მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

„ცოდვები მხოლოდ მათი აღიარებით არ მოგვეტევება, საჭიროა გამოსყიდვა - სამართლიანობის დაკმაყოფილება. ჯვარცმულ ავაზაკს თავად უფალმა აღუთქვა: დღესვე ჩემთან ერთად იქნები სამოთხეში (ლუკა 23,43), მაგრამ ამის მერეც კი არ შესულა ის სასუფეველში უცებ და უშრომლად, სამოთხეში მოხვედრამდე წვივების დამტვრევა უნდა ეწვნია. ასევე ჩვენც, თუმცა ძველი ცოდვები მოგვეტევა აღსარების საიდუმლოთი და ბერად აღკვეცით, მაგრამ უფლის ეპიტიმია ამ ცოდვების გამო უნდა ვზიდოთ, ანუ დავითმინოთ ავადმყოფობა, მწუხარება, სიძნელეები და ყველაფერი, რასაც უფალი გვიგზავნის ცოდვებისაგან განსაწმენდად“.

/ღირსი ამბროსი ოპტინელი/

[marine]

„უყვარს სული წმიდას მორჩილი სული, ამიტომ მორჩილი მალე შეიცნობს უფალს და მიიღებს მისგან შინაგანი ლოცვის ნიჭს“.

/ღირსი სილუანე ათონელი/

[marine]

„კარგია, თუ მონაზონი აღესრულება იმავე სავანეში, სადაც დაიწყო მონაზვნური ცხოვრება სინანულში, ოღონდ ასევე სინანულში უნდა აღსრულდეს“.

/წმ. პაისი მთაწმინდელი/

[marine]

„უდაბნოში ძაღლი წყურვილისგან კვდებოდა. გზად ბერმა ჩამოიარა, მომაკვდავ ძაღლს თავისთვის შენახული წყალი უწილადა და სიკვდილს გადაარჩინა. იმ დროს ციდან ხმა მოისმა, - ამ ბერს ბევრი ცოდვა მიეტევაო! მაშ, რამდენად დიდი სიკეთეა თუ ადამიანს გადავარჩენთ“.

/ღირსი გაბრიელი, აღმსარებელი და სალოსი/

[marine]

„წმინდა ექვთიმე დიდი განსაკუთრებით ახალგაზრდა ბერებს შრომისკენ აგულიანდებდა. იგი მართებულად არ მიიჩნევდა, რომ ბერი ერის ადამიანის შესანახი გამხდარიყო. დაუშვებელი იყო ბერს სხვის ხარჯზე ეარსება და ვინც არ შრომობდა, არც უნდა ეჭამა“.

[marine]

"თავდაპირველად სულიერი ნებისა და ხორციელ ასოთა მოკვდინება მეტად დიდ მწუხარებას იწვევს; შუა პერიოდი ზოგჯერ - სრულიად არასამწუხარო, ხოლო დასასრულს უკვე აღარანაირი განცდა და აღძვრა მწუხარებისა აღარ იგრძნობა. მაშინ ამ ნეტარი და ცხოველი მიცვალებულის გულისტკივილსა და მწუხარებას იწვევს ის, როცა ხედავს, როგორ აღასრულებენ პირად ნებას, რადგან საკუთარი სასჯელის ტვირთი აშინებს."

/ღირსი იოანე სინელი/

[marine]

„მორჩილება კაცს ამპარტავნებისგან იცავს, მორჩილებისათვის ეძლევა მას სული წმიდის მადლი. ამიტომაც დგას მორჩილება ლოცვასა და მარხვაზე მაღლა“.

/ღირსი სილუანე ათონელი/

[marine]

„სიბრიყვეა, როცა გამოუცდელი და პირტიტველა ბიჭები აჰყავთ ბერის ხარისხში“

/ღირსი გაბრიელი, აღმსარებელი და სალოსი/

[marine]

„თუ ვინმე ჩვენს შორის (ბერთა შორის, მთარგ.) სულიერად ელამი აღმოჩნდება, ის ნუ მოითხოვს ძმებისაგან ბრმა მორჩილებას, რათა მათთან ერთად არ გადაეშვას უფსკრულში, წერილის სიტყვისაებრ: „ბრმაი ბრმასა თუ წინა-უძღვნ, ორნივე მთხრებლსა შთაცვვიან“ (მათ. 15,14).

/წმ. პაისი მთაწმინდელი/

[marine]

„ვნახე ადამიანები, რომლებიც მონასტერში ცოდვებისა და ვნებებისაგან დამახინჯებული სახეებით მოვიდნენ, მაგრამ სინანულმა და ღვთისმოშიშმა ცხოვრებამ ისე შეცვალა, გარეგნულადაც მშვენიერნი გახდნენ“.

/ღირსი სილუანე ათონელი/

[marine]

„შეხედეთ შიო მღვიმელის ხატს, წინათ ქართველი მამები ასეთი სამონაზვნო კუნკულ-ბარტყულით იმოსებოდნენ. ნუ დაივიწყებთ ამ წესს“

/ღირსი გაბრიელი, აღმსარებელი და სალოსი/

[marine]

„არა ბრწყინავს ესრეთ ცაი სიმრავლითა მით ვარსკვლავთაითა, ვითარ იგი უდაბნონი ეგვიპტისანი ბრწყინვენ საყოფლებითა მით მონაზონთაითა“.

[marine]

"როდესაც განზრახვა მიგიზიდავს, რომ გამოსცადო, ან განსაჯო შენი წინამძღვარი, როგორც სიძვას, ისე განეშორე მას; ამ გველს არ შეუდრკე, ნუ მისცემ ადგილს, ნურც კარს გაუღებ, არამედ უთხარ მას: - ჰოი, მაცდურო! მე კი არ უნდა განვსაჯო წინამძღვარი, მან თავად უნდა განმსაჯოს მე; მე კი არა ვარ მისი მსაჯულო, არამედ - ისაა ჩემი."

/ღირსი იოანე სინელი/

[marine]

„მე მახსენდება ჩემი აფხაზეთში ყოფნის დრო პატრიარქობამდე. რუსეთიდან ჩამოვიდა ერთი ახალგაზრდა, ეროვნებით ებრაელი. შემდეგ ავიდა უდაბნოში აფხაზეთის და იქ მოღვაწეობდა.

ბერები მეუბნებოდნენ მე, რომ საოცრება ხდებაო. ეს ახალგაზრდა ჩამოვიდა და იმდენად დიდი იყო მისი სარწმუნოება და სიყვარული, რომ როცა ლოცვებს კითხულობდა, სხვა ბერები ნათელს ხედავდნენ მის თავზე. მე მეუბნებოდნენ, რომ ჩვენ არ ვეუბნებით და არ ვუმხელთო, რომ ეს ნათელი თავზე ადგას , რათა ამპარტავნების გრძნობა არ დაეუფლოსო.

მისი მამა ერთ-ერთ უნივერსიტეტში პროფესორი იყო. ის საშინელი ათეისტი იყო. ჩამოვიდა ჩემთან სოხუმში და ეძებდა თავის შვილს. მან მიამბო, თუ როგორ დაიწყო სარწმუნოებაში მოსვლა. ის ამბობდა, რომ ხელზე შემოხვეული აქვს ფსკვნილიო. ათეისტურ ოჯახშია გაზრდილი და ფსკვნილს ხმარობსო. და ამიტომ შევიყვანეთ ფსიქიატრიულ საავადმყოფოშიო. მთელს საბჭოთა კავშირში მისი ძიება იყო გამოცხადებული. მაგრამ ღვთის მადლით ის დარჩა მორწმუნე ქრისტიანი და დღესაც რუსეთში მოღვაწეობს.“

/ილია მეორე/

[marine]

“მონასტერში და სემინარიაშიც კაცი რწმენის მიხედვით უნდა მიიღონ და არა მხოლოდ საგნების ცოდნით“

/ღირსი გაბრიელი, აღმსარებელი და სალოსი/

[marine]

„ერთ-ერთი ბერი აბბა აქილესთან მოვიდა. ნახა, სისხლს აფურთხებდა. ძმამ ჰკითხა: „მამაო, ეს რა არის?“ ბერმა უპასუხა: „ეს ერთი ძმის სიტყვები იყო, რომელმაც მე დამამწუხრა. ვცდილობდი, არ მიმეღო ისინი და ღმერთს ვთხოვდით, მივექციე მათგან. და ეს სიტყვები ჩემს ბაგეებში თითქოს სისხლად გადაიქცა. გადმოვნერწყვე ისინი და კვლავ დავიბრუნე ჩემი მდუმარება და მწუხარებაც გადამავიწყდა“.

[marine]

„ბევრმა მონაზონმა იცის სული წმიდის მადლი. სული წმიდა ისეთი ტკბილი და საყვარელია, რომ მშვენიერი ასულის დანახვაც კი არ უღვიძებს კაცს გულისთქმას“.

/ღირსი სილუანე ათონელი/

[marine]

„რადგან ზეციური ცხოვრება ადამიანებისა ანგელოზებრივი იქნება, ზოგიერთი გულმოდგინე ჭაბუკი თუ ქალიშვილი მას ამ ცხოვრებაშივე იწყებს, შემონაზვნდებიან და უპოვარებასა და მორჩილებაში ცხოვრობენ უბიწოდ“

/წმ. პაისი მთაწმინდელი/

[marine]

„მორჩილება უპირველესია, თუ მონაზონი უვლის მძიმე ავადმყოფს, მას შეუძლია წირვა-ლოცვაზე დაუსწრებლად მივიდეს პირდაპირ ზიარების დროს და ეზიაროს“

/ღირსი გაბრიელი, აღმსარებელი და სალოსი/

[marine]

"მას შემდეგ, რაც ღვთისმსახურებისა და მორჩილების ასპარეზზე გავალთ, იმ ჟამიდან უკვე აღარანაირად აღარ უნდა გამოვცადოთ და განვსაჯოთ ჩვენი კეთილი მსაჯული და წინამძღოლი, თუნდაც მასში, როგორც ხორციელ კაცში, შეიძლება, ცოდვის მწიკვლიც შევნიშნეთ. თუ ასე არ მოვიქცევით და თავად ვიქნებით მსაჯულნი, მორჩილება აღარანაირ სარგებელს აღა მოგვიტანს."

/ღირსი იოანე სინელი/