჭება.
მესამე - სულს უყვარს ღმერთი და, ჭვრეტს რა უფალს, გრძნობს, რომ უფალს ვუყვარვართ ჩვენ.
მეოთხე - ღვთის სიყვარული სულს ძალას აძლევს უყვარდეს მოყვასი, როგორც თავისი თავი.
მეხუთე - სული ღვთისმიერ მშვიდობას ჰპოვებს და ჭვრეტს ღვთის დიდებულებასა და მოწყალებას.
მეექვსე - სული მიწაზე დადის და ხელით მუშაობს, მაგრამ მისი გონება ღმერთსაა მიჯაჭვული და, ჭვრეტს რა მას, ავიწყდება ეს სოფელი, რადგან ღვთის სიყვარული თავისკენ იზიდავს.
მეშვიდე - სული გრძნობს საკუთარ გონებაში ღვთის მადლს.
მერვე - სული გრძნობს საკუთარ გულში ღვთის მადლს.
მეცხრე - სული გრძნობს საკუთარ სხეულში ღვთის მადლს.
მეათე - ღვთის სიყვარული აღებს ზეცათა სასუფევლის კარს, და სულმა სული წმიდის მიერ იცის, როგორია უფალი ჩვენი“.

/ღირსი სილუანე ათონელი/

[marine]

„თუ არ შეგიძლია მოსწყდე სოფელს, მაშინ იღვაწე, რათა, ყოველ შემთხვევაში, შენში აღმოფხვრა სიბრძნე ამა სოფლისა“

/წმ. პაისი ათონელი/

[marine]

„იქნებ მითხრა, სადღა არიან დღეს ისეთი მონაზვნები, მთელი სოფლისათვის რომ ლოცულობდნენო. მე კი გეტყვი, რომ როცა დედამიწაზე მლოცველები აღარ იქნებიან, სოფლის აღსასრული დადგება: მაშინ დიდი უბედურებები დაიწყება - თუმცა უკვე დაწყებულიცაა“.

/ღირსი სილუანე ათონელი/

[marine]

„ვინც უდაბნოსა და მდუმარებაში ცხოვრობს, ის სამი განსაცდელისაგან თავისუფალია: სმენის, ენისა და მზერისაგან; მას მხოლოდ ერთი განსაცდელი აქვს - საკუთარი გულისაგან“.

/წმ. ანტონი დიდი/

[marine]

„რატომ მიიჩნევდნენ წმინდა მამები მორჩილებას ლოცვასა და მარხვაზე უპირატესად? იმიტომ, რომ მოღვაწეობა მორჩილების გარეშე ცუდმედიდობას შობს, მორჩილი კი ყველაფერს ისე აკეთებს, როგორც უთხრეს, და არა აქვს ამპარტავნების საბაბი. გარდა ამისა, მორჩილმა ყველაფერში მოიკვეთა საკუთარი ნება და სულიერ მამას მიენდო, ამიტომ მისი გონება თავისუფალია ყოველგვარი ზრუნვისაგან და წმინდად ლოცულობს. მორჩილს მხოლოდ ღმერთი და თავისი მოძღვრის სიტყვა ახსოვს, ურჩის გონება კი სხვადასხვა საქმეებითა და მოძღვრის განკითხვითაა დაკავებული, ამიტომაც არ ძალუძს ღვთის ხედვა“

/ღირსი სილუანე ათონელი/

[marine]

„მონაზვნის ცხოვრება განუწყვეტელი მოწამეობაა. ტკბილი იესო ტანჯვათა შორის შეიცნობა. და როგორც კი იპოვი მას, მყისვე გასაჭირს გთავაზობს. მისი სიყვარული ტანჯვათა შორისაა. მცირეოდენ თაფლს გიჩვენებს, მის ქვეშ კი ნაღველის მთელი საწყობია. მადლის თაფლი წინ უძღვის, უკან კი განსაცდელთა ნაღველი მოსდევს.“

/იოსებ ათონელი/

[marine]

„ჩვენ ყველას, ქრისტეს შედგომილებს - ღვთის რჩეულ ერს, განსაკუთრებით მონაზვნებს, მტერთან ომი გვაქვს გაჩაღებული. ფიცხელ ომში ვართ და ჩვენი ბრძოლა ყოველდღე, ყოველ წუთს მიმდინარეობს. ვისაც უყვარს თავისი ნების მოკვეთა, იმას მტერი ვერ მოერევა, მაგრამ მტერი რომ დაამარცხო, ქრისტეს სიმდაბლე უნდა ისწავლო. ვისმა სულმაც ეს სიმდაბლე მოიხვეჭა, იმან სძლო ეშმაკს. მაგრამ სასოს ნუ წარვიკვეთთ, რამეთუ უფალი მოწყალეა და ვუყვარვართ ჩვენ“.

/ღირსი სილუანე ათონელი/

[marine]

„მონაზვნის საქმეა - გახდეს სულიწმინდის ჭურჭელი. მან თავისი გული ისეთი მგრძნობიარე უნდა გახადოს, როგორც ნატიფი ოქროს ფირფიტა. მონაზვნის მთელი ღვაწლი არის სიყვარული, ამ გზაზეც იგი გამოდის უფლისადმი სიყვარულის გამო, რომელიც თავის თავში მოყვასისადმი სიყვარულსაც შეიცავს. ბერ-მონაზონი ფიქრობს კაცობრიობის უბედურებაზე, მისი გული ტკივილით წყლულდება და იგი განუწყვეტლივ, გულისმიერად ლოცულობს მსოფლიოზე. ასე ლოცვით შეავედრებს ბერი მსოფლიოს. არიან მონაზვნები, რომლებიც ადამიანებს უფრო მეტად ეხმარებიან, ვიდრე მათ მთელი სამყარო დაეხმარებოდა“.

/წმ. პაისი მთაწმინდელი/