მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

„მონასტრის გარემოს: დიდ ძმობას, ყვავილებს, ხეებს, ნაყოფს და ა.შ. ვადრი სკას. კურთხეული ფუტკარი ის მწერია, რომელიც ქებას იმსახურებს, ის მიბაძვის ღირსია, ვინაიდან გამუდმებით იღწვის მოყვასისათვის. ეს მთელი საერთო საცხოვრებელი მონასტერია თავისი წესებით. მათ ჰყავთ უფროსი და ყველას თავისი მოვალეობა აკისრია. მათ შორის საერთო საცხოვრებლისთვის დამახასიათებელი წესრიგი სუფევს: შორს დაფრინავენ ყვავილებისთვის, ერთს მოაქვს ნექტარი, მეორეს - წყალი, მესამეს - თიხა, რათა ბინა აიშენონ, იცხოვრონ და გამრავლდნენ“.

/ბერი ანთიმოზი/

[marine]

„როგორ შეიძლება მონაზონი იყოს კარგად, როდესაც ერს უჭირს“

/ღირსი გაბრიელი, აღმსარებელი და სალოსი/

[marine]

„ბერი ანატოლი ოპტის უდაბნოში ცხოვრობდა. ოპტა სულიერების ყველაზე მძლავრი ცენტრი გახლდათ, სადაც მონაზვნებში სიმდაბლის აღზრდას პირველხარისხოვანი მნიშვნელობა ენიჭებოდა.“

[marine]

„რა ფასი აქვს ღვთის თვალში უზომო ასკეზს? თუ ეს ღვთისმოსაობით აღესრულება, ხარობს ადამიანი და ხარობს ღმერთი - თავისი ღვთისმოსავი შვილის გამო, თუ ადამიანი სიყვარულის გამო იმძიმებს საკუთარ ტვირთს, მის გულში თაფლი იღვრება. ხოლო - თუ ამას ეგოიზმით აკეთებს, მას ეს ტანჯვას მოუტანს“

/წმ. პაისი მთაწმინდელი/

[marine]

„როგორც მკვდარს არ ესმის ხმა მეგობართა და ახლობელთა თავისი ქალაქისა თუ სოფლისა, რადგან სხვა სამყაროში გადაინაცვლა და აღარა ცხოვრობს იქ, ასევე უნდა იყოს მონაზონიც: რაკი ბერული სამოსელით შეიმოსება, უნდა განეშოროს თავის ქალაქს, ახლობლებს და ყოველივე ქვეყნიურ საქმეებს, რათა მისი გულიდან აღმოიფხვრას საერო ცხოვრების სიტკბოებანი. ასეთი ნუ მისცემს თავს უფლებას, რათა მიეცეს ამქვეყნიურ, ამაო საზრუნავს, რომელიც არაფრის მომცემია, გარდა სულის წახდენისა. თუ მონაზონი ვერ მოშორდა თავის ქალაქსა თუ დაბას, ახლობლებს და ვერ ჩაიკეტა თავის სენაკში განმარტოებით, მიემსგავსება მკვდარს, სახლში უპატრონოდ დაგდებულს და აყროლებულს, რომლის სუნისა გამოც ყველა გაურბის მას“.

/ღირსი ზოსიმე პალესტინელი/

[marine]

„თუ მონასტერში მიხვედი, მხნე იყავ და ნუ შეძრწუნდება შენი გული“

/ღირსი სილუანე ათონელი/

[marine]

„ერთი ბერი მეორესთან მივიდა: საუბრისას ერთმა მათგანმა მეორეს უთხრა: „მე მოვკვდი სოფლისათვის“. მეორემ უპასუხა: „ნუ გექნება საკუთარი თავის იმედი მანამ, ვიდრე ამ სხეულიდან არ გახვალ; რადგან თუმცა ამბობ, რომ მოკვდი, სამაგიეროდ, სატანა არ მომკვდარა!“

/ძველი პატერიკი/

[marine]

„რათა ჩვენს გულებში გაიზარდოს მონაზვნური სიბრძნე, ჯერ უნდა მოკვდეს და ნეშომპალად იქცეს სიბრძნე ამა სოფლისა. და იმისათვის, რათა მოვაკვდინოთ ვნებები, ჩვენ უნდა ვიფიქროთ სიკვდილსა და სამსჯავროზე და მოშურნეობით დავითმინოთ სატანჯველი ქრისტესათვის, რომელმაც დაითმინა მრავალი სატანჯველი და სიკვდილიც, რათა გამოვესყიდეთ“.

/წმ. პაისი მთაწმინდელი/

[marine]

„მონაზონი მაგალითი უნდა იყოს ერისკაცთათვის და არა საცთური, ისევე, როგორც თვითონ ანგელოზთაგან იღებს მაგალითს. ამიტომ ძალიან ყურადღებით უნდა იყოს, რომ სატანამ არ მოიტაცოს“

/იოსებ ათონელი/

[marine]

„უნდა გვახსოვდეს, რომ ცოდვების განცდას, თუ ის ღვთისგანაა, ყოველთვის თან სდევს მადლმოსილი სიხარული, და არა მოწყინება. იღუმენობიდან გადამდგარი მამა თეოდოსი (პოპოვი), ოპტის უდაბნოს სკიტში ცხოვრობდა. მას უკვე მიეღწია სულიერი ცხოვრების სიმაღლეებისათვის, თუმცა ეშმაკები ხშირად ესხმოდნენ თავს მოწყინების აზრებით. ერთ-ერთი ასეთი ბრძოლის დროს მამა თეოდოსი თითქოს სასოწარკვეთას მიეცა. წმინდა ამბროსი ოპტელთან მივიდა და ტირილით უთხრა:
-მამაო, მიშველე, ვიღუპები! ღორი ვარ, მონაზონი კი არა; რამდენი წელია, მანტიას ვატარებ და ჩემში არაფერია მონაზვნური. მხოლოდ ღორი შეიძლება დამერქვას!
წმინდა ამბროსიმ მშვიდად გაიღიმა, მის წინაშე თავდახრილ იღუმენს მხარზე ხელი დაადო და უთხრა:
-ასეც იფიქრე, ასეც იფიქრე სიცოცლის ბოლომდე საკუთარ თავზე, მამაო იღუმენო, მოვა დრო და ჩემზე და შენზე, ღორებზე, წიგნებს დაწერენ.
ეს სიტყვები წინასწარმეტყველური აღმოჩნდა: შემდგომში ღირსი ამბროსი ოპეტელისა და იღუმენ თეოდოსის ცხოვრებაზე, მათ სულიერ ღვაწლზე, შთამომავლობის დასამოძღვრად წიგნები დაიწერა. ასე განადიდებს უფალი მართლებს, რომელთაც გულწრფელად მიაჩნიათ თავი უდიდეს ცოდვილებად“.

[marine]

„ნუ ესწრაფვი, გახდე ბერი, იმიტომ რომ თავად ეს ზრახვა არის მარცხი. ასევე ნუ ისურვებ იყო ბერი, თუ იქამდე მორჩილი არ ყოფილხარ“.

/წმ. პაისი მთაწმინდელი/

[marine]

"მორჩილება არის სამარე საკუთარი ნებისა და აღდგომა სიმდაბლისა."

/ღირსი იოანე სინელი/

[marine]

„1922 წელს წმინდა ანას სკიტის ერთმა ძმამ საკუთარი მამა მოიყვანა, სახელად იოანე, რომელიც მონაზვნობაში იოაკიმე გახდა. მისმა ვაჟმა, ანტონიმ მას აუხსნა: რადგანაც წერა-კითხვა არ იცი, ერთი თითი მოკეცე და თქვი, "უფალო", მეორეს მოკეცვისას - "იესო", მესამეზე - "ქრისტე", მეოთხისას - "ძეო", მეხუთეზე კი "ღვთისაო".

მან ხელისგული აჩვენა და უთხრა: - ვაშლის აღებით ჩვენ მთელი ხელისგულით შევცოდეთ, ამიტომაც, დაე, ყველა თითი დაგვეხმაროს ლოცვაში. მაშინ მოვიპოვებთ ცხონებასო.

მამა იოაკიმე უსიტყვოდ ემორჩილებოდა თავის ვაჟს და მალევე მოუკლებლად ლოცვის ნიჭი მოიპოვა. ამასთან, მას მოუკლებელი ცრემლთა დენის ნიჭიც მიეცა. მისი სიმდაბლე იმ საფეხურამდე ავიდა, რომ ყველაზე ახალგაზრდა მონაზონთა დანახვისასაც კი მათ ნაფეხურებს კოცნიდა.

სკიტელმა მამებმა გადაწყვიტეს, გამოეცადათ, მისი ცრემლები მართლა სიმდაბლისმოყვარებისა და საკუთარი ნების მოკვეთისაგან თუ მოდიოდა. მათ უთხრეს: "მამაო იოაკიმე, როცა სასაფლაოს ჩაუვლი, მიცვალებულებისგან კურთხევა აიღე. თქვი: "მაკურთხეთ, მამანო". მამა იოაკიმე, შვილი მორჩილებისა, ასეც მოიქცა, სასაფლაოს კარებს მიუახლოვდა, შეჩერდა და ლოცვა დაიწყო: "მაკურთხეთ, მამანო". მაშინვე გარდაცვლილთა ძვლები ამოძრავდნენ, ერთმანეთს მიეხეთქნენ და გარკვევით მოისმა ხმა მიწიდან: "უფალმა გაკურთხოს, მამა იოაკიმე". უკან მამები მიჰყვებოდნენ, რომელთაც თქვეს: "ვაი ჩვენ, რომ აქ სიყრმიდანვე ვიღვწით, მაგრამ ასეთ მადლს ვერ მივაღწიეთო".

[marine]

„მონაზვნური ღვაწლი განისჯება არა მხოლოდ სხეულის, არამედ გონების ვნების გამოც“

/ნეტარი იერონიმე სტრიდონელი/

[marine]

“მორჩილება - ეს არის განსაკუთრებული ურთიერთობა მწყემსსა და დასამწყესს შორის, და ეფუძნება ღრმა ნდობას, ურთიერთპატივისცემას, სიმდაბლეს, ლოცვას, ღვთის სიმართლის ძიებას“

[marine]

“მონაზონმა ისე გონივრულად უნდა დაიცვას მარხვა, თითქოს სხეულში ას წელიწადს დარჩენა ჰქონდეს გადაწყვეტილი; ისე უნდა მოთოკოს სულიერი მოძრაობანი: დაივიწყოს წყენანი, დაუტევოს დარდი, არად ჩააგდოს მწუხარება და დანაკარგი, თითქოს ყოველდღე სიკვდილს აპირებდეს“

/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/

[marine]

„რა თქმა უნდა, ბერი არასდროს ამბობს: „მე ვიხსნი მსოფლიოს“. იგი ლოცულობს სამყაროს გადარჩენაზე საკუთარი ცხონებისათვის ლოცვის პარალელურად. ხოლო, როცა სახიერი უფალი გაიგონებს მის ლოცვას, დაეხმარება სამყაროს. ბერ არ ამბობს: „მე გადავარჩინე სამყარო“. არამედ - „ღმერთმა იხსნა ქვეყნიერება“. ბერმა ისეთ მდგომარეობას უნდა მიაღწიოს, რომ ლოცულობდეს: „ღმერთო ჩემო, მე ნუ გადმომხედავ, მე ნუ შემიწყალებ. იზრუნე ქვეყნიერებაზე, შეიწყალე იგი“. ბერი ასე ლოცულობს არა იმიტომ, რომ თავად არ საჭიროებს ღვთის მოწყალებას, არამედ იმიტომ, რომ ქვეყნის მიმართ უდიდესი სიყვარული აქვს“

/წმ. პაისი მთაწმინდელი/

[marine]

„იღუმენის მეშვეობით უნდა გაიგო ნება ღვთისა და ამის მიხედვით მოიქცე და არა შენ თვითონ აიჩემო რაღაც“.

/ღირსი სილუანე ათონელი/

[marine]

„ძია ნიკოლოზს ერთი ვნება ჰქონდა: თამბაქოს წევა.
„საუბედუროდ ეს ვნება დამრჩა, მეუბნებოდა ძია ნიკოლოზი, - რათა ჩემივე მიზეზით, არად ჩამეგდოს ღმერთმა და ადამიანებმა. მას თავი დავანებე, - უფალს ჩემზე ეტყვის მაცდური, - ის აბოლებს და ამიტომაც ჩემიაო“.
ვკითხე:
-როდესმე მონასტრის შიგნით თუ მოგიწევია.
-არასოდეს შვილო, ყოველთვის გარეთ გავდივარ, გალავნის ბოლოში. ვინაიდან კარიბჭის თავზე გამოსახულია ღვთისმშობელი, რომელმაც ბევრჯერ მანუგეშა. ხოლო თამბაქოს კვამლი ჩვენი რწმენის საგანძურის გარშემო არ უნდა ტრიალებდეს.
მამა ფილოთეოსმა ბევრჯერ შესთავაზე მონაზვნად აღკვეცა, რაზეც ის პასუხობდა: „არა, სიგარეტით ვერ შევუდგები ღვთისთვის მიძღვნილი ცხოვრების გზას. მონაზონს ყოველთვის ხელში სკვნილი უნდა ეპყრას და ლოცულობდეს. მე თვითონვე გეტყვით, როდის ვიქნები მზად მონაზვნის სამოსის ჩასაცმელად“.
მრავალი წლის შემდეგ, როცა მისი ცხოვრება დასასრულს მიუახლოვდა, ღმერთმა ჯილდოდ ამცნო, თუ როდის გარდაიცვლებოდა. მან მოუხმო იღუმენს თავის ოთახში და უთხრა: „მამაო, ორმოცი დღის მერე მოვკვდები. მონაზვნად აღმკვეცე, რათა მომავალ ცხოვრებაში თქვენ არ განგეშოროთ, ძველი მამებისგან გამიგია, რომ საუკუნო სასუფეველში მონაზვნები ერთ ადგილას იქნებიან, ხოლო ერისკაცები სვა ადგილზე“.
დიდი გულშემუსვრილებით აღიკვეცა მონაზვნად. მისი წინასწარმეტყველების არავის სჯეროდა, მაგრამ მეორმოცე დღეს მართლაც გარდაიცვალა,რათა მიღო საზღაური თავისი შრომისა. მისი დაკრძალვისას გამოუთქმელი კეთილსურნელება იგრძნობოდა. ხალხი, ვინც მისი ცხედარი საფლავში ჩაუშვა, ამბობდა: „თუ ჩვენი არ გჯერათ, ხელებზე გვისუნეთო“.
ბერდიდმა გვიბრძანა, აღმოსავლეთით მივბრუნებულიყავით და მუხლი მოგვეყარა. ლოცვის დასრულების შემდეგ სამარე მიწით ამოავსეს. ყველას გვჯეროდა, რომ უფალმა ის ღირს მამათა დასში შერაცხა.
მისმა ლოცვამ განგვამტკიცოს ჩვენ სიმდაბლესა და წმინდა, უჩინარ მსახურებაში. ამინ“.

[marine]

„უდაბნოში განმარტოებული არ უნდა ნანობდეს სოფელზე, რომელიც მან დატოვა; ერში ცხოვრებისათვის მოწოდებული კი არ უნდა ამბობდეს, რომ აქ ცხონება შეუძლებელია!“