მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

„ერთმა ბერდიდმა გადაწყვიტა, სულიერი შვილი დაეხსნა ნივთის სიყვარულისგან. უბრძანა, როდინში დაენაყა ოქროს საათი, რომელსაც იგი კერპივით ეთაყვანებოდა (ეს საათი მორჩილს მშობელმა მამამ აჩუქა). მორჩილმა დიდი შინაგანი ბრძოლის შემდეგ სძლია საკუთარ „მეს“, ნივთისადმი ამ არაბუნებრივ სიყვარულს და მერე განთავისუფლების სიხარული განიცადა“.

[marine]

„ვინც ღვთის გამო უპოვარი გახდება, იგი დაუსრულებელ საუნჯეს მიიღებს“.

/წმ. ისააკ ასური/

[marine]

„მონაზვნობას, როგორც თავისთავად, აღთქმით განმტკიცებულ უარყოფას სოფლის თვით ყველაზე უფრო უმნიშვნელო სიხარულისა და სიამოვნებისას, უდიდესი ფასი აქვს ღვთის თვალში, როგორც სათნოების უმაღლეს სახეს და ამიტომაც უფლისაგანაც უმაღლესი ჯილდოს ღირსი ხდება: „და ყოველმან, რომელმან დაუტევა სახლი, გინა ძმანი ანუ დანი, ანუ მამაი და დედაი, ანუ ცოლი, ანუ შვილნი, ანუ აგარაკნი სახელისა ჩემისათვის, ას წილად მიიღოს და ცხოვრებაი საუკუნოი დაიმკვიდროს“ (მათე 19,29).

[marine]

„სამონაზვნო და საერო ცხოვრებას შორის ისეთივე განსხვავებაა, როგორიც - ნავსადგურსა და გამუდმებით ქარისაგან მღელვარე ზღვას შორის“.

/წმ. იოანე ოქროპირი/

[marine]

„ამბა დოროთეს აზრით, მოვალეობის გამო აღსრულებულ სხვადასხვა სათნოებებს მხოლოდ ხარკის მნიშვნელობა აქვს, რომელიც აუცილებელია ყველამ გაიღოს, - როგორც ძღვენი სახელმწიფოსა და მეფისათვის; ხოლო საკუთარი ნებით აღსრულებული სამონაზვნო მორჩილება, უპოვარება და ქალწულება, - როგორც სათნოება, ღვთისადმი მხოლოდ და მხოლოდ სიყვარულით ბოძებული ძვირფასი ძღვენია, მსგავსად იმისა, როგორც სახელმწიფოში ცნობილი ადამიანები ხარკის გარდა, მეფეს უძღვნიან საჩუქრებსაც, და ამის გამო მდიდრულ ჯილდოს, პატივსა და ხარისხს იღებენ“.

[marine]

„ადამიანთათვის თავის არიდების სურვილი - მომწიფებულ ვენახს, ხოლო მათთან ურთიერთობის მქონე - მოუმწიფებელს ჰგავს“.

/ამბა მოსე/

[marine]

„რომელ ერისკაცთაგანს აღუსრულებია ოდესმე სასწაული? ვინ აღადგინა მკვდარნი? ვინ განდევნა ეშმაკნი? - არავინ! ეს ყოველივე გამარჯვებულ მოსაგრეთა პატივია და მათ სამყარო ვერ იტევს, და თუ შეძლებდა მათ დატევას, მაშინ რა საჭირო იქნებოდა სოფლისაგან განდგომა?“

/წმ. იოანე კიბისაღმწერელი/

[marine]

„ერში ცხოვრებითაც შესაძლებელია, არაამსოფლიური იყო. მაგრამ ყოფითი საზრუნავებით, გამუდმებული განსაცდელებითა და ცოდვაში ჩავარდნებით განა შეიძლება, იმედოვნებდე, მიაღწიო ისეთ ზნეობრივ სრულყოფას, სათნოების ისეთ სიწმიდეს, რომელსაც გპირდება და უხვად წარმოგიდგენს მონაზვნის წყნარი, განმარტოებული ცხოვრება, სოფლისა და მისი ამაოებისაგან მოშორებით?“

[marine]

„რამდენადაც ადამიანი ამსოფლიურ ნუგეშს მოიკლებს, იმდენად მეტ ღვთიურ სიხარულს მიიღებს სულიწმიდის მადლით!“

/წმ. ისააკ ასური/

[marine]

„მონაზვნობის მნიშვნელობა მთელი მისი ნაყოფით მკაცრად უკავშირდება მისი აღთქმების ერთგულად აღსრულებას. წინააღმდეგ შემთხვევაში, მონაზონი მხოლოდ შეაგინებს მონაზვნობას, - ერისკაცთა საცდუნებლად და საკუთარი თავის დასაღუპავად“.

[marine]

„ლავრელ ბერდიდს, ამბაკუმ უხამლოს, პატივცემული მორჩილი მამა ეფრემი ეუბნებოდა:
-მე იმდენი სიკეთე არ მომიტანა წმინდა წერილის ცოდნამ (მან ზეპირად იცოდა წმინდა წერილი) და იმან, რომ წმინდა ფანურის ტაძარი ავაშენე, როგორც მონასტერში მორჩილების ასრულებამ. ბევრი მინახავს, ბევრი რამ გამიგია, მაგრამ სიტყვაც კი არ დამიძრავს, რადგან ეს სასარგებლო არ იქნებოდა ჩემი სულისთვის. მე მოვედი იდიორიტმიაში და ვცხოვრობ როგოც კინოვიურ მონასტერში“.

[marine]

„თქვა ბერდიდმა:
45 წელი ვიდრე მორჩილი ვიყავი, თავს არწივად ვთვლიდი! 15 წელია, რაც საძმოს ვხელმძღვანელობ და ახლა კუსავით დავხოხავო“.

[marine]

„ერთხელ წმინდა ბასილის სკიტელ მამა ბარნაბასთან სამოღვაწეოდ მივიდა ერთი ახალბედა მონაზონი, მამა ნათანაილი, წმინდა პავლეს კინოვიური მონასტრიდან.

-რას ფიქრობენ შენზე შენს მონასტერში? - ჰკითხა მას ბერდიდმა.

-მონასტერში ჩემზე კარგი აზრი აქვთ, - უპასუხა მან.

-მაშინ ცუდად არის შენი საქმე, - უთხრა ბერდიდმა და ამოიოხრა, - კარგად მისმინე: წახვალ მონასტერში, როცა სატრაპეზოდ დასხდებით, შეჭამ მოტანილ საჭმელს, დალევ ღვინოს, მერე კი მოითხოვ მესამე და მეოთხე ულუფას, და მერე ღვინოს, და შემდეგ წამოხვალ.

მამა ნათანაილმა მამა ბარნაბასგან კურთხევა აიღო და ისე გააკეთა, როგორც მან უბრძანა. მაგრამ მაძღრად ჭამა-სმას გადაჩვეულს, სატრაპეზოდან გამოსულს თავბრუ დაეხვა და ძმათა წინაშე მიწაზე დაეცა. მათ იფიქრეს, ნათანაილი ეშმაკეული გახდაო.

დაბრუნდა ნეტარ ბარნაბასთან და ყველაფერი მოუყვა, მაშინ ბერდიდი უდიდესი სიხარულით აღივსო და უთხრა:

-ყველაფერი კარგად ახლა გაქვს.

განკურნა მისი სულიერი წყლულები და ყველაზე შორეულ კელიაში დაასახლა, სადაც ის მყუდროებაში პატარა ბოსტანს ამუშავებდა და თავისთვის ცოტა ხახვი მოჰყავდა“.

[marine]

„მონაზონი, რომელიც საკუთარ ცხონებაზე არ ზრუნავს, ღვთის მგმობელია“

[marine]

„დგება ზამთარი. მთები ჭაღარა თოვლით იფარება. ზამთარი საუკეთესო დროა მდუმარებისა და ლოცვისთვის; ზამთარი - ეს „უდაბნოა უდაბნოში“, განსაკუთრებით კი ზამთრის ღამე. მეუდანოე მონაზვნისთვის უჩვეულო სიხარულია ის, რომ მისი სენაკის კარზე არავინ დააკაკუნებს, ლოცვას არ გააწყვეტინებს, ღმერთს დროებითაც კი ვერავინ დააშორებს, ტკბილ მდუმარებას ვერ დაურღვევს“.

/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/

[marine]

„ჭეშმარიტი მონაზვნობის მიზნის მისაღწევად - საკუთარი თავის ზნეობრივი სრულყოფილებისა და ღმერთთან, სიწმინდისა და ნეტარების წყაროსთან მჭიდრო კავშირისათვის - მონაზვნად აღკვეცილისათვის აუცილებელია ცოდნა და აღსრულება შინაგანი და გარეგნული კანონებისა, რომელსაც მისგან ეს ანგელოზებრივი (როგორც მას არცთუ უმიზეზოდ უწოდებენ) სახე მოითხოვს. სხვაგვარად, შესაძლოა, მონასტრის კედლებში ხმაურისა და სოფლის ამაოებისაგან მოშორებით იცხოვრო, სამონაზვნო სამოსი და წოდება ატარო, სულში კი ერისკაცზე დაბლა იდგე!“

[marine]

„ახალსკიტელი მამა ....ი 55 წელი ლოცულობდა, რომ მორჩილად გარდაცვლილიყო, რადგან ბერდიდად გახდომა არ უნდოდა. მან იცოდა, როგორი გვირგვინებია გამზადებული მორჩილებისთვის“.

[marine]

„ბერს ყველაფერი: გონება, გრძნობა, წესები სხვაგვარი აქვს, ვიდრე - ერში მცხოვრებთ. მდუმარება ნეტარებაა; ლოცვა - სულიერი ჭვრეტა; ღვთის სიტყვა - საზრდო მისი სულისათვის; უტკბილესია საუბარი ღმერთთან; ტაძარი ერთადერთი თავშესაფარია; სავანის ზღუდე საზღვარია, რომლის იქითაც მისთვის აღარაფერი არსებობს; მისი სამყარო მარადიულობაა; იქ არის მისი სანუჯე, იქვეა მისი გულიც. მიწაზე მცხოვრებლებთან ერთადერთი კავშირი აქვს - თბილი ლოცვა მათზე. აი, რა არის მონაზვნური ცხოვრება!“

[marine]

“რაც მეტად შორს იქნები სოფლისაგან, მით უფრო ახლოს მიხვალ ღმერთთან“

[marine]

„მთები - ეს ასკეზის სიმბოლოებია; ვეება ლოდები მოღვაწის სულის სიმტკიცეა; მთის ბილიკები ხელთუქმნელი ტაძრის საფეხურებით გონების აღსვლაა ღმერთთან; უფსკრულები და კლდის ქიმები განსაცდელები და დემონური ცდუნებებია სულიერ გზაზე; ბინდში, თითქოსდა ნისლის გროვაში გაწოლილი ხეობები მისტიკური ჭვრეტის საიდუმლოებანია. მთის ქვიან, დაღარულ ფერდობებზე მორაკრაკე ნაკადულები - გულში აჟღერებული ლოცვაა; თოვლით დაფარული მწვერვალები - ეს სულია, რომელიც ღმრთაებისკენაა მიმართული და მის შუქს ირეკლავს; მთებზე შემოხვეული, საჰაერო კუნძულებივით ღრუბლები წვიმისა, ღვთის მადლია, მეუდაბნოეთა გულებს რომ ავსებს ზეციური წვიმით; ცის ლაჟვარდი - მარადისობის სახეა, ღვთაებრივი სილამაზის ჩრდილია, რომელიც ადამიანისთვის ისევე იხსნება ლოცვაში, როგორც ცა გარღვეულ ღრუბელში; მყინვარები კი, სახეა სიწმინდისა და უვნებობისა“

/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/